Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 22 maja 2018 r., sygn. akt I C 544/17

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej 4 050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO del. Lucyna Morys-Magiera SSA Anna Bohdziewicz SSA Ewa Jastrzębska

Sygn. akt I A Ca 784/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w W. w pozwie złożonym 7 listopada 2016r. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 75 322,02zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu. Podawał, że pozwana posiada wymagalne zadłużenie z tytułu umowy pożyczki z 19 grudnia 2012r. w wysokości 75 322,02zł, na które składa się niespłacony kapitał w kwocie 73 700,97zł, odsetki umowne w kwocie 736,37zł, odsetki od zobowiązania przeterminowanego w kwocie 706,68zł, opłaty umowne w kwocie 178zł. Roszczenie stało się wymagalne 10 października 2016r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 21 lutego 2017r., sygn. akt VI Nc – e 2053484/16, Sąd Rejonowy (...) w L. uwzględnił powództwo w całości.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana złożyła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwana zarzuciła: brak wymagalności dochodzonego roszczenia, nieudowodnienie wysokości roszczenia co do wysokości jak i co do zasady, nieważność umowy bankowej, brak przekazania przez powoda środków pieniężnych pozwanej, brak związania pozwanej postanowieniami umowy w części dotyczącej wysokości odsetek za opóźnienie, brak wskazania wysokości stopy procentowej odsetek, brak wypowiedzenia umowy bankowej i brak wymagalności części należności głównej, brak wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powoda, przedawnienia roszczenia, stosowanie przez powoda niedozwolonych klauzul umownych. Pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia opartego na wyciągu z ksiąg bankowych powoda, podnosząc, że z wyciągami z ksiąg bankowych nie wiążą się żadne domniemania prawne potwierdzające autentyczność danych w nich zawartych. W sytuacji, gdy strona pozwana kwestionuje kwotę przedstawioną w wyciągu obowiązkiem powoda jest przedstawienie innych dowodów, które mogą potwierdzić wysokość dochodzonego pozwem roszczenia. Poza tym powód nie przedstawił rzetelnego i oryginalnego pełnomocnictwa dla swojego pełnomocnika, który podpisał dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg banku. Nadto wyciąg ten został sporządzony 7 listopada 2016r., natomiast pełnomocnictwo dla radcy prawnego C. P., która wyciąg ten podpisała, pochodzi z dnia 16 marca 2017r., a zatem pełnomocnik powoda w dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych nie był uprawniony to jego wystawienia i podpisania. Odnośnie zarzutu braku wymagalności dochodzonego roszczenia zarzuciła pozwana, iż nie dowiódł powód, aby doręczył jej wypowiedzenie umowy kredytowej, a także poprzedzające je wezwanie do zapłaty. Nie przedłożył także umocowania dla osoby, która podpisała przedsądowe wezwanie do zapłaty.

Zaskarżonym wyrokiem z 22 maja 2018r. Sąd Okręgowy w Katowicach w punkcie 1) oddalił powództwo, w punkcie 2) zasądził od powoda na rzecz pozwanej 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż 19 grudnia 2012r. strony zawarły umowę numer (...) o kredyt konsolidacyjny, na mocy której powodowy Bank udzielił pozwanej kredytu w kwocie 105 484,69zł. Kredyt ten pozwana zobowiązała się spłacić wraz z odsetkami umownymi w 120 równych ratach po 1 117,04zł. Kredyt przeznaczony był na potrzeby konsumpcyjne pozwanej oraz spłatę jej zobowiązań kredytowych w (...) SA. Zgodnie z § 5 umowy całkowita kwota kredytu wynosiła 105 484,69zł, a całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy 156 828,77zł. Na całkowity koszt kredytu składały się ją odsetki w wysokości 28 559,39zł oraz jednorazowa opłata z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia na życie w wysokości 22 784,69zł.

Sąd Okręgowy stwierdził, iż zgodnie z § 9 umowy Bank miał prawo wypowiedzieć umowę miedzy innymi w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy lub regulaminu udzielania kredytów/pożyczek dla osób fizycznych przez kredytobiorcę oraz w przypadku stwierdzenia przez Bank zagrożenia w spłacie kredytu. Jeżeli kredytobiorca zalegał ze spłatą dwóch kolejnych rat kredytu Bank miał obowiązek pisemnego wezwania kredytobiorcy do zapłaty, a gdy należności nie zostaną uregulowane w terminie siedmiu dni od daty odbioru wezwania do zapłaty, bank miał prawo wypowiedzieć umowę. Integralną część przedmiotowej umowy stanowiły załączniki w postaci: harmonogramu spłat, formularza oświadczenia o odstąpieniu od umowy, dyspozycji uruchomienia kredytu/pożytki, regulaminu udzielania pożyczek/kredytów dla osób fizycznych, wyciągu z taryfy opłat i prowizji (...) SA dla klientów indywidualnych, oświadczenie o poddaniu się egzekucji. Ustalił, że w § 14 ust. 2 umowy pozwana oświadczyła, że zapoznała się z załącznikami do umowy, akceptuje ich treść i potwierdza ich otrzymanie. W dniu zawarcia umowy pozwana podpisała także formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, w którym zawarte zostały najważniejsze informacje dotyczące wysokości kredytu i oprocentowania, warunków spłaty, skutków braku płatności, obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia.

Ustalił Sąd pierwszej instancji, iż zgodnie z dyspozycją pozwanej kredyt został uruchomiony w formie przelewu na jej rachunek w powodowym Banku. Z rachunku kredytu pozwana poleciła również dokonać przelewu jednorazowej opłaty z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia na życie w kwocie 22 784,69zł na rachunek kredytowy. Pozwana złożyła bowiem deklarację ubezpieczeniową (wariant C ), w której oświadczyła, że po zapoznaniu się z warunkami grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy lub trwałego inwalidztwa osób fizycznych zawierających z powodowym Bankiem umowy pożyczki, wyraża zgodę na objęcie jej ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy lub trwałego inwalidztwa osób fizycznych zawierających z (...) SA umowy pożyczki, która została zawarta 28 czerwca 2012r. pomiędzy Towarzystwem (...) SA a Bankiem.

Stwierdzono, że pozwana w 2016r. zaprzestała regularnych spłat kredytu. 8 lipca 2016r. powód wystosował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty, wzywając ją do uregulowania wymagalnego zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy w terminie siedmiu dni od otrzymania wezwania wynoszącego 2711,62zł oraz 40zł z tytułu kosztów wysłania pisma. Jednocześnie powód poinformował pozwaną, że nie uregulowanie zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy wraz z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania, a w konsekwencji wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Następnie pismem z 8 sierpnia 2016r. powód dokonał warunkowego wypowiedzenia umowy kredytowej z powodu niedotrzymania jej warunków i nie uregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty. Wezwał powód pozwaną do dokonania w terminie czternastu dni, licząc od dnia otrzymania pisma, spłaty zaległości, które na dzień sporządzenia pisma wynosiły 2856,46zł i 25 zł z tytułu kosztów wysłania pisma. Jednocześnie poinformował pozwaną o możliwości złożenia w terminie czternastu dni od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Natomiast w przypadku nieskorzystania z uprawnień przysługujących pozwanej, a wskazanych w art. 75 c ustawy prawo bankowe powód oświadczył, że wypowiada umowę o kredyt konsolidacyjny z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął termin czternastu dni roboczych, licząc od daty doręczenia pisma. Zaznaczył powód, że jeżeli po okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. Natomiast w przypadku nie uregulowania zadłużenia przeterminowanego bądź uregulowania go w niepełnej wysokości, umowa zostanie rozwiązana wraz z upływem okresu wypowiedzenia, a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności. Powyższe wypowiedzenie pozwana otrzymała 18 sierpnia 2016r.

Nie było kwestionowane, że 7 listopada 2016r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku numer (...), w którym stwierdził, że pozwana posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 75 322,02zł z tytułu umowy pożyczki numer (...) z 19 grudnia 2012r. Na kwotę wymagalnego zadłużenia składają się: niespłaconych kapitał w kwocie 73 700,97zł 97, odsetki umowne w kwocie 736,37zł, odsetki od zobowiązania przeterminowanego w kwocie 706,68zł, opłaty umowne w kwocie 178zł. Ponadto od 7 listopada 2016r. Bankowi należne są odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od kwoty zadłużenia przeterminowanego w wysokości 75 322,02zł.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Jako podstawę prawną żądania pozwu wskazał art. 69 ust. 1 Prawa bankowego w brzmieniu obowiązującym na datę podpisania umowy.

Uznał, iż skoro pozwana kwestionowała istnienie, wysokość i wymagalność dochodzonej wierzytelności, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zawarcia przez niego z pozwaną umowy kredytowej, jak i wysokości i wymagalności wierzytelności z tej umowy wynikającej. Powód częściowo sprostał temu obowiązkowi przedstawiając, poświadczony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, odpis umowy kredytowej. Treść umowy kredytowej z 19 grudnia 2012r. określa wzajemne prawa i obowiązki stron, w tym wysokość zobowiązania, które winna był spłacać w określonych terminach pozwana. W treści umowy znajdują się również stosowne zapisy dotyczące przyczyn wypowiedzenia umowy, a z historii rachunku kredytowego pozwanej wynika, że w 2016r. zaprzestała ona regularnego spłacania rat kredytu. Skoro pozwana nie uczyniła zadość obowiązkom dłużnika i nie dokonywał regularnych spłat rat kredytu, zasadnym było wypowiedzenie umowy kredytowej.

Pozwana kwestionowała jednak skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu, a zarzut ten w ocenie Sądu Okręgowego był zasadny. Wskazał, że wypowiedzenie umowy jest prawokształtującym oświadczeniem, bardzo istotnym i dotkliwym dla kredytobiorcy, a zatem nie może być dokonane w sposób nagły, zaskakujący, nawet jeżeli istnieją podstawy do jego podjęcia, zgodnie z treścią umowy kredytowej. Sąd zaznaczył, że z § 9 ust. 3 umowy kredytu wynika, że procedura wypowiedzenia umowy kredytu przez bank w przypadku zalegania przez kredytobiorcę ze spłatą dwóch kolejnych rat wymagała wdrożenia postępowania upominawczego. Jego zdaniem ostateczne wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanej z 8 lipca 2016r., a także pełnomocnictwo dla osoby, która jej podpisała w sytuacji, gdy nie przedstawiono dowodu skutecznego doręczenia tego wezwania pozwanej, nie pozwala na przyjęcie, iż została ona wyczerpana.

Nie wykazano, by dotarło do pozwanej w taki sposób, że mogła się z nim zapoznać, w rozumieniu art. 61 § 1 kc; materiał dowodowy nie pozwolił nadto na przyjęcie skutecznego doręczenia zastępczego. Sąd Okręgowy zaznaczył, iż nie wiadomo czy i kiedy pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty z 8 lipca 2016r., a tym samym czy wypowiedzenie umowy pismem z 8 sierpnia 2016r. było uzasadnione, skoro 7 dniowy termin do zapłaty zaległość biegł od otrzymania przez kredytobiorcę wezwania do zapłaty.

W ocenie Sądu pierwszej instancji nie sposób nadto było przyjąć, że wystąpienie w niniejszej sprawie z pozwem o zapłatę ma moc wypowiedzenia umowy, skoro pozew został złożony, a następnie podpisany przez pełnomocników nie mających umocowania do wypowiadania umów zawartych z Bankiem, ani kierowania wezwań do osób zobowiązanych wobec Banku. Nadto w takim przypadku wypowiedzenie również nie zostałoby poprzedzone stosownym wezwaniem do zapłaty z wyliczoną na dzień wezwania wymagalną kwotą do zapłaty. Na marginesie wskazał, że co do zasady dopuszcza się możliwość skutecznego złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o kredyt, pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia, co wymaga jednak zbadania konkretnego przypadku.

Sąd Okręgowy uznał zatem, że umowa kredytowa nie została pozwanej skutecznie wypowiedziana, a co za tym idzie : dochodzona pozwem kwota nie jest wymagalna i powództwo podlegało oddaleniu jako przedwczesne.

W ocenie Sądu powód nadto nie wykazał wysokości wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy kredytowej, przedstawiając na tę okoliczność jedynie wyciąg z ksiąg bankowych, stanowiący dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, nie korzystający z domniemania, że oświadczenie to jest zgodne z prawdą.

Przedstawionemu przez powoda wyciągowi z jego ksiąg z dnia 7 listopada 2016 roku nr (...), Sąd odmówił nadto wiarygodności, gdyż został on podpisany dopiero w dniu 1 sierpnia 2017r. przez pełnomocnika powoda radcę prawnego C. P., która pełnomocnictwo do reprezentowania powoda i podpisywania wystawionych przez Bank wyciągów z ksiąg bankowych otrzymała w dniu 16 marca 2017r., podczas gdy powód już w pozwie z 7 listopada 2017r. powoływał się na wystawiony wyciąg z ksiąg banku. Ponadto z pełnomocnictwa wynika, że pełnomocnik powoda jest uprawniony jedynie do podpisywania „wystawionych przez Bank wyciągów z ksiąg bankowych”, a zatem nie do ich wystawiania. Tymczasem treść art. 95 ust. 1 Prawa bankowego wskazuje, że sporządzone na podstawie ksiąg rachunkowych banków wyciągi powinny być podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków. Takiego upoważnienia pełnomocnik powoda nie przedstawił. Powyższe okoliczności podważają rzetelność przedstawionego przez powoda wyciągu z ksiąg bankowych i nie może on stanowić dostatecznego dowodu co do wysokości dochodzonej wierzytelności, podobnie jak elektroniczne wydruki historii rachunku kredytowego pozwanej. Sąd wskazał nadto, że powód, chociaż wskazał w pozwie i w piśmie z 2 października 2017r. , od jakich kwot, za jakie okresy i w jakiej wysokości naliczył odsetki, to pomimo zarzutów pozwanej nie przedstawił wyliczenia kwoty 178 zł z tytułu opłat umownych, ani też nie wyjaśnił w jaki sposób rozliczona została wpłacona przez pozwaną 22 784,69zł jako składka ubezpieczeniowa. Mimo wykazania, iż po sporządzeniu wypowiedzenia umowy i wstawieniu wyciągu z ksiąg banku pozwana dokonała jeszcze czterech wpłat po 500zł, powód nie wykazał nadto, czy i w jaki sposób zostały one rozliczone.

Odnośnie zarzutu uznania przez pozwaną roszczenia poprzez powyższe wpłaty oceniono, iż w okolicznościach niniejszej sprawy świadczą one jedynie o uznaniu roszczenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytowej co do zasady, a nie co do wysokości żądania pozwu. Sąd wskazał przy tym, iż raty kredytu pozwana według harmonogramu pozwana winna spłacać do grudnia 2022r.

Wobec powyższych okoliczności, które nie pozwalały na uwzględnienie powództwa, nie odniesiono się do dalszych podniesionych przez pozwaną zrzutów.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Koszty zastępstwa procesowego na rzecz pozwanej zasądzone zostały w stawce minimalnej, która jest adekwatna do nakładu pracy pełnomocnika w niniejszej sprawie. Pełnomocnik pozwanej sporządził wprawdzie dwa obszerne pisma procesowe, niemniej w sprawie obyły się tylko dwie rozprawy, w których nie uczestniczył.

Apelację od tego wyroku w całości wniósł powód, domagając się jego zmiany i uwzględnienia powództwa w całości oraz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Zarzucał naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę dowodu w postaci ostatecznego wezwania do zapłaty z 8 lipca 2016r. jako niedoręczonego i mylnego uznanie, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu. Zaznaczał, że z umowy nie wynika konieczność przesłania wezwania do zapłaty listem poleconym ze zwrotnym poświadczeniem odbioru. Skarżący zarzucał naruszenia art. 232 zd. 2 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez niedopuszczenie dowodów nie wskazanych przez stronę na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i brak wezwania strony do złożenia dalszych dokumentów, mimo powzięcia wątpliwości co do dokumentów przedłożonych do akt. Apelujący podnosił ponadto naruszenie art.. 229 kpc poprzez uznanie, iż pozwana zaprzeczyła doręczeniu ostatecznego wezwania do zapłaty, podczas gdy powód w piśmie z 2 października 2017r. załączył ostateczne wezwanie do zapłaty z 8 lipca 2017r., którego odbiór nie był przez pozwaną kwestionowany. Zarzucał także naruszenie art. 95 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe poprzez nieuzasadnioną odmowę wiarygodności dowodu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych z 7 listopada 2016r. z uwagi na rzekome podpisanie go przez osobę nieuprawnioną, podczas gdy załączone do sprawy pełnomocnictwo uprawnia radcę prawnego C. P. do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych Banku, co spowodowało błędną ocenę tego dowodu i naruszenie art. 233 § 1 kpc. Powód wskazywał ponadto na naruszenie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe oraz art. 233 § 1 kpc poprzez przyjęcie, iż wydruki historii rachunku bankowego nie mogą stanowić dowodu co do wysokości dochodzonej wierzytelności oraz odmowę ich wiarygodności.

W apelacji zawarto nadto wniosek, w którym powód domagał się dopuszczenia dowodu z wydruku śledzenia przesyłek Poczty Polskiej na okoliczność doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty wymagalnego zadłużenia przed wypowiedzeniem jej umowy kredytu oraz statutu powoda na okoliczność dodatkowego potwierdzenia prawidłowego umocowania pełnomocnika powoda radcy prawnego C. P. do podpisywania wyciągów z ksiąg bankowych.

Wnioski dowodowe oddalono jako spóźnione na zasadzie art. 381 kpc na rozprawie apelacyjnej 30 stycznia 2019r.

Pozwana w odpowiedzi wniosła o oddalenie apelacji powoda i zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie mogła odnieść skutku.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że stan faktyczny sprawy został ustalony właściwie, w oparciu o dowody zgromadzone w aktach, zaoferowane przez obie strony reprezentowane przez wykwalifikowanych pełnomocników. Materiał dowodowy został nadto oceniony prawidłowo, zgodnie z zasadami zawartymi w art. 233 § 1 kpc. Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy przyjął za własne powyższe ustalenia faktyczne, bez konieczności ich ponownego, zbędnego przytaczania (zob.: postanowienie Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 2007r., II CSK 181/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z 13 grudnia 1935 r., C III 680/34, Zb. Urz. 1936, poz. 379, z 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Nie doszło, zdaniem Sądu drugiej instancji, do podnoszonego w apelacji naruszenia art. 233 § 1 kpc przez Sąd Okręgowy.

Właściwie Sąd Okręgowy ocenił, iż wezwanie do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej nie zostało pozwanej skutecznie doręczone. Powód, na którym spoczywał tu ciężar dowodu, nie wykazał tej okoliczności, pomimo kwestionowania jej przez przeciwniczkę procesową w toku całego postępowania. Okoliczności przeciwne, naprowadzane przez apelującego, nie zostały należycie wykazane w toku postępowania dowodowego.

Wprawdzie w istocie umowa kredytowa nie wymaga konieczności doręczenia takiego pisma kredytobiorcy listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, jednakże powód nie udowodnił doręczenia go pozwanej w należyty sposób. Jak słusznie wskazał to Sąd pierwszej instancji, dla przyjęcia skuteczności doręczenia, konieczne byłoby wykazanie doręczenia w sposób umożliwiający pozwanej zapoznanie się z tym pismem. Tej okoliczności powód nie udowodnił. Ostateczne wezwanie do zapłaty, poprzedzające wypowiedzenie umowy kredytowej (k.97), nie zostało poparte dowodem doręczenia, a jedynie dołączono dowód doręczenia (k.99) dotyczący już samego wypowiedzenie umowy kredytu (k.98). Nie udowodniono nadto zachowania procedury restrukturyzacyjnej określonej w art. 75 c ust. 1 – 5 ustawy Prawo Bankowe, na co wskazywano także już w odpowiedzi na pozew, gdzie pozwana kwestionowała doręczenie jej prawidłowego, warunkującego skuteczne wypowiedzenie umowy, wezwania do zapłaty. Zarzuty te nie wywołały stosownej inicjatywy dowodowej powoda, z wszelkimi tego konsekwencjami. Z uwagi na brak zachowania procedury restrukturyzacyjnej, za niesłuszne wypadało przyjąć żądanie uznania jako skutecznego wypowiedzenia umowy doręczenia powyższego wezwania do zapłaty wraz z pismem z 2 października 2017r., na które powoływał się apelujący.

Nie miało przy tym miejsca przyznanie okoliczności faktycznych ze strony pozwanej, jak chciał tego powód, podnosząc fakt doręczenia pozwanej pisma z 8 lipca 2017r., więc zarzut naruszenia art. 229 kpc również nie był skuteczny. Pozwana kwestionowała bowiem fakt doręczenia jej wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy kredytowej, zaprzeczając im już w odpowiedzi na pozew, a tym samym podważała skuteczność wypowiedzenia umowy. Próba wykazywania doręczenia wezwania do zapłaty pozwanej, podejmowana dopiero w toku postępowania drugoinstancyjnego, okazała się spóźniona i tym samym nie odniosła zamierzonego skutku.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności sądowego postępowania cywilnego, na stronie wywodzącej skutki prawne z określonych okoliczności, spoczywa ciężar ich dowodzenia (art. 6 kc, art. 232 kpc), z wszelkimi tego konsekwencjami.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób uznać, iżby w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 232 zd. 2 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez brak prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, celem wykazania okoliczności, na które powołuje się w sprawie o zapłatę znacznych kwot pieniężnych, powód będący profesjonalistą kapitałowym, instytucją finansową występującym w szerokim obrocie gospodarczym.

Powód, reprezentowany przez wykwalifikowanego pełnomocnika, decydował, jakimi środkami dowodowymi popierać będzie swoje twierdzenia w celu uzyskania korzystnego dla siebie orzeczenia sądowego. Nie jest zadaniem Sądów pierwszej oraz drugiej instancji, prowadzenie z urzędu postępowania dowodowego w celu wykazania zasadności twierdzeń jednej ze stron procesu cywilnego. Uznanie braku udowodnienia okoliczności faktycznych przez stronę do tego zobowiązaną, skutkować natomiast winno przyjęciem ich niewykazania w sprawie i skonstruowaniem stanu faktycznego stosownie do wyników postępowania dowodowego, co miało też prawidłowo miejsce w niniejszej sprawie. Zaprzeczenie wskazanym okolicznościom dokonane przez przeciwnika wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione (tak : postanowienie Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1975 r., III CRN 26/75, niepubl.). Pozwana konsekwentnie zaprzeczała doręczeniu jej wezwania do zapłaty należności z tytułu umowy kredytowej, które miałoby prowadzić do skuteczności wypowiedzenia umowy. W wyniku nieudowodnienia tej okoliczności Sąd Okręgowy słusznie ocenił ją na niekorzyść powoda, na którym spoczywał tu ciężar dowodu.

Sąd Apelacyjny uznał za Sądem Okręgowym, w świetle powyższych okoliczności, brak podstaw do przyjęcia dotychczasowego skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu pozwanej. Także zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacja Sądu pierwszej instancji, przemawiająca przeciwko przyjęciu za skuteczne jako wypowiedzenie umowy doręczenie odpisu pozwu pozwanej, zasługiwała na aprobatę, zważywszy na zakres uprawnień osoby podpisującej pozew w imieniu powoda (k.17).

Przyjąć zatem wypadało, iż na chwilę obecną wypowiedzenie umowy kredytowej pozwanej nie zostało jeszcze skutecznie dokonane.

W tym stanie rzeczy zbędnym okazało się odnoszenie do dalszych zarzutów apelacyjnych, odnoszących się do merytorycznych kwestii wykazania wysokości dochodzonego roszczenia przez powoda oraz naruszenia art. 233 § 1 kpc w zakresie dokumentów uzasadniających rozmiar zgłoszonej należności powoda.

Z tych wszystkich przyczyn oddalono bezzasadną apelację powoda na mocy art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego wyrzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, obciążając nimi przegrywającego powoda, stosownie do wyniku sporu.

Na koszty te składa się wynagrodzenie wygrywającej pozwanej, będącego radcą prawnym, obliczone stosownie do § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO del. Lucyna Morys-Magiera SSA Anna Bohdziewicz SSA Ewa Jastrzębska