Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2019 r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko K. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 14 grudnia 2018 r., sygn. akt X C 4252/18 upr.

oddala apelację.

Mirosław Wieczorkiewicz

Sygn. akt IX Ca 322/19 (upr.)

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 2.643,89,,-zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz domagał się zasądzenia kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że powód jest profesjonalnym podmiotem działającym na rynku wierzytelności masowych, który na podstawie umowy cesji z dnia 4 kwietnia 2018r. nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej od (...) spółki z o.o. z siedzibą w W. z tytułu umowy kredytu gotówkowego/pożyczki gotówkowej. Powód podał, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę kredytu gotówkowego/pożyczki gotówkowej o nr (...) w dniu 13 listopada 2017r. Powód w dalszej części podał, że całkowite zadłużenie z powyższego tytułu uwzględniające wszelkie dokonane przez pozwaną wpłaty wynosi na dzień wniesienia pozwu 2.643,89,-zł, w tym kwota 2.400,-zł tytułem należności głównej wynikającej z wartości niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki, 124,93,-zł tytułem odsetek umownych liczonych przez powoda od następnego dnia po dacie cesji, tj. 4 kwietnia 2018 r. do dnia poprzedzającego złożenie niniejszego pozwu od kwoty należności głównej, 118,96,-zł tytułem odsetek umownych i karnych naliczonych przez zbywcę do dnia 5 marca 2018r. Powód dochodził również odsetek ustawowych od wymienionej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwana nie stawiła się na rozprawę, nie złożyła żadnych wyjaśnień w sprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 14 grudnia 2018r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Sąd ten ustalił, że w dniu 13 lutego 2018r. (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. zawarł z powodem Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. umowę sprzedaży wierzytelności. Wierzytelność wynikać miała z umowy pożyczki zawartej pomiędzy (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. a pozwaną. Pismem z dnia 12 czerwca 2018r. powód wezwał pozwaną do zapłaty należności w kwocie 2.564,33,-zł.

Mając tak poczynione ustalenia Sąd I instancji uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ten podał, że stan faktyczny ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana.

Powód wywodzi swoje roszczenie z zawartej w dniu 13 lutego 2018r. z (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. umowy przelewu wierzytelności.

W zakresie dochodzonego roszczenia Sąd I instancji przyjął, że stosownie do treści art. 6 kc oraz art. 232 kpc na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

W ocenie Sądu Rejonowego w warunkach niniejszej sprawy powód nie wykazał swojej legitymacji procesowej, tzn. aby rzeczywiście doszło do przelewu na jego rzecz konkretnej wierzytelności przysługującej względem pozwanej wierzycielowi pierwotnemu – (...) spółka z o.o. z siedzibą w W.. Dołączona do pozwu umowa ramowa stanowić może dowód tego, że określona w niej grupa wierzytelności została przelana na powoda.

Zdaniem tego Sądu wierzytelność ta nie została jednak zindywidualizowana. Tym samym, według Sądu I instancji, powód nie udowodnił następstwa prawnego pomiędzy wierzycielem pierwotnym pozwanej a podmiotem zawierającym umowę przelewu wierzytelności.

Zdaniem Sądu Rejonowego przedłożony przez powoda w przedmiotowym postępowaniu umowa cesji, wyciąg z listy dłużników (k. 17v.) nie dowodzi nabycia wierzytelności względem pozwanej, który wprawdzie wskazuje dane osobowe pozwanej oraz numery dokumentów, ale i ten dokument jako załącznik do umowy cesji nie został przez nikogo podpisany ani potwierdzony za zgodność z danymi znajdującymi się na nośniku CD, stanowiącym załącznik do umowy cesji z dnia 11 października 2018r. przez występującego w przedmiotowej sprawie radcę prawnego.

Według Sądu I instancji nie stanowi dowodu na wysokość i istnienie roszczenia dokument w postaci kserokopii zawiadomienia o przelewie wierzytelności (k.7), przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 11 sierpnia 2017r. (k. 7v).

Sąd Rejonowy podkreślił, że w przypadku cesji wierzytelności warunkiem otrzymania należności jest ponadto udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Zdaniem Sądu I instancji, w niniejszej sprawie powód przedłożył kserokopię umowy pożyczki z dnia 13 listopada 2017r., ale ten dokument nie został poświadczony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika. A kserokopia może być uznana za odpis dokumentu jedynie w sytuacji, gdy zostanie zaopatrzona podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem, przez notariusza lub reprezentującego stronę adwokata albo radcę prawnego. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument prywatny świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Według tego Sądu bez wspomnianego poświadczenia kserokopia nie może być uznana za dokument.

