Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 15 listopada 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) S.A. w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z 21 sierpnia 2015 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego kwotę 1 440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmK 1/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 sierpnia 2015 r. Nr (...) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego (dalej Prezes UTK), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej, nałożył na (...) spółkę akcyjną w W. (dalej powód) karę pieniężną za naruszenie zakazu stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym polegających na niezapewnieniu podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz należytej obsługi w uruchamianych przez spółkę pociągach (...) (Ex (...) obecnie (...) relacji W. - H. oraz Ex (...) obecnie (...) relacji H. -W.) w wysokości 100 762,31 zł płatną do budżetu państwa.

Od przedmiotowej decyzji powód wniósł odwołanie zaskarżając decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

1.  art. 7 k.p.a. poprzez nienależyte wyjaśnienie stanu faktycznego, w oparciu o który organ wydał rozstrzygniecie oraz załatwienie sprawy z pominięciem interesu społecznego i słusznego interesu strony;

2.  art. 77 § 1 k.p.a. poprzez zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego w sposób niewyczerpujący;

3.  art. 107 § 3 k.p.a poprzez niewłaściwe wyjaśnienie podstaw prawnej decyzji i niewystarczające wyjaśnienie kryteriów wymiaru kary, które organ wziął pod uwagę przy wydawaniu decyzji;

4.  art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 5 lit b u.t.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa ww. przepisie, mimo że nie zostało jeszcze zakończone prawomocną i ostateczną decyzją postępowanie w przedmiocie stwierdzenia stosowania przez powoda bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym, a także wyjście poza granice sprawy administracyjnej poprzez nałożenie kary pieniężnej za naruszenia, które miały miesiąc dopiero po wszczęciu postępowania w sprawie ukarania powoda, co w ocenie powoda stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.;

5.  art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy zachodziły podstawy do umorzenia w całości postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary;

6.  art. 66 ust. 2b u.t.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i pominięcie przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej istotnych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, a także nałożenie na powoda kary pieniężnej, której dolegliwość jest niewspółmierna do zakresu naruszenia.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie decyzji w całości, ewentualnie zmianę decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UTK wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem nakładu pracy radcy prawnego, charakteru i stopnia zawiłości sprawy.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje:

(...) spółka akcyjna w W. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod nr (...) przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy, XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego ( okoliczność niesporna).

Zdolność spółki do prowadzenia działalności polegającej na kolejowym przewozie osób potwierdzono licencją na wykonywanie przewozów kolejowych osób nr (...), udzieloną przez Prezesa UTK 27 lutego 2004 r., zmienioną 10 lutego 2012 r. (koncesja k. 17-27).

Decyzją z 16 maja 2014 r. (znak: (...))), Prezes UTK stwierdził stosowanie przez (...) bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów, polegających na niezapewnieniu podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz należytej obsługi w pociągach (...). Zgodnie z ustaleniami Prezesa UTK w okresie letnim 2013 r., (...) wyprawiało w jednym obiegu relacji W. - H. - W. pociągi (...), w których toalety były brudne, spust wody uszkodzony i często brakowało w nich światła. Zdarzało się także, że fekalia z toalet wylewały się na podłogę, a nawet na korytarz. Część toalet była oznaczana jako nieczynne i zamykana przed pasażerami. Światła nie było także w wagonach, na co skarżyły się przede wszystkim osoby podróżujące z małymi dziećmi. Skargi dotyczyły także czystości wewnątrz przedziałów i na korytarzach oraz niedziałającej klimatyzacji, przy temperaturze powietrza na zewnątrz dochodzącej do 36°C. P. skarżyli się, że w pociągach, które były wyposażone w klimatyzację, było duszno i gorąco, a w przedziałach i na korytarzach nie było możliwości otworzenia okna lub można było otworzyć jedynie jego niewielką część, co według relacji pasażerów, nie dawało żadnej ulgi (decyzja k.27-79, reklamacje pasażerów i wyjaśnienia pracowników obsługujących pociągi k.433-689).

W tej sytuacji Prezes UTK przeprowadził w przedmiotowym pociągu kontrole, w trakcie których stwierdzono, że faktyczne temperatury panujące w składach przekraczały dopuszczalne normy, a stan sanitarny wagonów, w tym utrzymanie i wyposażenie toalet, był niewystarczający (protokoły kontrolne k.280-284, k.350-362). W związku z powyższym w decyzji z 16 maja 2014 r. Prezes UTK wyznaczył (...)-dniowy termin na usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości (decyzja k.27-79).

