Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 20 listopada 2017 roku, sygn. akt I C 779/17

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 3.606,51 złotych obniża do kwoty 3.422,00 (trzy tysiące czterysta dwadzieścia dwa) złote , a w pozostałym zakresie powództwo oraz apelację oddala;

2. nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 591,72 (pięćset dziewięćdziesiąt jeden 72/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

3. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. S. 450,00 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Paweł Hochman

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSA w SO Grzegorz Ślęzak

Sygn. akt: II Ca 124/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2017 r. w sprawie IC 779/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 3606,51 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2015r. oraz kwotę 3349,51 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu (...) roku na skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) w P., około godz. 17.00, doszło do kolizji, w której kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) - J. M., wykonując manewr skrętu z ulicy (...) w ulicę (...) uderzył w pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) należący do J. W. (1). W dniu zdarzenia pojazd kierowany przez J. M. - sprawcę kolizji- posiadał aktualne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej zawarte u pozwanego.

W dniu 6 lipca 2015 roku J. W. (1) dokonał zgłoszenia szkody, która została zarejestrowana pod nr (...). Decyzją z dnia 18 lipca 2015 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał J. W. (1) odszkodowanie w wysokości 2.040,42 zł.

W dniu 14 listopada 2016 roku M. S. reprezentowany przez (...) s.c. K. J. A. D. (1) zawarł z J. W. (1) umowę cesji wierzytelności przysługującej J. W. (1) w stosunku do (...) S.A. wynikającej z dochodzenia należności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki B. o nr rej. (...) powstałej na skutek zdarzenia z dnia 6 lipca 2015 roku.

Powód zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu firmie (...) s.c. K. J. A. D. (1). Kalkulację naprawy pojazdu wykonano dnia 23 listopada 2016 roku Zgodnie z ekspertyzą całkowity koszt naprawy pojazdu wraz z podatkiem VAT wyniósł 5.462,43 zł. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 184,50 zł.

Pismem z dnia 23 listopada 2016 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty dalszej części odszkodowania oraz zwrotu kosztów poniesionych w związku ze sporządzeniem kosztorysu. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 23 listopada 2016 roku pozwany po ponownym przeanalizowaniu dokumentacji wydał decyzję odmowną wypłaty dalszej części odszkodowania.

W wyniku zdarzenia z 6 lipca 2015 roku doszło do uszkodzeń pojazdu, które obejmowały uszkodzenie wykładziny zderzaka tylnego, listwy tylnej prawej, osłony zderzaka, wspornika zewnętrznego przedniego zderzaka tylnego, nadajnika ultradźwiękowego zewnętrznego prawego oraz nadkola tylnego prawego tyłu.

Koszty technologiczne koniecznej naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) (przy uwzględnieniu stanu pojazdu przed wystąpieniem zdarzenia szkodzącego) na miesiąc lipiec 2015 roku pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 6 lipca 2015 roku wynosi kwotę 5.538,83 zł (brutto) z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę na poziomie 125,00 z netto oraz z zastosowaniem części zamiennych dystrybuowanych przez autoryzowanych przedstawicieli producenta pojazdu B..

W ocenie sądu powództwo jest uzasadnione:

W przedmiotowej sprawie biegły wskazał, że koszty technologiczne koniecznej naprawy pojazdu marki B. na miesiąc lipiec 2015 roku pozostające w związku ze zdarzeniem z dnia 6 lipca 2015 roku wynoszą 5.538,83 zł (brutto) z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę na poziomie 125,00 z netto (stawka uzasadniona ekonomicznie – jedna z najniższych występująca w autoryzowanych stacjach naprawczych) oraz z zastosowaniem części zamiennych dystrybuowanych przez autoryzowanych przedstawicieli producenta pojazdu B.. Sąd zaś podziela przedmiotowa opinię w całości.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 2.040,42 zł. Wobec powyższego w ocenie Sądu żądanie pozwu w przedmiocie odszkodowania jest usprawiedliwione co do kwoty 3.498,41 zł stanowiącej różnicę między kwotą 5.538,83 zł, a przyznaną już poszkodowanemu kwotą odszkodowania w postępowaniu likwidacyjnym. Podkreślić jednak należy, że roszczenie powoda odnosi się także do kosztów poniesionych w związku ze sporządzeniem prywatnej ekspertyzy. W tym zakresie Sąd uwzględnił w całości żądanie zwrotu kosztów zlecenia wykonania ekspertyzy w wysokości 184,50 zł. Łącznie zatem roszczenie powoda było usprawiedliwione co do kwoty 3.682,91 zł. Powód wnosił zaś o zasądzenie kwoty 3.606,51 zł, która w okolicznościach niniejszej sprawy jest całkowicie uzasadniona.

W konsekwencji Sad uwzględnił powództw w całości i zasądził na rzecz powoda M. S. kwotę 3.606,51 zł wraz z odsetkami za okres od dnia 11 sierpnia 2015 roku do do dnia zapłaty.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany. Zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ' na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 316 § 1 kpc poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowodów wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co przejawiało się w tym, że Sąd podzielił wnioski i twierdzenia strony powodowej co do sposobu wyliczenia odszkodowania w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy wyliczone przez biegłego sądowego, podczas gdy poszkodowany sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym, zatem wypłata odszkodowania stanowiącego równowartość hipotetycznych kosztów naprawy nie naprawi rzeczywistej szkody jaka powstała w majątku powoda i nie wypełni swojej kompensacyjnej roli (art. 361 § 2 k.c.), ani też koszty tc nic stanowią wydatków niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody (art. 363 § 1 k.c.);

b) art. 233 § 1 k.p.c. w z\v. z art. 227 k.p.c. oraz w zw. z art. 278 § 1 i 3 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny dowodu z opinii biegłego polegającej na przyjęciu, że koszty naprawy ustalone przez biegłego stanowią szkodę podlegającą naprawieniu w niniejszym postępowaniu;

c) art. 233 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. poprzez błędną i wybiórczą ocenę dowodu z opinii biegłego i przyjęcie, iż przywrócenie stanu poprzedniego powinno nastąpić przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych (z logo producenta pojazdu), w sytuacji, gdy:

- poszkodowany nie serwisował do dnia szkody pojazdu w autoryzowanym serwisie naprawczym, nie dokonywał w nim napraw pojazdu, pojazd nie był już na gwarancji producenta pojazdu, a zatem nie zachodziła konieczność naprawy pojazdu z zastosowaniem nowych, oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu;

- biegły stwierdził, że naprawa pojazdu z użyciem części o porównywalnej jakości do części oryginalnych nie stanowi o kosztach technologicznych naprawy pojazdu tylko dlatego, że producent zaleca montowanie części, które zostały wyprodukowane zgodnie z jego specyfikacjami, co odnosi się do wszystkich producentów pojazdów i wykluczałoby faktyczną zasadność stosowania w obrocie części zamiennych (nieopatrzonych logo producenta pojazdu)

d) w zakresie zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy: art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 228 k.p.c., art. 245 k.p.c. poprzez:

-- poczynienie wadliwych ustaleń w zakresie konieczności i celowości zlecenia opinii prywatnej, w sytuacji gdy sporządzenie prywatnej kalkulacji było zbędne albowiem poszkodowany nie naprawił pojazdu, a zbył go w stanie uszkodzonym;

- poszkodowany zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy przed zawarciem umowy cesji z powodem, a zatem nie zachodziła konieczność sporządzenia kolejnej kalkulacji naprawy przez powoda;

- poczynienie wadliwych ustaleń w zakresie konieczności i celowości zlecenia opinii prywatnej, pomimo iż faktem znanym Sądowi Rejonowemu z urzędu jest charakter prowadzonej działalności gospodarczej przez powoda polegającej na skupowaniu i dochodzeniu wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych, ocenie ryzyka i szacowania poniesionych strat, co wynika również z treści wydruku CEIDCi załączonego przez powoda do pozwu;

- niezasadne pominięcie okoliczności, iż powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w drodze cesji przed sporządzeniem prywatnej kalkulacji, co wskazuje na fakt, że powód będący profesjonalistą, prowadzącym działalność gospodarczą w tym zakresie, posiada wiedzę i umiejętności wystarczające do oceny ryzyka nabycia wierzytelności oraz sprecyzowania roszczenia w ramach powództwa;

3. Naruszenie prawa materialnego, a mianowicie

a) art. 361 § 1 i 2 kc w zw. z art. 363 § 1 i 2 kc w zw. z art. 822 § 1 i § 2 kc oraz art. 824' § 1 kc poprzez niewłaściwe zastosowanie powyższych przepisów polegające na:

- błędnej wykładni tych przepisów i przyjęcie, że szkoda rozumiana jako pomniejszenie majątku poszkodowanego na skutek określonego zdarzenia (art. 361 § 2 k.c.) jest w swej istocie tożsama z hipotetycznymi, określonymi kosztorysowo wydatkami na naprawę pojazdu (przywrócenie stanu poprzedniego - art. 363 § 1 zd. 1 k.c.) w sytuacji, gdy ubytek w majątku poszkodowanego jest wartością o charakterze stałym, ustalanym na dzień wyrządzenia szkody i stanowiącym w istocie zmniejszenie wartości pojazdu związane z jego pokolizyjnymi uszkodzeniami;

- błędnej wykładni tych przepisów polegającą na przyjęciu, że w przypadku sprzedaży pojazdu bez jego wcześniejszej naprawy, wartość szkody to ustalony metodą kosztorysową, hipotetyczny koszt naprawy pojazdu, podczas gdy w przypadku sprzedaży pojazdu przez poszkodowanego niemożliwe jest przeprowadzenie naprawy w sposób określony w kosztorysie, co oznacza, że wybór sposobu naprawienia szkody przez poszkodowanego doznaje ograniczenia w zw. z art. 363 § 1 zd. 2 k.c., co z kolei oznacza, że świadczenie w pieniądzu winno pokryć jedynie różnicę w majątku poszkodowanego przed i po szkodzie tj. wartości pojazdu przed szkodą i w stanie uszkodzonym;

- błędnej wykładni tych przepisów i pominięciu, że poszkodowany zbywając pojazd w stanie uszkodzonym pozbawił się możliwości skorzystania z tej formy naprawienia szkody, która polegałaby na przyznaniu mu kwoty pozwalającej na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (kosztów naprawy), a tym samym świadczenie ubezpieczyciela ogranicza się do wyrównania uszczerbku w majątku poszkodowanego wyrażającej się różnicą pomiędzy ceną nabycia pojazdu a ceną sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym (wartością pojazdu po szkodzie);

- błędnym zastosowaniu ww. przepisów polegającym na przyjęciu, że wypłata hipotetycznych kosztów naprawy z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych oznaczonych logo producenta pojazdu doprowadzi do naprawienia szkody, podczas gdy w przedmiotowym stanie faktycznym uzasadnione jest pokrycie jedynie rzeczywiście poniesionej szkody - ubytku wartości pojazdu w związku z zaistniałą kolizją; a w konsekwencji zasądzeniu odszkodowania przekraczającego wysokość poniesionej szkody, co w odniesieniu do całokształtu zebranego materiału dowodowego nie było uzasadnione i stanowi kwotę nieadekwatną do wysokości poniesionej szkody;

b) art. 361 § 1 i 2 kc w zw. z art. 354 § 1 i 2 kc i art. 826 §1 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, a w konsekwencji uznanie, że koszt prywatnej wyceny rzeczoznawcy obejmującej kosztorys naprawy jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku zc szkodą, podczas gdy na podstawie zgromadzonego materiału faktycznego i , dowodowego w niniejszej sprawie poniesienie kosztu prywatnej ekspertyzy nie sposób uznać za normalne następstwo wypadku, w wyniku którego powstała szkoda, ani za koszty niezbędne do dochodzenia wierzytelności przez poszkodowanego, albowiem poszkodowany sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym, a nadto powód sporządził kolejną w postępowaniu likwidacyjnym kalkulację naprawy (na wcześniejszym etapie postępowania likwidacyjnego poszkodowany zleci! sporządzenie prywatnej kalkulacji szacującej hipotetyczne koszty naprawy pojazdu, którą złożył do akt sprawy likwidacyjnej)

c) art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. żart. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i w zw. z art. 455 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do roszczenia o odsetki od zasądzonych kwot odszkodowania i zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 11 sierpnia 2015 roku również w zakresie roszczenia o zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy w sytuacji, gdy opinia prywatna została przez powoda sporządzona w dniu 23 listopada 2016 roku, co wyklucza możliwość zasądzenia odsetek sprzed dnia, kiedy roszczenie to w ogóle powstało;

Występując z tymi zarzutami wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje

Na podstawie art. 380 k.p.c. w związku z zastrzeżeniami zgłoszonymi w trybie art. 162 k.p.c. na rozprawie oraz zarzutami podniesionymi w apelacji, wnosił o rozpoznanie niezaskarżalnego zażaleniem postanowienia Sądu Rejonowego oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka - poszkodowanego J. W. (2) zobowiązanie świadka do złożenia dokumentów dotyczących samochodu, jak również oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego i dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym tych dowodów na okoliczność stanu pojazdu w dacie sprzedaży, wysokości rzeczywiście poniesionej szkody;

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy w oparciu o przeprowadzony dowód z zeznań świadka J. W. (2) i opinii uzupełniającej biegłego A. D. (2) ustalił, że wartość samochodu B. przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę wynosiła 10.300 zł.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest uzasadniona jedynie w części , w której kwestionuje zasądzenie na rzecz powoda kwoty 184,50 zł stanowiącej koszt wykonanej na zlecenie powoda prywatnej ekspertyzy szacującej koszty naprawy samochodu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy – obejmować koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku , a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne (por. uchwała SN z dnia 18 maja 2004 r, III CZP 24/04, OSNC 2005, str. 7-8 poz. 117).

