Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2013 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Rodziewicz

Protokolant Bogumiła Matras

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy Jacka Juszczaka

po rozpoznaniu dnia 4 kwietnia 2013 roku, 6 czerwca 2013 roku i 19 września 2013 roku sprawy karnej

P. P. (1) urodzonego (...) w Ś., syna K. i G. z domu K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 kwietnia 2012 roku w Ś. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) S. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20 871 złotych w ten sposób, że złożył wniosek nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego w powyższej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do faktu zatrudnienia w PPHU (...) oraz osiąganiu z tego tytułu dochodów w wyniku złożenia pisemnego oświadczenia oraz stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu, które potwierdzało wspomniane okoliczności istotne dla uzyskania kredytu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął w wyniku ujawnienia nieprawidłowości przez pracowników Banku, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lipca 2008 roku sygn. akt II K 265/08 za czyny z art. 297§1 kk i art. 286§1 kk i art. 284§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i art. 284§2 kk na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, która odbywał w okresie od 1 września 2010 roku do 5 lipca 2011 roku,

tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

I.  oskarżonego P. P. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2012 roku w Ś. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) S. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18 000 złotych w ten sposób, że złożył wniosek nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego w powyższej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do faktu zatrudnienia w PPHU (...) oraz osiąganiu z tego tytułu dochodów w wyniku złożenia pisemnego oświadczenia oraz stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu, które potwierdzało wspomniane okoliczności istotne dla uzyskania kredytu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął w wyniku ujawnienia nieprawidłowości przez pracowników Banku, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lipca 2008 roku sygn. akt II K 265/08 za czyny z art. 297§1 kk i art. 286§1 kk i art. 284§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i art. 284§2 kk na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 1 września 2010 roku do 5 lipca 2011 roku, tj. występku z art. 13§1 kk w związku z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w związku z art. 11§2 kk w związku z art. 64§1 kk i za to na podstawie przepisu art. 14§1 kk w związku z art. 286§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 44§1 i 2 kk i art. 195 kkw orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

-

oryginału wniosku o udzielenie kredytu nr (...) z dnia 20.04.2012 r. na nazwisko P. P. (1) – karta 2 akt sprawy,

-

oryginału karty informacyjnej klienta na nazwisko P. P. (1) – karta 4 akt sprawy,

-

oryginału oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 20.04.2012 r. na nazwisko P. P. (1) – karta 8 akt sprawy,

-

oryginału oświadczenia woli klienta w zakresie przetwarzania dotyczących go informacji po wygaśnięciu zobowiązania – karta 10 akt sprawy

znajdujących się w aktach sprawy VI K 114/13 i zarządza pozostawienie dowodów rzeczowych w aktach sprawy,

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt VI K 114/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 kwietnia 2012 roku oskarżony udał się do (...) S.A.
2 Oddziału w Ś. przy Al. (...), gdzie złożył wniosek
nr (...) o kredyt gotówkowy na cele bieżące w wysokości 18.000,00 zł
z okresem kredytowania 72 miesięcy.

Do wniosku dołączył otrzymane od nieustalonych osób zaświadczenie
o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2012 roku. Z zaświadczenia tego wynikało, iż zatrudniony jest w firmie PPHU (...) - D. K. z siedzibą
w S. od dnia 06 września 2011 roku na czas nieokreślony na stanowisku operatora łupiarki, a jego wynagrodzenie netto za ostatni miesiąc wyniosło 1.814,36 zł, nie jest obciążone z tytułu wyroków sądowych lub innych tytułów
(np. pożyczek zakładowych) i jego wypłata następuje przelewem bankowym
na rachunek.

Na okoliczność zatrudnienia i wysokości osiąganych z tego tytułu zarobków oskarżony złożył jednocześnie pisemne oświadczenie wskazując w nim identyczne dane, jakie zawarte zostały w/w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach.

dowód:

zeznania świadka T. M. – k. 30-31

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) – k. 107-108,
138v.-139, 145

dokumentacja kredytowa z dnia 20 kwietnia 2012 roku na nazwisko
P. P. (2), w szczególności:

wniosek z dnia 20 kwietnia 2013 roku o udzielenie kredytu dla ludności –k. 2

karta informacyjna klienta – k. 4

zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2012 roku – k. 6-7

oświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 20 kwietnia 2012 roku –k. 8

Wobec braku możliwości zweryfikowania w niezależnym źródle telefonu
o numerze 782 243 089 podanego w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach
z dnia 19 kwietnia 2012 roku jako numeru telefonu pracodawcy, który wystawił zaświadczenie, pracownik banku (...) skontaktowała się
z oskarżonym i w rozmowie z nim uzyskała inny numer telefonu, tj. 518 177 184 jako ten, pod którym możliwy będzie kontakt z pracodawcą.

Telefonując pod w/w numer M. T. potwierdziła zatrudnienie oskarżonego w firmie PPHU (...) z osobą przedstawiającą się jako właściciel firmy – D. K..

Następnie w drodze dodatkowej weryfikacji zobowiązano oskarżonego
o przedstawienie historii rachunku bankowego wraz z potwierdzeniem wpływu na ten rachunek wynagrodzenia za pracę. Wówczas oskarżony zrezygnował
z ubiegania się o kredyt i zażądał zwrotu przedłożonych do wniosku o kredyt dokumentów.

dowód:

zeznania świadka T. M. – k. 30-31, 145

D. K. od 2001 roku prowadzi działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...) – D. K. z siedzibą w S., której przedmiotem jest m. in. kamieniarstwo i szeroko z tym związane usługi. W swojej firmie zatrudnia jedynie pracowników sezonowych w zależności od ilości otrzymywanych zleceń.

Oskarżony nigdy nie był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych
w PPHU (...) D. K. z siedzibą w S..

D. K. nie zna oskarżonego, nigdy z nim nie rozmawiał i nie wystawiał oskarżonemu żadnego zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach.

dowód:

zeznania świadka D. K. – k. 78-80, 88-90 (protokół konfrontacji), 144v.

płyta CD z wydrukiem połączeń telefonicznych – k. 92, 104

kserokopia akt rejestrowych – k. 56-62

pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia
29 listopada 2012 roku – k. 28

Oskarżony nigdy nie zgłaszał faktu utraty dowodu osobistego.

dowód:

pismo Urzędu Miejskiego w Ś. z dnia 14 grudnia 012 roku wraz z załącznikami – k. 49-55

Podpis czytelny imienia i nazwiska (...) widniejący
w wystawionym na nazwisko oskarżonego zaświadczeniu o zatrudnieniu
i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2012 roku w miejscu „czytelny podpis osoby upoważnionej w imieniu pracodawcy” nie został nakreślony ani przez D. K., ani przez oskarżonego P. P. (1).

dowód:

opinia nr (...) z dnia 01 sierpnia 2013 roku sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów
P. W. – k. 164-173

Oskarżony P. P. (1) uprzednio był już kilkakrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lipca 2008 roku w sprawie
o sygn. akt II K 265/08 oskarżony skazany został za występki z przepisu
art. 286§1 kk i art. 297§1 kk i art. 284§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, z art. 286§1 kk
i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk oraz z art. 284§2 kk na karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Karę tą oskarżony odbywał
w okresie od 01 września 2010 roku do 05 lipca 2011 roku, kiedy
to postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2011 roku w sprawie o sygn. akt V Kow 2509/11/Wz został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty kary (z dwuletnim okresem próby).

dowód:

informacja z Krajowego Rejestru karnego dot. oskarżonego – k. 100-102,

odpisy wyroków – k. 70-71, 73-75v., 110, 113-114

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony P. P. (1) podał, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Wskazał jedynie, że nie pracował w firmie (...), a ludzi, którzy wypisali podrobione zaświadczenie nie zna.

(wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) – k. 107-108)

Przed Sądem oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu
i zaprzeczył temu, by usiłował wyłudzić kredyt. Nie podtrzymał wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił, że na dyskotece spotkał kolegę, któremu powiedział o tym, że potrzebuje pieniędzy. Wówczas kolega poinformował go o pracy u D. K. i podał numer telefonu do niego. Rozmówca, z którym oskarżony nawiązał kontakt telefoniczny zaprosił go na spotkanie do firmy w S.. Tam oskarżony spotkał mężczyznę, który mu powiedział, że przyjmie go do pracy do brukarstwa i pomoże załatwić kredyt.

Oskarżony wyjaśnił, że nie znał osobiście D. K. i kontaktował się
z nim jedynie telefonicznie. Samo zaświadczenie otrzymał od trzech nieznanych mu mężczyzn, z którymi umówiła go telefonicznie osoba podająca się
za D. K..

Oskarżony przyznał, że był w banku i złożył tam wniosek. Kredyt miał zaciągnąć na kwotę 18.000,00 zł. Przedłożył zaświadczenie o dochodach, z którego wynikało, że pracował w PPHU (...). Podał, że w firmie tej nie pracował,
ale miał tam pracować. Zatrudnienie miał podjąć w tej firmie po otrzymaniu kredytu. Zaprzeczył temu, by ktokolwiek z banku się z nim kontaktował
oraz wskazał, że w późniejszym czasie nie kontaktował się z K. w celu podjęcia pracy.

Po okazaniu na rozprawie w dniu 06 czerwca 2013 roku (k. 145) świadka D. K. oskarżony podał, iż nie zna tej osoby i nigdy nie pracował w firmie tej osoby.

(wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) – k. 138v.-139, 145)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego sprawstwo i wina oskarżonego P. P. (1) w zakresie czynu przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku, tj. występku z art. 13§1 kk
w zw. z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk
nie może budzić najmniejszych wątpliwości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd konstruował w oparciu o zeznania świadków T. M. i D. K., dokumentację kredytową (...) S.A. z dnia 20 kwietnia 2012 roku i pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, a w szczególności: akta rejestrowe PPHU (...), pisma
ZUS O/W. i UM w Ś., opinię biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów, a także częściowo w oparciu o wyjaśnienia samego oskarżonego.

Wyjaśnieniom oskarżonego P. P. (1), poza okolicznością,
w której przyznał on fakt swojej obecności w (...) S.A. 2 Oddział
w Ś. i złożenia w nim w dniu 20 kwietnia 2012 roku wniosku o kredyt, przedłożenia stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu
i zarobkach oraz podpisania szeregu dokumentów, w tym pisemnego oświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, Sąd odmówił wiary. Wyjaśnienia oskarżonego, poza częścią wskazaną powyżej, nie znalazły potwierdzenia w żadnym z dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie i w ocenie Sądu stanowiły jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej za przypisany mu występek, a co najmniej umniejszenie winy oskarżonego.

Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiary zeznaniom świadka T. M., bowiem zeznania tego świadka były spójne i logiczne, zaś okoliczność złożenia przez oskarżonego w (...) S.A. wniosku o kredyt oraz zaświadczenia
i pisemnego oświadczenia stwierdzających nieprawdę potwierdził w swoich wyjaśnieniach sam oskarżony.

Za wiarygodne, bowiem znajdujące także oparcie w pozostałych dowodach, Sąd uznał zeznania świadka D. K.. Świadek ten zaprzeczył, by zatrudniał kiedykolwiek oskarżonego, a nawet, by go znał. Fakt ten znajduje potwierdzenie
w informacji uzyskanej z ZUS, gdzie wskazano, że świadek ten jako osoba prowadząca działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...) – D. K.
z siedzibą w S. i jednocześnie pracodawca, nie zgłaszał nigdy oskarżonego do ubezpieczenia społecznego. W toku postępowania uzyskano również wydruki połączeń dotyczących numerów telefonów użytkowanych przez oskarżonego i D. K.. Pomiędzy tymi numerami nie stwierdzono żadnych powiązań.

