Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Jarocinie II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Jarocinie P. A.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 21 grudnia 2016 r., 14 marca 2017 r., 11 kwietnia 2017 r., 3 października 2017 r. sprawy:
Ł. D. s. K. i T. z domu K. ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 1 sierpnia 2015 r. do 30 września 2015 r. w C. w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd (...) Sp. z o.o. co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna sprzedaży wyrobów mięsnych doprowadził spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci wydanych wyrobów mięsnych wartości 39467,63 zł.

tj. czyn z art. 286 § 1 kk

1.  w miejsce zarzucanego czynu oskarżonego Ł. D. uznaje za winnego tego, że w okresie od 8 sierpnia 2015 r. do 30 września 2015 r. pełniąc funkcję (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F. działając wspólnie z inną osobą, w celu osiągniecia korzyści majątkowej dla spółki doprowadził (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającego na zawarciu umowy o współpracy ze spółką (...) i sprzedaży jej z odroczonym terminem płatności produktów mięsnych o wartości 49478,63 zł, wprowadzając w błąd pokrzywdzoną spółkę co do sytuacji finansowej (...) Sp. z o.o. i co do zamiaru terminowego wywiązania się z zapłaty za zakupiony towar, tj. popełnienia występku z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza na okres próby 2 lat;

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy;

4.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w G. kwoty 20000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych);

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 230 zł tytułem kosztów sądowych.

Maciej Gruchalski

Prezes SR

UZASADNIENIE

Oskarżony Ł. D. ma 38 lat, z wykształcenia jest automatykiem prowadząc własna działalność gospodarczą. W dniu 14 stycznia 2015r. został powołany na funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F., która zajmowała się produkcją wyrobów mięsnych i wędliniarskich. Jej głównym udziałowcem był B. W. (1). Spółka miała już wówczas duże problemy finansowe, kontrahenci z najbliższych okolic, wiedząc o powyższej sytuacji, realizowali dostawy żądając zapłaty gotówką.
W momencie obejmowania tej funkcji oskarżonemu nie była w pełni znana sytuacja finansowa spółki. Stopniowo zapoznawał się z nią, uzyskując pełną wiedzę z chwilą otrzymania bilansu za rok 2014r. Już w styczniu 2015r. J. W. (ojciec B. W. (1)), który miał wierzytelności wobec spółki (...) i dostarczał do niej towar zwrócił się do T. W., właściciela firmy zajmującej się konsultingiem organizacyjnym m.in. w przemyśle mięsnym, o wybranie optymalnego sposobu na prowadzenie tej spółki. J. W., choć nie pełnił żadnej funkcji w spółce i nie był jej udziałowcem, to miał wpływ na jej funkcjonowanie.

Od marca 2015r. zaczęły rosnąć zobowiązania wobec kontrahentów, którzy po uzyskaniu wyroków nakazowych zaczęli kierować swoje należności do egzekucji komorniczej. Z roszczeniami o zaległe wynagrodzenia zaczęli również występować pracownicy spółki. W dniu 9 lipca 2015r. Ł. D. został odwołany z funkcji Prezesa Zarządu i jednocześnie przyjął funkcję prokurenta samoistnego-dyrektora zarządzającego. Prezesem zarządu został P. K. (1), którego decyzje uzależnione były od stanowiska J. W.. W tym czasie do hal produkcyjnych spółki, z uwagi na zaległości płatnicze, wstrzymane zostały dostawy energii elektrycznej. Główny technolog produkcji Ł. W. otrzymał od oskarżonego i Prezesa informację, iż należności te nie zostaną zapłacone z uwagi na brak środków. Wówczas to T. W., w ramach konsultingu, zaproponował jako podwykonawcę Zakłady (...)

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 333, k. 171-172, k. 189-192, Ł. W. k. 379-379v, L. G. k. 379v, M. P. k. 380, k. 263v-264, T. W. k.236-238, 257-259, kserokopie dokumentów k. 4-63, pismo z ZUS k. 82, dokumentacja dotycząca pełnionych funkcji przez oskarżonego k. 146-149, k. 166-167, k. 169, dokumenty komornicze k.94-123).

Na początku sierpnia 2015r. do działu sprzedaży i marketingu Zakładu (...) Sp. z o.o., a następnie do Zarządu spółki, zwrócił się oskarżony, działający w imieniu i na zlecenie (...) Sp. z o.o., który przedstawił się jako (...) i omówił propozycję nawiązania współpracy. W jej (...) Sp. z o.o. miałby produkować dla A.
Sp. z o.o. wyroby mięsne i wędliniarskie według specyfikacji i receptur przez nią przedstawionych. Wyroby te miały być następnie nabywane przez (...) Sp. z o.o. od Zakładu (...) Sp. z o.o., a w dalszej kolejności sprzedawane odbiorcom spółki. Zwracając się z propozycją nawiązania współpracy oskarżony Ł. D. wskazywał, że (...) Sp. z o.o. ma rynek zbytu na własne towary i rozbudowane kanały dystrybucyjne. Spółka nie była rzekomo w stanie sama zapewnić produkcji na odpowiednim poziomie aby zaspokoić duży popyt (brak wystarczających mocy produkcyjnych). Z tego względu jego przedstawiciele poszukiwali partnera, który byłby w stanie wyprodukować dla (...) Sp.z o.o. wyroby w odpowiedniej ilości i zwrócili się do Zakładu (...) Sp. z o.o.. Rozmowy i negocjacje ze strony Zakładu (...) Sp. z o.o. prowadzone były przez J. B. (1) – Prezesa Zarządu oraz R. D. Sprzedaży. Ze strony (...) Sp. z o.o. rozmowy i negocjacje prowadził oskarżony Ł. D.. Natomiast korespondencję za pomocą poczty elektronicznej prowadził P. K. (1) (np. przesyłał dokumenty rejestracyjne) lub Ł. D.. Na wstępie rozmów przedstawili oni do podpisania umowę o zachowaniu poufności, która zwierała niestandardowe dla założeń współpracy postanowienia i oświadczenia dotyczące np. wyłączności receptur i odpowiedzialności. W tej sprawie kontaktował się również działający w imieniu (...) Sp. z o.o. radca prawny. Zarząd Zakładu (...) Sp. z o.o. na wstępie poinformował o braku możliwości podpisania umowy o zaproponowanej przez A. Sp. zo.o. treści. Na prośbę (...) Sp. z o.o. Zakładu (...) Sp. z o.o. przesłał wzór standardowej w branży umowy dotyczącej współpracy w ramkach produkcji wyrobów pod marką własną zamawiającego. Ł. D. zapewniał również, że nie będzie problemów z zapłatą za dostarczone wyroby. Powyższą informację J. B. (1) potwierdził także w rozmowie telefonicznej ze znanym mu, z wcześniejszej współpracy, T. W..

W związku z postępem negocjacji Zarząd Zakładu (...)
(...) Sp. z o.o. wyraził zgodę na dostęp do zakładu produkcyjnego w C. przy ul. (...), Ł. W. – technologa działającego dla (...) Sp. z o.o., który miał pomagać we wdrożeniu wyrobów pod marką (...) Sp. z o.o.. Pierwsza sprzedaż towarów w ramach współpracy miała miejsce w dniu 08 sierpnia 2015r. i objęta została fakturą nr (...) z czternastodniowym terminem płatności przypadającym na dzień 22 sierpnia 2015r. Faktura ta nie została uregulowana w terminie. Całkowita sprzedaż wyrobów na rzecz (...) Sp. z o.o. w okresie od dnia 08 sierpnia 2015r. do dnia 30 września 2015r. opiewała na kwotę 49 478,63 zł.

Po upływie terminu płatności pierwszej, wskazanej wyżej faktury, Zakład (...) Sp. z o.o. kontaktował się z reprezentantami (...) Sp. z o.o. w sprawie płatności. Na tym etapie zrealizowana została już większa cześć sprzedaży (dostaw wyrobów) do (...) Sp. z o.o.. Oskarżony przeprosił za opóźnienie płatności, wyjaśniając że nie wygląda to zbyt dobrze na samym początku współpracy. Wskazał również, iż opóźnienie wynika ze wstrzymania zapłaty przez jedną z sieci handlowych (odbiorcę A.). Wytłumaczenie to było wiarygodne i przekonywujące bowiem z praktyki obrotu wynika, że sieci handlowe często wstrzymują płatności i może to mieć wpływ na zatory płatnicze. J. B. (1) skontaktował się również z T. W., który zadeklarował, że udzieli A. pożyczki na zapłatę zaległych faktur.

