Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 maja 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził od Miasta Ł. na rzecz C. J. kwotę 890 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (pkt1) oraz kwotę 322 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2) i rozstrzygnął w zakresie kosztów sądowych (pkt 4 - 6).

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zarzucając Sądowi Rejonowemu, że niesłusznie oddalił żądanie zasądzenia kwoty 375,99 zł tytułem opłat za eksploatację mieszkania oraz niezasadnie przyjął wysokość odszkodowania wyliczonego od lokalu nieumeblowanego, podczas gdy wartość ta powinna być wyższa i odpowiadać czynszowi lokalu umeblowanego. Powód do apelacji załączył dokument wskazujący na wysokość opłat eksploatacyjnych za okres objęty pozwem.

W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku na zgodny z żądaniem pozwu ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wniósł też o oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda w apelacji, jako spóźnionych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Już na wstępie należy wskazać, iż Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie naruszył zasady zawartej w art. 233 § 1 k.p.c., który nakazuje, aby sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd Rejonowy wydając wyrok wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je, wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach.

Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena Sądu pierwszej instancji nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Należy podkreślić, iż tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił, dlaczego ustalił wysokość odszkodowania odpowiadającego wysokości czynszu dla lokalu nieumeblowanego. Zgodzić się trzeba, że powód w toku postępowania przed Sądem I instancji nie starał się nawet wykazać, że przedmiotowy lokal był umeblowany. Nie są też trafne zarzuty powoda, że stawka czynszu powinna być naliczana jak dla lokalu umeblowanego, gdyż racjonalność działania wymagałaby wynajęcia umeblowanego lokalu. Na podobnej zasadzie powód mógłby twierdzić, że przed wynajęciem lokalu przeprowadziłby w nim niezbędne remonty i podniósł jego standard. Sąd Rejonowy słusznie uznał, że ocenę możliwego do uzyskania czynszu najmu należało odnosić do konkretnego lokalu w konkretnym stanie, nie zaś do potencjalnych możliwości czy też zamierzeń powoda. Z powyższych względów zarzuty apelacji dotyczące przyjęcia przez Sąd niższej stawki czynszu nie były uzasadnione.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy opłat eksploatacyjnych związanych z przedmiotowym lokalem Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, który uznał że roszczenie w tym zakresie nie zostało udowodnione. Powód nie wykazał wysokości opłat należnych spółdzielni mieszkaniowej za okres objęty pozwem pomimo tego, że pozwany kwestionował roszczenie nie tylko co do zasady, ale również co do wysokości. Natomiast załączenie takiego dokumentu do apelacji Sąd Okręgowy uznał za spóźnione i pominął ten dowód na podstawie art. 381 k.p.c.

Pamiętać należy, że ratio legis art. 381 k.p.c. jest dyscyplinowanie stron procesu tak, aby - co do zasady - gromadzenie materiału procesowego odbywało się przed sądem I instancji. Ma to na celu zapewnienie realizacji zasad koncentracji dowodów i sprawności postępowania. Zapobiega to przenoszeniu ciężkości rozpoznania sprawy z sądu pierwszej instancji na sąd drugiej instancji. Przed sądem pierwszej instancji powinny być przedstawione wyczerpująco kwestie sporne, zgłoszone fakty i dowody, a prezentacja materiału dowodowego przed sądem drugiej instancji ma miejsce wyjątkowo w usprawiedliwionych przypadkach (art. 381 k.p.c.). Bez względu na to, kto powołuje nowe fakty i dowody (czy jest to strona apelująca, czy jej przeciwnik), a także bez względu na to, na jakim etapie postępowania apelacyjnego to czyni, powinien wykazać, że nie mógł ich powołać wcześniej, lub że potrzeba ich powołania wynikła później (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 lipca 2017 r., I ACa 1660/16, Lex nr 2369672 i Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2017 r., I ACa 1715/16, Lex nr 2402523). Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2011 r., I PK 183/10, Lex nr 884980).

Potrzeba wykazania właściwej wysokości opłat eksploatacyjnych istniała już w postępowaniu przed Sądem I instancji, a powód na którym ciążył zgodnie z art. 6 k.c. obowiązek dowodzenia faktu, z którego wywodzi skutki prawne mógł tę okoliczność już wtedy wykazać.

Konkludując wbrew odmiennemu stanowisku powoda, Sąd Rejonowy wydał trafne i słuszne rozstrzygnięcie. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej, kosztami postępowania drugoinstancyjnego należało obciążyć powoda, a to stosownie do ujętej w art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik sporu. Na koszty należne pozwanemu składały się koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu wywołanym apelacją w kwocie 135 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 30 stycznia 2018 r., poz. 265).