Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Smyk

Protokolant Karolina Kowalczyk

w obecności oskarżyciela publicznego funkcjonariusza Straży Miejskiej (...) W. E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2018 roku i 10 października 2018 roku

sprawy M. M.

urodzonego (...) w W.

syna T. i K. z domu K.

obwinionego o to, że:

w dniu 12 marca 2018 r. ok. godziny 21:20 na ul. (...) w W. kierując samochodem marki V. o numerze rej. (...) wjechał i dokonał postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni,

tj. za wykroczenie z art. 97 kw.

I. Obwinionego M. M. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych.

II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem kosztów sądowych, jak również zasądza od obwinionego na rzecz (...) W. kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.

Sygn. akt XI W 2476/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2018 roku około godziny 21:20 w W. M. M. kierował pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) zmierzając do restauracji znajdującej się przy ul. (...), której jest właścicielem. Jadąc z kierunku ul. (...) wjechał na chodnik przy ul. (...) i dokonał na nim postoju z dala od krawędzi jedni. Jezdnia w tym miejscu położona jest poniżej poziomu chodnika. Posesja przy ul. (...) nie posiada obsługi komunikacyjnej.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- wyjaśnień obwinionego M. M. (k.48v.),

- zeznań świadka W. G. (k.48v.),

- notatki urzędowej (k. 1),

- dokumentacji fotograficznej (k. 6 - 8),

- pisma (...) (k. 51),

- mapy (k. 46),

- planu sytuacyjnego (k. 52)

oraz innych dowodów zawnioskowanych wnioskiem o ukaranie do przeprowadzenia na rozprawie.

Obwiniony M. M. przyznał się co do faktu zatrzymania pojazdu w miejscu i czasie wskazanym we wniosku o ukaranie, ale nie przyznał się do popełnienia wykroczenia. Wyjaśnił, że jest właścicielem restauracji przy ul. (...) i droga, którą się poruszał oraz miejsce, w którym zatrzymał pojazd, są jedynymi ciągami komunikacyjnymi umożliwiającymi dojazd do tejże posesji. Wyjaśniał również, że od 5-6 lat toczy się postępowanie na podstawie wniosku o ustanowienie służebności drogi koniecznej, jednak do dnia dzisiejszego sprawa nie została zakończona. Obwiniony twierdził, że prowadząc dużą firmę musi dojeżdżać pojazdem pod budynek, gdyż dostarcza do niej towar oraz odbiera pracowników.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części, w której przyznał, iż dnia 12 marca 2018 roku dokonał postoju pojazdu na chodniku przy ul. (...), albowiem znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, korespondując z zeznaniami świadka K. G.. W pozostałym zakresie nie zasługują one na uwzględnienie, albowiem nie znajdują potwierdzenia w obowiązującym stanie prawnym i są jedynie subiektywną analizą jego przepisów.

Na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku przewodu sądowego oraz po dokonaniu jego analizy wina obwinionego oraz okoliczności popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie nie budzą wątpliwości.

Bezspornym jest, iż w dniu 12 marca 2018 roku ok. godz. 21:20 w W. na ul. (...) M. M. wjechał na chodnik samochodem marki V. o numerze rejestracyjnym (...) i dokonał na chodniku postoju z dala od krawędzi jezdni. Wynika to z wyjaśnień samego obwinionego, albowiem okoliczności tej obwiniony w żaden sposób nie kwestionował (k.48v.), a ponadto znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka K. G. (k.48v), którym sąd w pełni dał wiarę, albowiem korelują one z materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Stan faktyczny w sprawie był zatem bezsporny, natomiast jedyną kwestią sporną był stan prawny, a mianowicie dokonana przez obwinionego ocena i analiza przepisów prawnych normujących zarzucane mu wykroczenie.

W ocenie sądu nie sposób zgodzić z twierdzeniem, iż obwiniony z uwagi na prowadzoną w przedmiotowym miejscu działalność gospodarczą i brak możliwości innego dojazdu do niej mógł wjechać na chodnik i zaparkować na nim pojazd. Zgodnie z obowiązującymi przepisami chodnik jest częścią jezdni przeznaczoną dla ruchu pieszych, o czym stanowi art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, a możliwość parkowania na nim istnieje tylko w okolicznościach wskazanych w art. 47 ww. ustawy, który stanowi, że:

1. Dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że:

1) na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju;

2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m;

3) pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu pojazdów na jezdni.

2. Dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Inny pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t może być w całości umieszczony na chodniku tylko w miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami drogowymi.

Należy stwierdzić, iż obwiniony zaparkował pojazd nie stosując się do żadnego z wyżej wymienionych nakazów, nie spełniając żadnego z wymienionych warunków. Podkreślenia wymaga, że jezdnia w tym miejscu biegnie poniżej, w związku z czym – zgodnie z wyżej wymienionymi zasadami – zaparkowanie w tymże miejscu na chodniku w ogóle nie jest możliwe. Dodatkowo przypomina o tym znak Zarządu Dróg Miejskich znajdujący się przy wjeździe na przedmiotowy chodnik, na którym zawarta jest informacja, iż jazda oraz parkowanie na chodniku jest zabronione, a niezastosowanie się do powyższego podlega egzekucji służb porządkowych (k.6). Obowiązujące przepisy nie przewidują zatem odstępstw od wskazanych powyżej reguł zatrzymywania pojazdu na chodniku, w związku z czym brak możliwości dojazdu pojazdem do określonego miejsca, nie może usprawiedliwiać i ekskulpować działania obwinionego, jak i każdego kierującego pojazdem parkującego w tymże miejscu na chodniku. Celem unormowań wskazanych powyżej jest m. in. zapewnienie bezkolizyjnego ruchu pieszych, to im przysługuje prawo do korzystania w sposób swobodny z tej części drogi, tak jak kierowcom pojazdów przysługuje pierwszeństwo korzystania części drogi będącej jezdnią, gdzie z kolei piesi mają ograniczenia i brak swobody w jej korzystania. Obwiniony postawił swoje prywatne interesy ponad obowiązuje normy prawne, a jeśli na to się zdecydował to winien mieć świadomość konsekwencji. Obwiniony zdaje się nie dostrzegać, że brak możliwości dojazdu do posesji nie powoduje, że możliwym jest naruszanie obowiązujących norm prawnych. Oczywistym jest, że taka niemożność powoduje dla niektórych osób subiektywne utrudnienia, ale nie uniemożliwia korzystania z posesji zgodnie z jej przeznaczeniem.

Zachowanie obwinionego M. M. polegające na tym,
że w dniu 12 marca 2018 roku około godziny 21:20 na ul. (...) w W. kierując samochodem marki V. o numerze rej. (...) wjechał i dokonał postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni, w pełni wyczerpuje dyspozycję art. 97 kw. Przepis kodeksu wykroczeń penalizuje zachowanie polegające na wykroczeniu przeciwko innym niż wymienione w kodeksie wykroczeń przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na podstawie tejże ustawy, a więc ma charakter blankietowy. Nie ulega wątpliwości, że obwiniony wystąpił przeciwko przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym, albowiem art. 47 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym dopuszcza przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub postój całego samochodu osobowego na chodniku, ale tylko przy krawędzi jezdni.

Przy wymiarze kary sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, który uznał za nieznaczny, miał także na uwadze cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Uwzględnił również stopień winy, pobudki działania, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu. M. M. osiąga dochody z prowadzonej przez siebie restauracji oraz firmy budowlanej, nie był karany za przestępstwa (k. 43), był uprzednio karany za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 44). Mając zatem na uwadze charakter i okoliczności czynu, stopień naruszenia przepisów ruchu drogowego, jak również warunki osobiste sprawcy zdaniem sądu kara grzywny w wysokości 100 złotych orzeczona na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw będzie odpowiednią sankcją karną za czyn przez obwinionego popełniony oraz sprawi, iż będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i więcej wykroczeń nie popełni. Orzeczona kara będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym i odniesie pożądane skutki w zakresie prewencji ogólnej, a także spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do obwinionego osiągnąć.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 119§1 kpw i określono ich wysokość na kwotę 130 zł, zasądzając je od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa. Zryczałtowane wydatki w niniejszej sprawie zgodnie z §3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2017 r., poz. 2467) wyniosły bowiem 100 złotych, zaś opłata – na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 j.t. ze zmianami) – 30 złotych. Ponadto zgodnie z §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2017 r., poz. 2467) zasądzono od obwinionego na rzecz (...) W. kwotę 20 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.