Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko M. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda E. B. na rzecz pozwanej M. L. kwotę 3 600 złotych ( trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda E. B. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 1159/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lipca 2017 roku powód E. B. domagał się zasądzenia od pozwanej M. L. kwoty 16 620,57 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 08 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana M. L. prowadzi działalność gospodarczą gastronomiczną oraz że zaopatruje się w jego firmie w produkty mięsne. Podał również, że od czerwca 2016 roku zaczęły narastać zadłużenia z tytułu wystawionych przez niego faktur. Mimo wezwań pozwanej do zapłaty, do uregulowania pozostało 35 faktur na łączną kwotę 16 620,57 zlotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Nc 1611/17 Sąd Rejonowy w Kartuzach orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwana M. L. wniosła o oddalenie powództwa w całości z uwagi na brak legitymacji biernej podnosząc, że powód występując przeciwko niej z roszczeniem nie wykazał żadnym dokumentem, że łączyła go z pozwaną więź gospodarcza, co jest niezbędne dla stwierdzenia posiadania przez nią legitymacji procesowej biernej w niniejszym procesie. Pozwana wskazała również, że nabywcą towarów u powoda, a tym samym stroną umowy, jest Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., nie zaś M. L.. Co więcej NIP wskazany na fakturach należy do tej spółki, która powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa pozwanej w dniu 14 grudnia 2015 roku. Pozwana podniosła również, że Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał na rzecz powoda spłaty łącznie kwoty 8 366,69 złotych z kwoty dochodzonej pozwem.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 102/18 Sąd Rejonowy w Kartuzach stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. L. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą Barbados Firma Gastronomiczna (...).

W dniu 14 grudnia 2015 roku na podstawie oświadczenia o przekształceniu przedsiębiorcy jednoosobowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością złożonego przez M. L. przed notariuszem B. P. prowadzącym kancelarię notarialną w S. (Rep. A numer (...)) nastąpiło przekształcenie jej jako przedsiębiorcy wykonującego we własnym imieniu działalność gospodarczą pod firmą Barbados Firma Gastronomiczna (...) w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, o numerze NIP (...) i adresie siedziby W., ulica (...).

Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 30 grudnia 2015 roku.

informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dla Barbados Firma Gastronomiczna spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – k. 50-52 akt

E. B. w okresie od dnia 07 czerwca 2016 roku do dnia 03 marca 2017 roku wystawił trzydzieści pięć faktur jak nabywcę wymienionych w nich towarów wskazując „Barbados Firma Gastronomiczna (...)” z adresem: W., ulica (...).

Na fakturach o numerach: (...) z dnia 07 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 14 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 17 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 21 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 24 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 28 czerwca 2016 roku, (...) z dnia 19 lipca 2016 roku, (...) z dnia 26 lipca 2016 roku, (...) z dnia 02 sierpnia 2016 roku, (...) z dnia 05 sierpnia 2016 roku, (...) z dnia 05 sierpnia 2016 roku, (...) z dnia 09 sierpnia 2016 roku i (...) z dnia 16 sierpnia 2016 wskazano NIP o numerze 589-140-01-90.

W pozostałych fakturach wskazano NIP o numerze 588-241-46-10.

faktury – k. 5-39 akt

E. B. wezwał „Barbados Firma Gastronomiczna (...)” do zapłaty kwoty 17 433,01 złotych, w tym kwoty 16 620,57 złotych tytułem należności głównej wynikającej z faktur numer:

-

(...) w zakresie kwoty 584,95 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 757,17 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 281,97 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 581,94 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 231,70 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 650,03 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 1 085,54 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 1 324,98 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 617,41 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 409,76 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 384,46 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 182,41 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 1,47 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 99,97 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 276,82 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 667,70 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 335,62 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 828,75 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 286,16 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 709,30 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 228,61 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 494,08 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 379,13 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 407,33 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 104,20 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 711,42 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 508,45 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 172,99 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 329,93 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 475,05 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 1 051,52 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 274,42 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 333,68 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 642,26 złotych,

-

(...) w zakresie kwoty 250,79 złotych.

wezwanie do zapłaty – k. 41-42 akt

Należność wynikająca z faktury numer (...)/2016 złotych została zapłacona w dniu 09 sierpnia 2016 roku.

Należności wynikające z faktur numer (...) zostały zapłacone w dniu 31 sierpnia 2016 roku.

Należność wynikająca z faktury numer (...)/2016 złotych została zapłacona gotówką w dniu 24 czerwca 2016 roku.

Należność wynikająca z faktury numer (...) została zapłacona w dniu 31 sierpnia 2016 roku.

Należności wynikające z faktur numer (...) zostały zapłacone w dniu 14 listopada 2016 roku.

Należności wynikające z faktur numer (...) zostały zapłacone w całości w dniu 19 grudnia 2016 roku.

Należności wynikające z faktur numer (...) zostały zapłacone w dniu 12 stycznia 2018 roku.

Należność wynikająca z faktury numer (...)/2017 złotych została zapłacona gotówką w dniu 03 lipca 2017 roku.

potwierdzenia zapłaty powyższych należności przelewem i gotówką – k. 53-57 akt

Również należności wynikające z faktur numer (...) (w zakresie pozostałej do zapłaty kwoty 1,47 złotych), numer (...) (w zakresie kwoty 99,67 złotych), numer (...), numer (...), numer (...), numer (...), numer (...), numer (...), numer (...) oraz numer (...) zostały zapłacone.

Należności wynikające z faktur numer (...) zostały zapłacone, jednakże nie były one objęte przedmiotem sporu.

niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów, w tym dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Sąd nie oparł się na złożonych przez pozwaną na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 roku wyliczeniach mając na uwadze, że nie stanowią one nawet dokumentu w rozumieniu przepisów k.p.c. (nie zostały one bowiem przez nikogo podpisane) i ich wiarygodność była kwestionowana przez powoda. Stanowiły one jedynie własne wyliczenia pozwanej, stąd uznane zostały przez Sąd za stanowiące uzasadnienie jej stanowiska w sprawie co do częściowego spełnienia świadczenia.

Pozostałe dokumenty dołączone do akt nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Sąd wziął pod uwagę również oświadczenia stron uwzględniając je jednakże w takim jedynie zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną. W szczególności Sąd uwzględnił oświadczenie powoda złożone na rozprawie w dniu 15 maja 2019 roku przez jego pełnomocnika odnośnie potwierdzenia zapłaty należności wynikających z faktur: numer (...) dochodzonych niniejszym pozwem. W przypadku zaś należności wynikających z faktur numer (...) – to jakkolwiek powód oświadczył, że zostały one zapłacone, jednakże nie były one objęte przedmiotem sporu.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód E. B. domagał się zasądzenia od pozwanej M. L. kwoty 16 620,57 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 08 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania – tytułem zapłaty za dostarczone jej towary w postaci produktów mięsnych.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwana M. L. podniosła zarzut braku legitymacji biernej wskazując, że powód występując przeciwko niej z roszczeniem nie wykazał żadnym dokumentem, że łączyła go z nią więź gospodarcza. Pozwana wskazała również, że nabywcą towarów u powoda, a tym samym stroną umowy, jest Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., co więcej NIP wskazany na fakturach także należy do tej spółki, a powstała ona w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa pozwanej w dniu 14 grudnia 2015 roku. Pozwana podniosła także zarzut częściowego spełnienia świadczenia.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 27 kwietnia 2019 roku” pozwana M. L. podniosła również zarzut niewłaściwości miejscowej i rzeczowej, przy czym Sąd zważył, iż postanowieniem z dnia 14 maja 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 102/18 Sąd Rejonowy w Kartuzach stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni, zaś stosownie do treści art. 200 § 2 k.p.c. Sąd jest związany postanowieniem o przekazaniem sprawy. Zarzut ten zatem nie był zasadny.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwany) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

W świetle powyższego uznać należy, że umowa sprzedaży jest umową wzajemną – obowiązkom sprzedawcy przeniesienia własności rzeczy i wydania jej odpowiadają bowiem obowiązki kupującego zapłaty ceny i odbioru przedmiotu sprzedaży.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82). Jednocześnie jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 22 listopada 2001 roku (sygn. akt I PKN 660/00) samo stwierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie E. B. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że powód jako sprzedawca dostarczył i wydał pozwanej M. L. zakupiony przez nią towar w ilości i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc wykazania, że zawarł z pozwaną M. L. umowy sprzedaży oraz zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanej obowiązek zapłaty.

Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwana M. L. kwestionowała fakt zawarcia przez siebie umów sprzedaży z powodem, z tytułu których powód wywiódł roszczenie dochodzone pozwem. Pozwana podnosiła bowiem, że przedmiotowe towary zakupiła spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa pozwanej i ona jako jej prezes nie może ponosić osobistej odpowiedzialności.

Odnosząc się do powyższego zarzutu wskazać należy, że posiadanie przez strony legitymacji w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej, jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. Sąd bierze ją zaś pod uwagę z urzędu na każdym etapie postępowania. Jest ona instytucją prawa materialnego i oznacza uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie, przy czym literatura przedmiotu rozróżnia legitymację procesową czynną i bierną. Pierwsza z nich dotyczy strony powodowej i oznacza uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, druga zaś dotyczy strony pozwanej i uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Legitymacja procesowa jest więc uprawnieniem konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna), które znajduje oparcie bądź w określonym stosunku materialnoprawnym łączącym owe strony bądź w ustawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 roku, sygn. akt II CSK 323/09 oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 23 stycznia 2013 roku, sygn. akt V ACa 1009/12).

W ocenie Sądu powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia, wobec bowiem zaprzeczania przez pozwaną okolicznościom istnienia między stronami węzła obligacyjnego, przedłożone przez powoda dokumenty nie były wystarczające do przyjęcia, że strony niniejszego procesu – powoda i pozwaną M. L. – łączyły przedmiotowe umowy sprzedaży.

Zważyć bowiem należy, że dołączone do pozwu faktury mają jedynie charakter dokumentu prywatnego, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). Z takim dokumentem nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru dokumentów prywatnych prowadzi do wniosku, że Sąd może oczywiście wyrokować także w oparciu o treść takich dokumentów (prywatnych), ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. Tymczasem, pozwana M. L. zaprzeczyła, aby w ogóle pomiędzy stronami powstał stosunek prawny uzasadniający żądanie pozwu. Wobec powyższego uznać należało, że przedłożone przez powoda dokumenty w postaci faktur (wystawionych z numerem NIP pozwanej M. L., jak i z numerem NIP innego podmiotu) nie mogą stanowić dowodu istnienia między stronami niniejszego procesu umów sprzedaży. Na zawarcie zaś takich umów – pomiędzy pozwaną M. L. a powodem, powód nie zaoferował żadnych innych dowodów, w tym w szczególności wskazujących, w imieniu jakiego podmiotu zostały złożone zamówienia.

Podkreślić jeszcze raz należy, że faktura jest jedynie dokumentem rozrachunkowym i nie stanowi samoistnego dowodu zawarcia umowy sprzedaży i jej wykonania przez powoda w sposób uzasadniający żądanie zapłaty za towar, w sytuacji zaprzeczania przez pozwaną istnieniu w ogóle takiej umowy między stronami. W okolicznościach analizowanej sprawy strona powodowa winna zatem innymi środkami dowodowymi dążyć do wykazania zasadności swoich roszczeń, tymczasem nie przejawiła w tym zakresie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej, w szczególności wobec wskazywania przez pozwaną, że stroną przedmiotowych umów był Barbados Firma Gastronomiczna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Co więcej – powód na żadnym etapie postępowania nie odniósł się do powyższego zarzutu pozwanej.

Przyjąć więc należało, że powód E. B. nie udowodnił ażeby pomiędzy stronami niniejszego procesu doszło w istocie do zawarcia umów sprzedaży. O powyższym nie przesądza bowiem użycie przez powoda na części faktur imienia i nazwiska pozwanej, czy jej numeru NIP, zwłaszcza, że w tym okresie pozwana nie prowadziła już działalności gospodarczej. Odnośnie zaś pozostałych faktur – wskazany w nich został numer NIP należący do Barbados Firma Gastronomiczna spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., której pozwana jest prezesem zarządu, co nie uzasadnia jednakże domagania się od niej jako osoby fizycznej zapłaty za sprzedany temu podmiotowi towar.

Powództwo zatem z powyższych względów podlegało oddaleniu.

Jedynie na marginesie wskazać należy, że brak było podstaw do odpowiedzialności pozwanej na podstawie art. 584 ¹³ k.s.h., zgodnie z którym osoba fizyczna, o której mowa w art. 551 § 5 k.s.h., odpowiada solidarnie ze spółką przekształconą za zobowiązania przedsiębiorcy przekształcanego związane z prowadzoną działalnością gospodarczą powstałe przed dniem przekształcenia przez okres trzech lat, licząc od dnia przekształcenia.

W niniejszej sprawie powód nie zdołał wykazać, że to pozwana M. L. zaciągnęła wobec niego zobowiązania i że miało to miejsce przed dniem przekształcenia (czyli przed chwilą wpisu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w rejestrze przedsiębiorców, tj. przed dniem 30 grudnia 2015 roku), wręcz przeciwnie – z treści faktur wynika, że dotyczą one sprzedaży mających miejsce od czerwca 2016 roku.

Na marginesie także odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu częściowego spełnienia świadczenia – co do kwoty 8 366,69 złotych, to Sąd miał na uwadze, że pozwana M. L. przedłożyła potwierdzenie dokonania zapłaty (przelewem i gotówką) za faktury: numer (...) (w dniu 09 sierpnia 2016 roku, k. 53 akt), numer (...) (w dniu 31 sierpnia 2016 roku, k. 53v akt), numer (...) (w dniu 31 sierpnia 2016 roku, k. 53v akt), numer (...) (w dniu 31 sierpnia 2016 roku, k. 53v akt), numer (...) (w dniu 24 czerwca 2016 roku, k. 54 akt), numer (...) (w dniu 31 sierpnia 2016 roku, k. 55 akt), numer (...) (w dniu 14 listopada 2016 roku, k. 54v akt), numer (...) (w dniu 14 listopada 2016 roku, k. 54v akt), numer (...) (w dniu 19 grudnia 2016 roku, k. 55v akt), numer (...) (w dniu 19 grudnia 2016 roku, k. 55v akt), numer (...) (w dniu 03 lipca 2017 roku, k. 56 akt), numer (...) (w dniu 12 stycznia 2018 roku, k. 57 akt), numer (...) (w dniu 12 stycznia 2018 roku, k. 57 akt), 00511/2017 (w dniu 12 stycznia 2018 roku, k. 57 akt), numer (...) i numer (...) (w dniu 12 stycznia 2018 roku, k. 57 akt).

Powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika na żadnym etapie postępowania nie zakwestionował powyższych dokumentów przelewu i wpłat gotówkowych, co więcej – reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w żaden sposób nie odniósł się do ich treści, w konsekwencji czego Sąd uprawniony był po myśli art. 230 k.p.c. do uznania, że dowody te nie były przez pozwanego kwestionowane, a okoliczności w nich wskazane w istocie uznać należało za przyznane.

Nadto, oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 15 maja 2019 roku powód wskazał również, że cześć pozostałych faktur została uregulowana, tj. uznana została przez niego zapłata za faktury: numer (...) (spośród dochodzonych niniejszym pozwem). Nadto powód oświadczył również, że dwukrotnie została zapłacona kwota 250,79 złotych. Co do zaś należności wynikających z faktur numer (...) – to jakkolwiek powód oświadczył, że zostały one zapłacone, jednakże nie były one objęte przedmiotem sporu.

A zatem w niniejszej sprawie na skutek spełnienia świadczenia dochodzonego niniejszym postępowaniem w powyższym zakresie (wykazanym przez pozwaną oraz przyznanym przez powoda), doszło do wygaśnięcia tej części roszczenia objętej pozwem, a tym samym odpadła podstawa prawna do uwzględnienia w tej części powództwa, a zatem z powyższych względów również i w tym zakresie podlegałoby ono oddaleniu.

Uwzględniając powyższe rozważania Sąd w punkcie pierwszym wyroku przyjmując za podstawę prawną przepis art. 535 k.c. w zw. z art. 6 k.c. stosowanymi a contrario powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy Sąd zasądził od przegrywającego sprawę powoda na rzecz pozwanej zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 złotych. Kosztami procesu w pozostałym zakresie Sąd obciążył powoda uznając je za uiszczone (punkt trzeci wyroku).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 09 czerwca 2019 roku