Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2018r. w Gliwicach

sprawy z powództwa J. K. (K.)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

o uchylenie kary porządkowej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w T.

z dnia 12 marca 2018 r. sygn. akt IV P 504/17

1)  zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że uchyla nałożoną na powoda karę porządkową w dniu 8 listopada 2017r.;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje;

3)  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego
w T. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty, od uiszczenia której powód był zwolniony.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (spr.) (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grzegorz Tyrka

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 110/18

UZASADNIENIE

Powód J. K. w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w T. IV Wydziału Pracy przeciwko pozwanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. domagał się uchylenia zastosowanej wobec niego przez pozwaną kary porządkowej nagany oraz zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że z pracował u pozwanej na stanowisku Głównego Specjalisty ds. (...) Cywilnej i Koordynatora ds. Ochrony Ruch P.. Podał, że dnia 8 listopada 2017 r. pozwana poinformowała go o nałożeniu na niego kary nagany, w związku z dopuszczeniem się przez niego naruszenia obowiązku pracowniczego w dniu 16 października 2017 roku. Wskazał, że pozwana nałożyła na niego karę porządkową po upływie określonego przepisami prawa terminu, nałożyła na niego karę za czyn niepodlegający odpowiedzialności porządkowej i niezgodnie z przepisami prawa samowolnie rozszerzyła katalog przekroczeń, za które pracownik może zostać ukarany. Powód podniósł także, że w dniu 16 października 2017r. nie zlecał pracownikowi ochrony zadań niezwiązanych z jego obowiązkami pracowniczymi, a pracownik ochrony z własnej inicjatywy, grzecznościowo zaniósł jego rzeczy do jego prywatnego samochodu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Wskazała, iż zachowała termin do nałożenia na powoda kary nagany, a zdarzenie z dnia 16 października 2017 roku dotyczyło naruszenia obowiązków pracowniczych przez powoda.

Wyrokiem z 12 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w T. IV Wydział Pracy (sygn. akt IV P 504/17) oddalił powództwo w całości i za zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że strony od dnia 8 maja 2015 roku łączy stosunek pracy, a od dnia 22 lutego 2017 roku powód pracował na stanowisku Głównego Specjalisty ds. (...) Cywilnej i Koordynatora ds. Ochrony (...) P..

Następnie wskazał, że do pozwanej wpłynęło anonimowe zawiadomienie o możliwości zagarnięcia w dniu 16 października 2017 roku około godziny 6:02 mienia z ochranianego przez Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. w Z. terenu pozwanej. Pozwana zwróciła się do Konsorcjum o wyjaśnienie. Konsorcjum ustaliło, że w dniu 16 października 2017 roku o godzinie 6:02 z ochranianego terenu KWK (...) Ruch (...) poprzez bramę wjazdową, towarową PS – 6 N. S. zatrudniony w Konsorcjum jako nielicencjonowany pracownik ochrony, konserwator, magazynier schronów, podlegający służbowo na terenie pozwanej w zakresie utrzymania schronów powodowi, wyniósł karton oraz reklamówkę. Pakunki te stanowiły prywatną własność powoda i były to dokumenty jego firmy oraz prezent zakupiony przez współpracowników z okazji ślubu córki jego partnerki. Nie stwierdzono zagarnięcia mienia z ochranianego terenu. Konsorcjum wysłało pozwanej wyjaśnienie pismem z dnia 25 października 2017 roku. Konsorcjum wyjaśniło, iż N. S. wychodząc przez bramę PS – 6 naruszył obowiązki pracownicze i w stosunku do niego miały zostać wyciągnięte konsekwencje dyscyplinarne.

Sąd Rejonowy ustalił również, że w dniu 16 października 2017 roku około godziny 6:02 N. S. z własnej inicjatywy oraz częściowo na prośbę powoda wyniósł z terenu pozwanej, przechodząc przez bramę PS – 6, prywatne dokumenty powoda oraz prezent kupiony przez współpracowników z okazji ślubu córki jego partnerki. Przedmioty te następnie zaniósł do prywatnego samochodu powoda zaparkowanego przed wejściem do kopalni. Zdarzenie trwało minutę.

Dnia 3 października 2017 roku zostało wydane dla pracowników ochrony formy Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. polecenie służbowe, zgodnie z którym wprowadzony został bezwzględny „zakaz wchodzenia i wychodzenia kogokolwiek przez bramę towarową PS – 6”. W poleceniu wskazano, iż ruch odbywa się wyłącznie przez bramę osobową PS – 1. Polecenie podpisał powód.

Z ustaleń Sąd Rejonowego wynika również, że w dniu 8 listopada 2017 roku powód otrzymał zawiadomienie o zastosowaniu wobec niego przez pozwaną kary porządkowej nagany. Karę nałożono dnia 8 listopada 2017 roku. Jako powód jej nałożenia wskazano dopuszczenie się naruszenia obowiązku pracowniczego, które miało miejsce w dniu 16 października 2017 roku. Naruszenie miało polegać na zleceniu przez powoda pracownikowi Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. N. S. przeniesienie prywatnych rzeczy powoda do jego samochodu zaparkowanego przed wejściem do kopalni.

Przed wymierzeniem powodowi kary porządkowej został on wysłuchany przez Dyrektora ds. Pracy u pozwanej, D. M..

Powód pismem z dnia 14 listopada 2017 roku, wysłanym do pozwanej dnia 15 listopada 2017 roku, wniósł sprzeciw od wymierzonej kary porządkowej. Powód wyjaśnił, iż nałożenie na niego kary jest bezpodstawne i sprzeczne z przepisami prawa pracy. Podał, że zdarzenie z dnia 16 października 2017 roku było zainicjowane jego ustną prośbą, a nie poleceniem służbowym. Powód w piśmie domagał się uwzględnienia jego sprzeciwu i uznania kary za niebyłą oraz wykreślenia wzmianki o niej z akt osobowych powoda.

Pozwana poinformowała pismem z dnia 20 listopada 2017 roku organizację związkową reprezentującą powoda.

W dniu 29 listopada 2017 roku pozwana nie uwzględniła sprzeciwu powoda i utrzymała w mocy nałożoną na niego karę nagany.

Sąd I instancji ustalił również, że powód nie był przełożonym N. S., pełnił funkcję kontrolno – nadzorczą nad pracownikami (...) Sp. z o.o., nadzorował pracę N. S. w zakresie utrzymania schronów. W tym przedmiocie mógł świadkowi wydawać polecenia i organizować pracę.

Sąd I instancji pominął dowód z przesłuchania przedstawiciela pozwanej wobec niestawiennictwa.

Strony nie kwestionowały wiarygodności przedstawionych dokumentów. Sąd I instancji nie dopatrzył się również okoliczności podważających wiarygodność wyjaśnień powoda, dlatego w całości uznał je za oparte na prawdzie. Jako niewiarygodne Sąd I instancji uznał zeznania świadka N. S. w zakresie możliwości nieprzestrzegania zakazu przechodzenia przez bramę PS – 6 pracowników ochrony. Z kolei z pozostałego materiału dowodowego, w ocenie Sądu I instancji wynika jednoznacznie, iż zakaz ten dotyczył wszystkich pracowników pozwanej oraz innych osób przebywających na jej terenie, w tym również pracowników (...) Sp. z o.o.

W tak ustalonym stanie faktycznym, w ocenie Sądu I instancji powództwo było bezzasadne i podlegało oddaleniu.

Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 108 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym, za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować karę upomnienia lub naganę.

Zdaniem Sądu Rejonowego stawiane powodowi zarzuty, stanowiące podstawę do ukarania karą nagany były uzasadnione.

Sąd Rejonowy podniósł, że zgodnie z treścią polecenia z dnia 3 października 2017 roku zakaz przechodzenia przez bramę towarową PS – 6 wydany przez powoda dotyczył „kogokolwiek”, zatem obowiązywał wszystkich osób przebywających na terenie pozwanej, w tym również pracowników KOK.

Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że powód nie mógł wydawać N. S. żadnych poleceń nie związanych z pełnioną przez N. S. funkcją magazyniera schronów. Polecenie, czy nawet osobista prośba powoda dotycząca przeniesienia jego prywatnych rzeczy przez świadka i dostarczenia ich do samochodu powoda znajdującego się przed wejściem do kopalni niewątpliwie nie było związane z obowiązkami świadka S. jako magazyniera schronów.

Następnie Sąd I instancji zaznaczył, iż godząc się na przeniesienie swoich rzeczy i przejście N. S. przez bramę PS – 6 powód naruszył panującą u pozwanej organizację pracy oraz doprowadził do złamania wydanego przez siebie zakazu przechodzenia kogokolwiek przez bramę towarową PS – 6. Wskazał, że skoro zatem powód naruszył w dniu 16 października 2017 roku obowiązek pracowniczy pozwana uprawniona była na mocy art. 108 § 1 k.p. do nałożenia na niego kary nagany.

Wreszcie Sąd I instancji wskazał, że powód zarzucał pozwanej, iż karę porządkową nałożyła na niego po upływie przepisanego terminu. Zaznaczył, że z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że pozwana dopiero w dniu 25 października 2017 roku dowiedziała się o okolicznościach zdarzenia z dnia 16 października 2017 roku. W tym dniu (...) Sp. z o.o. przesłała do niej wyjaśnienie tego zdarzenia, opisała jego przebieg oraz osoby biorące w nim udział i dopiero w tym dniu pozwana powzięła informację, iż to powód naruszył obowiązek pracowniczy i wydał w sposób nieuprawniony polecenie N. S. oraz doprowadził do złamania przez niego zakazu przechodzenia przez bramę PS – 6. Podkreślił również, że skoro zatem z art. 109 § 1 k.p. wynika, że kara nie może być zastosowana po upływie 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia, to tym samym w dniu 8 listopada 2017 roku, kiedy na powoda taką karę nałożono, nie upłynęły jeszcze wskazane powyżej terminy. Tym samym wskazał, że dzień 8 listopada 2017 roku był ostatnim, kiedy taką karę można było nałożyć na powoda za naruszenie obowiązków pracowniczych w dniu 16 października 2017 roku.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 120 zł, stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej, a wyliczoną na podstawie § 9 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) błędne przyjęcie przez Sąd I instancji (i tym samym dowolne, nie znajdujące oparcia w materiale dowodowym sprawy ustalenie), że w dniu 16 października 2017 r. świadek N. S. przeniósł rzeczy stanowiące własność powoda z własnej inicjatywy i częściowo na prośbę powoda, podczas gdy z zeznań świadka N. S. oraz z zeznań powoda wynika, że czynność ta odbyła się z inicjatywy świadka N. S..

b) błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że Polecenie Służbowe dotyczące zakazu wchodzenia i wychodzenia przez bramę towarową PS-6, wprowadzone zostało w dniu
3 października 2017 r., podczas gdy z treści Polecenia Służbowego wynika, iż jest ono datowane na dzień 3 października 2016 r..

c) błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że Polecenie Służbowe dotyczące zakazu wchodzenia i wychodzenia przez bramę towarową PS-6, obowiązywało również pracowników ochrony spółki Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o., a zatem również N. S., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zakaz wprowadzony wspomnianym Poleceniem dotyczył wyłącznie pracowników kopalni oraz pracowników firm obcych mających siedzibę na terenie pozwanej na czas wejścia do pracy i wyjścia po zakończeniu pracy, natomiast zakaz nie obowiązywał pracowników ochrony, którzy w ramach wykonywanych czynności służbowych mają uprawnienia do przechodzenia przez wszystkie bramy, a ich zadaniem było wyłącznie zapewnienie przestrzegania (egzekwowanie) zakazu wynikającego z Polecenia przez inne osoby,

d)błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że Polecenie Służbowe dotyczące zakazu wchodzenia i wychodzenia przez bramę towarową PS-6 obowiązywało również w dacie zdarzenia stanowiącego podstawę nałożenia na powoda kary nagany, czyli w dniu 16 października 2017 r., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynika, że Polecenie Służbowe miało wyłącznie charakter czasowy i regulowało ruch osobowy na czas trwania remontu bramy osobowej PS-1, który zakończył się wiosną 2017 r.. a zatem w dacie zdarzenia zakaz przechodzenia przez bramę towarową PS-6 już nie obowiązywał, ponieważ brama osobowa była już czynna,

2)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadka N. S. w zakresie możliwości nieprzestrzegania zakazu wchodzenia i wychodzenia przez bramę towarową PS-6 (w okresie jego obowiązywania) przez pracowników ochrony, podczas gdy zeznania świadka w tym zakresie są logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie,

2)  naruszenie prawa materialnego, a to art. 108 § 1 k.p. poprzez nieuprawnione zastosowanie powyższego przepisu jako normy prawnej statuującej odpowiedzialność porządkową powoda, w następstwie błędnego przyjęcia, że zaistniałe zdarzenie z dnia 16 października 2017 r. polegające na tym, iż powód zgodził się na przeniesienie swoich prywatnych rzeczy przez świadka N. S. do swojego samochodu znajdującego się przed wejściem do kopalni, stanowiło naruszenie ustalonej u pozwanej organizacji i porządku pracy i w związku z tym dawało podstawę do zastosowania wobec powoda kary nagany, podczas gdy zdarzenie to trwające zaledwie około 1 minuty miało wyłącznie incydentalny i grzecznościowy charakter, a nadto o braku podstaw do zastosowania wobec powoda kary porządkowej świadczy przede wszystkim brak zawinienia po stronic powoda.

3)  naruszenie prawa materialnego, a to art. 109 § 1 k.p. poprzez nieuprawnione przyjęcie, że pozwana zachowała termin do zastosowania wobec powoda kary nagany za naruszenie obowiązków pracowniczych, ponieważ o okolicznościach zdarzenia z dnia 16 października 2017 r. pozwana dowiedziała się dopiero z pisma Prezesa Zarządu Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. z dnia 25 października 2017 r., doręczonego do biura podawczego pozwanej dnia 26 października 2017 r., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, żc pozwana wiadomość o naruszeniu obowiązków pracowniczych, powzięła już wcześniej na podstawie anonimu, który zainicjował podjęcie przez Prezesa Zarządu pozwanej spółki określonych czynności wyjaśniających, a zatem zastosowanie wobec powoda kary porządkowej w dniu 08 listopada 2017 r., nastąpiło z. przekroczeniem ustawowego terminu,

4)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie i nieuprawnione w okolicznościach faktycznych sprawy pominiecie przez Sad I instancji faktu otrzymania przez Prezesa Zarządu pozwanej anonimu informującego o naruszeniu obowiązków pracowniczych, podczas gdy anonim ten miał istotne znacznie dla prawidłowego ustalenia daty powzięcia przez pozwana informacji o naruszeniu obowiązków pracowniczych oraz w konsekwencji oceny zachowania przez pozwana ustawowego terminu do zastosowania względem powoda kary porządkowej.

Strona powodowa wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

a)  uwzględnienie powództwa i uchylenie kary porządkowej nagany zastosowanej wobec powoda J. K. przez pozwaną (...) Sp. z o.o. w dniu 8 listopada 2017r.,

b)  o obciążenie pozwanej w całości wszystkimi kosztami postępowania oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda wszystkich kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Ewentualnie, w przypadku zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 386 § 4 KPC, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Ponadto, na podstawie art. 382 k.p.c. strona powodowa wniosła o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez zobowiązanie pozwanej do przedłożenia anonimu, o którym mowa w piśmie Prezesa Zarządu Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. z dnia 25 października 2017 r. na okoliczność jego treści oraz ustalenia daty powzięcia przez pozwaną informacji o naruszeniu przez powoda obowiązków pracowniczych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja strony powodowej zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżony wyrok jest nieprawidłowy.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zaznacza, że Sąd Rejonowy przeprowadził obszerne postępowanie dowodowe, ale ocena dowodów dokonana przez ten Sąd narusza zasady określone w art. 233 k.p.c, co skutkowało w części błędnymi ustaleniami faktycznymi i błędnymi wnioskami wywiedzionymi z przeprowadzonego postępowania dowodowego. Nie wszystkie wnioski i ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy wynikają bowiem z całokształtu zebranego materiału dowodowego. Analizując materiał dowodowy zgromadzony przed sądem I instancji, sąd II instancji dokonał częściowo własnych ustaleń faktycznych i własnej oceny materiału dowodowego w zakresie w jakim strona apelująca kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, co w efekcie skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku

Sąd Okręgowy nie podziela ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim dotyczą one tego, że pracownik ochrony firmy Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. N. S., częściowo z własnej inicjatywy, a częściowo na zlecenie (prośbę) powoda przeniósł prywatne rzeczy (karton oraz reklamówkę, w których to znajdowały się prywatne dokumenty oraz prezent kupiony przez współpracowników z okazji ślubu córki partnerki powoda) stanowiące własność powoda z pomieszczenia służbowego Koordynatora przez bramę PS-6 do jego prywatnego samochodu zaparkowanego na parkingu przed wejściem na teren kopalni. Ustalenie przez Sąd I instancji tej okoliczności skutkowało stwierdzeniem prawidłowości nałożenia przez pracodawcę na powoda kary porządkowej nagany. Tymczasem Sąd II instancji po ponownej analizie zebranego materiału dowodowego ustalił, że powód ani nie wydał N. S. polecenia, ani poprosił go o przeniesienie tych rzeczy do samochodu. Na rozprawie przeprowadzonej przed Sądem I instancji w dniu 5 lutego 2018 r., świadek N. S. zeznaje wprost, że powód faktycznie chciał wynieść ww. rzeczy do prywatnego samochodu, lecz zapomniał zabrać z pomieszczenia służbowego faktury. Wówczas świadek N. S. sam zaproponował, że zaniesie te rzeczy do samochodu powoda, aby ten udał na odprawę. (k.65v). Następnie powód przekazał świadkowi kluczyki, a ten udał się przez bramę PS-6 do samochodu powodu. Podobnie zeznał powód na rozprawie przed Sądem I instancji w dniu 9 marca 2018 r. (k.76). Zeznania świadka i powoda w tym zakresie pokrywają się. Wynika z nich jednoznacznie, że inicjatywa w zakresie przeniesienia rzeczy prywatnych należących do powoda leżała wyłącznie po stronie świadka N. S.. Powód w żaden sposób, ani nie wydał w tym zakresie świadkowi polecenia służbowego, ani go o nic nie prosił. Tym samym nie dopuścił się on żadnego przewinienia naruszającego obowiązki pracownicze. W związku z tym, pracodawca nie mógł nałożyć na niego kary porządkowej nagany. Zachowanie powoda nie było w żaden sposób zawinione. Niezależnie od tego, co wyżej wskazano, Sąd II instancji podkreśla, że strona apelująca słusznie podniosła, iż powód nie był przełożonym świadka N. S., lecz pełnił funkcję kontrolno-nadzorczą nad pracownikami Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. i nadzorował pracę N. S. wyłącznie w zakresie utrzymania schronów, zatem tylko w tym zakresie mógł mu wydawać polecenia służbowe.

Słusznie podnosi również strona apelująca, że polecenie służbowe dla pracowników ochrony firmy Konsorcjum Kopalń Sp. z o.o. dotyczące zakazu wchodzenia i wychodzenia przez bramę towarową PS-6 zostało wydane w dniu 3 października 2016 r., a nie w dniu 3 października 2017 r. jak to w uzasadnieniu wskazał Sąd I instancji.

Sąd II instancji wskazuje także, iż w ww. poleceniu służbowym jednoznacznie wskazano, że przez bramę PS-6 nie wolno przechodzić i zakaz ten obejmował każdego, a więc i pracowników ochrony. Nie bez powodu w treści tego polecenia użyto słów „zakaz wchodzenia i wychodzenia kogokolwiek przez bramę towarową PS-6”. W związku zarzuty strony powodowej, dotyczące tego, że ograniczenie to nie obejmuje pracowników ochrony są chybione. Niemniej jednak nie miało to już znaczenia w rozpatrywanej sprawie.

Sąd II instancji nie podziela natomiast argumentów strony pozwanej dotyczących ustalenia momentu dowiedzenia się przez Prezesa Zarządu Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. o okolicznościach zdarzenia. Okoliczność kiedy pozwana dowiedziała się o okolicznościach zdarzenia jest istotna, ponieważ od tego momentu biegnie termin do zastosowania wobec powoda kary nagany za naruszenie obowiązków pracowniczych. Sąd II instancji nie zgadza się z twierdzeniami strony powodowej, iż datą o której pozwana dowiedziała się o okolicznościach zdarzenia, jest data powzięcia informacji o tym zdarzenia z anonimu, jak twierdzi strona powodowa była to między 16, a 18 października 2017 r. Sąd II instancji wyraźnie podkreśla, że nie wiadomo z jakiej daty był ten anonim. Dopiero później pracodawca otrzymał pewną informację o spornym zdarzeniu. Okoliczność ta nie miała jednak znaczenia w rozpatrywanej sprawie, ponieważ jak już zresztą wyżej wskazano, w niniejszym postępowaniu powód ani nie zlecił, ani nie poprosił N. S. o przeniesienie swoich prywatnych rzeczy przez bramę PS-6 do prywatnego samochodu powoda. Tym samym nie zaistniał podstawowy element w postaci zlecenia/prośby, który mógłby warunkować nałożenia na powoda kary nagany.

Sąd II instancji oddalił wniosek strony powodowej dotyczący uzupełnienia postępowania dowodowego poprzez zobowiązanie pozwanej do okazania anonimu, o którym mowa w piśmie Prezesa Zarządu Konsorcjum Ochrony Kopalń Sp. z o.o. z dnia 25 października 2017 r. i przeprowadzenia z niego dowodu na okoliczność jego treści oraz ustalenia daty powzięcia przez pozwaną informacji o naruszenia przez powoda obowiązków pracowników, ponieważ nie wniosłoby to nic do toczącego się postępowania. Ponadto dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z tego anonimu skutkowałoby bezpodstawnym przedłużeniem postępowania sądowego.

Reasumując, nie można zgodzić się z ustaleniami Sąd I instancji, iż w dniu 16 października 2017 r. około godziny 6:02 N. S. z własnej inicjatywy oraz częściowo na prośbę powoda wyniósł z terenu pozwanej, przechodząc przez bramę PS – 6, prywatne dokumenty powoda oraz prezent kupiony przez współpracowników z okazji ślubu córki jego partnerki. Ustalenia te są nieprawidłowa, a zarzut podniesiony przez stronę powodową w apelacji bez wątpienia słuszny.

W związku z powyższym, Sąd II instancji w pkt 1 sentencji wyroku działając na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że uchylił nałożoną na powoda karę porządkową w dniu 8 listopada 2017 r.

W pkt 2 sentencji wyroku Sąd II instancji zasądził od pozwanej na rzecz powoda 270 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje. Wysokość kosztów została ustalona zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z §9 ust. 1 pkt 3 i §10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (2 x 120 zł). Do kwoty tej należało nadto doliczyć opłatę od apelacji, którą uiściła strona powodowa w kwocie 30 zł, zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W pkt 3 sentencji wyroku Sąd II instancji nakazał pobrać od pozwanej, jako od strony przegrywającej proces, na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w T. kwotę 100 zł tytułem opłaty, od uiszczenia której powód był zwolniony. Wysokość opłaty została ustalona zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (spr.) (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grzegorz Tyrka

Sędzia Przewodniczący Sędzia