Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Mariusz Wiązek

Protokolant Patrycja Świtoń

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Joanny Adach

po rozpoznaniu w dniach: 12.01.2018r., 14.02.2018r., 16.03.2018r., 09.04.2018r., 08.05.2018r., 12.06.2018r. 11.07.2018r., 08.08.2018r., 12.09.2018r., 23.10.2018r., 16.11.2018r. i 30.11.2018r.

sprawy:

1. D. G. urodzonego (...)

w O.

syna W. i H. z domu W.

2. T. K. urodzonego (...)

we W.

syna Z. i H. z domu B.

Oskarżonych o to, że:

I . w okresie od 2 maja 2011 roku do 6 grudnia 2012 roku, we W., działając wspólnie i w porozumieniu z V. D. (1), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadzili do zawarcia w dniu 2 maja 2011 roku, przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży mieszkania położonego we W. przy ulicy (...), pomiędzy V. D. (1), a pokrzywdzoną A. P., mając świadomość tego, że V. D. (1) nie ma zamiaru przeniesienia jego własności na pokrzywdzoną, w wyniku czego doprowadzili pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 262.577,81 zł poprzez zapłatę: w dniu 2 maja 2011 roku kwoty 238.000,00 zł tytułem części ceny oraz kwoty 1311,50 zł z tytułu opłat notarialnych, w dniu 12.10.2012 roku kwoty 770,00 zł tytułem opłaty zadłużenia lokalu w Gminie, w dniu 25.10 2012 roku kwoty 18.260,00 zł tytułem wykupu lokalu od Gminy oraz 496,31 zł tytułem pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, a w okresie od sierpnia 2011 roku do grudnia 2012 roku kwoty 3740 zł tytułem opłat czynszowych, a następnie doprowadzili do zawarcia w dniu 6 grudnia 2012 roku umowy sprzedaży przedmiotowego lokalu pomiędzy V. D. (1), a T. K., przenoszącą na niego jego własność za kwotę 180.000 zł, a następnie w dniu 12 grudnia 2012 roku do przeniesienia własności tego lokalu na A. L. i W. L. za kwotę 180 000 zł, przy czym koszty zawarcia umowy w wysokości 4.907,00 złotych pokrył T. K., czym działał na szkodę A. P. przy czym T. K. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary w wymiarze 4 lat, 10 miesięcy i 9 dni, będąc uprzednio skazanym na karę pozbawienia wolności, za umyślne przestępstwa podobne, na podstawie wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 9 maja 2002 roku sygn. akt III K 21/02 i wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 18 stycznia 2005 roku sygn. akt II K 1155/03 tj. o czyn z art. 286 § 1 kk. w związku z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w odniesieniu do D. G. i o czyn z art. 286 § 1 kk. w związku z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w odniesieniu do T. K.,

II. w okresie od października 2013 roku do 26 maja 2015 roku we W. działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru grozili podejrzanej V. D. (1) połamaniem rąk w celu wywarcia na nią wpływu i zmianę wyjaśnień w toku postępowania 1 Ds 4597/13 Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto, a następnie toku postępowania sądowego III K 145/14 Sądu Okręgowego we Wrocławiu, przy czym T. K. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary w wymiarze 4 lat, 10 miesięcy i 9 dni, będąc uprzednio skazanym na karę pozbawienia wolności, za umyślne przestępstwa podobne, na podstawie wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 9 maja 2002 roku sygn. akt III K 21/02 i wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 18 stycznia 2005 roku sygn. akt II K 1155/03 tj. o czyn z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w odniesieniu do D. G. i o czyn z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w odniesieniu do T. K..

…………………………………………………………………………………………………

I.  uznaje oskarżonego D. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku z tym,
że przyjmuje, że doprowadził on wspólnie i w porozumieniu
z prawomocnie skazaną V. D. (1) pokrzywdzoną A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości łącznej
w kwocie co najmniej 114.577,81 zł przyjmując równocześnie, że w dniu 2 maja 2011r. pokrzywdzona A. P. uiściła tytułem przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży mieszkania kwotę
co najmniej 90.000 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 286§1 k.k.
w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286§1 k.k. oraz na podstawie art. 33§2 i 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku
i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

II.  uniewinnia T. K. od popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku;

III.  uznaje oskarżonych D. G. i T. K. za winnych popełnienia czynu opisanego w pkt
II części wstępnej wyroku, z tym, że z opisu tego eliminuje to,
że oskarżony T. K. działał w warunkach powrotu
do przestępstwa tj. popełnienia przestępstwa z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 245 k.k. wymierza im kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 §1 kk łączy orzeczone w pkt I i III części dyspozytywnej kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu Z. G. karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 §1 kk i art. 70§1 k.k. i w zw. z art. 4§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu Z. G. na okres próby lat 5;

VI.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka od oskarżonego Z. G. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt I części dyspozytywnej wyroku przez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. P. kwoty 114.577,81 zł (sto czternaście tysięcy pięćset siedemdziesiąt siedem złotych i osiemdziesiąt jeden groszy), z tym, że obowiązek ten jest solidarny wraz z prawomocnie skazaną wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 maja 2015r., sygn. akt III K 145/14 V. D. (1);

VII.  zasądza od oskarżonego Z. G. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. P. kwotę 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

VIII.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania w kwotach na nich przypadających, w tym wymierza im opłaty Z. G. w kwocie 2300 zł. zaś T. K. w kwocie 180 zł.

Sygn. akt III K 328/17

UZASADNIENIE

W 2011 roku A. P. chciała kupić mieszkanie we W.. Za pośrednictwem swojego kolegi B. S. skontaktowała się z D. G., który zaoferował jej zakup mieszkania położonego we W. przy ul. (...). Właścicielem tego mieszkania była Gmina W., a najemcą V. D. (1). Z D. G. V. D. (1) nawiązała kontakt, gdyż rozważała zamianę wynajmowanego mieszkania na mniejsze. D. G. namówił ją jednak do wykupu i sprzedaży tego lokalu. Po obejrzeniu wymienionego mieszkania A. P. zdecydowała się na jego zakup.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka B. S. – k. 41-42, 96-100, 177-178,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

Dnia 2 maja 2011r. V. D. (1) i A. P. w Kancelarii Notarialnej przy ul. (...) przed notariuszem J. R. (1) zawarły w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) przedwstępną warunkową umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W.. Zgodnie z § 3 umowy V. D. (1) zobowiązała się sprzedać A. P. prawo własności samodzielnego lokalu nr (...) położonego we W. przy ul. (...), zaś A. P. zobowiązała się kupić powyższą nieruchomość. Strony zgodnie oświadczyły, iż umowa przyrzeczona zostanie zawarta najpóźniej do dnia 2 maja 2013r., przy czym jednym z warunków zawarcia przez strony umowy przyrzeczonej, było nabycie przez V. D. (1) prawa własności w/w lokalu od Gminy W.. Strony ustaliły cenę sprzedaży nieruchomości na kwotę 240.000 zł. W § 6 umowy stawające strony oświadczyły, że „cenę ustaliły na kwotę - 240 000 zł, z której to kwoty, przed podpisaniem niniejszej umowy A. P. zapłaciła V. D. (1) część ceny w kwocie 238 000 zł, co V. D. (1) potwierdza”. Pozostałą część ceny w kwocie 2.000 zł A. P. zobowiązała się uiścić na rzecz V. D. (1) w dacie zawarcia z nią umowy przyrzeczonej.

Tego samego dnia aktami notarialnymi Rep. A numer (...) oraz Rep. A numer (...), przed notariuszem J. R. (1), V. D. (1) udzieliła dwóch pełnomocnictw na mocy, których A. P. była umocowana prawnie m in. do nabycia na podstawie umowy sprzedaży od Gminy W. samodzielnego lokalu nr (...) położonego we W. przy ul. (...) wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku, jak również do jego sprzedaży bezpośrednio po wykupieniu od Gminy W. na rzecz dowolnych osób trzecich, za cenę i na warunkach według uznania pełnomocnika, w tym do odbioru (pokwitowania) zadatku, ceny i wydania przedmiotu umowy.

Ponadto V. D. (1) upoważniła A. P. do reprezentowania jej przed osobami fizycznymi i prawnymi, organami administracji państwowej i samorządowej we wszystkich sprawach związanych z w/w lokalem. Ponadto zostało sporządzone pełnomocnictwo przez V. D. (1) na rzecz A. P., w zwykłej formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym.

Z tytułu zawartej umowy i udzielonych pełnomocnictw A. P. poniosła łącznie koszty 1311,50 zł.