Pismem z 8 czerwca 2014 r. (...) wniosło o ponowne rozpatrzenie sprawy i uchylenie decyzji w całości. Jednocześnie (...) wniosło o uchylenie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności (wniosek k. 831-832).

29 czerwca 2014 roku pracownicy UTK przeprowadzili czynności kontrolne z których wynikało, że w pociągu (...), w przedsionku wagonu nr 9 nie działała klimatyzacja (32,0°C), natomiast w przedsionku wagonu nr 6 leżały rozsypane śmieci. Z kolei w raporcie z czynności kontrolnych UTK przeprowadzonych 7 lipca 2014 r., w pociągu (...) stwierdzono niedziałającą klimatyzację w wagonie nr 7 (28,6°C), wagonie barowym (30,0°C), wagonie nr 4 (29,8°C), wagonie nr 15 (31,0°C) i wagonie nr 10 (30,0°C). Ponadto toaleta w wagonie nr 7 była zamknięta, a z toalet w wagonach nr 15, nr 9 i nr 10 nieczystości wylewały się na podłogę. Natomiast w pociągu (...) 5130 (...) stwierdzono, że w toaletach znajdujących się w wagonach nr 7 i 8 nieczystości wylewały się z toalet na podłogę. Do powyższych raportów została załączona dokumentacja fotograficzna, a stwierdzone w nich nieprawidłowości zostały każdorazowo potwierdzone podpisem kierownika pociągu (raporty ze zdjęciami k.887-910).

Postanowieniem z 11 lipca 2014 r. Prezes UTK odmówił wstrzymania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji z dnia 16 maja 2014 r. nie znajdując żadnych podstaw do wstrzymania nadanego rygoru (postanowienie k. 837-843).

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, dotyczącej naruszenia przez (...) zakazu stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym, polegającego na niezapewnieniu podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz należytej obsługi w pociągach (...), decyzją z 14 listopada 2014 r. Prezes UTK utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z 16 maja 2014 r. (decyzja k.917-981).

Od powyższej decyzji powód wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Po rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 13 maja 2015 r. (sygn. akt VII SA/Wa 194/15), Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę spółki. Wyrok jest prawomocny (okoliczność niesporna).

Pismem z 26 maja 2014 r. Prezes UTK zawiadomił spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na powoda kary pieniężnej za naruszenie opisanego w art. 14b ust. 1 u.t.k. zakazu stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym w związku z niezapewnieniem podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz należytej obsługi w uruchamianych okresowo pociągach (...) (zawiadomienie k.11-15).

Powód w 2014 roku odnotował dochód w wysokości (...)zł, w tym samym roku dysponował kapitałem własnym w wysokości(...)zł, ponadto otrzymał dotację z budżetu państwa w wysokości (...)zł oraz (...) zł dotacji przedmiotowych do ulg, z przewozu osób wygenerował zysk w wysokości (...)zł, jednocześnie poniósł stratę na działalności operacyjnej w wysokości 7 166 000,00 zł oraz poczynił inwestycje, w tym na zakup i modernizację taboru w wysokości 1 417 405,00 zł (deklaracja CIT-8 k.1385-1325).

W dniu 21 sierpnia 2015 r. Prezes UTK wydał zaskarżoną decyzję (decyzja k.1341-1385).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem decyzja jest prawidłowa i znajduje oparcie w powołanych w niej przepisach prawa materialnego, w tym w przepisie art. 14 ust. 4, art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 5 lit b i art. 14b ust.1 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2013r., poz. 1594 j.t. ze zm.) (dalej u.t.k.).

Zgodnie z art. 10 u.t.k. Prezes UTK jest centralnym organem administracji rządowej będącym krajową władzą bezpieczeństwa i krajowym regulatorem transportu kolejowego w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej z zakresu bezpieczeństwa i regulacji transportu kolejowego, właściwym w sprawach regulacji transportu kolejowego, bezpieczeństwa ruchu kolejowego, na mocy art. 13 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie kolejowym zostały mu nadane kompetencje w zakresie regulacji transportu kolejowego do nakładania kar pieniężnych na zasadach określonych w ustawie.

Karze pieniężnej nakładanej przez Prezesa UTK podlega na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 5 lit. b u.t.k. zarządca, przewoźnik kolejowy lub właściciel dworca albo zarządzający dworcem, który naruszył zakaz stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym, o którym mowa w art. 14b ust. 1 u.t.k. Użycie przez ustawodawcę słów „karze pieniężnej podlega", skutkuje tym, że kara pieniężna nakładana przez Prezesa UTK ma charakter obligatoryjny.

