Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

przy udziale Prokurator Małgorzaty Horoszko-Chojnackiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26.02., 26.03. i 7.05.2019 r.

sprawy przeciwko

1. K. P. urodz. (...)

w N.

syna H. i H. z d. J.

oskarżonego o to, że: w dniu 18 maja 2018 roku w msc. N., woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał przy sobie środki odurzające w postaci marihuany o wadze 6,50 grama brutto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

2. M. S. urodz. (...)

w W.

syna Z. i I. z d. K.

oskarżonego o to, że w dniu 18 maja 2018 roku w msc. N., woj. (...) kierował pojazdem mechanicznym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym pod wpływem środków odurzających,

to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego K. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary wymierzonej K. P. w punkcie I wyroku zalicza okres zatrzymania go od dnia 18.05.2018 r., godz. 21:30 do dnia 19.05.2018 r. godz. 13:55.

III. Uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

IV. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary wymierzonej oskarżonemu M. S. w punkcie II. wyroku zalicza okres zatrzymania go od dnia 18.05.2018 r., godz. 21:30 do dnia 19.05.2018 r. godz. 14:25, uznając grzywnę za wykonaną w części 4 (czterech) stawek dziennych.

V. Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

VI. Na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet środka karnego orzeczonego wobec oskarżonego M. S. w punkcie III wyroku zalicza okres zatrzymania prawa jazdy tego oskarżonego od dnia 18.05.2018 r.

VII. Na mocy art. 43a § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. S. do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

VIII. Na mocy art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego wymienionego w wykazie na k. 71, pod poz. 1.

IX. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego K. P. w kwocie 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych, a wobec oskarżonego M. S. w kwocie 2.671 (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt jeden) złotych i 42 (czterdzieści dwa) grosze.

Sygn. akt II K 877/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 7 maja 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ograniczając uzasadnienie do części dotyczącej oskarżonego co do którego złożono odpowiedni wniosek, zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k., ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2018 r. oskarżony M. S. znajdował się pod wpływem środka odurzającego, mimo tego około godziny 21.30 podjął jazdę samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) w N., na ul. (...). Pełniący tego dnia w tamtej okolicy służbę funkcjonariusz Policji A. C. zauważył, że oskarżony prowadził samochód w sposób zagrażający bezpieczeństwu w ruchu drogowym i postanowił zatrzymać go do kontroli drogowej. Oskarżony został zatrzymany na ul. (...), po otwarciu drzwi samochodu policjant wyczuł zapach marihuany. O godzinie 00.15 w dniu 19 maja 2018 r. pobrano od niego krew, by zbadać czy oskarżony znajdował się pod wpływem środków odurzających. Okazało się, że oskarżony znajdował się pod wpływem środka odurzającego w postaci THC o stężeniu 1,33 ng/ml. Stężenie środka odurzającego w czasie gdy oskarżony prowadził samochód odpowiadało nietrzeźwości alkoholowej.

Dowód:

- zeznania A. C. (k.21v,130v-131),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S. (k.53,126v),

- protokół zatrzymania (k.14),

- protokół pobrania krwi (k.87),

- sprawozdanie z analizy (k.88),

- opinia biegłego (k.81-85,143-151).

Oskarżony M. S. podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.53). Stwierdził, że wypalił marihuanę, ale dużo wcześniej, potem wyszło tak, że musiał jechać samochodem. Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.126v). Podał, że wcześniej przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, bo się zestresował, to była jego pierwsza taka sytuacja. Marihuanę wypalił około 5-6 godzin przed podjęciem jazdy samochodem.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznał się do tego, że prowadził samochód po odurzeniu się marihuaną, gdyż ta część jest logiczna i znajduje potwierdzenie w zeznaniach A. C. (k.21v,130v-131), protokole zatrzymania (k.14), protokole pobrania krwi (k.87) i sprawozdaniu z badań (k.88). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podał, że nie prowadził samochodu pod wpływem środków odurzających. Twierdzenia oskarżonego w tej części zmierzają do wykazania, że nie miał świadomości, że znajdował się pod wpływem środka odurzającego. Należy zwrócić uwagę, że Sąd nie rozstrzyga czy oskarżony czuł się „dobrze”, nie wyczuwał oddziaływania THC na swój organizm. Takie nieokreślone, subiektywne czynniki nie mają znaczenia wobec obiektywnego wskaźnika, jakim jest stężenie środka odurzającego w krwi pobranej od oskarżonego w niedługi czas po zdarzeniu. Natomiast jasna i pełna opinia biegłego (k.83) wskazuje, że oskarżony wielokrotnie przekroczył granicę odpowiadającą pojęciu „po użyciu” środka odurzającego. Z opinii biegłego (k.85) wynika, że THC wywiera efekt psychoaktywny i upośledza sprawność psychofizyczną poprzez nieprawidłową ocenę szybkości oraz odległości, agresywną i ryzykowaną jazdą.

Jak wynika z zeznań A. C. (k.21v,130v-131) przyczyną zatrzymania oskarżonego był styl jazdy oskarżonego zagrażający bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

Świadek A. C. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.21v), że w dniu 18 maja 2018 r. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie N., około godziny 21-tej zobaczył, że kierujący pojazdem marki O. prowadzi samochód w sposób zagrażający bezpieczeństwu w ruchu lądowym. Zatrzymali kierującego tym pojazdem, z wnętrza samochodu była wyczuwalna woń marihuany i zabrali kierowcę na pobranie próbki krwi do badań. Podczas rozprawy zeznał (k.130v-131), iż zatrzymali do kontroli kierowcę, który prowadził samochód w sposób zagrażający bezpieczeństwu w ruchu. Z samochodu wyczuwalna była woń marihuany i przewieźli kierowcę na badanie krwi.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, protokole pobrania krwi (k.87) i sprawozdania z analizy (k.88).

Opinia biegłego z dziedziny toksykologii sporządzona w sprawie (k.81-85,143-151) jest jasna i pełna, została sporządzona przez osobę dysponującą fachową wiedzą z dziedziny oddziaływania środków odurzających na świadomość ludzką, biegły udzielił przekonywujących odpowiedzi na wszystkie pytania stron, stąd opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Sporządzone w toku postępowania dokumentów wymienionych na k. 153v zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Podstawowym wymogiem przed osobami, które chcą prowadzić pojazdy mechaniczne jest trzeźwość jego uczestników i brak odurzenia środkami odurzającymi.

Oskarżony w dniu 18 maja 2018 r. naruszył podstawowy warunek bezpiecznego uczestnictwa w ruchu lądowym w postaci obowiązku znajdowania się w stanie psychofizycznym umożliwiającym bezpieczne prowadzenie pojazdu mechanicznego, wyrażonego w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w N., a znajdował się pod wpływem środka odurzającego. Ustawodawca nie określił granicy stężenia środka odurzającego w organizmie, od której zaczyna się stan „pod wpływem” środka odurzającego, w przeciwieństwie od ścisłego zdefiniowania stanu nietrzeźwości. Zgodnie z opinią biegłego toksykologa (k.81-85,143-151) aktualny stan wiedzy i skutki zdarzeń psychomotorowych wskazują, że stan odpowiadający nietrzeźwości alkoholowej dotyczy obecności 2,5 ng/ml THC w organizmie, a oskarżony znajdował się pod wpływem znacznie wyższego stężenia tego środka. Stan pod wpływem środka odurzającego spowodował, że oskarżony stwarzał realne zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego i naruszył obowiązek ustawowy. Należy zwrócić uwagę, że środki odurzające i alkohol mają inne działanie na organizm ludzki, ale niewątpliwie w znacznym stężeniu, a takie występowało u oskarżonego (k.83) THC jako psychoaktywny związek przetworów konopi zaburzył stan psychofizyczny oskarżonego i wykluczał jego zdolność do odpowiedzialnego i rozważnego prowadzenia pojazdów mechanicznych. Należy zwrócić uwagę, że odpowiedzialności karna za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. rozpoczyna się od podjęcia prowadzenia pojazdu mechanicznego m.in. w ruchu lądowym w stanie pod wpływem środków odurzających i nie zależy od tego czy sprawca spowodował jakiekolwiek zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu lub czy jego zdolności psychomotorowe były znacznie obniżone. Możliwe jest wszak, że określona osoba jest przyzwyczajona do oddziaływania środka psychotropowego i zażycie przez nią nawet znacznej jego dawki nie zaburza znacząco jego zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ustawodawca słusznie przewidział odpowiedzialność karną niezależnie od stanu konkretnej osoby w czasie prowadzenia pojazdu w stanie pod wpływem środka odurzającego, gdyż stan ten jest kwestią indywidualną, zależną od wielu okoliczności i możliwe jest, że kierowcy powołując się na zachowaną zdolność kierowania pojazdami powszechnie prowadziliby pojazdy pod wpływem środków odurzających, na tragiczne skutki takich zachowań nie trzeba by było natomiast długo oczekiwać.

