Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSO Małgorzata Szyszko

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Tadeusza Kaczana Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014r.

sprawy R. S.

oskarżonego z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.64§1 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt XII K 496/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 400 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Psie Pole oskarżył R. S. o to, że:

I.  w dniu 25 lutego 2011 r. we W. przy pl. (...) na terenie Pasażu (...) w punkcie (...) działając wspólnie i porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane M. M. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu rent/wyłudzili pieniądze w kwocie 17.646,53 zł z (...) Bank S.A., w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami zawarł umowę pożyczki nr (...) w kwocie 17.646,53 zł, która została następnie przelana na konto bankowe (...), przy czym nie mieli zamiaru spłacać pobranej pożyczki, czym działali na szkodę (...) BANK S.A., przy czym czynu tego R. S. dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19.02.2007r. sygn. akt II K 316/06 obejmującym: wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 grudnia 2004r. sygn. akt IIIK43/04 za czyny: z art.310§l kk. i art.286§ l kk. i art.270§l kk. i art.13§l kk. w zw. z art.286§l kk. i art.270§l kk. w zw. art.11§2 kk. w zw. z art.91§l kk., za które wymierzono karę 5 lat pozbawienia wolności; z art.18§3kk w zw. z art. 286§l kk. i art.18§l kk. w zw. z art.286§l kk. i art.18§l kk. w zw. z art.13§l kk. w zw. z art.286§l kk. w zw. z art.91§l kk., za które wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; z art.18§l kk. w zw. z art.286§l kk. i art.270§l kk. oraz art.18§l kk. w zw. z art.13§l kk. w zw. z art.286§l kk. i art.270§l kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.91§l kk., za które wymierzono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 23 grudnia 2004 r. sygn. akt II K 447/00 za czyny: z art.297§1 kk. i art.286§1 kk. i art.270§1 kk. oraz z art.13§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. i art.286§1 kk. i art.270§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.91 §1 kk., za które wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, za które to czyny wymierzono mu karę łączną 5 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 09.12.1999 r. do 12.09.2000 r. od 04.06.2003 r. do 13.08.2004 r. i od 06.12.2006 r. do 01.02.2008 r., tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.64§1 kk.

II.  w dniu 19 sierpnia 2011 r. w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Klienta działając wspólnie i porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci przerobionego dowodu osobistego (...) na dane G. K. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty oraz decyzji o przyznaniu renty (...) dokonali oszustwa w ten sposób że, G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie karty kredytowej (...) o nr (...) z limitem kredytowym do kwoty 2500 zł oraz posługując tymi samymi dokumentami zawarł następnie umowę Kredytu na zakup Towarów/Usług o nr (...) na zakup laptopa m-ki A. o wartości 3061,25 zł czym działał na szkodę (...) S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

III.  w dniu 2 września 2011 r. we W., przy ul. (...) w Oddziale (...) (...) S.A. działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane M. R. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty (...) usiłowali wyłudzić pieniądze w kwocie 18.000,00 zł z (...), w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o otwarcie i prowadzenie rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego (...) i przyznanie pożyczki gotówkowej w kwocie 18.000,00 zł, której nie zamierzali spłacać, a która nie została im udzielona, z uwagi na odmowę Banku, czym działali na szkodę (...) S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I; tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

IV.  w dniu 7 września 2011r w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Klienta działając wspólnie i porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane T. Ł. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty (...), wyłudzili pieniądze w kwocie 2.500,00zł w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie karty kredytowej (...) o nr (...) z limitem kredytowym do kwoty 2.500,00 zł, przy czym zaciągniętego kredytu nie zamierzali spłacać, czym działali na szkodę (...) S. A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I; tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

V.  w dniu 8 września 2011 r. w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Klienta działając wspólnie i porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane T. Ł. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty (...) wyłudzili pieniądze w kwocie 5.959,89 zł w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie pożyczki gotówkowej o nr (...) w kwocie 5954,89 zł, której nie zamierzali spłacać, czym działali na szkodę (...) S. A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I; tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

VI.  w dniu 9 września 2011 r. we W. przy ul. (...) w Punkcie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane T. Ł. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty (...), usiłowali wyłudzić pieniądze w kwocie 10.000,00 zł, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie pożyczki gotówkowej w kwocie 10.000,00 zł, której nie zamierzali spłacać, a która nie została im udzielona z uwagi na odmowę Banku, czym działali na szkodę (...) Bank S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

VII.  w dniu 11 października 2011 r. we W. przy ul. (...) w Oddziale (...) (...) S.A. działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci przerobionego dowodu osobistego (...) na dane P. G. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty (...) i decyzji o przyznaniu renty, wyłudzili pieniądze w kwocie 20.873,69 zł, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami, złożył wniosek o otwarcie rachunku oszczędnościowo rozliczeniowego (...) za Zero o nr (...) i przyznanie pożyczki gotówkowej w kwocie 20.873,68 zł, która została przelana na konto wskazane przez niego w (...) S.A., przy czym pozycji tej nie zamierzali spłacać, czym działali na szkodę (...) S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

VIII.  w dniu 18 października 2011 r. w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Finansowej na terenie sklepu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane P. G. oraz sfałszowaną legitymację rencisty (...) i decyzji o przyznaniu renty, wyłudzili pieniądze w kwocie 4.306,78 zł, którego nie zamierzał spłacać, czym działali na szkodę (...) S.A, przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I; tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

IX.  w dniu 18 października 2011 r. w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Finansowej (...) na terenie sklepu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci przerobionego dowodu osobistego (...) na dane P. G. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty (...) i decyzji o przyznaniu renty, wyłudzili pieniądze w kwocie 2.500,00 zł, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej (...) (...) nr (...) w kwocie 2.500,00 zł, którego to kredytu nie zamierzali spłacać, czym działali na szkodę (...) S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I,

X.  tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

XI.  w dniu 19 października 2011 r. w K. przy ul. (...) w Punkcie (...) Finansowej (...) na terenie sklepu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego (...) na dane P. G. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty (...) i decyzji o przyznaniu renty, wyłudzili pieniądze w kwocie 2.500,00 zł, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie limitu Kredytowego nr (...) i umowy o wydanie i korzystanie z karty Kredytowej (...) nr (...) w kwocie 2.500,00 zł, przy czym kredytu tego nie zamierzali spłacać, czym działali na szkodę (...) S.A. przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

XII.  w dniu 20 października 2011 r. we W. przy ul. (...)na terenie (...) w salonie sieci (...) działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci: przerobionego dowodu osobistego na dane P. G. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty, wyłudzili aparaty telefoniczne i świadczenie usług telekomunikacyjnych, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) o nr abonenckim (...) oraz umowę o nr (...) nr abonencki (...), na podstawie których otrzymał dwa aparaty telefoniczne m-ki S. (...) oraz wyłudzili usługi telekomunikacyjne powodując straty o łącznej wartości 2.915,00 zł, czym działali na szkodę(...) Sp. z o.o. (...) ul. (...), przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk.

XIII.  w dniu 7 listopada 2011 r. we W. przy ul. (...) w Oddziale (...) (...) S.A. działając wspólnie i w porozumieniu z G. S. oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie fałszywych dokumentów dostarczonych przez R. S. w postaci przerobionego dowodu osobistego (...) na dane B. B. oraz sfałszowanej legitymacji rencisty i decyzji o przyznaniu renty, usiłowali wyłudzić pieniądze w kwocie 21.888,00 zł, w ten sposób, że G. S. posługując się w/w dokumentami złożył wniosek o przyznanie pożyczki nr wniosku (...) w kwocie 21.888,00 zł, której to pożyczki nie zamierzali spłacać, a która nie została im udzielona z uwagi na zatrzymanie G. S. przez policjantów, czym działali na szkodę (...) S.A., przy czym R. S. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanych w pkt. I, tj. o czyn z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. art.11§2 kk., w zw. art.64§1 kk .

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej wyrokiem z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt XII K 496/12,:

I.  uznał oskarżonego R. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I-XII części wstępnej wyroku, przy czym ustalił, że wysokość przyznanej pożyczki, wyłudzonej przestępstwem opisanym w punkcie V wynosiła 5.954,89 złotych; ustalił, że szkoda wyrządzona przestępstwem opisanym w punkcie VIII części wstępnej wyroku wynosiła 2.173,59 złotych, a nadto ustalił, że wartość przyznanego limitu kredytowego i wyrządzonej szkody – przestępstwem opisanym w punkcie IX części wstępnej wyroku wynosiła 2.500 złotych; tj. za winnego popełnienia przestępstw z art.286§1 kk. w zw. z art.297§1 kk. w zw. z art.11 §2 kk. w zw. z art.64§1 kk. i za to na podstawie art.286§1 kk. w zw. z art.11§3 kk. wymierzył mu kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności za każdy z czynów;

II.  na podstawie art.85 kk. i art.86§1 kk. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art.46§1 kk. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi w pkt II, IV, V, VIII, IX, X części wstępnej wyroku w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 9.344,86 złotych;

IV.  na podstawie art.63§1 kk. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w dniach od 09 listopada 2011 r. do 10 listopada 2011 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  orzekł o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych nr (...)pod poz. 56-78 na k. 461 (tom III) akt sprawy oraz nr (...)pod poz. 1 na k. 895 (tom V) akt sprawy;

VI.  orzekł o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów nr(...)pod poz. 5, 8 - 14, 21-24, 35-36, 52-54;

VII.  na podstawie art.44§2 kk. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)pod poz. 4, 6-7, 15-16, 18-19 jako służących do popełnienia przestępstwa;

VIII.  na podstawie art.231§1 k.p.k. złożył do depozytu sądowego do czasu wyjaśnienia uprawienia do odbioru, dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 17, 25-34, 37-51, 55;

IX.  na podstawie art.230§2 k.p.k. zwrócił Prokuraturze Rejonowej dla Wrocławia Psie Pole dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)pod poz. 20, uznając jego zbędność dla niniejszego postępowania karnego;

X.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył mu opłatę w kwocie 400 złotych.

Wyżej wskazany wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił:

1.  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary po jednym roku pozbawienia wolności za każdy z dwunastu zarzuconych mu czynów bez uwzględnienia formy stadialnej usiłowania względem trzech z nich oraz wymierzenie kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności wbrew zasadzie pełnej absorpcji, na którą Sąd I instancji powołał się w uzasadnieniu swojego wyroku przy określaniu wysokości kary łącznej, co przy właściwym zastosowaniu tej instytucji prawa karnego powinno było skutkować wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony pełnił kierowniczą rolę w popełnianych czynach zabronionych w formie współsprawstwa i w konsekwencji skazanie go za wszystkie z zarzucanych mu czynów ilekroć sfałszowanymi i przerobionymi dokumentami posługiwał się G. S., bez dostatecznego uwzględnienia w tej mierze zeznań tego świadka oraz M. Z..

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności oraz kary łącznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jako oczywiście bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy na sprzeczność podniesionych przez obrońcę zarzutów, bowiem zarzut rażącej niewspółmierności kary wtedy jest uprawniony, gdy odwołujący się nie kwestionuje treści ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, podczas gdy apelujący zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu także błąd w ustaleniach faktycznych.

Oceniając prawidłowość zaskarżonego orzeczenia w kontekście zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego należy stwierdzić, że Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonał rzetelnie właściwych ustaleń faktycznych w sprawie i trafnie ocenił zgromadzony materiał dowodowy przyjęty za podstawę wydania wyroku.

