Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2018 r. w Szczecinie

sprawy M. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 stycznia 2018 r. sygn. akt IV U 1251/16

oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka

Sygn. akt: III AUa 206/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 października 2016 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił M. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odwołaniu ubezpieczony podniósł, że nie zgadza się z powyższą decyzją, ponieważ nie jest ona zgodna ze stanem faktycznym.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
W uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 13 października 2016 r. orzekła, że skarżący nie jest niezdolny do pracy.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

M. F. urodził się (...) Posiada wykształcenie średnie -techniczne (mechanik). W przebiegu zatrudnienia pracował na stanowiskach: ślusarza-tłoczarza, pracownika aparatury (geodeta), dozorcy, pomiarowego geofizycznego, pomocnika kierowcy, pracownika handlowego, handlowcy, przedstawiciela handlowego, specjalisty do spraw zakupów oraz prowadził działalność gospodarczą.

Ubezpieczony pierwszy wniosek o rentę złożył 12 marca 2004r. Decyzją z 20 kwietnia 2004r. przyznano mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Przyznane świadczenie rentowe zmieniono następnie na prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy związanej z wypadkiem przy pracy pozostającej w związku ze stanem narządu ruchu. Kolejno decyzją z 22 kwietnia 2010r. ubezpieczonemu przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Prawo do świadczenia było kolejno przedłużane do dnia 31 stycznia 2012r. W okresach od 15 sierpnia 2012r. do 9 sierpnia 2013r. oraz od 17 listopada 2016r. do 14 lutego 2016r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Kolejny wniosek o rentę złożył 10 sierpnia 2016r. Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzonych badaniach, orzeczeniem z dnia 9 września 2016r. uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Od powyższego orzeczenia M. F. złożył sprzeciw. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 13 października 2016r. potwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na tej podstawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z 19 października 2016r., odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy uznając, że nie jest on niezdolny do pracy. Ubezpieczony w dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku, tj. w okresie od 11 sierpnia 2006r. do 10 sierpnia 2016r. udowodnił 5 lat, 5 miesięcy i 4 dni okresów składkowych oraz 3 lata, 2 miesiące i 8 dni okresów nieskładkowych.

U ubezpieczonego rozpoznano następujące schorzenia: przebyte ostre zapalenie trzustki w stadium regresji zmian pozapalnych - bez cech upośledzenia funkcji zewnątrzwydzielniczej i wewnątrzwydzielniczej trzustki, przebyte ECPW z rewizją dróg żółciowych w przebiegu ostrego zapalenia trzustki. Przebyta cholecystektomia laparoskopowa z powodu kamicy pęcherzyka żółciowego, czynnościowe zaburzenia motoryki jelita grubego, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżgwego z okresowym zespołem bólowym (w wywiadzie), stan po operacyjnym leczeniu dyskopatii L4/L5 w 2004r., przebyte leczenie operacyjne nawykowego zwichnięcia prawego stawu ramiennego w 1991 r., nadciśnienie tętnicze. Biegły specjalista z zakresu gastroenterologii dr n. med. Z. S. uznał, że rozpoznane, przebyte przez ubezpieczonego i aktualne schorzenia przewodu pokarmowego nie powodują takiego upośledzenia sprawności organizmu, które czyniłoby ubezpieczonego niezdolnym do pracy. W ocenie biegłych, specjalisty neurologa doc. dr hab. T. P., specjalisty internisty-kardiologa (chorób wewnętrznych) lek. med. G. K. i ortopedy-traumatologa dr n. med. H. M. ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Biegli wskazali, że stwierdzony niewielki zanik mięśni w lewej kończynie dolnej z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej nie ogranicza istotnie funkcji tej kończyny. Ograniczenie ruchomości w prawym stawie barkowym nie powoduje niezdolności do pracy u pracownika umysłowego. Rozpoznane nadciśnienie tętnicze nie powoduje również niezdolności do pracy. Jest ono dobrze kontrolowane oraz przebiega bez powikłań. W sporządzonej opinii uzupełniającej biegły gastrolog stwierdził, że brak jest podstaw do stwierdzenia związku pomiędzy obecnością bakterii gronkowca w dole pachwinowym, a przebytymi i występującymi schorzeniami przewodu pokarmowego oraz ich wpływu na zdolność ubezpieczonego do pracy. W ocenie biegłego z zakresu chorób wewnętrznych zakażenie pachwiny prawej dowodzi jedynie wystąpienia zmian zapalnych skóry w tej okolicy. Nie ma przez to związku z rozpoznanymi chorobami. W kolejno sporządzonej opinii biegły gastrolog ustalił, iż wykonane przez ubezpieczonego badanie TK z dnia 3 listopada 2017r., wykazało prawidłowy obraz wątroby i dróg żółciowych. Na pograniczu głowy trzustki i dwunastnicy widoczna jest przestrzeń płynowa będąca następstwem ostrego zapalenia trzustki i odcinkowego poszerzenia PZW. W ocenie biegłego stwierdzone zmiany nie powodują u ubezpieczonego niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383; powoływana dalej jako: ustawa emerytalno-rentowa) Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie ubezpieczonego M. F. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, iż w rozpoznawanej sprawie istotą sporu było rozstrzygnięcie czy schorzenia, na które cierpi M. F. czynią go częściowo lub całkowicie nadal niezdolnym do pracy. Ubezpieczony wskazał, że jego aktualny stan zdrowia pogorszył się w znacznym stopniu oraz podał, że rozpoznano u niego zarażenie bakterią gronkowca. Zdaniem Sądu meriti nie budzi wątpliwości, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do świadczenia rentowego z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej. Stąd też Sąd, w oparciu o przepis art. 278 § 1 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych gastroenterologa, neurologa, specjalisty chorób wewnętrznych i ortopedy, na okoliczność ustalenia czy schorzenia na które cierpi ubezpieczony nadal czynią go częściowo lub całkowicie niezdolnym do pracy w następujących zawodach: pracownika umysłowego, mechanika, kierowcy, dozorcy i przedstawiciela handlowego. Uzyskane opinie pochodziły od osób nie zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy, posiadających wieloletni staż zawodowy i dorobek naukowy. Udzielili oni Sądowi fachowych informacji i wiadomości dla ustalenia i oceny okoliczności sprawy, ułatwiając tym samym właściwą ocenę faktów i rozstrzygnięcie sporu. Stan zdrowia ubezpieczonego był przedmiotem szczegółowej oceny biegłych różnych specjalności, uwzględniających wszystkie schorzenia, na które powoływał się w swym odwołaniu ubezpieczony. Stąd też Sąd Okręgowy uznał, że aktualny stan zdrowia ubezpieczonego został ustalony przez biegłych w sposób wszechstronny, kompleksowy i wyczerpujący w stosunku do materiału badawczego, jakim dysponowali biegli. Sąd meriti zważył, że wnioski płynące z ich opinii były kategoryczne, zbieżne i jednoznacznie wynikało z nich, że u M. F. nie stwierdzono schorzeń, które czyniłyby go chociażby częściowo niezdolnym do podjęcia zatrudnienia.

W pierwszej kolejności Sąd rozstrzygający miał na uwadze, iż jak wynika z opinii biegłego gastrologa, rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia przewodu pokarmowego nie powodują takiego upośledzenia sprawności organizmu, które powodowałyby niezdolność do pracy. Natomiast zgłaszane przez ubezpieczonego dolegliwości, w ocenie biegłego wskazują na czynnościowe zaburzenia motoryki jelita grubego. Biegły rozpoznał również dalszą regresję zmian pozapalnych okołotrzustkowych związaną z ostrym zapaleniem trzustki, jednak pozostającą bez wpływu na ograniczenie jego zdolności do podjęcia zatrudnienia. Następnie powołani przez Sąd biegli z zakresu neurologii, interny-kardiologii (specjalista chorób wewnętrznych) i ortopedii uznali, że ubezpieczony nie jest długotrwale niezdolny do pracy. We wnioskach sporządzonej opinii wskazali, że rozpoznany niewielki zanik mięśni w lewej kończynie dolnej z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej nie ogranicza istotnie funkcji tej kończyny. Stwierdzone u ubezpieczonego ograniczenie ruchomości w prawym stawie barkowym w ocenie biegłych nie powoduje niezdolności do pracy u pracownika umysłowego. Natomiast rozpoznane nadciśnienie tętnicze nie powoduje również niezdolności do pracy. Organ rentowy nie kwestionował opinii biegłych. Ubezpieczony wniósł do nich zastrzeżenia podając, że rozpoznano u niego bakterie gronkowca.

W opinii uzupełniającej biegły gastroenterolog ustalił, że brak jest podstaw do stwierdzenia związku pomiędzy obecnością bakterii gronkowca w dole pachwinowym ubezpieczonego a przebytymi i występującymi schorzeniami przewodu pokarmowego oraz ich wpływu na zdolność ubezpieczonego do pracy. Natomiast zdaniem biegłego z zakresu chorób wewnętrznych zakażenie pachwiny prawej dowodzi jedynie wystąpienia zmian zapalnych skóry w tej okolicy. Nie ma to zdaniem biegłego związku z rozpoznanymi u ubezpieczonego chorobami. Po wykonaniu przez M. F. badania TK z dnia 3 listopada 2017r., biegły gastrolog w sporządzonej kolejno opinii uzupełniającej stwierdził, iż przeprowadzone badanie wykazało prawidłowy obraz wątroby i dróg żółciowych. Biegły wskazał, że na pograniczu głowy trzustki i dwunastnicy widoczna jest przestrzeń płynowa będąca następstwem ostrego zapalenia trzustki i odcinkowego poszerzenia PŻW, to w ocenie biegłego stwierdzone zmiany nie powodują u ubezpieczonego niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Opinia biegłego podlega ocenie - na mocy art. 233 § 1 k.p.c. - przy zastosowaniu właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie Sadu Najwyższego z 07.11.2000r. ICKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył opinie biegłych wydane w przedmiotowej sprawie w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznając je za rzetelne, miarodajne i przydatne dla sprawy. Biegli jasno i zrozumiale wypowiedzieli się w kwestii będącej przedmiotem opinii, sformułowali kategoryczne i logiczne wnioski, wskazali i wyjaśnili przesłanki, które doprowadziły ich do przedstawionych konkluzji. Nadto Sąd wziął pod uwagę wykształcenie ubezpieczonego, wykonywane przez niego wcześniej zawody oraz rozważył wpływ stwierdzonych schorzeń na możliwość podjęcia pracy zawodowej. Skutkiem tego Sąd I instancji wskazał, iż przyjął ustalenia biegłych za podstawę określenia stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy. Sąd ocenił opinię biegłych na równi z innymi środkami dowodowymi, w szczególności znajdującą się w aktach dokumentacją medyczną, w ramach swobodnej oceny dowodów i z uwzględnieniem podniesionych przez ubezpieczonego zarzutów.

Podsumowując, Sąd Okręgowy uznał, że M. F. nie jest niezdolny do pracy. Ubezpieczony wprawdzie w latach wcześniejszych uprawniony był do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem oraz do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia oraz pobierał świadczenie rehabilitacyjne, to jednak stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia nie powodują niezdolności do podjęcia zatrudnienia. Bez wpływu pozostaje na to również orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, które ubezpieczony posiada. Uznać należało, że aktualny stan zdrowia pozwala mu na wykonywanie pracy na stanowiskach pracownika umysłowego, mechanika, kierowcy, dozorcy i przedstawiciela handlowego. Nadciśnienie tętnicze nie powodowało w przeszłości i nie powoduje niezdolności do pracy. Podobnie stwierdzone u ubezpieczonego ograniczenie ruchomości w prawym stawie barkowym. Rozpoznany u niego niewielki zanik mięśni w lewej kończynie dolnej z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej nie ogranicza istotnie funkcji tej kończyny, gdyż pozwala mu na prowadzenie samochodu. Tym samym Sąd Okręgowy uznał, że nie istnieją przeciwwskazania do podjęcia przez ubezpieczonego aktywności zawodowej.

Sąd I instancji wskazał również, że zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. jedn. Dz.U. z 2016r. poz. 2046 ze zm.) orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Zasada ta nie działa jednak w drugą stronę co oznacza, że nie wszystkie osoby z ustalonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności mogą być uznane za całkowicie lub częściowo niezdolne do pracy. Sytuacja taka zachodzi w przedmiotowej sprawie - z opinii biegłych wynika, że ubezpieczony, który ma ustalony umiarkowany stopień niepełnosprawności jest zdolny do pracy.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego w całości nie zgodził się ubezpieczony.

Wydanemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., które miało wpływ na wyrok oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym przez dowolną a nie swobodną ich ocenę i przyjęcie, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, gdy tymczasem prawidłowe zastosowanie oraz wykładnia wskazanego przepisu przy właściwie ustalonym stanie faktycznym winna prowadzić do odmiennych wniosków.

Tak argumentując, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie odwołania od decyzji ZUS w K. w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd Odwoławczy podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu I instancji, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych, których podstawowym źródłem w sprawach
o rentę jest dowód z opinii biegłego. Przy czym, oceny niezdolności do pracy nie można dokonywać w oparciu o opinie lekarzy leczących ubezpieczonego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 27 listopada 1974 r., II CR 748/74, LEX 7618; 18 września 2014 r., I UK 22/14, LEX nr 1545137; 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, LEX nr 1771399). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają one na postawione tezy dowodowe.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Kluczowa dla stwierdzenia, czy rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia czynią go niezdolnym do pracy i od kiedy, na jaki okres jest zatem ocena elementu „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji na skutek wynikających z powyższych schorzeń przeciwwskazań. Przy czym trzeba zaznaczyć, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, LEX nr 607130 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2013 r., III AUa 1088/13, LEX nr 1381335).

Istotą sporu w przedmiotowej sprawie było rozstrzygnięcie, czy ubezpieczony M. F. jest osobą częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1383.; dalej jako „ustawa rentowa”).

Na okoliczność stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, dopuścił bowiem dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: gastroenterologa, neurologa, specjalisty chorób wewnętrznych i ortopedy. Opinia gastroenterologa była dwukrotnie uzupełniania w związku z sygnalizowanym przez ubezpieczonego zarażeniem gronkowcem oraz przedłożonym wynikiem TK. Przedmiotowe opinie nie budzą żadnych wątpliwości.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wszystkie opinie biegłych, z których wyciągnął następnie prawidłowe wnioski. W ocenie Sądu Odwoławczego trafnie Sąd I instancji uznał opinie za pełne i wiarygodne oraz na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie. Opinie te zostały sporządzone prawidłowo, poprzedzał je dokładny wywiad, badania przedmiotowe i opisy stanu zdrowia ubezpieczonego. Badania zostały przeprowadzone rzetelnie, wnioski opinii są jednoznaczne i kategoryczne, korespondują z treścią dokumentacji medycznej oraz logicznie wynikają z opisu przebiegu badań. Z tych powodów brak było przesłanek do negowania ich prawidłowości.

Ustosunkowując się do treści apelacji, Sąd Odwoławczy w pierwszej kolejności wskazuje, że nie można było podzielić podniesionego przez apelującego zarzutu w przedmiocie naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. Wyjaśnić w tym miejscu należy, że dowód z opinii biegłych, podobnie jak inne dowody przeprowadzone
w postępowaniu sądowym, podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów określonych
w art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując jej, sąd w każdym wypadku powinien kontrolować wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania ich stanowiska, podstaw teoretycznych opinii, a także stopnia stanowczości wyprowadzonych w niej wniosków (wyrok Sądu Apelacyjnego
w Lublinie z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt III AUa 790/15, Lex nr 2144845).
W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe
w sposób prawidłowy, korzystając z opinii biegłych lekarzy specjalistów reprezentujących specjalności medyczne właściwe dla rodzaju schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez ubezpieczonego. Wnioski, które Sąd Okręgowy wywiódł z przedmiotowych opinii są trafne i nie naruszają one, wbrew twierdzeniom ubezpieczonego, zasady swobodnej oceny dowodów, o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c.

Już tylko na marginesie Sąd Odwoławczy wskazuje, iż dostrzega, iż ubezpieczony posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 16 stycznia 2018 r., niemniej Sąd Apelacyjny przypomina, że mimo podobieństwa definicji, stwierdzenie stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame ze stwierdzeniem niezdolności do pracy (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., II UK 130/07, OSNP 2009, Nr 11–12, poz. 156; post. Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., II UK 77/05, OSNP 2006, Nr 23–24, poz. 372; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., II UK 62/05, Legalis). Dlatego też istnieją dwa odmienne tryby orzekania: w sprawach o ustalenie niepełnosprawności oraz w sprawach o rentę. Co prawda, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, tak samo orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, zaś orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o częściowej niezdolności do pracy – na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności, jednakże obowiązujące przepisy nie przewidują analogicznej relacji w odwrotną stronę, tzn. że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności ma być traktowane na równi z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy. Z samego więc faktu, że ubezpieczony legitymuje się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności nie można było wyprowadzić automatycznie wniosku, że jest on osobą częściowo niezdolną do pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zastrzeżenia zgłaszane przez ubezpieczonego w toku postępowania nie zawierają w zasadzie żadnych merytorycznych zarzutów, które mogłyby stanowić podstawę do zmiany oceny dokonanej przez Sąd I instancji w zakresie zdolności ubezpieczonego do pracy. Zarzuty te sprowadzały się w zasadzie do polemiki z prawidłowo sporządzonymi i uzasadnionymi opiniami. M. F. przedstawił własną ocenę materiału dowodowego, niepopartą jednak żadnymi dowodami, co jednoznacznie czyni zarzuty ubezpieczonego bezzasadnymi.

Ponadto Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że subiektywne poczucie choroby ubezpieczonego nie jest adekwatne do faktycznego jego stanu zdrowia ustalonego w sprawie i nie mogło mieć wpływu na ocenę jego stanu zdrowia dla potrzeb dochodzonego świadczenia rentowego. Subiektywna ocena zdolności do pracy, poczucie niemożności jej wykonywania, jeżeli nie ma odzwierciedlenia w stanie klinicznym stanu zdrowia nie stanowią podstawy ustalenia niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy emerytalno-rentowej. Jeszcze raz należy podkreślić, że ustalenie powyższych okoliczności wymaga wiadomości specjalnych, a te nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że analiza wszystkich okoliczności sprawy potwierdziła zasadność stanowiska organu rentowego oraz Sądu Okręgowego i utwierdziła Sąd Odwoławczy w przekonaniu, iż ubezpieczony na dzień wydania spornej decyzji nie był osobą niezdolną do pracy. Mając na uwadze stan zdrowia M. F., który oceniony został w niniejszym postępowaniu przez biegłych lekarzy sądowych, nie sposób przyjąć, że ubezpieczony był wówczas choćby częściowo niezdolny do pracy i że spełniał podstawową przesłankę do przyznania prawa do renty, o której stanowi art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka