Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2014 r. w O.

sprawy z odwołania J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 29 sierpnia 2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. K. (1) prawo do emerytury od 16 września 2013r;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 1624/13

UZASADNIENIE

K. J. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29.08.2013r. znak (...), którą tą decyzją Zakład odmówił mu prawa do emerytury.

Odwołujący nie zgadzał się z niezaliczeniem mu przez organ rentowy okresów pracy od 1.07.1976r. do 31.10.1994r. jako pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem J. K. (1) w spornych okresach wykonywał prace w szczególnym charakterze i nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji tego, że pracodawcy, u których był zatrudniony nie wystawili mu świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy podkreślił, że odwołujący nie spełnił wszystkich wymaganych prawem warunków nabycia uprawnień emerytalnych gdyż na dzień 1.01.1999r. nie zgromadził okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. W związku z powyższym zaskarżona decyzja jest zdaniem ZUS prawidłowa.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Sąd pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

Odwołanie J. K. (1) jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 24 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym w okresie od 1.07.1953r. do dnia 30.09.1953r. przysługuje emerytura w wieku emerytalnym wynoszącym co najmniej 66 lat i 11 miesięcy.

Art. 184 w/w ustawy w związku z §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ubezpieczonemu przysługuję prawo do emerytury jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wymagany wiek emerytalny wynoszący w przypadku mężczyzn 60 lat,

2.  nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa,

3.  w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1.01.1999r.) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat w przypadku mężczyzn w tym także 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych po analizie wniosku J. K. (1) z dnia 14.08.2013r. i złożonej przez ubezpieczonego dokumentacji uznał, że na dzień 1.01.1999r. zgromadził on okres 28 lat i 3 miesięcy ogólnego stażu pracy w tym 27 lat 1 miesiąc i 19 dni okresów składkowych oraz 1 rok 1 miesiąc i 11 dni okresów nieskładkowych.

ZUS uznał także, że odwołujący udokumentował 1 rok 6 miesięcy i 17 dni okresów pracy w warunkach szczególnych zamiast wymaganych 15 lat pracy.

ZUS uwzględnił jedynie okres pracy odwołującego w (...) O. od 12.05.1997r. do 31.12.1998r. gdyż okres ten został udokumentowany świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy J. K. (1) od 1.08.1972r. do 7.05.1976r. z tytułu zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w P. na stanowisku mechanika maszyn rolniczych, od 1.07.1976r. do 30.04.1987r. z tytułu zatrudnienia w Wytwórni (...) w W. na stanowisku mechanika oraz od 1.05.1987r. do 31.10.1994r. pracy w przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku mechanika gdyż ubezpieczony nie dostarczył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach za powyższe okresy.

Ponadto organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony na dzień zgłoszenia wniosku jak i wydania decyzji nie osiągnął wymaganego wieku 60 lat.

J. K. (1) nie zgadzał się z niezaliczeniem w/w okresów pracy jako mechanik samochodowy do pracy w warunkach szczególnych i wnosił o przesłuchanie wskazanych świadków w celu ustalenia okoliczności wykonywania pracy w warunkach szczególnych ze spornych okresów.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przed Sądem ubezpieczeń możliwe jest wykazywanie okoliczności, od których zależy nabycie uprawnień o emerytury wszelkimi dowodami (wyrok SN z dnia 06.09.1995r., II URN 23/95, OSNP 1996/5/77, wyrok SN z dnia 02.02.1996r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239) dlatego też Sąd dopuścił dowód z przesłuchania zawnioskowanych świadków.

Świadek J. K. (2) zeznał, że sam pracował jako przełożony odwołującego w okresie jego pracy w Wytwórni (...) w W., która w późniejszym okresie zmieniła swoją nazwę na Przedsiębiorstwo (...) w W.. Zdaniem świadka odwołujący rozpoczął pracę w 1975 lub 1976 roku na stanowisku mechanika samochodowego. Praca na tym stanowisku polegała na naprawie pojazdów, samochodów ciężarowych, dostawczych, dźwigów ( posiadał uprawnienia do naprawy dźwigów), wózków widłowych. Pracę odwołujący wykonywał w kanale, w kanale także wykonywał codzienną obsługę maszyn. Praca wykonywana była ręcznie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadek dodał, że zakład pracy nie wystawiał pracownikom świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych nawet osobom, które cały czas wykonywały prace spawacza i płacone miały dodatki pieniężne za pracę w szczególnych warunkach.