Sprawstwo oraz wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu przez Sąd meriti czynów potwierdzone zostały zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zwłaszcza relacjami G. S. i M. Z..

Analiza akt sprawy prowadzi zaś do wniosku, iż zawarty w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia stanowi jedynie, opartą na własnej ocenie materiału dowodowego, polemikę z ustaleniami Sądu I instancji, wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia i w żadnej mierze nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd orzekający w toku rozprawy mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, jeśli w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybiłby dyrektywom art.7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Tego rodzaju uchybień w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy się nie dopuścił.

Również twierdzenie apelującego, iż Sąd Rejonowy dowolnie ocenił zeznania świadków uznać należy za chybione.

Istota swobodnej oceny dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi.

Należy podkreślić, iż to właśnie wersja wydarzeń przedstawiona pierwotnie przez G. S., również w ocenie Sądu Odwoławczego układa się w spójną i logiczną całość. Owe przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności wymienionego świadka i niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego R. S. oraz późniejszej relacji G. S., w której wycofał się ze swoich pierwotnych zeznań, pozostaje pod swoistą ochroną art.7 kpk, gdyż po pierwsze poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, po drugie stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, po trzecie zaś jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało logicznie uargumentowane w pisemnych motywach wyroku.

Przekładając powyższe konstatacje na całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy, należy jednoznacznie stwierdzić, iż zasada swobodnej oceny dowodów nie została przez Sąd Rejonowy naruszona.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji nie przypisał oskarżonemu R. S. kierowniczej roli w popełnianych wspólnie i w porozumieniu z G. S. czynach. Gdyby bowiem tak było, oskarżony odpowiadałby za sprawstwo kierownicze a nie za współsprawstwo.

Tymczasem nie budzi wątpliwości, że oskarżony R. S., jak słusznie zwrócił na to uwagę Sąd I instancji, odgrywał istotną rolę w procesie wyłudzeń, aktywnie w nich uczestnicząc nie tylko poprzez uzyskiwanie przerobionych dokumentów, ale także wybieranie placówek i monitorowanie przebiegu przedsięwzięcia oraz decydowanie o podziale zysków. Wynika to w sposób jednoznaczny z pierwotnych, uznanych za wiarygodnie, zeznań G. S. a także zeznań M. Z., w zakresie, w jakim opisywał on sposób podziału zysku z dokonywanych przestępstw.

Myli się zatem apelujący wskazując, iż Sąd I instancji przyjął, że każdorazowo o współpracy oskarżonego z G. S. świadczyła jedynie okoliczność posługiwania się fałszywymi dokumentami przez G. S. dostarczonymi przez R. S..

Słusznie natomiast Sąd Rejonowy odmówił wiarogodności późniejszej wersji zdarzeń prezentowanej przez G. S., albowiem świadek ten podczas kolejnych przesłuchań był niekonsekwentny a jego wyjaśnienia zawierały rażące sprzeczności.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary stwierdzić należy, że Sąd orzekający uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary określone w art.53§1 i 2 kk.

Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia w tym zakresie (art.438 pkt.4 kpk). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, „bijąca w oczy” różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (por. wyrok SN z dnia 21.01.2003 r., sygn. akt SNO 57/02).

W świetle powyższego stanowiska Sądu Najwyższego, którego poglądy w tym zakresie podziela Sąd Okręgowy, a wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, kara wymierzona wyrokiem Sądu I instancji, nie może być uznana za rażąco niewspółmierną. Istotne znaczenie w tej mierze ma treść przepisu art.53§1 kk., wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, tj. współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne - cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Wskazać w tym miejscu należy, iż Sąd Rejonowy bardzo wnikliwie przeanalizował wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść R. S. oraz rozważył, czy wymierzona przezeń kara spełni stawiane jej przez ustawodawcę cele.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji uwzględnił również popełnienie przez oskarżonego trzech z przypisanych mu dwunastu czynów w formie stadialnej usiłowania, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia zwracając uwagę na niższy stopień ich społecznej szkodliwości. Nie oznacza to jednak automatycznie konieczności wymierzenia oskarżonemu za te czyny kary łagodniejszej od kar wymierzonych za pozostałe czyny. Jakkolwiek zgodzić się należy z apelującym, iż kara wymierzona za usiłowanie popełnienia przestępstwa powinna być w zasadzie łagodniejsza niż za dokonanie przestępstwa, to jednak Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż „nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie w ramach wymiaru kary sprawca usiłowania, które tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności nie przekształciło się w dokonanie, sprawca, który żałuje, iż nie udało mu się dokonać przestępstwa, sprawca działający w warunkach powrotu do przestępstwa itp.” (Wąsek (w:) Górniok i in., t. 1, s. 223).

W szczególności zatem zwrócić należy uwagę na fakt, iż jak trafnie stwierdził Sąd I instancji, oskarżony był już w przeszłości wielokrotnie karany, zaś wszystkich przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów dopuścił się w warunkach recydywy (art.64§1 kk.), co jednocześnie świadczy o głębokiej jego demoralizacji. Popełnione przez niego przestępstwa skierowane były przeciwko jednemu z podstawowych i najistotniejszych dóbr chronionych prawem, jakim jest mienie. Mnogość przypisanych R. S. czynów świadczy natomiast o tym, iż z przestępczego procederu uczynił on sobie stałe źródło dochodu.

Sąd Rejonowy uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary łącznej w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy wprawdzie błędnie powołał się na zastosowanie zasady pełnej absorpcji, bowiem właściwym przy uzasadnieniu orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności wobec R. S. powinno być powołanie zasady asperacji, polegającej na wymierzeniu kary w wysokości wyższej od najwyższej z orzeczonych kar jednostkowych, ale niższej niż ich suma.

Wbrew jednak stanowisku apelującego nie zachodzą w rozpoznawanej sprawie przesłanki do pełnej absorpcji kary. R. S. dopuścił się popełnienia na przestrzeni roku kilkunastu przestępstw. Czyny te – oszustwa i oszustwa kredytowe - popełnione były na szkodę wielu różnych podmiotów. Popełnienie wielu przestępstw oraz długi okres, w jakim dopuszczono się czynów, jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. R. S. dopuścił się popełnienia kilkunastu przestępstw, a zatem orzeczenie kary łącznej w wysokości odpowiadającej najwyższej karze z podlegających łączeniu (1 rok pozbawienia wolności), prowadziłoby do stanu bezkarności za pozostałe czyny.

Fakt ten spowodowałby tak u oskarżonego jak i w odczuciu społecznym przekonanie o nie ponoszeniu konsekwencji karnej czynów, za które orzeczono kary pozbawienia wolności.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, daje gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzy atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego.

Istotnym wobec treści apelacji jest także to, iż miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa. Taka sama bowiem kara za przestępstwo zagrożone niską sankcją będzie surowa w porównaniu z takim samym ilościowo wymiarem kary za przestępstwo zagrożone sankcją z wysokimi granicami (por. wyroki SA w Krakowie z dnia 31.08.2005 r., sygn. akt KZS 2005/9/28 oraz z dnia 28.12.2000 r., sygn. akt KZS 2001/1/25). W rozpoznawanej sprawie, przy uwzględnieniu wyżej przytoczonych okoliczności, nie może być mowy o rażącej surowości, gdy wymierzona oskarżonemu kara oscyluje w dolnych granicach zagrożenia.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż przy wymiarze kary oskarżonemu nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, a co za tym idzie nie można podnosić rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art.438 pkt.4 kpk.

Skoro zatem nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia o karze, która uzasadniałaby jego zmianę - to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o przepisy art.636 kpk oraz art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt.5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.(Dz.U. z 1983r. nr 49 poz.223 z późn. zm.)