Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

(...) (...) (...) w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Justyna Żbikowska

Protokolant – (...)

po rozpoznaniu dnia (...) roku

sprawy M. D. (1)

syna S. i F. z d. Z.

ur. (...)

w P.

oskarżonego o to, że:

Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...),nakazanie uczestnikowi sprostowania nieprawdziwej informacji poprzez publikację na własny koszt na profilu SLD

to jest o czyn z art. 300 § 2 kk

- o r z e k a -

1. ustalając, że oskarżony M. D. (1) dopuścił się popełnienia występku z art. 300 § 2 kk oraz przyjmując, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne warunkowo umarza na okres 3 ( trzech ) lat próby;

2. na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego (...) – (...) E. Ż., (...), D. Ż. z siedzibą w S. kwoty (...),21 (trzydzieści osiem tysięcy osiemdziesiąt cztery złote i dwadzieścia jeden groszy), a ponadto świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych;

3. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego z kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 421 / 18

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w czasie rozprawy sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżony M. D. (1) prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...). W ramach wieloletniej działalności i współpracy zawarł z pokrzywdzonym PPHU (...)-2 sp.j. (...), (...), D. Ż. z siedzibą w S. między innymi 4 umowy na sprzedaż materiałów budowlanych. Zobowiązań wynikających z tych umów nie uregulował. Nie zareagował także na kierowane do niego wezwania do zapłaty. W związku z tym pokrzywdzony wystąpił do sądu z pozwem o zapłatę powyższych należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 czerwca 2017 roku, sygn. akt XVII GNc 2370/17, referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie, XVII Wydział Gospodarczy, uwzględnił roszczenie pokrzywdzonego i nakazał, aby M. D. (1) zapłacił na rzecz PPHU (...)-2 sp.j. (...), (...), D. Ż. z siedzibą w S. łączną kwotę 37613,21 złotych z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty oraz kwotę 471 złotych tytułem kosztów sądowych.

Oskarżony M. D. (1), w celu udaremnienia wykonania tego orzeczenia, udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela PPHU (...)-2 sp.j. (...), (...), D. Ż. z siedzibą w S. poprzez zbycie składników swojego majątku zagrożonego zajęciem. W dniu (...) roku w Kancelarii Notarialnej Notariusza M. S. w (...), będąc współwłaścicielem w ½ części na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości P., dla której (...) Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą za numerem (...), podarował ten udział córce M. D. (2).

Należności wobec pokrzywdzonego do chwili obecnej oskarżony nie uregulował.

Oskarżony jest osobą niekaraną.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego M. D. (1) (k.70) oraz zeznań świadka D. Ż. (2) (k.16-18), a także w oparciu o dowody nieosobowe w postaci zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa (k.1-2), nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.3), informacji dla wierzyciela (k.5), wypisu z księgi wieczystej (...) (k.7-14,23-24), pozwu o zapłatę w postępowaniu upominawczym (k.47-49), wezwania do zapłaty (k.50,53,55-56) i karty karnej (k.66).

Oskarżony M. D. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez okres około 20 lat współpracował z pokrzywdzoną spółką. Pobierał materiały budowlane otrzymując odroczony termin płatności. W roku 2015 jego sytuacja finansowa uległa pogorszeniu gdyż i jego kontrahenci przestali regulować posiadane wobec niego zobowiązania finansowe. Wiedział o zadłużeniu wobec pokrzywdzonego, wiedział o prowadzonym postępowaniu cywilnym o zapłatę i że został wydany w dniu 28 czerwca 2017 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Wiedział o tym zanim darował córce udział w nieruchomości której był współwłaścicielem.

(...) zważył co następuje:

(...) polegał na wyjaśnieniach oskarżonego bowiem znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka D. Ż. (2) oraz zgromadzonych dokumentach korespondując tym samym z poczynionymi przez sąd ustaleniami faktycznymi.

Czynione ustalenia faktyczne sąd oparł także w pełni na zeznaniach D. Ż. (2), który przedstawił okoliczności nawiązania współpracy z oskarżonym oraz charakter tej współpracy. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, a w toku prowadzonego postępowania nie ujawniły się okoliczności które wiarygodność świadka mogłyby podważać.

(...) w pełni polegał także na zgromadzonych i ujawnionych w toku postępowania dokumentach, których prawdziwość, autentyczność i rzetelność, mimo, że niektóre zostały przedstawione w kserokopiach, nie były przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziły wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

