Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 22 marca 2018 roku

Pozwem z dnia 21 grudnia 2016 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. S., powód E. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 39.161,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 06 sierpnia 2014 r. E. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. nabył od (...) Bank (...) S.A. wierzytelności przysługujące cedentowi przeciwko pozwanemu. Roszczenia te wywodzą się z zawartej przez pozwanego z bankiem umowy bankowej, na mocy której pozwany otrzymał w umowie kwotę pieniężną. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność główna w wysokości 32.650,83 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości 6.510,49 zł (pozew, k.2-4).

Postanowieniem z dnia 08 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał niniejsza sprawę do tut. Sądu z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. (postanowienie, k. 4v).

Korespondencja zawierająca odpis pozwu oraz zawiadomienie o terminie rozprawy wysłana pozwanemu zgodnie z zarządzeniem z dnia 24 października 2017r. (k.24) wróciła z adnotacją „mieszkanie zamknięte”. Wobec prawidłowej awizacji uznana została za doręczoną z dniem 17 listopada 2017 roku. Pozwany nie ustosunkował się do żądań powoda.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził należności z tytułu umowy zawartej pomiędzy pozwanym a (...) Bank (...) S.A., którą to powód nabył na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 06 sierpnia 2014 roku.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., strona wywodząca z danego faktu skutki prawne powinna fakt ten udowodnić. Przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu nie wskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2006 roku I ACa 394/06).

Zważyć należy, iż na podstawie art.232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany/udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (wyrok SN z 11 lipca 2001 roku, sygn. akt VCKN 406/00), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - art. 227 k.p.c. - spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak wyrok SN z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96).

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych. Ciężar dowodu wskazany w art. 6 k.c. dotyczy także wykazania związków występujących pomiędzy faktami, a w szczególności związku przyczynowo-skutkowego, czyli że jeden fakt stanowi skutek drugiego faktu.

Przepis art. 6 k.c. wskazuje podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku należy do sądu (orz. SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywa na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwanym a (...) Bank (...) S.A. umowy wywodzi skutki prawne. Dlatego powód winien wykazać istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie dokumentów potwierdzających istnienie zobowiązania pozwanego względem pierwotnego wierzyciela, od którego powód nabył wierzytelność, wykazać, że umową z dnia 06 sierpnia 2014 roku nabył wierzytelność przysługującą cedentowi względem pozwanego poprzez złożenie umowy sprzedaży wierzytelności wraz ze wszystkimi załącznikami oraz umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy E. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. a (...) Bank (...) S.A.

W ocenie Sądu powód nie wykazał ani faktu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności na podstawie, których nabył przysługujące cedentowi wierzytelności, nadto powód nie wykazał istnienia wierzytelności tak co do zasady jaki i wysokości.

Wobec powyższego wobec nieudowodnienia roszczenia tak co do zasady jak i wysokości powództwo podlegało oddaleniu.

Na marginesie należy wskazać, iż powód wniósł niniejszy pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Jednakże po przekazaniu sprawy do sądu według właściwości ogólnej powód powinien sprostać obowiązkowi dowodowemu. Sąd nie ma bowiem obowiązku wzywać powoda do wykazania roszczenia poprzez złożenie do akt sprawy dokumentów udowadniających roszczenie, złożonych uprzednio w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.