Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie:SSA Lucyna Guderska (spr.)

SSO del. Romuald Kompanowski

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2012 r. w Łodzi

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o emeryturę i wysokość kapitału początkowego,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi

z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt: VIII U 1357/11;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 525/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił M. M. prawa do emerytury, gdyż na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach udowodnił jedynie 12 lat, 8 miesięcy i 26 dni. Organ rentowy nie uznał za pracę w warunkach szczególnych okresu pracy na budowie eksportowej od 10 sierpnia 1981 r. do 16 sierpnia 1983 r. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy, wykonywanej w warunkach szczególnych, nie uwzględnił także okresu urlopu bezpłatnego po zakończeniu kontraktu z uwagi na brak informacji jakiego rodzaju ekwiwalenty wnioskodawcy wypłacono i czy opłacono od nich składki na ubezpieczenia społeczne.

W dniu 5 sierpnia 2011 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepianych.

Decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego M. M. na dzień l stycznia 1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił okresu urlopu bezpłatnego od 17 sierpnia 1983 r. do 20 grudnia 1983 r.

Odwołanie od decyzji z dnia 30 czerwca 2011 r. wnioskodawca złożył w dniu 18 sierpnia 2011 r. wnosząc o jej zmianę poprzez uwzględnienie okresu urlopu bezpłatnego od 17 sierpnia 1983 r. do 20 grudnia 1983 r. Wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego wg norm przepianych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie obu odwołań.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołania.

Powyższe rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zapadło na tle następującego stanu faktycznego.

Wnioskodawca M. M., urodzony (...), z wnioskiem o emeryturę wystąpił w dniu 26 maja 2011 r.

Od 28 października 1972 r. do 22 września 1973 r. wnioskodawca był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze godzin pracy na stanowisku kierowcy samochodu. W MPK kierował samochodami osobowymi marki Warszawa.

Uprawnienia do kierowania pojazdami o tonażu powyżej 3,5 tony uzyskał w dniu 27 lipca 1973 roku, prawo jazdy otrzymał jakiś tydzień później.

Od 25 września 1973 r. do 31 października 1988 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze godzin pracy.

W świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia l marca 1989 r. pracodawca zaświadczył, że w okresie pracy od 25 września 1973 r. do 31 października 1988 r. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego wymienionym w wykazie A dziale VIII poz. l pkt. 4 stanowiącym załącznik nr l do zarządzenia nr 11 Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 26 sierpnia 1988 r.

W okresie pracy w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 10 sierpnia 1981 r. do 20 grudnia 1983 r. wnioskodawca miał udzielony urlop bezpłatny celem wyjazdu do pracy na budowie eksportowej. Początkowo miał udzielony urlop bezpłatny na jeden rok, a następnie przedłożony na drugi rok.

Od 10 sierpnia 1981 r. do 16 sierpnia 1983 r. pracował na budowie eksportowej w T. w Libii jako kierowca - operator dźwigu. W tym czasie zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...). W okresie pracy za granicą wnioskodawca otrzymywał miesięczne wynagrodzenie walutowe (w dinarach libijskich LD) oraz wynagrodzenie złotowe.

Do Polski wnioskodawca wrócił w dniu 17 sierpnia 1983 r. Zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. wnioskodawca na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 21 grudnia 1983 r. podjął od 21 grudnia 1983 r.

Po zakończonym kontrakcie z tytułu zatrudnienia za granicą wnioskodawca nabył uprawnienia do wykorzystania w kraju:

-

26 + 26 dni roboczych urlopu wypoczynkowego za rok 1982 i 1983 nie wykorzystane w okresie pracy za granicą do wykorzystania w okresie od 18 sierpnia 1983 r. do 17 października 1983 r.;

-

48 dni roboczych z tytułu skróconego tygodnia nominalnego czasu pracy do wykorzystania
w okresie od 18 października 1983 r. do 13 grudnia 1983 r.;

-

oraz do 12 dni roboczych z tytułu przeprowadzonych badań lekarskich,

Rekompensatę za wymienione okresy wypłaciło Przedsiębiorstwo (...).

W okresie pracy na budowie eksportowej w Libii wnioskodawca jako kierowca -operator dźwigu wykonywał pracę taką jak wcześniej wykonywał w kraju w Przedsiębiorstwie (...). Pracował jako operator dźwigu albo prowadził samochody ciężarowe, którymi był rozwożony piasek. Były to samochody ciężarowe o tonażu powyżej 3,5 tony. Praca polegała na załadunku i rozładunku samochodów. Pracował przez minimum 8 godzin dziennie od soboty do czwartku. Nie miał żadnych przestojów ani okresów oddelegowania do innej pracy.

Za okresy dni wolnych przypadające po powrocie z kontraktu wynagrodzenie miał płacone w dewizach (dolarach).

Organ rentowy uznał wnioskodawcy za udokumentowany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 12 lat, 8 miesięcy i 26 dni, to jest okresy zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 25 września 1973 r. do 9 sierpnia 1981 r. i od 21 grudnia 1983 r. do 31 października 1988 r.

Okres pracy na budowie eksportowej od 10 sierpnia 1981 r. do 16 sierpnia 1983 r. organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu ubezpieczeniowego jako okres składkowy. Na dzień l stycznia 1999 r. organ rentowy uznał wnioskodawcy za

udokumentowany ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 28 lat, 10 miesięcy i 19 dni okresów składkowych.

Decyzją z dnia 6 lipca 2011 r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury.

Kapitał początkowy ZUS ustalił wnioskodawcy decyzją z dnia 3 grudnia 2004 r. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1980 - 1998. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 88,58 %. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS uwzględnił 29 lat, 2 miesiące i 16 dni okresów składkowych. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił okresu urlopu bezpłatnego od 14 grudnia 1983 r. do 20 grudnia 1983 r.

Decyzją o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z dnia 22 lutego 2005 r. ZUS skorygował wysokość zarobków za lata 1981-1983. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 112,50 % .

Decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. ZUS z urzędu dokonał ponownego ustalenia kapitału początkowego wnioskodawcy korygując przyjęte do ustalenia wartości kapitału początkowego okresy składkowe, które zostały uwzględnione w wymiarze 28 lat, 10 miesięcy i 19 dni. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił okresu urlopu bezpłatnego od 17 sierpnia 1983 r. do 20 grudnia 1983 r. Kapitał początkowy ustalony na dzień l stycznia 1999 r. wyniósł 160.288,37 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd pierwszej instancji, powołując się na art. treść art. 174, art. 184 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uznał odwołania za nieuzasadnione. Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres pracy na budowie eksportowej w Libii w okresie od 10 sierpnia 1981 roku do 16 sierpnia 1983 roku, natomiast dokonując oceny spornej kwestii jaką był okres urlopu bezpłatnego w okresie od dnia zakończenia pracy za granicą do dnia podjęcia pracy u macierzystego pracodawcy od 17 sierpnia 1983 roku do 20 grudnia 1983 roku Sąd pierwszej instancji uznał, że nie jest to ani okres składkowy, ani okres nieskładkowy w rozumieniu przepisów obowiązującej wówczas ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, jak i aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Także jednoznacznie, zdaniem Sądu pierwszej instancji, kwestię tę reguluje przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, zgodnie z którym okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Sąd Okręgowy stwierdził, że z przepisu tego wynika zawężenie okresów szczególnych tylko do okresów zatrudnienia, w których praca była wykonywana, a nie do sytuacji formalnego pozostawania w zatrudnieniu. Tym samym przypadający po zakończeniu kontraktu zagranicznego na budowie eksportowej okres tzw. urlopu dewizowego nie mógł być wnioskodawcy zaliczony do okresów pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, skoro ubezpieczony w czasie tym pracy faktycznie nie świadczył, jak również nie mógł być zaliczony do ogólnego stażu ubezpieczonego przy ustalaniu wartości kapitału początkowego, gdyż okres ten nie jest ani okresem składkowym ani okresem nieskładkowym w rozumieniu art. 6 i 7 ustawy emerytalnej.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Łodzi, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołania wnioskodawcy.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł M. M.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 184 ust. l pkt l ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zw. z § 2 ust. l i § 4 ust. l pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zw. § 7 ¹ rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem z zw. z art. 32 ust. l i 2 ustawy konstytucyjnej z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i wadliwe uznanie, iż skarżący nie spełnia wymagań określonych przewidzianych w powołanych wyżej przepisach aktów prawnych w tym zwłaszcza nie spełnia on warunków niezbędnych do nabycia świadczenia emerytalnego z tytułu świadczenia pracy w warunkach szczególnych, pomimo, iż w rzeczywistości takie warunki zostały przez niego spełnione;

