Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2018 r. w Szczecinie

sprawy W. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o ponowne ustalenie kapitału początkowego

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 stycznia 2018 r. sygn. akt VI U 238/17

1.  prostuje zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce daty: „2 maja 1995r.” wpisuje: „2 maja 1994r.”,

2.  oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUa 145/18

UZASADNIENIE

Ubezpieczona W. C. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 9 marca 2017 r. odmawiającej ponownego ustalenia kapitału początkowego. Wniosła o zmianę decyzji i uwzględnienie okresu nieskładkowego od 1.12.1992 r. do 2.05.1994 r., kiedy to sprawowała opiekę nad dzieckiem niepełnosprawnym i przeliczenie kapitału początkowego.

W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania, bowiem ubezpieczona nie przedstawiła dokumentów potwierdzających pobieranie zasiłku pielęgnacyjnego na niepełnosprawnego syna P..

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 29 stycznia 2018 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do ponownego ustalenia kapitału początkowego z zaliczeniem ww. okresu nieskładkowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona W. C. (...) r. urodziła syna P. C., który od 24.11.1987 r. do 30.05.1989 r. pozostawał pod opieką Centrum (...) w W. z rozpoznaniem: małogłowie, przepuklina mózgowa, tetrapareza spastyczna znacznego stopnia, ślepota, rozwój psychoruchowy opóźniony w stopniu głębokim. W dniu 22.02.1990 r. P. C. uzyskał zaświadczenie lekarskie: „stan po operacji przepukliny mózgowej; niedowład czterokończynowy; opóźnienie rozwoju psychoruchowego; celem przedłużenia prawa do zasiłku opiekuńczego od 1.01.1990 r. do 31.12.1990 r.” W dniu 28.02.1994 r. P. C. uzyskał zaświadczenie lekarskie: „leczony od 1986 roku i nadal wymaga leczenia wielospecjalistycznego; stan po operacji przepukliny mózgowej; celem przedłużenia prawa do zasiłku opiekuńczego od 1.01.1994 roku do 31.12.1994 roku.” P. C. zmarł 2.05.1994 r.

W okresie od 15.08.1978 do 31.05.1991 ubezpieczona była zatrudniona w (...) O. Zakładzie Rolnym (...). Od 19.08.1986 do 31.05.1991 przebywała na urlopie wychowawczym. W okresie od 31.05.1991 do 30.11.1992 była zarejestrowana jako bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w S., gdzie pobierała zasiłek dla bezrobotnych. W okresie od 1.12.1992 do 2.05.1994 nie pozostawała w zatrudnieniu. Od 1.02.1995 do 31.07.1995 ubezpieczona była zatrudniona Urzędzie Miasta i Gminy O.. Decyzją z 29.07.1987 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku pielęgnacyjnego na syna P. C. od grudnia 1986 do lipca 1990. Pismem z 20.07.1989 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiadomił W. C., że zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 10.04.1989 r. w sprawie zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych (Dz.U. nr 23, poz. 125) z dniem 1.04.1989 komisje lekarskie ds. inwalidztwa i zatrudnienia nie orzekają w sprawach zasiłków pielęgnacyjnych na dzieci w wieku do 16 lat, a wypłata tych zasiłków będzie dokonywana bez decyzji ZUS. Jeśli po upływie terminu określonego w decyzji ZUS z dnia 29.07.1987 ubezpieczona będzie uważała, że jej dziecko ze względu na stan zdrowia nadal będzie wymagało stałej opieki, wówczas należy zwrócić się do kierownika kliniki, oddziału szpitalnego, poradni specjalistycznej dla dzieci, lekarza sprawującego opiekę nad dzieckiem celem uzyskania zaświadczenia, które stanowić będzie podstawę do wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego.

Decyzją z 4.10.2005 r. ZUS ustalił kapitał początkowy W. C.: łączna wysokość kapitału początkowego to kwota 83 915,59 zł; okresy składkowe: 13 lat, 3 miesiące i 24 dni; okresy nieskładkowe: łącznie – 6 lat, 3 miesiące i 11 dni (0 miesięcy i 27 dni, w tym 6 lat, 2 miesiące i 14 dni – sprawowanie opieki nad dzieckiem); wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przy przyjęciu lat: 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1991, 1992, 1995 – 71,81 %.

Ubezpieczona 26.06.2016 r. wniosła o ponowne ustalenie kapitału początkowego. Decyzją z 14.06.2016 r. organ rentowy dokonał ponownego ustalenia kapitału początkowego: łączna wysokość kapitału początkowego to kwota 87 604,44 zł; okresy składkowe: 13 lat, 3 miesiące i 24 dni; okresy nieskładkowe: 0 lat, 0 miesięcy i 27 dni; oraz 4 lata, 9 miesięcy i 13 dni – sprawowanie opieki nad dzieckiem; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przy przyjęciu lat: 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1991, 1992, 1995 – 75,92 %. W piśmie z 27.07.2016 r. ZUS podał, że decyzją z 29.07.1987 r. ubezpieczona nabyła prawo do zasiłku pielęgnacyjnego na syna P. od grudnia 1986 do lipca 1990. W związku z tym ZUS uznał wnioskodawczyni, jako okres sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, łączny okres 4 lat, 9 miesięcy i 13 dni. W związku z brakiem zaświadczenia o pobieraniu zasiłku pielęgnacyjnego za okres po lipcu 1990, dalszy okres sprawowania opieki nad dzieckiem nie został uwzględniony.

Sporną decyzją z 9.03.2017 odmówił ubezpieczonej prawa do ponownego ustalenia kapitału początkowego uzasadniając, że z przedłożonych dokumentów wynika, iż zasiłek pielęgnacyjny był płacony w miesiącach: czerwiec, lipiec i sierpień 1990 roku zaś w późniejszych okresach na kartach wynagrodzeń wskazano jedynie kwoty urlopu wychowawczego i zasiłków rodzinnych, które nie stanowią podstawy do uznania wnioskowanego okresu od 1.12.1992 do 2.05.1994, jako okresu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.

Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie ubezpieczonej. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 174 ust. 2 pkt 2 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2017.1383) oraz art. 16 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2017 roku, poz. 1952). Sąd I instancji ustalił, że w reakcji na pismo ZUS z 20.07.1989 r. wnioskodawczyni przedłożyła do akt sprawy dwa zaświadczenia: z 22.02.1990 r. wydane na P. C. celem przedłużenia prawa do zasiłku opiekuńczego od 1.01.1990 r. do 31.12.1990 r. oraz zaświadczenie z 28.02.1994 r. – wydane celem przedłużenia prawa do zasiłku opiekuńczego od 1.01.1994 do 31.12.1994. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że w okresie od 1.04.1989 do 1.03.1995 obowiązywały przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 10.04.1989 r. w sprawie zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych (Dz.U. z 1989 roku, Nr 23, poz. 125). Zgodnie z § 13 tego Rozporządzenia:

1. Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje pracownikom na członków rodziny, na których jest wypłacany zasiłek rodzinny, jeżeli spełniają warunki określone w ust. 2 i 3.

2. Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje:

1) na dzieci w wieku do 16 lat, w razie stwierdzenia przez zakład społeczny służby zdrowia, że ze względu na stan zdrowia wymagają one ze strony innej osoby stałej opieki polegającej na pielęgnacji lub na systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym i rehabilitacyjnym,

2) na członków rodziny w wieku powyżej 16 lat, jeżeli są inwalidami I grupy, a na dzieci także jeżeli są inwalidami II grupy oraz inwalidztwo ich powstało w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego,

3) na małżonka, który ukończył 75 lat.

3. Zasiłek pielęgnacyjny przysługujący na dziecko w wieku do 16 lat wypłaca się po osiągnięciu tego wieku:

1) do czasu ukończenia nauki w szkole, na kursie kwalifikacyjnym przysposobienia lub doskonalenia zawodowego trwającym co najmniej 3 miesiące, w razie stwierdzenia przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, że nadal odpowiada ono warunkom określonym w ust. 2 pkt 1, nie dłużej jednak niż do ukończenia 20 lat życia,

2) na osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jest inwalidą I lub II grupy, a zasiłek ten przysługiwał na nią przed zawarciem związku małżeńskiego.

4. W razie zbiegu prawa do zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu zaliczenia do I lub II grupy inwalidów z prawem do zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu ukończenia 75 lat życia, przysługuje tylko jedno świadczenie.

5. W razie zbiegu prawa do zasiłku pielęgnacyjnego z prawem do dodatku pielęgnacyjnego dla osób otrzymujących stałe zasiłki z pomocy społecznej, wypłaca się świadczenie wybrane przez zainteresowanego.

