Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SO Mariola Mastalerz

SO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Zakładowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę

na skutek apelacji Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie IV Wydziału Pracy z dnia 22 lutego 2018r. sygn. IV P 19/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki W. K. kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

SSO Mariola Mastalerz SSO Beata Łapińska SSO Urszula Sipińska-Sęk

Sygn. akt V Pa 47/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 marca 2017 roku, skierowanym przeciwko Zakładowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B., W. K. wniosła o zasądzenie kwoty 30.000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 marca 2017 roku pozwana Spółka, wniosła o odrzucenie, ewentualnie oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2018 roku, sygn. akt IV P 19/17 Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasądził od pozwanego Zakładu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki W. K. kwotę 30.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2017 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania (punkt 1 sentencji wyroku), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2 sentencji wyroku), zasądził od pozwanego Zakładu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki W. K. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt 3 sentencji wyroku), nakazał pobrać od pozwanego Zakładu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych (punkt 4 sentencji wyroku), a wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 10.000 zł.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Uchwałą Nr (...) Rady Nadzorczej Zakładu (...)
i (...) Sp. z o.o. w B. z dnia 28 maja 2015 roku powódka W. K. została powołana na stanowisko Członka Zarządu
i do składu Zarządu (...) z dniem 29 maja 2015 roku.

Na mocy porozumienia z dnia 29 maja 2015 roku zawartego pomiędzy Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w B. a Zakładem (...) Sp. z o.o. w B. dotychczasowy pracodawca powódki (...) Sp. z o.o. na podstawie art. 174 ¹ § 1 kp udzielił W. K. urlopu bezpłatnego na czas podjęcia pracy w (...) K., tj. od 1 czerwca 2015 roku na czas pełnienia funkcji Członka Zarządu w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w B.. Porozumienie zostało zawarte za zgodą powódki, która wystąpiła z wnioskiem o udzielenie urlopu bezpłatnego na czas pełnienia ww. funkcji.

W dniu 1 czerwca 2015 roku pozwany pracodawca (Rada Nadzorcza (...) K.”) zawarł z powódką umowę o pracę, na podstawie której powódka W. K. została zatrudniona jako członek zarządu w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Z dniem 7 lipca 2015 roku Rada Nadzorcza powołała powódkę na stanowisko (...) w pozwanej Spółce. Z tym samym dniem W. K. zawarła z pracodawcą porozumienie zmieniające do umowy o pracę w zakresie objętym uchwałą Rady Nadzorczej.

W dniu 31 stycznia 2017 roku powódka stawiła się do pracy po godzinie 7.00. Nie podpisała listy obecności. Od godziny 8.00 razem z W. W. przygotowywała materiały na posiedzenie Zarządu. W tym czasie do gabinetu powódki weszła E. S.. Podczas jej obecności powódka odczytała wiadomość przesłaną mailem o planowanym w tym dniu o godz. 16.00 posiedzeniu Rady Nadzorczej. W. K. skarżyła się do W. W. i E. S., że źle się czuje. W związku z tym nie omawiała zaplanowanych spraw z E. S.. Następnie około godziny 12.00 rozpoczęło się posiedzenie Zarządu, w którym W. K. uczestniczyła. W posiedzeniu tym brała czynny udział i podpisała listę obecności. Posiedzenie trwało do godziny 15.00.

Tego dnia o godzinie 16.00 rozpoczęło się posiedzenie Rady Nadzorczej pozwanej Spółki. Uczestniczyli w nim H. M., C. W., M. K., M. R. i reprezentujący właściciela J. B.. Przebieg posiedzenia protokołowała i nagrywała D. O.. W tej części posiedzenia doszło do ukonstytuowania się Rady Nadzorczej i wyboru H. M. na przewodniczącego Rady. W posiedzeniu tym nie uczestniczyli członkowie Zarządu pozwanej Spółki.

Następnie za zgodą członków Rady Nadzorczej, tego samego dnia, bez formalnego zwołania, odbyło się drugie posiedzenie Rady Nadzorczej, którego przedmiotem było odwołanie dotychczasowego Zarządu i powołanie nowego Zarządu. Dokumenty z tym związane dostarczył przewodniczącemu Rady J. B.. W czasie posiedzenia członkowie Rady Nadzorczej przyjęli uchwały w sprawie odwołania prezesa i wiceprezesa Zarządu Spółki, powołania prezesa Zarządu oraz w sprawie wynagrodzenia dla prezesa Zarządu. Dokumenty do głosowania przygotowała D. O.. W czasie posiedzenia nie sporządzała notatek, potem sporządziła protokół. Po przeprowadzeniu głosowania około godziny 18.00 na posiedzenie zostali poproszeni dotychczasowi członkowie Zarządu Spółki – (...) i W. K.. W tej części posiedzenia nie uczestniczyła D. O.. Przewodniczący Rady Nadzorczej H. M. poinformował P. K. i W. K. o decyzji Rady. Powiedział, że Rada Nadzorcza
w imieniu właściciela odwołała dotychczasowy zarząd i powołała nowy
w osobie P. K.. W. K. przedstawił informację o odwołaniu
z funkcji (...) w Zarządzie. Nie mówił nic o wypowiedzeniu umowy
o pracę. Powiedział, że wszystko będzie później w uchwale. Na posiedzeniu Rady powódce nie doręczono uchwały w tym przedmiocie. W. K. nie podpisała listy obecności na posiedzeniu Rady Nadzorczej. Po przekazaniu tej informacji opuściła posiedzenie.

Po opuszczeniu posiedzenia W. K. przekazała W. W., że została odwołana. Około godziny 19.00 zadzwoniła do niej E. S. z pytaniem o stan zdrowia. Jej także powódka powiedziała, że została odwołana z Zarządu. Nie mówiła nic o wypowiedzeniu umowy
o pracę.

Następnego dnia powódka udała się do lekarza i otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od dnia 31 stycznia 2017 roku do 20 lutego 2017 roku. Potem korzystała z dalszego zwolnienia lekarskiego od 21 lutego do 13 marca 2017 roku.

Pismami z dnia 31 stycznia 2017 roku, przesłanymi pocztą w dniu
1 lutego 2017 roku, pozwany pracodawca zawiadomił Związek Zawodowy (...) i Komisję (...) (...) działającą
w pozwanym zakładzie o zamiarze rozwiązania z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem z powodu jej odwołania ze stanowiska przez Radę Nadzorczą. Obie organizacje związkowe udzieliły odpowiedzi, że powódka nie jest ich członkiem i w związku z tym nie zajmują stanowiska w tej sprawie.

Wraz z pismem z dnia 7 lutego 2017 roku, doręczonym W. K.
w dniu 22 lutego 2017 roku pozwany pracodawca przesłał powódce kopię uchwały nr (...) Rady Nadzorczej opatrzonej datą 31 stycznia 2017 roku i wezwał W. K. do zwrotu posiadanego mienia Spółki w postaci komputera przenośnego i telefonu. Nadto poinformował powódkę, że dokonano uprzątnięcia materiałów, dokumentów i urządzeń znajdujących się w jej gabinecie. Do pisma załączono także wypowiedzenie umowy w sprawie korzystania ze służbowego telefonu. W treści załączonej uchwały nr (...) Rady Nadzorczej w § 1 wskazano, że w związku z odwołaniem powódki z funkcji (...) Zarządu Spółki Rada Nadzorcza rozwiązuje z powódką za wypowiedzeniem umowę o pracę na stanowisku (...) Zarządu – (...) Spółki. Określono, że okres wypowiedzenia upływa w dniu 30 kwietnia 2017 roku oraz, że w okresie wypowiedzenia W. K. zostaje zwolniona z obowiązku świadczenia pracy, po uprzednim wykorzystaniu przysługującego urlopu. W treści uchwały zawarto pouczenie o prawie i terminie wniesienia odwołania do sądu.

Miesięczne wynagrodzenie W. K., obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy stanowi kwotę 12.195,39 zł.

Sąd I instancji wskazał, że ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie poczynił w oparciu o zeznania stron i świadków oraz mając na uwadze dokumentację pracowniczą powódki, której żadna ze stron nie kwestionowała, a także na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy. Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania powódki W. K. w zakresie przebiegu zdarzeń w dniu 31 stycznia 2017 roku. Zeznania te są zdaniem Sądu I instancji spójne, konsekwentne, pokrywają się z zeznaniami świadków E. S., W. W., D. O., B. K.. Wynikać z nich ma, że powódka w dniu 31 stycznia stawiła się w pracy po godzinie 7.00, razem z W. W. i przygotowywała materiały na posiedzenie Zarządu, w którym uczestniczyła. Oznacza to zdaniem Sądu Rejonowego, że powódka świadczyła pracę w tym dniu. Stąd też Sąd I instancji uznał, zeznania powódki w tym zakresie za niewiarygodne. Jednocześnie z zeznań powódki oraz świadków E. S. i W. W. wynika wedle Sądu Rejonowego, że W. K. źle się w tym dniu czuła i dlatego pracę świadczyła w zmniejszonym zakresie.

Jeśli chodzi o udział powódki w posiedzeniu Rady Nadzorczej,
a w szczególności o zakres przekazanych jej informacji przez przewodniczącego Rady, Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania powódki W. K., natomiast odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego P. K. oraz świadka H. M. w części, w której podają, że H. M. oprócz informacji o odwołaniu powódki z funkcji (...) Zarządu, przekazał jej informację o wypowiedzeniu umowy o pracę. Za niewiarygodne Sąd Rejonowy uznał także twierdzenia pozwanego oraz zeznania świadka, że powódce przedstawiono uchwałę Rady Nadzorczej podjętą w tym zakresie. Sąd I instancji podniósł, że okoliczności tej oprócz powódki nie potwierdził uczestniczący w posiedzeniu członek Rady Nadzorczej, świadek M. R. oraz nie uzyskano przy tym potwierdzenia na piśmie, że powódka została z uchwałą zapoznana i ją otrzymała.