W tych warunkach Sąd Rejonowy uznał, że powód nie wykazał kwestii istnienia, wymagalności i wysokości roszczenia zgłoszonego w pozwie, dlatego powództwo oddalił.

Apelację od tego wyroku złożył powód, który zaskarżył orzeczenie w całości.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  a. rażące naruszenie przepisów regulujących postępowanie cywilne, tj.

- art. 233 § 1 kpc poprzez naruszenie przez Sąd obowiązku rozpoznania całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i błędne uznanie, iż powód nie wykazał się dostateczną aktywnością w postępowaniu dowodowym przez co nie wykazał zasadności ani też wysokości dochodzonego przez niego roszczenia, podczas gdy powód złożył szereg wniosków dowodowych nota bene nieuwzględnionych przez orzekającego, przedłożył dokumentację dotyczącą przelanej przez wierzyciela pierwotnego na rzecz powoda wierzytelności oraz wyczerpująco opisał stan faktyczny oraz charakter stosunku prawnego łączącego strony; poprzez nieuwzględnienie, iż powód wykazał skuteczne nabycie wierzytelności przysługującej wobec pozwanej od wierzyciela pierwotnego, tj. (...) spółka z o. o. z siedzibą w W. wynikającą z nienależytego wykonania przez pozwaną umowy pożyczki gotówkowej zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym; błędną ocenę mocy dowodowej przedłożonej przez powoda umowy cesji wierzytelności z dnia 13 lutego 2018r. oraz porozumienia do umowy cesji zawartego w dniu 4 kwietnia 2018r. wraz z wyciągiem z listy wierzytelności stanowiących przedmiot umowy cesji dotyczących wierzytelności w formie wydruku z systemu informatycznego, którym dysponuje, w imieniu powoda, podmiot zarządzający wierzytelnościami nabytymi przez powoda, tj. spółka (...) S.A.; poprzez nieuwzględnienie wykazania przez powoda, za pomocą dokumentów przedłożonych wraz z pozwem legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda w niniejszej sprawie,

- art. 339 § 2 kpc poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż w niniejszej sprawie występują istotne wątpliwości odnośnie zasadności roszczenia zgłoszonego przez powoda w pozwie, podczas gdy powód wyczerpująco opisał charakter stosunku prawnego łączącego cedenta z pozwaną oraz zakres ich zobowiązań, natomiast pozwana nie kwestionowała dochodzonego przez powoda roszczenia;

- art. 128 § 1 w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpc oraz w zw. z art. 308 i art. 309 kpc poprzez pominięcie treści art. 128 § 1 i art. 129 kpc oraz błędną wykładnię wskazanych przepisów, a w konsekwencji błędną odmowę mocy dowodowej dokumentom przedłożonym przez powoda wraz z pozwem w postaci m. in. umowy pożyczki gotówkowej, podczas gdy żaden z obowiązujących przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie nakłada na jego stronę przedkładania dokumentów w oryginale lub uwierzytelnionej kopii - jako że obowiązek ten powstaje dopiero na żądanie strony przeciwnej w myśl treści art. 129 kpc, zatem brak było podstaw do odmowy im mocy dowodowej;

b. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

-

art. 509 w zw. z art. 65 § 2 kc poprzez błędną wykładnię wskazanego przepisu i błędne przyjęcie iż powód nie wykazał nabycia dochodzonej wierzytelności od wierzyciela pierwotnego, podczas gdy powód przedłożył zawartą z (...) spółka z o. o. z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z listy wierzytelności stanowiących jej przedmiot w odniesieniu do wierzytelności przysługującej wobec pozwanej, czym zrealizował zobowiązanie do wykazania, iż w ramach pakietu wierzytelności nabył zindywidualizowaną wierzytelność wobec pozwanej, a zatem w sposób skuteczny nabył wskazaną wierzytelność, a jednocześnie wykazał w sposób jednoznaczny posiadaną legitymację procesową czynną w niniejszej sprawie-

- wskazując jednoczenie, że naruszenia wskazanych przepisów, miały niewątpliwy wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku.

Mając na uwadze treść powyższych zarzutów powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie powództwa powoda;

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie w obu instancjach.

W razie uznania, iż Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy, bądź uznania, iż rozstrzygnięcie wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Ponadto powód na podstawie art. 382 w zw. z art. 241 kpc wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z potwierdzonej za zgodność z oryginałem umowy cesji wierzytelności z dnia 13 lutego 2018r. oraz porozumienia do umowy cesji zawartego w dniu 04 kwietnia 2018r., a nadto potwierdzenia zapłaty ceny cesji wierzytelności na okoliczność skutecznego przejścia wierzytelności na powoda, legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda; potwierdzenia dokonania przez pozwaną przelewu weryfikacyjnego w kwocie 0,01,-zł na konto wierzyciela pierwotnego na okoliczność istnienia stosunku zobowiązania między stronami; wydruku zrzutu ekranu konta klienta z danymi pozwanej, wysokością pożyczki i datą zawarcia umowy na okoliczność przeprowadzenia przez pożyczkodawcę uczciwych negocjacji przy zawieraniu umowy, wiedzy pozwanej o warunkach i kosztach umowy pożyczki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu II instancji ma formę wynikającą z treści art. 505 ¹³ § 2 kpc.

Zgodnie z art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, pod uwagę biorąc z urzędu nieważność postępowania.

W postępowaniu uproszczonym apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego w przepisanych ogólnych o apelacji.

Zgodnie z art. 505 ⁹ § 2 kpc apelację można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia. Konsekwencją tego jest związanie sądu odwoławczego sformułowanymi w apelacji zarzutami apelacyjnymi. Wyznaczają one zakres rozpoznania sprawy na skutek apelacji.

W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały także kompetencje sądu II instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego (art. 505 ¹¹ k.p.c.) (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2015r. III CZ 15/15, Lex 1682212).

Oznacza to, że sąd odwoławczy w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek z art. 505 ¹¹ § 2 kpc.

Mając to na uwadze należy uznać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału i wywiódł słuszne wnioski, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia.

Sąd odwoławczy uznaje za trafny także wywód prawny dokonany przez Sąd I instancji, zaś zarzuty apelacyjne procesowe i dotyczące prawa materialnego strony powodowej Sąd Okręgowy uznał za niezasadne.

Żaden z zarzutów apelacyjnych procesowych powoda nie spełniał zadość powyższym wymaganiom.

Powód polemizuje, bowiem z ustaleniami faktycznymi oraz oceną dopuszczonych w sprawie dowodów, stawiając tym samym de facto zarzuty o błędnych ustaleniach faktycznych. W postępowaniu uproszczonym z uwagi na ograniczenia kognicji Sądu odwoławczego oraz katalog zarzutów apelacyjnych, niedopuszczalne są zarzuty, które dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów /por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010r., II PK 178/0 9, LEX nr 577829/. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy wraz z takim zarzutem następuje powołanie się na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Z powyższych względów, zarzuty powoda, nie mogą zostać uznane za zasadne, zwłaszcza, że nie przedstawiono żadnych okoliczności i dowodów, których istnienie wykryto dopiero po wydaniu zaskarżonego orzeczenia.

Poddając, zatem ocenie dowody zgromadzone przed Sądem I instancji, nie posiadając jednocześnie kompetencji do wzruszenia ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że apelacja nie podlega uwzględnieniu.

Tym niemniej należy wskazać, że z umowy przelewu wierzytelności nie wynika, aby jej przedmiotem było zbycie wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi względem pozwanego.

Z treści umowy wynika, że wierzytelności nabyte przez powoda na mocy przedmiotowej umowy przelewu, zostały określone w wyciągu załącznika, z tego dokumentu nie wynika taka indywidualizacja nabytej wierzytelności, który został wygenerowany nie wiadomo przez kogo, a na pewno nie stanowi o tym wyciąg z listy dłużników, który został wytworzony przez powoda na własne potrzeby.

Należy w tym miejscu podkreślić, że nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność dokonania cesji powinna wynikać wprost z dokumentów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015r., I ACa 492/15, Legalis numer 1359131), co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego, powód nie wykazał, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, aby pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała jakakolwiek wierzytelność wobec pozwanej.

Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006r., V CSK 187/06 , Legalis nr 75688).

W tej sytuacji należy powtórzyć, że nie ulega wątpliwości, iż przedmiotem przelewu może być, co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać, jednakże wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana).

W tych warunkach należy uznać, że powód nie wykazał żadnym dowodem, iż wierzytelność względem pozwanego, wynikająca z umowy została objęta przedmiotową umową cesji.

Warto zauważyć, że Sąd I instancji nie pominął, wbrew stanowisku powoda, oceny zawnioskowanych w pozwie dowodów.

