Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

7 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Katarzyny Jaśniak Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kole

po rozpoznaniu 30.11.2018 r.

sprawy M. P.

oskarżonego o przestępstwa z 225§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 19.07.2018 r. sygn. akt II K 396/17

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż:

- uniewinnia oskarżonego M. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 225§1 kk,

- za podstawę skazania przypisanego oskarżonemu przestępstwa przyjmuje art. 225§1 kk, a za podstawę wymiaru kary art. 225§1 kk w zw. z art. 37a kk,

- obniża orzeczoną karę grzywny do 100 (stu) stawek dziennych po 15 (piętnaście) zł.

2.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Waldemar Cytrowski

II Ka 306/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kole wyrokiem z 19.07.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 396/17 uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia ciągu dwóch przestępstw z art. 225§1 kk i za to na podst. art. 225§1 kk w zw. z art. 91§1 kk i art. 37a kk skazał go na karę grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 15 zł.

Wyrok zaskarżył obrońca, który zarzucił obrazę prawa materialnego i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku.

W oparciu o te zarzut wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja jest częściowo zasadna.

Z materiału dowodowego wprost wynika, iż obie kontrole były przeprowadzone w trybie art. 79 ust. 2 pkt 2 i 7 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a zatem stosownie do treści art. 80 ust. 2 pkt 2 i 4 ww. ustawy czynności kontrolnych dokonuje się bez obecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej. Podczas pierwszej kontroli oskarżonego nie było w miejscu, w którym miała zostać przeprowadzona kontrola i nie musiał on wskazywać osoby przez niego upoważnionej. Dlatego z oczywistych względów nie wypełnił znamion zarzucanego mu przestępstwa z art. 225§1 kk.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona drugiego z przypisanych mu przestępstw. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opiera się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Aczkolwiek oskarżony nie musiał być obecny przy czynnościach kontrolnych ani nie musiał również wskazywać osoby upoważnionej, to jednak udaremnił osobom uprawnionym do przeprowadzenia kontroli w zakresie ochrony środowiska wykonanie czynności służbowych poprzez niewpuszczenie ich na miejsce kontroli. Wynika to wprost z zeznań świadków M. K., B. S., U. T. i P. D. oraz z wyjaśnień oskarżonego, który zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie wyjaśnił, iż odmówił przeprowadzenia kontroli. Dlatego w sprawie nie występują żadne wątpliwości, które Sąd miałby rozstrzygnąć na niekorzyść oskarżonego. Przestępstwo z art. 225§1 kk nadto jest przestępstwem powszechnym, a zatem może je popełnić każdy. Dlatego dla wypełnienia znamion tego przestępstwa nie miało żadnego znaczenia czy oskarżony był formalnie umocowany do reprezentowania podmiotu kontrolowanego, a wobec interwencyjnego charakteru kontroli nie musiał też być przy tej kontroli obecny. Dlatego Sąd skazał oskarżonego na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych po 15 zł. Przy wymiarze kary Sąd kierował się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, w szczególności w § 2 tego przepisu oraz w art. 33§3 kk. Jest to zatem kara adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz uwzględniająca wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary.

Waldemar Cytrowski