Dowód:

- przedwstępna warunkowa umowa sprzedaży z dnia 2.05.2011 r., Rep. A nr 1243/2011 – k. 299- 302,

- pełnomocnictwo akt notarialny z dnia 2.05.2011 r., Rep. A nr 1239/2011 – k. 303,

- pełnomocnictwo akt notarialny z dnia 2.05.2011 r., Rep. A nr 1241/2011 – k. 304-306,

-upoważnienie – k. 307,

- zeznania świadka J. R. (1) – k. 89-90, 563-564,

W czasie zawierania wyżej wymienionej transakcji, w kancelarii notarialnej oprócz A. P. i V. D. (1), obecni byli D. G. i B. S.. A. P. towarzyszyła też jej koleżanka E. M., która jednak nie była przy podpisywaniu umowy. W kancelarii (...) przekazała V. D. (1) i D. G. w gotówce kwotę co najmniej 90 000 zł. Z tej kwoty V. D. (1) otrzymała tylko niewielką część.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka B. S. – k. 41-42, 96-100, 177-178,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

- zeznania świadka E. M. – k. 76-78, 88-89, 181-182, 533-535,

Środki finansowe na zakup mieszkania A. P. zdobyła zaciągając pożyczki u członków rodziny – rodziców i rodzeństwa. Ponadto posiadała też własne oszczędności.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka M. P. – k. 78-81, 530-531,

- zeznania świadka S. P. – k. 81-84, 532-533,

- zeznania świadka P. P. – k. 103-104, 535-536,

Po zawarciu umowy V. D. (1) udała się wraz z D. G. i z A. P. do Urzędu Gminy W. gdzie dokonano formalności związanych z zameldowaniem A. P. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...).

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

Następnie A. P. oczekiwała na informację o wykupie mieszkania na własność przez V. D. (1). Pozostawała w bezpośrednim kontakcie z D. G., który odradzał jej załatwianie sprawy wykupu na własną rękę, przy wykorzystaniu udzielonych jej pełnomocnictw. Twierdził, że lepiej będzie jak sprawą tą będzie zajmować się osobiście V. D. (1). D. G. wraz z V. D. (2) przychodził do Urzędu Miejskiego W. w sprawie wykupu mieszkania.

Dowód;

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

W międzyczasie w lipcu 2012 roku, A. P. udała się z D. G. do mieszkania przy ul. C. i dokonała niezbędnych pomiarów. W lokalu tym przebywało dwóch mężczyzn, a jednym z nich był syn V. D. (1).

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

- zeznania świadka D. D. (1) – k. 22-23,94-95,

Przed wykupem mieszkania od Gminy W., we wrześniu 2012 roku, D. G. poinformował A. P., że V. D. (1) nie ma pieniędzy na spłatę zadłużenia lokalu i jego wykup. Pokazał A. P. dokument w postaci protokołu rokowań. W związku z powyższym A. P. w dniu 12.10.2012r. wpłaciła kwotę 770 złotych na rzecz Gminy W. z tytułu zadłużenia lokalu mieszkalnego, w dniu 25.10.2012r. kwotę 18 260,00 złotych tytułem ceny sprzedaży za lokal dla V. D. (1), jak również kwotę 496,31 złotych tytułem pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

- potwierdzenia wykonanych operacji bankowych – k. 353, 358,

Po zawarciu umowy przedwstępnej A. P., w okresie od sierpnia 2011r. systematycznie uiszczała czynsz za mieszkanie, które miała nabyć od V. D. (1), w kwocie 220 złotych miesięcznie, płacąc go 3-go dnia każdego miesiąca aż do 3 grudnia 2012 r. Łącznie z tego tytułu zapłaciła 3 740, 00 zł.

Dowód;

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- potwierdzenia płatności czynszu – k. 402-413,

W dniu 30 października 2012r. V. D. (1) nabyła od Gminy W. nieruchomość położoną przy ul. (...) za kwotę 18.260.00 złotych. Umowa została zawarta w Kancelarii Notarialnej przy ul. (...) we W.. Przy zakupie mieszkania cenę ustalono w kwocie 177 600 zł., przy czym nabywcy udzielono bonifikaty w wysokości 90 procent. W umowie zawarto zapis, że w przypadku zbycia tego lokalu w przeciągu 5 lat nabywca jest zobowiązany do zwrotu bonifikaty tj. 90 procent ceny za wyjątkiem wyszczególnionych w umowie przypadków. D. G. poinformował A. P. o wykupie mieszkania przez V. D. (1). Mówił też, że następnym krokiem jest założenie dla lokalu księgi wieczystej.

Dowód:

- umowa sprzedaży i użytkowania wieczystego z dnia 30.10.2012 r., akt notarialny Rep. A (...)– k. 322- 325,

- protokół rokowań – k. 326- 328,

- oświadczenie z dnia 9.07.2012 r. – k. 329,

- oświadczenie z dnia 19.05.2011 r. – k. 330,

- oświadczenie z dnia 17.10. 2010 r. – k. 331,

- oświadczenie z dnia 19.05.2011 r. – k. 332,

- zgłoszenie oferty nabycia lokalu mieszkalnego w budynku wielolokalowym – k. 333,

- wniosek o nabycie nieruchomości z dnia 9.07.2012 r. – k. 334, 335,

- pismo Urzędu Miejskiego W. z dnia 17.10.2012 r. – k. 311,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

Dnia 2 listopada 2012r. wpłynęła do Przewodniczącego IV Wydziału Ksiąg Wieczystych SR dla Wrocławia - Krzyki prośba podpisana przez V. D. (1) o przyspieszenie założenia KW dla lokalu przy ul (...). Przewodniczący Wydziału po zapoznaniu się z prośbą zadekretował ją, aby sprawę załatwić wg kolejności wpływu.

Następnie dnia 22 listopada 2012r.wpłynęła do Przewodniczącego IV Wydziału Ksiąg Wieczystych SR dla Wrocławia - Krzyki kolejna prośba o przyspieszenie założenia księgi wieczystej dla lokalu przy ul (...). W uzasadnieniu prośby napisano, że wnioskodawczyni zawarła przedwstępną umowę sprzedaży tego lokalu, w celu pokrycia kosztów operacji swojej matki w W.. A termin zawarcia umowy wyznaczono na 6 grudnia 2012r. W załączeniu dołączono podrobioną przedwstępną umowę sprzedaży z dnia 17 października 2012r. pomiędzy oskarżoną a M. M.. Jak wynika z dekretacji Przewodniczący Wydziału zaakceptował wniosek o przyspieszenie.

Dowód:

- opinia z zakresu badań graficzno – porównawczych z dnia 14 maja 2013 r. – k. 339 – 352,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

W listopadzie 2012 roku V. D. (1) zadzwoniła do A. P. i poinformowała ją, że złożyła wniosek do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków o założenie księgi wieczystej i że po założeniu tej księgi możliwe będzie zawarcie ostatecznej umowy przyrzeczonej w zakresie sprzedaży na jej rzecz przedmiotowej nieruchomości. A. P. kontaktowała się też w sprawie założenia księgi wieczystej z D. G.. Chciała też osobiście udać się do Sądu, ale D. G. twierdził, że lepiej żeby tego nie robiła. Odradzał jej też przyjęcie mieszkania wskazując, że może się okazać, że będzie musiała w związku z tym dokonać dodatkowych opłat. A. P. w dniu 2 grudnia 2012 roku umówiła się z D. G. na dokonanie sprawdzenia tego co się działo w mieszkaniu, niestety nie udało się wówczas do niego wejść.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

W dniu 6 grudnia 2012r. A. P., otrzymała z numeru telefonu, którego używała V. D. (1) wiadomość SMS, iż zmarła jej matka i dlatego z uwagi na sytuację rodzinną w/w muszą odłożyć finalizację planów sprzedażowych mieszkania. A. P. rozmawiała o sprawie założenia księgi wieczystej z D. G., który twierdził, że w połowie grudnia 2012 roku sprawa zostanie zakończona. Następnie w wiadomości SMS podał jej numer tej księgi.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- protokół oględzin telefonu komórkowego – k. 316-317,

Księga wieczysta dla lokalu przy ul. (...) we W. została założona dnia 26 listopada 2012 roku. Po założeniu księgi wieczystej, V. D. (1) z D. G. i T. K. w dniu 6 grudnia 2012 roku, udała się do Kancelarii Notarialnej. Tam V. D. (1) zawarła w formie aktu notarialnego z T. K. umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W.. Strony ustaliły cenę zakupu na kwotę 180 000 złotych. Zgodnie z § 4 umowy strony oświadczyły, iż cena w wysokości 180 000 złotych został zapłacona przez T. K., zaś V. D. (1) kwituje jej odbiór. T. K. o ofercie sprzedaży wymienionego mieszkania dowiedział się z ogłoszenia umieszczonego na słupie przez V. D. (3), która postanowiła powtórnie sprzedać ten lokal.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

- odpis księgi wieczystej (...) – k. 308-310,

Już po sześciu dniach od zakupu mieszkania, w dniu 12 grudnia 2012r. T. K. zawarł z A. L. i W. L. umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) we W. za kwotę 180.000 złotych. Strony oświadczyły, iż kwota 180 000 złotych tytułem ceny sprzedaży została w całości zapłacona sprzedającemu przed zawarciem umowy, zaś odbiór tej kwoty T. K. kwituje wraz z zawarciem umowy. T. K. pokrył koszty zawarcia umowy w kwocie 4 907 zł.

