Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: apl. sędz. Żaklina Szewczuk

przy udziale oskarżyciela skarbowego K. C.

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2018 r. w Gdańsku

sprawy T. K. , syna A. i A., ur.(...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że

1.  W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą M. P. T. K. z/s P., ul. (...) oraz będąc upoważnionym do wystawiania faktur VAT w dacie: 31.10.2012 r., 5.12.2012 r., 17.12.2012 r., 12.10.2013 r., 24.11.2013 r. wystawił nierzetelne faktury dokumentujące sprzedaż usług, które nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych na rzecz podmiotów:

A. G. G. K. z/s P., ul. (...) (6 faktur wystawionych w dniach: 31.10.2012 r., 12.11.2012 r., 05.12.2012 r., 17.12.2012 r., 24.11.2013 r. na łączną kwotę netto: 388.000 zł i podatku VAT w łącznej wysokości 89.240 zł);

(...) S. K. z/s W. ul. (...) fakturę z dnia 12.10.2013 r., nr 01/10/2013 o wartości netto:200.000 i podatku VAT 46.000 zł

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.

2.  Prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą M. P. T. K. z/s P. ul. (...) uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług bowiem nie ujawnił przedmiotu i podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług poprzez nie złożenie w ustawowym terminie do Urzędu Skarbowego w P., tj. do 25-go dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym, deklaracji dla podatku od towarów i usług za okres od października 2012 r. do listopada 2013 r., przez co doszło do uszczuplenia w podatku od towarów i usług za okres od października 2012 r. do listopada 2013 r. w łącznej kwocie 52.406 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54§2 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.

I.  oskarżonego T. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 62§2 k.k.s., art. 23§1, 2 i 3 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych,

II.  oskarżonego T. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 54§2 k.k.s., art. 23§1, 2 i 3 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych,

III.  na mocy art. 39§1 k.k.s. łączy wymierzone oskarżonemu T. K. w punktach I-II wyroku kary grzywny i wymierza mu karę łączną w wysokości 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. W. K. kwotę 841,32 (osiemset czterdzieści jeden 32/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego;

V.  na mocy art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k, art. 617 k.p.k, art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: kwotę 911,42 zł (dziewięćset jedenaście 42/100 złotych) tytułem zwrotu wydatków, oraz kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 393/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. od 01 maja 2006 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą przy ul. (...) lok. 6 w P., obejmującą doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

/dowody: dane rejestracyjne T. K. - k. 89-96/

G. K. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą przy ul. (...) w P.. W związku z przyznanym mu dofinansowaniem „chyba w kwietniu” w 2012 roku wysłał zapytanie ofertowe dotyczące zaprojektowania graficznej i prezentacyjnej strony serwisu e – usługi oraz logo. Najtańsza oferta została przedstawiona przez T. K., wobec czego G. K. zlecił T. K. wykonanie usługi w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. T. K. i G. K. zawarli w dniu 15 października 2012 roku umowy: o świadczenie usługi opracowania identyfikacji wizualnej, o świadczenie usług programistycznych z przeniesieniem praw autorskich oraz o świadczenie usług doradczych.

/dowody: zeznania G. K. – k. 22-23;

decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15.05.2017 r. – k. 3-11;

pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. – k. 29-29v. /

W styczniu 2013 roku T. K. poinformował G. K., że z powodu braku osób zajmujących się programowaniem i aktualnej sytuacji (...) nie może wykonać usługi i chce zawiesić wykonywanie prac na okres 6 miesięcy. W związku z tym, że T. K. nie wywiązywał się terminowo z realizacji umowy, G. K. zakończył z nim współpracę i podjął współpracę z (...) LTD posiadającą biuro w W., która dokończyła prace.

T. K. wystawił 6 faktur, z których wynikało, jakoby wykonał usługę oznaczoną w umowie. Były to następujące faktury:

- nr FV 2/10/2012 z 31 października 2012 roku – „opracowanie identyfikacji wizualnej”,

- nr FV 3/10/2012 z 31 października 2012 roku – „zakup usług doradczych zgodnie z umową”,

- nr FV 6/11/2012 z 12 listopada 2012 roku – „zakup usług programistycznych zgodnie z umową”,

- nr 3/12/2012 z 05 grudnia 2012 roku – „zakup usług programistycznych zgodnie z umową”,

- nr 5/12.2012 z 17 grudnia 2012 roku – „zakup usług programistycznych zgodnie z umową”,

- nr 2/11/2013 z 24 listopada 2013 roku – „usługi programistyczne”

na łączną kwotę netto 388 000 zł i podatku VAT w łącznej wysokości 89 240 zł. Powyższe faktury nie odzwierciedlały faktycznego przebiegu operacji gospodarczych, a usługi na nich wykazane nie zostały faktycznie wykonane przez T. K..