Świadek przyznał co prawda, że na zaświadczeniu o zatrudnieniu
i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2013 roku widnieje jego pieczęć firmowa, jednakże podał, iż nie wie w jakich okolicznościach i przez kogo mogła ona być użyta,
a nadto stanowczo zaprzeczył temu, by na zaświadczeniu, którym posłużył się oskarżony ubiegając się o udzielenie kredytu gotówkowego na cele bieżące, widniał jego podpis, bądź też by zaświadczenie to wypełnione zostało jego pismem ręcznym.

Zaznaczyć trzeba, iż w toku postępowania Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów, z którego jednoznacznie wynika, iż podpis czytelny imienia i nazwiska (...)
w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2012 roku
w miejscu „czytelny podpis osoby upoważnionej w imieniu pracodawcy” nie został nakreślony ani przez D. K., ani przez oskarżonego P. P. (1).

Opinię tą Sąd uznał za pełną i jasną. Sporządzona ona została przez osobę
o wysokich kwalifikacjach posiadającą wiedzę specjalną w dziedzinie badania pisma ręcznego i dokumentów. Wnioski tej opinii Sąd przyjął za swoje.

Oceniając materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony zachowaniem swoim wypełnił znamiona więcej, niż jednego przepisu Ustawy
z dnia 06 czerwca 1997 roku – Kodeks karny (Dz. U. z dnia 02 sierpnia 1997 roku, Nr 88, poz. 553 ze zm.) – dalej „kk”. Oskarżyciel publiczny słusznie przyjął,
że oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa przepisu art. 13§1 kk
w zw. z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk. Przypisując jednak oskarżonemu popełnienie tego czynu Sąd nieznacznie zmodyfikował jego opis, bowiem ze znajdującego się w aktach sprawy wniosku
o udzielenie kredytu dla ludności z dnia 20 kwietnia 2012 roku wynika,
że oskarżony wnioskował o udzielenie kredytu w kwocie 18.000,00 zł, nie zaś jak wskazano w zarzucie aktu oskarżenia – w kwocie 20.871,00 zł. A zatem Sąd przyjął, że oskarżony usiłował doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18.000,00 zł.

Usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku,
do którego sprawca zmierzał (A. Marek, Komentarz do art. 13 kodeksu karnego [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III).

Występek z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem kierunkowym, jego znamię stanowi cel – osiągnięcie korzyści majątkowej, któremu ma służyć podjęcie przez sprawcę specyficznie określonych zabiegów. Sprawca musi obejmować świadomością i wolą wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd, aby w ten sposób doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jeśli któregoś z tych elementów brak, nie można przypisać oszustwa (uchwała SN z dnia 15 listopada 1973 roku, OSNKW 1/1974, poz. 1).

Przepis art. 286§1 kk może pozostawać w kumulatywnym zbiegu
z przepisem art. 297§1 kk. Zbieg przepisów art. 286§1 i art. 297§1 kk zachodzi wówczas, gdy sprawca, działając w celu uzyskania dla siebie lub innej osoby jednej
z wymienionych w art. 297§1 kk form wsparcia finansowego, elektronicznego instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobione, przerobione lub stwierdzające nieprawdę dokumenty, które stanowiąc podstawę wprowadzenia w błąd podmiotu udzielającego jednej z wymienionych form wsparcia finansowego, elektronicznego instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego prowadzą w konsekwencji do udzielenia tych instrumentów w sposób niekorzystny z punktu widzenia dysponującego nimi podmiotu. Dla przyjęcia zbiegu tych przepisów nie jest konieczne wykazywanie, że sprawca przedkładając podrobione, przerobione lub stwierdzające nieprawdę dokumenty albo nierzetelne pisemne oświadczenia działał z zamiarem niespłacenia kredytu, pożyczki pieniężnej, wystąpienie takiego zamiaru oczywiście nie wyklucza kwalifikacji zachowania w oparciu o treść art. 286§1 kk (por. B. Michalski
(w:) Kodeks karny. Część szczególna, t. II, Komentarz, s. 974; O. Górniok (w:)
Prawo karne gospodarcze. Komentarz, Toruń 1997, s. 32; A. Marek, Prawo karne..., s. 566).

Wskazać trzeba, że w realiach niniejszej sprawy nie można przypisać zachowaniu oskarżonego kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z art. 270§1 kk
i art. 297§1 kk albowiem w tym przypadku zbieg przepisów jest pomijalny. „Posłużenie się fałszywym lub stwierdzającym nieprawdę dokumentem przez ubiegającego się o pożyczkę bankową, kredyt lub inne świadczenie wymienione
w art. 297§1 kk, zostało bowiem uwzględnione w znamionach tego przestępstwa, co przesądza o redukcji wielości ocen opartej na zasadzie konsumpcji. Inna jest sytuacja, gdy sprawca sam sfałszował dokument (podrobił lub przerobił), aby następnie posłużyć się nim dla celów określonych w art. 297§1 kk - są to bowiem dwa odrębne czyny zabronione (...) - M. A., Komentarz do art. 297 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. M., Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. Cytowany pogląd w pełni znajduje zastosowanie do okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania i Sąd w całości go podziela, bowiem działanie oskarżonego ograniczało się jedynie do przedłożenia podrobionego dokumentu.

Bez wątpienia celem i motywem działania P. P. (1) była chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, a zamiarem doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. Oskarżony będący osobą bezrobotną, utrzymującą się jedynie z prac dorywczych, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że fakt stałego zatrudnienia i osiągane z tego tytułu stosowne dochody są podstawowym warunkiem do uzyskania kredytu, dlatego też, aby osiągnąć swój cel, posługując się stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem uzyskanym od nieustalonych osób i składając w tym przedmiocie stosowne pisemne oświadczenie, usiłował wprowadzić w błąd pokrzywdzony bank co do okoliczności istotnych dla uzyskania kredytu, jakimi z pewnością w każdym przypadku ubiegania się o kredyt jest sytuacja finansowa – fakt stałego zatrudnienia i osiągania z tego tytułu stałych dochodów i tym sposobem doprowadzić pokrzywdzony bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżony celu swojego nie osiągnął tylko dlatego, że pracownicy banku dokonując weryfikacji danych zawartych w dokumentacji kredytowej ujawnili nieprawidłowości, a w konsekwencji podjęli dodatkowe działania weryfikacyjne związane z procedurą udzielania kredytu, a mianowicie zobowiązali oskarżonego do złożenia historii rachunku bankowego dokumentującego wpływy wynagrodzenia za pracę.

W świetle wyjaśnień samego oskarżonego i wniosków sporządzonej
w niniejszej sprawie opinii biegłego nie może być wątpliwości co do działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami. Dokument – zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 19 kwietnia 2012 roku,
który oskarżony przedłożył bankowi, poświadczał nieprawdę i dokument ten nie został sporządzony (wypełniony, podpisany) przez oskarżonego. Oskarżony uzyskał go do innych osób, które w ten sposób pomogły oskarżonemu w podjęciu przestępnego zamiaru.

Oskarżony był już uprzednio karany za umyślne przestępstwo przeciwko mieniu i obrotowi gospodarczemu. Przypisanego mu w niniejszej sprawie czynu dopuścił się w niespełna rok po odbyciu w okresie od 01 września 2010 roku
do 05 lipca 2011 roku kary łącznej 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lipca 2008 roku w sprawie o sygn. akt II K 265/08. Uzasadnionym więc było uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o przepis art. 64§1 kk.

