Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Grzelak

Protokolant sądowy Paulina Brudzińska

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2018 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z wniosku M. B. (1)

z udziałem A. B. (1), M. B. (2), U. C., A. H., K. K. (1), W. K., A. S.

o zasiedzenie

postanawia:

I stwierdzić, że T. i S. małż. B. nabyli przez zasiedzenie na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej z dniem 1 stycznia 1985 r. własność zabudowanej nieruchomości, położonej w C., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

II nakazać ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od wnioskodawczyni M. B. (1) kwotę 592,13 zł ( pięćset dziewięćdziesiąt dwa złote trzynaście groszy ) tytułem zwrotu kosztów ogłoszenia w prasie orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 18 lipca 2018 r. oraz kosztów stawiennictwa świadka orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 r.;

III nakazać ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od uczestniczki postępowania U. C. kwotę 592,13 zł ( pięćset dziewięćdziesiąt dwa złote trzynaście groszy ) tytułem zwrotu kosztów ogłoszenia w prasie orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 18 lipca 2018 r. oraz kosztów stawiennictwa świadka orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 r.;

IV w pozostałym zakresie pozostawić wnioskodawczynię i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 2/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. B. (1) wnosiła o stwierdzenie, że S. i T. małż. B. nabyli na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej przez zasiedzenie z dniem 1 styczni 1982 r., zaś M. i M. małż. B. na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej udziały we współwłasności wysokości po 1/2 części w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...).

Uczestnicy postępowania A. B. (1) i M. B. (2) przyłączyli się do wniosku.

Uczestniczka postępowania U. C. wnosiła o stwierdzenie, że własność przedmiotowej nieruchomości nabyli przez zasiedzenie na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej S. i T. małż. B..

Uczestnicy postępowania A. H., K. K. (1), W. K. i A. S. nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd zamieścił ogłoszenie w prasie o toczącym się postępowaniu. Pomimo ogłoszenia, nie zgłosiła swojego udziału w sprawie K. K. (2), której adres ( miejsce pobytu ) nie jest znane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 1961 r. T. i S. małż. B. zawarli z R. i S. małż. K. ( K. ) umowę pisemną sprzedaży niezabudowanej działki gruntu, położonej w C. o powierzchni 0,0826 ha ( umowa k. 89 ).

Obecnie nieruchomość stanowi działkę o powierzchni 0,0562 ha oznaczoną w ewidencji gruntów numerem (...). Dla nieruchomości VI Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Ciechanowie prowadzi księgę wieczystą KW (...), w której jako współwłaściciele nieruchomości wpisani są R. i S. małż. K. na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej ( bezsporne ).

R. K. zmarł dnia 16 stycznia 1995 r., zaś S. K. – dnia 13 września 2005 r. Nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...), stanowi obecnie przedmiot współwłasności ich spadkobierców: A. H. w 1/8 części, W. K. w 3/4 części oraz K. K. (1), K. K. (2) i A. S. po 1/24 części. Nikt ze spadkobierców R. K. i S. K. nie rościł żadnych pretensji do tej nieruchomości ( bezsporne ).

T. i S. małż. B. na działce wybudowali dom jednorodzinny, w którym zamieszkali wraz z małoletnimi dziećmi: córką U. D. oraz M.. Ogrodzili nieruchomość, wokół budynku mieszkalnego został urządzony ogródek, o który dbała T. B.. T. i S. małż. B. byli uważani za właścicieli nieruchomości ( zeznania świadków K. B. k. 57 - 58, A. B. (2) k. 58, M. D. k. 59 - 60, M. S. k. 60 – 61, U. L. k. 61 - 62, E. K. k. 62, M. K. k. 62 - 63, J. D. (1) k. 135 v, J. D. (2) k. 135 v - 136, H. L. k. 136 – 136 v, W. O. k. 136 v – 137 ).