Sąd ten bowiem odniósł się umowy cesji, wyciągu załącznika i tzw. listy dłużników wygenerowanej przez powoda. A to były wszystkie zawnioskowane dowody.

W tej sytuacji nieuwzględnienie tych dowodów przez Sąd I instancji nie oznacza, że były one pominięte, ale jedynie to, że Sąd ten nie dał im mocy dowodowej, która uzasadniałaby słuszność żądania pozwu. A to są dwie odmienne sytuacje procesowe.

Dalej należy podkreślić, że powód w apelacji wniósł o dopuszczenie dowodów bez zachowania trybu określonego w art. 505 ¹¹ § 2 kpc.

Pełnomocnik powoda wskazał nawet błędną podstawę złożonego tak wniosku, na pewno nie są to przepisy art. 382 i art. 241 kpc, ponieważ nie mogą odnosić się do postępowania uproszczonego, a w takim trybie toczy się ta sprawa.

Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 382 kpc ma charakter ogólnej dyrektywy określającej istotę postępowania apelacyjnego jako kontynuację merytorycznego rozpoznania sprawy. Może zatem stanowić usprawiedliwioną podstawę apelacji, jeżeli skarżący wykaże, że sąd pierwszej instancji bezpodstawnie pominął część zebranego materiału oraz że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

A taka sytuacja nie miała miejsca, o czym była mowa wcześniej.

Szczególnymi przepisami, otwierającymi wyjątkową możliwość przeprowadzania dowodów (art. 382 kpc), ale w zwykłym postępowaniu apelacyjnym (z uwagi na treść art. 505 ¹¹ § 2 kpc), są art. 368 pkt 4 i art. 381 kpc, a nie wskazany w zarzucie apelacji art. 382 kpc. Wynika z nich wyjątkowe uprawnienie przekroczenia zamkniętego terminu "przytaczania" okoliczności faktycznych i dowodów zakreślonego w art. 217 § 1 kpc z zastrzeżeniem negatywnych skutków działania na zwłokę. Istnienie tych regulacji wyłącza możliwość dowolnego przedstawiania w drugiej instancji nowych faktów i (lub) nowych dowodów tak jak przed sądem pierwszej instancji. Przeprowadzenie z urzędu nowego dowodu lub powtórzenie albo uzupełnienie postępowania dowodowego przeprowadzonego przed sądem pierwszej instancji (art. 232 zd. drugie, art. 241 czy art. 286 lub 303 kpc) jest dopuszczalne tylko w szczególnie wyjątkowej sytuacji.

A taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszym postępowaniu uproszczonym.

W tym miejscu należy zauważyć, że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego /por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55/, dlatego powoływanie się w zarzutach na naruszenie prawa procesowego ma skutek procesowy tylko do wymienionych w odwołaniu konkretnych zarzutów naruszenia procedury, z wyjątkiem powodujących nieważność postępowania.

Z tego względu wadliwy jest i ten zarzut apelacyjny powoda.

Na marginesie należy zauważyć, że wskazane w treści apelacji to bezsprzecznie są to dowody, które powód powinien był złożyć wytaczając powództwo i miał ku temu możliwość. Powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika posiadającego wiedzę o rygorach dowodowych w sprawie w postępowaniu uproszczonym i nie było podstaw, aby rozprawę odraczać i wzywać powoda do przedstawiania dowodów w kontradyktoryjnym procesie.

W tej sytuacji Sąd odwoławczy podziela ugruntowaną linię orzeczniczą, w myśl której niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia, czy błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999r., II CKN 807/98 , Legalis nr 338891 i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2015r., IV CZ 4/15 , Legalis nr 1242527/.

W literaturze również wskazuje się, że okoliczności wyłączające
wskazane w § 2 art. 505 ¹¹ kpc podlegają wnikliwej ocenie sądu drugiej
instancji, który może nie dopuścić nowych faktów lub dowodów, jeżeli
nieprzytoczenie ich przed sądem pierwszej instancji wynikało np. z przyczyn, za które ponosi odpowiedzialność strona (zaniedbania, lekkomyślności itd.) / por. Komentarz do art. 505 ¹¹ kpc pod red. Zieliński, W-wa 2014, wyd. 7, Komentarz do art. 505 ¹¹ kpc pod red. Marszałkowska-Krześ, W-wa 2015, wyd. 13, publik. Legalis, Komentarz do art. 505 ¹¹ kpc, t. II pod red. Piasecki, W-wa 2014, wyd. 6/.

