Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 roku

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Grygiel

Protokolant starszy sekretarz sądowy Karina Zbroińska

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 roku w Częstochowie na rozprawie

sprawy E. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W. Wydziałowi Realizacji Umów Międzynarodowych

o wysokość emerytury, o ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania E. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych

z dnia 23 sierpnia 2016 roku Nr (...)

z dnia 29 sierpnia 2016 roku Nr (...)

1.  zmienia decyzję z dnia 23 sierpnia 2016 roku numer (...)
i ustala wysokość kapitału początkowego odwołującego E. P.
z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego
w wysokości 125,11%;

2.  zmienia decyzję z dnia 29 sierpnia 2016 roku numer (...) i ustala wysokość emerytury odwołującego E. P. od dnia 23 czerwca 2016 roku
w wysokości uwzględniającej wysokość kapitału początkowego ustalonego w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 125,11%;

3.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

Sygn. akt IV U 1337/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2016 roku numer (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w W. Wydział Realizacji Umów Międzynarodowych ustalił ubezpieczonemu E. P. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku w wysokości 152.206,34 zł. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenia z 10 lat kalendarzowych z okresu od 1 stycznia 1977 roku do 31 grudnia 1986 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 122,13%. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego przyjęto 24 lata, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 1 miesiąc i 29 dni okresów nieskładkowych.

Decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 roku numer (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w W. Wydział Realizacji Umów Międzynarodowych przyznał ubezpieczonemu E. P. emeryturę od dnia 23 czerwca 2016 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne
w wysokości 39.538,10 zł oraz kapitału początkowego w wysokości 465.564,42 zł
z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę, tj. 208,50 zł, co dało kwotę 2.422,55 zł.

Od powyższych decyzji odwołał się E. P., kwestionując je w zakresie, w jakim organ rentowy przy uwzględnieniu wysokości emerytury i kapitału początkowego nie uwzględnił jego faktycznych wynagrodzeń ze Spółdzielczego (...) w L. w okresie od 30 maja 1972 roku do 18 lutego 1978 roku. Ubezpieczony wskazał, że z tego okresu posiada jedynie świadectwo pracy, zaświadczenie o zatrudnieniu z podanymi stawkami godzinowymi oraz wpis z legitymacji ubezpieczeniowej za rok 1977, jednak jest w stanie przedłożyć zeznania świadków, którzy potwierdziliby wysokość osiąganych przez niego w spornym okresie wynagrodzeń.

W odpowiedzi na odwołane organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

E. P. urodził się w dniu (...) i od dnia 1 listopada 2012 roku jest uprawniony do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2006 roku organ rentowy ustalił ubezpieczonemu kapitał początkowy. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1989 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 99,85%. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego przyjęto 24 lata, 8 miesięcy i 3 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 1 miesiąc i 29 dni okresów nieskładkowych.

W związku ze złożonym przez E. P. w dniu 28 czerwca 2016 roku, wnioskiem o emeryturę, organ rentowy decyzją z dnia 23 sierpnia 2016 roku ponownie ustalił ubezpieczonemu kapitał początkowy, przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 122,13%. Do jego wyliczenia Zakład przyjął wynagrodzenia z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 1977-1986
w wysokości:

-

90.693,00 złotych w 1977 roku;

-

64.663,00 złotych w 1978 roku;

-

94.516,00 złotych w 1979 roku;

-

99.254,00 złotych w 1980 roku;

-

107.105,00 złotych w 1981 roku;

-

151.390,00 złotych w 1982 roku;

-

181.360,00 złotych w 1983 roku;

-

208.499,00 złotych w 1984 roku;

-

308.857,00 złotych w 1985 roku;

-

264.920,00 złotych w 1986 roku.

W oparciu o powyższe organ rentowy wyliczył emeryturę E. P. przy uwzględnieniu:

-

kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 465.564,42 zł oraz

-

kwoty składek zaewidencjonowanej na koncie z uwzględnieniem waloryzacji
w wysokości 39.538,10 zł.

W Spółdzielczym (...) w L. ubezpieczony zatrudniony był w okresie od 30 maja 1972 roku do 18 lutego 1978 roku na stanowisku malarza.

(v. akta rentowe, akta osobowo – płacowe ubezpieczonego ze Spółdzielczego (...) w L., zeznania świadków M. P., J. R., A. C. – elektroniczny protokół z rozprawy z dnia
4 stycznia 2017 roku)

Zgodnie z adnotacjami poczynionymi w kartach pracy (załączonymi do akt osobowych), gdzie wykazywano zarobki z trzech miesięcy (zapewne na potrzeby wyliczenia wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy), wynagrodzenie odwołującego wyniosło za:

-październik 1973 5097 zł

-listopad 1973 8132 zł

-grudzień 1973 6553 zł

-styczeń 1974 8133 zł

-kwiecień 1974 8036 zł

-maj 1974 4804 zł

-czerwiec 1974 8884 zł

-lipiec 1974 8475 zł

-sierpień 1974 7880 zł

-wrzesień 1974 6800 zł

-październik 1974 9979zł

-listopad 1974 9247zł

-grudzień 1974 5832 zł

i w ocenie sądu jest to pewne wynagrodzenie odwołującego.

Zgodnie z angażem znajdującym się w aktach osobowych (angaż z 29.05.1972) wynagrodzenie odwołującego od 30.05.1972 wynosiło 8 zł/godz. w akordowym systemie płac. Konsekwencją ustalenia stawki godzinowej w akordowym systemie, przy braku jakichkolwiek dowodów na ilość wykonanych zadań
i osiągnięcie założeń akordowych, był brak możliwości przyjęcia tej kwoty na potrzeby ustalenia wysokości wynagrodzenia odwołującego.

Zgodnie z angażem z 1.06.1974 wynagrodzenie odwołującego wynosiło 15,50 zł na godzinę bez odwoływania się do akordowego sytemu wynagradzania, co pozwala na przyjęcie, przy założeniu, że odwołujący wykonywał pracę w conajmniej nominalnym czasie pracy na ustalenie wysokości jego wynagrodzenia od tej daty w oparciu o powyższą stawkę godzinową, z wyłączeniem miesięcy i okresów w których wysokość wynagrodzenia udokumentowana została w oparciu o inne dane tj. jak wyżej wskazano w oparciu o wysokości zarobków uwidocznione na w/w kartach pracy, a w odniesieniu do roku 1977 w oparciu o wpis w legitymacji ubezpieczeniowej. Brak jest dowodów umożliwiających ustalenie wyższego wymiaru czasu pracy, w szczególności ilości przepracowanych godzin nadliczbowych, jeżeli występowały w danym okresie.

Powyższe ustalenia stanowiły podstawę dla wyznaczenia tezy dowodowej dla biegłej do spraw rachunkowości zawartej w postanowieniach o dopuszczeniu dowodu z opinii (i opinii uzupełaniającej), przy czym zlecenie opinii uzupełniającej związane było z omyłkowym wskazaniem w pierwotnym postanowieniu o dopuszczeniu dowodu stawki 13,50 zł/godz. zamiast 15,50 zł/godz.

Biegła sądowa specjalista z zakresu księgowości ustaliła ubezpieczonemu najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1983 roku, przy uwzględnieniu wynagrodzeń z okresu zatrudnienia w Spółdzielczym (...) w L., w wysokości 125,11%.

(v. opinia biegłej księgowej Z. W. k. 46-53 wraz z opinią uzupełniającą
k. 75-79)

Zarzuty do powyższej opinii zgłosił ubezpieczonemu podnosząc, że różnica
w wysokości dochodów potwierdzonych przez pracodawcę za okresy od października do grudnia 1973 roku, za styczeń 1974 roku, od kwietnia do grudnia 1974 roku oraz od za rok 1977 roku, a tych ustalonych przez biegłą za pozostałe okresy zatrudnienia jest tak duża, że wywołuje u niego głębokie poczucie krzywdy
i niesprawiedliwości. Wyjaśnił, że w całym spornym okresie zatrudniony był
w systemie akordowym oraz pełnił funkcję brygadzisty, za co otrzymywał 15% dodatek. Dodał nadto, że często pracował w ponadnormatywnym czasie pracy oraz w soboty i niedziele, a wynagrodzenie uzależnione były od wartości wykonanych pracy i nie było obliczane jako iloczyn stawki godzinowej i nominalnego czasu pracy. Mając na uwadze powyższe wniósł o przyjęcie, do wyliczenia jego spornych wynagrodzeń, zarobków w wysokościach udokumentowanych przez świadków.

(v. pisma ubezpieczonego z zarzutami do opinii biegłej k. 63-65 i k. 89-92)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383 ze zm.) podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy
z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych,
z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach (ust. 2).

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (ust. 3).

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2 (ust. 4).

Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego (ust. 5).

Zgodnie z art. 173 ustęp 1 ustawy emerytalnej, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

W myśl art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 roku (ust. 3).

Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot,
o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (ust. 3b).

Zgodnie z kolei z postanowieniami art. 53 ust. 1 ustawy, emerytura wynosi:

1)  24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2)  po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3)  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się
z uwzględnieniem pełnych miesięcy (ust. 2).

Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia,
o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury (ust. 3).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy, w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1)oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2)oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go
w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3)oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4)mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych
z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 6).

Zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń emerytalnych i rentowych określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (tekst jednolity Dz. U. z 1989 roku nr 11, poz. 63 ze zm.). Zgodnie z § 1 wyżej wskazanego rozporządzenia podstawę wymiaru emerytur i rent, ustala się od wynagrodzenia
z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, z uwzględnieniem wypłaconych zamiast tego wynagrodzenia świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Do ustalenia podstawy wymiaru dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy nie przyjmuje się tych składników wynagrodzenia w gotówce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, od których nie ma obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z uwzględnieniem ust. 2-5 (§ 4 ust. 1 rozporządzenia). Do obliczenia podstawy wymiaru emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w nie uspołecznionych zakładach pracy lub przez osoby fizyczne przyjmuje się składniki wynagrodzenia, od których zostały ustalone składki na ubezpieczenia społeczne (§ 7 ust. 1).

Zgodnie z 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 roku, nr 237, poz. 1412), środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Jak jednak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 lipca 1997 roku,
II UKN 186/97 (OSNP 1998/11/342), który zachowuje aktualność również na gruncie przepisów przywołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku, w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1984 roku w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń.

W niniejszej sprawie niesporne jest, że w okresie od 30 maja 1972 roku do 18 lutego 1978 roku E. P. był zatrudniony w Spółdzielczym (...) w L. i nie posiada za ten okres wystawionego przez pracodawcę zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłej sądowej z zakresu rachunkowości Z. W., uznając ją za rzetelną i miarodajną dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem została ona wydana w oparciu o posiadaną przez biegłą wiedzę i umiejętności specjalne
z zakresu rachunkowości oraz znajduje pełne oparcie w obowiązujących w spornym okresie przepisach prawa, a także w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności dokumentach znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego, których autentyczność i wiarygodność nie budzi żadnych zastrzeżeń.

Powyższa opinia nie była przy tym w żaden sposób kwestionowana przez organ rentowy, zaś wniesione względem niej przez odwołującego zarzuty, że różnica
w wysokości dochodów potwierdzonych przez pracodawcę za okresy od października do grudnia 1973 roku, za styczeń 1974 roku, od kwietnia do grudnia 1974 roku oraz od za rok 1977 roku, a tych ustalonych przez biegłą za pozostałe okresy zatrudnienia jest tak duża, że wywołuje u niego głębokie poczucie krzywdy
i niesprawiedliwości oraz że jego faktyczne wynagrodzenie było wyższe niż ustalone przez biegłą, albowiem w całym spornym okresie był zatrudniony w systemie akordowym, pełnił funkcję brygadzisty za co otrzymywał 15% dodatek, a także często pracował w ponadnormatywnym czasie pracy oraz w soboty i niedziele, nie zasługują na uwzględnienie.

Ustalając wynagrodzenia ubezpieczonego w toku postępowania sądowego w sposób zastępczy, sąd nie może opierać się na przypuszczeniach, domysłach czy szacunkach, ale musi opierać się wyłącznie na faktach pewnych, które znajdują pełne potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Stąd też całkowicie pozbawione znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy są twierdzenia ubezpieczonego, że skoro w spornym okresie był brygadzistą, to musiał zarabiać więcej niż słuchani w sprawie w charakterze świadków M. P. i J. R. i jego wynagrodzenie należy ustalać w oparciu o wysokość wynagrodzeń świadków. Żadne z zachowanych dokumentów osobowych ubezpieczonego nie potwierdzają takiej wysokości jego wynagrodzenia, zaś zgodnie z przepisem § 10 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent, tzw. „wynagrodzenie zastępcze” (wynagrodzenie obliczane na podstawie zarobków innych pracowników zatrudnionych na tym samym stanowisku pracy) możliwe jest wyłącznie w przypadku pracowników zatrudnionych za granicą za okres przed dniem 1 stycznia 1991 roku. Świadkowie nie wskazywali tez na żadne skonkretyzowane kwoty wynagrodzeń a jedynie wskazywali ich przybliżoną wysokość, która nie może stanowić podstawy do ustalenia wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 23 sierpnia 2016 roku nr (...) w ten sposób, że ustalił wysokość kapitału początkowego odwołującego z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 125,11% oraz zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 29 sierpnia 2016 roku nr (...) w ten sposób, że ustalił wysokość emerytury odwołującego od dnia 23 czerwca 2016 roku w wysokości uwzględniającej wysokość kapitału początkowego ustalonego w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 125,11%.

O oddaleniu odwołania w pozostałym zakresie orzeczono na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.