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 174 ust. 2 w zw. 2 art. 7 pkt 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. § 7 ¹ rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem w zw. z art. 32 ust. l i 2 ustawy konstytucyjnej z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż urlop bezpłatny udzielony skarżącemu stanowi okres nieskładkowy, który nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu kapitału początkowego, podczas gdy faktycznie okres urlopu bezpłatnego, w rozumieniu przepisów powołanego rozporządzenia Rady Ministrów należy uznać za okres składkowy i wobec tego obliczyć kapitał początkowy z jego uwzględnieniem.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę powyższego wyroku poprzez ustalenie prawa do emerytury skarżącego oraz ustalenie kapitału początkowego, z uwzględnieniem okresu urlopu bezpłatnego od 17 sierpnia 1983 do 20 grudnia 1983 roku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje, według norm przepisanych, wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że dogłębna analiza przepisów prawa materialnego, w tym zwłaszcza ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a nadto rozporządzeń Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 roku oraz z dnia 7 lutego 1983 roku winna prowadzić do wniosku, iż skarżący na podstawie powołanych przepisów nie tylko wykonywał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze uprawniającym go do nabycia wcześniejszych uprawnień emerytalnych, ale również spełnił on warunki do obliczenia kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku, z uwzględnieniem okresu pobierania ekwiwalentu i korzystania z urlopu bezpłatnego. Urlop dewizowy stanowił bowiem substytut urlopu wypoczynkowego oraz kompensatę za nadliczbowy czas pracy. Gdyby skarżący świadczył pracę w Polsce i korzystał z przysługujących mu uprawnień urlopowych, to zarówno urlopy wypoczynkowe, jak również wolne soboty, byłyby automatycznie zaliczane do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie odnosi skutku, gdyż rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest trafne.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, jak również dokonał prawidłowej ich oceny pod kątem prawa materialnego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia prawa materialnego, a sprowadzające się w zasadzie do kwestionowania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny charakteru prawnego okresu tzw. urlopu dewizowego od 17 sierpnia 1983 roku do 20 grudnia 1983 roku, nie mogą się ostać.

W stanie faktycznym sprawy bezspornym jest, że w okresie od 10 sierpnia 1981 roku do 16 sierpnia 1983 roku M. M. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na budowie eksportowej w T. w Libii jako kierowca – operator dźwigu. W tym czasie ubezpieczony pozostawał jednocześnie w stosunku pracy z pracodawca macierzystym, jakim było Przedsiębiorstwo (...) w Ł., z tym że do dnia 20 grudnia 1983 roku przebywał na urlopie bezpłatnym. Wnioskodawca w dniu 17 sierpnia 1983 roku powrócił do kraju. Zważywszy na fakt, że ubezpieczonemu został wypłacony ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany za granicą urlop wypoczynkowy, sporny okres od 17 sierpnia 1983 roku do 20 grudnia 1983 roku, był urlopem bezpłatnym w macierzystym zakładzie pracy, stosownie do treści § 7 ¹ ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 roku w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (Dz. U. Nr 51, poz. 330, ze zmianami). W myśl tego przepisu jeżeli z przyczyn organizacyjno –produkcyjnych nie jest możliwe udzielenie czasu wolnego w okresie zatrudnienia za granicą, urlop bezpłatny w macierzystym zakładzie pracy ulega przedłużeniu odpowiednio do wymiaru nie udzielonego czasu wolnego od pracy. Istota sporu sprowadza się zatem do oceny charakteru prawnego tego przedłużonego urlopu bezpłatnego w kontekście unormowania zawartego w przepisach art. 6 i 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a mianowicie czy stanowi on okres składkowy bądź też nieskładkowy w rozumieniu powołanych przepisów.

Dokonanie przedmiotowej oceny wymaga odwołania się do regulacji prawnych zawartych w przepisach cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 roku. Przepis § 3 ust. 1 stanowił, że zakład pracy, który zatrudnia pracownika skierowanego do pracy za granicą, zwany dalej macierzystym zakładem pracy, udziela pracownikowi na okres skierowania do pracy za granicą urlopu bezpłatnego. W ust. 4 postanawia z kolei, że okres urlopu bezpłatnego, o którym mowa w ust.1, a także przypadający po zakończeniu tego urlopu okres niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, jeżeli pracownik podejmie zatrudnienie w macierzystym zakładzie pracy w terminie określonym w ust. 5.

Jak wynika zatem z cytowanego przepis, słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze wlicza się wyłącznie okres urlopu bezpłatnego na okres skierowania do pracy za granicą oraz okres niezdolności do pracy przypadający bezpośrednio po zakończeniu tego urlopu. Wyliczenie to ma charakter wyczerpujący i nie obejmuje przedłużonego urlopu bezpłatnego w związku z wypłatą ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za granicą. Wniosek taki znajduje nadto potwierdzenie w treści art. 12 ¹ rozporządzenia, który stanowi, że w czasie urlopu bezpłatnego, przypadającego po zakończeniu pracy za granicą, pracownik zachowuje dla siebie i dla członków rodziny prawo do świadczeń społecznej służby zdrowia i do zasiłków rodzinnych oraz przysługuje mu prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Z powyższego wynika zatem, że w czasie przedłużonego urlopu bezpłatnego pracownik zachowuje tylko uprawnienia enumeratywnie wymienione w przepisie. Gdyby zaś wolą prawodawcy było potraktowanie przedłużonego urlopu bezpłatnego w sposób tożsamy z urlopem bezpłatnym uregulowanym w § 3 ust. 1 rozporządzenia, ograniczyłby się do stwierdzenia, że okres ten wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze - § 3 ust. 4. W konsekwencji prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że okres ten nie stanowi okresu składkowego, jak też nieskładkowego podlegającego uwzględnieniu do ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego wnioskodawcy.

Dla przedstawionej wyżej oceny charakteru prawnego przedłużonego urlopu bezpłatnego nie ma znaczenia podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w trakcie pracy na budowie eksportowej pracował w ponadnormatywnym czasie pracy, czy też okoliczność, iż gdyby skorzystał z urlopu wypoczynkowego za granicą to okres ten byłby wliczony do stażu pracy. Wskazać należy, że w zamian za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wnioskodawca otrzymał stosowny ekwiwalent pieniężny, co stanowiło zaspokojenie roszczenia ubezpieczonego o urlop wypoczynkowy w stosunku do jednostki kierującej. Natomiast przewidziane przepisami rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 roku przedłużenie urlopu bezpłatnego o liczbę dni urlopu wypoczynkowego, za które wypłacono ekwiwalent pieniężny, miało na celu umożliwienie pracownikowi skorzystanie z prawa do odpoczynku po zakończeniu kontraktu z jednoczesnym usprawiedliwieniem jego nieobecności w pracy. A zatem, w ocenie Sąd Apelacyjnego, nie doszło w przypadku skarżącego do naruszenia zasady równości wobec prawa.

Konkludując, Sąd Apelacyjny w Łodzi podziela pogląd wyrażony w judykaturze, że okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, do którego pracownik nabył prawo w czasie pracy na tzw. budowie eksportowej, a za który po zakończeniu zatrudnienia za granicą wypłacono mu ekwiwalent pieniężny nie stanowi ani okresu składkowego, ani nieskładkowego w rozumieniu art. 6 i 7 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (por.: wyroku Sądu Apelacyjnego: w K. z dnia 20 marca 2007 roku III AUa 2537/05, opubl. Biul.SAKa (...) oraz w L. z dnia 25 lipca 2012 roku III AUa 527/12, opubl. LEX nr 1218476). Abstrahując bowiem od przepisów rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 roku okres ten nie został wymieniony jako okres składkowy czy też nieskładkowy zarówno w przepisach obowiązującej wówczas ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, jak również w aktualnie obowiązującej ustawie z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS, na co również zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji. Nie ma przy tym racji skarżący, który podnosi, iż okres urlopu bezpłatnego jest zaliczany do okresów nieskładkowych na mocy art. 7 pkt 8 ustawy emerytalnej. Wskazany przepis stanowi, iż okresem nieskładkowym jest okres urlopu bezpłatnego oraz przerw w zatrudnieniu w razie nieudzielania urlopu bezpłatnego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, w stałych przedstawicielstwach przy ONZ i w innych misjach specjalnych za granicą, w instytutach, ośrodkach informacji i kultury za granicą. Z brzmienia cytowanego przepisu wynika wyraźnie, że dotyczy on wyłącznie urlopu bezpłatnego udzielonego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w określonych instytucjach, placówkach i misjach za granicą, sytuacja taka nie ma niewątpliwie miejsca w rozpoznawanej sprawie. A zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, okres urlopu bezpłatnego nie stanowi ani okresu składkowego ani nieskładkowego, gdyż zgodnie z art. 174 § 2 kodeksu pracy okres ten nie podlega wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, a tym samym nie rodzi konsekwencji w sferze ubezpieczeń społecznych.

W konsekwencji Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy nie zaliczył wnioskodawcy okresu przedłużonego urlopu bezpłatnego zarówno w zakresie przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 32 ustawy emerytalnej, gdyż niewątpliwie w okresie tym ubezpieczony nie świadczył pracy w szczególnych warunkach, jak i w zakresie obliczenia kapitału początkowego na podstawie art. 174 tej ustawy.

Kierując się wskazaną argumentacją Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. nie podzielając zarzutów apelacyjnych i nie znajdując podstaw, które należałoby wziąć pod rozwagę z urzędu, oddalił apelację jako bezzasadną.