Zarówno M. B. (3), jak i U. C., po zawarciu związków małżeńskich, zamieszkali na nieruchomości wraz ze swoimi małżonkami. T. i S. małż. B. zajmowali parter budynku. Piętro budynku podzielone było pomiędzy M. i M. małż. B. oraz U. D. i G. małż. C.. W budynku była tylko jedna kuchnia położona na parterze ( zeznania wnioskodawczyni M. B. (1) k. 143 v – 144 v, zeznania uczestniczki postępowania U. C. k. 145 v – 146 v ).

Po kilku latach T. i S. małż. B. podjęli decyzję o wybudowania na działce budynku gospodarczego, w którym planowali zamieszkać, aby poprawić warunki lokalowe swoich dzieci i ich rodzin. Przy budowie, S. B. (1) pomagał ma syn M.. Po wybudowania tego budynku, T. i S. małż. B. zamieszkali w nim. Parter budynku zajęła wówczas U. C. wraz z rodziną. natomiast M. B. (3) z rodziną zajęli piętro budynku ( zeznania świadków A. B. (2) k. 58, E. K. k. 62, M. K. k. 62 - 63, H. L. k. 136 – 136 v, zeznania wnioskodawczyni M. B. (1) k. 143 v – 144 v, zeznania uczestniczki postępowania U. C. k. 145 v – 146 v ).

W 1992 r. U. C. otrzymała mieszkanie spółdzielcze, do którego wyprowadziła się wraz z rodziną. Po ich wyprowadzeniu się parter budynku ponownie zajęli T. i S. małż. B. ( bezsporne ).

Przez cały czas nieruchomością zarządzała T. B.. Ona podejmowała decyzje w sprawie nieruchomości; ponosiła również koszty jej utrzymania. S. B. (1) akceptował taki stan rzeczy. M. B. (3) nie prowadził wspólnego gospodarstwa domowego z żoną M. B. (1). Był alkoholikiem. Często nie pracował, pozostawał na utrzymaniu matki. W okresach, kiedy pracował, wynagrodzenie oddawał swojej matce. Ona decydowała o przeznaczeniu pieniędzy. Okresowo, T. B. wynajmowała budynek gospodarczy ( zeznania świadków A. B. (2) k. 58, M. D. k. 59 - 60, M. S. k. 60 - 61, E. K. k. 62, M. K. k. 62 - 63, J. D. (1) k. 135 v - 136, H. L. k. 136 – 136 v, W. O. k. 136 v - 137, J. R. k. 137 – 137 v ).

Dopiero po śmierci S. B. (2), M. B. (1) i jej mąż zaczęli zajmować się nieruchomością, ponosić koszty jej utrzymania ( bezsporne ).

S. B. (1) zmarł dnia 1 listopada 1994 r. Spadek po nim nabyli żona S. B. (1), syn M. B. (3) i córka U. C. po 1/3 części. S. B. (1) zmarła dnia 15 września 2004 r. Spadek po niej nabyli syn M. B. (3) i córka U. C. po 1/2 części. M. B. (3) zmarł dnia 13 sierpnia 2017 r. Spadek po nim nabyli żona M. B. (1), syn M. B. (2) i córka A. B. (1) po 1/3 części ( akta I Ns 307/17, I Ns 385/17 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy I Ns 385/17, I Ns 307/17, I Ns 156/09, I Ns 181/01, I Ns 185/12, zebranych w sprawie dokumentów ( wypis z rejestru gruntów wraz z mapą i wykazem zmian gruntowych k. 16 – 22, akt księgi wieczystej k. 67 – 71, umowy k. 89, zaświadczenia k, 90, książki budowy k, 95 – 115, zaświadczenia k. 116 ), zeznań świadków M. D. ( k. 135 v – 136 ), M. S. ( k. 60 – 61 ), U. L. ( k. 61 – 62 ), E. K. ( k. 62 ), M. K. ( k. 62 – 63 ), J. D. (1) ( k. 135 v ), J. D. (2) ( k. 135 v – 136 ), H. L. ( k. 136 – 136 v ), W. O. ( k. 136 v – 137 ), J. R. ( k. 137 – 137 v ), zeznań uczestniczki postępowania U. C. ( k. 145 v – 146 v ) oraz częściowo zeznań świadków K. B. ( k. 57 – 58 ) i A. B. (2) ( k. 58 ), jak również zeznań wnioskodawczyni M. B. (1) ( k. 143 v – 144 v ) oraz uczestników postępowania A. B. (1) ( k. 144 v – 145 ) i M. B. (2) ( k. 145 ).