Sprzedaż do (...) Sp. z o.o. była kontynuowana zgodnie z zamówieniami.
Z uwagi na dalszy brak zapłaty przedstawiciele Zakładu (...) Sp. z o.o. ponownie kontaktowali się w sprawie płatności. Uzyskali zapewnienie, że (...) Sp. z o.o. otrzymał już środki dla realizacji płatności i zostaną one niezwłocznie przekazane. W rzeczywistości T. W. udzielił takiej pożyczki na kwotę 20000zł. Częściowa płatność za dostarczony towar, na kwotę 10 000 zł., nastąpiła dopiero w dniu 22 września 2015r. i była to wpłata gotówkowa na rachunek Zakładu (...) Sp. z o.o.. W celu zapewnienia kontynuacji sprzedaży (dostaw) P. K. (2) przesłał potwierdzenie w dniu 22 września 2015r. za pośrednictwem poczty elektronicznej. Przedstawiciele pokrzywdzonej spółki uzyskali zapewnienie, że w ślad za pierwszą wpłatą nastąpią kolejne, w celu całkowitej spłaty wymagalnych zobowiązań. Dalsza spłata jednak nie następowała, w związku z powyższym zdecydowano o wstrzymaniu sprzedaży do czasu spłaty zadłużenia przez (...) Sp. z o.o.. Ostatnia dostawa została zrealizowana w dniu 30 września 2015r.

W dniu 07 października 2015r. na spotkanie z Zarządem Zakładu (...) Sp. z o.o. w sprawie spłaty przybył oskarżony Ł. D.. Poinformował Prezesa Zarządu pokrzywdzonej spółki - (...), że nie zna jeszcze przyczyn, ale otrzymał informację, że płatność dla spółki została wstrzymana przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o., wbrew wcześniejszym ustaleniom. Oskarżony powiedział, że dołożył osobistych starań by uzyskać „pożyczkę” na kwotę około 20 000,00 zł. i by kwota ta została przelana na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o. w celu umożliwienia spłaty części zadłużenia wobec pokrzywdzonej spółki. Podczas powyższej rozmowy J. B. (1) po raz pierwszy powziął informację, że sytuacja finansowa (...) Sp. z o.o. nie jest taką, jaką kreślili jego przedstawiciele podczas dotychczasowych rozmów, skoro w celu dokonania płatności za zamówienia o niewielkiej względem planowanej w skali konieczne było posiłkowanie się pożyczką. Wg informacji oskarżonego miała być ona udzielona przez T. W..

Zarząd Zakładu (...) Sp. zo.o. poinformował oskarżonego by przekazał w (...) Sp. zo.o. informację, że wystosowane zostaną wezwania do zapłaty, a w razie braku zapłaty podjęte zostaną dalsze działania prawne. Ze strony przedstawicieli (...) Sp. z o.o. brak było następnie jakiegokolwiek kontaktu.

W dniu 14 października 2015r. do siedziby Zakładu (...)
(...) Sp. z o.o. po raz kolejny przybył oskarżony oznajmiając, że spełnił się najczarniejszy scenariusz to znaczy (...) Sp. z o.o. nie ma żadnych środków na spłatę zobowiązań względem spółki, zobowiązania te na pewno nie zostaną wykonane ani obecnie ani w przyszłości, a Zarząd (...) Sp. z o.o. przygotowuje wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej. Przekazał ponadto informację, że wedle jego wiedzy formalnie płatności wstrzymał Prezes Zarządu uznając, iż nie ma podstaw do ich wypłaty oraz należy zgłosić wniosek o upadłość. Stwierdził również, że jest mu przykro z tego powodu gdyż starał się by należności zostały spłacone.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 333, k. 171-172, k. 189-192, zeznania J. B. (1) k. 1-3, k. 244-245, akta odezwy sądowej, T. W. k. 236-238, k. 257-259, akta odezwy sądowej, R. G. k. 219-220, akta odezwy sądowej, A. W. k. 222-223, Ł. W. k. 379-379v, L. G. k. 379v, M. P. k. 380, k. 263v-264, kserokopie dokumentów k. 4-63, pismo z ZUS k. 82, dokumentacja dotycząca pełnionych funkcji przez oskarżonego k. 146-149, k. 166-167, k. 169, dokumenty komornicze k.94-123).

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że nie miał zamiaru oszukać pokrzywdzonej spółki, gdyż celem nawiązania współpracy miała być obopólna korzyść. Decyzja prezesa (...) Sp. z o.o. P. K. (1) sprawiła, że nie zostały wypłacone środki kontrahentowi pomimo, że pieniądze dla tej spółki były zagwarantowane przez T. W.. W czasie jak oskarżony był prezesem spółki jego decyzje były zależne od J. W., który finansował spółkę i który w pewnym momencie wstrzymał dostawy do spółki. Oskarżony wyjaśnił również, że w momencie, gdy został prezesem, to nie znał prawdziwej sytuacji finansowej spółki, starał się ją uratować, ale gdy zdał sobie sprawę, że to nie jest możliwe to złożył wniosek o rezygnację z funkcji prezesa. Pomimo tego, że wiedział, iż (...) nie ma płynności finansowej, zdecydował się nawiązać współpracę z zakładami (...), bowiem dostawy surowca miały być gwarantowane przez J. W.. Poza tym miał zapewnienie, że ewentualne zadłużenie zostanie spłacone środkami T. W.. Podczas kolejnego przesłuchania wskazał, iż o stanie faktycznym spółki dowiedział się po uzyskaniu bilansu rocznego. Wyjaśnił, że J. B. (1) nie pytał i nie chciał żadnych dokumentów związanych z aktualną sytuacją finansową spółki, nie pamięta czy informował go w tym temacie, ponieważ było to związane z kilkoma spotkaniami i rozmowami telefonicznymi. Na zebraniu zarządu i wspólników zostało ustalone, że pieniądze ze sprzedaży artykułów (...) Sp. z o.o. mają pokrywać bezpośrednio powstałe zobowiązania wobec firmy. Mechanizm funkcjonowania spółki polegał na tym, że surowiec był otrzymywany od J. W., nie pamięta aby J. B. (1) lub ktokolwiek inny z tej firmy, pytał się o mechanizmy zakupowe spółki. Nie informował przedstawicieli pokrzywdzonej spółki o tym, że zakupione towary są kredytowane przez T. W.. Nie przypomina sobie, żeby informował J. B. (1) o tym, że brak zapłaty wynikał z opóźnienia płatności przez konkretną z sieci handlowej. Wskazał także, że część środków ze sprzedaży wyrobów (...) J. B. (2) zostało przeznaczone na spłatę zobowiązań wobec niniejszej spółki, natomiast nie wie na co zostały przeznaczone pozostałe środki. Większość wyprodukowanego asortymentu trafiało do ośrodków wczasowych nad morzem.

W postępowaniu sądowym oskarżony odmówił składania wyjaśnień.

Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom tylko w takim zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w wyżej ustalonym stanie faktycznym. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony w momencie podjęcia pracy w spółce (...) jako Prezes Zarządu mógł nie wiedzieć jaka jest jej faktyczna sytuacja finansowa, co zresztą po części może znajdować potwierdzenie w zeznaniach świadka M. P.. Jednak z biegiem czasu tą wiedzę uzyskiwał, by pełnię obrazu, jak sam wyjaśnił, uzyskać z chwilą zapoznania się z bilansem za rok 2014. Po rezygnacji z funkcji prezesa nadal pełnił jedną z kluczowych funkcji w spółce występując jako D. Zarządzający – Prokurent. Jego rola w zawarciu kontraktu z pokrzywdzoną spółką była wiodąca, co wynika bezpośrednio z zeznań zarówno J. B. (3), jak i choćby Ł. W.. Na powyższy fakt wskazuje także zachowana korespondencja mailowa. Podkreślić należy, że w momencie prowadzenia rozmów z kontrahentem spółka nie miała już płynności finansowej, odcięto jej dostawy prądu, posiadała zaległości wobec pracowników, nie miała możliwości prowadzenia żadnej działalności w oparciu o własny majątek. Wynika to bezpośrednio z zarówno z zebranych dokumentów, jak i choćby z zeznań głównego technologa Ł. W., czy byłego Prezesa Zarządu L. G.. Z zeznań Ł. W. wynika, iż na przełomie lipca i sierpnia 2015 r. w zakładach wyłączono prąd i nie regulowano już wynagrodzeń pracowniczych. To właśnie wówczas konieczne było podjęcie decyzji o przeniesieniu produkcji. Z zeznań tego świadka wynika też, iż rozmawiał na ten temat z oskarżonym oraz z P. K. (1), którzy oświadczyli, że nie uregulują rachunków, gdyż nie ma środków. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach uwypuklał udział w realizacji kontraktu J. W. i T. W.. Pierwszy z nich miał decydować o płatnościach w spółce (...), drugi miał je gwarantować dla (...) J. B. (2). Z zeznań T. W., Ł. W. i M. P. wynika, że J. W. rzeczywiście mógł mieć istotny wpływ na funkcjonowanie spółki. Jakie były tego przyczyny tego sądowi nie udało się ustalić. Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemu, że zapłata pokrzywdzonej spółce była gwarantowana przez T. W.. Przede wszystkim materiał dowodowy nie wskazuje jaki miałby on powód udzielenia takich gwarancji, po wtóre sam T. W. powyższemu zaprzeczył. Również z zeznań J. B. (1) wynika, iż jego udział w transakcji polegał co najwyżej na skontaktowaniu kontrahentów i udzieleniu pożyczki w momencie, gdy płatność była już zagrożona. Powyższe okoliczności nie wpływały jednak na zakres odpowiedzialności oskarżonego

Sąd nie znalazł podstaw by zakwestionować zeznania J. B. (1), R. G. i A. W. albowiem nie były kwestionowane przez oskarżonego. Co istotne twierdzenia wyżej wymienionych osób, związanych z pokrzywdzoną spółką, tworzą spójny i zgodny obraz okoliczności związanych z nawiązaniem współpracy ze spółką (...), a następnie z realizowaniem zawartego kontraktu. Jest oczywistym, że świadkowie ci nie zdawali sobie sprawy z rzeczywistej sytuacji finansowej kontrahenta.

Zeznania R. C., M. G., P. K. (3) i I. J. nie wniosły nic istotnego do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania Ł. W., L. G. i M. P., albowiem nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. Świadkowie ci opisywali sytuacje finansową spółki (...). Z zeznań Ł. W. wynika, iż spółka z chwilą zawierania umowy z zakładami (...) nie miała żadnej możliwości prowadzenia produkcji w oparciu o własny majątek i dawno utraciła już płynność finansową.

Dokonując oceny zeznań J. W. i B. W. (2) Sąd miał na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań T. W., Ł. W. i M. P.. Wynika z nich, że ich rola w spółce była inna niż przedstawili oni Sądowi. Z czego ta rola wynikała nie udało się ustalić, poza faktem, że B. W. (1) posiadał 50% udział w spółce. Nie wykluczone zatem, ze to była przyczyna takiej a nie innej sytuacji. Wobec spójności w/w dowodów Sąd uznał zeznania tych świadków za niewiarygodne.

Na wiarę zasługiwały zeznania T. W. złożone w postępowaniu przygotowawczym ( w postępowaniu sądowym nie udało się go przesłuchać) albowiem w części nie były one kwestionowane, w części zaś znajdują one potwierdzenie w zeznaniach J. B. (1). Podkreślić należy, ze żaden dowód nie wskazuje by świadek ten miał jakikolwiek interes w finansowaniu kontaktu.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, albowiem nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk polegającego na tym, że: w okresie od 1 sierpnia 2015 r. do 30 września 2015 r. w C. w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd (...) Sp. z o.o. co do zamiaru wywiązania się z umowy kupna sprzedaży wyrobów mięsnych doprowadził spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci wydanych wyrobów mięsnych wartości 39467,63 zł.

