Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny

z dnia 5 listopada 2018 roku

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny, który stanowił podstawę wydania wyroku w niniejszej sprawie:

Samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem był M. B. (1) użytkowany był przez jego zięcia A. G. oraz córkę M. B. (2). Mężczyźni postanowili o sprzedaży samochodu, czym zająć miał się A. G., które wystawił ogłoszenie na portalu (...). Ustalili również, że M. B. (1) przekaże zięciowi podpisaną przez niego umowę sprzedaży samochodu, w której pozostawione do uzupełnienia zostały rubryki, gdzie wpisać należało odpowiednie dane.

( dowód: zeznania M. B. (1) k. 38-39, zeznania A. G. k. 28-29, 223-224, umowa użyczenia k. 6)

We wrześniu 2016 r. do A. G. zadzwonił mężczyzna zainteresowany kupnem samochodu marki F. (...). W dniu 26 września 2016 r. mężczyzna ten przyjechał na spotkanie do miejsca pracy A. G., który przestawił mu ofertę. Kupujący obejrzał samochód wraz z A. G., a następnie zaakceptował ofertę kupna samochodu za kwotę 18 200 zł
i przystąpiono do zawarcia umowy. Mężczyzna okazał dowód osobisty na nazwisko P. M.. A. G. stwierdził, że osoba na zdjęciu w dokumencie jest tożsama
z kupującym, po czym uzupełnił umowę o dane P. M.. Umowa została podpisana. Kupujący stwierdził, że nie będzie wykonywał przelewu na miejscu, lecz wykona przelew w domu i później przyjedzie po samochód.

( dowód: zeznania A. G. k. 28-29, 223-224, zeznania M. B. (1) k. 38-39, 182-184, umowa kupna sprzedaży – k. 3-4, 51-52)

Tego samego dnia po około dwóch godzinach A. G. otrzymał wiadomość
e-mail z adresu (...) na adres (...) z dokumentem pdf, którego treść wskazywała, że P. M. wykonał przelew bankowy kwoty 18 200 zł na konto M. B. (1). Pieniądze miały dotrzeć na konto M. B. (1) następnego dnia, tj. 27 września 2016 roku.

( dowód: zeznania A. G. k. 28-29, 223-224, zeznania M. B. (1) k. 38-39, 182-184, potwierdzenie przelewu k. 7)

A. G. sprawdził potwierdzenie ze wzorem potwierdzeń wystawianych przez bank. Następnie umówił się z P. M., że ten wieczorem przyjedzie po odbiór samochodu. P. M. około godziny 18:30 w dniu 26 września 2016 r. przyjechał do A. G., który przekazał mu samochód wraz z kompletem dokumentów oraz oponami zimowymi.

( dowód: zeznania A. G. k. 28-29, 223-224, zeznania M. B. (1) k. 38-39, 182-184)

W dniu 27 września 2016 r. M. B. (1) po wielokrotnym sprawdzeniu swojego konta bankowego stwierdził, że pieniądze za samochód nie zostały przelane. A. G. otrzymał także wiadomość SMS od P. M. z pytaniem czy przelew doszedł, po czym odpowiedział mu, że nie. Z uwagi na fakt, że zachowanie P. M. wzbudziło w A. G. podejrzenia, rozpoczął on weryfikację przesłanego pliku pdf. W jej wyniku stwierdził, że plik ten został utworzony w 2013 roku i był wielokrotnie zmieniany. Załączony przez P. M. nie był autentyczny, a zawarte w dokumencie informacje nie był zgodne ze stanem faktycznym i nie znajdowały odzwierciedlenia w historii operacji na rachunku bankowym.

( dowód: zeznania A. G. k. 28-29, 223-224, wyciąg z informacjami o pliku i osobie P. M. – k. 31-32, informacja z mBank – k. 55)

W dniach 27-28 września 2016 r. A. G. i P. M. prowadzili wymianę wiadomości SMS, w których A. G. żądał przelewu pieniędzy, a P. M. próbował przekonać go o tym, że próbuje przekazać pieniądze za pośrednictwem kolegi,
a potem, że aktualnie zamierza wyjechać do Niemiec i po powrocie przekaże pieniądze. Mężczyźni prowadzili także rozmowy telefoniczne, w których P. M. zapewniał A. G. o tym, że zapłaci za samochód. Po dwóch tygodniach od P. M. przestał odbierać połączenia od A. G. i zablokował jego numer telefonu.

( dowód: wydruk wiadomości SMS – k. 45, zeznania A. G. – k. 28-29)

W dniu 30 września 2016 r. M. B. (1) złożył do Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez P. M. (data prezentaty 3 października 2016 r.)

( dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 1)

Jednocześnie M. B. (1) wniósł w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta T. o to, aby zastrzeżono możliwość przerejestrowania samochodu na inną osobę. Po pewnym czasie skontaktował się z nim mężczyzna przedstawiający się jako pan G., który spytał M. B. (1) dlaczego nie może zarejestrować samochodu. M. B. (1) poinformował go o wydarzeniach związanych z samochodem. Następnego dnia do M. B. (1) zadzwonił mężczyzna, który przestawił się jako mąż właścicielki komisu samochodowego pani M. C., który również zapytał dlaczego została zablokowana możliwość przerejestrowania samochodu. Mężczyzna ten poinformował M. B. (1), że kupił on samochód F. (...) od P. M. w dniu 2 października 2016 r. za kwotę 10 900 zł. Mężczyzna powiedział również, że sprzedający przekazał mu umowę kupna-sprzedaży samochodu zawartą pomiędzy M. B. (1) a P. M. datowaną na dzień 8 sierpnia 2016 r.

( dowód: zeznania M. B. (1) k. 38-39, 182-184)

Po wejściu w posiadanie samochodu marki F. (...), P. M. w dniu 2 października 2016 r. zadzwonił do komisu samochodowego prowadzonego przez M. C., że ma do sprzedania samochód. Mężczyzna ustalił przez telefon z partnerem M. C. – T. A., że samochód ten sprzeda za kwotę 11 000 zł. Do spotkania pomiędzy P. M. a T. A. i M. C. doszło w W. w okolicach S.. P. M. okazał umowę kupna sprzedaży samochodu zawartą pomiędzy nim a M. B. (1) z dnia
8 sierpnia 2016 r. P. M. i M. C. w dniu 2 października 2016 r. podpisali umowę kupna-sprzedaży samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za kwotę 10.900 zł, po czym doszło do przekazania samochodu wraz z dokumentami
w zamian za ww. kwotę pieniędzy w gotówce. Po zakupie samochodu M. C. chciała przerejestrować samochód. Wówczas dowiedziała się, że jest to niemożliwe. Po skierowaniu pisma do Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta T. samochód został jednak przerejestrowany na M. C..

( dowód: zeznania M. C. – k. 104-105, 224-225, zeznania T. A. –
k. 225, umowa kupna-sprzedaży z 2 października 2016 r. – k. 124, umowa kupna-sprzedaży samochodu
z 8 sierpnia 2016 r. – k. 129, pismo z Urzędu Miasta T. – k. 73)

P. M. sprzedając ww. samochód M. C., posłużył się uprzednio podrobioną umową z dnia 8 sierpnia 2016 r. M. B. (1) ww. umowy nigdy nie widział ani jej nie podpisywał.

( dowód: zeznania M. B. (1) – k. 182-184)

P. M. ma 27 lat. Jest po rozwodzie. Obecnie pozostaje w stałym związku. Jest ojcem trójki małoletnich dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Na dwoje starszych dzieci za zasądzony obowiązek alimentacyjny w wysokości po 300 złotych. Posiada wykształcenie średnie bez matury. Pracował dorywczo i z tego tytułu osiągał dochód w wysokości 2 000 złotych. Obecnie nie pracuje. P. M. jest osobą karaną, w tym z art. 286 § 1 k.k.

( dowód: dane osobopoznawcze – k. 153, 161, dane o karalności – k. 92, 146, 192, odpisy wyroków wraz z informacją o obliczeniu kary – k. 170-171, 172-173, 175, 178, 179, 181)

Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego P. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz stwierdził, że nie podpisywał umowy z M. B. (1), a także wniósł o sprawdzenie podpisów na umowie ( dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 84-85). Podczas ponownego przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego P. M. odmówił odpowiedzi na pytania przesłuchującego czy dokonywał zakupu pojazdu marki F. (...), a także na pytanie czy sprzedawał F. (...) M. C. mającej komis samochodowy w Ł.. Podejrzany nie pamiętał czy od września 2016 r. wymieniał dowód osobisty, a także nie pamiętał jakie adresy mailowe posiada. Podejrzany wyjaśnił, że numer telefonu podany przez przesłuchującego nie należy do niego i nie użytkował go. Podejrzany wyjaśnił także, iż nie prowadził korespondencji e-mail przedstawionej przez przesłuchującego ani nie zawierał umowy sprzedaży pojazdu w dniu
8 sierpnia 2016 r. Podejrzany wyjaśnił, że nie zna A. G. ( dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 90-91).

Przesłuchany na etapie postępowania sądowego P. M. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w tym czasie miał trudną sytuację finansową
i żałuje tego co zrobił. Potwierdził, że było tak jak wynika z akt postępowania. Po odczytaniu protokołów wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego podtrzymał to co powiedział podczas przesłuchania w Sądzie ( dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 161-162, 223).

W ocenie Sądu wyjaśnienia złożone przez oskarżonego na etapie postępowania sądowego należy uznać za wiarygodne. Oskarżony przyznał, że sprawa wyglądała tak, jak wskazują na to akta postępowania.

Za w pełni wiarygodne uznać należy zeznania złożone przez świadków M. B. (1), A. G., M. C. oraz T. A. . Zeznania te są spójne i logiczne. Znajdują także potwierdzenie w zebranych w toku postępowania dokumentach.

Wątpliwości Sądu nie wzbudziła także wiarygodność pozostałego materiału dowodowego w postaci dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony w toku postępowania.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, Sąd zważył co następuje:

P. M. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 26 września 2016 r. w W., działając z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 18 200 złotych M. B. (1) poprzez okazania uprzednio podrobionego duplikatu potwierdzenia wykonania przelewu za zakup pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), co skutkowało wydaniem pojazdu zgodnie
z zapisem zawartym w umowie sprzedaży pojazdu z dnia 26 września 2016 r., tj. o czyn
z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w dniu 02 października 2016 r. w W. posłużył się dokumentem w postaci uprzednio podrobionej umowy sprzedaży pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) datowanej na dzień 08 sierpnia 2016 r. zawartej pomiędzy M. B. (1)
i P. M. przy zawieraniu umowy sprzedaży wymienionego pojazdu przedkładając umowę jako autentyczną M. C., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Przedmiotem niniejszego postępowania był zatem dwa czyny zarzucane oskarżonemu zakwalifikowane odpowiednio z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że oskarżony wypełnił znamiona obu zarzucanych mu czynów.

Przechodząc do analizy pierwszego z nich, stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Jak stwierdzono w literaturze przedmiotu, wprowadzenie w błąd polega na tym, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być słowo, pismo, fałszywe narzędzie i urządzenie. Do przypisania oszustwa nie jest potrzebne użycie szczególnego podstępu, lecz wystarczy każde działanie mogące wprowadzić poszkodowanego w błąd. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę decyzji rozporządzenia mieniem (M. Szwarczyk [w:] T. Bojarski [red.] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2016).

Przepis art. 270 § 1 k.k. stanowi natomiast, że kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W doktrynie prawa karnego wskazuje się, że przerobienie dokumentu polega na nieuprawnionym wprowadzeniu zmiany do dokumentu autentycznego. Może to nastąpić przez usunięcie fragmentu tekstu pierwotnego i zastąpienie go innym, uczynienie w dokumencie autentycznym skreśleń lub uzupełnień. Przedmiotem czynu sprawcy jest autentyczny dokument (J. Piórkowska-Flieger [w:] T. Bojarski [red.] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2016).

Oba czyny mogą zostać popełnione jedynie umyślnie w zamiarze bezpośrednim, są one bowiem znamienne celem.

W realiach niniejszej sprawy zachowanie oskarżonego polegające na tym, że przedkładając A. G. przerobione potwierdzenie przelewu kwoty 18 200 zł na rachunek M. B. (3) wprowadził A. G., działającego w imieniu M. B. (3), w błąd i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. B. (3), wyczerpuje znamiona przestępstw określonych w art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. Jednym działaniem oskarżony wypełnił znamiona zarówno oszustwa, jak i posłużenia się podrobionym dokumentem, wobec czego stwierdzić należy, że przestępstwa te pozostają w tzw. zbiegu kumulatywnym (zob. postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt V KK 90/07).

Oskarżony wypełnił wszystkie znamiona oszustwa, bowiem działał w jeden ze sposobów wskazanych w art. 286 § 1 k.k., tj. wprowadzając drugą stronę w błąd, działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a jego czyn doprowadził inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. M. B. (3) za pośrednictwem A. G. przekazał bowiem oskarżonemu samochód nie uzyskując w zamian zapłaty umówionej kwoty.

Przedkładając potwierdzenie przelewu kwoty 18 200 zł wypełnił również znamiona czynu określonego w art. 270 § 1 k.k. W sprawie ustalono, że przedłożony A. G. dokument był w istocie potwierdzeniem przelewu dokonanym na konto innej osoby, a oskarżony zmienił dane dostosowując go na potrzeby transakcji przeprowadzanej z M. B. (1). Pierwotny dokument potwierdzenia przelewu sporządzony został na podstawie art. 7 ustawy Prawo Bankowe. Jak stwierdzono powyżej, przerobienie dokumentu polega na usunięciu
z dokumentu pewnego fragmentu tekstu i zastąpienie go innym. Taka sytuacja miała miejsce
w niniejszym przypadku.

Wymienione przestępstwo popełnione zostało umyślnie w zamiarze bezpośrednim w rozumieniu art. 9 § 1 k.k., bowiem oskarżony od początku chciał popełnić zarzucany mu czyn. Na dokonanie takiego ustalenia pozwala analiza okoliczności sprawy oraz sposobu działania oskarżonego. Oskarżony wysłał A. G. plik pdf, który wcześniej przerobił na potrzeby zawieranej transakcji. Dodatkowo po odbiór samochodu zgłosił się tego samego dnia wieczorem, tak aby sprzedający nie miał możliwości weryfikacji czy pieniądze rzeczywiście dotarły na jego konto.

Przypisując oskarżonemu popełnienie zarzucanego mu czynu Sąd ustalił, że oskarżony popełnił go wprowadzając w błąd A. G. działającego w imieniu M. B. (1)
w sposób wskazany w zarzucie.

Podsumowując tę część rozważań, Sąd uznał w ramach czynu opisanego w punkcie 1. części wstępnej wyroku, że P. M. jest winny tego, że w dniu 26 września 2016 r. w W., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 18 200 złotych w ten sposób, że wprowadził w błąd A. G. działającego
w imieniu M. B. (1) poprzez okazanie A. G. uprzednio podrobionego duplikatu potwierdzenia wykonania przelewu za zakup pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), co skutkowało wydaniem pojazdu zgodnie z zapisem zawartym w umowie sprzedaży pojazdu z dnia 26 września 2016 r., który to czyn wyczerpuje dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw.
z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Drugi zarzucany oskarżonemu czyn polegał na posłużeniu się podrobioną umową kupna-sprzedaży samochodu z 8 sierpnia 2016 roku. Zgodnie z treścią tej umowy oskarżony kupił od M. B. (1) samochód marki F. (...) za kwotę 10.000 zł. Z ustaleń dokonanych w sprawie wynika, że do zawarcia przedmiotowej umowy nigdy nie doszło, podpis sprzedającego nie pochodzi od niego, a dokument ten został podrobiony. Niniejsze zachowanie oskarżonego również wypełnia dyspozycję cytowanego powyżej art. 270 § 1 k.k. Posłużył się on bowiem uprzednio podrobioną umową. Jak stwierdzono w doktrynie prawa karnego podrobienie oznacza wykonanie czynności, dzięki którym to, co w rzeczywistości nie jest autentyczne (w całości bądź
w części), może być za takie uważane. Podrobienie dokumentu jest więc stworzeniem czegoś, co może być uważane za dokument autentyczny (lub jego część), a co w rzeczywistości dokumentem autentycznym (lub jego częścią) nie jest (M. Kalitowski [w:] M. Filar [red.] Kodeks karny. Komentarz, WK. 2016).

Czyn został popełniony umyślnie w zamiarze bezpośrednim w rozumieniu art. 9 § 1 k.k., gdyż z okoliczności i sposobu w jakich użyto dokumentu wynika, że oskarżony chciał popełnić przedmiotowy czyn. Oskarżony przedstawił dokument kupującej od niego samochód M. C. zachowując się w ten sposób, jakby umowa ta została rzeczywiście zawarta w okolicznościach i na warunkach w niej stwierdzonych. Oskarżony miał pełną świadomość, że umowa okazana M. C. dokumentuje zdarzenie, które nie miało miejsca
w rzeczywistości.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W myśl art. 53 § 2 k.k. wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu,
a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd uwzględnił ustalenia dotyczące sytuacji rodzinnej
i finansowej P. M..

Przechodząc do wymiaru kary za pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów, wskazać należy, że Sąd oceniając stopień winy miał na względzie, że czyn został popełniony z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, co skutkowało oceną, że jest on wysoki. Oskarżony ze względu na swój wiek, stopień dojrzałości oraz rozwoju umysłowego, jest osobą od której można wymagać zachowania się zgodnego z normami prawnymi. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności wyłączające winę. Trudna sytuacja rodzinna lub finansowa nie może usprawiedliwiać zachowania oskarżonego.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, biorąc pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 k.k. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości także jest znaczny. Sąd miał na względzie, że czyn ten popełniono umyślnie z zamiarem bezpośrednim, a sposób i okoliczności popełnienia czynu wskazują na znaczne lekceważenie przez oskarżonego porządku prawnego. Oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd A. G. poprzez przedłożenie uprzednio podrobionego potwierdzenia dokonania transakcji handlowej.

Za pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów Sąd na podstawie art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę, że stopień winy i społeczna szkodliwość czynu był znaczne, a dodatkową okolicznością obciążającą była uprzednia karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa oszustwa.

Również w zakresie drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów, Sąd uznał, że stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu są znaczne. Podobnie jak pierwszy czyn, także drugi z nich został popełnione umyślnie w zamiarze bezpośrednim, a okoliczności jego popełnienia wskazują na znaczne lekceważenie prawa. Wobec powyższych ustaleń, za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów Sąd na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając kary orzeczone w punkcie I i II wyroku Sąd wziął także pod uwagę dyrektywę prymatu kar wolnościowych, określoną w art. 58 § 1 k.k., uznając jednak, że w świetle uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwa oszustwa, jedynie kara pozbawienia wolności spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć wobec oskarżonego. Należy zauważyć, że oskarżony w przeszłości był kilkukrotnie skazywany za przestępstwa przeciwko mieniu (art. 286 § 1 k.k.), w tym także na karę ograniczenia wolności oraz karę grzywny.
W przeszłości wymierzono oskarżonemu także karę grzywny za czyn z art. 270 § 3 k.k. (sygn. akt IV K 873/14). Ponadto jak wynika z uzyskanych informacji o karalności P. M. wyrokiem z dnia 08 marca 2016 r. został skazany na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności (sygn. akt II K 692/15). Mimo to już we wrześniu 2016 r. dopuścił się kolejnych przestępstw, których dotyczyło niniejsze postępowanie. Oznacza to, że poprzednio orzekane kary wolnościowe nie zrealizowały celów prewencji szczególnej w stosunku do oskarżonego. Tym samym, w ocenie Sądu, jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania nie może spełnić cele wychowawcze wobec P. M..

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności. Za takim wymiarem kary łącznej przemawiało przyznanie się oskarżonego, wyrażenie przez niego skruchy, a także ten sam motyw działania sprawy
w przypadku obu zarzucanych mu czynów. Ponadto czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu. Orzeczona kara łączna spełnia cele zarówno prewencji ogólnej, jak i szczególnej, a ponadto upewnia oskarżonego, że każde działanie naruszające prawo karne spotka się
z właściwą reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł o obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody i zasądził od P. M. na rzecz M. B. (1) kwotę 18 200 zł. Zasądzona kwota stanowi równowartość kwoty, za jaką sprzedany został P. M. samochód marki F. (...).

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. K. kwotę 672 zł powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu. Zasądzona kwota została ustalona na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalniając oskarżonego P. M. z obowiązku ich ponoszenia, jednocześnie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy oskarżonego.