Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. w Gdańsku

sprawy S. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji S. A.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 listopada 2011 r., sygn. akt IV U 730/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 889/12

UZASADNIENIE

S. A. zakwestionowała decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 27.05.2011, którą to decyzją organ rentowy przeliczył podstawę wymiary emerytury skarżącej.

W uzasadnieniu odwołania skarżąca wskazała, iż nie zgadza się z wysokością przyjętych przez pozwanego zarobków za lata 1961 - 1968, gdyż wskazany w legitymacji ubezpieczeniowej dochód brutto obejmował tylko zarobek z akordu bez składników za urlopy wypoczynkowe, macierzyńskie i zasiłki chorobowe. Nadto skarżąca podniosła, iż dochody uzyskane przez nią w (...) w latach 1980 - 1985 były dochodami netto i należy je powiększyć o składkę ZUS i podatek dochodowy. Skarżąca zaznaczyła również, iż lata jej pracy to okres od sierpnia 1960r. do grudnia 2010r. z przerwą w roku 1986, więc niezrozumiałym w jej ocenie jest wyliczenie współczynnika lat nieskładkowych z okresu, gdy w ogólne nie pracowała. Skarżąca zarzuciła również, iż do wyliczenia wysokości emerytury przyjęto datę uzyskania przez nią wieku emerytalnego, a emerytura była przedłużeniem jej świadczenia rentowego, więc „należałoby wrócić do tamtej daty".

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie.

W toku postępowania skarżąca doprecyzowała swoje odwołanie podnosząc, iż domaga się przyjęcia do wyliczenia wysokości świadczenia zarobków za lata 1961 - 1968 w wysokości: -11.856 zł za rok 1961;

-

20.268 zł za rok 1965;

-

20.172 zł za rok 1966;

-

21.516 zł za rok 1967;

-

25.020 zł za rok 1968.

Wysokości przyjętych wynagrodzeń za lata 1962, 1963 oraz 1964 skarżąca nie kwestionowała.

Nadto skarżąca zażądała przyjęcia kwoty 2.844 zł x 12 miesięcy za rok 1977 oraz przedłożyła zaświadczenie o wynagrodzeniu za lata 1980 - 1985 z dnia 20.12.2010 r. zaznaczając, iż kwoty wskazane w nim, jak również w druku RP7 z I995r. są kwotami netto. Więcej zarzutów do zaskarżonej decyzji wnioskodawczyni nie miała.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu wyrokiem z dnia 22 listopada 2011 r. oddalił odwołanie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawczyni S. A. od dnia 21.06.1996r. uprawniona była do świadczenia rentowego, którego podstawa wymiaru ustalona była z 6 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 1980 - 1985. Wysokość wynagrodzeń za te lata ujęta została w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 20.11.1995r. wystawionym przez (...) Spółdzielnie (...) i wynosiła odpowiednio:

-1980 - 22.576zł;

-1981 - 55.966 zł;

-1982 - 85.836 zł;

-1983 - 81.769 zł;

-1984 - 116.524 zł;

- 1985 – 172.000 zł

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 47,10%.

W dniu 21.08.2003r. skarżąca złożyła pozwanemu wniosek o emeryturę, w którym zaznaczyła, iż do podstawy wymiaru świadczenia organ rentowy miał przyjąć podstawę wymiaru wcześniej przyznanego świadczenia rentowego. Decyzją z dnia 10.10.2003r. wnioskodawczyni przyznano prawo do emerytury.

Kolejną decyzją z dnia 30.04.2007r. organ rentowy, rozpoznając wniosek skarżącej z dnia 27.04.2007r., przeliczył świadczenie emerytalne, ustalając podstawę jego wymiaru z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat liczonych wstecz od daty przyznania prawa do emerytury. Wskaźnik wwpw ustalono z lat 1984 - 1993 i wyniósł on 37,40%. Do ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia zastosowano aktualną kwotę bazową.