Świadek Z. W. również pracował wraz z odwołującym w Zakładach (...) w W. i następnie w Przedsiębiorstwie (...) w W.. Świadek zeznał, że praca odwołującego polegała na naprawie samochodów min. żuków, samochodów ciężarowych, dźwigów. Naprawy wykonywane były w kanale w pełnym wymiarze czasu pracy a czasami w godzinach nadliczbowych. Według relacji świadka odwołujący cały czas pracował jako mechanik bez względu na nazwy poszczególnych angaży. Świadek dodał, że w jego przypadku przydzielony angaż nie odpowiadał rzeczywiście wykonywanej pracy, gdyż pracował jako ślusarz remontowy a według angażu był tokarzem. Ponadto świadek potwierdził, że zakład pracy wypłacał dodatki za pracę w warunkach szczególnych, pod koniec istnienia zakładu zmienione na posiłki regeneracyjne.

Zeznania świadków pokrywają się z wyjaśnieniami odwołującego oraz jego zeznaniami złożonymi w charakterze strony. J. K. (1) twierdził, że w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...), a następnie w Przedsiębiorstwie (...) w W. był zatrudniony jako mechanik samochodowy. Odwołujący utrzymywał, że wykonywał pracę związane z naprawą pojazdów mechanicznych i dźwigów, a naprawy te wykonywał w kanale. Ponadto ubezpieczony potwierdził, że otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach, który pod koniec jego zatrudnienia został zamieniony na posiłki.

Zdaniem Sądu w/w zeznania w całości zasługują na wiarę, gdyż są one spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają oraz korelują z dokumentacją zawartą w aktach osobowych odwołującego. Świadkowie pracowali z odwołującym w tym samym zakładzie, mają pełną orientację, jakie czynności wykonywał odwołujący się.

Z akt osobowych J. K. (1) wynika, że miał on stanowiska kolejno mechanika urządzeń dźwigowych (umowa k.4), pracownika utrzymania ruchu (świadectwo k.17). Z oświadczenia odwołującego się i świadków wynika, że pracownik utrzymania ruchu odpowiada stanowisku mechanika odpowiadającego za urządzenia stacjonarne. W podaniu kierowanym do Dyrekcji (...) odwołujący się wskazuje, że o w okresie od 1976 do 1994r. pracował jako mechanik samochodowy w (...) W..

W ocenie Sądu biorąc pod uwagę treść danych zawartych w aktach osobowych odwołującego, jego zeznania i zeznania świadków należy uznać, że w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

Sąd w oparciu o przytoczone dowody uznał, że praca odwołującego w okresie od 1.07.1976r. do 30.04.1987r. w Wytwórni (...) w W. oraz w okresie od 1.05.1976r. do 31.10.1994r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. odpowiadała pracy wykonywanej w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych zgodnie z Działem XIV pkt. 16 Wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i zaliczył ten okres do pracy odwołującego w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 18 lat i 4 miesięcy.

J. K. (1)w dniu wydania decyzji przez ZUS nie spełniał pozostałego wymogu nabycia uprawnień emerytalnych tj. nie osiągnął wieku 60 lat. Warunek ten ubezpieczony spełnił dopiero z dniem(...)choć nastąpiło to po wydaniu zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy w Ostrołęce kierując się powszechnym stanowiskiem judykatury nie wyłączającej możliwości zastosowania art. 316 § 1 k.p.c. i wydania rozstrzygnięcia biorąc za podstawę dzień zamknięcia rozprawy ( por. orzecz Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.06.2013r. Sygn Akt. III AUa 134/13) wziął pod uwagę, że na dzień zamknięcia rozprawy odwołujący legitymował się już skończeniem 60 roku życia.

Ze względu na powyższe Sąd uznał, że J. K. (1) spełnił wszystkie warunki nabycia uprawnień emerytalnych w obniżonym wieku i na mocy art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. K. (1) prawo do emerytury od dnia 16 września 2013r.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Odwołujący na etapie postępowania przed organem rentowym nie zdołał przedstawić wymaganych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych i dopiero przeprowadzenie szerszego postępowania dowodowego przed Sądem umożliwiło stwierdzenie, że w spornym okresie odwołujący pracował w szczególnych warunkach. Ustalenie poczynione przez Sąd w oparciu o poszerzony materiał dowodowy pozwoliły ustalić rzeczywisty charakter pracy odwołującego i wydanie rozstrzygnięcia w tej sprawie. Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.