Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2018 r. w Warszawie

sprawy G. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania G. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 18 sierpnia 2017 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zalicza G. S. do ustalenia wartości kapitału początkowego okres od 1 marca 1990 r. do 31 maja 1992 r.

UZASADNIENIE

G. S. w dniu 22 września 2017 r. wniosła odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 18 sierpnia 2017 r., znak: (...)-2003 w zakresie nieuwzględnienia jej okresu świadczenia pracy nakładczej od dnia 18 września 1989 r. do dnia 31 maja 1992 r. Odwołująca wskazała, że w tym okresie pracowała jako drzewiarz-chałupnik wykonując swetry, bluzki i spódnice na maszynie dziewiarskiej przez około 9-10 godzin dziennie, za wyjątkiem niedziel. Ubezpieczona podniosła, że w świadectwie pracy nakładca powinien podać te okresy pracy nakładczej,
w której wykonawca uzyskiwał co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia, a także przyczynę rozwiązania umowy o pracę nakładczą, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło
z powodu upadłości, likwidacji lub zmniejszenia czy zaniechania systemu pracy nakładczej. W ocenie odwołującej Przedsiębiorstwo (...) zostało zlikwidowane
i w związku z tym została rozwiązana umowa. Ubezpieczona stwierdziła, że przepisy przewidywały, iż wykonawca pracy nakładczej może żądać od pracodawcy zamieszczenia informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia, jednak nie wniosła o jej wpisanie
w świadectwie pracy, ponieważ w momencie rozwiązania stosunku pracy nie miała świadomości, że może ona mieć wpływ na wysokość emerytury ( k. 2-3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 26 września 2017 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że zaskarżoną decyzją odmówił odwołującej uwzględnienia
do okresów składkowych okresu wykonywania pracy nakładczej od dnia 1 marca 1990 r.
do dnia 31 maja 1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W.
na podstawie świadectwa pracy z dnia 31 maja 1992 r. Jednocześnie organ rentowy stwierdził, że na podstawie potwierdzenia z dnia 15 października 2003 r. oraz z dnia 20 lutego 2004 r. zaliczył do stażu pracy ubezpieczonej okres wykonywania pracy nakładczej w w/w przedsiębiorstwie od dnia 18 września 1989 r. do dnia 28 lutego 1990 r. Organ rentowy nie zakwestionował, że odwołująca wykonywała pracę nakładczą, jednakże nie przesądza to
o prawnej możliwości uznania spornego okresu jako składkowego, albowiem konieczne jest wykazanie, że faktycznie uzyskiwała wtedy wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia. W ocenie organu rentowego ubezpieczona nie załączyła dowodów potwierdzających osiąganego przez nią wynagrodzenia ( k. 12 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. S. w dniu 14 kwietnia 2003 r. złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. o ustalenie kapitału początkowego ( akta ZUS).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 31 maja 1992 r. odwołująca była zatrudniona
w Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od dnia 18 września 1989 r. do dnia 31 maja 1992 r. na stanowisku dziewiarza – chałupnika, na którym otrzymywała wynagrodzenie w wysokości według stawek jednostkowych ustalonych
w Zarządzeniu Dyrektora Naczelnego ( akta ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. pismem z dnia 15 października 2003 r. wskazał, że odwołująca była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego
z tytułu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w W., w którym otrzymała wynagrodzenie w kwotach 1.486.590,00 złotych za 1989 r. oraz 1.430.289,00 złotych za styczeń i luty 1990 r. ( akta ZUS).

Zgodnie z zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 26 września 2003 r. oraz z dnia 16 października 2003 r. H. S. (1), który jest mężem odwołującej, był zatrudniony w Miejskich Zakładach (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako kierowca autobusu i kierowca mechanik ( akta ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. pismem z dnia 20 lutego 2004 r. wskazał, że odwołująca była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w W. jako chałupnik, w którym otrzymała wynagrodzenie w kwotach 100.000,00 złotych za wrzesień 1989 r., 513.120,00 złotych za październik 1989 r., 462.930,00 złotych za listopad 1989 r., 410.540,00 złotych
za grudzień 1989 r., 680904,00 złotych za styczeń 1990 r. oraz 749.385,00 złotych za luty 1990 r. ( akta ZUS).

