Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 23 listopada 2016 r. znak:(...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. K. prawo do renty socjalnej na okres od 1 listopada 2016 roku do 30 września 2018 roku.

UZASADNIENIE

J. K. w dniu 23 grudnia 2016 roku złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 listopada 2016 roku, znak: (...), odmawiającej prawa do renty socjalnej i wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do tego świadczenia od dnia 1 listopada 2016 roku.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że mukowiscydoza została u niej zdiagnozowana w wieku 15 lat, w 2011 roku. Choroba ta wymaga dobrego leczenia i stwarzania jak najbardziej sterylnych warunków, by ograniczyć ryzyko zakażenia bakteryjnego górnych dróg oddechowych, co powinno wiązać się z unikaniem miejsc i sytuacji sprzyjającym infekcjom. Ubezpieczona nie może również wykonywać pracy fizycznej, bo inne współwystępujące schorzenia takie jak dna moczanowa, wykluczają to. Również osteopenia powoduje ograniczenia w zwykłych codziennych czynnościach. Natomiast nadgarstek po przebytym złamaniu nie powrócił do pełnej sprawności, a powtarzające się zwichnięcia i skręcenia kostek stanowią ciągłe zagrożenie. Nastąpiło również pogorszenie stanu wątroby, śledziony i trzustki, co powoduje nie tylko dolegliwości bólowe, ale wpływa również na osłabienie ogólnej sprawności. Powyższe sprawia, że wykonywanie nawet najprostszych czynności sprawia ubezpieczonej trudności i powoduje, że również w ciągu dnia musi odpoczywać. W dalszej części uzasadnienia ubezpieczona nie zgodziła się z uzasadnieniem orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, który stwierdził, że istnieje możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji. Zdaniem ubezpieczonej mukowiscydoza jest chorobą nieuleczalną, której rozwój można jedynie spowalniać (odwołanie z dnia 23 grudnia 2016r., k. 2 – 7 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 stycznia 2017 roku wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy wskazał, że J. K. pobierała rentę socjalną przyznaną do dnia 31 października 2016r. W dniu 28 września 2016 roku złożyła wniosek o ponowne przyznanie prawa do tego świadczenia. W toku postępowania skierowana została na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 9 listopada 2016 roku uznała, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. W oparciu o ww. orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy decyzją z dnia 23 listopada 2016 roku odmówił ubezpieczonej prawa do renty socjalnej (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 stycznia 2017 roku, k. 26 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona J. K., urodzona w dniu (...), jest absolwentką liceum ogólnokształcącego. Ukończyła studia I stopnia na Uniwersytecie Kardynała S. W. w W. i w roku akademickim 2018/2019 kontynuuje studia II stopnia. Nigdy nie pracowała. W 2011 roku, w wieku 15 lat zdiagnozowano u niej mukowiscydozę. Jest pod opieką lekarzy gastrologa, pulmonologa, laryngologa. W 18 roku życia przebyła leczenie operacyjne z powodu zapalenia zatok i skrzywionej przegrody nosa. W okresie od 7 czerwca do 9 czerwca 2017 roku była poddana diagnostyce hypoechogenicznych zmian w trzustce, jednak badania endoskopowego nie dało się przeprowadzić z uwagi na złą tolerancję badania. Mimo tego potwierdzono zmiany hypoechogeniczne w trzustce. Ostateczne rozpoznano J. K.: mukowiscydozę, dnę moczanową, podejrzenie marskości wątroby oraz zmiany ogniskowe w lewej piersi do dalszej diagnostyki (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i gastroenterologii dr med. S. O., k. 48 – 49 a.s.; opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej, medycyny pracy dr n. med. J. G., k. 127 – 131 a.s.).

Ubezpieczona posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane w 2012 roku na stałe, z symbolem przyczyny niepełnosprawności 07-S (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy J. P. (1) – k. 198 -200 a.s.).

Ubezpieczona w dniu 19 września 2014r. złożyła wniosek o rentę socjalną (wniosek o rentę socjalną – akta organu rentowego). W dniu 7 października 2014 roku, po badaniu przeprowadzonym przez Lekarza Orzecznika ZUS, została uznana za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 października 2016 roku z datą powstania tej niezdolności oznaczoną na dzień 27 czerwca 2011 roku. W uzasadnieniu Lekarz Orzecznik ZUS zaznaczył, że z uwagi na istniejące schorzenie w postaci mukowiscydozy naruszona jest sprawność organizmu w stopniu znacznym o charakterze przewlekłym, postępującym, a także stwierdził brak celowości przeprowadzania rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 7 października 2014 roku – akta organu rentowego).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. decyzją z dnia 21 października 2014 roku przyznał J. K. rentę socjalną od dnia 1 września 2014 roku do dnia 31 października 2016 roku (decyzja z dnia 21 października 2014 roku – akta organu rentowego).

W dniu 28 września 2016 roku ubezpieczona wniosła o ponowne ustalenie prawa do świadczenia, które pobierała (wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy – akta organu rentowego). W związku z tym została skierowana na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który po jego przeprowadzeniu wydał w dniu 14 października 2016 roku orzeczenie, w którym stwierdził, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Lekarz Orzecznik wskazał, że przy ocenie niezdolności do pracy uwzględnił naruszenie funkcji układu pokarmowego, oddechowego i ruchu, potwierdzone badaniem oraz w dokumentacji. Stwierdził jednak, że stan zdrowia ubezpieczonej jest stabilny i choć rokowanie jest niepewne, to obecnie brak podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Ocenił, że istnieje możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14 października 2016 roku – akta organu rentowego).

Wobec złożenia sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, J. K. została skierowana na badanie przeprowadzone przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 9 listopada 2016 roku uznała, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (sprzeciw z dnia 23 października 2016r. k. 10 – 12 a.s., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 listopada 2016 roku – akta organu rentowego).

W związku z powyższym decyzją z dnia 23 listopada 2016 roku organ rentowy odmówił J. K. prawa do renty socjalnej (decyzja ZUS z dnia 23 listopada 2016 roku – akta organu rentowego). J. K. złożyła odwołanie od tej decyzji.

W toku prowadzonego postępowania Sąd dodatkowo ustalił, że u J. K. w przebiegu mukowiscydozy rozwinęło się przewlekłe zapalenie zatok przynosowych. Nie wystąpiła poprawa po leczeniu zatok i operacji skrzywionej przegrody nosa. Przewlekły stan zapalny zatok przynosowych powoduje chroniczne bóle głowy. Z kolei badanie (...) jamy brzusznej wykonane w czerwcu 2017 roku, potwierdziło przewlekłe zapalenie trzustki, a także wykazało przebudowę guzkową wątroby z jej stłuszczeniem, co wskazuje na rozwijającą się marskość wątroby, wymagającą dalszej stałej i systematycznej opieki hepatologicznej. W związku z tym stan zdrowia J. K. po dniu 31 października 2016 roku nie uległ poprawie, natomiast z uwagi na rozwijającą się u niej marskość wątroby uległ nawet pogorszeniu. Poza tym z uwagi na fakt, że miąższ płucny ubezpieczonej jest nieodwracalnie i poważnie uszkodzony, prowokuje do niemal stałego kaszlu. Dotychczasowe leczenie powinno być zatem kontynuowane. Zalecane jest ubezpieczonej unikanie kontaktu z dużymi skupiskami ludzi w celu unikania zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, ponieważ nawracające zakażenia układu oddechowego będą pogłębiać uszkodzenie miąższu płucnego i nieuchronnie prowadzić do inwalidztwa oddechowego. W związku z występującymi u ubezpieczonej schorzeniami, pozostaje ona pod opieką wielu poradni, między innymi pulmonologicznej, gastrologicznej, laryngologicznej i leczona jest farmakologicznie. Ponadto musi zachowywać reżim sanitarny w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia infekcji dróg oddechowych. Trzy razy dziennie wykonuje inhalację i toaletę drzewa oskrzelowego z użyciem fluttera, oklepywania oraz drenaż ułożeniowy. Każda taka sesja trwa około godziny. Ukończenie studiów licencjackich zwiększa szanse na samozatrudnienie lub pracę w warunkach domowych, co umożliwiłoby dostosowanie rytmu dnia do potrzeb zdrowotnych. Rokowanie w chorobie o tak różnorodnym obrazie klinicznym jak mukowiscydoza jest jednak niepomyślne i trudne. Ubezpieczona w dalszym ciągu do 30 września 2018 roku była zatem całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej, medycyny pracy dr n. med. J. G., k. 127 – 131 a.s., opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu laryngologii dr n. med. E. J., k. 57 – 59 a.s., opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy J. P. (1), k. 198 -200 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach sądowych oraz w oparciu o opinie powołanych w sprawie biegłych sądowych: specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i gastroenterologii dr med. S. O., specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej i medycyny pracy dr n. med. J. G., specjalisty z zakresu laryngologii dr n. med. E. J. oraz specjalisty z dziedziny medycyny pracy J. P. (1).

Uwzględnione przez Sąd dowody z dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, obejmowały decyzje ZUS i orzeczenia organów orzeczniczych ZUS, ale przede wszystkim dokumentację medyczną, która stanowiła podstawę do formułowania wniosków przez powołanych w sprawie biegłych.

Opinie biegłych sądowych Sąd ocenił jako sporządzone w sposób prawidłowy i zgodny z wymogami fachowości. Biegli wydali je w oparciu o dołączoną do akt rentowych i sądowych dokumentację medyczną J. K., a także po przeprowadzeniu wywiadu oraz badania przedmiotowego, a efektem ich pracy było sformułowanie opinii odpowiadających na pytanie postawione przez Sąd w tezie dowodowej. Sąd podzielił przede wszystkim wnioski sformułowane przez biegłych sądowych specjalistów: z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej, medycyny pracy dr n. med. J. G., z zakresu laryngologii dr n. med. E. J. oraz z zakresu medycyny pracy J. P. (1), bowiem ich opinie miały kluczowy wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Biegli wydali je uwzględniając pełną dostępną dokumentację medyczną oraz na podstawie wyników badań, jakie sami przeprowadzili. Dodatkowo wnioski płynące ze wskazanych opinii były spójne i w pełni pokrywały się, jeśli chodzi o odpowiedź na postawione przez Sąd pytania. Sąd uznał opinie ww. biegłych za rzetelne, a także jasno i szczegółowo umotywowane.

Jeśli chodzi zaś o opinię biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i gastroenterologii dr med. S. O., to Sąd miał na uwadze, że stanowiła ona jedynie fragmentaryczne odniesienie się do stanu zdrowia ubezpieczonej. Wskazany biegły sądowy prawidłowo opisał przebieg schorzeń występujących u J. K. i wypowiedział się na temat jej stanu zdrowia pod kątem mukowiscydozy. Sąd miał jednak na uwadze, że w międzyczasie stan zdrowia ubezpieczonej uległ pogorszeniu, dlatego istotne były przede wszystkim opinie biegłych: laryngologa, pulmonologa oraz specjalisty medycyny pracy, którzy uwzględnili w swych opiniach nową dokumentację medyczną ubezpieczonej z czerwca 2017 roku i te zmiany, które zaszły w jej stanie zdrowia. Poza tym, zdaniem Sądu, z uwagi na schorzenia występujące u ubezpieczonej, istotne było przede wszystkim to co wskazali ww. specjaliści. Ich opinie, choć w zakresie ostatecznej oceny stanu zdrowia J. K. były inne niż opinia biegłego sądowego S. O., nie są przez to nierzetelne. Podkreślić należy, że uwzględniając charakter schorzenia ubezpieczonej i wiążące się z nim objawy, ocena laryngologa czy pulmonologa była najistotniejsza. To zaś, że biegły sądowy z dziedziny chorób wewnętrznych i gastrologii całkowitej niezdolności do pracy z powodów gastrologicznych nie stwierdził, nie przeczy słuszności wniosków pozostałych biegłych.

Podobnie Sąd ocenił opinię biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii dr d. med. R. G.. Nie była ona przesądzająca i najistotniejsza, ponieważ ww. biegły wyraźnie wskazał, że dominujące problemy zdrowotne ubezpieczonej to schorzenia gastrologiczne oraz pulmonologiczne, natomiast w zakresie chorób wewnętrznych i kardiologii ubezpieczona nie cierpi na żadne ze schorzeń, które powodowałoby jej całkowitą niezdolność do pracy.

J. K. nie wniosła zastrzeżeń do opinii. Wskazała w piśmie procesowym z dnia 11 września 2018r. (k. 239 a.s.), że w całości uznaje opinie biegłej sądowej J. P. (2). Natomiast organ rentowy w pismach procesowych z dnia 30 maja 2017r. oraz z dnia 13 lutego 2018r. (k. 71 i 160 a.s.) zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych laryngologa E. J. oraz specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej i medycyny pracy dr n. med. J. G. i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tych specjalności. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy J. P. (1), która podzieliła wnioski zawarte w opiniach kwestionowanych wcześniej przez organ rentowy. W piśmie procesowym z dnia 10 września 2018r. (k. 232 a.s.) organ rentowy kwestionował jednak również i opinię biegłego z zakresu medycyny pracy J. P. (1) i wniósł o powołanie innego biegłego tej specjalności. Sąd oddalił wniosek organu rentowego, mając na uwadze, że opinie powołanych w sprawie biegłych: laryngologa E. J., specjalisty pulmonologii i medycyny pracy dr n. med. J. G. oraz kolejnego specjalisty medycyny pracy J. P. (1) dokładnie i wyczerpująco diagnozują stan zdrowia ubezpieczonej, a także są spójne w zakresie oceny i wniosków końcowych. Sąd miał również na uwadze, że orzecznictwo sądowe wypowiada się jednoznacznie co do kwestii, iż nie można przyjąć, że sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. akt II CR 817/73, LEX nr 7404; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1974 r., sygn. akt II CR 5/74, LEX nr 7407; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., sygn. akt II UKN 604/00, PPiPS 2003, nr 9, poz. 67). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., sygn. akt I CR 562/74, LEX nr 7607; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., sygn. akt I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 807; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2001 roku, sygn. akt II CKN 639/99, LEX nr 53135). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 r., sygn. akt II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182). W ocenie Sądu prezentowana przez organ rentowy argumentacja stanowi jedynie polemikę z jednoznacznymi wnioskami zaprezentowanymi przez biegłych sądowych specjalistów: z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej i medycyny pracy dr n. med. J. G., z zakresu laryngologii dr n. med. E. J. oraz z zakresu medycyny pracy J. P. (1).

Biegły z zakresu chorób wewnętrznych, pulmonologii, toksykologii klinicznej i medycyny pracy dr n. med. J. G. wykazał, że stan zdrowia J. K. po dniu 31 października 2016 roku nie uległ poprawie, natomiast z uwagi na rozwijającą się u niej marskość wątroby uległ pogorszeniu. W tym zakresie Sąd podzielił wnioski biegłego, bowiem znajdują one potwierdzenie w dokumentacji medycznej i zostały potwierdzone przez kolejnego specjalistę z dziedziny medycyny pracy J. P. (1), która również uznała, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy. W związku z tym, skoro w sumie trzech biegłych z różnych dziedzin, w tym dwóch mających specjalizację z medycyny pracy, wskazano na tożsame wnioski w zakresie całkowitej niezdolności do pracy J. K., to kierowanie sprawy do kolejnego biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy, było zbędne i jedynie przedłużałoby toczące się postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 listopada 2016 roku podlegało uwzględnieniu.

Warunki przyznania prawa do renty socjalnej zostały określone w ustawie z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 1340). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1.  przed ukończeniem 18 roku życia,

2.  w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

3.  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje renta socjalna stała,
jeżeli całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały lub renta socjalna okresowa,
jeżeli niezdolność do pracy ma charakter okresowy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej zawiera odesłanie ustawowe
do niektórych przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2017r., poz. 1383; ze zm. – dalej również jako ustawa emerytalna), z zaznaczeniem, że przepisy te stosuje się odpowiednio. Odesłanie
to obejmuje między innymi art. 12 ustawy emerytalnej, który zawiera definicję niezdolności
do pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Wskazać również należy, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79).

Wspomniany art. 15 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej odsyła również do art. 107 ustawy emerytalnej, który wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności
do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Cytowany wyżej przepis wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania
lub ponownego powstania. W aspekcie formalnoprawnym w przypadku renty socjalnej może więc nastąpić utrata prawa do tego świadczenia bądź ponowne nabycie uprawnień. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza każdorazowo wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, dokonujących oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS/Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie zmiany stopnia niezdolności do pracy, jej braku lub ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego, jak i biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi.

