Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie Wydział IV Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Beata Grabiszewska

Protokolant: Bożena Michalak

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 roku w Bełchatowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko Szpitalowi Wojewódzkiemu im. (...) II w B.

o nagrodę jubileuszową

1.  zasądza od pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II
w B. na rzecz powódki M. K. (1), tytułem nagrody jubileuszowej, kwotę 7.790,00 zł (siedem tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty ;

2.  nakazuje pobrać od pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II
w B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 390,00 zł (trzysta dziewięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych;

3.  wyrokowi w punkcie 1. (pierwszym) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.890,00 zł (trzy tysiące osiemset dziewięćdziesiąt złotych 00/100).

Sygn. akt IV P 18/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 lutego 2019 roku, skierowanym przeciwko Szpitalowi Wojewódzkiemu im. (...) II w B., powódka M. K. (2) wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7.790,00 zł
z ustawowymi odsetkami za od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, tytułem nagrody jubileuszowej. Powódka wnosiła także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podała, że pozwany pracodawca pismem z dnia 11 stycznia 2019 roku odmówił jej wypłaty nagrody jubileuszowej wskazując, że jego zdaniem powódka w okresie od 15.05.1983 roku do 31.08.1986 roku nie była domownikiem w gospodarstwie rolnym swoich rodziców i nie zaliczył jej tego okresu do stażu pracy, ponieważ w tym czasie uczyła się
w szkole ponadpodstawowej.

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 marca 2019 roku pozwany Szpital, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu podnosił, że powództwo jest nieuzasadnione co do zasady i wysokości. Zdaniem pozwanego w świetle obowiązujących w latach 1983-1986 przepisów powódka nie była „domownikiem”, a tym samum nie zachodzą przesłanki określone w ustawie z dnia 20 lipca 1990 roku
o wliczaniu okresów pracy w gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy. Pobieranie nauki przez powódkę w szkole ponadpodstawowej
w okresie w spornym okresie wyklucza możliwość uznania, iż praca domownika w gospodarstwie rolnym stanowi główne źródło utrzymania.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. K. (1) urodziła się w dniu (...). ( okoliczność bezsporna)

M. K. (1) mieszkała wraz z rodzicami w miejscowości M.. Rodzice powódki prowadzili gospodarstwo rolne, położone w tej miejscowości o powierzchni 4,88 ha. Gospodarstwo to w latach 1973-2011 figurowało na matkę powódki K. K.. Wraz z powódką i jej rodzicami mieszkała siostra powódki i dziadkowie. W gospodarstwie uprawiano ziemniaki, zboża, buraki i inne warzywa, były pastwiska i łąki. Rodzice powódki hodowali konia, krowy, trzodę chlewną, drób, króliki. Prace w gospodarstwie nie były zmechanizowane, wykonywano je ręcznie.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 28-29 w zw. z k. 30, k. 30-31; zeznania świadków: S. C. – k. 29-30, L. L. – k. 30; informacja Urzędu Gminy S. – k. 9v)

Powódka w okresie od 1982 roku do 1986 roku uczęszczała do liceum ogólnokształcącego w Z., oddalonego o ok. 10 km od M.. Do szkoły dojeżdżała w dni powszednie autobusem. Wyjeżdżała około godziny 7.15 i wracała do domu około 14.00. Powódka w okresie nauki w liceum mieszkała cały czas u rodziców. Razem z rodzicami i siostrą pracowała w gospodarstwie. Jeszcze przed wyjazdem do szkoły pomagała przy oprzątaniu drobiu i inwentarza. Po powrocie ze szkoły pomagała w pracach polowych, przy sadzeniu roślin, zbiorze siana, zboża, przy wykopkach ziemniaków, buraków, przy pieleniu upraw. Zajmowała się przygotowywaniem karmy dla zwierząt. Czynności te wykonywała codziennie. Uczyła się bezpośrednio po powrocie ze szkoły, a potem pomagała w gospodarstwie, ale kiedy prac
w gospodarstwie było więcej najpierw zajmowała się pracami w obejściu, w polu, a uczyła się wieczorami. W okresie zimowym czynności w gospodarstwie zajmowały powódce około trzech godzin dziennie, a w okresie od wiosny do późnej jesieni powyżej 4 godzin dziennie. W czasie nauki w liceum M. K. (1) nie pracowała nigdzie poza gospodarstwem rodziców. Pozostawała na ich utrzymaniu.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 28-29 w zw. z k. 30, k. 30-31; zeznania świadków: S. C. – k. 29-30, L. L. – k. 30)

Po ukończeniu liceum powódka kontynuowała naukę w Medycznym Studium Zawodowym w Ł.. Od 1 września 1986 roku rozpoczęła pracę w (...) Publicznym Zakładzie (...) w Ł., gdzie pracowała do 31 sierpnia 2013 roku. Następnie w okresie od 1 września 2013 roku do 10 maja 2015 roku pracowała w Gminnym Przedszkolu
w B., a w okresie od 1 czerwca 20165 roku do 11 lipca 2015 roku
w Wojewódzkim (...) w Ł..

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 28-29 w zw. z k. 30, k. 30-31; dyplom, świadectwa pracy – w aktach osobowych powódki, część A)

Od dnia 13 lipca 2015 roku została zatrudniona w pozwanym Szpitalu Wojewódzkim im. (...) II w B. na stanowisku starszej pielęgniarki.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 28-29 w zw. z k. 30, k. 30-31, umowy o pracę - w aktach osobowych powódki, część B)

W trakcie zatrudnienia w pozwanym Szpitalu na podstawie pisma dyrektora z dnia 2.11.2016 roku wypłacano powódce nagrodę jubileuszową po 30 latach pracy w wysokości 150% wynagrodzenia miesięcznego.

(dowód: zeznania powódki M. K. (1) – k. 28-29 w zw. z k. 30, k. 30-31, pismo z dn. 2.11.2016 roku - w aktach osobowych powódki, część B, k. 20)

W dniu 14 maja 2018 roku powódka zwróciła się do pozwanego pracodawcy zaliczenie pracy w gospodarstwie rodziców do ogólnego stażu pracy. Do pisma załączyła oświadczenie, akt notarialny, zeznania świadków
i potwierdzenie z właściwego urzędu gminy o posiadaniu gospodarstwa przez matkę powódki. Dyrektor pozwanego Szpitala w piśmie z dnia 11 stycznia 2019 roku odmówił powódce zaliczenia do jej ogólnego stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, ponieważ w okresie tym powódka uczyła się w szkole ponadpodstawowej, a więc zgodnie z obowiązującymi przepisami, praca w tym gospodarstwie nie stanowiła głównego źródła jej utrzymania. W kolejnym piśmie z dnia 15 stycznia 2019 roku powódka wystąpiła do pracodawcy o przyznanie jej nagrody jubileuszowej.
W odpowiedzi na to pismo pracodawca podtrzymał swoje stanowisko
w przedmiocie odmowy zaliczenia do ogólnego stażu pracy powódki – pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.

(dowód: pisma powódki z dn. 14.05.2018 r. wraz z załącznikami, z dnia 15.01.2019 r.; pisma pozwanego z dn. 11.01.2019 roku i 23.01.2019 roku - w aktach osobowych powódki, część B)

W pozwanym Szpitalu obowiązuje Regulamin wynagradzania, który
w Rozdziale IV „Nagrody jubileuszowe” w § 17 określa, że pracownikom przysługują nagrody jubileuszowe, w tym za 35 - letnią pracę w wysokości 200 % miesięcznego wynagrodzenia.

(dowód: Regulamin wynagradzania – k. 34-51

Wysokość nagrody jubileuszowej powódki po 35 latach pracy stanowi kwotę 10.594,64 zł.

(dowód: zaświadczenie – k. 52)

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający dla potrzeb wydania rozstrzygnięcia. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań powódki M. K. (1) oraz świadków S. C. i L. L., a także w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron oraz na podstawie dokumentów zawartych w aktach osobowych powódki.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki i świadków, gdyż są zbieżne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie
w dokumentach. Spór w przedmiotowej sprawie ma charakter prawny.

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powódka M. K. (2) wniosła
o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7.790,00 zł z ustawowymi odsetkami za od dnia 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, tytułem nagrody jubileuszowej, w związku z zaliczeniem do ogólnego stażu pracy powódki – jej pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.

Pozwany pracodawca kwestionował prawo powódki do tej nagrody, bowiem jego zdaniem pobieranie nauki przez powódkę w szkole ponadpodstawowej w okresie od 1983 roku do 1986 roku wyklucza możliwość uznania, iż praca domownika w gospodarstwie rolnym stanowi główne źródło utrzymania.

Powódka prawo do nagrody jubileuszowej wywodziła z postanowień Regulaminu wynagradzania obowiązującego u pracodawcy.

Zgodnie z treścią art. 9 § 1 kp ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa
o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów
i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych (§ 2).

Artykuł 9 § 1 kp statuuje legalną definicję prawa pracy poprzez wyliczenie jego źródeł. Zgodnie z dyrektywą w nim sformułowaną przymiot ten posiadają akty ponadindywidualne, które określają prawa i obowiązki pracowników i pracodawców. Tymi szczególnymi (inaczej: autonomicznymi) źródłami prawa pracy są: układy zbiorowe pracy, inne oparte na ustawie porozumienia zbiorowe, regulaminy i statuty. Żaden z tych aktów nie może być dla pracownika mniej korzystny niż akt wyższego rzędu.
Zgodnie z art. 1 ust 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz.U. Nr 54, poz. 310), ilekroć przepisy prawa lub postanowienia układu zbiorowego pracy albo porozumienia w sprawie zakładowego systemu wynagradzania przewidują wliczanie do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownika wynikające ze stosunku pracy, okresów zatrudnienia w innych zakładach pracy, do stażu tego wlicza się pracownikowi także:

1) okresy prowadzenia indywidualnego gospodarstwa rolnego lub pracy w takim gospodarstwie, prowadzonym przez współmałżonka,

2) przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy po ukończeniu 16 roku życia w gospodarstwie rolnym prowadzonym przez rodziców lub teściów, poprzedzające objęcie tego gospodarstwa i rozpoczęcie jego prowadzenia osobiście lub wraz ze współmałżonkiem,

3) przypadające po dniu 31 grudnia 1982 r. okresy pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym w charakterze pracownika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin.

Poza sporem jest, że przepisy obowiązujące w pozwanym Szpitalu przewidują wliczanie do pracowniczego stażu pracy okresu pracy
w gospodarstwie rolnym w rozumieniu ww. ustawy.

Powódka domagała się zasądzenia nagrody jubileuszowej, ale przesłanką do zasądzenia tej nagrody jest ustalenie, że okres pracy powódki
w gospodarstwie rolnym rodziców od dnia 15 maja 1983r. do 31 sierpnia 1986r. podlega wliczeniu do pracowniczego stażu pracy. Przepis art. 1 ust 1 pkt 3 powołanej wyżej ustawy stanowi, że do pracowniczego stażu pracy mogą zostać wliczone okresy pracy w gospodarstwie rolnym przypadające po 31 grudnia 1982 r., wykonywanej w charakterze domownika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin.

W przepisach ubezpieczeniowych definicja domownika ulegała zmianom. Kwestię ubezpieczenia społecznego rolników regulowały: ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu rolników indywidualnych i członków ich rodzin (t.j. Dz.U. z 1989 r. Nr 24, poz. 133 ze zm.), a od dnia 1 stycznia 1991 r. ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.2019.299 t.j. ze zm.). Zakresy pojęcia domownika, jakie występują na gruncie ustawy z 1982 r. i 1990 r. różnią się od siebie, choć wykazują wiele wspólnych elementów.

W ustawie z 14 grudnia 1982 r. przez określenie "domownicy" - rozumie się członków rodziny rolnika i inne osoby pracujące w gospodarstwie rolnym, jeżeli pozostawały we wspólnym gospodarstwie domowym z rolnikiem, ukończyły 16 lat, nie podlegały obowiązkowi ubezpieczenia na podstawie innych przepisów, przy czym praca w gospodarstwie rolnym stanowiła główne źródło utrzymania. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 marca 1983 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin (Dz.U. z 1988 r. Nr 2, poz. 10 ze zm.) precyzowało w § 2 ust. 2 pkt 1, że praca domownika
w gospodarstwie rolnym nie stanowi głównego źródła utrzymania, jeśli domownik kształcił się w szkole ponadpodstawowej.

W definicji zawartej w ustawie z 1990 r. brak jest wymogu, by praca w gospodarstwie stanowiła główne źródło utrzymania, natomiast istnieje wymóg stałej pracy w gospodarstwie – to najpoważniejsza różnica pomiędzy zakresami tych pojęć. Na gruncie ustawy z 1990 r. dla objęcia domownika zakresem ubezpieczenia społecznego rolników wystarczający jest bowiem fakt, że dana osoba stale pracuje w gospodarstwie rolnym, przy czym nie pozostaje z rolnikiem w stosunku zatrudnienia, natomiast nie wymaga się, by praca w tym gospodarstwie stanowiła jej główne źródło utrzymania (zob. M. Orlewski, Ł. Słotwiński, Zakres podmiotowy ubezpieczenia społecznego rolników, „Rejent″ 2005, nr 2, s. 149).

Ustawa z 1990 r. nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem osoby bliskiej rolnikowi. Przyjąć więc należy, że będą to zarówno osoby powiązane

z rolnikiem więzami rodzinnymi (najczęściej najbliżsi krewni lub małżonek), jak również osoby związane z rolnikiem więzami o charakterze emocjonalnym, czy wreszcie pozostające z nim w faktycznym związku (np. konkubinat). Zawsze jednak będzie to osoba, której osobiste relacje
z rolnikiem uzasadniają wykonywanie pracy bez wynagrodzenia
w gospodarstwie rolnika.

Przesłanka stałej pracy w gospodarstwie nie będzie spełniona, jeśli dana osoba pracowała będzie w gospodarstwie rolnym jedynie dorywczo. (...) oznacza bowiem niezmiennie, nieustannie, zawsze, ciągle, przez cały czas.

Jak przyjmuje się w orzecznictwie, analiza obowiązujących
w przedmiotowej materii przepisów prowadzi do wniosku, że aby zaliczyć do stażu pracy, okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, należy ustalić, czy w podanym okresie wnioskodawca miał ukończone 16 lat, pozostawał
z rolnikiem w gospodarstwie domowym lub zamieszkiwał na terenie jego gospodarstwa rolnego albo w bliskim sąsiedztwie oraz stale pracował w tym gospodarstwie, nie będąc związanym z rolnikiem stosunkiem pracy. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia z dnia 22 maja 2015 r.,
I OSK (...), LEX nr 2089764, stwierdził – „Innych przesłanek, niż wyżej wymienione, wnoszący o zaliczenie do stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w charakterze domownika spełniać nie muszą, bowiem nie wymienia ich zarówno przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy, jak i przepis art. 6 pkt 2 powołanej ustawy z dnia 20 grudnia 1990r., definiujący pojęcie "domownika"”.

Nauka w szkole średniej, w innej miejscowości od miejsca zamieszkania, odbywana w systemie dziennym, nie stanowi przeszkody do podjęcia stałej pracy w gospodarstwie rolnym w rozmiarze pozwalającym na jej zaliczenie do okresu zatrudnienia. Jeśli dana osoba po ukończeniu 16 roku życia zamieszkiwała wraz z rodzicami, dojeżdżając jednocześnie do szkoły średniej w sąsiedniej miejscowości – a poza godzinami pracy spędzonymi w szkole stale pracowała w ich gospodarstwie, to okres jej pracy w gospodarstwie powinien być zaliczony do pracowniczego stażu pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 21 lutego 1995 r., sygn. akt III AUr 3/95, OSA 1997, nr 10, s. 70, LEX nr 29420). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Białymstoku uznając, że dla zaliczenia okresu pracy w gospodarstwie rolnym po 16 roku życia do okresów ubezpieczenia bez znaczenia pozostaje fakt jednoczesnego uczęszczania do szkoły ponadpodstawowej, o ile oczywiście z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że nauka nie wykluczała możliwości stałej pracy w gospodarstwie.

Zdaniem sądu, inaczej należy ocenić sytuację ucznia szkoły ponadpodstawowej, który dojeżdża codziennie do szkoły, wraca tego dnia
i wykonuje prace w gospodarstwie, wskazywane mu przez rolnika, a potem jeszcze uczy się, a inaczej wygląda sytuacja ucznia szkoły ponadpodstawowej, który mieszka w internacie, a więc po zajęciach szkolnych nie ma obowiązków w gospodarstwie.

Pamiętać należy, że istota działań domownika pod rządami poprzedniej ustawy i obecnie obowiązującej, sprowadza się do pomocy rolnikowi
w prowadzeniu gospodarstwa, czyli do wykonywania prac wskazanych mu przez prowadzącego gospodarstwo. Domownik więc, pod dyktando rolnika, wykonuje pracę związaną z prowadzoną produkcją w rozmiarze dyktowanym potrzebami i terminami tych prac. Domownik wyłącznie pomaga rolnikowi
w prowadzeniu takiej działalności i stąd też nie musi on pracować w takim samym wymiarze godzinowym, jak rolnik i może sobie pozwolić na jednoczesne kształcenie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż powódka w okresie od 1982 roku do 1986 roku istotnie uczęszczała do liceum ogólnokształcącego w Z., oddalonego
o ok. 10 km od M., w którym mieszkała i w którym znajdowało się gospodarstwo rodziców.

Zdaniem sądu, sam fakt, że powódka była uczennicą szkoły ponadpodstawowej nie oznacza, że nie wykonywała stałej pracy w gospodarstwie rolnym. Liceum, do którego uczęszczała było bowiem oddalone zaledwie o 10 km od gospodarstwa rodziców powódki, a więc dojazd do i ze szkoły nie zajmował powódce dużo czasu. Z zeznań powódki oraz świadków wynika, że w spornym okresie wraz z rodzicami i siostrą pracowała
w gospodarstwie. Jeszcze przed wyjazdem do szkoły pomagała przy oprzątaniu drobiu i inwentarza. Po powrocie ze szkoły pomagała w pracach polowych, przy sadzeniu roślin, zbiorze siana, zboża, przy wykopkach ziemniaków, buraków, przy pieleniu upraw. Zajmowała się przygotowywaniem karmy dla zwierząt. Czynności te wykonywała codziennie. Uczyła się bezpośrednio po powrocie ze szkoły, a potem pomagała
w gospodarstwie, ale kiedy prac w gospodarstwie było więcej najpierw zajmowała się pracami w obejściu, w polu, a uczyła się wieczorami.
W okresie zimowym czynności w gospodarstwie zajmowały powódce około 3 godziny dziennie, a w okresie od wiosny do późnej jesieni powyżej 4 godzin dziennie. W czasie nauki w liceum M. K. (1) nie pracowała nigdzie poza gospodarstwem rodziców. Pozostawała na ich utrzymaniu.

Zdaniem sądu, powódka stale pracowała w gospodarstwie prowadzonym przez jego rodziców. Należy uznać, że M. K. (1) spełnia wszystkie warunki zaliczenia jej jako "domownika”, ponieważ była członkiem rodziny rolnika, ukończyła 16 lat, nie podlegała obowiązkowi ubezpieczenia na podstawie innych przepisów, a praca w gospodarstwie rolnym rodziców stanowiła jej główne źródło utrzymania, bo pracowała w nim stale przez kilka godzin dziennie.

W konsekwencji więc okres pracy powódki w indywidualnym gospodarstwie rolnym od dnia 15 maja 1983 roku do 31 sierpnia 1986 roku. winien być zaliczony do pracowniczego stażu pracy. Podkreślić jeszcze raz należy, że sam fakt pobierania przez powódkę nauki w szkole ponadpodstawowej, przy jednoczesnym, codziennym, wielogodzinnym wykonywaniu przez nią pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, nie może stanowić przeszkody do uznania powódki za „domownika” w rozumieniu powołanych wyżej przepisów.

Przy zaliczeniu spornego okresu pracy w gospodarstwie rolnym do ogólnego stażu pracy M. K. (1) osiągnęła staż w wymiarze 35 lat w dniu 16 lipca 2018 roku. Zgodnie z postanowieniami Regulaminu wynagradzania za 35 lat pracy przysługuje powódce nagroda jubileuszowa
w wysokości 200% wynagrodzenia miesięcznego.

Wysokość nagrody jubileuszowej wyliczona przez pozwany Szpital stanowi kwotę 10.594,64 zł, a powódka M. K. (1) dochodziła kwoty 7.790,00 zł. Sąd związany wysokością roszczenia zasądził na rzecz powódki dochodzoną kwotę.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U.2014.1025 j.t. ze zm.) w zw. z art. 98 kpc Sąd nakazał pobrać od pozwanego Szpitala na rzecz Skarbu Państwa kwotę 390,00 złotych tytułem opłaty od uwzględnionej części powództwa.

Na podstawie art. 477 ² § 1 kpc Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty nie przekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.