W świetle powyższych dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń, sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony M. D. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu, który wyczerpuje znamiona występku z art. 300 § 2 kk, i jego wina w tym zakresie nie budzi żadnych wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 300 § 2 kk kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 300 § 2 kk jest wiedza osoby dokonującej wymienionych w przywołanym przepisie czynności, że mienie, których dotyczą, jest już zajęte lub co najmniej zagrożone zajęciem. Oskarżony miał świadomość, że prawo własności ½ części nieruchomości położonej w P. zagrożone jest zajęciem. Wiedząc o tym, jak również o tym, że został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w dniu 5 lipca 2017 roku darował ten udział swojej córce wyzbywając się tym samym prawa własności i składnika majątku który zagrożony byłby ewentualnym zajęciem w postępowaniu egzekucyjnym, a tym samym udaremnił zaspokojenie wierzyciela. Uniemożliwił bowiem skierowanie egzekucji do tego składnika majątku, a nie posiadał wówczas innych podlegających zajęciu składników majątku czy to w postaci innych nieruchomości czy pojazdów. Dla odpowiedzialności karnej oskarżonego nie ma przy tym żadnego znaczenia to, że wyzbył się składników majątku przed uprawomocnieniem się orzeczenia zasądzającego od niego należności na rzecz pokrzywdzonego. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że warunkiem karalności na podstawie art. 300 § 2 kk jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar, w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia. Nie jest natomiast takim warunkiem istnienie samego orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, którego wykonanie dłużnik zamierza udaremnić. Przedmiotem przestępnych zabiegów dłużnika może być zarówno orzeczenie już zapadłe, jak i orzeczenie, które ma dopiero zapaść (orzeczenia SN: wydany pod rządem art. 282 k.k. z 1932 r. wyrok SN z 14 marca 1935 r., 3 K 43/35, Zbiór Orzeczeń SN. Orzeczenia Izby Karnej 1935, z. XI, poz. 456; wydaną pod rządem art. 258 k.k. z 1969 r. uchwałę z 22 czerwca 1998 r., I KZP 9/98, OSNKW 1998, nr 7-8, poz. 31). Wynika to stąd, że przestępstwo określone w art. 300 § 2 kk dotyczy również mienia „zagrożonego” zajęciem. Przestępstwa z tego artykułu można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Nie musi zatem w takim przypadku istnieć orzeczenie organu sądowego, zaś składniki majątku są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (tak SN w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r., V KK 226/11, OSNKW 2012/1/21). Zachowanie oskarżonego w przedmiotowej sprawie przybrało formę darowania udziału w nieruchomości położonej w P., który to udział zagrożony był zajęciem, a czego oskarżony miał świadomość, zatem należało ponad wszelką wątpliwość przyjąć, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego z art. 300 § 2 kk.

Wprawdzie wina oskarżonego M. D. (1) nie budzi w ocenie sądu żadnych wątpliwości, jednakże stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest na tyle znaczny, aby konieczne było stosowanie wobec oskarżonego represji karnej w postaci wyroku skazującego i wymierzenia kary. Naturalnie zachowanie oskarżonego winno zostać napiętnowane, bezpieczeństwo obrotu gospodarczego winno być dobrem chronionym szczególnie, niemniej w okolicznościach sprawy niniejszej należy zwrócić uwagę na to, że M. D. (1) współpracował z pokrzywdzonym na przestrzeni kilkunastu lat, cieszył się dobrą opinią, na co bezpośrednio wskazuje okoliczność, że otrzymywał towar z odroczonym terminem płatności. Zauważyć również należy, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Oskarżony jak wynika z karty karnej dotychczas nie był karany. Czyn którego się dopuścił zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Z tych względów sąd uznał, że zachodzą przesłanki by postępowanie karne wobec M. D. (1) na podstawie art. 66 § 1 kk warunkowo umorzyć. (...) wziął pod uwagę przede wszystkim to, że oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, a jego warunki osobiste pozwalają na przyjęcie co do niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania było incydentem w dotychczasowym życiu oskarżonego, które w ocenie sądu nie może położyć się cieniem na jego dotychczasowej postawie. W ocenie sądu instytucja warunkowego umorzenia postępowania, ograniczona do określonej kategorii przestępstw wyznaczonej granicą grożącej kary, przewidziana została w przypadkach kiedy sprawca zbłądzi i jego, co należy szczególnie podkreślić, jednorazowa nierozwaga nie powinna i nie może zaważyć na dalszym życiu. Mając na uwadze wyżej przytoczone okoliczności sąd na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec M. D. (1) warunkowo umorzył na okres 3 lat próby, gdzie oskarżony udowodni w tym czasie swoją postawą czy decyzja sądu była słuszną. Jednocześnie sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody, której wysokość stanowi należność główna oraz koszty postępowania ujęte w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym. Korzystając z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego oskarżony będzie miał jednocześnie świadomość konieczności uiszczenia należności na rzecz pokrzywdzonego czego dotychczas nie uczynił. W sytuacji kiedy należności tych w dalszym ciągu nie będzie regulował sąd będzie miał możliwość podjęcia postępowania karnego warunkowo umorzonego. Orzekając o obowiązku naprawienia szkody sąd miał na uwadze także stanowisko wyrażone przez pokrzywdzonego, który sprzeciwiał się wnioskowi prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko oskarżonemu.

Umarzając warunkowo postępowanie sąd orzekł wobec oskarżonego także świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 1500 złotych.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, który jak wynika ze złożonego oświadczenia pozostaje na utrzymaniu rodziny, a ponadto okoliczność, że jest zobowiązany do uiszczenia należności na rzecz pokrzywdzonego oraz świadczenia pieniężnego sąd uznał za zasadne zwolnienie oskarżonego z kosztów postępowania i przejęcie ich na rachunek Skarbu Państwa.