Dowód:

- zeznania świadka A. L. – k. 17-19, 93-94, 543-544,

- zeznania świadka M. L. (1) – k. 21,85-86, 544-545,

- odpis księgi wieczystej – k. 336-338,

W następnych dniach A. P. otrzymywała od V. D. (1) wiadomości SMS dotyczące zawarcia przyrzeczonej umowy przeniesienia własności mieszkania położonego we W. przy ul. (...). Od dnia 20 grudnia 2012 r. V. D. (1) zerwała kontakt z A. P. – nie odbierała telefonu, nie odpowiadała na wysyłane wiadomości SMS.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- protokół oględzin telefonu – k. 316-317,

Dnia 19 grudnia 2012 roku A. P. dowiedziała się od matki, że przyszło do niej pismo w sprawie meldunkowej. Było to zawiadomienie z Urzędu Miejskiego W. o wszczęciu postępowania w przedmiocie wymeldowania z lokalu przy ul. (...) we W.. A. P., będąc zaniepokojona tą sytuacją zadzwoniła do D. G., który nie umiał jej wytłumaczyć, co się stało. Nazajutrz udała się do Urzędu Miejskiego, gdzie dowiedziała się, że na podstawie aktu notarialnego z dnia 6 grudnia 2012 roku, właścicielem lokalu jest T. K.. A. P. zadzwoniła do D. G., który twierdził, że o niczym nie wie i nie rozumie zaistniałej sytuacji. Kiedy A. P. spotkała się z D. G. ten obiecał odnaleźć V. D. (1).

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 23.12.2012 r. – k. 312,

Po Świętach Bożego Narodzenia A. P. zadzwoniła do D. G., który powiedział jej, że sprawę zakończył. Zainteresował się sprawą po tym, jak A. P. złożyła na Policji zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

Pod koniec grudnia 2012 roku A. P. udała się do mieszkania przy ul. C. i zobaczyła, że jest w nim przeprowadzany remont.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

W styczniu 2013 roku A. P. razem z B. S. oraz swoim bratem bezskutecznie próbowała skontaktować się z T. K. w miejscu jego zamieszkania.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

W kwietniu 2013 roku A. P. spotkała się z D. G., na stacji (...) przy ul. (...). D. G. miał jej za złe, że zgłosiła sprawę na Policji. Oferował jej rekompensatę w formie innego mieszkania.

Dowód:

- zeznania świadka A. P. – k. 9-13, 35-39, 55-62, 95, 104-107, 152-154, 521-526, 559,

- zeznania świadka E. M. – k. 76-78, 88-89, 181- 182, 533-535,

V. D. (1) była hospitalizowana na Całodobowym Oddziale (...) w okresie od 6 listopada 2013 roku do 5 grudnia 2013 r. z rozpoznaniem: zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane użyciem alkoholu (zespół uzależnienia) (F10.2) W okresie od 6 listopada 2013 roku do 18 listopada 2013 roku przebywała na oddziale leczenia alkoholowych zespołów abstynencyjnych.

Dowód;

- pismo (...) sp. z o.o. we W. z dnia 27.04.2018 r. – k. 556,

- pismo (...) sp. z o.o. we W. z dnia 17.07.2018 r.

- dokumentacja medyczna V. D. (1)

- ustna opinia biegłego J. R. (2) – k. 575-576,

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 28-30, 31-34, 44-45, 50-52, 54-55, 114, 121, 161-163, 545-550,

W czasie trwania postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia – Stare Miasto o sygnaturze akt 1 Ds. 4597/13, a następnie w toku postępowania przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu sygn. akt III K 145/14, D. G. i T. K. kierowali wobec V. D. (1) groźby bezprawne, chcąc w ten sposób wymusić na niej zmianę wyjaśnień. W październiku 2013 roku, po tym, jak V. D. (1) złożyła pierwsze wyjaśnienia w charakterze podejrzanej, do jej miejsca zamieszkania przyjechał D. G. razem z T. K.. Pytali V. D. (1) o to, co wyjaśniła i gdy się dowiedzieli, zaczęli jej grozić połamaniem rąk, jeśli nie zmieni wyjaśnień i nie poda organom ścigania, że oni się ze sobą nie znają. V. D. (1) miała powiedzieć, że nadużywa alkoholu i wszystko co powiedziała przy pierwszym przesłuchaniu, nie polegało na prawdzie. Później do momentu konfrontacji z D. G., był on kilkukrotnie z T. K. u V. D. (1). D. G. mówił V. D. (1) co ma dokładnie mówić – że była przy pierwszym przesłuchaniu nietrzeźwa i nie wiedziała co wyjaśnia. Miała twierdzić, że nigdy nie widziała D. G. razem z T. K.. Przed rozprawą w Sądzie D. G. dzwonił do V. D. (1) i kazał jej wyjaśniać, że on nie zna się z T. K..

Dowód:

- zeznania świadka V. D. (1) – k. 161-163, 545-550,

Wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt III K 145/14 V. D. (1) została skazana za to, że: w okresie od 2 maja 2011r. do 6 grudnia 2012r. we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z D. G. doprowadziła A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 262 577, 81 złotych, w ten sposób, że w dniu 2 maja 2011r. zawarła z A. P. przedwstępną warunkową umowę sprzedaży mieszkania położonego we W. przy ul. (...), nie mając zamiaru przeniesienia jego własności na pokrzywdzoną, w wyniku, czego doprowadziła pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 262 577, 81 zł. poprzez zapłatę w dniu 2 maja 2011r. kwoty 238 000, 00 zł. tytułem części ceny oraz kwoty 1311,50 zł. z tytułu opłat notarialnych, w dniu 12.10.2012r. kwoty 770 zł. tytułem spłaty zadłużenia lokalu w Gminie, w dniu 25.10. 2012r. kwoty 18 260, 00 zł. tytułem wykupu lokalu od Gminy oraz 496, 31 zł. tytułem pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, a w okresie od sierpnia 2011r do grudnia 2012 r. kwoty 3 740, 00 zł. tytułem opłat czynszowych, po czym w dniu 6 grudnia 2012r. dokonała sprzedaży przedmiotowego lokalu innej osobie, czym działała na szkodę A. P. tj . za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby oraz karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 10 zł.

Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt II AKa 246/15.

Dowód:

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt III K 145/14 – k. 140 -150,

- odpis wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, sygn. akt II AKa 246/15 – k. 169 – 174,

Oskarżony D. G. , urodzony (...), posiada wykształcenie średnie. Z zawodu jest technologiem robót wykończeniowych. Jest żonaty, ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości około 3000 zł miesięcznie. Jest prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. w I., która jest komplementariuszem w (...) sp. z o.o. spółka komandytowo – akcyjna w W.. Spółka ta zajmuje się między innymi kupnem i sprzedażą nieruchomości oraz wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami.

Oskarżony nie był karany sądownie.

Dowód:

- oświadczenie oskarżonego – k. 520,

- wywiad środowiskowy – k. 191,

- informacja KRS dotycząca (...) sp. z o.o. SKA – k. 540- 542,

- dane o karalności – k. 188,

Oskarżony T. K., ur. (...) posiada wykształcenie średnie. Z zawodu jest technologiem żywienia. Pracuje jako kierowca i osiąga wynagrodzenie w wysokości około 6000 zł miesięcznie. Oskarżony jest kawalerem, ma na utrzymaniu dwoje dzieci.

Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie.

Oskarżony między innymi wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 9 maja 2002 roku, sygn. akt III K 21/02 za popełnienie czynów z art. 280 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. został skazany na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności.

Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt II K 1155/03 za popełnienie czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oskarżony został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Wyżej wymienione wyroki Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt III K 21/02 oraz Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, sygn. akt II K 1155/03 zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2006 roku, sygn. akt III K 267/05, którym wymierzono oskarżonemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności. Wymienioną karę oskarżony odbywał od 6 lipca 2004 roku do dnia 23 czerwca 2008 roku, kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty tej kary.

Dowód:

- oświadczenie oskarżonego – k. 520,

- dane o karalności – k. 185-187,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt III K 21/02 – k. 242 – 245,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, sygn.. akt II K 1155/03 – k. 234 – 235,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt III K 267/05 – k. 246-247,

Oskarżony D. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, jak też odpowiedzi na pytania. (k. 521)

Oskarżony T. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. (k. 521).

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego D. G. w zakresie czynu opisanego w punkcie I – po dokonaniu zmiany jego opisu i kwalifikacji oraz czynu wskazanego w punkcie II –nie ulegały wątpliwości. Podobnie nie ulegało wątpliwości to, iż oskarżony T. K. był winnym popełnienia czynu wskazanego w punkcie II części wstępnej wyroku, przy czym Sąd wyeliminował z opisu tego czynu to, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa. Sąd uznał nadto, że oskarżonego T. K. należało uniewinnić od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie I części wstępnej wyroku.