W rozpoznawanej sprawie decyzją z 14 listopada 2014 r. Prezes UTK utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z 16 maja 2014 r., w której stwierdził stosowanie przez (...) bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów, polegających na niezapewnieniu podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz należytej obsługi w pociągach (...). Od powyższej decyzji powód złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który prawomocnym wyrokiem z 13 maja 2015 rok oddalił skargę.

Zatem fakt dopuszczenia się przez powoda stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w ruchu kolejowym został prawomocnie przesądzony i nie podlegał ponownemu badaniu przez SOKiK. Sąd rozpoznający sprawę był jedynie zobowiązany do ustalenia, czy słusznie Prezes UTK nałożył na powoda karę oraz czy jej wysokość jest prawidłowa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wbrew twierdzeniom powoda nie było podstaw do umorzenia postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. Jak już wcześniej wspomniano Prezes UTK jest zobligowany do nałożenia kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia naruszenia przez przewoźnika przepisów o których mowa w art. 66 u.t.k.

W sprawie nie można było również zastosować przepisu art. 66 ust. 2a u.t.k. pozwalającego Prezesowi UTK na odstąpienie od nałożenia kary. Zgodnie bowiem z tym przepisem Prezes UTK może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli skutki naruszenia zostaną przez przedsiębiorcę usunięte. Mając na uwadze, iż zaskarżona decyzja dotyczyła zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości, polegających na niezapewnieniu pasażerom odpowiednich warunków podróży uznać należy, że w sprawie nie było możliwe zastosowanie przepisu dopuszczającego możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Jak wyjaśnia bowiem orzecznictwo w tego rodzaju sprawach nie istnieje w praktyce możliwość usunięcia skutków stwierdzonych naruszeń, do których już doszło, lecz jedynie możliwość wyeliminowania przyczyn ich powstania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 11/10/2017 r. sygn. akt II SK 44/16 oraz 31/05/2017 r. sygn. akt III SK 27/16, SOKiK w uzasadnieniu do wyroku z 23/10/2014 r. w sprawie o sygn. akt XVII AmK 16/13).

Uznając, że nie było podstaw do umorzenia postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oraz do odstąpienia od wymierzania kary, Sąd rozpoznał zarzuty powoda dotyczące wysokości nałożonej kary.

Stosownie do przepisu art. 66 ust. 2 i 2 b u.t.k. za naruszanie przez przewoźnika kolejowego przepisu art. 66 ust. 1 u.t.k. Prezes UTK nakłada, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości do (...) rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UTK uwzględnia zakres naruszenia przepisu, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

W zaskarżonej decyzji Prezes UTK wymierzył powodowi karę pieniężną w kwocie 100 762,34 zł.

W uzasadnieniu decyzji Prezes UTK wyjaśnił, że pod pojęciem zakresu naruszenia rozumiał zgodnie z poglądami doktryny okoliczności popełnienia deliktu takie jak: stopień zagrożenia dla dóbr chronionych prawem, intensywność naruszeń, długość okresu bezprawnego działania lub zaniechania podmiotu.

W ocenie Sądu powyższe okoliczności przemawiały za nałożeniem na powoda kary w wysokości określonej w decyzji.

Przede wszystkim, należy wskazać, że opisane w decyzji z 16 maja 2014 roku działania powoda dotyczyły podstawowych dóbr chronionych prawem takich jak zdrowie i życie pasażerów. Należy bowiem pamiętać, że pociąg (...) kursował w okresie letnim, gdy na zewnątrz panują wysokie temperatury. W takich warunkach przy nie działającej klimatyzacji i braku otwieranych okien mogło dojść do zasłabnięcia, w szczególności w przypadku u osób starszych, chorych czy dzieci. Zagrożenie przy wysokich temperaturach stanowiły również brudne toalety i wylewające się z nich fekalia, które mogły być źródłem zatruć czy też innych poważnych problemów ze zdrowiem.

Ponadto doszło do naruszenia podstawowych uprawnień pasażerów w ruchu kolejowym a mianowicie prawa do odbycia podróży czystym pociągiem, zapewniającym odpowiednią temperaturę i działające toalety. Należy bowiem przypomnieć, że zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy Prawo przewozowe „Przewoźnik jest obowiązany do zapewnienia podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz wygody i należytej obsługi.”.

W orzecznictwie zwrócono uwagę, że „zawierając umowę przewozu przez wykup biletu, pasażerowie mają podstawy oczekiwać ze strony przewoźnika dołożenia najwyższego stopnia staranności dla zapewnienia im bezpieczeństwa podróży. Z tego obowiązku prowadzący zakład komunikacyjny nie wywiązuje się, narażając pasażerów na utratę zdrowia, jeżeli kontrola tego zakładu nienależycie wykonuje czynności kontrolne" (wyrok SA w Poznaniu z 2 marca 1992 r., Acr 47/93, „Wokanda" 1993, nr 10, poz. 31, LexPolonica nr 317009).

W ocenie Sądu nie do zaakceptowania jest sytuacja, w której przewoźnik wyprawia w trasę pociąg pasażerski z nieczynnymi lub brudnymi toaletami. Okoliczności na które powoływał się powód nie były okolicznościami nie do przezwyciężenia i w żadnym stopniu nie usprawiedliwiały warunków panujących w pociągach (...) . Jeśli powód był świadomy faktu, że pociąg stoi na stacji H. tylko 40 minut to jego obowiązkiem było zorganizowanie takiej liczby osób, która byłaby w stanie opróżnić toalety oraz doprowadzić je do czystości w tym czasie.

Nie ma również usprawiedliwienia dla wyprawiania pociągu na trasę R. -H. z lokomotywą, której stan techniczny uniemożliwiał włączenie zamkniętego obiegu wody i klimatyzacji, ponieważ jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego istniała techniczna możliwość wyprawienia w trasę lokomotywy posiadającej odpowiednie parametry techniczne. Nawet jeśli powód nie miał własnej lokomotywy, to mógł podjąć czynności zmierzające do jej pozyskania w inny sposób np.: poprzez najem, czy leasing.

Powód mógł również poinformować pasażerów, że na tym odcinku nie działa klimatyzacja oraz toalety. Być może wówczas cześć z nich zrezygnowałoby z podróży w proponowanych przez przewoźnika warunkach i wybrałaby inny środek lokomocji.

Nie bez znaczenia dla wymiaru kary był również fakt, że po wydaniu decyzji z 16 maja 2014 roku zaopatrzonej w rygor natychmiastowej wykonalności i wyznaczeniu 30-dniowego terminu na usunięcie nieprawidłowości, powodowi nie udało się w całości wyeliminować stwierdzonych nieprawidłowości. Co znalazło potwierdzenie w treści protokołu z kontroli przeprowadzonej przez pracowników UTK 29 czerwca 2014 roku. Okazała się wówczas, że w pociągu (...), w przedsionku wagonu nr 9 nie działała klimatyzacja (32 ^{( 0)}C), natomiast w przedsionku wagonu nr 6 leżały rozsypane śmieci. Z kolei w raporcie z czynności kontrolnych UTK przeprowadzonych 7 lipca 2014 r., w pociągu (...) stwierdzono niedziałającą klimatyzację w wagonie nr 7 (28,6°C), wagonie barowym (30,0°C), wagonie nr 4 (29,8°C), wagonie nr 15 (31,0°C) i wagonie nr 10 (30,0°C). Ponadto toaleta w wagonie nr 7 była zamknięta, a z toalet w wagonach nr 15, nr 9 i nr 10 nieczystości wylewały się na podłogę. Natomiast w pociągu (...) (...) (...) stwierdzono, że w toaletach znajdujących się w wagonach nr 7 i 8 nieczystości wylewały się z toalet na podłogę.

O skali problemu świadczy również ilość skarg dotyczących warunków panujących w pociągach (...), która wpłynęła do powoda w okresie od 1 lipca do 9 września 2013 roku a mianowicie 295, biorąc pod uwagę czas w którym pociągi kursowały tj. od 29 czerwca do 31 sierpnia 2013 roku należy stwierdzić, że była to ilość znaczna.

Za wymierzeniem kary powodowi przemawiał również fakt, iż pociąg kursował na długości 400 km, a zatem skutkami bezprawnych działań powoda było zagrożone szerokie grono pasażerów z różnych rejonów kraju.

Zdaniem Sądu okoliczności wskazywane przez powoda uzasadniające obniżenie kary takie jak niewielka liczba pasażerów, którzy odbyli podroż pociągiem (...) tj. 33 647 w stosunku do łącznej liczby pasażerów pociągów uruchamianych przez powoda 28 460 757 oraz przychód ze sprzedaży biletów na pociągi (...) w 2013 roku – (...)zł, a w 2014 – (...)zł, który stanowił niespełna (...)% łącznego przychodu powoda w 2014 roku, nie mogły uzasadniać obniżenia nałożonej kary, ponieważ powód dopuścił się naruszenia podstawowych obowiązków jakie ciążą na przewoźnikach a mianowicie zapewnienia podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny oraz wygody i należytej obsługi.

Ustalając wysokość kary Prezes UTK słusznie wziął pod uwagę również fakt, iż wcześniej powód dopuszczał się naruszenia zakazu stosowania bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz skalę działalności powoda posiadającego znaczący udział na krajowym rynku przewozów pasażerskich.

Reasumując, nałożona kara jest uzasadniona i adekwatna do stopnia naruszenia przepisów ustawy o transporcie kolejowym. Kara ta, pomijając oczywisty wymiar indywidualny stanowiący dolegliwość dla powoda za naruszenie przepisów z zakresu transportu kolejowego, spełnia jednocześnie funkcję prewencji indywidualnej i ogólnej.

Obiektywnie kara nałożona na powoda może wydawać się wysoka, ale ustawodawca uzależnił wysokość kar nakładanych przez Prezesa UTK od wysokości przychodu i biorąc pod uwagę ten fakt tj. wysokość osiągniętego przychodu (...)zł oraz fakt, że Prezes mógł nałożyć na powoda karę w wysokości do 42 975 984,96 zł, to kara stanowiąca (...)% rocznego przychodu jest karą adekwatną. Nie można bowiem zapominać, że kara nie może być symboliczna, gdyż wówczas nie spełni swojej funkcji prewencyjnej, która ma powstrzymywać przedsiębiorców przed ponownym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że ustalone w postępowaniu okoliczności niniejszej sprawy w pełni uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa UTK w zaskarżonej decyzji, a zatem nie mógł zostać uwzględniony wniosek powoda o uchylenie decyzji.

Podniesione przez powoda zarzuty odnośnie naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie mogły odnieść skutku, albowiem do kognicji Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie należy kontrola prawidłowości postępowania prowadzonego przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( wyrok SN z dn. 13 maja 2004 r. III SK 44/04 opublik. OSNP 2005/9/136 ), jest to bowiem postępowanie sądowe pierwszoinstancyjne, w którym strona może przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na potwierdzenie zasadności swojego stanowiska, tak więc co do zasady ewentualne uchybienia postępowania administracyjnego nie miały znaczenia dla rozpoznania sprawy przed tym Sądem.

Odnośnie zarzutu powoda dotyczącego prowadzenia dwóch odrębnych postępowań, jednego dotyczącego stwierdzenia stosowania bezprawnych praktyk, a drugiego dotyczącego wymierzenia kary pieniężnej, to zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem taki sposób prowadzenia postępowania wynika z przepisów ustawy o transporcie kolejowym, zgodnie bowiem z art. 13 ust. 6 w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów z zakresu transportu kolejowego Prezes UTK wydaje decyzję stwierdzającą naruszenie oraz wyznacza termin usunięcia nieprawidłowości, a następnie decyzję o nałożeniu kary pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 11 października 2017 r., sygn. akt III SK 44/16, Lex nr 2401052 oraz z 31 maja 2017 roku, sygn. akt III SK 27/16, Lex nr 2329447).

Nie doszło również do naruszenia przepisów prawa poprzez wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, pomimo niezakończenia prawomocnym wyrokiem postępowania w sprawie stosowania przez powoda bezprawnych praktyk naruszających zbiorowe interesy pasażerów w transporcie kolejowym.

Należy bowiem zauważyć, że zaskarżona Decyzja została wydana 21 sierpnia 2015 roku, tymczasem Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok oddalający skargę powoda na decyzję Prezesa stwierdzającą naruszenie przez powoda art. 14 b ust. 1 u.t.k. – 13 maja 2015 roku, a zatem w chwili wydawania decyzji nakładającej na powoda karę pieniężną, decyzja z 16 maja 2014 roku utrzymana decyzją z 14 listopada 2014 roku była prawomocna.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁷⁵ § 1 k.p.c. wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył nimi w całości powoda jako stronę, która przegrała proces. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 14 ust.2 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu pierwotnym, obowiązującym w dniu wpłynięcia odwołania do Sądu.

SSO Anna Maria Kowalik