W rozpatrywanej sprawie ubezpieczona w okresie od dnia 1 września 2014 roku do dnia 31 października 2016 roku pobierała rentę socjalną i wnioskowała o przyznanie prawa do tego świadczenia na dalszy okres. Sąd rozstrzygając o konieczności przyznania renty socjalnej, zgodnie z wnioskiem ubezpieczonej, oparł się na treści opinii biegłych sądowych. Wprawdzie nie wszyscy opiniujący w sprawie biegli potwierdzili dalsze występowanie u J. K. całkowitej niezdolności do pracy, nie ma to jednak zasadniczego znaczenia w sprawie. Biegły sądowy z dziedziny chorób wewnętrznych i gastroenterologii dr med. S. O. prawidłowo opisał przebieg schorzeń występujących u J. K. i wypowiedział się na temat jej stanu zdrowia pod kątem mukowiscydozy, jednakże w międzyczasie stan zdrowia ubezpieczonej uległ pogorszeniu. Poza tym, nawet jeśli z punktu widzenia gastrologicznego niezdolność do pracy nie występuje, to nie oznacza, że jej nie ma. Wynika to z tego, że J. K. cierpi na wiele schorzeń. Głównym jest mukowiscydoza, z którą wiążą się m.in. dolegliwości natury gastrologicznej i pulmonologicznej oraz laryngologicznej. W związku z tym, choć z punktu widzenia gastrologicznego, niezdolności do pracy stwierdzić nie można, to z uwagi na inne dolegliwości, ich nasilenie, a nawet pogorszenie, biegli innych specjalności stwierdzili całkowitą niezdolność do pracy. Na opiniach tych biegłych sądowych Sąd oparł się. Z jednej strony biegli ci uwzględnili w swych opiniach nową dokumentację medyczną ubezpieczonej z czerwca 2017 roku, z drugiej zaś w opiniach, które sporządzili w sposób spójny, jednoznaczny, a zarazem należycie umotywowany, wskazali na wnioski, które są sprzeczne ze stanowiskiem organu rentowego. Wobec tego Sąd do opinii ww. biegłych sądowych nie miał zastrzeżeń. Zostały one sporządzone w sposób fachowy. Zawierają opis wyników badań, jakie biegli sami przeprowadzili, opis stanu zdrowia ubezpieczonej w oparciu o aktualną dokumentację medyczną, a także logicznie umotywowane i jednoznaczne wnioski co do istnienia u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy w dalszym ciągu do 30 września 2018 roku. Sąd podzielił również stanowisko biegłej z zakresu medycyny pracy J. P. (1) która oceniła, że ukończenie studiów licencjackich zwiększa szanse na samozatrudnienie lub pracę w warunkach domowych, co umożliwiłoby odwołującej dostosowanie rytmu dnia do jej potrzeb zdrowotnych.

Warto również podkreślić, iż opinie biegłych sądowych, które były podstawą zasadniczych ustaleń w przedmiotowej sprawie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez organ rentowy w toku postępowania. Organ rentowy formułował bardzo ogólne zarzuty dotyczące możliwości podjęcia przez ubezpieczoną pracy umysłowej. Nie odniósł się natomiast do formułowanych przez biegłych wniosków oraz nie wskazał rzeczowej i szczegółowej argumentacji stanowiącej polemikę z tymi wnioskami.

Niemniej istotne było to, że J. K. pobierała rentę socjalną przyznaną na okres do 31 października 2016r. i organ rentowy, a także jego organy orzecznicze w wydanych orzeczeniach, nie wskazały czy i w jaki sposób stan zdrowia ubezpieczonej zmienił się, czy nastąpiła poprawa, która uzasadniałyby formułowanie wniosku o braku możliwości stwierdzenia od 1 listopada 2016r. całkowitej niezdolności do pracy. Z kolei biegli sądowi akcentowali, że nie doszło nie tylko do poprawy stanu zdrowia J. K. w stosunku do okresu, kiedy pobierała rentę socjalną, ale nawet stan ten pogorszył się, co zostało opisane w opiniach.

Wobec powyższego Sąd przyjął, wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i jego organów orzeczniczych, że ubezpieczona jest wciąż całkowicie niezdolna do pracy. Stan jej zdrowia nie pozwala na wykonywanie pracy zarobkowej, tak jak w okresie wcześniejszym, dlatego zasadne było przyznanie prawa do renty socjalnej zgodnie ze złożonym wnioskiem. Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zatem zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. w ten sposób, że przyznał J. K. prawo do ww. świadczenia od 1 listopada 2016 roku do 30 września 2018 roku.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- (...)

-(...)

2.  (...)