Z działań podjętych następnie przez stronę wynikać ma według Sądu Rejonowego, że powódka nie została poinformowana o wypowiedzeniu umowy, bowiem pozwany następnego dnia po posiedzeniu Rady Nadzorczej, w dniu 1 lutego 2017 roku na piśmie zawiadomił organizacje związkowe o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę powódce, a następnie wraz z pismem z dnia 7 lutego 2017 roku przesłał W. K. kopię uchwały Rady Nadzorczej. Sąd I instancji dodał, że pominął zeznania świadka P. C., gdyż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Mając na uwadze tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione.

Na wstępie Sąd I instancji wskazał, że stosownie do postanowień art. 44 kp pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę. W myśl zaś przepisu art. 45 § 1 kp w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia lub o przywróceniu do pracy albo o odszkodowaniu (gdy umowa uległa już rozwiązaniu). Wypowiedzenie jest nieuzasadnione, jeżeli nie opiera się na ważnych i rzeczywistych przyczynach.

Przyczyny uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony mogą wedle Sądu Rejonowego leżeć zarówno po stronie pracownika, jak i po stronie pracodawcy, albo też po obu stronach łącznie. Gdy zaś chodzi o pracownika mogą być przez niego zawinione, albo niezawinione. Ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w ramach art. 45 § 1 kp powinna być zdaniem Sądu I instancji dokonana nie tylko z uwzględnieniem interesów pracownika związanych ze stosunkiem pracy, ale także z uwzględnieniem słusznego interesu zakładu pracy, który należy oceniać w powiązaniu z istotą i celem stosunku pracy.

W tym miejscu Sąd Rejonowy podniósł, że bezsporną w przedmiotowej sprawie jest okoliczność, iż uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 28 maja 2015 roku powódka została powołana na stanowisko członka zarządu i do składu zarządu pozwanej Spółki (...) z dniem 29 maja 2015 roku. Następnie, według ustaleń Sądu I instancji, pozwany pracodawca w dniu 1 czerwca 2015 roku zawarł z powódką umowę o pracę, na podstawie której W. K. pracowała jako członek zarządu w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony, a następnie na stanowisku (...) Zarządu – (...).

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy ustalił, że uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 roku powódka została odwołana z funkcji członka Zarządu pozwanej Spółki. Ustanie stosunku korporacyjnego w spółce kapitałowej nie prowadzi w ocenie Sądu I instancji do automatycznego ustania stosunku pracy, chyba że chodzi o terminową umowę o pracę zawartą na czas pełnienia przez pracownika funkcji w zarządzie spółki. Sąd Rejonowy stwierdził, że do rozwiązania stosunku pracy wiążącego pracownika ze spółką konieczne jest podjęcie dodatkowych czynności – wypowiedzenie umowy o pracę, a stosunek pracy jest odrębnym stosunkiem prawnym od członkostwa w zarządzie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w którego zakresie członek zarządu jest osobą trzecią względem spółki i o treści jego praw pracowniczych decyduje treść stosunku pracy. Powyższe potwierdzać ma treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2000 r., I PKN 404/99, OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 347.

Idąc dalej, Sąd I instancji powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2002 roku, sygn. akt I PK 296/02, w którym to wyrażono stanowisko, że skoro odwołanie z funkcji członka zarządu następuje z chwilą podjęcia stosownej uchwały, to z tą chwilą do podejmowania wszelkich czynności w imieniu spółki wobec osób, które utraciły członkostwo, uprawniony jest zarząd. Konieczność reprezentowania spółki przez radę nadzorczą, a nie przez zarząd, dotyczy tylko umów pomiędzy spółką a członkami zarządu, nie zaś byłymi członkami zarządu. Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 1999 roku, sygn. akt I PKN 3/99, w którym przyjęto, że jedynie w sytuacji jednoczesnego odwołania z zarządu i rozwiązania umowy o pracę do czynności tej jest uprawniona rada nadzorcza, przy czym osoba, której dotyczą te czynności, powinna w tym samym czasie zostać z nimi zapoznana.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd Rejonowy podniósł, że z materiału dowodowego zgromadzone w sprawie powódce w dniu 31 stycznia 2017 roku nie doręczono uchwały o odwołaniu z funkcji członka zarządu i wypowiedzeniu umowy o pracę, ani też nie poinformowano powódki o wypowiedzeniu jej umowy o pracę. Wynikać to ma nie tylko z zeznań powódki, ale przede wszystkim z działań podjętych następnie przez stronę pozwaną. Po pierwsze Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany nie uzyskał potwierdzenia na piśmie, że powódka zapoznała się z treścią uchwały i została jej ona doręczona w dniu 31 stycznia 2017 roku. Po drugie Sąd I instancji podniósł, że pracodawca następnego dnia, tj. w dniu 1 lutego 2017 roku na piśmie zawiadomił organizacje związkowe o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę powódce, a następnie wraz z pismem z dnia 7 lutego 2017 roku przesłał W. K. kopię uchwały Rady Nadzorczej, którą powódce doręczono w dniu 22 lutego 2017 roku.

Przedstawione działanie pozwanego wprost zdaniem Sądu Rejonowego wskazują, że w dniu 31 stycznia 2017 roku powódce nie złożono oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, bowiem gdyby tak było, to kierowanie po fakcie zawiadomienia do związków zawodowych o zamiarze rozwiązania stosunku pracy z powódką pozbawione byłoby sensu. Podobnie też brak jest zdaniem Sądu I instancji jakiejkolwiek logiki w przesyłaniu powódce przedmiotowej uchwały Rady Nadzorczej, skoro z jej treścią miała zostać zapoznana w dniu 31 stycznia 2017 roku.

Sąd Rejonowy podkreślił, że treść tej uchwały została powódce doręczona dopiero w dniu 22 lutego 2017 roku, zatem nie można mówić, że obie czynności - odwołanie z funkcji w Zarządzie i wypowiedzenie umowy o pracę podjęto równolegle. Oznaczać to ma zdaniem Sądu I instancji, że dokonać wypowiedzenia umowy o pracę powódce mógł tylko zarząd. Nie ma przy tym wedle Sądu Rejonowego znaczenia fakt zawarcia umowy przez radę nadzorczą, z tego względu, że nie można bowiem wyprowadzać wniosku o uprawnieniu do dokonania wypowiedzenia z tego, jaki organ zawarł umowę o pracę.

Ponieważ o wypowiedzeniu umowy o pracę powódka została poinformowana w dniu 22 lutego 2017 roku poprzez doręczenie kopii uchwały Rady Nadzorczej, uprawnionym jest w ocenie Sądu Rejonowego twierdzenie, że wypowiedzenia dokonał nieuprawniony organ, gdyż zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w powołanym wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie I PK 296/02, zasada dopuszczająca równoległe odwołanie i wypowiedzenie umowy o pracę przestaje obowiązywać z chwilą odwołania danej osoby z funkcji w zarządzie, bez dokonania wypowiedzenia w tym samym czasie. Organem właściwym do rozwiązania stosunku pracy staje się więc zdaniem Sądu I instancji zarząd. Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy przyjął, że powódka została najpierw odwołana z funkcji członka zarządu, wypowiedzenie umowy o pracę przez radę nadzorczą zostało dokonane później, a nie równocześnie z odwołaniem, natomiast Zarząd pozwanej Spółki nie złożył powódce odrębnego oświadczenia woli w zakresie rozwiązania stosunku pracy.

Ponadto Sąd I instancji wskazał, że do wypowiedzenia stosunku pracy doszło
w okresie usprawiedliwionej nieobecności powódki spowodowanej chorobą, bowiem w dniu 22 lutego 2017 roku W. K. korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Tym samym doszło zdaniem Sądu Rejonowego do naruszenia przepisu art. 41 kp, który stanowi, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy stwierdził, że gdyby powódce wypowiedziano umowę o pracę w dniu 31 stycznia 2017 roku w sposób prawidłowy, to złożenie zaświadczenia
o niezdolności do pracy na ten dzień nie miałoby wpływu na skuteczność tego wypowiedzenia. Sąd I instancji powołał się w tym zakresie na stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1997 r., I PKN 322/97, OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 451).

Na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy nie ma zaś zdaniem Sądu Rejonowego wpływu przynależność powódki do organizacji związkowej u pracodawcy, który udzielił jej urlopu bezpłatnego na czas pełnienia funkcji w pozwanej Spółce, w której powódka jednak nie była członkiem organizacji związkowej. Dzieje się tak wedle Sądu I instancji dlatego, że zgodnie z treścią art. 38 § 1 kp o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy. Treść tego przepisu jednoznacznie w ocenie Sądu Rejonowego wskazuje, że konsultacja odnosi się wyłącznie do zakładowej (działającej w danym zakładzie pracy) organizacji związkowej reprezentującej pracownika.

Reasumując, Sąd I instancji stwierdził, że z przyczyn przedstawionych powyżej, pracodawca dokonując wypowiedzenia umowy o pracę powódce naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów w tym trybie. W szczególności nie ulega zdaniem Sądu Rejonowego wątpliwości, że strona pozwana dokonując wypowiedzenia powódce umowy o pracę naruszyła przepisy o wypowiadaniu umów o pracę przez to, iż wypowiedzenie zostało dokonane przez podmiot do tego nieuprawniony. Sąd I instancji stwierdził, że wypowiedzenie umowy o pracę powoduje rozwiązanie stosunku pracy również wówczas, gdy oświadczenie to złożył niewłaściwy organ osoby prawnej, nie zmienia to jednak faktu, że rozwiązanie takie, w świetle art. 45 kp jest wadliwe, sprzeczne z przepisami o wypowiadaniu umów o pracę.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd I instancji uznał powództwo za uzasadnione i na podstawie art. 45 § 1 kp w zw. art. 47 ¹ kp zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 30.000 zł, wskazanej w pozwie, nie przekraczającej 3-miesięcznego wynagrodzenia powódki. Wynagrodzenie W. K., obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy stanowiło bowiem kwotę 12.195,39 zł.

O odsetkach orzeczono zaś na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc. Oddaleniu podlegało żądanie odsetek od dnia wniesienia pozwu. Odsetki są bowiem zdaniem Sądu Rejonowego należne są od daty doręczenia pozwu.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 kpc, wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość tych kosztów Sąd Rejonowy ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 300 ze zm.)
w zw. z art. 98 kpc Sąd I instancji nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.500,00 złotych, tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić.

Na podstawie art. 477 ² § 1 kpc Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana w części uwzgledniającej powództwo i zasądzającej od pozwanego koszty postępowania oraz nadającej rygor natychmiastowej wykonalności, zarzucając skarżonemu orzeczeniu:

1.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego:

a)  polegającą na błędnym ustaleniu, że: w dniu 31 stycznia 2017 r. powódka została odwołana z funkcji (...) Zarządu, natomiast nie przekazano jej informacji o wypowiedzeniu umowy o pracę, oraz nie doręczono jej uchwały w tym przedmiocie (odwołania i wypowiedzenia), podczas gdy z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym m.in. dokumentów, oraz zeznań P. K.. M. R. i H. M., obecnych na posiedzeniu Rady Nadzorczej wynika, że:

•

w dniu 31 stycznia 2017 r. zarząd pozwanej został odwołany, przy czym z powódką rozwiązano jednocześnie, w drodze jednej uchwały, urnowe o prace za trzymiesięcznym wypowiedzeniem bez obowiązku świadczenia pracy, a P. K. został powołany na stanowisko Prezesa Zarządu i nawiązano z nim umowę o pracę na podstawie kontraktu,

•

w dniu 31 stycznia 2017 r. powódkę poinformowano o podjętej uchwale i jej treści, oraz przedłożono jej uchwałę Nr (...) r. w przedmiocie odwołania z pełnionej funkcji i jednocześnie rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem, upływającym w dniu 30 kwietnia 2017 r. bez obowiązku świadczenia pracy, a powódka ponad wszelką wątpliwość zapoznała się z treścią w/w uchwały, oraz przyjęła do wiadomości informacje o odwołaniu niej z pełnionej funkcji i rozwiązaniu umowy o prace, co powódka skwitowała stwierdzeniem, że „taka jest wola właściciela”,

•

w dniu 31 stycznia 2017 r. Przewodniczący Rady Nadzorczej podczas posiedzenia Rady, na którym odwołano zarząd i rozwiązano umowę o pracę z powódką, na pytanie Prezesa Zarządu P. K. co do dalszej pracy powódki dodatkowo wyjaśnił, że umowa z powódką została rozwiązana za wypowiedzeniem bez obowiązku świadczenia pracy, oraz pouczył obecnych o przysługującym im prawie do wniesienia odwołania do sądu, co dowodzi, że powódka zapoznała się z treścią podjętej uchwały, a obecni nie mieli wątpliwości co do skutków podjętej decyzji w zakresie stosunku pracowniczego powódki, ti. jego rozwiązania.

•

protokół z posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 r., na którym odwołano powódkę z jednoczesnym rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, z którego jednoznacznie wynika, że powódka została poinformowana o 3-miesięcznym terminie wypowiedzenia umowy o pracę oraz o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy, po uprzednim wykorzystaniu przysługującego jej urlopu wypoczynkowego, oraz o przysługującym powódce prawie do wniesienia odwołania, co do czego powódka oświadczyła, że decyzję Rady Nadzorczej przyjęła do wiadomości, został zatwierdzony przez Radę Nadzorcza, a uchwała była odczytana (wcześniej głosowana), czego potwierdzeniem jest adnotacja o ilości głosów i sposobie głosowania oraz podpisy członków Rady Nadzorczej na uchwale Nr (...),

b)  polegającą na błędnym ustaleniu, że: powódka nie została poinformowana o wypowiedzeniu umowy, bowiem pozwany następnego dnia po posiedzeniu Rady Nadzorczej w dniu 01 lutego 2017 r. zawiadomił organizacje związkowe o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę, a następnie wraz z pismem z dnia 07 lutego 2017 r. przesłał W. K. kopię uchwały Rady Nadzorczej, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego, wynika że:

•

powódka została skutecznie odwołana z pełnionej funkcji i skutecznie rozwiązano z nią umowę o pracę w dniu 31 stycznia 2017 r., a skierowanie pisma do Związków Zawodowych przez Zarząd w brzmieniu obowiązującego przepisu art. 38 Kodeksu pracy było wyłącznie przejawem nadgorliwości ze strony pozwanego, wynikającej z przebiegu zdarzeń w dniu 31 stycznia 2018 r., kiedy to powódka odmówiła podpisania listy obecności na posiedzeniu Rady Nadzorczej, odmówiła odebrania przedłożonej jej uchwały, tym bardziej, że powódka nie podlegała jakiejkolwiek ochronie związkowej u pracodawcy {co sąd przyznał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku str. 12.), a zatem ewentualne stanowisko związków zawodowych nie miało znaczenia dla skuteczności podjętych przez Radę Nadzorczą uchwał w zakresie odwołania i rozwiązania umowy o pracę z powódką,

•

do przedłożenia powódce uchwały w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę i odwołania z pełnionej funkcji, oraz poinformowania powódki o treści w/w uchwały doszło w dniu 31 stycznia 2017 r., a pismem z dnia 7 lutego 2017 r. pozwany jedynie grzecznościowo przesłał powódce kopie uchwały Nr (...) r. Rady Nadzorczej, z której treścią powódka została zapoznana w dniu 31 stycznia 2017 r., przede wszystkim zaś wezwał powódkę do zwrotu posiadanego mienia Spółki, oraz poinformował o uprzątnięciu znajdujących się w gabinecie powódki materiałów.

c)  polegającą na błędnym ustaleniu, że: powódka w dniu 31 stycznia 2017 r. świadczyła pracę w zmniejszonym zakresie, podczas gdy z zeznań świadków wynika, że powódka tego dnia normalnie wykonywała swoje obowiązki pracownicze, była aktywna zawodowo, uczestniczyła w spotkaniach, wydawała polecenia; oraz że nie znajdowała się w takim stanie zdrowia, który w jakikolwiek negatywny sposób mógłby wpłynąć na wykonywaną przez nią pracę,

d)  polegającą na błędnym ustaleniu, że: do wypowiedzenia stosunku pracy doszło w okresie usprawiedliwionej nieobecności powódki, poprzez doręczenie w dniu 22 lutego 2017 r. pisma pozwanej, gdy jak wynika z materiału dowodowego, do wypowiedzenia umowy o pracę doszło jednocześnie z odwołaniem powódki w dniu 31 stycznia 2017 r. przez Radę Nadzorczą.

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, pominięciu dowodów zgromadzonych w sprawie, polegające na:

a)  uznaniu zeznań W. K. za wiarygodne w zakresie przebiegu wydarzeń w dniu 31 stycznia 2017 r., spójne i konsekwentne z zeznaniami świadków D. O. i B. K., podczas gdy świadek D. O. zeznała, że „nie zauważyłam nic co wzbudzałoby wątpliwości co do stanu zdrowia powódki, ani nie skarżyła się na stan zdrowia”, a świadek B. K. zeznała, że: „powódka na nic się nie skarżyła”, „nie zauważyłam w zachowaniu powódki żadnych zmian”, „normalnie pracowała jak w każdy inny dzień”, „Tego dnia powódka wydawała mi polecenia (..) były to takie normalne polecenia, jak każdego dnia”,

b)  uznaniu zeznań P. K. i H. M. co do przebiegu posiedzenia Rady Nadzorczej, podczas którego odwołano powódkę i rozwiązano z nią umowę o pracę za niewiarygodne, jako niepotwierdzone przez świadka M. R., podczas gdy świadek nie zaprzeczył aby doszło do jednoczesnego odwołania i rozwiązania umowy o pracę, a taki przebieg posiedzenia Rady Nadzorczej znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym (m.in. uchwale Nr (...) r. opatrzonej podpisami obecnych na posiedzeniu Rady, protokole z posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 r.),

c)  uznaniu zeznań P. K., M. R. i H. M. co do przebiegu posiedzenia Rady Nadzorczej, podczas którego odwołano powódkę i rozwiązano z nią umowę o pracę za niewiarygodne z uwagi na brak pisemnego potwierdzenia o zapoznaniu się powódki z uchwałą i jej otrzymaniu, podczas gdy powódka nie podpisała listy obecności na posiedzeniu Rady Nadzorczej, oraz nie odebrała przedłożonej jej uchwały, co nie zmienia faktu, że oświadczenie w przedmiocie odwołania powódki i rozwiązania z nią umowy o prace zostało złożone przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej powódce, a powódka zapoznała się z treścią w/w oświadczenia, co zresztą sama skwitowała.

d)  pominięciu i nie dokonaniu jakiejkolwiek oceny treści uchwały Nr (...), oraz protokołu z posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 r. (Nr (...)), z których wynika, że Rada Nadzorcza w dniu 31 stycznia 2017 r. jednocześnie z odwołaniem rozwiązała z powódką za wypowiedzeniem umowę o pracę na stanowisku (...) zarządu, bez obowiązku świadczenia pracy,

e)  dokonaniu całkowicie dowolnej oceny pisma pozwanego z dnia 07 lutego 2017 r., w oderwaniu od pozostałego materiału dowodowego, i wyinterpretowanie z jego treści okoliczności sprzecznych z zeznaniami świadków i pozostałymi dokumentami zgromadzonymi w sprawie, w tym uchwałą Nr (...) r., oraz protokołem z posiedzenia Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 r. (Nr (...)),

f) dokonaniu całkowicie dowolnej i tendencyjnej oceny pisma z dnia 31 stycznia 2017 r. (dot. zawiadomienia organizacji związków zawodowych), w oderwaniu od pozostałego materiału dowodowego, z pominięciem treści uchwały Nr (...), jak również okoliczności co do zapoznania się powódki z treścią w/w uchwały, i na podstawie tejże błędnej oceny wyprowadzenie całkowicie błędnych wniosków co do prawidłowości odwołania i rozwiązania z powódką umowy o pracę.

3. naruszenie przepisu art. 233 §1 kpc poprzez niedokonanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy dowodów zgromadzonych w toku postępowania,

4. naruszenie przepisu art. 328 § 2 kpc poprzez nie wskazanie przez sąd i instancji w treści uzasadnienia przyczyn dla których niektórym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przy jednoczesnym uznaniu innych dowodów za wiarygodne, pomimo ich rażącej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty pełnomocnik strony pozwanej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odrzucenie powództwa w całości jako wniesionego po terminie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik W. K. wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 listopada 2018 roku pełnomocnik pozwanego poparł apelację, a pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu albowiem zawarte w niej zarzuty należy uznać na chybione .

Nie ma w szczególności racji apelujący, iż Sąd I instancji dopuścił się sprzeczności ustaleń z treścią zgromadzonych dowodów.

Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wnikliwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podstawy, na których oparł się Sąd I instancji zostały wyczerpująco przedstawione w sporządzonym uzasadnieniu.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie miała cech dowolności i była zgodna z regułami, o których mowa w art. 233 k.p.c. Warto podkreślić, że ocena dowodów w sposób niezgodny z intencją skarżącego nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z zebranego materiału dowodowego można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez Sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok z dnia 9 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, I ACa 205/2008). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r. I ACa 953/2007).

Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje więc na uwzględnienie, albowiem Sąd I instancji nie uchybił regułom, o którym mowa w tym przepisie.

Poza sporem jest, iż uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 31 stycznia 2017 roku powódka została odwołana z funkcji członka Zarządu pozwanej Spółki. Ustanie stosunku korporacyjnego w spółce kapitałowej nie prowadzi do automatycznego ustania stosunku pracy, chyba że chodzi o terminową umowę o pracę zawartą na czas pełnienia przez pracownika funkcji w zarządzie spółki. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem stwierdził, że do rozwiązania stosunku pracy wiążącego pracownika ze spółką konieczne jest podjęcie dodatkowych czynności – wypowiedzenie umowy o pracę, a stosunek pracy jest odrębnym stosunkiem prawnym od członkostwa w zarządzie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w którego zakresie członek zarządu jest osobą trzecią względem spółki i o treści jego praw pracowniczych decyduje treść stosunku pracy.

Spór dotyczy więc w pierwszej kolejności czy wraz z podjęciem uchwały o odwołaniu powódki z funkcji doszło do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu jej umowy o pracę, wskazaniu przyczyny i pouczenia o możliwości odwołania do Sądu Pracy.

Nie ma racji apelujący , iż przedstawione przez niego dowody w postaci świadków potwierdziły , iż w dacie podjęcia uchwały przez Radę Nadzorczą ta odwołała powódkę z funkcji (...) Zarządu i wręczyła jej po odwołaniu wypowiedzenie umowy o pracę.

Świadkowie strony pozwanej , zwłaszcza ci , którzy brali udział w posiedzeniu rady Nadzorczej wbrew twierdzeniom strony pozwanej wcale nie potwierdzili faktu złożenia powódce oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. I tak :

- D. O. na k. 100 akt z jednej strony zeznała, że była cały czas obecna na dwóch posiedzeniach Rady, z drugiej strony zaś stwierdziła, iż nie była obecna przy informowaniu członków zarządu w tym odwołanej powódki o treści uchwały. Jeśli chodzi o zapis przebiegu Rady podniosła ona, iż notatki robiła z pierwszej części rady, a z drugiej , kiedy miała miejsce procedura odwołanie powódki notatek żadnych nie robiła. Nagranie zaś z przebiegu rady zostało po kilku dniach skasowane.

- M. R. z kolei w przedmiocie informowania powódki o uchwale stwierdził na k. 176 verte , cyt „ Pamiętam , że zarząd został poproszony , ale nie pamiętam w jaki sposób informacja o odwołaniu została przekazana. Nie pamiętam treści tych wypowiedzi. Dodał też, iż w mailu informującym o porządku obrad Rady nadzorczej nie było mowy o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę.

- świadek E. S. na k. 177 akt zeznała, iż dowiedziała się zakończeniu posiedzenia Rady Nadzorczej o odwołaniu powódki z funkcji i dodała, iż o wypowiedzeniu jej umowy o pracę nie słyszała.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż gdyby w istocie doszło zapoznania powódki z treścią uchwały z 31 stycznia 2017 r. w zakresie rozwiązania z nią umowy o pracy za wypowiedzeniem nie byłoby potrzeby ani przesyłania jej uchwały w dniu 7 lutego 2017 r. ani też zwracania się po 31 stycznia 2017 r. do Związków Zawodowych o zamiarze wypowiedzenia powódce umowy o pracę .

W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie miała cech dowolności i była zgodna z regułami, o których mowa w art. 233 k.p.c. Warto podkreślić, że ocena dowodów w sposób niezgodny z intencją skarżącego nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r. I ACa 953/2007).

Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje więc na uwzględnienie, albowiem Sąd I instancji nie uchybił regułom, o którym mowa w tym przepisie. Zawarte w apelacji w tym zakresie zarzuty co do oceny dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy stanowią li tylko polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Za bezzasadny Sąd Okręgowy uznał także zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc

Obraza tego przepisu może być skutecznym zarzutem apelacji tylko

wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich

koniecznych elementów, bądź zawiera tak kardynalne braki, które

uniemożliwiają kontrolę instancyjną. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w

wyroku z dnia 7.02.2001 r. naruszenie przepisu, określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu (art. 328 § 2 kpc), może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (sygn. akt V CKN 606/00, Lex nr 53116).

Z sytuacją taką nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Treść uzasadnienia pozwala na odczytanie sfery motywacyjnej

orzeczenia i poddanie go kontroli instancyjnej. Uzasadnienie wyroku wbrew twierdzeniom apelującego zawiera wszystkich elementów konstrukcyjnych uzasadnienia wymaganych w omawianym przepisie, w tym przede wszystkim oceny dowodów i przyczyny odmowy wiarygodności poszczególnym dowodom.

Jeśli chodzi o sprawę dotyczącą sprostowania świadectwa pracy to jakkolwiek Sąd Okręgowy jest zdania , iż sprawa ta nie ma żadnego wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy to pragnie zaznaczyć, iż wady formalne wypowiedzenia, czy też w ogóle brak wypowiedzenia rodzą prawo do uznania go za bezskuteczne lub do żądania odszkodowania , ale pozostają bez wpływu na ostateczną ( nawet tę błędnie przyjętą ) datę ustania stosunku pracy chyba, że pracownik wystąpi w tym zakresie z żądaniem sprostowania świadectwa pracy .

Reasumując Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń , a rozważania prawne dokonane na ich tle są w ocenie Sądu Okręgowego trafne i zasługują w pełni na aprobatę.

Ma zatem rację Sąd meirti , iż skoro o wypowiedzeniu umowy o pracę powódka została poinformowana w dniu 22 lutego 2017 roku poprzez doręczenie kopii uchwały Rady Nadzorczej, uprawnionym jest twierdzenie, że wypowiedzenia dokonał nieuprawniony organ, gdyż zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w powołanym wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie I PK 296/02, zasada dopuszczająca równoległe odwołanie i wypowiedzenie umowy o pracę przestaje obowiązywać z chwilą odwołania danej osoby z funkcji w zarządzie, bez dokonania wypowiedzenia w tym samym czasie. Organem właściwym do rozwiązania stosunku pracy staje się więc zdaniem Sądu I instancji zarząd. Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że powódka została najpierw odwołana z funkcji członka zarządu, wypowiedzenie umowy o pracę przez radę nadzorczą zostało dokonane później, a nie równocześnie z odwołaniem, natomiast Zarząd pozwanej Spółki nie złożył powódce odrębnego oświadczenia woli w zakresie rozwiązania stosunku pracy.

Ponadto zasadnie Sąd I instancji wskazał, że do wypowiedzenia stosunku pracy doszło w okresie usprawiedliwionej nieobecności powódki spowodowanej chorobą, bowiem w dniu 22 lutego 2017 roku W. K. korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Tym samym doszło zdaniem Sądu Rejonowego do naruszenia przepisu art. 41 kp, który stanowi, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Ma także rację Sąd Rejonowy , że gdyby powódce wypowiedziano umowę o pracę w dniu 31 stycznia 2017 roku w sposób prawidłowy, to złożenie zaświadczenia o niezdolności do pracy na ten dzień nie miałoby wpływu na skuteczność tego wypowiedzenia. Sąd I instancji powołał się w tym zakresie na stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1997 r., I PKN 322/97, OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 451).

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż powództwo jest zasadne , a żądanie powódki znajduje oparcie w przepisie art. 45 § 1 kp w zw. art. 47 ¹ kp .

1Dlatego zasądzenie na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 30.000 zł, wskazanej w pozwie, nie przekraczającej 3-miesięcznego wynagrodzenia powódki było w pełni uzasadnione.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną , o czym na podstawie art. 385 kpc orzekła jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 kpc obciążając nimi stronę pozwaną jako przegrywającą proces.