Zgodnie z przepisem art. 11§2 i §3 kk jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, Sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, zaś karę wymierza na podstawie przepisu przewidującego najsurowszą karę.

Za usiłowanie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa (przepis art. 14§1 kk).

Nadto w myśl przepisu art. 64§1 kk jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa,
za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisany sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przestępstwa przypisane oskarżonemu zagrożone są następującymi karami:

- przepis art. 286§1 kk – kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8;

- przepis art. 297§1 kk – kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Sąd uznając oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia czynu
z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności (pkt I wyroku).

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę i potraktował jako okoliczność obciążającą oskarżonego znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w nagminnym występowaniu tego typu przestępstw na terenie całego kraju, w tym na terenie działania tut. Sądu oraz fakt uprzedniej karalności oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu i obrotowi gospodarczemu.

Sąd nie stwierdził w zasadzie żadnej okoliczności łagodzącej. Nie sposób bowiem pominąć, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu
w okresie próby związanym z warunkowym przedterminowym zwolnieniem
z odbycia reszty kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Świdnicy w sprawie o sygn. II K 265/08.

Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu we wskazanym powyżej wymiarze pozostaje adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony oraz stanowi dostateczny wyraz represji karnej. Sąd uznał, że orzeczona kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej.

W ocenie Sądu jedynie kara w postaci bezwzględnej może spełnić względem oskarżonego swoje funkcje wychowawcze i prewencyjne. Taka kara i w takim wymiarze stanowić będzie zdaniem Sądu sprawiedliwą odpłatą za popełnione przez oskarżonego przestępstwo, a tym samym spełni swoją funkcję represyjną.

Wskazać należy, że nieuzasadnionym i niewspółmiernym do wagi popełnionego czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości oraz prognozy kryminalistycznej dotyczącej oskarżonego, który nie po raz pierwszy popadł
w konflikt z prawem i mimo, iż odbywał już karę pozbawienia wolności za przestępstwo podobne i otrzymał szansę udowodnienia swojej poprawy poprzez warunkowe zwolnienie z odbycia reszty kary, nie zmienił swojego postępowania
i w dalszym ciągu dopuszczał się lekceważenia obowiązującego porządku prawnego i podstawowych zasad współżycia społecznego, byłoby wymierzanie mu kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze, czy też kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Byłoby to wręcz premiowaniem nagannego zachowania oskarżonego. Wobec takiego sprawcy jak P. P. (1) konieczna jest zdaniem Sądu stanowcza i zdecydowana reakcja znajdująca swój wyraz w rozmiarze orzekanych kar, która przez surowość tychże kar piętnuje ich naganne i społecznie niepożądane zachowania.

Orzeczenie zawarte w pkt II wyroku Sąd wydał w oparciu o przepis
art. 44§1 i 2 kk, zgodnie z którym Sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa (wszelkie przedmioty wytworzone lub uzyskane przez sprawcę w przestępny sposób), a może orzec (poza wskazanymi
w ustawie wypadkami obligatoryjnego orzeczenia w tym zakresie) przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.
Z uwagi na to, iż wartość przedmiotów, których orzeczono przepadek,
jest nieznaczna, Sąd w oparciu o przepis art. 195 kkw zarządził pozostawienie ich w aktach sprawy.

Sąd na podstawie przepisu art. 624§1 kpk oraz na podstawie przepisu
art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(Dz. U. Z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm) w całości zwolnił oskarżonego
P. P. (1) od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych (pkt III wyroku), gdyż uznał, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe
ze względu na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego. Oskarżony obecnie
utrzymuje się jedynie z prac dorywczych, z których osiąga dochód ok. 1.500,00 – 1.600,00 zł miesięcznie, zaś na utrzymaniu ma czworo małoletnich dzieci.