Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Katarzyna Powalska (spr.)

SSR del. Izabela Matusiak

Protokolant sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z wniosku S. P. (1)

z udziałem M. P.

o rozgraniczenie

na skutek apelacji uczestniczki postępowania

od postanowienia Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 27 listopada 2018 roku, sygnatura akt I Ns 1281/16

postanawia:

I.  oddalić apelację;

II.  zasądzić od M. P. na rzecz S. P. (1) kwotę 360,00 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 26/19

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie z wniosku S. P. (1) z udziałem M. P. o rozgraniczenie dokonał rozgraniczenia nieruchomości znajdującej się w J. gmina C. oznaczonej numerami działek (...) stanowiącej własność S. P. (1) i nieruchomości znajdującej się w J. gmina C. oznaczonej numerami działek (...) stanowiącej własność M. P. objętej księgą wieczystą numer (...) i ustalił, że granica przebiega w linii prostej z punktu 1 do punktu 5 przez punkt 2, 3 i 4, z punktu 6 do punktu 9 przez punkt 7 i 8 oraz z punktu 10 do punktu 11 w sposób przedstawiony linią czarną na mapie sporządzonej przez biegłego sądowego geodetę P. M., wpisanej do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starosty (...) za numerem P. (...) (...) w dniu 14 września 2018 roku stanowiącej integralną część niniejszego postanowienia. Nadto Sąd nakazał pobrać od wnioskodawczyni S. P. (1) i uczestniczki M. P. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wieluniu kwoty po 1.433,03 zł tytułem wydatków i koszty postępowania między uczestniczkami wzajemnie zniósł.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i wnioski:

Nieruchomość położona w J. oznaczona numerami działek (...) stanowiła na podstawie aktu własności ziemi z dnia 23 lipca 1975 r. numer ON. (...) własność F. i W. D.. Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygnatura akt I Ns 377/ 14 Sąd Rejonowy w Wieluniu stwierdził, iż gospodarstwo rolne wchodzące w skład spadku po F. D. nabyła żona spadkodawcy W. D. i córka S. P. (1) po ½ części, a gospodarstwo rolne wchodzące w skład spadku po W. D. nabyła córka S. P. (1) w całości. Nieruchomość położona w J. oznaczona numerami działek (...) stanowiła na podstawie aktu własności ziemi z dnia 18 lipca 1977 r. numer ON. (...) własność J. P.. Uczestniczka M. P. nabyła prawo własności nieruchomości na podstawie umowy darowizny z dnia 09 października 2006 r. Stan posiadania przygranicznych pasów gruntu na działkach (...) w ciągu ostatnich lat zmieniał się, sąsiedzi mieli do siebie wzajemne pretensje o podorywanie części ich gruntów. Pomiędzy działkami stały słupy telefoniczne wykopane około 15 lat temu. Pomiędzy działkami siedliskowymi numer (...) przebiega rów, który był czyszczony i pogłębiany. Za rowem J. P. postawił na działce wnioskodawczym ogrodzenie z siatki, aby drób nie przechodził na tą działkę. Na działkach siedliskowych (...) od strony drogi właściciele postanowili betonowe ogrodzenie. Przebieg linii granicznej między działkami wnioskodawczym i uczestniczki postępowania określa operat założenia ewidencji gruntów obrębu J. numer (...), w szczególności zarys pomiarowy. Pomiary wykonane w 1966 roku na obszarze obrębu J. miały na celu założenie ewidencji gruntów i zaewidencjonowanie stanu posiadania. Podstawą tych pomiarów był pomiar terenowy stanu posiadania działek, którego wynikiem jest zarys pomiarowy służący do obliczenia powierzchni działek i założenia rejestrów gruntu dla każdego z właścicieli. Na podstawie wyników tych pomiarów wydane zostały akty własności ziemi. W operacie założenia ewidencji gruntów znajdują się protokoły okazania stanu posiadania z adnotacją podpisaną przez właściciela działek (...) F. D. oraz przez właściciela działek (...) S. P. (2), iż granice gruntów są im znane i nie wnoszą do nich zastrzeżeń. Sporna linia graniczna została zamierzona w latach 1960-tych za pomocą miar bieżących na 4 linie pomiarowe oznaczone przez biegłego sądowego P. M. na szkicu kolorem czerwonym i literami A, B, C i D. Linia pomiarowa A - linia graniczna między działkami numer (...) oznaczona jest miarą 144,3 m, a szerokość działek wynosi: działki (...) m i działki (...) m. Linia pomiarowa B - linia graniczna między działkami numer (...) oznaczona jest miarą 168,6 m, a szerokość działek wynosi: działek (...) m oraz działek (...) m. Linia pomiarowa C - linia graniczna pomiędzy działkami numer (...) oznaczona jest miarą 172,2 m, a szerokość działek wynosi: działek (...) m oraz działek (...) m. Linia pomiarowa D - linia graniczna między działkami numer (...) oznaczona jest miarą 172,5 m, a szerokość działek wynosi: działki (...) m i działki (...) m. Punkty początkowe i końcowe linii pomiarowych wykazanych na zarysie nie były stabilizowane i nie posiadają naliczonych współrzędnych geodezyjnych. Biegły geodeta P. M. uznał za prawidłowo wyznaczone punkty graniczne przez geodetę w postępowaniu administracyjnym. Na linii pomiarowej A punkt numer (...) - bezsporny -ustalony został w oparciu o odnaleziony w punkcie 11K fragment słupa betonowego. Na linii pomiarowej B punkt numer (...)ustalony został w oparciu o odnaleziony w punkcie KI znak graniczny w postaci kamienia betonowego, zastabilizowanego w trakcie opracowania operatu numer (...) podziału działki oznaczonej numerem (...), którego położenie zgodne jest z szerokościami działek wynikającymi z położenia ogrodzeń trwałych: działki numer (...) m i działki numer (...) m, a szerokości działek są zbieżne z danymi z zarysu pomiarowego. Punkt numer 10 jest wyznaczony na przecięciu linii pomiędzy punktami numer 9 i 11 z północną linią graniczną drogi oznaczonej numerem działki (...). W punktach O1 i 03 płoty schodzą się z ogrodzeniami działek sąsiednich. Punkt 02 stanowiący narożnik ogrodzenia między działkami (...) znajduje się według biegłego geodety w odległości 5 cm od wyznaczonego punktu numer 9. Odległość między punktami O1 i 02, czyli szerokość ogrodzenia działki (...), wynosi 39,3 m, a według zarysu pomiarowego z 1966 roku wynosić powinna 39,5 m. Odległość między punktami 02 i 03, czyli szerokość ogrodzenia działki (...) wynosi 72,7 m, a według zarysu pomiarowego z 1966 roku wynosić powinna 72,|k m. Na linii pomiarowej C punkt numer 5 wyznaczony został w oparciu o dane operatu numer (...), zgodnie z praktyką stosowaną w geodezji wyznaczania punktów granicznych w nawiązaniu do istniejących znaków granicznych, które są wynikiem postępowań działowych lub rozgraniczeniowych, dla których ustalono protokolarnie bezsporne położenie linii granicznych. Punkt numer 6 jest wyznaczony na przecięciu linii pomiędzy punktami numer 5 i 9 z północną linią graniczną rowu działki numer (...). Na linii pomiarowej D punkt numer 2 wyznaczony został w oparciu o pomierzony stan użytkowania działek sąsiednich.

Pozostałe punkty graniczne 1,3, 4, 6, 7, 8 i 10 są wynikiem przecięcia linii granicznych przedmiotowych działek z liniami granicznymi dróg i rowów.

Obliczenie powierzchni działek w opracowaniu z 1966 roku do założenia ewidencji gruntów polegało na wyznaczaniu szerokości działek na podstawie zarysu, natomiast długości działek określano na podstawie mapy i mnożono uśrednione wartości, stąd mogą występować różnice w powierzchni działek. Powierzchnie działek, wyznaczone w oparciu o ustalone wyżej położenie punktów granicznych: działki numer (...) ha, działki numer (...) ha, działki numer (...) ha i działki numer (...) ha wykazują niewielkie różnice z danymi z ewidencji gruntów. Znaczne różnice występują między powierzchnią działek (...), jednak obydwie działki mają wzrost powierzchni.

Linia graniczna oznaczona punktami 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11, na szkicu wykonanym przez geodetę biegłego sądowego P. M. oznaczona kolorem czarnym, biorąc pod uwagę sposób jej wyznaczenia i powierzchnie działek jest linią wynikającą z dokumentacji geodezyjnej. Przebieg linii użytkowania działek jest trudny do określenia, ponieważ zmienia się w wyniku prac polowych. Przebieg granicy wskazany przez uczestniczkę, oznaczony na szkicu przez biegłego sądowego geodetę kolorem czerwonym MP1-MP2-MP3-MP4-MP5-MP6-MP7-MP8-MP9-MP10-MP11, nie jest linią prostą. Między działkami (...) nie ma trwałego stanu użytkowania; znajdujący się tam rów raz jest szerszy, raz węższy, raz płytszy raz głębszy i nie rozstrzyga o stanie użytkowania. Położenie słupów telefonicznych nie powinno być, według biegłego sądowego, podstawą do wyznaczenia spornej linii granicznej, ponieważ przy ich montażu nie była sporządzona dokumentacja geodezyjna odnośnie przebiegu granic.

Przy takich ustaleniach Sąd I instancji wywiódł, że poprzednicy prawni wnioskodawczym i uczestniczki postępowania nabyli własność rozgraniczanych nieruchomości na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. z 1971 r., nr 27, poz. 250). Przesłanką nabycia prawa własności nieruchomości rolnej na podstawie art. 1 powołanej ustawy było w szczególności samoistne posiadanie nieruchomości przez rolnika w dniu wejścia w życie ustawy, czyli w dniu 04 listopada 1971 r. Jak wynika z opinii biegłego sądowego geodety P. M., prawo własności nieruchomości nabyte zostało w granicach określonych w operacie założenia ewidencji gruntów obrębu J. z 1966 roku numer (...). Podstawą sporządzenia operatu był pomiar terenowy stanu posiadania działek, którego wynikiem był zarys pomiarowy służący do obliczenia powierzchni działek i założenia ewidencji gruntów dla każdego właściciela. Jak wynika z załączonych do zarysu pomiarowego z 1966 roku protokołów granice i powierzchnia działek okazane zostały właścicielowi działek numer (...) F. D. oraz właścicielowi działek numer (...) S. P. (2), którzy nie wnieśli do nich zastrzeżeń. Na podstawie wyników tego pomiaru wydane zostały akty własności ziemi dla na rzecz J. P. stwierdzające nabycie prawa własności działek numer (...) i na rzecz F. i W. D. działek numer (...). Granica pomiędzy działkami wnioskodawczym o numerach (...) i uczestniczki o numerach (...)wynikająca z dokumentów geodezyjnych, stanowiących podstawę wydania aktów własności ziemi, przedstawiona na mapie sporządzonej przez biegłego sądowego geodetę P. M. kolorem czarnym przebiegająca w linii prostej z punktu 1 do punktu 5 poprzez punkty 2, 3 i 4, z punktu 6 do punktu 9 poprzez punkty 7 i 8 oraz z punktu 10 do 11 jest granicą prawną pomiędzy nieruchomościami. Położenie ustalonych przez geodetę punktów granicznych zgodne jest z szerokościami działek wynikającymi z położenia ogrodzeń trwałych. Sporny między zainteresowanymi punkt graniczny między ogrodzeniem od strony drogi działek (...) znajduje się w punkcie 9, wyznaczonym w oparciu o dane z operatu numer (...). W liniach ogrodzeń działki, przy przyjęciu z punktu 9 jako granicznego, mają szerokość: działka (...) m i działka (...) m, które to miary są zbieżne z danymi z zarysu pomiarowego. Przebieg linii użytkowania działek (...) oraz działek (...) jest trudny do określenia, z a wnioskodawczyni i uczestniczka zajmują odmienne stanowiska. Nie można ustalić trwałego stanu użytkowania rozdzielonymi rowem działkami (...), który zmieniał się, był poszerzany i pogłębiany. W związku z wynikami opinii biegłego sądowego geodety P. M. ustalono przebieg granicy w sposób zgodny z danymi z ewidencji gruntów, którą to granicę należy z uwagi, jak już wyżej podniesiono uznać za granicę prawną.

Apelację od powyższego orzeczenia w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik uczestniczki postępowania, który zaskarżył postanowienie w całości i zarzucił mu:

a/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 153 k.c. polegające na sprzecznym z ustaleniami faktycznymi Sądu przyjęciu, iż nie jest możliwe ustalenie przebiegu granicy wg ostatniego spokojnego posiadania,

b/ naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 §1 k.p.c. poprzez przyjęcie wbrew treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż nie można ustalić trwałego stanu użytkowania między działkami nr (...) jak i działkami nr (...) co jest sprzeczne z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, zeznaniami świadków jak i złożoną Sądowi i podtrzymaną przed Sądem opinią biegłego geodety,

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i ustalenie przebiegu granicy pomiędzy działkami nr (...) wskazanej w opinii biegłego P. M. z dnia 10 września 2018 roku na szkicu oznaczonym linią pomarańczową i tak od pkt. MP1 do pkt.MP5 od pkt. MP6 do pkt. MP9 i od pkt. MP l0 do pkt. 11, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja uczestniczki postępowania nie zasługuje na uwzględnienie wobec analizy akt sprawy i oceny przytoczonych w tym kontekście motywów pisemnego uzasadnienia sądu pierwszej instancji.

Zgłoszony przez apelującą zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart. 233 § 1 k.p.c. jest niezasadny i ma w ocenie Sądu Odwoławczego wyłącznie charakter polemiki. W tym względzie należy podkreślić, iż swobodna ocena dowodów nie jest oceną dowolną. Jak uznał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 10 czerwca 1999 r. , II UKN 685/98 ( opubl. OSNAPiUS 2000,nr 17,poz. 655 ) normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Swobodna ocena dowodów ujęta jest zatem w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe. Oznacza to, że przede wszystkim sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych , z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości. Ponadto ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności w postaci chociażby zachowania świadka, autentyczności dokumentu czy źródła informacji, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Wreszcie sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów czyli wybrać te, na których zamierza oprzeć swoje rozstrzygnięcie i odrzucić inne, które uznał za pozbawione mocy dowodowej i wiarygodności. Przekłada się to z kolei i znajduje swoje odzwierciedlenie w treści pisemnego uzasadnienia dokonanego zgodnie z normą art. 328 § 2 k.p.c. Sąd rozważający zebrany w sprawie materiał dowodowy ma obowiązek wyprowadzenia niego wniosków wyłącznie logicznie prawidłowych. W konsekwencji między wnioskami sądu, które orzekający wyprowadza przy ocenie poszczególnych dowodów, nie może być sprzeczności. Wszystkie wnioski sądu muszą ze sobą korelować, stanowiąc logiczną całość. Z utrwalonej linii orzecznictwa wynika, iż własne przekonanie sądu a guo nie może naruszać zasady logicznego powiązania wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd może dawać wiarę tym lub innym świadkom, czyli swobodnie oceniać ich zeznania, nie może jednak na tle tych zeznań budować wniosków, które z nich nie wynikają ( por. orzeczenie S.N. z dnia 29 sierpnia 1974r., I CR 338/74, Biul. S.N. 1974, nr 12,poz. 227; czy też orzecz. S.N. z dnia 20 marca 1980 r. , II URN 175/79,opubl. OSNCP 1980,nr 10,poz. 200 ).

Trzeba także wyraźnie podnieść, że strona która chce podważyć sędziowską ocenę dowodów nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nawet jeśli ta ocena jest przekonująca. Nie wystarczą przy tym stwierdzenia, że ustalenia faktyczne są wadliwe, ani też wskazanie stanu faktycznego – jak w niniejszej sprawie czyni apelująca – jako tego jedynego odpowiadającego rzeczywistości. Kwestionujący dokonaną przez sąd orzekający ocenę materiału dowodowego powinni podać przyczyny umiejscowione w realiach sprawy, dla których swobodna ocena dowodów nie spełnia kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Tymczasem w przedmiotowej sprawie uczestniczka nie wykazała ani istotnych błędów logicznego rozumowania sądu pierwszej instancji , ani sprzeczności dokonanej oceny z zasadami doświadczenia życiowego, czy braku wszechstronności, które mogłoby prowadzić do wniosków odmiennych od przyjętych. Podnosi się bowiem w apelacji, że bezpodstawnie Sąd Rejonowy uznał, iż nie można ustalić stanu użytkowania między działkami podlegającymi rozgraniczeniu, choć podstawa taka istnieje zarówno w zeznaniach świadków, jak i opinii biegłego. Nie ma jednak błędu w tym rozumowaniu sądu meriti, który wyciągnął prawidłowe wnioski z całokształtu zebranego materiału dowodowego, a nie jak sugeruje apelacja z jego części korzystnej dla twierdzeń uczestniczki. Tak więc ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd Okręgowy przyjmuje za własny.

Najistotniejszy jednak w kontekście wniesionego środka zaskarżenia był zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 153 k.c wobec przyjęcia przez sąd a quo jako podstawy rozgraniczenia stanu prawnego nieruchomości, a nie ostatniego spokojnego stanu posiadania.

W tej płaszczyźnie trzeba przede wszystkim podnieść, że przepis art. 153 k.c. wprowadza trzy kryteria dokonywania przez sąd rozgraniczenia nieruchomości, których granice stały się sporne. Należą do nich stan prawny, ostatni spokojny stan posiadania i wreszcie wszelkie inne okoliczności. Należy przy tym wskazać, że każde poprzednie kryterium wyklucza następne i dlatego sąd winien dążyć przede wszystkim do ustalenia granic w oparciu o ich stan prawny, nawet jeśli jest wątpliwy. Wielokrotnie podkreślał to także w swoim orzecznictwie S.N. ( por. orzeczenie z dnia 10.07.1980 r., III CRN 103/80 – niepubl. oraz z dnia 21.07. 1966 r. III CR 146/66 OSP 1967 nr 7-8 poz. 185).

Ustalając stan prawny należy zaś brać pod uwagę wszelkie zdarzenia cywilnoprawne kształtujące go. Zdarzeniem takim jest niewątpliwie stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości, bądź przygranicznego pasa gruntu, czy też stwierdzenie stanu samoistnego posiadania gruntów o spornych granicach na dzień 4 listopada 1971 roku w trybie ustawy z dnia 26.10.1971 r. – o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych ( D.U. nr 27, poz. 250).

