Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant: st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) z siedzibą w Ł.

przeciwko K. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.168,74 zł (jedenaście tysięcy sto sześćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lipca 2018 r. do dnia 31 lipca 2019 roku;

2.  zasądzoną w punkcie pierwszym kwotę rozkłada na dwadzieścia cztery miesięczne raty płatne w następujący sposób:

- 23 (dwadzieścia trzy) raty po 465 zł (czterysta sześćdziesiąt pięć złotych) każda rata;

- ostatnia, 24 (dwudziesta czwarta) rata w kwocie 473,74 zł (czterysta siedemdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt cztery grosze)

płatne z góry do dnia 25 każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, ustalając termin płatności pierwszej raty na dzień 25 sierpnia 2019 roku;

3.  nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych powodowi.

Sygn. akt VIII C 2553/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 roku powód Spółdzielnia Mieszkaniowa im. (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej K. S. powództwo o zapłatę kwoty 11.168,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., który to lokal znajduje się w zasobach powodowej Spółdzielni. Z tytułu zajmowania przedmiotowego lokalu pozwana jest obowiązana uiszczać opłaty na rzecz Spółdzielni, któremu to obowiązkowi uchybia. Pismem z dnia 15 maja 2018 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 10.293,51 zł, odpowiadającej zadłużeniu naliczonemu na dzień 30 kwietnia 2018 roku. Pozwana nie spłaciła zadłużenia, które według stanu księgowego na dzień 31 maja 2018 roku wynosi 11.168,74 zł.

(pozew k. 8-9v.)

W dniu 5 października 2018 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 7504/18), którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 32)

Pozwana K. S. zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i nie obciążanie jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu, a w przypadku uwzględnienia powództwa, o rozłożenie zasądzonej kwoty na 24 miesięcznie raty. W treści sprzeciwu pozwana zakwestionowała uprawnienie powoda do naliczała opłat z tytułu centralnego ogrzewania w miesiącach letnich (od maja do października).

(sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 35-41)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał pozew w całości. Podniósł, że sposób rozliczeń kosztów centralnego ogrzewania określony jest „Regulaminem kosztów centralnego ogrzewania i podgrzania wody oraz wody
wraz z odprowadzeniem ścieków z użytkownikami lokali w budynkach Spółdzielni”, przyjętym uchwałą nr 3/2/2014 Rady Nadzorczej powodowej Spółdzielni z dnia 21 stycznia 2014 roku oraz uchwałami Zarządu Spółdzielni z dnia 13 stycznia 2017 roku (4/1/2017) i z dnia 21 lutego 2018 roku (22/3/2018), zastrzegając jednocześnie, że postanowienia Regulaminu odpowiadają przepisom prawa. Powód wyjaśnił ponadto, że pozwana nie reguluje żadnych opłat związanych z lokalem, nie tylko tych związanych z centralnych ogrzewaniem.

(odpowiedź na sprzeciw k. 62-63)

W toku dalszego procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powoda uzupełniająco wyjaśnił, że pozwana nie wyraziła zgody na zamontowanie liczników, wobec czego należności są obliczane w sposób ryczałtowy, a także, że dochodzi należności za okres od dnia 1 maja 2017 roku do końca maja 2018 roku. Odnośnie wniosku pozwanej o rozłożenie należności na raty powód nie wniósł sprzeciwu, pozostawiając wniosek do uznania Sądu. Pozwana z kolei oświadczyła, że nie neguje wyliczenia przedłożonego przez powoda, a jedynie możliwość naliczania opłat za miesiące letnie.

(protokół rozprawy k. 111-112, k. 113-115)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. S. jest właścicielką lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...). Przedmiotowy lokal posiada status odrębnej własności, zaś nieruchomość, w której się znajduje jest zarządzana przez powoda - Spółdzielnię Mieszkaniową im. (...) w Ł..

(umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia prawa własności k. 25-28, okoliczności bezsporne)

W ramach zarządu nieruchomością powód pobierał od właścicieli lokali mieszkalnych comiesięczne opłaty, w tym opłaty (mające charakter stały lub zaliczkowy) na pokrycie przypadających na te lokale kosztów eksploatacji nieruchomości, na które składała się m.in. opłata za centralne ogrzewanie. W okresie objętym żądaniem opłaty te wynosiły: od dnia 1 maja 2017 roku do dnia 30 czerwca 2017 roku– 851,48 zł (w tym 311,62 zł tytułem zaliczki za c.o.), od dnia 1 lipca 2017 roku do dnia 31 marca 2018 roku – 840,62 zł (w tym 311,62 zł tytułem zaliczki za c.o.), od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 31 maja 2018 roku – 816,44 zł (w tym 290,91 zł tytułem zaliczki za c.o.).

Zgodnie z Regulaminem rozliczeń kosztów centralnego ogrzewania i podgrzania wody oraz wody wraz z odprowadzeniem ścieków z użytkownikami lokali z budynkach Spółdzielni z dnia 21 stycznia 2014 roku, przyjętym uchwałą Nr 3/2/1014 Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) z dnia 21 stycznia 2014 roku, (zwanego dalej Regulaminem), okresem rozliczeniowym jest rok kalendarzowy, zaś wysokość opłat ustala się na okres od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca roku następnego (§ 3.2 Regulaminu). W trakcie okresu rozliczeniowego użytkownicy wnoszą przedpłaty zaliczkowe uwzględniające przewidywany koszt centralnego ogrzewania, energii do podgrzania wody oraz wody zimnej na bazie zużycia z poprzedniego okresu rozliczeniowego (§ 3.1 Regulaminu). W lokalach nie posiadających podzielników kosztów lub indywidualnych mierników energii cieplnej oraz wodomierzy, opłaty wnoszone są w przypadku centralnego ogrzewania w formie ryczałtu za 1 m ² powierzchni lokalu (§ 2.7 Regulaminu). Zgodnie z § 6 Regulaminu, opłaty za koszty stałe i zużycia pobiera się przez cały okres rozliczeniowy.

W przypadku pozwanej zaliczka z tytułu opłat za centralne ogrzewanie miała charakter ryczałtowy, K. S. nie wyraziła bowiem zgody na opomiarowanie zużycia centralnego ogrzewania, w konsekwencji podstawą ustalenia jej wysokości była stawka ryczałtowa za 1 m ² powierzchni lokalu w kwocie ustalonej uchwałą Zarządu (§ 2.4 Regulaminu). Zgodnie z Uchwałą nr 4/1/2017 Zarządu powodowej Spółdzielni w sprawie ustalenia sposobu rozliczeń i naliczeń kosztów centralnego ogrzewania, ciepłej i zimnej wody oraz ścieków z dnia 13 stycznia 2017 roku, stawka ta w przypadku przedmiotowego lokalu wynosiła 6,77 zł w okresie od dnia 1 kwietnia 2017 roku do dnia 31 marca 2018 roku. W okresie od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 31 marca 2019 roku stawka ta wyniosła natomiast 6,32 zł stosownie do treści uchwały nr 22/3/2018 Zarządu powodowej Spółdzielni w sprawie ustalenia sposobu rozliczeń i naliczeń (…).

(pismo k. 44, informacja o wysokości opłat k. 55, k. 56, statut SM im. (...) w Ł. k. 65-94v., uchwała nr 3/2/2014 k. 95, Regulamin rozliczeń kosztów centralnego ogrzewania i podgrzania wody oraz wody wraz z odprowadzeniem ścieków z użytkownikami lokali z budynkach Spółdzielni k. 96-98, uchwała nr 4/1/2017 k. 99-101, uchwała nr 22/3/2018 k. 102-104)

K. S. nie uiszczała opłat na rzecz powodowej Spółdzielni, wskutek czego na dzień 31 maja 2018 roku zadłużenie pozwanej, powiększone o skapitalizowane odsetki, wyniosło 11.168,74 zł.

(wydruk obrotów lokalu k. 22-24, okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 15 maja 2018 roku powód wezwał K. S. do zapłaty zadłużenia w wysokości 10.293,51 zł, naliczonego na dzień 30 kwietnia 2018 roku.

(wezwanie przedsądowe k. 21, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

K. S. ma 72 lata, sama prowadzi gospodarstwo domowe. Jedynym źródłem jej utrzymania jest emerytura w wysokości 2.250 zł netto. Koszt miesięcznych wydatków pozwanej wynosi 290 zł, dodatkowo pozwana spłaca ratalnie zadłużenie wobec powoda w wysokości 515 zł miesięcznie, wynikające z wyroku sądu. Pozwana nie choruje. Poza mieszkaniem własnościowym nie posiada żadnego majątku, nie ma także oszczędności.

(dowód z przesłuchania pozwanej 00:03:44-00:08:20 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 31 lipca 2019 roku)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanej na okoliczność jej sytuacji życiowej i majątkowej, a ponadto na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości, ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron.

Na rozprawie w dniu 31 lipca 2018 roku Sąd nadto oddalił wniosek dowodowy pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy opłaty za centralne ogrzewanie w miesiącach letnich pobierane przez powoda są zgodne z prawem polskim i prawem Unii Europejskiej uznając, że wnioskowany dowód jest nieprzydatny dla rozpoznania sprawy. Wyjaśnić jednocześnie należy, że biegły sądowy nie jest uprawniony do dokonywania oceny zgodności naliczania spornych opłat z obowiązującymi przepisami prawa, która to ocena jest zarezerwowana wyłącznie dla Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że pozwana K. S. jest właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...), który to lokal posiada status odrębnej własności, jak również, iż zarząd nad nieruchomością przy ul. (...) sprawuje powodowa Spółdzielnia, która w ramach czynionego zarządu m.in. pobierała od lokatorów miesięczne opłaty zgodnie z art. 13 i 14 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t.j. Dz.U. 2019, poz. 737). W myśl powołanych przepisów, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu oraz jest zobowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, na które to koszty składają się w szczególności opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej (art. 13 ust. 1 i art. 14 pkt 2 ustawy ).

Poza sporem pozostawało ponadto, iż pozwana nie regulowała swoich zobowiązań wobec powodowej Spółdzielni, na skutek czego na dzień 31 maja 2018 roku powstało zadłużenie w wysokości 11.168,74 zł. Strony nie kwestionowały także wysokości comiesięcznych opłat zaliczkowych ustalonych dla lokalu K. S., w tym z tytułu zaliczek na centralne ogrzewanie oraz systemu ich poboru (co miesiąc).

Osią sporu było ustalenie, czy Spółdzielnia miała prawo naliczać, w ramach comiesięcznych opłat, zaliczki za centralne ogrzewanie poza sezonem grzewczym, tj. od maja do października.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. 2018, poz. 845), członkowie spółdzielni mają obowiązek pokrywania kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, poprzez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. W przypadku pozwanej obowiązek, o którym mowa wyżej, wynikał również z umowy ustanowienia odrębnej własności nieruchomości lokalu i umowy przeniesienia prawa własności, podpisanej przez K. S. z powodową Spółdzielnią w dniu 27 lutego 2008 roku, w myśl bowiem § 6 umowy, zobowiązywała się ona do uczestniczenia w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem jej lokalu, nieruchomości wspólnej, nieruchomości stanowiących mienie Spółdzielni Mieszkaniowej, pokrywać koszty zarządu nieruchomością wspólną i dokonywać terminowo wpłat na fundusz remontowy zgodnie z przepisami ustaw: o spółdzielniach mieszkaniowych
i o własności lokalu.

Jak wskazano wyżej, art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych ustanawiał po stronie członków spółdzielni obowiązek dokonywania opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

W myśl § 179 ust. 1 Statutu Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł., zwanego dalej Statutem, Spółdzielnia ma obowiązek zarządzenia nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub nabyte na podstawie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych mienie jej członków. Koszty zarządzania nieruchomościami są pokrywane m.in. wnoszonymi opłatami pobieranymi comiesięcznie od użytkowników lokali w tych nieruchomościach, przy czym zaliczkowe opłaty oraz zasady rozliczania kosztów zarządu nieruchomościami ustalane są przez Radę Nadzorczą (§ 180, § 188 Statutu).

Na gruncie niniejszej sprawy szczegółowe zasady pobierania opłat od lokatorów oraz ich rozliczania, były unormowane przez Regulamin rozliczeń kosztów centralnego ogrzewania i podgrzania wody oraz wody
wraz z odprowadzeniem ścieków z użytkownikami lokali z budynkach Spółdzielni z dnia 21 stycznia 2014 roku oraz Uchwały nr 4/1/2017 i 22/3/2018, które to regulacje zostały przyjęte przez Radę Nadzorczą oraz Zarząd powodowej Spółdzielni.

Nie powielając poczynionych wyżej ustaleń faktycznych wskazać należy,
że w skład opłat pobieranych przez Spółdzielnię wchodziła zaliczka na centralne ogrzewanie, która w przypadku K. S. miała charakter ryczałtowy. Wysokość zaliczki była ustalana w oparciu o stawkę ustalaną przez Zarząd w drodze uchwały i obowiązywała w danym roku rozliczeniowym, tj. od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca roku następnego. Przedpłata na centralne ogrzewanie podlegała przy tym uiszczaniu co miesiąc, zgodnie z § 3 i 6 Regulaminu. To zatem nie dowolność powoda, a zapisy Regulaminu determinowały sposób pobierania zaliczek z omawianego tytułu. Bez znaczenia jest przy tym podnoszona przez K. S. okoliczność, iż miesiące od maja do października nie przypadają na okres grzewczy. Opłata z tytułu centralnego ogrzewania ma bowiem charakter zaliczkowy, a więc nie musi odpowiadać faktycznemu zużyciu ciepła w dacie jej wnoszenia. Dopiero suma opłat miesięcznych (zaliczek) z danego okresu rozliczeniowego daje opłatę roczną, której wysokość porównuje się następnie z faktycznym zużyciem ciepła w danym lokalu. W sytuacji, gdy zużycie to jest mniejsze, aniżeli pokryte przez wpłacone przez lokatora zaliczki, powstaje nadpłata, która podlega zwrotowi (w formie bezgotówkowej) na rzecz lokatora. Gdy wpłaty zaliczkowe okażą się niewystarczające na pokrycie całego zużycia, powstaje niedopłata, którą lokator musi uregulować. Kwestia, czy zaliczki mają być uiszczane przez cały rok, czy też wyłącznie przez okres grzewczy, nie ma przy tym istotnego znaczenia. Wysokość zaliczek ustala się bowiem w oparciu o zużycie ciepła w poprzednich okresach rozliczeniowych i przewidywania odnośnie kosztów energii cieplnej
(§ 3.1 Regulaminu), a zatem w ujęciu rocznym będą miały one jednakową wysokość niezależnie od systemu ich pobierania. (...) poboru comiesięcznego powoduje jedynie, że roczna przedpłata na ciepło jest dzielona na 12 miesięcy, a tym samym jej uiszczanie przez lokatora jest mniej dla niego uciążliwe, aniżeli w sytuacji, gdyby opłata taka przypadałaby na okres np. półroczny. Godzi się wyjaśnić, że powyższy sposób rozliczenia dostaw ciepła (ale i np. wody) jest powszechnie stosowany przez spółdzielnie mieszkaniowe, wspólnoty mieszkaniowe, czy też administracje nieruchomościami, znajduje oparcie w przepisach prawa (ustawy o własności lokali i o spółdzielniach mieszkaniowych) oraz regulacjach prawnych tworzonych przez w/w podmioty w oparciu o te przepisy (regulaminy, uchwały, statuty). Jego konstrukcja pozwala przy tym na rozliczenie faktycznego zużycia np. ciepła, wody, przez lokatora, w danym okresie rozliczeniowym, nie może zatem prowadzić do jego pokrzywdzenia. Co prawda w przypadku pozwanej stawki z tytułu centralnego ogrzewania miały charakter ryczałtowy, a więc nie mogły być rozliczane w oparciu o zużycie ciepła w danym lokalu, a jedynie w całym węźle cieplnym, to jednak wskazać należy, że decyzja o sposobie rozliczania, a w konsekwencji o tym, czy zużycie ciepła ma być opomiarowane, leżała w gestii K. S., nie zaś Spółdzielni. Decydując się na określony sposób rozliczania (tu: ryczałtowy) lokator wyraża jednocześnie zgodę na jego zasady, które jednak, co należy wyraźnie powtórzyć, nie są ustalane dowolnie, a w oparciu o przepisy prawa i regulacje tworzone przez podmioty zarządzające daną nieruchomością. Reasumując Sąd uznał, że powód wykazał, iż miał prawo pobierać od pozwanej comiesięczne opłaty, w tym opłaty zaliczkowe na centralne ogrzewanie, co czyni powództwo w pełni zasadnym. Powtórzyć przy tym należy, że K. S. nie kwestionowała wysokości swojego zadłużenia naliczonego przez powodową Spółdzielnię, czemu dała wyraz na rozprawie w dniu 13 marca 2019 roku.

Jedynie na marginesie wskazać w tym miejscu należy, że tożsame roszczenie, dotyczące okresu poprzedzającego w stosunku do objętego niemniejszym powództwem, było już przedmiotem rozpoznania tutejszego Sądu – sygn. akt
VIII C 82/14 wraz z wyrokiem SO w Łodzi z dnia 14 stycznia 2015 roku wydanym w sprawie III Ca 1845/14, którym Sąd oddalił apelację pozwanej w całości. We wskazanej sprawie pozwana ponosiła również zarzuty jak w niniejszej sprawie.

Strona pozwana wnosząc o oddalenie powództwa w całości jednocześnie, na wypadek uwzględnienia roszczenia, wnosiła o jego rozłożenie na 24 raty.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne - spowodowane działaniem samego dłużnika. Należy podkreślić, że rozłożenie na raty należności nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat ( por. uchwała składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNCP 1971/4/61, a także L. Stecki: Glosa do uchwały z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSPiKA 1971/11/202; por. też W. Siedlecki, w: Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz , t. I, Warszawa 1975, s. 504). Stąd też odsetki ustawowe za opóźnienie Sąd zasądził wyłącznie za okres od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia 31 lipca 2019 roku, tj. do dnia wydania wyroku, nie zaś do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu w stosunku do pozwanej zachodzi taki szczególny przypadek, o którym mowa w przepisie art. 320 k.p.c. Z jednej strony należy wskazać, że ryzyko wystąpienia okoliczności uniemożliwiających lub utrudniających wykonanie zobowiązań umownych – spłatę zadłużenia z tytułu opłat za lokal – obciąża pozwaną, z drugiej jednak strony należy mieć na względzie fakt, że pozwana K. S. znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, która doprowadziła do powstania przedmiotowego zadłużenia. Korzystając z uprawnienia wynikającego z art. 320 k.p.c., Sąd miał na celu także uchronienie pozwanej od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania dalszych odsetek. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanej bardzo utrudnione, o ile w ogóle byłoby możliwe. Jednocześnie powód nie oponował wobec wniosku pozwanej o rozłożenie świadczenia na raty, czemu dał wyraz na rozprawie w dniu 31 lipca 2019 roku.

Rozkładając zasądzone świadczenie na raty, Sąd określił dokładnie wysokość tychże rat i termin ich zapłaty. Zasądzone świadczenie zostało rozłożone
na 24 miesięcznych rat, w tym pierwsze 23 raty po 465 zł każda rata, zaś ostatnia 24-ta rata w wysokości 473,74 zł, uznając że w tej wysokości K. S. będzie w stanie spłacać zadłużenie i zachowana zostanie funkcja przepisu art. 320 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.168,74 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia 31 lipca 2019 roku (do dnia wyrokowania – w związku z rozłożeniem zasądzonego świadczenia na raty).

Podkreślić przy tym należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zasądzona kwota została rozłożona na 24 miesięczne raty, płatne z góry
25-go dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, a termin płatności pierwszej raty Sąd ustalił na dzień 25 sierpnia 2019 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiową pozwanej, która, zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 25.03.2011 r., IV CZ 136/10, LEX nr 785545; postanowienie SN z dnia 19.01.2012 r., IV CZ 118/11, LEX nr 1169157; postanowienie SN z dnia 26.01.2012 r., III CZ 10/12, OSNC 2012/7-8/98; postanowienie SN z dnia 9.02.2012 r., III CZ 2/12, LEX nr 1162689). W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do pozwanej ze względów, o których mowa wyżej, a które przesądziły o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty. Analiza sytuacji życiowej i majątkowej K. S. doprowadziła Sąd orzekający w sprawie do przekonania, że pozwana nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu, które zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy winna ponieść, jako przegrywająca proces w całości.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.