Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO w Gdańsku Ewa Downar-Zapolska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2013 r. w Gdańsku

sprawy W. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 20 listopada 2012 r. nr (...)- (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VII U 177/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 listopada 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 17 listopada 2012 r. uznała, iż nie jest on niezdolny do pracy (k. 68 akt rentowych).

Odwołanie z dnia 14 grudnia 2012 r. od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony W. Ł.. Zarzucił on brak merytorycznego uzasadnienia decyzji w zakresie jego zdolności do pracy zarobkowej oraz jej rażącą sprzeczność z orzeczeniem (...) Centrum (...) w G.. Z dokumentacji w ocenie skarżącego wynika niewydolność więzadła krzyżowego kolana lewego, uniemożliwiająca sprawne chodzenie i wykonywanie jakichkolwiek czynności zawodowych. Wskazał, iż z zawodu jest elektrykiem i wykonywanie tego zawodu wymaga pełnej sprawności fizycznej organizmu – zaś obecnie cierpi na trwałe inwalidztwo. Wniósł on o zmianę zaskarżonej decyzji oraz przyznanie wnioskowanego świadczenia (k. 2-3 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 25 stycznia 2013 r. na odwołanie pozwany organ rentowy podtrzymał argumentację, zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji – wskazując dodatkowo, iż nie posiada ona wymaganego okresu ubezpieczenia (k. 5 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. Ł., urodzony w dniu (...), z zawodu elektryk, w dniu 19 września 2012 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o przyznanie prawa do renty – k. 1-2 akt rentowych

Specjalista konsultant ortopeda traumatolog pozwanego w opinii z dnia 12 października 2012 r. uznał, iż obecny stan stawu kolanowego wnioskodawcy nie powoduje utrudnienia aktywności zawodowej badanego. Lekarz orzecznik pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 16 października 2012 r. dokonał u ubezpieczonego rozpoznania przebytego urazu skrętnego kolana lewego w 1982 r., po trzykrotnym leczeniu zabiegowym artroskoppowym (po raz ostatni w kwietniu 2012 r.). Orzeczeniem z tej samej daty lekarz orzecznik pozwanego stwierdził u ubezpieczonego brak niezdolności do pracy.

dowód: opinia specjalisty ortopedy traumatologa pozwanego z dnia 12 października 2012 r. – k. 17-19 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarza orzecznika pozwanego z dnia 16 października 2012 r. – k. 20 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego z dnia 16 października 2012 r. – nienumerowane karty akt rentowych

Od powyższego orzeczenia sprzeciw z dnia 29 października 2012 r. wniósł ubezpieczony. Komisja lekarska pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 16 października 2012 r. rozpoznała u ubezpieczonego przebyty uraz skrętny kolana lewego w 1982 r., po trzykrotnym leczeniu zabiegowym artroskoppowym (po raz ostatni w kwietniu 2012 r.), astmę oskrzelową w okresie remisji objawów, nadciśnienie tętnicze oraz otyłość. Na tej podstawie w orzeczeniu z tej samej daty komisja lekarska pozwanego podtrzymała orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego, wskazując, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

dowód: sprzeciw ubezpieczonego – k. 21-22 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska komisji lekarskiej pozwanego z dnia 17 listopada 2012 r. – k. 25 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 17 listopada 2012 r. – nienumerowane karty akt rentowych

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 20 listopada 2012 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się na fakt, iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 października 2012 r. stwierdziła, że nie jest on niezdolny do pracy.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 16 października 2012 r. – k. 68 akt rentowych

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy ze wskazaniem czy jest to niezdolność nieprzerwana, trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy – ustosunkowując się do ustalonego stopnia niepełnosprawności – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych ortopedy oraz pulmonologa.

dowód: postanowienie Sądu z dnia 26 marca 2013 r. – k. 13 akt sprawy

Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonego W. Ł. rozpoznania następujących schorzeń:

1.  stanu po leczeniu operacyjnym uszkodzenia łękotki przyśrodkowej kolana lewego

2.  zmian zwyrodnieniowych kolana lewego z pęknięciem rogu tylnego łękotki przyśrodkowej

3.  uszkodzenia wiązadła krzyżowego przedniego kolana lewego

4.  nadwagi

5.  alergicznej astmy oskrzelowej dobrze kontrolowanej.

Po przeprowadzeniu badania klinicznego, ocenie dokumentacji medycznej, biegły sądowy ortopeda wskazał, iż w jego ocenie staw kolanowy lewy wykazuje obecnie prawidłowy zakres ruchu zgięcia (0 ^o-125 ^o), a przysiad wykonywany jest przez ubezpieczonego bez reakcji bólowej. Badanie nie wykazało obecności wysięku śródstawowego ani obrzęku okołostawowego. Zmniejszenie obwodu mięśniowego kończyny nie jest duże, a niestabilność przednia nie ma dużego zdaniem biegłego znaczenia. Opis badania rezonansem magnetycznym z dnia 11 lipca 2012 r. potwierdza rozpoznanie zmian zwyrodnieniowych, ale opisane ich zaawansowanie nie wskazuje na konieczność endoprotezoplastyki kolana w chwili obecnej. Nie można jednak wykluczyć tego zabiegu w przyszłości w związku postępującym charakterem schorzenia. Mając na uwadze stwierdzony stan stawu kolanowego lewego skarżącego, biegły stwierdził potrzebę okresowego leczenia rehabilitacyjnego, doraźnego przyjmowania leków, także w ramach okresowego zwolnienia lekarskiego. Niestabilność przednia kolana może być zabezpieczona za pomocą zaopatrzenia ortopedycznego – co miało by także znaczenie w zapobieganiu dalszym zmianom zwyrodnieniowym oraz ich nasileniu się. W konkluzji biegły sądowy ortopeda wskazał, iż brak jest podstaw do przyjęcia utraty przez wnioskodawcę całkowicie lub częściowo zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

dowód: opinia biegłego sądowego ortopedy – k. 23-25 akt sprawy

Po zapoznaniu się z danymi z wywiadu, wynikami badania fizykalnego i dokumentacją medyczną akt sprawy biegła sądowa pulmonolog wskazała, iż u ubezpieczonego rozpoznaje alergiczną postać astmy oskrzelowej o dość łagodnym przebiegu i dobrej kontroli stosowanymi przewlekle lekami wziewnymi oraz doustnymi lekami przeciwalergicznymi. Badany nie wykazuje duszności spoczynkowej, bez zmian osłuchowych nad płucami, bez klinicznych cech niewydolności oddechowej, z prawidłowym wysyceniem krwi tlenem w puls oksymetrii. Badanie spirometryczne ujawniło prawidłowe rezerwy wentylacyjne płuc. W wieloletnim wywiadzie chorobowym od 1987 r. brak jest napadów duszności, skutkujących potrzebą nagłej interwencji lekarskiej poza jednorazowym incydentem zaostrzenia astmy oskrzelowej skutkującym hospitalizacją w okresie letnim 2011 r. (alergia na trawy i zboża), wynikającym najpewniej m.in. z zaprzestania przewlekłej terapii przeciwastmatycznej. Podsumowując, w ocenie biegłej sądowej pulmonologa dobrze kontrolowane schorzenie pulmonologicznie nie ogranicza aktywności zawodowej wnioskodawcy w stopniu skutkującym długotrwałą niezdolnością do pracy.

dowód: opinia biegłej sądowej pulmonologa – k. 27-28 akt sprawy

Wnioskodawca W. Ł. zakwestionował opinię biegłego sądowego ortopedy – wskazując, iż przysiad, jaki wykonał w ramach badania, nie przebiegał bez reakcji bólowej. Podniósł, iż nie jest trafna sugestia o zabezpieczeniu przedniej części kolana za pomocą sprzętu ortopedycznego – jako że przed zabiegiem podczas wykonywania pracy korzystał on ze stabilizatora, którego zdjęcie skutkowało nasileniem bólu oraz destabilizacją stawu. W kwietniu 2012 r. poddał się zabiegowi artroskopii z powodu bardzo silnego bólu, uniemożliwiającego wykonywanie obowiązków służbowych już po 2-3 godzinach pracy, z której po powrocie jego lewe kolano było opuchnięte i miało wyższą temperaturę niż prawe. W jego ocenie zabieg nie przyniósł skutków w postaci oczekiwanej poprawy z powodu zbyt dużych zmian zwyrodnieniowych. Podniósł również, iż – pomimo braku pracy – także wykonywanie czynność w ramach prac domowych sprawia mi bardzo dużo problemów, zaś ewentualny powrót do pracy mógłby pogorszyć jego stan zdrowia i doprowadzić do trwałego inwalidztwa.

dowód: pismo procesowe ubezpieczonego z dnia 02 grudnia 2013 r. – k. 41-42 akt sprawy

W opinii uzupełniającej biegły sądowy ortopeda wskazał, iż nie zaprzecza, aby w czasie badania (przysiadu) wnioskodawca odczuwał ból, który ze swojej istoty jest inaczej odczuwalny subiektywnie u każdego człowieka. Wskazał, iż ból ten nie miał więc nasilenia, które powodowało by inną reakcję podczas badania. Podkreślił także, iż stwierdził prawidłowy zakres ruchu stawu kolanowego. Biegły potwierdził także stanowisko wnioskodawcy, jakoby zdjęcie stabilizatora mogło skutkować u niego „nasileniem bólu oraz destabilizacją stawu” – właśnie celem stosowania odpowiedniego stabilizatora jest zabezpieczenie kolana przed wykonywaniem patologicznego ruchu (niestabilność przednia), narażanie stawu na dalszy szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych i występowanie dolegliwości bólowych z tym związane. Zdaniem biegłego leczenie artroskopowe i rekonwalescencja pooperacyjna mają charakter okresowy, prowadzone być powinny w tym okresie leczenie rehabilitacyjne i farmakologiczne w celu likwidacji objawów podrażnienia opisanych przez wnioskodawcę (obrzęki, podwyższenia temperatury skóry w okolicy kolana). Biegły potwierdził również obecność zmian zwyrodnieniowych kolana (ujętych w rozpoznaniu) – oceniając jednak odmiennie stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej, przy czym jego opinia nie opiera się wyłącznie na obrazie radiologicznym, ale na stwierdzonym stanie funkcjonalnym stawu. Biegły sądowy podtrzymał również, iż stan kolana wnioskodawcy nie wskazuje na częściową ani całkowitą jego niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych – nie znajdując podstaw do zmiany wydanej opinii.

dowód: opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy – k. 46 akt sprawy

Pozwany organ rentowy nie zakwestionował żadnej z doręczonych mu opinii biegłych sądowych.

okoliczność bezsporna

Bezsporny stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Jednocześnie odzwierciedlały pogląd wyrażony uprzednio przez lekarza orzecznika oraz komisję lekarską ZUS. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie bez znaczenia pozostał fakt, iż wszystkie opinie zgodnie wskazywały na brak niezdolności do pracy u ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego W. Ł. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd zważył, iż zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w pełni zasługuje na wiarę, dokumenty zawarte w aktach rentowych ubezpieczonego oraz dokumentacji lekarskiej nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich prawdziwości, rzetelności. Także i Sąd nie znalazł podstaw, by nie dać im wiary.

Opinie sporządzone przez biegłych sądowych są rzeczowe i konkretne, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Sąd w pełni je podzielił. Zważyć należy, że zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji i w oparciu wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS i aktach sprawy.

Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych sądowych. Stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast zgodnie z jej art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia.

Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to czy ubezpieczony W. Ł. jest niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że ubezpieczony cierpi na określone schorzenia, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy. Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekonanie, że jest niezdolny do pracy, nie może zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy, trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy – ustosunkowując się do ustalonego stopnia niepełnosprawności - konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych reumatologa oraz pulmonologa. Byli oni zgodni co do tego, iż brak jest przesłanek z punktu widzenia ich specjalizacji uzasadniających uznanie ubezpieczonego za niezdolną do pracy, a co za tym idzie należy zgodzić się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 17 listopada 2012 r. w zakresie braku niezdolności do pracy ubezpieczonego oraz wydaną na jej podstawie decyzją pozwanego z dnia 20 listopada 2012 r. o odmowie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, od której odwołanie stanowi przedmiot niniejszego postępowania.

Ubezpieczony zgłosił zarzuty pod adresem opinii biegłego sądowego ortopedy – które jednakże zostały omówione przez biegłego w opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący i zasługujący zdaniem Sądu na uwzględnienie. Mianowicie biegły sądowy ortopeda wskazał w swojej opinii, iż w jego ocenie staw kolanowy lewy wykazuje obecnie prawidłowy zakres ruchu zgięcia (0 ^o-125 ^o), a przysiad wykonywany jest przez ubezpieczonego bez reakcji bólowej. Badanie nie wykazało obecności wysięku śródstawowego ani obrzęku okołostawowego. Zmniejszenie obwodu mięśniowego kończyny nie jest duże, a niestabilność przednia nie ma dużego zdaniem biegłego znaczenia. Opis badania rezonansem magnetycznym z dnia 11 lipca 2012 r. potwierdza rozpoznanie zmian zwyrodnieniowych, ale opisane ich zaawansowanie nie wskazuje na konieczność endoprotezoplastyki kolana w chwili obecnej. Nie można jednak wykluczyć tego zabiegu w przyszłości w związku postępującym charakterem schorzenia. Mając na uwadze stwierdzony stan stawu kolanowego lewego skarżącego, biegły stwierdził potrzebę okresowego leczenia rehabilitacyjnego, doraźnego przyjmowania leków, także w ramach okresowego zwolnienia lekarskiego. Niestabilność przednia kolana może być zabezpieczona za pomocą zaopatrzenia ortopedycznego – co miało by także znaczenie w zapobieganiu dalszym zmianom zwyrodnieniowym oraz ich nasileniu się. W konkluzji biegły sądowy ortopeda wskazał, iż brak jest podstaw do przyjęcia utraty przez wnioskodawcę całkowicie lub częściowo zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Z kolei w opinii uzupełniającej biegły ten podał, iż nie zaprzecza, aby w czasie badania (przysiadu) wnioskodawca odczuwał ból, który ze swojej istoty jest inaczej odczuwalny subiektywnie u każdego człowieka. Wskazał, iż ból ten nie miał więc nasilenia, które powodowało by inną reakcję podczas badania. Podkreślił także, iż stwierdził prawidłowy zakres ruchu stawu kolanowego. Biegły potwierdził także stanowisko wnioskodawcy, jako by zdjęcie stabilizatora mogło skutkować u niego „nasileniem bólu oraz destabilizacją stawu” – właśnie celem stosowania odpowiedniego stabilizatora jest zabezpieczenie olana przed wykonywaniem patologicznego ruchu (niestabilność przednia), narażanie stawu na dalszy szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych i występowanie dolegliwości bólowych z tym związane. Zdaniem biegłego leczenie artroskopowe i rekonwalescencja pooperacyjna mają charakter okresowy, prowadzone być powinny w tym okresie leczenie rehabilitacyjne i farmakologiczne w celu likwidacji objawów podrażnienia opisanych przez wnioskodawcę (obrzęki, podwyższenia temperatury skóry w okolicy kolana). Biegły potwierdził również obecność zmian zwyrodnieniowych kolana (ujętych w rozpoznaniu) – oceniając jednak odmiennie stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej, przy czym jego opinia nie opiera się wyłącznie na obrazie radiologicznym, ale na stwierdzonym stanie funkcjonalnym stawu. Biegły sądowy podtrzymał również, iż stan kolana wnioskodawcy nie wskazuje na częściową ani całkowitą jego niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych – nie znajdując podstaw do zmiany wydanej opinii.

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii powołanych w sprawie biegłych i rozpoznanych przez nich schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia wnioskodawcy zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, iż bez wątpienia stanowiska biegłych wyrażone w poszczególnych ich opiniach przemawiają przeciwko uznaniu ubezpieczonego za niezdolną do pracy w związku z chorobą kolana oraz alergiczną astmą oskrzelową i brak jest jakichkolwiek podstaw, przy dysponowaniu wystarczającymi i należycie uzasadnionymi opiniami w sprawie, do zakwestionowania którejkolwiek z nich.

Sąd przyjął przedstawione opinie wszystkich powołanych w sprawie biegłych za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe (a równocześnie zbieżne), zaś ich uzasadnienie wyczerpujące i przekonywujące.

Podkreślić należy, iż ubezpieczony W. Ł. nie przedstawił dowodów świadczących w jego ocenie o faktycznym stanie zdrowia. Swoje stanowisko de facto sprowadził do opisu wcześniejszych dolegliwości – zaś na dowód sygnalizowanego pogorszenia stanu zdrowia nie przedstawił żadnych nowych dokumentów medycznych ani wyników badań lekarskich. Są to okoliczności znane już pozwanemu w dacie wydawania spornej decyzji, potwierdzone także przez powołanych biegłych sądowych – jednakże z tym zastrzeżeniem, iż żaden z tychże biegłych, pomimo rozpoznanych schorzeń, nie uznał, aby naruszenie sprawności organizmu nimi spowodowane czyniło ubezpieczonego choćby częściowo niezdolnym do pracy.

Ubezpieczony niewątpliwie więc nie wykazał się w ocenie Sądu, inicjatywą dowodową, obciążającą go na podstawie art. 6 k.c. – nie przedłożył bowiem nowej dokumentacji lekarskiej, która mogła by stanowić podstawę przyjęcia zmiany lub pogorszenia się jego stanu zdrowia, odnośnie której formułował twierdzenia. Powyższe zaś wykazanie inicjatywy dowodowej przez wnioskodawcę stanowiło jego obowiązek – jak wskazał Sąd Najwyższy mówiąc, iż sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu. Odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia twierdzeń przez ubezpieczonego w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy - art. 232 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10).

W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Wiarygodne dla Sądu opinie biegłych, nie potwierdziły stanowiska ubezpieczonego, iż wskazywane przez niego schorzenia czynią go w jakimkolwiek stopniu niezdolnym do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Podsumowując, z przytoczonych względów, Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych sądowych i w związku z powyższym, na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż skarżący W. Ł. nie jest niezdolny do pracy, tym samym nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia - co skutkuje uznaniem odwołania ubezpieczonego od decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 20 listopada 2012 r. o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA w SO Ewa Downar-Zapolska

(...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)