/dowody: decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15.05.2017 r. – k. 3-11;

protokół kontroli podatkowej k. 24-28;

faktury VAT – k. 40-42v., 44-45v.;

oświadczenie z dnia 28.01.2013 r. – k. 43;

wydruk z rachunku bankowego T. K. k. 62-83v., 84- 88v.;

potwierdzenia wykonania przelewów– k. 46-55v. /

W 2013 roku S. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) otrzymała grant w wysokości 400 000 zł od Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na realizację projektu (...) 8.1, w ramach którego miał powstać portal dotyczący tworzenia dokumentów zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych. Realizacją projektu zajęła się firma zagraniczna, która nie wykonała do końca usługi. Ponieważ projekt miał zostać zrealizowany do końca, a umowa z firmą zagraniczną, z którą S. K. współpracowała, została rozwiązana w trakcie realizacji, S. K. podjęła współpracę z T. K., którego znała z W. i z którym wcześniej współpracowała. T. K. i S. K. dnia 14 sierpnia 2013 roku zawarli pisemną umowę nr (...), zgodnie z którą T. K. w ramach działalności gospodarczej (...) miał wykonać prace programistyczne, tj. kody programistyczne i algorytmy od początku. Usługa została wyceniona na kwotę 200 000 zł. T. K. nie wykonywał osobiście zleconej usługi. W czasie obowiązywania umowy T. K. nie był zarejestrowany jako podatnik VAT.

/dowody: zeznania S. K. - k. 31-33 /

T. K. w dniu 12 października 2013 roku wystawił fakturę na firmę (...) o nr 01/10/2013 o wartości netto: 200.000 zł i podatku VAT 46.000 zł za usługę tytułem „Wykonanie kodów programistycznych i programu dotyczącego zamówień publicznych”. Na fakturze tej formę płatności określono jako przelew w terminie 14 dni.

/dowody: zeznania S. K. - k. 31-33;

faktura VAT nr (...) r. z dnia 12.10.2013 r. – k. 56;

decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15.05.2017 r. – k. 3-11;

potwierdzenia przelewu k. 57-61;

wydruk z rachunku bankowego T. K. k. 62-83v., 84-88v. /

W dniach 15 lipca 2014 roku, 21 lipca 2014 roku, 23 lipca 2014 roku, 04 sierpnia 2014 roku oraz w dniach 18 – 22 sierpnia 2014 roku wobec S. K. zostały przeprowadzone czynności sprawdzające przez pracowników Urzędu Skarbowego W. – T. w W.. Zgodnie z ustaleniami przeprowadzonymi przez tamtejszy organ podatkowy nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktury nr (...) z uwagi na to, że faktura została wystawiona przez nierzetelnego przedsiębiorcę, niezarejestrowanego jako podatnik VAT i nierozliczającego się z organem podatkowym.

/dowody: decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15.05.2017 r. – k. 3-11;

zeznania S. K. - k. 31-33

decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego W. – T. w W. z dnia 03.11.2015 r. – k. 34-39; /

Z dniem 19 listopada 2012 roku T. K. został wykreślony z ewidencji podatników od towarów i usług Urzędu Skarbowego w P. w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w podatku od towarów i usług. Decyzja została wysłana T. K., jednak przesyłka wróciła niepodjęta. Ponadto podjęto próby przeprowadzenia czynności sprawdzających, jednak nie zastano T. K. pod wskazanym adresem zamieszkania (adres prowadzonej działalności widniejący w (...)) oraz nie stwierdzono oznak prowadzenia działalności gospodarczej pod tym adresem.