Na podstawie w/w dokumentów Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. wydał decyzję z dnia 2 kwietnia 2004 r., znak: (...)-2003 ustalającą wysokość kapitału początkowego odwołującej na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 64.959,29 złotych. Do ustalenia kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresu zatrudnienia ubezpieczonej w Przedsiębiorstwie (...) w W.
od dnia 1 marca 1990 r. do dnia 31 maja 1992 r., ponieważ nie udokumentowała, aby osiągała wynagrodzenie równe co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia obowiązującego w tym okresie ( akta ZUS).

Ubezpieczona w dniu 9 sierpnia 2017 r. złożyła wniosek do organu rentowego
o ponowne ustalenie kapitału początkowego ( akta ZUS).

Po przeanalizowaniu wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia 18 sierpnia 2017 r., znak: (...)-2003, ponownie ustając wysokość kapitału początkowego na dzień
1 stycznia 1999 r. na kwotę 92.549,38 złotych Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy ponownie nie uwzględnił okresu zatrudnienia ubezpieczonej
w Przedsiębiorstwie (...) w W. od dnia 1 marca 1990 r. do dnia 31 maja 1992 r., ponieważ nie udokumentowała, aby osiągała wynagrodzenie równe
co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia obowiązującego w tym okresie ( akta ZUS).

Odwołująca była zatrudniona w spornym okresie czasu w Przedsiębiorstwie (...) w W. i świadczyła pracę nakładczą w domu przy ulicy (...), która polegała na wykonywaniu elementów oraz części bluzek, strojów, spódnic i swetrów na maszynie dziewiarskiej a następnie ich zszyciu. Urządzenie, na którym pracowała ubezpieczona otrzymała od teścia. Odwołująca raz w tygodniu jeździła samochodem do firmy mieszczącej się przy ulicy (...), aby pobrać włóczkę
w szpulach, z której była rozliczana, ponieważ część materiału była przeznaczana na ubytki. Ubezpieczona pracowała, kiedy mąż miał możliwość zaopiekowania się ich trójką wspólnych dzieci. Odwołująca również wykonywała pracę, kiedy babcia dzieci oferowała swoją pomoc w sprawowaniu nad nimi opieki. Odwołująca rozpoczynała pracę o godzinie 5:00 rano lub 4:00 i pracowała w ciągu dnia z przerwami przez co najmniej 8 godzin. Ubezpieczona potrafiła zrobić około 14 sztuk spódnic lub bluzek dziennie. Odwołująca wykonywała swoje obowiązki codziennie, za wyjątkiem niedziel. Ubezpieczona pobierała wynagrodzenie, które nie różniło się znacząco między poszczególnymi miesiącami i było uzależnione od ilości wyrobionych sztuk ubrań, bowiem wysokość stawek za sweter, spódnicę czy bluzkę różniły się między sobą ( zeznania świadków J. K., E. G. i H. S. (2) oraz odwołującej, k. 116-119 a. s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sądowych, w tym aktach rentowych oraz na podstawie zeznań świadków J. K., E. G. i H. S. (2) oraz przesłuchania odwołującej. W ocenie Sądu dokumenty zgromadzone w toku postępowania były zbieżne
w zakresie danych z nich wynikających i korelowały z osobowymi źródłami dowodowymi. Świadkowie potwierdzili, że ubezpieczona faktycznie pracowała w spornych okresach czasu
a J. K. i H. S. (1) dodatkowo podnieśli, iż odwołująca świadczyła pracę co najmniej 8 godzin dziennie przez cały okres zatrudnienia w przedsiębiorstwie.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy pozwolił na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. z dnia 18 sierpnia 2017 r., znak: (...)-2003 jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

W pierwszej kolejności Sąd ustalił, że niniejsza sprawa wymagała rozważenia, czy organ rentowy w sposób prawidłowy nie zaliczył odwołującej do ustalenia wysokości kapitału początkowego spornego okresu wykonywania pracy nakładczej od dnia 1 marca 1990 r.
do dnia 31 maja 1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W..

