Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Beaty Tonasko Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu – Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2019 r.

sprawy: D. W. (1) /W./,

syna J. i S.,

ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju

z dnia 27 września 2018r. sygn. akt II K 903/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej I. K. na rzecz oskarżonego D. W. (1) zwrot kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym w kwocie 840 (osiemset czterdzieści) złotych;

III.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej I. K. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 (dziesięć) złotych i obciąża ją opłatą za II instancję w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych;

IV.  w pozostałej części kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 754/18

UZASADNIENIE

D. W. (1) został oskarżony o to, że w okresie od 07 lutego 2005 roku do 30 sierpnia 2017 roku w J., jako pełnomocnik I. K. do odbioru należności w postaci środków finansowych z tytułu udziału w zysku Przedsiębiorstwa Usług (...) z/s w J., przywłaszczył wypłacone mu na podstawie posiadanego pełnomocnictwa dywidendy za 2004. 2005, 2006, 2007, 2008 i 2009 rok przez Przedsiębiorstwo Usług (...) w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 102 934,80 zł, działając w ten sposób na szkodę I. K.

tj. o czyn z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12kk

Wyrokiem z dnia 27 września 2018 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uniewinnił D. W. (2) od zarzucanego mu czynu z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Na podst. art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 29 ust. 1 Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kwotę 936 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowionego obrońcy z wyboru. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa/

Apelację od tego wyroku wnieśli prokurator oraz pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej I. K.. Prokurator w swojej apelacji zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i na podst. art. 38 pkt 3 kpk wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na bezpodstawnym uznaniu, iż oskarżony D. W. (1) zachowaniem swoim nie wyczerpał znamion czynu z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk podczas gdy z zeznań I. K. oraz dokumentów wystawionych przez ww. jednoznacznie wynika, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W oparciu o /w zarzut prokurator wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I stancji do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

1.na podstawie art. 438 pkt 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 284 § 1 kk poprzez uniewinnienie oskarżonego, mimo ustalenia w niniejszej sprawie wszystkich znamion zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego tj.:

-objęcia cudzego prawa majątkowego – środków pieniężnych- dywidendy oskarżycielki posiłkowej, w posiadanie,

-w sposób legalny, na podstawie udzielonego pełnomocnictwa,

-a następnie zachowania ich dla siebie, zachowując się względem nich jak właściciel;

2.na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. obrazę art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2 §2 kpk polegającą na:

a) daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego i przyjęcie, że w sprawie nie było dowodów, które zaprzeczyłyby twierdzeniom oskarżonego, w sytuacji w której dowód taki był, stanowiły go zeznania pokrzywdzonej, z których jednoznacznie wynikało, że:

- nigdy nie uzgadniała z oskarżonym, że dywidendy stanowić będą jego wynagrodzenie za udział w zgromadzeniach,

- wielokrotnie wzywała brata do zwrotu pieniędzy, oskarżony zapewniał, że w niedługim czasie zwróci pobrane środki, jednak nigdy tego nie uczynił;

- oskarżony wielokrotnie próbował usprawiedliwiać brak rozliczenia na wezwanie pokrzywdzonej;

- oskarżony nigdy nie twierdził, że ma wobec pokrzywdzonej jakieś roszczenia;

b) daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w sytuacji, w której pozostają one całkowicie sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, albowiem wynagrodzenia w kwocie opiewającej na 15.000,00zł rocznie, za udział raz w roku w około dwutygodniowym zgromadzeniu wspólników nie sposób uznać za korespondującego z rynkowymi stawkami w tym zakresie, a ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by istniało jakiekolwiek uzasadnienie dla tak wysokiego wynagrodzenia;

c) uznaniu zeznań pokrzywdzonej za niewiarygodne w części , w której twierdzi, że brak było pomiędzy stronami porozumienia polegającego na tym, że dywidendy pobierane przez oskarżonego stanowić będą jego wynagrodzenie za udział w zgromadzeniach wspólników, w sytuacji, w której zeznania pokrzywdzonej pozostają zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także zawnioskowanymi dowodami w postaci wiadomości sms pomiędzy stronami;

d) uznaniu, że niniejsza sprawa prowadzona jest według zasad procesu kontradyktoryjnego w sytuacji, w której niniejsze postępowanie winno być prowadzone według zasad przyjętych przez nowelizację kpk, która weszła w życie w dniu 16 kwietnia 2016r., tj. według zasady odchodzącej od procesu kontradyktoryjnego na rzecz procesu inkwizycyjnego, w którym sąd zobowiązany pozostaje do dążenia do ustalenia w procesie prawdy materialnej;

3.na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną istniało porozumienie w zakresie tego, że pobierana przez oskarżonego dywidenda stanowić będzie jego wynagrodzenie z tytułu reprezentowania I. K. w spółce na zgromadzeniach wspólników, a także, że z kwoty otrzymanej oskarżony miał opłacać czynsz za mieszkanie, oraz sfinansować pomnik zmarłego ojca stron, w sytuacji, w której pokrzywdzona jednoznacznie zeznała, iż nie istniała jakakolwiek umowa w powyższym zakresie. W oparciu o w/w zarzuty pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługuje na uwzględnienie. Zarówno prokurator jak i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w swojej apelacji przede wszystkim podnoszą zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Zarówno prokurator jak i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w swoich apelacjach opierają się tylko i wyłącznie o zeznania pokrzywdzonej I. K.. Jednak sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dal wiary tym zeznaniom. Z ustaleń sądu wynika jednoznacznie, czego nie kwestionowała pokrzywdzona I. K., że w latach 2005-2009 udzielała ona oskarżonemu co roku pełnomocnictwo do odbioru dywidendy. Skoro jak twierdziła w swoich zeznaniach pokrzywdzona, że oskarżony nie oddawał jej dywidendy, to dlaczego co roku upoważniała go do odbioru dywidendy za kolejne lata. Dopiero w roku 2010 pokrzywdzona wypowiedziała oskarżonemu pełnomocnictwo i osobiście odbierała dywidendę. Z zeznań świadka M. W. żony oskarżonego wynika, że pokrzywdzona odwiedzała oskarżonego co najmniej raz w roku, oskarżony i pokrzywdzona kontaktowali się ze sobą w ważnych kwestiach dotyczących spółki, utrzymywali relacje rodzinne. Słusznie sąd rejonowy uznał, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowe gonie można przypisać oskarżonemu popełnienia przestępstwa. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że pokrzywdzona zawiadomiła organy ścigania dopiero w 2017 r. o możliwości popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Jeżeli chodzi o zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej należy zwrócić uwagę, że taki zarzut może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych vide wyrok S.A w W. z dnia 8.10.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K AKa 93/2018. W niniejszej apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej podniesione są również zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych jak i obrazy przepisów postępowania, co wyklucza zarzut obrazy prawa materialnego. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonej, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk..Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 632 § 2 kpk.

SSO Sławomir Klekocki