Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 9 maja 2019 roku

Strona powodowa w pozwie (k. 2-7) wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagała się od R. K. zapłaty kwot:

- 801,17 złotych tytułem niezapłaconego abonamentu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu- 19 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty (żądana suma obejmuje kwotę 758,47 złotych tytułem abonamentu oraz 42,70 tytułem ustawowych odsetek za opóźnienie naliczonymi od kwoty abonamentu od 1 grudnia 2016 roku do 18 stycznia 2018 roku);

- 105,63 złotych tytułem noty obciążającej za niezwrócenie sprzętu w terminie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu- 19 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty (żądana suma obejmuje kwotę 100 złotych oraz 5,63 złotych tytułem ustawowych odsetek za opóźnienie naliczonymi od kwoty noty od 1 grudnia 2016 roku do 18 stycznia 2018 roku;

- 4,04 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie, które zostały naliczone od wymagalnych roszczeń przez Wierzyciela pierwotnego, wynikające z umowy nr (...).

Nadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu żądania podano, że pozwany w dniu 31 grudnia 2013 roku zawarł z (...) S.A. umowę o świadczenie usług numer (...). W związku z rozwiązaniem przez powoda umowy z dniem 31 sierpnia 2015 roku, wezwano pozwanego do uiszczenia zaległych opłat za abonament oraz do zwrotu sprzętu w postaci dekodera oraz karty kodującej. Pozwany nie zwrócił udostępnionego mu sprzętu, co spowodowało naliczenie noty obciążeniowej zgodnie z warunkami zawartej umowy.

30 listopada 2016 roku powód w drodze umowy cesji wierzytelności nabył dochodzoną pozwem wierzytelność.

Nakazem zapłaty z 9 lutego 2018 roku wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym uwzględniono w całości żądanie pozwu. (k. 8)

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc, że umowa o świadczenie usług numer (...) zawarta 31 stycznia 2013 roku nie była zawarta przez niego. Opóźnienie w zwrocie sprzętu, które ostatecznie nastąpiło 30 grudnia 2015 roku, było spowodowane odmową jego przyjęcia w autoryzowanym punkcie wobec twierdzenia, że umowa nie została zakończona. (k. 12)

Postanowieniem z 15 maja 2018 roku, z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwanego, sprawę przekazano do sądu właściwości ogólnej pozwanego - Sądu Okręgowego w Nowym Sączu. (k. 16)

Postanowieniem z 25 lipca 2018 roku Sąd Okręgowy w Nowym Sączu stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Nowym Sączu. (k. 20)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 31 stycznia 2013 roku R. K. zawarł z przedstawicielem (...) S.A. umowę o świadczenie usług telewizyjnych numer (...). W ramach zawartej umowy abonent uzyskiwał dostęp do kodowanych programów telewizyjnych oferowanych w pakietach i opcjach. Odbieranie programów było możliwe dzięki użyciu specjalnego sprzętu w postaci dekoderów z kartą abonencką, które były wynajmowane abonentowi na czas trwania umowy.

Dowód: - okoliczność bezsporna, -nadto zeznania powoda k. 100, -regulamin świadczenia usług k. 83.

Obowiązkiem abonenta było terminowe regulowanie opłat abonamentowych za odbieranie programów w ramach wybranego pakietu lub opcji oraz zapłata czynszu najmu za sprzęt dekodujący sygnał telewizyjny.

Dowód: - regulamin świadczenia usług k. 83.

Umowa została zawarta na czas określony- 24 miesięcy, która stosownie do postanowienia ust. 8 i 9 regulaminu świadczenia usług rozdział III „zawarcie umowy”, przekształcała się w umowę zawartą na czas nieoznaczony, chyba, że abonent na 30 dni przed upływem okresu na jaki umowa została zawarta, zawiadomi pisemnie dostawcę usług o rezygnacji z korzystania z usług.

Dowód: - regulamin świadczenia usług k. 83.

Zgodnie z ogólnymi warunkami umowy w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy przez abonenta, albo z przyczyn leżących po stronie abonenta uzasadniających wcześniejsze rozwiązanie, dostawca usługi ma prawo żądać od abonenta z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, kary odpowiadającej wysokości udzielonej abonentowi ulgi, pomniejszoną o proporcjonalną wartość ulgi za okres świadczenia usługi od dnia zawarcia umowy do dnia dezaktywacji usługi.

Dostawca usług może zawiesić świadczenie usług, po uprzednim wezwaniu abonenta do zapłaty, w przypadku naruszenia przez abonenta m.in. postanowień umowy oraz regulaminu, w zakresie obowiązku terminowego ponoszenia opłaty. Z tytułu zawieszenia świadczenia, abonentowi nie przysługują wobec dostawcy usług żadne roszczenia (ust. 9 rozdział „rozwiązanie i zmiana umowy”). Za okres zawieszenia abonent zobowiązany będzie do uiszczenia czynszu najmu sprzętu, w przypadku, gdy korzysta z najmu sprzętu (ust. 10).

W przypadku, gdy dostawca zawiesił usługę z przyczyn leżących po stronie abonenta określonych w ust. 9, zaś abonent nie ureguluje w całości zaległych opłat do końca miesiąca kalendarzowego, w którym dostawca usług zawiesił usługi objęte umową, umowa ulega automatycznemu rozwiązaniu ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego w którym usługa została zawieszona, bez konieczności składania abonentowi odrębnego oświadczenia.

Dowód: - regulamin świadczenia usług k. 83v.

W razie rozwiązania, wygaśnięcia lub zakończenia w inny sposób umowy, dostawca usług zaprzestaje świadczenia usług, a abonent zobowiązany jest do niezwłocznego zwrotu, do Autoryzowanych Przedstawicieli udostępnionego sprzętu, z zastrzeżeniem, iż nie może to nastąpić później niż w terminie 14 dni od dnia rozwiązania, wygaśnięcia lub zakończenia umowy. Postanowiono, że z tytułu braku zwrotu oraz nieterminowego zwrotu, abonent będzie zobowiązany do uiszczenia na rzecz dostawcy usług kary w wysokości określonej w cenniku (ust. 14).

Zastrzeżono, że zwrot udostępnionego sprzętu w trakcie trwania umowy bez złożenia przez abonenta oświadczenia o tytule prawnym zwrotu nie jest jednoznaczny z rozwiązaniem umowy (ust. 19).

Dowód: - regulamin świadczenia usług k. 83v.

Wysokość kary w przypadku zakończenia umowy i nieterminowego zwrotu sprzętu typu B.+ oraz SD wynosi 100 złotych.

Dowód: - regulamin świadczenia usług k. 85.

W trakcie trwania umowy dostawca umowy dwukrotnie dokonywał wymiany dekodera- 6 kwietnia 2013 roku oraz 25 stycznia 2014 roku. W obydwu sytuacjach na zgłoszeniach wymiany, stanowiących aneksy do zawartej umowy, figurują podpisy R. K..

Dowód: - aneksy do umowy o świadczenie usług- zgłoszenia wymiany dekodera k. 71-72, -zeznania powoda k. 100.

Saldo zadłużeń na dzień 3 lipca 2015 roku wynosiło 761,28 złotych (758,31 złotych oraz 2,97 tytułem odsetek za okres od 3 czerwca 2015 roku do 2 lipca 2015 roku).

Dowód: - saldo k. 73.

Umowa o świadczenie usług, na skutek złożonego oświadczenia, została rozwiązana z dniem 31 sierpnia 2015 roku.

W wyniku ostatecznego rozliczenia umowy do zapłaty pozostała kwota 762,51 złotych, której termin zapłaty dostawca usług wyznaczył na 30 września 2015 roku. Na powyższą kwotę złożyło się 761,28 złotych (z uwzględnieniem ustawowych odsetek w wysokości 4,04 złotych) oraz 1,23 złotych tytułem należności za antenę.

Nadto wezwano pozwanego do zwrotu dekodera wraz z wyposażeniem i kartą dekodującą w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy, pouczając, iż brak zwrotu sprzętu w terminie spowoduje obciążenie karą umowną w wysokości 100 złotych.

Dowód: - pismo z 13 września 2015 roku, szczegóły rozliczeń k. 75, -faktura k. 76.

Pismem z 12 października 2015 roku dostawca usług ponownie skierował do R. K. i Z. K. wezwanie windykacyjne żądając w terminie do 30 października 2015 roku, zwrotu dekodera wraz z wyposażeniem oraz kartą dekodującą oraz zapłaty kwoty 862,51 złotych obejmującej prócz zaległych opłat abonamentowych, także karę umowną w kwocie 100 złotych naliczoną w związku z brakiem zwrotu sprzętu w terminie.

Dowód: - wezwanie windykacyjne k. 78, -nota księgowa k. 80.

Sprzęt w postaci dekodera oraz karty dekodującej został zwrócony 30 grudnia 2015 roku.

Dowód: - formularz zwrotu sprzętu k. 101.

Umową z podpisami notarialnie poświadczonymi z 30 listopada 2016 roku powód nabył od wierzyciela pierwotnego - (...) S.A., wierzytelność wobec R. K. w kwocie 862, 51 złotych.

Dowód: - umowa sprzedaży wierzytelności k. 57-59, - potwierdzenie zapłaty za nabycie wierzytelności k. 60, -załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności z 30 listopada 2016 roku k. 61-64.

Pismem z 27 grudnia 2016 roku pierwotny wierzyciel zawiadomił R. K. o zmianie wierzyciela.

W tej samej dacie, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 865,57 złotych w terminie do 6 stycznia 2017 roku. W piśmie wskazano, że na sumę zadłużenia składają się kwoty 761,17 złotych tytułem salda abonamentu (758,47 złotych- kapitał oraz 2,70- odsetki od kwoty 758,47 złotych), 100,36 złotych tytułem kary za brak zwrotu sprzętu (100 złotych- kapitał oraz 0,36 złotych- odsetki), 4,04 złotych tytułem odsetek naliczonych do 1 grudnia 2016 roku tj. łącznie 865,57 złotych.

Dowód: - wezwania do zapłaty k. 86-87, -informacja o zmianie wierzyciela k. 87v, - szczegóły rozliczenia k. 75.

28 lutego 2015 roku pozwany złożył reklamację w punkcie dostawcy usług telewizyjnych, gdzie uzyskał informację, iż wypowiedzenie dotychczas nie zostało zarejestrowane oraz zobowiązano go do przesłania faxem lub drogą mailową potwierdzenia złożenia wypowiedzenia.

Dowód: - wydruk z systemu dostawcy usługi k. 120-121.

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie wyżej, szczegółowo wskazanych dokumentów oraz zeznań powoda.

Okoliczności określone powyżej jako niesporne wynikały z twierdzeń stron, które zostały wprost przyznane (art. 229 k.p.c.), bądź które Sąd – z uwagi na brak zaprzeczenia przez stronę pozwaną – uznał za przyznane mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy (art. 230 k.p.c.).

Przedłożone przez strony dokumenty nie były kwestionowane tak w zakresie ich treści, jak również autentyczności. Podobnie Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia im mocy dowodowej.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda z wyjątkiem dotyczącym twierdzenia, iż do wypowiedzenia umowy o świadczenie usług telewizyjnych miało dojść końcem stycznia 2015 roku. Pozwany mimo zobowiązania go przez Sąd do przedłożenia kopii wypowiedzenia, co do którego twierdził, że jest w jego posiadaniu, nie uczynił zadość powyższemu. Pozwany mimo upływu blisko 6 miesięcznego terminu liczonego od daty zobowiązania go do przedłożenia kopii wypowiedzenia, na rozprawie w dniu 7 maja 2019 roku wskazał, że nie może znaleźć pisma zawierającego treść wypowiedzenia, a nadto, że ów dokument powinien znajdować się w zasobach wierzyciela pierwotnego. Również z drugiego z wymienionych źródeł pozwany dokumentu nie uzyskał. Co więcej, z treści dokumentu przedłożonego na rozprawie w dniu 7 maja 2019 roku pochodzącego od dostawcy usług wynika, że pozwany 28 lutego 2015 roku został poinformowany o konieczności przesłania „potwierdzenia złożenia faxem lub mailem, jeśli na umowie jest podpisany Z. K., a nie właściciel firmy”. (k. 120) S. pozwanego, iż nie mógł wypowiedzieć umowy, bowiem jej nie zawierał pozostaje w opozycji do dokumentów przedłożonych przez stronę powodową z których wynika, że abonentami, a więc stronami umowy był zarówno Z. K., jak i R. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...). Nadto instalacji sprzętu dokonano pod adresem gdzie wspomniani prowadzili działalność. Z treści dokumentów przedłożonych przez stronę powodową wynika, że rozwiązanie umowy nastąpiło 31 sierpnia 2015 roku na skutek rezygnacji abonentów. Z powyższego należy wnioskować, iż do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy musiało dojść w czerwcu 2015 roku, skoro okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące. W sytuacji, gdyby pozwany złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w styczniu 2015 roku, zaś miesiąc później tj. 28 lutego 2015 roku (k. 120-121) uzyskał informację o potrzebie potwierdzenia „wypowiedzenia” przez faktycznego właściciela firmy, niczym nieuzasadnione było zachowanie pozwanego, który dopiero w czerwcu miałby dopełnić czynności skutkujących rozpoczęciem biegu terminu wypowiedzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód w pozwie wyjaśnił, przedkładając szereg dokumentów, nie tylko to, że nabył od spółki akcyjnej (...) wierzytelność w wysokości 862,51 złotych (k. 62), ale również wskazał z jakiego tytułu i w jakich okolicznościach powstała wierzytelność dochodzona przeciwko pozwanemu R. K..

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. pierwotny wierzyciel mógł bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na powoda. Wraz z wierzytelnością przeszły na nabywcę- powoda wszelkie związane z nią prawa.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z faktu zawarcia przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem tj. (...) S.A. umowy o świadczenie usług telewizyjnych oraz z faktu nabycia wierzytelności z niej wynikających w drodze umowy przelewu. Poza sporem było, że pozwany na podstawie łączącej strony umowy zobowiązany był do comiesięcznego, a przy tym terminowego opłacania abonamentu za dostęp do kanałów telewizyjnych udostępnianych przez dostawcę usług.

Stosownie do treści art. 353 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności samych zeznań pozwanego wynika, że nie uiścił on opłat abonamentowych za trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

W ocenie Sądu strona powodowa należycie wykazała wysokość zobowiązania pozwanego z tytułu dostarczanej mu telewizji, a także wysokość obciążającej go kary umownej z tytułu nieterminowego zwrotu dekodera. Powód przedstawił stosowne dokumenty potwierdzające fakt istnienia zobowiązania pozwanego względem wierzyciela pierwotnego w zakresie nieuiszczenia zapłaty za usługi dostępu do kanałów telewizyjnych.

Odnosząc się szczegółowo do żądania zapłaty kwoty 801,17 złotych na którą składają się kwoty 758,47 złotych tytułem opłat abonamentowych oraz 42,70 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od daty nabycia wierzytelności tj. 1 grudnia 2016 roku, zważyć należy, iż ich wysokość znajduje odzwierciedlenie w dokumentach sporządzonych przez wierzyciela pierwotnego (k. 73 i k. 74-75).

Na marginesie wspomnieć należy, iż powód wprawdzie skapitalizowane odsetki nazwał „ustawowymi za opóźnienie”, niemniej jednak ich matematyczna weryfikacja prowadzi do wniosku, iż są do odsetki ustawowe.

Uprawnienie wierzyciela do żądania odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek wynika z treści art. 482 § 1 k.c. i aktualizuje się dopiero od wytoczenia o nie powództwa. W świetle powyższej regulacji żądanie powoda w tym zakresie również było uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 801,17 złotych.

Podobnie za uzasadnione należało uznać żądanie powoda w zakresie kary umownej. Zgodnie z treścią art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły (art. 484 § 1 k.c.).

Pierwotny wierzyciel dwukrotnie pismami z 13 września i 12 października 2015 roku wzywał pozwanego do zwrotu sprzętu udostępnionego mu na czas trwania umowy. Bezsprzecznie pozwany uczynił zadość powyższemu dopiero 30 grudnia 2015 roku, a więc cztery miesiące po zakończeniu stosunku umownego. Stosownie do przywołanego w części poświęconej ustaleniom faktycznym postanowienia regulaminu, stanowiącego część zawartej umowy o świadczenie usług telewizyjnych, po ustaniu stosunku umownego na skutek jego rozwiązania, wygaśnięcia lub zakończenia z innej przyczyny, abonent zobowiązany jest do niezwłocznego zwrotu dekodera oraz karty kodującej, nie później jednak niż w terminie 14 dni od zaistnienia jednej z wymienionych przyczyn. Konsekwencją zaniechania zwrotu sprzętu w ogóle bądź uczynienia tego z przekroczeniem wyznaczonego terminu jest uprawnienie do naliczenia kary umownej w wysokości ustalonej w regulaminie (ustęp 14 rozdziału „rozwiązanie i zmiana umowy” regulaminu k. 83v). Pierwotny wierzyciel wystawił notę obciążeniową 12 października 2015 roku (k. 80).

Mając na uwadze powyższe, a także przywołaną treść art. 482 § 1 k.c. Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 105,63 złotych.

Umową cesji wierzytelności objęta została również kwota 4,04 złotych stanowiąca równowartość odsetek ustawowych naliczonych przez wierzyciela pierwotnego z tytułu opóźnienia w regulowaniu opłat przez pozwanego (k. 87 i k. 75). Należy przy tym zaznaczyć, iż uprawnienie do naliczenia powyższej kwoty wynika z treści ustępu 7 rozdziału „opłaty” regulaminu w którym postanowiono, że „w przypadku opóźnienia w uiszczeniu opłaty w całości lub w części, dostawca usługi zastrzega możliwość naliczenia odsetek ustawowych za cały okres opóźnienia”.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia treść art. 481 § 1 k.c. z którego wynika, że w sytuacji, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odnośnie przyjętej daty naliczania odsetek tj. wniesienia pozwu Sąd miał na uwadze, że zarówno wierzyciel pierwotny, jak i powód bezskutecznie wzywali pozwanego do uregulowania zadłużenia, w konsekwencji pozwany świadom był jego wysokości, nie kwestionując go co do wysokości także w niniejszym postępowaniu.

Odnośnie okoliczności podniesionej przez pozwanego, a dotyczącej niemożności korzystania z telewizji z uwagi na wyłączenie sygnału w ostatnim miesiącu trwania umowy, zważyć należy, iż regulamin świadczenia usług przewidywał, że w razie braku terminowego regulowania opłat, dostawca będzie uprawniony do zawieszenia usługi po uprzednim wezwaniu abonenta do uregulowania płatności. W aktach sprawy na karcie k. 73 zalega pismo zatytułowane „saldo” adresowane do pozwanego z którego wynika wysokość zadłużenia, zarazem stanowiące wezwanie do jego uregulowania. Ziszczenie się warunków o których mowa w ust. 9 rozdział „rozwiązanie i zmiana umowy” uprawniało dostawcę do zawieszenia świadczenia usług, sam zaś abonent pozostawał zobowiązany do uiszczenia opłat za wynajmowany sprzęt.

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.k. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym również koszty stanowiące wynagrodzenie adwokata. Na koszty w niniejszej sprawie, poniesione przez powoda złożyły się:

- 30 złotych tytułem opłaty od pozwu,

- 270 złotych tytułem wynagrodzenia radcy prawnego (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawi opłat za czynności radców prawnych).

Stosownie do powyższego, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz wydatków poniesionych w toku niniejszego postępowania.

SSR Agnieszka Poręba

Z/

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)