Dokonując ustaleń w niniejszej sprawie, Sąd oparł się w pierwszej kolejności na zeznaniach pokrzywdzonej A. P., która w sposób jasny, spójny i logiczny opisała okoliczności w jakich zdecydowała się na zakup mieszkania położonego we W. przy ul. (...), a następnie podpisała przedwstępną umowę kupna – sprzedaży tego lokalu z V. D. (1). Wskazała też przebieg wydarzeń, jakie miały miejsce po podpisaniu tej umowy, które miały prowadzić do nabycia przez nią prawa własności wymienionego wyżej mieszkania, do czego jednak ostatecznie nie doszło. Zeznania pokrzywdzonej były bardzo szczegółowe i konsekwentne, znajdowały też potwierdzenie w innych zgromadzonych dowodach, zwłaszcza w postaci dokumentów. Zeznania te korespondowały też w dużej mierze z zeznaniami świadków V. D. (1), B. S., E. M., J. R. (1), M. P., S. P. i P. P.. W związku z tym zeznania pokrzywdzonej zasługiwały na wiarę.

W ocenie Sądu jednak zeznania pokrzywdzonej nie polegały na prawdzie odnośnie dwóch okoliczności: po pierwsze wysokości kwoty, jaka została uiszczona przy zawarciu przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży mieszkania przy ul. (...), a po drugie co do tego, że pokrzywdzona nie miała świadomości, że umowa jaką zawarła w dniu 2 maja 2011 roku z V. D. (1) jest umową, którą nie przenosi na nią w sposób ostateczny prawa własności nieruchomości. Pokrzywdzona twierdziła, że przekazała w kancelarii notarialnej w dniu 2 maja 2011 roku na rzecz V. D. (1) w gotówce kwotę 238 000 zł. Wymieniona kwota wynikała z § 6 przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży z dnia 2 maja 2011 roku Rep. A 1243/2011, w którym wskazano, że „stawające oświadczają, że cenę ustaliły na kwotę 240 000 zł, z której to kwoty, przed podpisaniem niniejszej umowy A. P. zapłaciła V. D. (1) część ceny w kwocie 238 000 zł, co V. D. (1) potwierdza”. Osoby, które były obecne w kancelarii w czasie podpisywania wymienionej wyżej umowy, nie były jednak zgodne co do tego, jaką kwotę pokrzywdzona przekazała tytułem zapłaty za mieszkanie. Świadek V. D. (1) twierdziła, że otrzymała kwotę 14 000 złotych, oskarżony D. G. odmówił złożenia wyjaśnień, a świadek E. M., która towarzyszyła pokrzywdzonej u notariusza, nie była pewna tego jaką kwotę miała przy sobie A. P.. Świadek wskazała, że było to około 240 000 zł. Z kolei świadek B. S. składając pierwszy raz zeznania w dniu 20 października 2013 roku stwierdził, że nie wie ile pieniędzy przekazała pokrzywdzona V. D. (1), ale według niego było to około 200 tysięcy złotych. W toku postępowania sądowego, prowadzonego pod sygnaturą akt III K 145/14 w dniu 30 stycznia 2015 roku świadek podał, że widział jak V. D. (1) przeliczała pieniądze u notariusza, ale nie widział jaka to była kwota, ocenił, że był to plik banknotów na około 200 tysięcy złotych, nie wydawało mu się, aby plik ten mógł liczyć 10 tysięcy złotych. Następnie w dniu 10 kwietnia 2017 roku świadek B. S. opisując sytuację, kiedy doszło do pierwszego spotkania pokrzywdzonej A. P. z D. G. i V. D. (1) w mieszkaniu tej ostatniej - wskazał, że wówczas oskarżony D. G. poinformował pokrzywdzoną że całkowity koszt nabycia tego lokalu będzie wynosił około 90 – 95 tysięcy złotych. Później przed podpisaniem umowy przedwstępnej pokrzywdzona przekazała pieniądze w gotówce V. D. (1) i z tego co świadek sobie przypominał była to właśnie kwota ustalona podczas pierwszego spotkania, podczas gdy w akcie notarialnym prawdopodobnie wskazano wyższą kwotę (tak się świadkowi wydawało). Świadek zeznał, że wiedział od pokrzywdzonej A. P. że ponosiła kolejne koszty związane z nabyciem mieszkania – zapłaciła za jego wykup, płaciła czynsz itp. mówiła mu że łącznie straciła ponad 100 tysięcy złotych. Dokonując ustaleń dotyczących tego, jaką kwotę straciła pokrzywdzona A. P., podejmując czynności w celu nabycia mieszkania przy ul. (...), Sąd oparł się na ostatnich zeznaniach świadka B. S., uznając, że były one zgodne z prawdą. Faktem jest, że świadek B. S. nie był konsekwentny w swoich zeznaniach i początkowo wskazywał, że kwota, jaką pokrzywdzona przekazała w kancelarii notarialnej na rzecz V. D. (1), wynosiła około 200 000 zł i dopiero składając zeznania w 2017 roku, podał, że była to niższa kwota. Zdaniem Sądu rozbieżność ta nie przesądzała jednak o niewiarygodności wymienionego świadka. Świadek składając zeznania w dniach 20 października 2013 roku i 30 stycznia 2015 roku w ocenie Sądu, nie wiedząc dokładnie jaką kwotę pokrzywdzona przekazała V. D. (1) przy zawieraniu umowy przedwstępnej kupna mieszkania, próbował ją oszacować, kierując się treścią aktu notarialnego z dnia 2 maja 2011 roku Rep. A 1243/2011. Świadek mając na uwadze rangę tego dokumentu nie chciał zeznać wbrew jego treści. Następnie składając zeznania w dniu 10 kwietnia 2017 roku, po upływie znacznego czasu od wydarzeń związanych z zakupem przez pokrzywdzoną spornego mieszkania, w sposób spontaniczny i szczery przyznał, że w rzeczywistości cena, którą A. P. faktycznie zapłaciła za ten lokal, była niższa i odpowiadała tej, która została ustalona z oskarżonym D. G. na pierwszym spotkaniu, tj. 90-95 tysięcy złotych. Podał też informacje, które miał od pokrzywdzonej, że w sumie na skutek transakcji oraz działań mających na celu jej sfinalizowanie, poniosła straty w wysokości ponad 100 tys. zł. Zdaniem Sądu nie było powodów, dla których świadek B. S. miałby podawać nieprawdę. Faktycznie w niniejszej sprawie był osobą postronną – był tylko kolegą pokrzywdzonej A. P., której pomógł za pośrednictwem oskarżonego D. G. znaleźć mieszkanie odpowiadające jej wymaganiom, towarzyszył też pokrzywdzonej w kancelarii przy zawieraniu przedwstępnej umowy kupna – sprzedaży tego lokalu. Świadek nie miał żadnego interesu w tym, by zawyżać lub zaniżać koszty, jakie poniosła pokrzywdzona w związku z zakupem mieszkania, nie miało to dla niego tak naprawdę znaczenia. Relacjonował tylko okoliczności dotyczące transakcji, którą przeprowadzała jego koleżanka.

Ponadto w ocenie Sądu przyjęcie, iż faktycznie pokrzywdzona, zawierając umowę przedwstępną, przekazała na rzecz V. D. (1) kwotę 238 000 zł, byłoby nieracjonalne. Trudno bowiem przyjąć, aby już w momencie podpisywania umowy przedwstępnej pokrzywdzona zapłaciła V. D. (1) kwotę, która stanowiła prawie całą cenę zakupu mieszkania, ustaloną w wysokości 240 000 zł. Pokrzywdzona będąc osobą wykształconą, posiadającą zawód analityka finansowego, z pewnością miała świadomość ryzykowności przeprowadzanej transakcji zakupu mieszkania od V. D. (1), która nie była jego właścicielem, a jedynie tylko najemcą. Pokrzywdzona musiała liczyć się z tym, że w przypadku niedotrzymania warunków umowy, zwłaszcza nabycia przez V. D. (1) prawa własności lokalu, może ponieść dużą stratę finansową. Jak wynikało z zeznań świadka J. R. (1) – notariusza, który sporządzał opisaną umowę, notariusz zawsze pouczała strony umowy przedwstępnej, że dla przeniesienia własności nieruchomości, konieczne jest zawarcie umowy ostatecznej. Notariusz wskazała też, że w przypadku gdy właścicielem lokalu jest Gmina W., to podmiot ten nie ma obowiązku sprzedaży mieszkania stronie umowy przedwstępnej. Pokrzywdzona A. P. zatem wbrew swoim twierdzeniom, wiedziała o tym, że w wyniku zawartej umowy w dniu 2 maja 2011 roku, nie stała się właścicielem mieszkania przy ul. (...) we W.. W tej sytuacji w ocenie Sądu nie jest prawdopodobne to, aby pokrzywdzona znając ryzyko przeprowadzanej transakcji, przekazała na rzecz V. D. (1) kwotę 238 000 zł, która to kwota - przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych pokrzywdzonej oraz tego, iż pieniądze na zakup nieruchomości uzyskała ona w drodze pożyczek udzielonych przez członków jej rodziny – stanowiła dla pokrzywdzonej duży wydatek.

Wobec tego Sąd w oparciu o ostatnie zeznania świadka B. S. przyjął, że pokrzywdzona A. P. przekazała na rzecz V. D. (1) w dniu 2 maja 2011 roku kwotę w wysokości co najmniej 90 000 zł. Ustaleń w tym zakresie nie podważały zeznania świadka J. R. (1) – notariusza, który sporządzał akt notarialny – przedwstępną warunkową umowę sprzedaży, której stronami były A. P. i V. D. (1). Świadek odnosząc się do zapisu zawartego w § 6 wymienionej umowy, z którego wynikało oświadczenie stron o zapłacie kwoty 238 000 zł, wskazała, że gdy strony oświadczają, że cena została uiszczona, to nie jest ona w stanie weryfikować takiego oświadczenia. Z zeznań świadka wynikało, że sporządzając akt notarialny, notariusz nie wnika w prawdziwość oświadczeń stron, co do faktu zapłaty ceny za nieruchomość ani co do wysokości kwoty przekazanej sprzedającemu z tego tytułu. Wobec tego stwierdzić należało, że to, iż w § 6 umowy przedwstępnej zostało zapisane oświadczenie, że „ przed podpisaniem niniejszej umowy A. P. zapłaciła V. D. (1) część ceny w kwocie 238 000 zł, co V. D. (1) potwierdza”– nie musiało być zgodne z rzeczywistością. W oparciu o zeznania świadka J. R. (1) Sąd przyjął też, że pokrzywdzona A. P. miała świadomość konsekwencji prawnych umowy przedwstępnej, zawartej w dniu 2 maja 2011 roku.

Za tym, że zdarzają się sytuacje, gdzie w aktach notarialnych jest wskazywana wyższa cena zapłaty za nabycie prawa własności nieruchomości niż faktycznie przekazywana przez stronę kupującą na rzecz strony sprzedającej, wskazywała też okoliczność, że oskarżony T. K. miał nabyć od V. D. (1) mieszkanie przy ul. (...) we W. za kwotę 180 000 zł, a następnie sprzedać ten lokal A. i M. L. (1) za taką samą kwotę. Gdyby faktycznie było tak jak wskazano w umowach dotyczących przejścia prawa własności, oznaczałoby to, że oskarżony T. K. nic nie zyskał na sprzedaży mieszkania, a nawet straciłby na tej transakcji, gdyż poniósł koszty zawarcia umowy w łącznej wysokości 4 907 zł. Zaistnienie takiej sytuacji w rzeczywistości, trudno uznać za prawdopodobne.

Jak już wyżej wskazano punktem wyjścia dla rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie, były zeznania pokrzywdzonej A. P., które Sąd uznał za wiarygodne, za wyjątkiem tej części w której pokrzywdzona podkreślała, że przekazała na rzecz V. D. (1) kwotę 238 000 zł. Z zeznaniami pokrzywdzonej korespondowały zeznania wymienionego wyżej świadka B. S.. Świadek ten potwierdził, że to on zapoznał swoją koleżankę A. P., która chciała kupić mieszkanie we W., z oskarżonym D. G., o którym wiedział, że zajmuje się wyszukiwaniem lokali na sprzedaż. Świadek podał, że uczestniczył w spotkaniu pokrzywdzonej z oskarżonym i V. D. (1) w mieszkaniu przy ul. (...), podczas którego oskarżony tłumaczył A. P., jak będzie wyglądała procedura wykupu tego lokalu od Gminy W., a następnie nabycia przez nią prawa własności. Świadek zaznaczył, że nie pośredniczył przy dalszych czynnościach związanych z kupnem tego mieszkania. Podał, że następnie na prośbę pokrzywdzonej był razem z nią w kancelarii notarialnej przy podpisywaniu umowy przedwstępnej. Wskazał, że w kancelarii oprócz niego i pokrzywdzonej, była V. D. (1), D. G. oraz koleżanka pokrzywdzonej – E. M.. Świadek zeznał, że następnie od pokrzywdzonej i oskarżonego D. G., z którymi pozostawał w stałym kontakcie, wiedział, że sprawa podpisania ostatecznej umowy kupna sprzedaży mieszkania przy ul. (...) we W. przeciągała się. Od oskarżonego miał informacje, że zajmował się on sprawami formalnymi – wykupem mieszkania od Gminy W., założeniem dla lokalu księgi wieczystej. Oskarżony zapewniał, że w momencie gdy zostanie założona księga, pokrzywdzona będzie mogła fizycznie przejąć mieszkanie. Pokrzywdzona poniosła też dodatkowe koszty związane z wykupem mieszkania od Gminy W., opłacała czynsz. Świadek podał, że później okazało się, że A. P. została wymeldowana z mieszkania przy ul. C. K. N. 42/3 i dowiedziała się, że jego właścicielem jest oskarżony T. K.. Świadek B. S. zeznał, że oskarżony D. G. mówił mu wtedy że nie zna T. K. i nie wiedział jak to się mogło stać, że kupił on wymienione wyżej mieszkanie. Oskarżony D. G. obiecał wyjaśnić sytuację związaną z mieszkaniem, które w międzyczasie od T. K. zakupili A. i M. L. (2). Oskarżony chciał też zrekompensować straty jakie poniosła pokrzywdzona, oferując jej zakup kolejnego lokalu. Ostatecznie jego kontakt z oskarżonym D. G. oraz V. D. (1) urwał się. W ocenie Sądu zeznania świadka B. S. były wiarygodne. Wiernie opisał on sytuacje i zdarzenia, w których brał udział, przedstawił też te informacje, które uzyskał od pokrzywdzonej i oskarżonego D. G.. Jego relacja pokrywała się z tym, co zeznała pokrzywdzona A. P..

Podobnie na wiarę w pełni zasługiwały zeznania świadka E. M. – wieloletniej przyjaciółki pokrzywdzonej A. P.. Świadek wspierała pokrzywdzoną w trudnych momentach, gdy okazało się, że sprawa nabycia przez nią mieszkania przy ul. (...), przeciągała się. Świadek była razem z pokrzywdzoną w kancelarii notarialnej, gdzie została podpisana przedwstępna warunkowa umowa kupna – sprzedaży lokalu. Świadek wiedziała, że pokrzywdzona zainwestowała w sprawę zakupu mieszkania dużo pieniędzy, że płaciła czynsz, że nie mogła zamieszkać w tym lokalu, nie miała dla tego lokalu założonej księgi wieczystej, straciła kontakt z V. D. (1) i oskarżonym D. G.. Później pokrzywdzona dowiedziała się, że właścicielem mieszkania został ktoś inny. Świadek E. M. w swoich zeznaniach zrelacjonowała też sytuację, kiedy to pokrzywdzona spotkała się z oskarżonym D. G. w sprawie wyjaśnienia sprawy mieszkania. Świadek podała, że słyszała jak oskarżony zapewniał A. P., że rozwiąże problem, że może zaoferuje jej inne mieszkanie. Swoją wiedzę na temat przebiegu zdarzeń związanych z nabyciem prawa własności lokalu przy ul. (...) we W. świadek E. M. czerpała głównie od pokrzywdzonej A. P.. Wiedzę tę następnie wiernie przekazała organom ścigania. Informacje te w pełni zgadzały się z tym, co zeznała pokrzywdzona.

Sąd uznał, że nie było też podstaw do odmowy przyznania waloru wiarygodności świadkom będącym członkom rodziny pokrzywdzonej, tj. jej rodzicom - M. P. i S. P. oraz bratu – P. P.. Świadkowie ci zeznawali głównie na temat pożyczenia pokrzywdzonej pieniędzy na zakup mieszkania. Twierdzili, że pożyczyli jej znaczne kwoty pieniędzy – w sumie 180 000 zł. W ocenie Sądu trudno jednoznacznie przyjąć jaką kwotę dokładnie pokrzywdzona otrzymała od rodziny, ale na pewno fakt taki miał miejsce. Ponadto zeznania wymienionych świadków nie miały większego znaczenia dla wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy. Nie uczestniczyli oni bowiem bezpośrednio w wydarzeniach związanych z zakupem przez A. P. mieszkania przy ul. (...). (...) we W. i oprócz pokrzywdzonej z nikim się w tej sprawie nie kontaktowali. Relacjonowali to, co dowiedzieli się od pokrzywdzonej. Uznając zeznania wymienionych świadków co do zasady za wiarygodne, Sąd uznał natomiast, że nie polegały na prawdzie twierdzenia świadków, jakoby pokrzywdzona straciła na transakcji około 240 000 zł. W ocenie Sądu zeznania świadków w tej kwestii stanowiły wyraz ich solidarności z pokrzywdzoną, z którą stanowią krąg członków najbliższej rodziny.

Świadkowie A. L. i M. L. (1) potwierdzili z kolei w swoich zeznaniach jedynie to, że zakupili mieszkanie przy ul. (...) we W. w grudniu 2012 roku od oskarżonego T. K.. Nie mieli natomiast wiedzy na temat tego, co działo się z tym lokalem wcześniej.

Marginalne znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy miały zeznania świadka D. D. (1) – syna V. D. (1). Świadek ten opisał swoje nienajlepsze relacje z matką. Nie wiedział nic na temat sprzedaży wynajmowanego przez nią mieszkania. Nie słyszał o oskarżonym T. K., ani o pokrzywdzonej A. P.. Potwierdził tylko, że była taka sytuacja, że na prośbę matki wpuścił do tego mieszkania bliżej nieznane mu osoby, które dokonały pomiaru pomieszczeń. Wskazał, że jedną z tych osób był oskarżony D. G..

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania wyżej wymienionego już świadka J. R. (1). Świadek będąca osobą zaufania publicznego, wykonującą zawód notariusza, przedstawiła w swoich zeznaniach, w jaki sposób dochodzi do sporządzenia umowy kupna – sprzedaży nieruchomości. Podała praktyki jakie strony stosują w zakresie płatności ceny za nieruchomość, która jest przedmiotem przedwstępnej umowy o przeniesieniu własności. Zaznaczyła, że formułując umowę, kieruje się przede wszystkim oświadczeniami stron w tym zakresie, dając im wiarę. Ponadto świadek ze względu na upływ czasu, nie pamiętała już transakcji, której stronami były A. P. i V. D. (2). Zaznaczyła jednak, że zawsze informuje strony o skutkach prawnych umowy przedwstępnej. Informuje zwłaszcza osobę kupującą, że w przypadku gdyby nie doszło do zawarcia umowy ostatecznej przeniesienia własności nieruchomości, taka osoba może dochodzić swoich roszczeń wyłącznie na drodze prawnej.

Osobą, która miała szczegółową wiedzę na temat zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania była z pewnością skazana już prawomocnie wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt III K 145/14, V. D. (1). Świadek V. D. (1) brała udział lub też miała świadomość większości wydarzeń związanych ze sprzedażą wynajmowanego przez nią mieszkania. Jak świadek sama przyznała i co też wynika z dokumentacji lekarskiej, świadek w tamtym czasie była osobą głęboko uzależnioną od alkoholu, co jednak w ocenie Sądu nie podważało co do zasady wiarygodności jej zeznań. Istotna była tu ustna opinia biegłego J. R. (2), który przez kilkanaście lat pracował z osobami uzależnionymi od alkoholu i był ordynatorem oddziału, na którym przebywała V. D. (1). Biegły wykluczył występowanie u V. D. (1) konfabulacji, a więc zastępowanie luk pamięciowych nie istniejącymi zdarzeniami. Zaznaczył, że gdyby takie objawy wystąpiły, to z pewnością byłoby to odnotowane w dokumentacji. Skoro takich adnotacji nie było, to oznacza, że nie było też zjawiska konfabulacji. Mając zatem na uwadze, jasną i rzetelną opinię biegłego J. R. (2), Sąd uznał, że świadek V. D. (1) w swoich zeznaniach podała okoliczności, które polegały na prawdzie. Świadek opisała sytuacje i zdarzenia, o których wspominali też inni świadkowie – pokrzywdzona A. P., B. S., E. M.. Sąd uznał natomiast, że zeznania świadka V. D. (1) nie mogły być podstawą dla ustaleń chronologii podawanych przez nią zdarzeń. Świadek podkreślała bowiem, że w tamtym okresie nadużywała alkoholu i wobec tego nie jest w stanie kategorycznie stwierdzić, co wydarzyło się najpierw, a co później. Świadek V. D. (1) w swoich zeznaniach odnosiła się do tych samych wydarzeń, co inni świadkowie. Potwierdziła, że chciała sprzedać mieszkanie przy ul. K.C. N. 42/3, spotkała się w tym lokalu z pokrzywdzoną A. P., z którą następnie podpisała przedwstępną umowę kupna- sprzedaży. Świadek przyznała też, że następnie dokonała sprzedaży tego mieszkania na rzecz innej osoby, tj. oskarżonego T. K.. Zeznania świadka V. D. (1) tak samo jak zeznania pokrzywdzonej A. P. i świadka B. S. wskazywały na istotną rolę w całym przedsięwzięciu oskarżonego D. G.. Z zeznań świadka V. D. (1) wynikało, że to oskarżony D. G. najpierw namówił ją na sprzedaż mieszkania, a potem zajmował się wszystkimi sprawami formalnymi, a nadto pozostawał w ciągłym kontakcie z pokrzywdzoną A. P.. Oskarżony ten także uczestniczył w czynnościach, w wyniku których świadek dokonała sprzedaży mieszkania na rzecz oskarżonego T. K.. Podała, że zawiózł ją i oskarżonego T. K. do notariusza, w celu podpisania umowy (k. 32) Z zeznań świadka V. D. (1) wynikało też w sposób niewątpliwy to, że oskarżeni D. G. i T. K. znali się ze sobą. Świadek nie umiała jednak w sposób jednoznaczny stwierdzić, w którym momencie w ciąg zdarzeń związanych ze sprzedażą mieszkania, wkroczył oskarżony T. K.. V. D. (1) będąc przesłuchiwana w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia – Stare Miasto sygn. akt 1 Ds. 4597/13, składając zeznania za pierwszym i drugim razem (k. 29-30, 32-34) wskazywała na to, że oskarżeni D. G. i T. K. znali się ze sobą, ale z kontekstu jej wypowiedzi nie można było jednoznacznie wywnioskować, w których dokładnie wydarzeniach brał udział nie tylko oskarżony D. G., ale także T. K.. W toku wymienionego postępowania przygotowawczego nie zadawano V. D. (1) pytań, które mogłyby tę okoliczność uściślić, gdyż dla wyniku tego postępowania nie było to istotne. Oskarżony T. K. pozostawał wówczas poza zakresem zainteresowania organów ścigania, podobnie zresztą jak oskarżony D. G.. W toku konfrontacji z oskarżonymi (k. 44-45, 50-52) świadek odwołała swoje wcześniejsze zeznania. W toku postępowania sądowego o sygnaturze akt III K 145/14 świadek V. D. (1) (k. 54-55, 114, 121) przyjęła podobną postawę jak podczas konfrontacji. Następnie w dniu 14 marca 2017 roku (k. 161-163), już po prawomocnym zakończeniu postępowania o sygn. akt III K 145/14, świadek podała, że poznała oskarżonego T. K., po tym jak podpisała przedwstępną umowę sprzedaży mieszkania z pokrzywdzoną A. P.. Świadek też zaznaczyła, że oskarżeni w toku uprzedniego postępowania przygotowawczego i sądowego wywierali na nią nacisk poprzez groźby karalne, aby składając zeznania twierdziła, że oni się ze sobą nie znali. Na rozprawie (k. 545-550) świadek zaprzeczyła temu, aby ktokolwiek jej groził. Z kontekstu jej zeznań wynikało, że oskarżonych razem widziała po zawarciu umowy przedwstępnej kupna – sprzedaży mieszkania z pokrzywdzoną, a oskarżony T. K. nabył lokal po tym jak w tej sprawie świadek wywiesiła ogłoszenie na słupie ogłoszeniowym. Mając na uwadze brak jednoznaczności w zeznaniach świadka V. D. (1), co do tego w których wydarzeniach obok oskarżonego D. G. brał udział oskarżony T. K., jak też to, iż świadek podkreślała też, że obecnie nie pamięta kolejności zdarzeń, Sąd uznał na korzyść oskarżonego T. K., że nabyciem mieszkania przy ul. (...) we W. zainteresował się on już po zawarciu przez V. D. (1) przedwstępnej umowy sprzedaży tego lokalu z pokrzywdzoną A. P.. W tym miejscu zaznaczyć należało, że brak pewności co do tego, w którym momencie oskarżony T. K. włączył się w ciąg zdarzeń dotyczących sprzedaży mieszkania przez V. D. (1), oznaczał też brak możliwości przypisania oskarżonemu wypełnienia znamion przestępstwa oszustwa. By móc uznać, że oskarżony był sprawcą wymienionego czynu, należałoby mu przypisać działanie z zamiarem wyłudzenia pieniędzy od pokrzywdzonej już w dniu 2 maja 2011 roku, kiedy to pokrzywdzona dokonała rozporządzenia swoim mieniem, podpisując umowę przedwstępną, której przedmiotem było mieszkanie przy ul. (...) we W.. Tymczasem na podstawie zgromadzonego materiału nie można było jednoznacznie ustalić, że oskarżony T. K. w dniu 2 maja 2011 roku miał w ogóle wiedzę o tym, że taka umowa została zawarta.

Sąd uznał nadto za polegające na prawdzie zeznania świadka V. D. (1), w których twierdziła ona, że oskarżeni w toku wcześniejszego postępowania grozili jej połamaniem rąk, jeśli nie zmieni swoich wyjaśnień i nie zaznaczy, że oni się ze sobą nie znają. Prawdą jest że na rozprawie świadek V. D. (1) nie podtrzymała swoich zeznań w tym zakresie i podkreśliła, że nikt jej nigdy nie groził, jednak w ocenie Sądu taka postawa świadka była podyktowana strachem przed oskarżonymi, którzy byli wówczas obecni na sali. Wiarygodności zeznań świadka V. D. (1), co do zasadniczych okoliczności niniejszej sprawy nie podważało to, że świadek stanowczo twierdziła, że przy podpisaniu umowy przedwstępnej kupna – sprzedaży mieszkania, otrzymała tytułem zapłaty ceny, kwotę 14 000 zł. Jak już wyżej wskazano, Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka B. S., że pokrzywdzona na poczet tej ceny uiściła kwotę co najmniej 90 tysięcy złotych. W ocenie Sądu nie było wątpliwości, że taka kwota została przekazana w kancelarii notarialnej, natomiast odrębną kwestią było to, jaką kwotę faktycznie dostała świadek V. D. (1), która przyjmowała pieniądze wówczas razem z oskarżonym D. G..

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się nadto na dowodach z dokumentów w postaci aktów notarialnych, dokumentu upoważnienia, potwierdzeń wykonanych operacji bankowych, potwierdzenia płatności czynszu, dokumentów związanych z wykupem mieszkania przy ul. (...) we W., opinii z zakresu badań graficzno – porównawczych z dnia 14.05.2013 r., protokołu oględzin telefonu komórkowego, odpisów księgi wieczystej KW (...), zawiadomienia o wszczęciu postępowania meldunkowego, pism (...) sp. z o.o. we W. z dnia 27.04.2018 r. i 17 lipca 2018 r., dokumentacji medycznej V. D. (1), odpisu wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu sygn. akt III K 145/14, odpisu wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu sygn. akt II AKa 246/15. Sąd nie miał podstaw, by odmówić im wiary.

Ustaleń, co do warunków i właściwości osobistych oskarżonych, jak też dotychczasowego ich trybu życia, Sąd dokonał w oparciu o oświadczenia oskarżonych, wywiad środowiskowy, informację z Krajowego Rejestru Sądowego odnośnie działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego D. G., dane o karalności, odpisy wyroków. Dowody te nie budziły żadnych wątpliwości.

Zachowanie oskarżonego D. G. wypełniło znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Dyspozycję art. 286 § 1 k.k. wypełnia ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Wprowadzenie w błąd polega na tym, iż sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy (np. co do wartości przedmiotu, cech sprzedawanego lub nabywanego towaru, możliwości uzyskania korzyści z zawartej transakcji itp.). Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów. Dążenie sprawcy może obejmować zarówno korzyść dla siebie, jak i dla kogo innego. Oszustwo jest przestępstwem trudnym do udowodnienia, a to ze względu na konieczność wykazania zamiaru bezpośredniego kierunkowego, tak co do celu działania, jak i używanych środków. (por. komentarz do art. 286 k.k., [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2010, wyd. V)

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że oskarżony D. G. działając wspólnie i w porozumieniu z V. D. (1) za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej A. P. w błąd, doprowadził pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżony wraz z V. D. (1) doprowadził do zawarcia w dniu 2 maja 2011 roku przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży mieszkania położonego we W. przy ul. (...), której stronami była V. D. (1) jako sprzedający i pokrzywdzona A. P. jako kupujący. Oskarżony miał świadomość tego, że V. D. (1) nie miała w rzeczywistości zamiaru przeniesienia własności wymienionego mieszkania na pokrzywdzoną. Oskarżony również działał tu w zamiarze doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Istnienie takiego zamiaru po stronie oskarżonego D. G. wynikało z okoliczności, które wystąpiły pod dacie 2 maja 2011 roku, po tym jak pokrzywdzona uiściła już znaczną część ceny za kupowane mieszkanie. W tym miejscu wskazać należy, że możliwe jest analizowanie istnienia zamiaru popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. również w oparciu o okoliczności, które następują już po zawarciu umowy, po rozporządzeniu mieniem przez pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20.04.2017 r., II AKa 81/17 LEX nr 2343408, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28.03.2018 r., II AKa 14/18 LEX nr 2525467). Oskarżony D. G. był osobą, która z jednej strony współdziałała z V. D. (1), a z drugiej nadzorowała przebieg transakcji od strony formalnej. Oskarżony zajmował się sprawami związanymi z meldunkiem pokrzywdzonej w wymienionym wyżej mieszkaniu, z wykupem lokalu od Gminy W., zakładaniem księgi wieczystej dla tego mieszkania. Pozostawał też w kontakcie z pokrzywdzoną, której wskazywał jakie dodatkowe kwoty musi wpłacić, aby mogło dojść do ostatecznego przeniesienia na nią własności lokalu. Znamienne było też to, że oskarżony wolał sam pilnować wszelkich formalności, odradzając pokrzywdzonej samodzielne podjęcie czynności w Urzędzie Miejskim czy przed Sądem wieczystoksięgowym, chociaż pokrzywdzona dysponowała odpowiednimi pełnomocnictwami w tym zakresie, podpisanymi przez V. D. (1). Oskarżony zapewniał też pokrzywdzoną, że dojdzie do finalizacji przeprowadzanej przez nią transakcji, jednocześnie organizując przeniesienie własności lokalu przy ul. (...) na oskarżonego T. K.. Po tym jak pokrzywdzona dowiedziała się, że wskazane mieszkanie stało się własnością innej osoby, oskarżony udawał że o niczym nie wie, proponował jej później kupno kolejnego mieszkania. Wszystkie te okoliczności świadczyły o tym, że oskarżony D. G. już w momencie zawierania umowy przedwstępnej kupna – sprzedaży mieszkania przez pokrzywdzoną, jak też w okresie późniejszym do dnia 6 grudnia 2012 roku, kiedy to mieszkanie przy ul. (...) we W. stało się własnością oskarżonego T. K., działał z zamiarem wyłudzenia pieniędzy od pokrzywdzonej A. P.. Wprowadzał pokrzywdzoną w błąd co do tego, że V. D. (1) wywiąże się z zawartej umowy przedwstępnej i że ostatecznie pokrzywdzona stanie się właścicielem lokalu przy ul. (...), planując już wówczas, że mieszkanie będzie przedmiotem kolejnej transakcji z inną osobą, która będzie chciała ten lokal nabyć. Wymienione działania oskarżonego przyniosły korzyści majątkowe nie tylko współdziałającej z nim V. D. (1), ale także i jemu samemu. Z pewnością bowiem oskarżony nie pośredniczył w sprzedaży mieszkania za darmo. Sąd przyjął, że pokrzywdzona na skutek przestępczych działań oskarżonego D. G. i V. D. (1), została doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie co najmniej 114 577,81. Na kwotę tę składały się – 90 tysięcy złotych, którą to kwotę pokrzywdzona przekazała na poczet ceny za mieszkanie w kancelarii notarialnej w dniu 2 maja 2011 roku, a nadto kwota 1311,50 zł z tytułu opłat notarialnych, kwota 770 zł z tytułu opłaty zadłużenia lokalu wobec Gminy, kwota 18 260 zł z tytułu wykupu lokalu od Gminy W. oraz kwota 496,31 zł z tytułu pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, jak też kwota 3740 zł z tytułu opłat czynszowych. Z uwagi na to, że kwota 114 577,81 zł nie stanowi mienia znacznej wartości w rozumieniu art. 115 § 5 k.k., Sąd z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu D. G. wyeliminował art. 294 § 1 k.k. Wobec tego, iż oskarżony podjął szereg zachowań w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w kwalifikacji prawnej czynu znalazł się art. 12 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do tego, by uznać, że oskarżony T. K. dopuścił się zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Jak już wyżej wskazano analiza dowodów, w tym w szczególności zeznań świadka V. D. (1), prowadziła do wniosku, że oskarżony T. K., w ciąg zdarzeń związanych ze sprzedażą mieszkania przy ul. (...) we W. przez V. D. (1), włączył się po tym jak pokrzywdzona A. P. podpisała przedwstępną warunkową umowę kupna sprzedaży tego mieszkania i przekazała V. D. (1) i D. G. kwotę 90 000 zł, tytułem zapłaty części ceny za ten lokal. Oskarżony T. K. nie mógł zatem odpowiadać za zdarzenie, w którym nie uczestniczył i o którym dowiedział się dopiero później. Nie mógł on tego zdarzenia obejmować swoją świadomością i tym samym współdziałać z oskarżonym D. G. i V. D. (1) w doprowadzeniu pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W dniu zawarcia umowy przedwstępnej nie mógł po stronie oskarżonego T. K. istnieć zamiar wprowadzenia pokrzywdzonej w błąd, w celu uzyskania jej kosztem korzyści majątkowej, co powoduje, że nie mógł on wypełnić znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. O odpowiedzialności karnej oskarżonego nie mogło przesądzać też to, że dokonując w dniu 6 grudnia 2012 roku nabycia mieszkania przy ul. (...) we W. posiadał wiedzę, iż mieszkanie to stanowiło przedmiot wcześniejszej umowy przedwstępnej kupna – sprzedaży. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynikało jednoznacznie to, czy oskarżony T. K. taką wiedzę posiadał, ale nawet jeśli tak było, to jego postępowania polegającego na zakupie wymienionego wyżej mieszkania, nie można było rozpatrywać w kategoriach przestępstwa. Oskarżony nie był stroną umowy przedwstępnej, mógł nabyć mieszkanie wbrew jej warunkom, gdyż był po prostu kolejną osobą, która chciała kupić lokal od V. D. (1). Fakt zawarcia umowy przedwstępnej przez V. D. (1) z pokrzywdzoną A. P. nie miał dla niego żadnego znaczenia, a konsekwencje niedotrzymania warunków tej umowy, wynikające przede wszystkim z prawa cywilnego mogła ponieść wyłącznie V. D. (1), zaś w sferze prawa karnego również oskarżony D. G., który doprowadził do zawarcia tej umowy, a następnie do jej niewykonania, planując już wtedy ponowną sprzedaż wymienionego wyżej mieszkania. Mając na uwadze powyższą argumentację, Sąd uniewinnił oskarżonego T. K. od popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku.

Zachowanie oskarżonych D. G. i T. K., podejmowane w okresie od października 2013 roku do 26 maja 2015 roku wobec V. D. (1), wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Dyspozycję art. 245 k.k. wypełnia ten, kto używa przemocy lub groźby bezprawnej, w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego lub w związku z tym narusza jego nietykalność cielesną. Oskarżeni D. G. i T. K. w wymienionym wyżej okresie grozili V. D. (1), która w toku postepowania 1 Ds. 4597/13 Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto występowała w charakterze podejrzanej, a następnie w toku postępowania sądowego sygn. akt III K 145/14 Sądu Okręgowego we Wrocławiu w roli oskarżonej, połamaniem rąk w celu wywarcia na nią wpływu i zmianę wyjaśnień. Oskarżeni chcieli wymusić na V. D. (1) to, aby twierdziła, że oni się ze sobą nie znali. Oskarżeni obawiali się, że z fakt ich znajomości może niekorzystnie wpłynąć na ich szeroko pojętą sytuację prawną. Z uwagi na to, iż oskarżeni podjęli szereg zachowań w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu znalazł się art. 12 k.k.

Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu T. K., Sąd wyeliminował to, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa. Jak wynika bowiem z akt sprawy, oskarżony odbywał karę łączną 5 lat pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2006 roku, sygn. akt III K 267/05, w okresie od 6 lipca 2004 roku do dnia 23 czerwca 2008 roku. Przestępstwo z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przypisane oskarżonemu T. K. zostało przez niego popełnione w okresie od października 2013 roku do 26 maja 2015 roku, a zatem już po upływie pięcioletniego okresu, o jakim mowa w art. 64 § 1 k.k.

Oskarżeni D. G. i T. K. w momencie popełnienia przypisanych im czynów karalnych nie cierpieli niedostatków w zakresie swojej poczytalności. Byli w pełni świadomi bezprawności przedsiębranych działań i zdecydowali się na ich wykonanie i tym samym naruszenie norm prawnych. W związku z tym wina oskarżonych nie budziła żadnych wątpliwości.

Wymierzając oskarżonym D. G. i T. K. kary pozbawienia wolności za przypisane im przestępstwa, Sąd baczył, aby ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów. Sąd uznał, że wymierzone w punkcie I i III części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności będą adekwatne do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów oraz uczynią zadość wymaganiom art. 53 § 1 i § 2 k.k. W przekonaniu Sądu kary pozbawienia wolności w orzeczonych wymiarach spełnią stawiane im cele zapobiegawcze i wychowawcze w odniesieniu do oskarżonych. Winny one unaocznić oskarżonym naganność ich zachowania, oraz zapobiec powrotowi do naruszania przez nich porządku prawnego. Natomiast w ramach prewencji ogólnej wymierzone oskarżonym kary z jednej strony powinny odstraszać potencjalnych sprawców tego rodzaju występków, a z drugiej ukazując naganność tego rodzaju zachowań oraz nieuchronność kary, winny pozytywnie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kar pozbawienia wolności oskarżonemu D. G. Sąd uznał fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany sądownie. Okolicznością obciążającą była natomiast duża społeczna szkodliwość popełnionych przez niego czynów. Oskarżony wykorzystując zaufanie, jakie wzbudził u pokrzywdzonej A. P., za pomocą wprowadzenia jej w błąd, postanowił uzyskać jej kosztem dużą kwotę pieniędzy. Popełniony przez niego czyn godził w istotne dobro prawne, jakim było mienie pokrzywdzonej A. P.. Z kolei wywierając wpływ na V. D. (1) stosując wobec niej groźby, aby złożyła wyjaśnienia określonej treści w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego, oskarżony naruszał prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Tak samo w dobro wymiaru sprawiedliwości godził czyn oskarżonego T. K., który przestępstwa z art. 245 k.k. dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym D. G.. Przy wymiarze kary pozbawienia wolności oskarżonemu T. K. za popełnienie wymienionego czynu, Sąd miał na uwadze też to, że oskarżony ten był już wielokrotnie karany sądownie.

Ponadto w związku z popełnieniem przez oskarżonego D. G. przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd orzekł obok kary pozbawienia wolności karę grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k., uwzględniając rozmiar wyrządzonej szkody oraz możliwości majątkowe, rodzinne, osobiste zarobkowe oskarżonego.

Na wymiar kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego D. G. wpłynął charakter związku przedmiotowego oraz czasowego pomiędzy przestępstwami, jak również ogólne dyrektywy wymiaru kary, poza okolicznościami, które legły u podstaw wymiaru kar składowych. Czyny te choć godziły w różne dobra prawne, pozostawały ze sobą w ścisłym związku. Dotyczyły wydarzeń powiązanych z przechodzeniem prawa własności mieszkania przy ul. (...) we W.. Wobec tego Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze wyższym od najniższej z możliwych, ale niższym od sumy kar jednostkowych.

Sąd mając na uwadze całokształt okoliczności niniejszej sprawy uznał, że oskarżony D. G. zasługiwał na to, by wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności, zostało warunkowo zawieszone. Sąd przyjął bowiem, że prognoza kryminologiczna oskarżonego, który dotychczas nigdy nie był karany sądownie, jest pozytywna. Sąd zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 5 lat próby. W ocenie Sądu jest to okres potrzebny na zapewnienie prewencyjnego oddziaływania na oskarżonego, jak i dla weryfikacji postawionej prognozy kryminologicznej.

Warunkowo zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego D. G., Sąd zastosował przepis art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, gdyż przepis ten był względniejszy dla oskarżonego. Zgodnie bowiem z obecnie obowiązującym art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Wobec tego Sąd w obecnym stanie prawnym nie miałby możliwości warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej oskarżonemu kary łącznej, która przekraczała 1 rok pozbawienia wolności. Przepis art. 69 § 1 k.k. przed jego zmianą, dawał natomiast Sądowi możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary do 2 lat pozbawienia wolności i to niezależnie od uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności. Wobec tego, Sąd na mocy art. 4 § 1 k.k., zastosował przepisy względniejsze dla oskarżonego – tj. te, które obowiązywały w chwili popełnienia przez niego czynów – a nie te, które obowiązywały w chwili orzekania.

Sąd uznał natomiast, że brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego T. K.. Oskarżony ten był już wielokrotnie karany sądownie, wymierzane były mu bezwzględne kary pozbawienia wolności, co nie powstrzymało go od ponownego wejścia w konflikt z prawem.

W oparciu o art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego D. G. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie I części dyspozytywnej wyroku przez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. P. kwoty 114 577, 81 zł, zastrzegając że obowiązek ten jest solidarny wraz z prawomocnie skazaną wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt III K 145/14 V. D. (1).

W oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 i § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego D. G. na rzecz oskarżycieli posiłkowej A. P. kwotę 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania w kwotach na nich przypadających, w tym wymierzył im opłaty- oskarżonemu D. G. w kwocie 2300 zł, zaś T. K. w kwocie 180 zł.