Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 sierpnia 2016 roku wniesionym w elektronicznym postepowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej B. S. kwoty 540,01 zł 7736,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty

(pozew, k.3-6).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z łączącej pozwaną z (...) Sp. z o.o. umowy pożyczki, która to wierzytelność została nabyta przez powoda na podstawie umowy cesji z dnia 6 lipca 2015 roku.

W dniu 24 października 2016 roku Referendarz sadowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zap łaty, k. 7).

Wobec ustalenia, że miejsce pobytu pozwanej nie jest znane, postanowieniem z dnia 17 lutego 2017 roku Referendarz sadowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie uchylił nakaz zapłaty i wydał postanowienie o przekazaniu niniejszej sprawy do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

(postanowienie, k. 11v)

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 roku oraz 27 lutego 2018 roku nikt się nie stawił, pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie

(protoko ły rozpraw, k.43, 50).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W., na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 6 lipca 2015 roku w W., nabył prawo do wierzytelności pieniężnych przysługujących (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Strony ustaliły, iż postanowieniami rzeczonej umowy zostają objęte wierzytelności opisane w Załączniku nr 5 do przedmiotowej umowy. W automatycznie wygenerowanym załączniku do wskazanej umowy cesji została wskazana wierzytelność wobec pozwanej B. S., wynikająca z umowy zawartej w dniu 29 kwietnia 2014 roku identyfikator klienta (...)- (...), kapitał to 500,00 zł, odsetki w kwocie 0,00 zł oraz koszty w kwocie 0,00 zł. Jak wynika z wyciągu z ksiąg rachunkowych nr S/28/20/ (...) z dnia 2 sierpnia 2016 roku, wysokość powyższej wierzytelności w dacie wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 540,01 zł, w tym odsetki w kwocie 40,01 zł.

(odpis umowy sprzedaży wierzytelności – k. 22-25; wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 26; wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr S/28/20/ (...) k.27)

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. reprezentowany przez (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 9 maja 2016 roku wystosował na adres pozwanej B. S. wezwanie do zapłaty zadłużenia w kwocie 880,58 zł, wynikającego z umowy nr (...) z dnia 29 kwietnia 2014 roku zawartej z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w terminie do dnia 13 maja 2016 roku lub podpisania porozumienia ratalnego pod rygorem wstąpienia na drogę postępowania sądowego.

( wezwanie do zapłaty – k. 28)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art.339§1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Wobec niestawiennictwa pozwanej na rozprawę należało zatem wydać wyrok zaoczny.

Stosownie do § 2 ww. artykułu jeśli zachodzą przesłanki do wydania wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. przewiduje domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 – wkładka, Nr 10, poz. 44). Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W takim wypadku postępowanie dowodowe powinno być przeprowadzone, choć w istocie będzie się ono ograniczało jedynie do dowodów zawnioskowanych przez powoda i ewentualnie dopuszczonych przez sąd z urzędu (zob. art. 232 zd. 2 KPC). Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego (A. Zieliński red., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2017).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., strona wywodząca z danego faktu skutki prawne powinna fakt ten udowodnić. Przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu nie wskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2006 roku I ACa 394/06).

Zważyć należy, iż na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany / udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (wyrok SN z 11 lipca 2001 roku, sygn. akt VCKN 406/00), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - art. 227 k.p.c. - spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak wyrok SN z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96).

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych. Ciężar dowodu wskazany w art. 6 k.c. dotyczy także wykazania związków występujących pomiędzy faktami, a w szczególności związku przyczynowo-skutkowego, czyli że jeden fakt stanowi skutek drugiego faktu.

Przepis art. 6 k.c. wskazuje podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku należy do sądu (orz. SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywa na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwaną, a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowy, z której wywodzi skutki prawne. Dlatego powód winien wykazać istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie w szczególności dokumentów potwierdzających istnienie zobowiązania pozwanego względem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., od którego powód nabył wierzytelność. W ocenie Sądu złożenie przez powoda tylko umowy sprzedaży wierzytelności, na podstawie, której nabył przysługujące cedentowi wierzytelności oraz częściowego wykazu wierzytelności do w/w umowy, nie może stanowić dowodu na istnienie dochodzonego w pozwie roszczenia. Powód nie wykazał, więc istnienia roszczenia tak, co do zasady jak i wysokości.

Sąd podzielając wyżej zaprezentowane stanowiska Sądu Najwyższego, stanął na stanowisku, iż powód nie wywiązał się należycie z ciążącego na nim obowiązku dowodowego w zakresie wykazania zasadności powództwa.

W ocenie Sądu przedstawione powyżej okoliczności przemawiały za oddaleniem powództwa w całości o czym orzeczono w sentencji wyroku.