Sąd zważył, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - zwanej dalej „ustawą” ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.) - kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego
i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych
z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku. W przypadku nieudowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów.

W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe ( Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’, które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie
z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Wyjątek od tej powyższej zasady przewidziany został w § 28 ust. 1 rozporządzenia,
w myśl którego środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 11 ustawy, za okres składkowy uważa się również przypadający przed dniem 15 listopada 1991 r. wykonywania na obszarze Państwa Polskiego pracy nakładczej objętej obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, za który opłacono składkę na to ubezpieczenie lub w których występowało zwolnienie od opłacania składki oraz przed dniem objęcia obowiązkiem ubezpieczenia z tego tytułu, jeżeli w tych okresach osoba wykonująca taką pracę uzyskiwała wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia, określonego na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Płaca minimalna w Polsce w spornym okresie czasu kształtowała się w sposób następujący:

- od dnia 1 stycznia 1990 r. obowiązywała w kwocie 120.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 stycznia 1990 r. w sprawie najniższego wynagrodzenia w uspołecznionych zakładach pracy ( M. P. z 1990 r., Nr 2, poz. 17);

- od dnia 1 września 1990 r. obowiązywała w kwocie 368.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1990 r., Nr 32, poz. 256);

- od dnia 1 października 1990 r. obowiązywała w kwocie 440.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 września 1990 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1990 r., Nr 36, poz. 292);

- od dnia 1 stycznia 1991 r. obowiązywała w kwocie 550.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 grudnia 1990 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1990 r., Nr 48, poz. 367);

- od dnia 1 kwietnia 1991 r. obowiązywała w kwocie 605.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 marca 1991 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1991 r., Nr 11, poz. 78);

- od dnia 1 lipca 1991 r. obowiązywała w kwocie 632.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 25 czerwca 1991 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1991 r., Nr 21, poz. 149);

- od dnia 1 października 1991 r. obowiązywała w kwocie 652.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 30 września 1991 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. 1991 r., Nr 32, poz. 228);

- od dnia 1 grudnia 1991 r. obowiązywała w kwocie 700.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 listopada 1991 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1991 r., Nr 42, poz. 292);

- od dnia 1 stycznia 1992 r. obowiązywała w kwocie 875.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 20 stycznia 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 4, poz. 19);

- od dnia 1 maja 1992 r. obowiązywała w kwocie 1.000.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 kwietnia 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 12, poz. 87);

- od dnia 1 sierpnia 1992 r. obowiązywała w kwocie 1.200.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 30 czerwca 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 21, poz. 159);

- od dnia 1 września 1992 r. obowiązywała w kwocie 1.300.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 sierpnia 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 28, poz. 196);

- od dnia 1 października 1992 r. obowiązywała w kwocie 1.350.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 września 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 32, poz. 223);

- od dnia 1 stycznia 1993 r. obowiązywała w kwocie 1.500.000,00 złotych na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie najniższego wynagrodzenia pracowników ( M. P. z 1992 r., Nr 40, poz. 297).

Analizując obowiązujące w spornym okresie czasu przepisy, Sąd ustalił, że płaca minimalna pracowników zmieniała się 14-krotnie. Kwestia sporna w niniejszej sprawie dotyczyła rozważenia, czy odwołująca wykazała, aby w trakcie wykonywania pracy nakładczej od dnia 1 marca 1990 r. do dnia 31 maja 1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. uzyskiwała co najmniej 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę. Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczona musiałaby zarabiać
co najmniej: 60.000,00 złotych od 1 stycznia 1990 r., 184.000,00 złotych od dnia 1 września 1990 r., 220.000,00 złotych od dnia 1 października 1990 r., 275.000,00 złotych od dnia
1 stycznia 1991 r., 302.500,00 złotych od dnia 1 kwietnia 1991 r., 316.000,00 złotych od dnia 1 lipca 1991 r., 326.000,00 złotych od dnia 1 października 1991 r., 350.000,00 złotych od dnia 1 grudnia 1991 r., 437.500,00 złotych od dnia 1 stycznia 1992 r., 500.000,00 złotych od dnia 1 maja 1992 r., 600.000,00 złotych od dnia 1 sierpnia 1992 r., 650.000,00 złotych od dnia
1 września 1992 r., 675.000,00 złotych od dnia 1 października 1992 r. oraz 750.000,00 złotych od dnia 1 stycznia 1993 r.

Sąd jednocześnie ustalił, że odwołująca wykazała wysokość osiąganych zarobków
w kwotach 100.000,00 złotych za wrzesień 1989 r., 513.120,00 złotych za październik
1989 r., 462.930,00 złotych za listopad 1989 r., 410.540,00 złotych za grudzień 1989 r., 680904,00 złotych za styczeń 1990 r. oraz 749.385,00 złotych za luty 1990 r. Należy wskazać, że ubezpieczona w niniejszej sprawie nie zdołała wykazać dokładnych kwot wynagrodzenia, które pracodawca jej wypłacał w spornym okresie czasu. Jednak mając
na uwadze całość zgromadzonego materiału dowodowego Sąd zważył, że ubezpieczona udowodniła z dużym prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że w okresie wykonywania pracy nakładczej od dnia 1 marca 1990 r. do dnia 31 maja 1992 r.
w Przedsiębiorstwie (...) w W. uzyskiwała wynagrodzenie
w kwocie odpowiadającej co najmniej połowie minimalnej płacy obowiązującej w danym przedziale czasowym. Sąd miał na uwadze, że za początkowy okres udokumentowanych zarobków z pracy chałupniczej odwołująca osiągnęła zarobki kilkakrotnie przewyższające płacę minimalną. Tak więc, logiczne rozumowanie doprowadza do wniosku, że jeżeli odwołująca nie zmieniła charakteru i wymiaru pracy w pozostałym okresie, to powinna zarobkować na podobnym poziomie w odniesieniu do relacji z minimalnym wynagrodzeniem. Świadkowie zeznający w sprawie stwierdzili bowiem, że odwołująca przez cały okres zatrudnienia wykonywała pracę nakładczą z podobnym natężeniem przez co najmniej 8 godzin dziennie, za wyjątkiem niedziel. Wobec powyższego Sąd uznał, że ubezpieczona musiała osiągać wyższe wynagrodzenie, aniżeli połowa płacy minimalnej. Po przeanalizowaniu ostatnich dwóch miesięcy jej pracy poprzedzających okres sporny, Sąd doszedł do przekonania, że stawka wynagrodzenia odwołującej była co raz wyższa. Zarówno ubezpieczona, jak i jej mąż wskazywali, że ze względu na posiadanie trójki dzieci, praca nakładcza wykonywana przez G. S. była uzależniona od opieki nad nimi. Dlatego też odwołująca wstawała o godzinie 4:00 lub 5:00 nad ranem, aby wykonywać pracę, kiedy wszyscy spali. Następnie po odprawieniu dzieci do szkoły, ubezpieczona w dalszym ciągu wykonywała pracę nakładczą oraz w okresie, kiedy mąż wrócił do domu z pracy i mógł zająć się ich wspólnymi dziećmi. Również korzystali z pomocy rodziców, którzy także zajmowali się ich wspólnymi dziećmi, aby odwołująca mogła w tym czasie wykonywać swoje obowiązki pracownicze. Sąd uznał, że ubezpieczona miała możliwość pracować powyżej
8 godzin, ponieważ wykonywała swoje obowiązki zdalnie ze swojego domu. Dlatego też logicznym jest przyjęcie, że ubezpieczona po półrocznym wykonywaniu pracy nakładczej miała niewątpliwie doświadczenie, które pomogło jej w rozdysponowaniu czasem w życiu codziennym w ten sposób, aby mogła więcej czasu poświęcać na obowiązki wynikające
z umowy zawartej z Przedsiębiorstwem (...) w W.. Wobec powyższego wszystkie opisane okoliczności skutkują stwierdzeniem Sądu w granicach swobodnej oceny dowodów, że odwołująca uzyskiwała wynagrodzenie równe co najmniej połowie minimalnych płac zasadniczych obowiązujących w przedziałach okresów spornych objętych niniejszym postępowaniem.

Z tych właśnie przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu.