Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2018 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa G. G.

przeciwko Uniwersytetowi M. K. w T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt I C 72/16

I.  oddala apelację;

II. przyznaje radcy prawnemu K. P. od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w B. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO del. Leszek Jantowski SSA Teresa Karczyńska – Szumilas SSA Anna Daniszewska

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 624/17

UZASADNIENIE

Powód G. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) M. K. w T. kwoty 200.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą, w ocenie powoda, z wydania przez pozwanego nierzetelnej opinii o stanie zdrowia powoda, która następnie stanowiła podstawę odmowy udzielenia powodowi przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności oraz o zasądzenie kosztów procesu. Powód wskazał, że na skutek wydania przez pozwanego nierzetelnej i nieobiektywnej opinii o stanie jego zdrowia pozbawiony został prawa do wykonania operacji, a jego zdrowie narażone jest na postępującą degradację.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, wskazując że sporządzona przez niego opinia była rzetelna i w pełni obiektywna. Powód stwierdził nadto, że powód nie udowodnił poniesienia szkody, koniecznego związku przyczynowo- skutkowego, a także wysokości roszczenia.

Wyrokiem z 14 czerwca 2017r. Sąd Okręgowy w B. oddalił powództwo, przyznał ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w B. na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu kwotę 3.600 zł powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług (...) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu oraz obciążył Skarb Państwa kosztami sadowymi od uiszczenia których powód był zwolniony. Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 7 maja 2004r. powód doznał urazu (...) w postaci (...). W dniu 11 marca 2005r. powód miał przeprowadzoną operację (...), a następnie był rehabilitowany aż do dnia zatrzymania i osadzenia w zakładzie karnym w dniu (...). Obecnie powód odbywa karę pozbawienia wolności. Powód wielokrotnie składał wnioski o udzielenie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności w celu wykonania operacji (...) w warunkach wolnościowych. Ostatni wniosek o udzielenie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności powód złożył w 2013r. W związku ze złożonym przez powoda wnioskiem o udzielenie przerwy w odbyciu kary sąd penitencjarny uzyskał opinię sądowo-lekarską wydaną przez pozwanego. Opinia została wydana na okoliczności czy schorzenia, na które cierpi powód stanowią ciężką chorobę uniemożliwiającą wykonywanie kary pozbawienia wolności, czy leczenie powoda może odbywać się w warunkach penitencjarnej służby zdrowia, jakie są rokowania co do możliwości ustabilizowania stanu powoda i powstrzymania procesu choroby poprzez ćwiczenia w ramach izolacji, które powód mógłby wykonywać samodzielnie i stosowanie (...), czy aktualny stan zdrowia powoda wymaga niezbędnego przeprowadzenia leczenia operacyjnego (...), czy ewentualne leczenie operacyjne winno nastąpić w trybie pilnym, czy też może być wykonane w czasie późniejszym, czy istnieje możliwość przeprowadzenia zabiegu operacyjnego pod konwojem w placówce wolnościowej i jaki jest przewidywany okres niezbędnej hospitalizacji pooperacyjnej, czy możliwe jest natychmiastowe przetransportowanie powoda po operacji do placówki działającej w ramach systemu penitencjarnego, a jeśli tak - to jakie warunki winna spełnić taka placówka. Biegli w opinii z dnia 25 lutego 2014r. rozpoznali u powoda stan po urazie (...) z uszkodzeniem (...) z uszkodzeniem (...) (...) z niestabilnością (...), stan po urazie (...) i niewielką (...). W ocenie biegłych stan zdrowia powoda nie stanowił przeciwskazań do odbycia kary pozbawienia wolności i pobytu w zakładzie karnym, nie zagrażał jego życiu a także nie powodował poważnego niebezpieczeństwa dla jego zdrowia. Zabieg rekonstrukcji (...) nie został oceniony jako bezwzględnie konieczny i dający pewność powrotu do pełnej sprawności. Tym niemniej z uwagi na fakt, że zmiany pourazowe mogą prowadzić do powstania u powoda zmian (...) (...) (...), przy uwzględnieniu długiego okresu jaki pozostał do zakończenia kary pozbawienia wolności, wskazanym byłoby przeprowadzenie operacji w okresie wcześniejszym, przed upływem kary pozbawienia wolności, bowiem nawet prawidłowo prowadzone leczenie zachowawcze-rehabilitacja w warunkach więziennych nie przyczyni się do ustabilizowania funkcji kończyny (...) i powstrzymania procesu chorobowego. Zabieg (...), możliwy jest do wykonania w warunkach szpitalnych z udziałem konwoju w ciągu kilku godzin. Dalsza hospitalizacja po przeprowadzonym zabiegu, która ma na celu ocenę prawidłowości gojenia i kontrolę ewentualnego krwawienia do (...), może odbywać się na oddziale (...) więziennej służby zdrowia. Prawomocnym postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2014r. Sąd Okręgowy we W. w sprawie III K. (...) odmówił powodowi udzielenia przerwy w wykonywaniu kary 25 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioski opinii wydanej przez biegłych pozwanego zostały opracowane z uwzględnieniem aktualnego stanu wiedzy medycznej i zasad opiniowania sądowo-lekarskiego. Niezapoznanie się przez biegłych z płytami CD w celu wydania opinii odnośnie stanu zdrowia powoda nie było błędem. Sąd Okręgowy ustalił także, że zaniechanie przeprowadzenia do chwili obecnej operacji skutkuje u powoda postępującymi zmianami zwyrodnieniowymi w obrębie (...) oraz ryzykiem powstawania wtórnych zmian (...), jednakże przeprowadzenie leczenia operacyjnego nie daje gwarancji zahamowania postępujących zwyrodnień, a nadto znaczna nadwaga powoda również powoduje nadmierne przeciążenie stawów (...), co sprzyja postępowi choroby zwyrodnieniowej. Powód do chwili obecnej nie przeszedł operacji (...), jest poddawany jedynie leczeniu zachowawczemu polegającemu na podawaniu leków (...). Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków M. D. oraz M. C., opinie biegłych oraz przesłuchanie powoda.

Za w pełni wiarygodną Sąd Okręgowy uznał opinię sporządzoną przez biegłych Z. (...) w W., opartą na szerokim materiale dowodowym, sporządzoną zgodnie z zasadami fachowej wiedzy i doświadczenia zawodowego opiniujących oraz zawierającą przejrzyste, logiczne i gruntownie uzasadnione wnioski. Biegli w opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący ustosunkowali się do także do zarzutów zgłoszonych przez stronę powodową, udzielając obszernych i zrozumiałych dla osób nie dysponujących fachową wiedzą medyczną wyjaśnień.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z kolejnej uzupełniającej opinii biegłych, bowiem przeprowadzenie takiego dowodu doprowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, nie zmieniając przy tym jego finalnego wyniku. Biegli w opinii uzupełniającej odpowiedzieli na wszystkie budzące wątpliwości strony zagadnienia natury medycznej, zaś samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego, gdy nie zgłasza ona żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do opinii, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego. W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Ewentualna odpowiedzialność pozwanego znajdowałaby oparcie w art. 430 k.c, a dla jej ustalenia niezbędne byłoby ustalenie odpowiedzialności lekarzy przeprowadzających badanie powoda na potrzeby wydania kwestionowanej opinii, których odpowiedzialność oparta jest na przepisie art. 415 k.c. Dla odpowiedzialności z art. 415 k.c. konieczne pozostaje łączne wystąpienie zawinionego bezprawnego działania lub zaniechania, szkody rozumianej jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych o charakterze majątkowym bądź niemajątkowym (tzw. krzywda) i normalnego (adekwatnego) związku przyczynowego między zawinionym bezprawnym zachowaniem sprawcy a szkodą.