Odnośnie zarzutu zarzucenia naruszenia procedury w zakresie art. 308 i art. 309 kpc wynika, że sąd może dopuścić dowód także z fotokopii lub wydruku komputerowego, iż przeprowadza się taki dowód przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o dowodzie z oględzin oraz dowodzie z dokumentów.

W tej sytuacji wydruki komputerowe stanowią, bowiem „inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 i art. 309 kpc, gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Ich moc dowodową należy oceniać zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 § 1 kpc, co też Sąd I instancji uczynił.

W realiach rozpoznawanej sprawy były podstawy do zakwestionowania mocy dowodowej przedstawionej zestawień, gdyż były wtórnie wytworzone przez powoda lub inny nieznany podmiot.

Podkreślenia wymaga, że przewidziany art. 233 § 1 kpc obowiązek wszechstronnej oceny mocy i wiarogodności wszystkich dowodów, powinien wyeliminować niebezpieczeństwo nadużyć. Obowiązek wykazania okoliczności nieosiągalności dokumentów, z powołaniem na fotokopie lub opracowane wtórnie wydruki komputerowe obciąża uczestnika przedstawiającego fotokopie lub wydruki.

Sąd odwoławczy wskazuje, że żaden z wydruków komputerowych złożonych przez powoda nie zawiera podpisu pracownika upoważnionego do działania w imieniu powoda lub jego identyfikacji, zatem niezależnie od zastrzeżeń jakie Sąd I instancji przedstawił w odniesieniu do tych wydruków, w ocenie Sądu II instancji nie pozwały one na stwierdzenie istnienia zadłużenia pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem.

W konsekwencji, w tym aspekcie Sąd I instancji dokonał oceny przedłożonych przez powoda kserokopii dokumentów lub wydruków komputerowych w ramach uprawnień wynikających z art. 233 § 1 kpc, jak każde inne dowody.

W świetle powyższych uwag nie znajduje podstaw stanowisko Sądu Rejonowego i powoda, że przedstawione przez powoda niepoświadczone wydruki komputerowe nie mają żadnej mocy dowodowej tylko dlatego, że powód nie złożył poświadczonych wydruków i tylko z tych przyczyn nie mogą stanowić podstawy jakichkolwiek ustaleń faktycznych.

Złożone przez powoda niepoświadczone wydruki komputerowe zostały bowiem zakwestionowane przez Sąd I instancję w ramach oceny dowodów w postępowaniu uproszczonym, dlatego zarzut naruszenia art. 128 i art. 129 kpc nie jest zasadny.

Zarzut naruszenia art. 339 § 2 kpc jest również niezasadny, gdyż sama bierność strony pozwanej, nie zwalnia powoda z dowodzenia.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 kpc nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 kpc swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97 , Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Zatem brak dowodów dla przytoczenia faktów, uniemożliwiał ich weryfikację pod kątem słuszności z przepisami prawa materialnego. Inaczej mówiąc, nie było możliwe zastosowanie art. 339 § 2 kpc, jeżeli nie przedstawiono żadnych dowodów, które nie budziłyby wątpliwości Sądu.

Podsumowując, nie istnieje materiał dowodowy, który pozwalałby na ustalenia, że wierzytelność względem pozwanego istnieje i została zbyta na rzecz powoda. Tym samym o naruszeniu art. 509 w zw. z art. 65 kc nie może być mowy.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że apelujący formułuje zarzut naruszenia prawa materialnego i uzasadnia to naruszenie porównując własny - przez siebie ustalony - stan faktyczny z powołanymi przepisami prawnymi. Wskazuje bowiem, że nabył wierzytelność względem pozwanego na podstawie przedstawionych do pozwu dowodów. Takiego ustalenia nie poczynił Sąd I instancji. Jest to zabieg niedopuszczalny i nieskuteczny. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że naruszenie prawa materialnego nie może być uzasadniane błędami w zakresie ustaleń faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2010r., II CSK 352/09, Legalis numer 338396 i Małgorzata Manowska, Apelacja w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2013, s. 97).

Mając powyższe na uwadze, Sąd odwoławczy oddalił apelację powódki na podstawie art. 385 w zw. z art. 13 § 2 kpc.

Na koniec należy wskazać, że wniosek powoda o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji nie spełnia wymogów z art. 386 § 2-4 kpc, ponieważ nie zawiera nawet w tej części argumentacji, która powinna być zawarta w uzasadnieniu apelacji.

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym w oparciu o art. 505 ¹⁰ § 2 kpc.

Mirosław Wieczorkiewicz