6. Stany zdrowia uzasadniające wypłatę zasiłku pielęgnacyjnego na dzieci w wieku do lat 16, wymagające stałej opieki innej osoby, określa załącznik do rozporządzenia.

§ 14 Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje w wysokości określonej przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Stosownie do zaś do § 23 rozporządzenia z 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy nieskładkowe jest zaświadczenie płatnika składek lub inny dokument właściwego organu. Dla celu udowodnienia okresu, o którym mowa w art. 7 pkt 5, środkiem dowodowym są dokumenty z tym, że dla celów udowodnienia sprawowania opieki nad daną osobą, środkiem dowodowym jest oświadczenie zainteresowanego w formie pisemnej lub ustnej do protokołu. Wnioskodawczyni nie przedstawiła dokumentów potwierdzających pobieranie zasiłku pielęgnacyjnego za sporny okres (brak oryginału akt osobowych jej męża L. C.). Przedłożyła jedynie kserokopie jego kart wynagrodzeń - niepoświadczona kserokopia nie jest jednak dokumentem. Niemniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, w sprawie nie ulegało wątpliwości, iż wnioskodawczyni wskazywała na niewykonywanie pracy w spornym okresie z uwagi na konieczność opieki nad synem z powodu jego stanu zdrowia. Pozwany podnosił, iż brak jest dowodów na wypłacanie tego zasiłku. Taka interpretacja znacznie zawęża możliwości zaliczenia takiego okresu do stażu ubezpieczeniowego, bowiem z możliwości uwzględnienia takiego okresu nie mogłyby skorzystać ci rodzice, których dziecko spełniało przesłanki do pobierania zasiłku pielęgnacyjnego, a którzy z różnych przyczyn o taki zasiłek nie wystąpili. Analiza art. 7 ust. 5b ustawy o emeryturach i rentach nie prowadzi, zdaniem Sądu I instancji, do takiego wniosku jaki wyprowadził ZUS. Sąd wskazał, że świadczenia z ubezpieczeń społecznych przysługują z mocy ustawy, a wniosek w przedmiocie ich nabycia ma jedynie znaczenie dla określenia momentu od jakiego nastąpi wypłata świadczenia. Oznacza to, że użyty w art. 7 pkt 5b ustawy zwrot ,,przysługuje zasiłek pielęgnacyjny'' należy rozumieć, iż stan fizyczny, psychiczny lub psychofizyczny dziecka uzasadniałby przyznanie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, co nie musi oznaczać, że był on faktycznie wypłacany, albo w ogóle o taki zasiłek wystąpiono. Podobny pogląd w tym zakresie był prezentowany w orzecznictwie, w tym w wyroku Sądu Najwyższego z 4 lipca 2007, II UK 292/06 (OSNP 2008/17-18/261). Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, że przez cały sporny okres małoletni syn skarżącej był dzieckiem głęboko upośledzonym, jego stan zdrowia systematycznie pogarszał, co w konsekwencji doprowadziło do zgonu. Zdaniem Sądu I instancji stan zdrowia małoletniego P. C. w spornym okresie uprawniał jego matkę do zasiłku pielęgnacyjnego. Uznając zatem, że w spornym okresie P. C. spełniał warunki do nabycia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, okres niewykonywania pracy przez W. C. z powodu konieczności sprawowania opieki nam synem, jest okresem nieskładkowym uwzględnianym przy ustalaniu kapitału początkowego.

Apelację od wyroku złożył organ zarzucając:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że okres nieskładkowy, w związku z pełnieniem opieki przez ubezpieczoną nad synem powinien trwać do 2 maja 1995 r., mimo że dziecko zmarło 2 maja 1994r.;

2) dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego;

3) uznanie, że w okresie od 1 grudnia 1992 r. do 2 maja 1995 r. ubezpieczona spełniała przesłanki do przyznania zasiłku pielęgnacyjnego;

4) nieuwzględnienie, że syn ubezpieczonej w okresie od 1 grudnia 1992 r. do 2 maja 1995 r. miał ukończone 6 lat.

Organ wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że dziecko ubezpieczonej zmarło 2 maja 1994 r., a nie 2 maja 1995 r. W związku z tym, nawet gdyby podzielić argumentację Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to okres nieskładkowy w związku z pełnieniem opieki przez ubezpieczoną na synem powinien trwać do 2 maja 1994. Zdaniem apelującego Sąd I instancji nie powinien wchodzić w kompetencje organu administracji publicznej stwierdzając, że w okresie od 1 grudnia 1992 r. do 2 maja 1995 r. ubezpieczona spełniała przesłanki do przyznania zasiłku pielęgnacyjny, a w konsekwencji zaliczyć przedmiotowy czas do okresu nieskładkowego. Ponadto, syn ubezpieczonej w okresie od 1 grudnia 1992 r. do 2 maja 1995 r. miał ukończone 6 lat i ewentualny okres opieki nie powinien być zaliczony do okresu nieskładkowego.

Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja jest niezasadna.

Na wstępie, przez wzgląd na zarzut apelacji Sąd Apelacyjny dostrzegł, że Sąd Okręgowy - wobec oczywistego błędu pisarskiego - w sentencji zaskarżonego wyroku omyłkowo oznaczył rok, do którego powinien trwać okres nieskładkowy. Na zaistnienie oczywistego błędu wskazuje fakt, że z treści ustaleń faktycznych i rozważań prawnych ewidentnie wynika prawidłowa data oznaczona na 2 maja 1994 r. Wobec zaistnienia oczywistej omyłki pisarskiej, Sąd Apelacyjny dokonał jej sprostowania, a to w trybie art. 350 k.p.c.

W ramach merytorycznej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, w ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty i wnioski apelacji nie znajdują oparcia w należycie zgromadzonym i ocenionym materiale dowodowym, jak też prawidłowo zastosowanej podstawie prawnej rozstrzygnięcia. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku przekonują, że ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji zostały oparte na zaoferowanym przez strony materiale dowodowym i nie naruszają art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy dokonał trafnych ustaleń, które w całości podziela Sąd Apelacyjny. Właściwie też zastosował prawo materialne. W szczególności Sąd I instancji prawidłowo zinterpretował art. art. 174 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 7 pkt 5 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Nie można przy tym zgodzić się z argumentacją organu, że Sąd bez podstawy prawnej zaingerował w uprawnienia organu administracji i niejako wyręczył organa w zakresie ustalenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego. Co do oceny tej kwestii należy bowiem wziąć pod uwagę, że Sąd nie orzekał o prawie małoletniego do zasiłku pielęgnacyjnego, lecz o prawie ubezpieczonej do przyznania jej dodatkowego okresu nieskładkowego. Zaś dla potrzeby tego orzeczenia ustalał - w myśl prawidłowo zinterpretowanej normy z art. art. 7 pkt 5– o istnieniu materialnoprawnych przesłanek do przyznania zasiłku pielęgnacyjnego na niepełnosprawnego syna ubezpieczonej. Sąd Okręgowy nie naruszył więc prawa materialnego.

Apelacja organu ostatecznie sprowadza się więc do zarzutu nieuwzględnienia, że syn ubezpieczonej w okresie od 1 grudnia 1992 do 2 maja 1995 miał ukończone 6 lat, zatem ewentualny okres opieki nie powinien być zaliczony do okresu nieskładkowego.