W związku z tym, że T. K. wystawił faktury, powinien złożyć w ustawowym terminie (do 25-go dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym) do Urzędu Skarbowego w P. deklaracji dla podatku od towarów i usług za okres od października 2012 roku do listopada 2013 roku, czego nie uczynił. Ostatnią deklarację VAT-7 złożył za sierpień 2009 roku. Decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15 maja 2017 roku dla T. K. określono kwotę zobowiązania podatkowego za okres od października 2012 roku do listopada 2013 roku. Niezłożenie przez T. K. w/w deklaracji spowodowało uszczuplenie w podatku od towarów i usług w łącznej kwocie 52 406 zł.

/dowody: decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nr (...) - (...)2. (...).142-155.2017 z dnia 15.05.2017 r. – k. 3-11;

dane rejestracyjne T. K. - k. 89-96;

protokół z kontroli podatkowej k. 12-19/

T. K. nie był karany.

P. w niniejszej sprawie toczyło się zgodnie z art. 173 k.k.s. - postępowanie w stosunku do nieobecnych wobec niemożności ustalenia jego miejsca pobytu.

/dowody: dane o karalności - k. 107/

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przypisanie oskarżonemu T. K. zarzucanych mu czynów.

Przechodząc do oceny zeznań świadków ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd z ostrożnością odniósł się do zeznań S. K.. Nie ma w sprawie bowiem żadnych dowodów, które uprawdopodobniłyby wykonanie usługi udokumentowanej fakturą z dnia 12 października 2013 roku nr 01/10.2013 o wartości netto 200 000 zł oraz podatku VAT 46 000 zł wystawioną przez (...) na rzecz S. K.. Mając w szczególności na uwadze, że potwierdzenia wykonania przelewów na rachunek oskarżonego, które świadek złożyła do sprawy, nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości, tj. w historii rachunku bankowego T. K.. S. K. przedłożyła bowiem do organu podatkowego potwierdzenia przelewów, które miały zostać dokonane na rzecz T. K. o tytule „FV 01/10/2013” w dniach 14 października 2013 roku, 15 października 2013 roku, 16 października 2013 roku, 17 października 2013 roku w kwocie oraz w dniu 18 października 2013 roku. Pierwsze cztery z nich były na kwotę po 50 000 zł, natomiast przelew z dnia 18 października 2013 roku był na kwotę 46 000 zł. W toku postępowań podatkowych prowadzonych wobec T. K. stwierdzono, że przelewy w rzeczywistości nie zostały odnotowane na rachunku bankowym należącym do T. K.. Wobec powyższych rozbieżności należało stwierdzić, że twierdzenia świadka w tym zakresie są niewiarygodne

S. K. słuchana na etapie postępowania przygotowawczego potwierdziła ponadto, że T. K. nie wykonywał usługi osobiście; nie miała też wiedzy kto wykonał usługę oraz czy oskarżony miał swoich podwykonawców, natomiast wskazywała, że usługa została wykonana bez zastrzeżeń. W ocenie Sądu świadek mogła mieć interes w tym, by zeznawać na korzyść oskarżonego. jak wynika bowiem z jej zeznań, oskarżony jest jej znajomym z W., zaś ona sama nie uregulowała należności wynikającej z decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. – T.. Wobec powyższego Sąd uznał depozycje świadka za wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie, tj. w tej części, w której świadek wskazała na to, że oskarżony osobiście nie wykonywał żadnych prac na jej rzecz, oraz że wystawiona została faktura nr (...).2013 z dnia 12 października 2013 roku, co jest bezsporne w sprawie. Za niewiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał jej zeznania w pozostałym zakresie i nie czynił na ich podstawie ustaleń stanu faktycznego..

Oceniając zeznania G. K. posiadał on znikomą wiedzą odnośnie tworzenia projektu. Jednocześnie zaznaczenia wymaga, że istnieją rozbieżności między przedłożonymi przez świadka potwierdzeniami dokonania przelewów na rzecz T. K. a historią rachunku bankowego oskarżonego. G. K. w toku postępowania przedłożył potwierdzenia wykonania przelewów na konto T. K.. Natomiast z uzyskanej od (...) Bank S.A. historii rachunku bankowego T. K. wynika, że wpłaty przez G. K. za okres od 01 listopada 2011 roku do 30 listopada 2013 roku nie zostały zaksięgowane na rachunku T. K.. G. K. wskazał, że usługa zlecona do wykonania przez oskarżonego nie została przez niego ukończona i w związku z niedotrzymywaniem przez T. K. terminów rozwiązał z nim umowę i ogłosił nowe zapytanie na wykonanie usługi, które wygrała firma (...) LTD. Świadek nie orientował się też, jakie dokładnie usługi wykonała firma (...). Sąd zważył, że świadek nie dysponuje żadnymi dokumentami, które potwierdzałyby czynności, jakie wykonał na rzecz niego T. K.. W świetle powyższego, choć zeznania w/w świadka w zasadzie Sąd uznał za prawdziwe, to nie wniosły one wiele do sprawy poza potwierdzeniem faktu, iż oskarżony nie wywiązał się z zawartej z G. K. umowy oraz że wystawił on przedmiotowe faktury.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, protokołów znajdujących się w aktach sprawy oraz kopi decyzji, faktur i wyciągów z rachunku bankowego.

Jednocześnie w sprawie zgromadzono potwierdzenia przelewów, które są sprzeczne z historią rachunku bankowego oskarżonego. mając na uwadze, że wyciągi z rachunku bankowego T. K. dostarczone zostały przez Bank, zaś potwierdzenia przelewów przez osoby prywatne (tj. występujących w sprawie świadków) w ocenie Sądu należało uznać, że potwierdzenia operacji na rachunkach bankowych w tym zakresie, w jakim nie korespondują z w/w dowodami są niewiarygodne i nie czynić na ich podstawie ustaleń faktycznych w sprawie.

Poza powyższym natomiast brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte.

Odnośnie zarzutu określonego w punkcie I. oskarżenia, jak wynika z zebranych dowodów, T. K. wystawił 6 faktur na rzecz (...) G. K. z siedzibą w P., ul. (...) w dniach: 31.10.2012 r., 12.11.2012 r., 05.12.2012 r., 17.12.2012 r., 24.11.2013 r. na łączną kwotę netto: 388.000 zł i podatku VAT w łącznej wysokości 89.240 zł oraz fakturę z dnia 12.10.2013 r., nr 01/10/2013 o wartości netto:200.000 i podatku VAT 46.000 zł na rzecz (...) S. K. z siedzibą w W., ul. (...). Faktury te były nierzetelne, gdyż potwierdzały zaistnienie niewykonanych w rzeczywistości usług.

W tym względzie Sąd zważył, iż za utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny za fakturę nierzetelną w rozumieniu art. 62 § 2 k.k.s. zarówno fakturę nieodzwierciedlającą rzeczywistego przebiegu zdarzenia, jak i fakturę fikcyjną, dokumentującą czynność nieistniejącą. Wystawienie tej ostatniej (fikcyjnej) faktury godzi w prawidłowość ustalenia i wykonania zobowiązań podatkowych wobec Państwa, zwłaszcza gdy podatnik nieświadomy jej fikcyjności wypełnia swe zobowiązania finansowe. Faktura nieprawidłowo stwierdzająca fakty, w szczególności pomniejszająca podatek poprzez bezpodstawność stwierdzenia powinności zwrócenia podatku VAT albo obniżenia podatku należnego o podatek obliczony - godzi w obowiązek podatkowy i przyczynia się do zwiększenia zysku sprawcy o wartość podatku mu zwracanego.

Tymczasem T. K. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą (...) z siedzibą w P. przy ul. (...) lok. 6, będąc podatnikiem podatku od towarów i osobą upoważnioną do wystawiania faktur VAT wystawił nierzetelne faktury dokumentujące sprzedaż usług (tj. za prace programistyczne) na dane S. K. i G. K., które w rzeczywistości nie miały miejsca. Tym samym oskarżony niewątpliwe swoim działaniem wyczerpał znamiona omawianego czynu zabronionego, wiedział bowiem przecież, że usług dokumentowanych tymi fakturami nie wykonał. Nie ulega wątpliwości, że czynności, za które wystawił faktury opisane w akcie oskarżenia nie zostały przez niego wykonane, na co wskazali świadkowie. Co istotne T. K. z dniem 19 listopada 2012 roku T. K. został wykreślony z ewidencji podatników od towarów i usług Urzędu Skarbowego w P. w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w podatku od towarów i usług.

W związku z tym, że T. K. dopuścił się swoich zachowań w stosunkowo krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, Sąd uznał, że zachowania te stanowiły jeden czyn zabroniony (art. 6 § 2 k.k.s.).

Odnośnie czynu z punktu II. aktu oskarżenia ustalono, że T. K. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą M. P. T. K. z/s P. ul. (...) uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług bowiem nie ujawnił przedmiotu i podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług poprzez nie złożenie w ustawowym terminie do Urzędu Skarbowego w P. deklaracji dla podatku od towarów i usług za okres od października 2012 roku do listopada 2013 roku. Jak wynika z zebranych dowodów, w tym okresie nie aktualizował on swoich danych wobec czego został wykreślony z ewidencji podatników podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty, czego oskarżony nie uczynił.

Nie ulega wątpliwości, że w ten sposób doszło do narażenia należności publicznoprawnej na uszczuplenie. Wobec zaniechania płatności ze strony oskarżonego oraz niewiedzy organów podatkowych co do faktu zaistnienia zdarzeń gospodarczych generujących obrót, powstało bowiem zagrożenie, że należności te nie zostaną uiszczone. Łączna kwota narażenia (52.406 zł) nie przekroczyła dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę za rok 2012-2013. Była to zatem kwota małej wartości w rozumieniu kodeksu (art. 53 § 14 k.k.s.), co uzasadniało zakwalifikowanie tego czynu jako przestępstwo skarbowe z art. art. 54 § 2 k.k.s.

Omawiane czyny miał charakter wieloetapowy. Fakt, iż oskarżony postępował w krótkich odstępach czasowych i z wykorzystaniem tej samej sposobności, pozwolił uznać każde z tych zachowań za jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 6 § 2 k.k.s.

Rozważając kwestię kary dla T. K. za przypisane mu czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 13 § 1 k.k.s. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczuplenia należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie.

Ponadto w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego K. Z. należy określić jako dosyć wysoki. Oskarżony dopuścił się tego czynu z premedytacją, lekceważąc normy prawne. Na skutek jego działań doszło do narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej o wartości 52 406 zł.

Na korzyść oskarżonego przemawiał natomiast fakt, że było to działanie incydentalne, o czym świadczy fakt, że do tej pory oskarżony przestrzegał porządku prawnego i nie był karany.

Wobec powyższego Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn pierwszy objęty oskarżeniem karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 100 zł każda, uznając, że kara ta jest adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego zachowania. Oskarżony niewątpliwe działał bowiem umyślnie, w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Za czyn z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. Sąd wymierzył natomiast oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 90 stawek dziennych po 100 zł każda. Zdaniem Sądu, ilość stawek dziennych wymierzonych w ramach orzeczonej kary grzywny za przestępstwo jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz stopnia jego zawinienia, jak też uwzględnia wartość należności publicznoprawnej narażonej na uszczuplenie dzięki popełnieniu przypisanego oskarżonemu czynowi.

Orzeczonych kar nie sposób uznać za nadmiernie surowe. Jak wskazano powyżej, Sąd uwzględnił okoliczność przemawiającą na korzyść oskarżonego, tj. jego niekaralność. Na uwagę zasługuje fakt, że Sąd określił stawkę dzienną grzywny na poziomie nieznacznie przekraczającym dolną granicę wskazaną w art. 23 § 2 k.k.s. (tj. 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę). Orzeczonej kary pozbawienia wolności również nie sposób uznać za nadmiernie wygórowaną, zważywszy że sprawca czynów, jakie popełnił oskarżony, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

W punkcie III wyroku na mocy art. 39 § 1 k.k.s. Sąd połączył T. K. orzeczone jednostkowe kary grzywny i w to miejsce wymierzył mu karę łączną w wysokości 90 stawek dziennych po 100 złotych każda.

Sąd orzekł również o kosztach udzielonej pomocy prawnej z urzędu na rzecz r.pr. W. K.. Postępowanie było prowadzone było w stosunku do nieobecnych, a obrońca reprezentował go w toku postępowania, wobec czego zasadne było przyznanie mu wynagrodzenia we wskazanej w orzeczeniu kwocie.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia T. K. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych Sąd obciążył go tymi kosztami i wymierzył mu opłatę zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Sędzia SR Dorota Zabłudowska

(...)

1.(...)

2.(...),

3. (...)

G., dnia 7 listopada 2018 r.

(...)