Niewątpliwie jednak stan prawny granic spornych określa także linia graniczna, wyznaczona przez biegłego geodetę na podstawie danych , znajdujących się w ewidencji tzw. granica ewidencyjna. Nie jest to bowiem jakaś abstrakcyjna linia, ale wyznaczona zgodnie z dokumentami dotyczącymi danych nieruchomości i pomiarami dokonywanymi na ich podstawie choćby przy zakładaniu ewidencji gruntów danego terenu. Jeśli więc możliwe jest odtworzenie takiej granicy ewidencyjnej, to przy połączeniu jej z określonym zdarzeniem kształtującym cywilnoprawnym, stanowi ona stan prawny, będący podstawą rozgraniczenia.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwe jest, że zarówno poprzednicy prawni wnioskodawczyni, jak i uczestniczki postępowania otrzymali na swoje nieruchomości akty własności ziemi w trybie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw, cytowanej wyżej. Oznacza to zatem, że stan posiadania przedmiotu rozgraniczenia w dniu 4 listopada 1971 roku, będący podstawą wydania tych aktów, jest stanem prawnym w rozumieniu art. 153 k.c. ( por. orzecz. S.N. z dnia 26.05. 1999 r. , III CKN 158/98, niepublik.). W odniesieniu więc do nieruchomości, których własność została nabyta na podstawie art. 1 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy, stan prawny granic odpowiada stanowi posiadania w dniu 4.11. 1971 r. i może być ustalony w postępowaniu rozgraniczeniowym ( por. orzecz. S.N. z dnia 9.09. 1999 r., II CKN 453/98, niepublik. ). Ma to rację bytu tylko wówczas gdy w decyzji administracyjnej o uwłaszczeniu uwzględniono zaktualizowane dane z ewidencji gruntów, jako że organ administracyjny ustalał na podstawie cytowanej wyżej ustawy jedynie nabycie własności określonej nieruchomości, nie dokonując jednocześnie kontroli jej granicy, a tym samym nie dokonując rozgraniczenia.

W tym kontekście ustalenia poczynione przez sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie nie są sporne. Jeśli tak to w pełni trafny jest pogląd tego sądu, iż prawo własności obu spornych nieruchomości zostało nabyte w granicach określonych w operacie założenia ewidencji gruntów obrębu J. z 1966 roku o numerze(...). Podstawą sporządzenia bowiem operatu był pomiar służący do obliczenia powierzchni działek i założenia ewidencji gruntów dla każdego właściciela. Taki pomiar wpływający zarówno na powierzchnie działek, jak i na ich granice był wówczas zgodny ze stanem posiadania gruntów, bo został zaakceptowany przez wszystkich, którym w tamtym czasie przysługiwało prawo do gruntów. Dlatego też jeśli możliwe było odtworzenie przebiegu granicy ewidencyjnej, to przy braku następczo wykazanych zdarzeń cywilnoprawnych ( choćby zasiedzenia przygranicznych pasów gruntu) mogących mieć wpływ na korektę tej linii, zasadnym jest twierdzenie o tożsamości granicy ewidencyjnej z granicą prawną. Możliwość ta , jak wskazano na wstępie, nawet obarczona pewną dozą wątpliwości pozwala na dokonanie rozgraniczenia według kryterium stanu prawnego, co w sposób oczywisty eliminuje możliwość ustalania kolejnego kryterium czyli ostatniego stanu spokojnego posiadania. W tym też kontekście zarzut apelacji , że sąd a quo nie sięgnął po taką podstawę rozgraniczenia jest pozbawiony jakichkolwiek podstaw. Ewentualne roztrząsanie go miałoby znaczenie jedynie w kontekście ustalenia zasiedzenia przygranicznych pasów gruntu, które mogłoby rzutować na stan prawny granicy, ale takiego twierdzenia nie ferowała którakolwiek z zainteresowanych stron, a i materiał dowodowy w sprawie nie dawał podstawy do takich ustaleń.

Stad też argumentacja podniesiona we wniesionym środku zaskarżenia nie może odnieść zamierzonego przez apelującą skutku i prowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Z tych powodów apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Takie rozstrzygnięcie zaś warunkowało orzeczenie o kosztach postępowania przed sądem drugiej instancji w zakresie poniesionych przez wnioskodawczynię kosztów zastępstwa adwokackiego ustalonych na podstawie § 5 ust. 2 w związku z § 10ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. poz. 1800 ze zm.