Po pierwsze, w przedmiotowej sprawie dokumenty nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że przez cały okres sporny syn ubezpieczonej P. C. był dzieckiem głęboko upośledzonym, jego stan zdrowia systematycznie pogarszał się, co w konsekwencji doprowadziło do jego zgonu. Po drugie, kwestię okresów uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury i jej wysokości regulują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 5, 6 i 7. Okresy składkowe zostały wyszczególnione w art. 6, natomiast nieskładkowe w art. 7 wskazanej ustawy. Okresami nieskładkowymi są m.in. (art. 7 pkt 5b) przypadające przed dniem nabycia prawa do emerytury lub renty okresy urlopu wychowawczego, urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie przepisów w sprawie bezpłatnych urlopów dla matek pracujących opiekujących się małymi dziećmi, innych udzielanych w tym celu urlopów bezpłatnych oraz okresy niewykonywania pracy z powodu opieki nad dzieckiem, na które ze względu na jego stan fizyczny, psychiczny lub psychofizyczny przysługuje zasiłek pielęgnacyjny - dodatkowo w granicach do 3 lat na każde dziecko.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, warunkiem zaliczenia okresu niewykonywania pracy przez ubezpieczoną, przypadającego przed dniem nabycia prawa do emerytury jest spełnienie przesłanek uzasadniających prawo do zasiłku pielęgnacyjnego, nawet wówczas gdy uprawniony nie korzystał z tego prawa, co trafnie przyjął Sąd Okręgowy. Ponadto w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że wykładnia językowa art. 7 pkt 5b ustawy o emeryturach i rentach nie pozostawia żadnych wątpliwości, że przesłanką uznawania dodatkowego urlopu wychowawczego za okres nieskładkowy jest spełnienie przez dziecko, choćby hipotetyczne przesłanek do zasiłku pielęgnacyjnego, nie zaś rzeczywiste ustalenie uprawnień do takiego świadczenia wyrażające się pobieraniem w tym czasie świadczenia. Taka wykładnia wynika jednoznacznie z zapisu dyspozycji normy, co do przysługiwania zasiłku na dziecko, a zatem ze spełnieniem do niego warunków, a nie z fizycznym pobieraniem zasiłku (por. wyrok SN z 11 lipca 2006 r., I UK 354/05). Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić że skoro wnioskodawczyni wykazała istnienie uprawnień do zasiłku pielęgnacyjnego na syna w okresie od 1.12.1992 do 2.05.1994, to są podstawy do uznania tego okresu jako nieskładkowego w rozumieniu art. 7 pkt 5b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Apelacyjny wziął też pod uwagę, że chociaż w całym spornym okresie P. C. miał już ukończone 6 lat, to ubezpieczona w spornym czasie była matką dwojga dzieci. Jej drugi syn - M. C. urodził się (...) Sąd Najwyższy w wyroku z 20 marca 2008 r. w sprawie II UK 160/07 wskazał, że z brzmienia przepisu art. 7 pkt 5b ustawy emerytalnej jednoznacznie wynika, iż okres urlopu wychowawczego udzielonego ze względu na stan zdrowia dziecka jest okresem dodatkowym w stosunku do okresów wskazanych w art. 7 ust. 5a, zgodnie z którym przypadające przed dniem nabycia prawa do emerytury lub renty okresy urlopu wychowawczego są okresami nieskładkowymi w przypadku opieki nad dzieckiem w wieku do lat 4 - w granicach do 3 lat na każde dziecko oraz łącznie - bez względu na liczbę dzieci - do 6 lat. Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że ustawodawca w przypadku zdrowych dzieci ustalił maksymalny okres urlopu wychowawczego do 6 lat zaliczany do stażu ubezpieczeniowego jako okres nieskładkowy z zastrzeżeniem, że na jedno dziecko nie może być on dłuższy niż 3 lata. W tej sytuacji należy uznać, że w przypadku dziecka chorego potrzebującego stałej opieki łączny okres urlopu wychowawczego przysługującego opiekunowi wraz z dodatkowym okresem 3 lat (art. 7 pkt 5b) na chore dziecko wynosiłby sześć lat. W treści uzasadnienia Sąd Najwyższy wskazał także, że warunkiem zaliczenia okresu urlopu wychowawczego udzielonego na dziecko w wieku powyżej 4 lat do okresów nieskładkowych jest przysługiwanie na to dziecko zasiłku pielęgnacyjnego. Warunek ten jest także spełniony jeżeli z prawa do zasiłku uprawniony nie korzystał.

Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela stanowisko zaprezentowane w wyżej przytoczonym wyroku. Wynika z niego, że w sytuacji kiedy matka opiekowała się niepełnosprawnym dzieckiem, na które ze względu na jego stan fizyczny, psychiczny lub psychofizyczny przysługiwał zasiłek pielęgnacyjny można jej formalnie zaliczyć 6 lat urlopu wychowawczego, urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie przepisów w sprawie bezpłatnych urlopów dla matek pracujących opiekujących się małymi dziećmi, innych udzielonych w tym celu urlopów bezpłatnych oraz okresów niewykonywania pracy - z powodu opieki nad dzieckiem, jako okresów nieskładkowych. W związku z czym przy dwójce dzieci wymiar tego okresu zwiększa się do 9 lat. Powyższe oznacza, że apelacja organu okazała się całkowicie niezasadna bowiem, gdyby syn ubezpieczonej żył, formalny wymiar jej urlopu upływałby dopiero w 1996 roku.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że zarzuty apelującego są nieuzasadnione, a ponieważ brak jest też innych podstaw do wzruszenia trafnego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, które sąd bierze pod rozwagę z urzędu, apelację na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono.

SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko