Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

dnia 9 marca J:005r

Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA BożenaSummer-Brason (spr)

Protokolant: Krzysztof Wdowiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej: Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawie przeciwko: A. M.

skazanemu za przestępstwo z art. 286 § i kk

zażalenia wniesionego przez prokuratora

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 lutego 2005r sygn. VIII Kow.914/04/pr

w przedmiocie: udzielenia dalszej przerwy w karze

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach postanowieniem z dnia 10 lutego 2005r sygn. akt VIII Kow 9I4/04/pr udzielił skazanemu A. M.dalszej przerwy w karze do dnia 30 czerwca 2005r. Na powyższe postanowienie złożył zażalenie; prokurator zarzucając obrazę prawa materialnego, a to art. 153 §2 kkw w zw. z art. 151 §3 kkw. poprzez udzielenie skazanemu dalszej przerwy w karze.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodzić należy się z argumentacją zaskarżonego postanowienia, iż w zaistniałej sytuacji życiowej tyczącej najbliższej rodziny skazanego A. M. koniecznym było udzielnie rnu dalszej przerwy w karze ze względów humanitarnych.

Jak wynika z wywiadów przeprowadzanych przez kuratora sytuację rodzinną skazanego można określić jako tragiczną. Konkubina skazanego choruje na epilepsję, a nadto leczy się psychiatrycznie z powodu depresji, obecnie jest w ciąży, a termin rozwiązania przypada na 17 maja 2005r. Nadto opiekuje się ona dwojgiem dzieci, z których jedno - córka R. leczona jest z powodu astmy oskrzelowej, zaś druga G. również choruje na astmę oraz stwierdzono u tego dziecka neurologiczny brak właściwego napięcia mięśniowego, co spowodowało, iż zaliczona została do osób niepełnosprawnych ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji. Konkubina skazanego nic pracuje, zajmując się dziećmi, rodzina utrzymuje się z zasiłków oraz pomocy społecznej, a nadto jak wynika z wywiadu kuratora skazany zajmuje się pracami dorywczymi osiągając dochód około 320 z: miesięcznie, co w sytuacji tej rodziny, jest kwotą istotną.

Natomiast nie można zgodzić się z tezą wyrażoną w złożonym środku odwoławczym, iżby dopuścił się sąd obrazy przepisów art. 153 §2 kkw w zw. z art. 151§3 kkw udzielając przerwy w karze ponad możliwy ku temu okres jednoroczny. Wprawdzie w powołanych przepisów nie wynika to wyraźnie, jednakże wykładnia językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, iż chodzi tu tylko o przerwę wynikającą z wcześniejszych postanowień sądu w tym przedmiocie. Natomiast powoływane orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKz 71/00 OSA/10 ^/77) w istocie rzeczy odnosi się do bezprawnego pozostawania skazanego na wolności, który to czas winien być wliczany do łącznego okresu odroczenia kary, bądź przerwy - jeśli by przenosić powyższe na sytuację, z którą mamy do czynienia. Wprawdzie materia będąca przedmiotem rozważań nie znalazła, jak do tej pory jednoznacznego stanowiska tak w judykaturze jak i doktrynie, jednakże przyjąć należy, iż skoro u podstaw przepisów kodeksu karnego wykonawczego tyczących przerwy- w karze legły względy natury humanitarnej, dla których wszakże ustąpić musiała nawet kardynalna zasada nieprzerywanego wykonania kary w rozmiarze orzeczonym przez sąd, to w sytuacji gdy ewidentnie i bez żadnych wątpliwości zasługuje skazany na przerwę w karze, a charakter, okoliczności i skutki popełnionego przez niego czynu nie przemawiają przeciwko temu, to w przypadku bezpodstawnego i niezawinionego przez skazanego przedłużenia się tego okresu np. w sytuacji przedłużania się postępowania o dalszą przerwę w karze, czy tez okresu pomiędzy kolejnymi postanowieniami w tym przedmiocie - wówczas czasu tego nie należy wliczać do okresu, o którym mowa w art. 153 §2 kkw w zw. z art. 151 §3 kkw.

W tej mierze bowiem, zdaniem Sądu Apelacyjnego winien znaleźć zastosowanie pogląd wdrażany w postanowieniach Sądu Apelacyjnego w Krakowie (post. z 27.07.2002r sygn. akt II AKz ' 208/02. KZS 6/2002, poz. l8; post. z 6.07.2004r sygn. II AKzw 370 04. KZS 2004/7-8. poz. 63) w którym mowa jest o tym, iż do okresu rocznej przerwy w odbyciu kary pozbawienia wolności, uzasadniającej udzielenie przedterminowego zwolnienia z reszty tej kary (z art. 155 §1 kk) zalicza także czas faktycznego niewykonywania kary z powodu zawieszenia postępowania, bądź z innych przyczyn, wyjąwszy bezprawne. Dalej uzasadniał sąd, iż pobyt skazanego na wolności stwarza szansę oceny prognozy przestrzegania prawa przez analizę jego zachowania, niezależnie od formalnej podstawy legalnego pobytu skazanego na wolności.

W świetle powyższego istnieje potrzeba poddania ocenie czy okres w jakim przebywał skazany na wolności był bezprawny, czy też nie. Otóż w realiach przedmiotowej sprawy, uznać należy, iż. okres w jakim skazany przebywał na wolności, poza okresami ustalonymi przez sąd, był bezpodstawnym, jednak nie bezprawnym. Zważyć bowiem należy na to, iż jak wynika z akt sprawy, każdorazowo przed upływem kolejnej przerwy w karze, z dużym wyprzedzeniem, bo 2-3 tygodniowym zwracał się skazany o jej przedłużenie, zaś to, że postępowanie to przedłużało się, nie następowało z winy skazanego, który w oczekiwaniu na kolejne posiedzenia sądu przebywał w domu. W szczególności jednak nie jest winą skazanego to, że na pewnym etapie sprawy orzeczenie sądu pierwszej instancji zostało uchylone i przekazane do ponownego rozpoznania. Przy czym istotne w przedmiotowej sprawie jest i to, że skazany każdorazowo udzieloną .mu przerwę wykorzystywał zgodnie z jej przeznaczeniem, jak wynika z wywiadów środowiskowych zajmował się chorymi dziećmi i konkubiną podejmował prace dorywcze i własnymi siłami przeprowadził remont mieszkania. Przy czym w wyniku przeprowadzonego postępowania okazało się, iż ostatnio podjął prace w Parafii Św. J. w R., zajmuje się tam pracami porządkowymi, jak również okazjonalnie gra na organach przy ceremoniach religijnych. Ponadto jak wynika z przedłożonych zaświadczeń, na skutek wysiłków skazanego zmniejszało się zadłużenie za energię elektryczną z 1900zł na 900 zł. Ponadto oświadczył skazany, iż po upływie przerwy w karze wiąże nadzieję ze starszą córką konkubiny, która prawdopodobnie będzie mogła pomóc swojej matce w opiece nad pozostałymi dziećmi.

W takich realiach sprawy stwierdzić trzeba, iż ważne względy rodzinne, o których mowa w przepisie art. 153 §2 kkw bez wątpienia uzasadniają udzielenie skazanemu dalszej przerwy w wykonaniu kary, albowiem w ocenie sądu sytuacja ta jest tragiczna i możliwa do poprawienia tylko poprzez osobiste starania skazanego. Tak więc skoro okoliczności, charakter i skutki czynu popełnionego przez skazanego temu się nie sprzeciwiają – postanowiono jak w części dyspozytywnej.