W ocenie Sądu, w świetle tych zeznań nie może budzić wątpliwości, że nieruchomość stanowiąca przedmiot postępowania uważana była nie tylko przez osoby spokrewnione ze S. i T. małż. B. za stanowiącą ich własność, ale również przez bliskich, wieloletnich sąsiadów. Nikt nie powołał okoliczności świadczących o tym, że którekolwiek z nich zrzekło się części uprawnień właścicielskich na rzecz syna M. B. (3) i jego żony. Okoliczność, że wnioskodawczyni M. B. (1) po śmierci teściowej T. B. tj. od października 2004 r. przejęła zarząd nieruchomością, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Podkreślić należy, że M. B. (1) nie wykazała, do czego jest zobowiązana z mocy art. 6 kc, że przed wrześniem 2004 r. była posiadaczem lub współposiadaczem samoistnym nieruchomości. Sąd pominął w związku z tym ustalenia oraz ocenę zeznań świadków i stron w zakresie wiarygodności co do okresu po wrześniu 2004 r., gdyż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. B., A. B. (2), za wyjątkiem okoliczności, że T. i S. małż. B. zamierzali przekazać nieruchomość synowi M. i jego żonie. Te zamiary nie zostały potwierdzone przez świadków spokrewnionych ze S. B. (1) i jego żoną T.; przeciwnie – wszyscy podkreślali, że małżonkowie chcieli, żeby po ich śmierci dom był podzielony pomiędzy syna M. B. (3) i córkę U. C.. Tym niemniej, okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka S. T. ( k. 63 – 64 ); zeznania są chaotyczne. Wskazać należy, że świadek z jednej strony twierdzi, że bywał na nieruchomości kilkanaście razy w roku, znał teściów wnioskodawczyni, jednakże był pewien, że nigdy nie mieszkali w budynku gospodarczym, co pozostaje w oczywistej sprzeczności z ustaleniami sądu, poczynionymi w sprawie. Niewątpliwie, świadek S. T. starał się złożyć zeznanie korzystne dla wnioskodawczyni, jednakże okoliczności, o których zeznawał trudno umiejscowić czasowo w świetle jego zeznań. Sąd dał wiarę jego zeznaniom co do faktu nadużywania alkoholu przez M. B. (3), jak również pozostawania przez niego przez dłuższe okresy czasu bez pracy i na utrzymaniu matki i żony; okoliczności te bowiem znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, w tym blisko spokrewnionych z wnioskodawczynią.

Zeznania świadka I. D. ( k. 58 - 59 ), aczkolwiek wiarygodne, nie mają zasadniczego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem świadek jako przyjaciółka wnioskodawczyni zna sprawę jedynie z jej relacji. Tym niemniej, wskazać należy, że świadek zeznała, że M. B. (1) mówiła jej, że na nieruchomości mieszka jej teściowa, która jest jej właścicielką.

Nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania świadka A. P. ( k. 63 ), która okoliczności sprawy zna dopiero od 2008 r.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z obecnie obowiązującym przepisem art. 172 § 1 kc, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze ( zasiedzenie ). Natomiast § 2 tegoż artykułu stanowi, iż po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Wskazać ponadto należy, że w sprawie o zasiedzenie, Sąd jest związany przedmiotem wniosku tj. przedmiotem zasiedzenia. Nie jest natomiast związany wnioskiem w zakresie terminu zasiedzenia czy też osoby posiadacza. Nabycie własności przez zasiedzenie następuje bowiem z mocy samego prawa i z upływem ostatniego dnia terminu zasiedzenia. W efekcie właścicielem staje się osoba, która w chwili upływu tego terminu jest samoistnym posiadaczem rzeczy ( „Zasiedzenie E. J. Wyd. (...) Centrum Organizacji, W. – Z. 1996 r., str. 124-125 ).

Jeżeli chodzi natomiast o termin zasiedzenia to artykuł 172 kc w brzmieniu poprzednim przewidywał krótsze terminy zasiedzenia – odpowiednio: dziesięcio – i dwudziestoletni. Terminy te mają zastosowanie, gdy zasiedzenia nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny tzn. przed 1 października 1990 r. ( uchwała Sądu Najwyższego z 10 stycznia 1991 r. III CZP 73/90 ).

Zasiedzenie polega więc na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich a formalnoprawnym stanem własności, co przyczynia się do ustabilizowania i uporządkowania stosunków społecznych pod względem prawnym.

Nabycie własności w drodze zasiedzenia zostało uzależnione od spełnienia następujących przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny, upływu ustawowego terminu oraz dobrej lub złej wiary posiadacza.

W tym ogólnym zestawieniu naczelną przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne nieruchomości. Można tu odnieść się do pojęcia zawartego w definicyjnej normie art. 336 kc. Zgodnie z tym przepisem, posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Oczywiście w kontekście zasiedzenia mamy na uwadze posiadanie samoistne nie poparte jeszcze tytułem ( prawem ) własności.

Należy wskazać, iż stan posiadania współtworzą: 1) fizyczny element ( corpus ) władania rzeczą oraz 2 ) intelektualny element zamiaru ( animus ) władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi ). W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini ( posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel” ). Praktycznie zaś wypada kierować się – przy ustalaniu charakteru posiadania – manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza ( Kodeks cywilny. Komentarz. J. Ignatowicz - t. I, Warszawa 1972, s. 770 ). Według zewnętrznych znamion zachowania posiadacza można oceniać zarówno corpus jak też animus possidendi. Istotne znaczenie ma również rozpoznanie zdarzenia stanowiącego źródło nabycia posiadania. Wespół z dalszym zachowaniem posiadacza, manifestowanym na zewnątrz, pozwala określać rodzaj posiadania.

W ocenie Sądu, w świetle ustalonego stanu faktycznego należy uznać, że S. i T. małż. B., od dnia 24 października 1961 r., władali nieruchomością stanowiącą przedmiot postępowania w sposób samoistny.

Niewątpliwie zatem bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się pod rządami dekretu z 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe, przewidującego dłuższe terminy zasiedzenia; odpowiednio dwudziesto – i trzydziestoletni dla dobrej i złej wiary posiadacza. Termin zasiedzenia upłynął by zatem, przy przyjęcie złej wiary posiadacza, z dniem 24 października 1991 r.

Wskazać jednak należy, że zgodnie z przepisem art. XLI § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Przepisy wprowadzające kodeks cywilny, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu; dotyczy to w szczególności nabycia prawa przez zasiedzenie. Jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Uznać zatem należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego, zaś początek biegu terminu zasiedzenia ustalić należy na dzień 1 stycznia 1965 r. tj. dzień wejścia w życie kodeksu cywilnego. W świetle wcześniejszych uwag przyjąć więc należy, że termin zasiedzenia nieruchomości przez posiadacza w złej wierze wynosi 20 lat ( art. 172 kc w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 1990 r. ).

W ocenie Sądu, ustalony stan faktyczny pozwala na przyjęcie w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, że S. i T. małż. B. byli samoistnymi posiadaczami nieruchomości począwszy od dnia 24 października 1961 r. do śmierci S. B. (1) tj. do dnia 1 listopada 1994 r. W okresie do 15 września 2004 r. samoistnym posiadaczem nieruchomości była wyłącznie T. B.. W związku z tym - stosownie do ogólnych zasad – Sąd stwierdził nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie do majątku wspólnego S. i T. małż. B. na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej.

W ocenie Sądu, uznać należy, że S. i T. małż. B. byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości. Z okoliczności sprawy wynika, że nieruchomość nabyli od poprzedników prawnych osób ujawnionych obecnie księdze wieczystej KW (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych. Nikt nie wykazał w toku niniejszego postępowania, aby to posiadanie miało charakter zależny, było posiadaniem czasowym, uzależnionym od jakichś warunków lub odpłatnym. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 339 kc, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym.

S. i T. małż. B. zajmowali się nieruchomością w sposób niezakłócony przez inne osoby, pobudowali dom mieszkalny, a następnie budynek gospodarczy, ogrodzili nieruchomość, urządzili teren wokół budynku, ponosili koszty jej utrzymania i remontów.

Kolejnym warunkiem zasiedzenia jest dobra lub zła wiara posiadacza. Dobra wiara nie stanowi samodzielnej przesłanki zasiedzenia nieruchomości. Nabycie posiadania w złej wierze nie wyklucza bowiem zasiedzenia, podobnie nawet jak wiedza co do osoby właściciela nieruchomości, jak tak w sprawie niniejszej. Jednakże dobra lub zła wiara odgrywają istotną rolę w procesie zasiedzenia, decydując o długości terminu zasiedzenia. Trzeba mianowicie pamiętać, że zasiedzenie następuje z upływem krótszego ( dwudziestoletniego lub dziesięcioletniego ) terminu, gdy posiadanie zostało nabyte w dobrej wierze. Natomiast w razie uzyskania posiadania w złej wierze obowiązuje dłuższy ( trzydziestoletni lub dwudziestoletni ) termin zasiedzenia. Decydujące znaczenie dla zasiedzenia ma stan dobrej lub złej wiary w chwili uzyskania posiadania. Pozostawanie w dobrej wierze w chwili nabycia posiadania przesądza o stosowaniu krótszego terminu zasiedzenia. Dłuższy termin zasiedzenia obowiązuje, gdy posiadacz pozostawał w złej wierze już w momencie nabywania posiadania. Trzeba więc stwierdzić, że w dobrej wierze jest posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności. Sąd Najwyższy wielokrotnie dokonywał wykładni pojęcia dobra i zła wiara. W konsekwencji w świetle powszechnie obecnie przyjętego poglądu, osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest samotnym posiadaczem w dobrej wierze.

Jak wynika z powyższego wstępu ustalenie dobrej lub złej wiary, wymaga ustalenia momentu wejścia w posiadanie przedmiotowej nieruchomości. Ten moment ma też zasadnicze znaczenie dla zastosowania określonych przepisów prawa materialnego co do terminów zasiedzenia, które na przestrzeni lat zmieniały się.

Jak wskazano powyżej, Sąd ustalił, jako początek biegu terminu zasiedzenia, datę 1 stycznia 1965 r., przy uwzględnieniu, że S. i T. małż. B. objęli nieruchomość w posiadanie z dniem 24 października 1961 r. Sąd miał na uwadze, treść pisemnej umowy zawartej pomiędzy nimi a R. i S. małż. K., poprzednikami prawnymi osób ujawnionych w księdze wieczystej jako właściciele. Oczywistym jest, w świetle powyższych ustaleń, że nabycie własności tej nieruchomości nie nastąpiło przez S. i T. małż. B. w przewidzianej prawem formie. Uwzględniając powyższe, należało więc stwierdzić, iż ich posiadanie miało charakter posiadania w złej wierze. Oznacza to zastosowanie wydłużonego terminu zasiedzenia.

W związku z powyższym Sąd stwierdził, że T. i S. małż. B. nabyli przez zasiedzenie na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej z dniem 1 stycznia 1985 r. własność zabudowanej nieruchomości, położonej w C., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 kpc, zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Jednocześnie Sąd obciążył zatem wnioskodawczynię i uczestniczkę postępowania U. C. kosztami postępowania pokrytymi tymczasowo z sum budżetowych, orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 15 czerwca 2018 r. ( koszty stawiennictwa świadka ) oraz dnia 18 lipca 2018 r. ( koszty ogłoszenia ) w równym stosunku. Łączne koszty wynoszą 1184,26 zł, a zatem każda ze wskazanych powyżej stron zobowiązana jest do ich uiszczenia do kwoty 592,13 zł ( art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 113 cyt. ustawy ).

W pozostałym zakresie Sąd pozostawił wnioskodawczynię i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.