Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Patrycja Prokop

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 24.10.2017 roku , 5.06, 4.10, 14.11, 5.12.2018 roku sprawy, przeciwko R. K. s. S. i H. z domu Z. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

"W dniu 02 sierpnia 2016r. o godz. 12:50 w W. przy ul. (...) 1 w hali (...), na parkingu P-1 hala P. L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem".

to jest o czyn z Art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r

orzeka

I.  Obwinionego R. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , zwalnia go od ponoszenia kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 1088/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych – przewóz osób. W dniu 2 sierpnia 2016 r. ok. godz. 12:50 stał on przed halą Odloty (...) im. (...) w W. i proponował kursy pasażerom lotniska. Pomimo informacji o nielegalności przewoźnika, dwaj pasażerowie wyrazili zgodę na kurs. Kierowca zaprowadził klientów do samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), który stał zaparkowany na miejscu wyznaczonym dla osób niepełnosprawnych i po zapakowaniu bagaży, odjechał z terenu lotniska.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  raportu – k. 2-4

2.  zeznań świadka J. K. – k. 6, 33-34, 89-91

3.  zapisu płyty CD – k. 9

4.  notatki urzędowej – k. 10

5.  częściowo wyjaśnień obwinionego – k. 11v, 33

Obwiniony R. K. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Obwiniony stawił się na rozprawę i wyjaśnił przed Sądem, że nie wie na jakiej podstawie został ukarany, gdyż ani on, ani jego klienci nie zostali wypytani przez Policję na okoliczność odbierania pasażerów przez obwinionego. Wskazał, że to Policja jest organem, który legitymuje zarówno jego, jak i klientów. R. K. wyjaśnił, że zna tych ludzi i odbierał ich z kartką. Dodał, że dzwonili oni do jego firmy z prośbą o odebranie ich z lotniska i zawiezienie do hotelu lub firmy.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których przyznał, że prowadził działalność gospodarczą z zakresu przewozu osób w okolicy terminala (...) im. (...) w W.. Jednocześnie Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w pozostałej części, w której zaprzeczał swojemu sprawstwu, gdyż w ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony.

Na sprawstwo obwinionego jasno wskazują zeznania świadka J. K. - detektywa pracującego na terenie (...) przy ul. (...) 1 w W., który był naocznym świadkiem zachowania obwinionego. Wynika z nich bowiem, iż w dniu 6 sierpnia 2016 roku około godz. 12:50 na terenie hali przylotów R. K. prowadził działalność gospodarczą polegającą na przewozie osób poprzez proponowanie znajdującym się tam pasażerom skorzystanie z jego usług. Ponadto, samochód obwinionego nie był oznakowany i nie stał w miejscu wyznaczonym dla przewoźników. Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanego wyżej świadka, ponieważ były one spójne i rzeczowe. Wskazać należy, że wyżej wymieniony świadek jest osobą obcą dla obwinionego, która powzięła informacje o zdarzeniu wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych. Wiarygodność zeznań świadka została również potwierdzona nagraniem z monitoringu znajdującego się na lotnisku. Obraz utrwalony przez kamerę stanowi dopełnienie treści zeznań J. K..

Obwinionemu R. K. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m.in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności z zakresu przewozu osób. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony osób oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze z ustawą zasadniczą była przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż:

1)  art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk za zgodne z Konstytucją, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej. W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

W niniejszym stanie faktycznym obwiniony co prawda nie kwestionował faktu prowadzenia działalności gospodarczej, jednakże dla kompleksowego wyjaśnienia przedmiotowej sprawy warto przytoczyć definicję działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., sygn. III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu wskazanym we wniosku o ukaranie na terenie L. im. F. C. w W., było związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu przewozu osób, którą obwiniony prowadził w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie R. K. miało na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Jednocześnie zaakcentować wypada, że do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd badając niniejszą sprawę nie miał również wątpliwości, iż obwiniony zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Wskazać należy bowiem, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk.” Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie danego lotniska do rejestru jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego.” Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko. Lotnisko C. w W. zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) znajduje się wśród lotnisk cywilnych objętych rejestrem lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego (nr rejestracyjny (...)).

W realiach niniejszej sprawy podnieść również należy, iż decyzją Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 29.02.2016 r. zmieniono dane rejestrowe L. C. w W., a nadto decyzją tego organu z dnia 20.05.2016 r. zmieniono przebieg granicy lotniska dla rejonu znajdującego się przed terminalem pasażerskim. O zaistnieniu zmiany cechy eksploatacyjnej i technicznej na w/w lotnisku określonej w ostatniej z wymienionych decyzji, Dyrektor (...) zawiadomił Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w dniu 14.06.2016 r.

Badając przedmiotową sprawę Sąd nie miał również wątpliwości, iż obwiniony na terenie lotniska, wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Wskazać należy bowiem, iż zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...) od 2001 roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. była prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...) (obecnie E. T. i S. T.).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony R. K. dopuścił się czynu wskazanego we wnioskach o ukaranie. Na obwinionym, jako na przedsiębiorcy, który ma obowiązek działać zgodnie z prawem, ciążył obowiązek wykonywania działalności w miejscu prawnie dozwolonym i to na nim ciążył obowiązek dowiedzenia się, czy taką działalność w danym miejscu może zgodnie z prawem wykonywać. Uzyskanie stosownej wiedzy nie byłoby zresztą specjalnie trudne - wystarczyłoby proste zapytanie choćby któregoś z funkcjonariuszy Policji stale obecnych na lotnisku. Z tego powodu brak jest podstaw do uniewinnienia obwinionego. W sprawie nie ma podstaw do przyjęcia jakiegokolwiek błędu co do prawa, co do faktu, znamienia, zaistnienia kontratypu, itd. Sąd jednakże zauważa, że w praktyce organów ścigania dotyczących czynów z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze utrwaliło się słuszne stanowisko (oparte o regulacje prawne dotyczące L. C.), w myśl którego przyjmowano, że tereny położone poza obrysem budynku (...) (np. podjazd przed halą przylotów (...)), zgodnie z definicją lotniska zawartą w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze, a także dokumentacją rejestracyjną (...) im. (...) w W., znajdują się poza granicami tego lotniska. Po drugie, w niniejszej sprawie o zaistnieniu zmiany cechy eksploatacyjnej i technicznej dotyczącej zmiany granicy lotniska, Dyrektor (...) zawiadomił Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w dniu 14.06.2016 r., a więc dopiero po tej dacie zainteresowane osoby mogły uzyskać wiarygodną i pewną informację w tym przedmiocie. Od tej daty do daty popełnienia wykroczenia zarzucanego obwinionemu minęły jednak prawie dwa miesiące. Bacząc na realia prowadzenia działalności gospodarczej jest to wystarczający okres na uzyskanie informacji w przedmiocie dopuszczalności jej prowadzenia.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 500 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 5.000 zł grzywny, kara 500 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Sąd zasądził od obwinionego opłatę w wysokości 50 zł, a na podstawie art. 624 § 1 kpk w związku z art. 121 § 1 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.