W przedmiotowej sprawie powód wskazywał, że wskutek wydania w dniu 25 lutego 2014r. nierzetelnej i nieobiektywnej opinii przez biegłych pozwanego pozbawiony został prawa do wykonania zabiegu operacyjnego, co powoduje pogorszenie stanu jego zdrowia i progresję schorzenia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w tym przede wszystkim opinia wydana przez biegłych w przedmiotowej sprawie, nie potwierdziło by przy wydawaniu w dniu 25 lutego 2014r. opinii na potrzeby postępowania w przedmiocie udzielenia powodowi przerwy w karze pozbawienia wolności przeprowadzający badanie powoda biegli dopuścili się uchybień, a zatem brak było podstaw do ustalenia odpowiedzialności pozwanego względem powoda. Biegli w rozpoznawanej sprawie wskazali, że badanie powoda w dniu 25 lutego 2014r. zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem aktualnego stanu wiedzy medycznej, dokumentacji z leczenia powoda i zasad opiniowania sądowo - lekarskiego; wnioski opinii były zbieżne z wnioskami opinii zakwestionowanej przez powoda. Co istotne kwestionowana przez powoda opinia została wydana na potrzeby toczącego się postępowania odnośnie udzielenia powodowi przerwy w karze pozbawienia wolności i jej kluczowe wnioski dotyczyły udzielenia odpowiedzi na pytania czy schorzenia, na które cierpi powód stanowią ciężką chorobę uniemożliwiającą wykonywanie kary pozbawienia wolności, czy też jego leczenie może odbywać się w warunkach penitencjarnej służby zdrowia. Biegli wydając kwestionowaną przez powoda opinię nie negowali konieczności wykonania u powoda operacji (...), wręcz wskazali wyraźnie na konieczność przeprowadzenia takiej operacji w okresie przed zakończeniem odbywania kary pozbawienia wolności w ramach zezwolenia na czasowe opuszczenie przez powoda Z. K..

Sąd Okręgowy wskazał, że kwestia, czy powodowi udzielono takiego zezwolenia leży poza zakresem ustaleń i rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zaś o kosztach sądowych na podstawie przepisu art. 113 ust. l ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w B. wywiódł powód zaskarżając go w zakresie oddalenia powództwa oraz orzeczenia o kosztach jego zastępstwa procesowego, domagając się zmiany wyroku w zaskarżonej części i uwzględnienia powództwa oraz orzeczenia o kosztach jego zastępstwa procesowego przy uwzględnieniu maksymalnych stawek wynagrodzenia radcy prawnego. Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie:

1)  art. 430 k.c. w związku z art. 415 k.c. w związku z art. 31 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty poprzez błędną ich wykładnię polegającą na uznaniu braku związku przyczynowego między zaniechaniem lekarzy a cierpieniem fizycznym i psychicznym powoda;

1)  art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez odmowę przeprowadzenia uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej oraz oddalenie wniosku o wezwanie biegłych na rozprawę celem złożenia dodatkowych wyjaśnień;

2)  art. 6 k.c. w zw. z art. 31 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty poprzez uznanie, że wykazanie bezprawności działania lekarzy zatrudnionych u pozwanego obciąża powoda;

3)  art. 415 k.c w zw. z art. 430 k.c. przez przyjęcie, że brak jest winy pozwanego, choć z materiału dowodowego wynika, że wina pozwanego polegała na zaniechaniu pouczenia o skutkach nie dokonania zabiegu, jak też nie uwypukleniu konsekwencji zdrowotnych razie nie dostosowania się do konieczności wykonania zabiegu u powoda;

4)  naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, art. 31, art. 32 ust. 1, art. 33, art. 42 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty w związku z art. 24 k.c. i art. 448 k.c. przez przyjęcie, że nie doszło do naruszenia wskazanych przepisów oraz, że uchybienia nie są istotne i nie stanowią podstawy do przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

5)  naruszenie art. 52 Kodeksu Etyki Lekarskiej w związku z art. 278 § 1 k.p.c. oraz art. 6 k.c. w zw. z art. 233k.p.c.poprzez uznanie wiarygodności i rzetelności opinii sądowej wydanej w sprawie, mimo że lekarze oceniający działanie innych lekarzy nie zachowali obiektywizmu i bezstronności.

W uzasadnieniu apelacji skarżący nadto stwierdził, że biegli pozwanego sporządzili opinię w zakresie zdrowia powoda wskazując na konieczność operacji (...) (zastrzegając, iż nie jest konieczna przerwa w karze), przy czym nie odnieśli się do szeregu zdiagnozowanych chorób i dolegliwości powoda wynikających z dostępnej dokumentacji medycznej powoda, ale przede wszystkim nie poinformowali lekarzy zatrudnionych u pozwanego, powoda, zakładu karnego i sądu penitencjarnego o konsekwencjach zdrowotnych nie przeprowadzenia zabiegu u powoda. Opisanie w opinii konieczności zabiegu w tak lakoniczny sposób, nie nakazujący pilnego zabiegu pod rygorem ujemnych skutków na zdrowiu pacjenta, spowodowało, że zabiegu nie wykonano, a stan zdrowia powoda się znacznie pogorszył.

Podniósł skarżący, że informacja o ryzyku w przypadku zaniechania zabiegu medycznego jest „lustrzanym odbiciem" informacji o ryzyku związanym z podjęciem tegoż zabiegu i powinna w szczególności być rzetelna i przystępna. Istotnym elementem informacji dotyczącej przydatności leczenia powinno być objaśnienie co do ewentualnej potrzeby pilnego dokonania zabiegu

Biegli nie poinformowali powoda o konsekwencjach niepodjęcia leczenia szpitalnego, nie wyjaśnili że bez operacyjnej interwencji nie będzie możliwe uzyskanie dobrego wyniku leczenia. Brak takiego pouczenia w opinii sądowej skutkował podjęciem decyzji o odmowie pozytywnego rozpoznania wniosku o przerwę w odbywaniu kary pozbawienia wolności i w ogóle zaniechaniem zabiegu operacyjnego u powoda, a w konsekwencji pogorszeniem jego stanu zdrowia i krzywdą w postaci bólu i cierpienia. Sąd Okręgowy z naruszeniem art. 6 k.c. przyjął przy tym, że to na powodzie spoczywa ciężar wykazania, że lekarze pozwanego nie udzielili mu właściwej informacji, podczas gdy nie jest wymagane, aby związek przyczynowy pomiędzy postępowaniem lekarza, a powstałą szkodą został ustalony w sposób pewny. W tego rodzaju procesach jest to najczęściej niemożliwe, ponieważ w świetle wiedzy medycznej w większości wypadków można mówić tylko o prawdopodobieństwie wysokiego stopnia, rzadko o pewności, czy wyłączności przyczyny.

Wyjaśnił także skarżący, że naruszenie art. 52 Kodeksu Etyki Lekarskiej w powiązaniu z przepisami dowodowymi w postępowaniu cywilnym polegało na tym, że Sąd Okręgowy pominął, że w przypadku, gdy inny lekarz popełnił błąd medyczny, aby ustrzec się zarzutu naruszenia wskazanej normy inni lekarze (biegli sądowi w sprawie) powinien najpierw porozmawiać z tym lekarzem, powiadomić organ izby lekarskiej oraz prokuraturę. Oznacza to, że w samej opinii nie może zawrzeć negatywnej oceny postępowania innego lekarza, albowiem naraża się na odpowiedzialność dyscyplinarną. Odmowa przeprowadzenia dowodu w postaci ustnego wysłuchania biegłych spowodowała niemożność ustalenia czy istotnie biegli dostrzegli nieprawidłowości w leczeniu i na czym one polegały. Powód w piśmie procesowym z 5 sierpnia 2017r. podkreślił, ze ustalania poczynione przez Sąd Okręgowy są wybiórcze, niepełne i oparte na nierzetelnej opinii biegłych. Opinia biegłych Z. (...) w W. była nierzetelna z uwagi na osobę pozwanego; biegli nie byli też w stanie określić, czy istniały przesłanki do przeprowadzenia operacji (...) u powoda najpóźniej w roku 2014, nie dysponowali pełną dokumentacją powoda, nie zajęli stanowiska co do tego, że nieleczony uraz stale się pogłębia. Podkreślił skarżący, że wymagana operacja nie była możliwa do przeprowadzenia w żadnej przywięziennej placówce medycznej oraz że zeszczuplenie obwodu uda i łydki lewej nogi spowodowane jest zanikiem mięśni i stosowaną ortezą, którą zalecił na wniosek powoda, lekarz specjalista. Zarówno opinia biegłych w sprawie, jak i opinia, której sprawa dotyczy, pozostaje sprzeczna z pozostałą dokumentacją medyczną: opinią (...) w L. z 14 czerwca 2016r. i wpisami w książeczce zdrowia powoda wskazującymi w roku 2006 na konieczność operacji (...) w ciągu 3 miesięcy, a w roku 2008 w ciągu 6 – 8 miesięcy.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Pomimo zasadności części rozważań teoretycznych zawartych w uzasadnieniu apelacji zarzuty sformułowane w wywiedzionym środku zaskarżenia nie są zasadne. Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia stanu faktycznego sprawy, które Sąd Apelacyjny w pełni podziela, zatem nie zachodzi potrzeba ich ponownego przytaczania. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów i pozostaje zgodna z zasadami wskazanymi art. 233 § 1 k.p.c., przy czym wniosku tego nie zmienia również uzupełnienie przez Sąd Apelacyjny postępowania dowodowego o przeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych przez skarżącego do apelacji (pomimo braku stosownego postanowienia w tym zakresie) i pisma procesowego z 4 lutego 2018r. Przede wszystkim wyjaśnić należy, że zarówno z opinii biegłych, na którą wskazywał powód domagając się zadośćuczynienia, jak i z poczynionych w sprawie przez Sąd I instancji ustaleń stanu faktycznego wynika, że z uwagi na fakt, że zmiany pourazowe mogą prowadzić do powstania u powoda zmian (...) niestabilności (...), przy uwzględnieniu długiego okresu jaki pozostał do zakończenia kary pozbawienia wolności, wskazanym było przeprowadzenie u powoda operacji w okresie wcześniejszym, przed upływem kary pozbawienia wolności, bowiem nawet prawidłowo prowadzone leczenie zachowawcze - rehabilitacja w warunkach więziennych nie przyczyni się do ustabilizowania funkcji kończyny (...) i powstrzymania procesu chorobowego. Biegli w opinii będącej przedmiotem postępowania nie wskazali zatem, aby przeprowadzenie tej operacji u powoda nie było konieczne; nie kwestionując zasadności przeprowadzenia tego zabiegu u powoda wyjaśnili także, że jest to możliwe do wykonania w warunkach szpitalnych z udziałem konwoju w ciągu kilku godzin, czego skarżący nie kwestionuje. Dalsza hospitalizacja po przeprowadzonym zabiegu, która ma na celu ocenę prawidłowości gojenia i kontrolę ewentualnego krwawienia do (...) może odbywać się na oddziale (...) więziennej służby zdrowia. Z treści przedmiotowej opinii wynika także, że zmiany pourazowe istniejące u powoda mogą prowadzić do powstania zmian (...) niestabilności (...), co z całą pewnością skutkować będzie niekorzystnie dla stanu zdrowia powoda. Odnosząc się do zarzutów skarżącego wyjaśnić trzeba, że przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłych na potrzeby postępowania penitencjarnego, jednoznacznie i jasno określała nie tylko konieczność, ale i możliwości przeprowadzenia zabiegu, jakiego wymaga powód. Na podstawie tej opinii nie można stwierdzić, aby zasadnie stała się ona podstawą do odmówienia powodowi możliwości wykonania zabiegu, choć w istocie nie wskazywała ona na konieczność odbycia tego zabiegu przez powoda w warunkach wolnościowych, bez konwoju. Nie pozostaje ona też zbyt lakoniczna, niejasna czy nieprecyzyjna, należycie uwypukla konsekwencje braku przeprowadzenia operacji u powoda i stosowania wobec niego jedynie leczenia zachowawczego w postaci powstania zmian zwyrodnieniowych oraz narastanie niestabilności (...). Skoro operacja mogła być wykonana w warunkach szpitalnych z udziałem konwoju, to pobyt powoda w zakładzie karnym nie zagrażał jego życiu oraz nie powodował niebezpieczeństwa dla jego zdrowia. Biegli pozwanego w opinii odnieśli się także do (...) występującego u powoda, zaś skarżący nie wskazuje w apelacji do jakich jego chorób i dolegliwości biegli się nie odnieśli. Zasadnie także Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że kwestia czy powodowi umożliwiono odbycie operacji w warunkach opisanych w opinii biegłych, będącej przedmiotem postępowania, pozostaje poza zakresem ustaleń i rozstrzygania w przedmiotowej sprawie. Skarżący kwestionując opinię biegłych sporządzoną w przedmiotowej sprawie zdaje się pomijać, że i z treści tego dowodu wynika konieczność przeprowadzenia u powoda opisywanej operacji, co jednakże nie pozostaje tożsame z koniecznością przeprowadzenia jej w warunkach wolnościowych, bez konwoju. Także i treść tej opinii, zgodnie z twierdzeniami skarżącego, podkreśla negatywne konsekwencje stosowania wobec powoda jedynie leczenia zachowawczego. Biegli w istocie w opinii uzupełniającej wyjaśnili w sposób jasny i precyzyjny wszystkie wątpliwości co do treści opinii formułowane przez powoda; także i w treści apelacji skarżący nie wskazuje, aby jakiekolwiek okoliczności pozostały niewyjaśnione. Sam fakt, że osoby sporządzające opinię w sprawie jako pracownicy instytutu naukowego pozostają lekarzami nie zmienia okoliczności, że w przedmiotowej sprawie działali jak biegli sądowi, zatem zobowiązani byli dokonania oceny okoliczności wskazanych w postanowieniu dowodowym i wykonania zleconej im opinii w sposób rzetelny i zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia zawodowego. O niewiarygodności tej opinii nie może świadczyć jedynie okoliczność dotycząca osoby pozwanego, wskazywana przez skarżącego. Zarówno opinia sporządzona w przedmiotowej sprawie, jak i opinia będąca jej przedmiotem nie pozostaje sprzeczna z dokumentami wskazywanymi przez skarżącego. W tych okolicznościach nie stanowiło naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. oddalenie wniosku powoda o wezwanie biegłych na rozprawę celem sporządzenia opinii uzupełniającej. Skarżący wskazując na szeroki obowiązek informacji o konsekwencjach braku wykonania u niego operacji obciążający pozwanego, który porównuje do obowiązku uzyskiwania świadomej zgody pacjenta na wykonanie zabiegu, pomija istotną okoliczność, że biegli sporządzający opinie na potrzeby postępowania penitencjarnego byli co prawda lekarzami, ale nie prowadzili procesu leczenia powoda. Biegli byli ograniczeni tezą dowodową postanowienia na podstawie którego sporządzili opinię, nie posiadając kompetencji do wyjście poza tę tezę oraz podjęcia innych działań wskazywanych przez skarżącego. Odnosząc się do także do zarzutu skarżącego w przedmiocie naruszenia art. 430 k.c., art. 415 k.c., art. 24 k.c., art. 448 k.c. oraz wskazywanych przez niego przepisów ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. 2009 nr 52, poz. 417 z późn.zm.) i ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. 2017 poz.125, t.j.) wyjaśnić należy, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje, aby zaniechanie wykonania operacji u powoda pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z treścią przedmiotowej opinii biegłych pozwanego, skoro wskazuje ona na konieczność operacji i skutki jej zaniechania, zaś zakres czynności biegłych sporządzających tę opinię wyznaczony był treścią postanowienia dowodowego. Choć podzielić należy ocenę skarżącego, że w sprawach dotyczących szkody wyrządzonej przez lekarzy nie jest wymagane, aby związek przyczynowy pomiędzy postępowaniem lekarza, a powstałą szkodą został ustalony w sposób pewny, jednakże ocena ta odnosi się do szkody wyrządzonej przez lekarza podczas procesu leczenia, który nie miał miejsca w przedmiotowej sprawie. Wniosek ten wskazuje na niezasadność zarzutu podniesionego przez skarżącego w odniesieniu do art. 6 k.c. Sąd I instancji rozstrzygając o wynagrodzeniu pełnomocnika reprezentującego powoda z urzędu zastosował stawkę odpowiadającą połowie opłaty maksymalnej wynikającej z § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. poz. 1805), zgodnie z § 4 ust.1 wskazanego rozporządzenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego zawiłość sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika powoda nie uzasadniał ustalenia opłaty w wyższej wysokości, zgodnie z § 4 ust.2 wskazanego rozporządzenia. Wobec powyższych okoliczności apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., zaś o kosztach zastępstwa procesowego powoda w postępowaniu apelacyjnym Sąd Apelacyjny orzekł stosownie do § 8 pkt 6 w zw. z § 16 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. poz. 1715).