Powód w przedmiotowej sprawie nie jest poszkodowanym, a nabywcą wierzytelności prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie skupowania i dochodzenia wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych , a także oceny ryzyka i szacowania poniesionych strat, co wynika z wydruku CEIDG załączonego do pozwu. Powód posiadał wiedzę i umiejętności , aby samodzielnie obliczyć należne odszkodowanie . Powód jako profesjonalista dysponuje wiadomościami specjalnymi i miał możliwość zweryfikowania wyceny ubezpieczyciela, bez zlecenia sporządzenia kalkulacji prywatnej. Poza tym jak wynika z dokumentacji z postępowania likwidacyjnego oraz opinii biegłego sądowego poszkodowany dysponował już prywatną kalkulacją naprawy nr (...)sporządzonej w dniu 4 sierpnia 2015r. przez rzeczoznawcę samochodowego dr. inż. K. W..

Powyższe okoliczności uszły uwadze sądowi pierwszej instancji, a uniemożliwiają one zaliczenie kosztów przeprowadzonej kolejnej ekspertyzy wykonanej w dniu 29 listopada 2016r., tym razem na zlecenie powoda, do odszkodowania należnego powodowi z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Dlatego też w tym tylko zakresie Sąd Okręgowy, w częściowym uwzględnieniu apelacji na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną przez sąd pierwszej instancji kwotę 3606,51 zł obniżył o koszt ekspertyzy zleconej przez powoda.

W pozostałym zakresie apelacja nie jest uzasadniona i podlega oddaleniu.

Zgłaszając zarzuty naruszenia prawa procesowego i prawa materialnego skarżący kwestionuje przyjętą przez sąd pierwszej instancji metodę wyliczenia odszkodowania i proponuje ustalenie wysokości odszkodowania jako różnicy między wartością samochodu w stanie nieuszkodzonym, a wartością samochodu uszkodzonego. Jego zdaniem wypłata odszkodowania stanowiącego wartość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu może nastąpić w wypadku naprawy pojazdu lub też zamiaru takiej naprawy, a przynajmniej jeśli taka naprawa jest możliwa. Tymczasem w przedmiotowej sprawie poszkodowany właściciel samochodu zbył go obywatelowi Ukrainy, wobec czego poszkodowany nie ma możliwości naprawy samochodu.

Stanowisko skarżącego nie jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w sposób właściwy ustalił wysokość odszkodowania w tym też przyjąc do wyceny, zgodnie ze stanowiskiem biegłego, wartość oryginalnych części zamiennych.

Jakkolwiek obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie odszkodowania , a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 822 § 1 KC), to jednak judykatura (por. m. in. Wyrok SN z dnia 20 lutego 2002r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05, uchwałę SN z dnia 17 maja 2007r., III CZP 150/6, OSNC 2007, nr 10, poz. 144) przyjmuje, że poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822 § 1 KC modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 KC bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Orzecznictwo zgodnie przy tym przyjmuje , że powstanie tego roszczenia , a tym samym zakres odszkodowania , nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar (por. wyroki SN z dnia 27 czerwca 1988r., I CR 151/88, i z dnia 16 maja 2002r., V CKN 1273/00, postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05.

Stosowanie art. 822 § 1 w zw. z art. 363 § 1 KC oznacza, że poszkodowany nie może jednak żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 2002r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05). Ocena, czy koszty restytucji są nadmierne, zależy od okoliczności sprawy. Na gruncie sprawy dotyczących naprawy pojazdów mechanicznych ugruntowała się praktyka zakładająca , że koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty , dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 2002r., V CKN 903/00 , OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05). W przedmiotowej sprawie koszty naprawy nie przekraczały wartości samochodu sprzed wypadku, co wynika z opinii biegłego.

Zastosowanie wykładni art. 363 § 1 i art. 822 § 1 KC przyjętej w judykaturze w okolicznościach sprawy prowadzi do oczywistego wniosku, że powodowi należało się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu, chociaż takiej naprawy nie dokonano i sprzedano pojazd w stanie uszkodzonym, a nie – jak chce tego skarżący w wysokości różnicy między wartością pojazdu przed uszkodzeniem a jego wartością po uszkodzeniu.

Przyjęcie koncepcji ustalenia wysokości odszkodowania proponowanej przez pozwanego skutkowałoby nawet możliwością stwierdzenia niezgodności z prawem wydanego wyroku (por. wyrok SN z 12 kwietnia 2018r., II CNP 41/18 Legalis).

Z tych względów apelacja pozwanego w pozostałej części podlega oddaleniu ( art. 385 kpc). O kosztach procesu za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepis art. 100 zd. 2 kpc.

SSO Paweł Hochman

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSA w SO Grzegorz Ślęzak