Stosownie do treści art. 286§1 kk odpowiada za oszustwo ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu tej osoby. Stwierdzenie istnienia (lub nie) ustawowych znamion tego przestępstwa sprowadza się zatem do ustalenia następujących kwestii:

1.  czy celem działania sprawcy było osiągnięcie korzyści majątkowej;

2.  czy zachowanie to było „wprowadzeniem w błąd”;

3.  czy dokonane przez pokrzywdzonego rozporządzeniem mieniem miało „charakter niekorzystny”;

4.  czy istniał związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem sprawcy a skutkiem;

5.  czy wszystkie elementy przedmiotowe zdarzenia, w tym cel i sposób działania sprawcy, były objęte jego zamiarem bezpośrednim kierunkowym.

Korzyścią majątkową jest każda zmiana w majątku polegająca bądź na zwiększeniu jego aktywów, bądź na zmniejszeniu pasywów.

W zakresie „wprowadzenia w błąd” kodeks karny nie określa szczególnych sposobów,
a zatem może to być osiągnięte przez sprawce słowami, pismem, gestem, czy nawet zaniechaniem. Istotne jest w tym zakresie to, że wynikiem działań sprawcy podjętych w celu wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego jest doprowadzenie go do tego, że wyobraża on sobie, że rzeczywisty stan rzeczy jest taki, jaki przedstawia mu sprawca, gdy obiektywna rzeczywistość jest całkowicie lub w istotnym stopniu inna. Działania sprawcy nie muszą przybierać form jakiegoś szczególnego podstępu, charakteryzować się szczególną przebiegłością, mogą to być działania polegające na wywołaniu pewnych pozorów, przy których sprawca często całkowicie zasadnie przewiduje, że na ich podstawie sam pokrzywdzony dokona błędnej ich oceny. Działania sprawcy oszustwa mają na celu wywołanie u pokrzywdzonego błędnego wyobrażenia o istniejącej rzeczywistości w zakresie tych okoliczności, które mają znaczenie dla podjęcia przez niego decyzji o rozporządzeniu własnym lub cudzym mieniem. Przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie
w błąd jest między innymi informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy, dane dotyczące jego możliwości finansowych, czy też postanowień umów, co do terminu wywiązania się
z ich wykonania. (por. Duże Komentarze B. Kodeks karny, Część szczególna Tom II.
s. (...) W. 2010).

Z utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych wynika,
iż działanie sprawcy polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przy istnieniu już w momencie zawierania umowy zamiaru niedotrzymania terminu spełnienia swojego świadczenia i odłożeniu go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia go od ewentualnego powodzenia innych zdarzeń gospodarczych o niepewnym charakterze jest w istocie doprowadzeniem kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia go w błąd, a tym samym wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286§1 kk. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 23 sierpnia 2012r. II Aka 74/12, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 1995r. II Akr 2/95)

Odnosząc się do kwestii „niekorzystnego rozporządzenia mieniem” stwierdzić należy, iż jest ono pojęciem szerszym niż „szkoda”, czy „strata”. Pod tym pojęciem mieszczą się także nie tylko sytuacje, gdy następuje całkowity lub częściowy brak zrealizowania świadczenia (zapłata, wykonanie usługi, itp.), ale także, gdy następuje zwłoka w spełnieniu tego świadczenia. (por. Duże Komentarze Becka Kodeks karny, Część szczególna Tom II. s. 1135 Warszawa 2010).

Powyższe uwagi wskazują, iż oskarżony dopuścił się występku z art. 286§1kk. Jego rola w zawarciu umowy z pokrzywdzoną spółką była wiodąca i choć umowy nie podpisywał, gdyż w imieniu spółki działał Prezes Zarządu P. K. (2), to można przypisać mu sprawstwo. To oskarżony kształtował świadomość kontrahenta w zakresie sytuacji spółki (...), jej możliwości płatniczych, w tym terminowego wywiązania się z zobowiązania. Na moment zawierania umowy spółka dawno straciła już płynność finansową i możliwość prowadzenia działalności w oparciu o własny majątek a świadczą o tym najdobitniej wystawione tytuły egzekucyjne, niewypłacanie wynagrodzeń pracownikom i odcięcie dostaw energii. Oskarżony przemilczał wobec kontrahenta powyższe fakty, a wręcz podkreślał dobrą sytuację i rozbudowane rynki zbytu. W rzeczywistości spółka nie miała jakiejkolwiek możliwości terminowego wywiązania się z zobowiązania tym bardziej, że zaspokojenie w całości płatności na rzecz (...) wiązało się z popełnieniem przestępstwa z art. 302§1 kpk. Oskarżony był świadom także tego, że dostawy towaru, zarządzanie i finansowanie spółki (...) opiera się na niejasnych i nieprecyzyjnych zasadach związanych z osobami J. W. i T. W.. W rzeczywistości płatność za produkty wyprodukowane przez (...) uzależniona była od zdarzeń gospodarczych przyszłych i niepewnych. Okoliczności powyższe wskazywały, iż Ł. D. dopuścił się występku z art. 286§1kk. Powyższej oceny nie może zmieniać fakt, że oskarżony, już po złożeniu oświadczenia, że spółka nie zapłaci za zakupiony towar, wyraził ubolewanie z tego powodu. Jest to bowiem co najwyżej okoliczność łagodząca.
Sąd uznał, iż przyjęty przez oskarżyciela opis czynu nie jest adekwatny do zachowania oskarżonego i nie w pełni oddaje jego rolę przy popełnieniu przestępstwa oszustwa. Jego czyn polegał bowiem na tym, że w okresie od 8 sierpnia 2015 r. do 30 września 2015 r. pełniąc funkcję (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F. działając wspólnie z inną osobą, w celu osiągniecia korzyści majątkowej dla spółki doprowadził (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającego na zawarciu umowy o współpracy ze spółką (...) i sprzedaży jej z odroczonym terminem płatności produktów mięsnych o wartości 49478,63 zł, wprowadzając w błąd pokrzywdzoną spółkę co do sytuacji finansowej (...) Sp. z o.o. i co do zamiaru terminowego wywiązania się z zapłaty za zakupiony towar. Sąd przyjął, że oskarżony dopuścił się tego czynu wspólnie z inną osobą a przy tym, iż wartość przedmiotu przestępstwa jest równa pełnej wartości dostarczonych produktów. Oskarżony swoim zamiarem obejmował bowiem całość transakcji a późniejsza wpłata kwoty 10000 zł, miesiąc po upływie terminu płatności, umniejszyła jedynie wartość szkody.

Uznając oskarżonego za winnego wyżej opisanego czynu, Sąd na podstawie

art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonego i fakt przeproszenia pokrzywdzonego za zaistniałą sytuację. Uzasadniało to na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i 70 § 1 kk warunkowe zawieszenie wykonania kary na okres próby 2 lat. Sąd nałożył także, na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 kk, na oskarżonego obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

Z uwagi na złożony przez pokrzywdzoną spółkę wniosek (k.298) Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. kwoty 20000 zł.

W tym zakresie Sąd uznał, że na przeszkodzie w orzeczeniu powyższego obowiązku nie stoją prawomocne nakazy zapłaty jakie pokrzywdzona spółka uzyskała w stosunku do (...) Sp. z o.o. (k.298v.). Zawarta w przepisie art. 415§5kpk klauzula antykumulacyjna wymaga dla jej przyjęcia zarówno tożsamości przedmiotowej, jak i tożsamości podmiotowej. Oznacza to zatem, że obowiązuje ona wtedy, kiedy w innym postępowaniu rozstrzygnięto lub zainicjowano postępowanie odnośnie tego samego roszczenia, tej samej osoby bądź podmiotu. W niniejszej sprawie nie zachodzi tożsamość podmiotowa, która mogłaby zachodzić jedynie w przypadku osób wymienionych w art.299§1ksh (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2014 r. II AKa 367/14, legalis 1186543). Sąd uznał, iż adekwatny do stopnia winy oskarżonego będzie obowiązek określony w wysokości zbliżonej do połowy wartości szkody.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.07.1973r. o opłatach w sprawach karnych.