W dniu 20.05.2011r. do organu rentowego wpłynął kolejny wniosek skarżącej, w którym zwróciła się ona o ponowne ustalenie wysokości emerytury z 20 najkorzystniejszych lat oraz przy uwzględnieniu wynagrodzeń wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej wydanej przez Zakłady (...) w E., którą skarżąca dołączyła do wniosku.

Zaskarżoną decyzją z dnia 27.05.2011r. organ rentowy przeliczył od dnia 01.05.2011r. emeryturę wnioskodawczyni, przyjmując do ustalenia wysokości świadczenia podstawę wymiaru ustaloną z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1961-1968, 1971-1972, 1981-1985, 1991-1995). Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 61,60%.

Wnioskodawczyni zaskarżyła powyższą decyzję ostatecznie kwestionując wysokość przyjętych wynagrodzeń za lata 1961, 1965, 1966, 1967, 1968, 1977 oraz 1980 – 1985r. Zdaniem skarżącej w latach 1961,1965 - 1968 nie wzięto pod uwagę okresów chorobowych i opieki macierzyńskiej, w roku 1977r. wskazano wysokość jej zarobku miesięcznego (2.844 zł), zaś w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z (...), zarówno z roku 1995 oraz 2010, wskazano wynagrodzenia w kwotach netto i należy je powiększyć o składkę do ZUS oraz podatek.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. (Dz.U.Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl art. 116 ust. 5 ww. ustawy do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Stosownie do § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U.Nr 10 poz. 49) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników - zaświadczenie zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Pozwany organ rentowy dokonał przeliczenia świadczenia wnioskodawczyni w oparciu o całą przedłożoną przez nią dokumentację (legitymacja ubezpieczeniowa, druk Rp7) oraz w oparciu o potwierdzenia podstawy wymiaru składek z tytułu wykonywanej działalności gospodarczej. Pozwany nie miał podstaw by kwestionować prawidłowość sporządzenia, czy też wiarygodność przedłożonych dokumentów. Dokumentacja ta odpowiadała wymogom wynikającym z ww. rozporządzenia z dnia 07.02.1983r.

Podkreślić należy, iż zaświadczenie Rp7 z 1995r. dotyczące wynagrodzeń z lat 1980 - 1985, które stanowiło podstawę ustalenia wysokości świadczenia rentowego wnioskodawczyni, jak i jej świadczenia emerytalnego przyznanego w 2003r., nie było dotychczas kwestionowane przez skarżącą. Skarżąca nie potrafiła przy tym wskazać, jakie to dokładnie kwoty (brutto) winny być przyjęte za każdy rok jej zatrudnienia w (...). Co więcej w zaświadczeniu Rp7 z dnia 20.12.2012 r. obecnie przedłożonym przez skarżącą, wskazane zostały dokładnie te same kwoty, które wynikały z zaświadczenia z roku 1995, zaś wnioskodawczyni nie przedłożyła żadnego dowodu świadczącego o tym, iż kwoty te były kwotami netto. Zważyć należy, iż powyższy dokument został wystawiony przez osoby do tego uprawnione i w oparciu o dokumentację źródłową, zaś sam druk zawierał pouczenie, w jaki sposób należy ustalić podstawę wymiaru składek.

Skarżąca nie wykazała również, iż kwoty jej zarobków ujęte w legitymacji ubezpieczeniowej zostały zaniżone. Wpisy te zostały opatrzone pieczęcią st. rachmistrza z działu rachuby zakładu pracy wnioskodawczyni. Z opisu kolumn, w których wpisywano wysokość zarobków wynikało, iż za poszczególne lata wskazywano nie tylko kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, lecz kwotę brutto uzyskaną w całym roku kalendarzowym przez pracownika.

Należy wskazać, iż proces cywilny, w tym także proces w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, jest procesem kontradyktoryjnym, co oznacza, iż ciężar przeprowadzenia stosownego dowodu na potwierdzenie wysokości otrzymywanego wynagrodzenia w postępowaniu sądowym obciąża ubezpieczonego zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., stosownie do którego: „Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne". Strony są obowiązane więc wskazywać dowody dla stwierdzenia tych faktów /art. 232 k.p.c./. To one bowiem są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Sąd orzeka na podstawie twierdzeń i dowodów dostarczonych przez strony i tylko wyjątkowo, np. w sytuacji ewidentnej nieporadności strony, ma obowiązek prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu. Wszelkie zaniechania w zakresie inicjatywy dowodowej lub też inicjatywa, która nie prowadzi do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, muszą być ocenione negatywnie w świetle ciążącego na stronie obowiązku czynnego uczestniczenia w procesie z realizowaniem obowiązków dowodowych. Proces kontradyktoryjny wymaga bowiem od strony należytej dbałości o własne interesy, celem zwiększenia swych szans procesowych.

W toku postępowania wnioskodawczyni nie przedstawiła żadnych dowodów, które skutecznie potwierdziłyby jej twierdzenia o zaniżeniu kwot wynagrodzeń wskazanych w dokumentacji złożonej do akt rentowo - emerytalnych.

Mając powyższe na uwadze powyższe Sąd na mocy 477 ¹⁴ § i k.p.c. oddalił odwołanie skarżącej.

Apelację od wyroku wywiodła wnioskodawczyni podnosząc w niej, że kiedy w roku 1996 przechodziła na rentę nie pozwolono jej skorzystać z zarobków z lat 1960-80. Obecnie odnalazła się książeczka ubezpieczeniowa, w której część lat i zarobków została potwierdzona. ZUS jednak częściowo zaniżył wysokość świadczenia pomijając okresy urlopów macierzyńskich i wypoczynkowych. Zarobki z lat 1980-85 w (...) winny być brane pod uwagę w wysokości brutto. W uzupełnieniu apelacji skarżąca podniosła, że chce przyjęcia do podstawy wymiaru emerytury za rok 1961 kwoty 11.856 zł, gdyż przyjęty nie uwzględnia 3 miesięcy stażu; za rok 1965 - kwoty 20.274 zł, gdyż 12-sty miesiąc to zwolnienie lekarskie w związku z ciążą; za rok 1966 - kwoty 20.172 zł, gdyż dochód nie uwzględnia urlopu macierzyńskiego; za rok 1967 - kwoty 21.528 zł, gdyż dochód nie uwzględnia chorobowego; za rok 1968 - kwoty 25.020 zł, gdyż dochód uwzględnia tylko 7 m-cy pracy, bez 5 m-cy urlopu macierzyńskiego i wypoczynkowego. Co do lat 1980-85 skarżąca podtrzymała swoje twierdzenie, że wykazany w zaświadczeniach dochód jest netto, a powinien być brutto (powiększony o 47% składek na ZUS i 20% podatku dochodowego). Wszystkie te dane winny być - zdaniem apelującej - wzięte pod uwagę od roku 1996, tj. roku przejścia na rentę.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Na wstępie zauważyć należy, że renta była wnioskodawczyni przyznana w 1996r. na jej wniosek złożony w dniu 30 listopada 1995 r., a więc pod rządami ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw - zwanej dalej ustawą o rew ( Dz. U. Nr 104, póz. 450 ze zm.). W myśl zaś art. 7 ust. l pkt 4 ustawy o rew, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 5 i 6, z uwzględnieniem art. 8 i 9, przeciętna, zwaloryzowana kwota wynagrodzenia lub dochodu, która stanowiła podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego, w okresie kolejnych 6 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 15 lat kalendarzowych, jeżeli wniosek o świadczenie zostanie zgłoszony do dnia 31 grudnia 1995 r., przy czym okres ostatnich lat kalendarzowych liczy się wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Dlatego podstawa wymiaru renty została ubezpieczonej prawidłowo wyliczona w oparciu o zarobki z lat 1980-85 (jest to 6 kolejnych lat z 15 lat licząc od roku 1994).

Emerytura została wnioskodawczyni przyznana w roku 2003, a więc pod rządami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - zwanej dalej ustawą o FUS ( Dz. U. Nr 153, poz. 1227 z 2009 r. t.j. ze zm.). Przepis art. 21 ust. l tej ustawy przewidywał, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art., 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Ubezpieczona we wniosku o emeryturę zaznaczyła, że podstawa wymiaru emerytury ma być ustalona tak jak podstawa wymiaru renty. Dlatego też organ rentowy ustalając prawo do emerytury prawidłowo przyjął do podstawy wymiaru tego świadczenia - podstawę wymiaru renty.

Emerytura została wnioskodawczyni przyznana w roku 2003, a więc pod rządami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - zwanej dalej ustawą o FUS ( Dz. U. Nr 153, poz. 1227 z 2009 r. t.j. ze zm.). Przepis art. 21 ust. l tej ustawy przewidywał, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art., 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Ubezpieczona we wniosku o emeryturę zaznaczyła, że podstawa wymiaru emerytury ma być ustalona tak jak podstawa wymiaru renty. Dlatego też organ rentowy ustalając prawo do emerytury prawidłowo przyjął do podstawy wymiaru tego świadczenia - podstawę wymiaru renty.

Przepis art. 111 ustawy o FUS umożliwia świadczeniobiorcom przeliczenie pobieranego świadczenia. Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego: 1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, 2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176, 3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. l i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Wnioskiem z dnia 20 maja 2011 r. wnioskodawczyni żądała przeliczenia świadczenia wskazując na zapisy w legitymacji ubezpieczeniowej z lat 60-tych. W tej sytuacji oczywiste jest, że wniosek dotyczył przeliczenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu bowiem ustalenie podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury (2003) albo o ponowne przeliczenie emerytury (2011), mogłoby dotyczyć 10 kolejnych lat odpowiednio z 20-lecia 1983-2002 i 1991-2010, a więc bez lat 60-tych.

Do podstawy wymiaru świadczeń przyjmuje się składniki wynagrodzenia, które w rozumieniu przepisów o podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne obowiązujących we wskazanym przez zainteresowanego okresie podlegały składce na ubezpieczenie bez względu na to, czy składka faktycznie została opłacona. Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne stanowiły (według obowiązujących do 1990 r. przepisów) te składniki wynagrodzenia, które zaliczano do tzw. osobowego funduszu płac. Przy ocenie, które składniki wynagrodzeń w spornym okresie należy przyjąć do podstawy wymiaru -sięgnąć trzeba do następujących uregulowań: w okresie od dnia l stycznia 1961 r. do dnia 18 października 1968 r.: zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 8 lutego 1961 r. w sprawie określenia składników funduszu płac stanowiących podstawę do obliczania składek na ubezpieczenie społeczne w uspołecznionych zakładach pracy (M. P. Nr 12, poz. 67); uchwały nr 8 Rady Ministrów z dnia 12 stycznia 1965 r. w sprawie składników funduszu płac i pozostałych wynagrodzeń z tytułu pracy w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M. P. Nr 2, poz. 5); w okresie od dnia 19 października 1968 r. do dnia 31 grudnia 1976 r.: uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 25 maja 1971 r. w sprawie składników funduszu płac i pozostałych wynagrodzeń z tytułu pracy w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M. P. Nr 31, poz. 19); w okresie od dnia l stycznia 1977 r. do dnia 31 grudnia 1983 r.: rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (Dz. U. Nr 40, poz. 239); uchwały nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac (M. P. Nr 43, poz. 212); w okresie od dnia l stycznia 1984 r. do dnia 31 grudnia 1989 r.: uchwały nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M. P. Nr 15, póz. 85); zarządzenia nr 21 Prezesa GUS z dnia 18 maja 1984 r. w sprawie klasyfikacji składników wynagrodzeń (Dz. Urz. GUS Nr 3, poz. 6).

Co do roku 1961 wnioskodawczyni podnosi nieuwzględnienie we wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej zarobkach - 3 miesięcy stażu. Nie wyjaśnia przy tym o jaki staż chodzi i jakie kwestie finansowe miałyby być z nim związane. Nadmienić trzeba, że pracę w Zakładach (...) wnioskodawczyni rozpoczęła w dniu 11 sierpnia 1960r. Ewentualny staż miałby zatem miejsce na początku zatrudnienia, a więc w roku 1960. Uznać zatem trzeba, że ubezpieczona nie wykazała, iż w roku 1961 otrzymała inną kwotę zarobku, niż to wynika z zapisu w jej legitymacji ubezpieczeniowej o rocznym zarobku za 1961r. Co do lat 1965-68 apelująca zarzuca generalnie pominięcie w sumie zarobków rocznych wartości świadczeń chorobowych, macierzyńskich i urlopowych. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami do osobowego funduszu płac zaliczało się m.in. wynagrodzenia za czas urlopów wypoczynkowych lub okolicznościowych; wynagrodzenia za
czas niezdolności do pracy pracownika, obciążające zakład pracy zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zatem wartości te winny być ujęte w sumie zarobków pracownika za dany rok. Brak jednak podstaw by twierdzić, że wartości te nie są ujęte w wykazanych w legitymacji sumach. Wynagrodzenie chorobowe/zasiłek chorobowy nie stanowiły i nie stanowią 100% wynagrodzenia. Nadmienić trzeba, że zarzut apelacji, iż za rok1965 winna być kwota 20.274 zł, gdyż 12-sty miesiąc to zwolnienie lekarskie w związku z ciąża, nie do końca odpowiada
stanowi faktycznemu. Jak wynika z legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawczyni, w grudniu 1965 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim od 21 grudnia. W roku 1966 – od l stycznia do 31 stycznia, zaś od l lutego do 14 marca korzystała z urlopu macierzyńskiego; następnie ze zwolnień lekarskich od 23-24 wrzesień; 24-26 listopad i 17-24grudnia.W roku 1967 wnioskodawczyni była na zwolnieniach lekarskich od 1-9 stycznia; 7-11 września; 6-7listopada. W roku 1968 zwolnienia lekarskie to okres 3-4 czerwca;19-21 czerwca; 24 lipiec -31 lipiec/sierpień (nieczytelne); 4 wrzesień - 15 październik. Nie ma wpisu o urlopie macierzyńskim w roku 1968. Powtórzyć trzeba, że wynagrodzenie chorobowe/zasiłek chorobowy nie stanowiły i nie stanowią 100% wynagrodzenia.

Co do lat 1980-85 niezrozumiały i nieuprawniony jest zarzut wnioskodawczyni, iż wykazane w zaświadczeniu Rp-7 z 1995 r. i 2010 r. zarobki są zarobkami netto i winny być uzupełnione o wartość składek na ZUS i wartość podatku dochodowego (który obowiązuje od roku 1992). Z żadnych przepisów nie wynika, iż w latach 1980-85 pracodawcy wykazywali w zaświadczeniach zarobki netto. Z przywołanych zaświadczeń Rp-7 również nie można wywieść takiego wniosku. Z przedłożonych zaświadczeń Rp-7 z roku 1995 i 2010 (wskazujących identyczne wartości za lata 1980-85) wynika, że obejmują one wynagrodzenie/przychód, od którego istniał obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne. Zwrócić też trzeba uwagę na fakt, iż w spornym okresie 15 maj 1980 r. - 21 październik 1985 r. wnioskodawczyni wykonywała pracę na rzecz (...) jako agent/ajent jadłodajni (...). W myśl rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie wykonania ustawy o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz. U. Nr 46, póz. 250) składki w wysokości 18% podstawy ich wymiaru ponosiła w 10% osoba, która zawarła umowę, a w pozostałej części zatrudniająca ją jednostka gospodarki uspołecznionej (§ 9 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r.). Jednakże płatnikiem całej składki na rzecz ZUS jest ta jednostka gospodarki uspołecznionej, która należną od ubezpieczonego część składki pobiera z wynagrodzenia ubezpieczonego (§ 2 pkt 2 cyt. rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 14 lutego 1976 r.). Co do zasady regulował to przepis art. 25 ust. l ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (jednolity tekst: Dz. U. z 1995 r. Nr 65, poz. 333 ze zm.), zgodnie z którym składkę na ubezpieczenie społeczne opłacają w odpowiednich częściach jednostka gospodarki uspołecznionej, która zawarła umowę i ubezpieczony.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.