Analizując powyższe uznać należy, że oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k., gdyż prowadził w stanie pod wpływem środka odurzającego pojazd mechaniczny w ruchu lądowym.

Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu był znaczny, gdyż oskarżony prowadził samochód w stanie pod wpływem środka odurzającego, przy czym stężenie psychoaktywnego związku THC znacznie przekraczało przyjętą w nauce granicę stanu odpowiadającemu 0,50 ‰ alkoholu.

Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie znaczny, ze względu na umyślne działanie oskarżonego i okazane lekceważenie porządku prawnego.

Oskarżony M. S. ma 22 lata, zdobył wykształcenie zawodowe, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje i zarabiał około 2.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 52 i 126), nie był karany (k.123), popełnił wcześniej jedno wykroczenie w ruchu drogowym (k.119).

Do okoliczności obciążających odnośnie czynu z art. 178a § 1 k.k. należy zaliczyć przede wszystkim znaczny stan odurzenia (k.83), do okoliczności łagodzących należy zaś zaliczyć prowadzenie pojazdu w warunkach ograniczonego ruchu drogowego i na niewielkim odcinku, uprzednią niekaralność (k.123) i jedno ukaranie za wykroczenie w ruchu drogowym (k.119).

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, uwzględniającą jego postawę i warunki życiowe za prowadzenie samochodu w stanie pod wpływem środka odurzającego powinna być kara 150 stawek dziennych grzywny. Kara ta powinna powstrzymać oskarżonego od ponawiania podobnych zachowań i kształtować w społeczeństwie szacunek dla porządku prawnego, w szczególności wskazać wszystkim kierującym pojazdami mechanicznymi, że prowadzenie pojazdów pod wpływem środków odurzających jest karalne, a także zagraża bezpieczeństwu w ruchu. Wysokość jednej stawki określono na kwotę 20 złotych, gdyż oskarżony ma stałe dochody i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Oskarżony umyślnie naruszył reguły bezpieczeństwa ruchu drogowego i zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k. obligatoryjnym jest wobec niego orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ustawodawca zdecydował, że zakaz ten orzekany jest na okres 3 do 15 lat. Orzeczenie tego zakazu wobec oskarżonego na 3 lata wynika ze znacznego stopnia jego odurzenia w czasie czynu (k.83), przy uwzględnieniu prowadzenia pojazdu w warunkach ograniczonego ruchu drogowego i uprzedniej niekaralności oskarżonego (k.123). Na poczet tego środka zaliczono okres zatrzymania oskarżonemu dokumentu prawa jazdy.

Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do uiszczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego. Uwzględniając, że świadczenie to zostało określone przez ustawodawcę w granicach od 5.000 do 60.000 złotych i niewielkie dochody oskarżonego, świadczenie to określono na minimalnej wysokości.

Oskarżony zawinił poniesienie niemałych kosztów sądowych, a ma stałe dochody i może je zwrócić, stąd też zasądzono od niego zwrot tych kosztów na rzecz Skarbu Państwa, gdyż nie powinny być przerzucane na ogół podatników.