Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 maja 2018 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia W Łodzi, zasadził od J. S. na rzecz (...) Spółki z o.o. w Ł. kwotę 2591 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2014 roku do dnia zapłaty i orzekł o kosztach postepowania,

W apelacji od powyższego wyroku pozwana zarzucając :

- naruszenie art., 233 par. 1 k.p.c. przez brak rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego , przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz istotne błędy w zakresie logicznego rozumowania – poprzez :

- pominięcie przez biegłą i Sąd oświadczenia o potraceniu pozwanej,

- ustalenie, iż potracenie kwoty 5.670,69 złotych wynikało z wyroku wydanego w dniu 12 lipca 2012 roku w sytuacji gdy wyrok został wydany rok później,

- całkowite nieudowodnienie roszczenia z dokumentu powoda z dnia 23 czerwca 2014 roku,

- oddalenie wniosku o zobowiązanie powoda do wskazania sygnatury akt sprawy o odszkodowanie od Gminy Ł. za niedostarczenie lokali socjalnego pozwanej,

- zasadzenie odsetek ponad żądanie gdyż powód na rozprawie żądał zasądzenie odsetek od 1 stycznia 2016 roku,

- naruszenie art. 321 par. 1 k.p.c. poprzez:

wyjście ponad żądanie w zakresie odsetek,

naruszenie art. 322 k.p.c. poprzez nie wskazanie przez powoda dowodów dla stwierdzenie faktów z , których wywodzi skutki prawne,

naruszenie art. 328 par. 1 k.p.c. poprzez nie podanie w wyroku podstawy prawnej zaskarżonego orzeczenia co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 405 k.c., art. 6 k.c. i art. 498 k.c. a przede wszystkim Sąd nie rozpoznał istoty sprawy gdyż rozpoznał inną sprawę niż zgłoszone przez powoda roszczenie.

Na podstawie tych zarzutów, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego zmianę i oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy w całości podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i w konsekwencji przyjmuje za swoje, a to dlatego, że stanowią one wynik właściwej i rzetelnej oceny zebranego materiału dowodowego. Odzwierciedlone w stanie faktycznym okoliczności sprawy wiernie bowiem oddają całokształt stosunków i relacji zachodzących pomiędzy stronami. Sąd wnikliwie wziął pod uwagę wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia. Okoliczności faktyczne sprawy zostały należycie zweryfikowane i ocenione oraz we właściwy sposób powiązane z odpowiednimi unormowaniami prawnymi.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. dokonując prawidłowej oceny dowodów. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z utrwaloną wykładnią kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów grupuje się następująco: 1/ poprawność logiczna, 2/ doświadczenie życiowe, 3/ inne źródła wiedzy, 4/ prawdopodobieństwo wersji. W apelacji skarżąca nie wykazał jednak, aby z uchybieniem któregokolwiek z tych kryteriów doszło do oceny dowodów. W gruncie rzeczy działanie pozwanej ograniczyło się tutaj do wskazania innego alternatywnego stanu faktycznego mającego za podstawę własną ocenę dowodów, która jednak mija się z rzeczywistością. Taki sposób skonstruowania zarzutu naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów nie może się ostać, jako że opiera się on wyłącznie na własnym przekonaniu skarżącej o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Innymi słowy skuteczne postawienie zarzutu nie może tylko polegać na kreowaniu odmiennych ustaleń faktycznych pozostających subiektywną oceną skarżącej. Natomiast skarżąca może, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, wykazywać, że sąd naruszył ustanowione w tym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy(por. wyroki SN z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, opubl. OSNC nr 7-8/2000 poz. 139, z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, opubl. OSNC Nr 10/2000 poz. 189, z dnia 29 września 2002 r., II CKN 817/00, niepubl. oraz z dnia 2 lutego 2003 r., I CKN 160/01, nie publ.). Ponadto podnieść należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak SN w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, opubl. baza prawna LEX Nr 56906). W utrwalonej linii orzeczniczej wielokrotnie przecież wskazywano, iż swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Wskazanym wyżej wymogom skarżąca jednak nie sprostała, albowiem ograniczyła się jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, forsując uparcie korzystną dla siebie wersję wydarzeń. Wbrew stanowisku strony pozwanej Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wyczerpującej analizy materiału dowodowego i wywiedzione przez niego konkluzje były trafne. Stan faktyczny opiera się na dowodach, których ocena odpowiada wszelkim wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Rejonowy przywołane i omówione. Nie można też zarzucić, by Sąd I instancji na tle przeprowadzonych dowodów budował wnioski, które z nich nie wynikają. Z kolei zarzut nie wyprowadzenia wniosków konkurencyjnych, podanych przez skarżącą, że pozwana skutecznie wykazała, że nie doszło do skutecznego potrącenie przez powoda nie mieści się w zakresie przywołanej normy. W konkluzji Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie nie doszło do przekroczenia granic swobodnej ceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącej powód udowodnił, istnienie dochodzonego roszczenia przez skuteczne potrącenie swojej należności względem pozwanej biorąc pod uwagę niesporną wysokość wierzytelności pozwanej względem powoda.

Niezasadny jest również zarzut ustalenia przez Sąd daty wyroku opiewającego na kwotę 5.670,69 złotych jako, że wyrok w swojej treści stwierdził li tylko istnienie wierzytelności wymagalnej wcześniej co powoduje, iż data jego wydania była bez znaczenia dla ustalenia prawidłowego stanu faktycznego.

Co do braku ustalenia sygnatury akt sprawy o odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego to zarzut ten jest o tyle nie skuteczny, iż strona powodowa wskazała w toku postępowania przedmiotowa kwotę co powoduje, iż ustalenie tego faktu w oparciu o akta sprawy nie miało dla rozpoznania sprawy jakiegokolwiek znaczenia.

Zarzut zaś wyjścia ponad żądanie w zakresie zasądzonych odsetek wynika jedynie w ocenie Sądu Okręgowego z niezrozumienia wniosku powoda w tym zakresie zgłoszonego na rozprawie, na której powód w związku ze zmianą przepisów wprowadzających instytucję odsetek za opóźnienie prawidłowo sprecyzował swoje żądanie w tym zakresie.

Wobec powyższych rozważań zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. z oczywistych względów należy uznać za nie zasadny i nie wymagający szerszego omówienia.

Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy nie uchybił również dyspozycji art. 328 § 2 k.p.c. Przede wszystkim zaznaczyć należy, iż jak podnosi się w orzecznictwie zarzut naruszenia powołanego wyżej przepisu ustawy może być usprawiedliwiony wyłącznie w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 764/13, LEX nr 1416125). W innym natomiast orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Łodzi podkreślił, iż obraza art. 328 § 2 k.p.c. może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej – wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 grudnia 2013 roku, I ACa 715/13, LEX nr 1416118. W rozpoznawanej sprawie opisana wyżej sytuacja nie miała miejsca. Sąd Rejonowy przeprowadził bowiem wszechstronną, rzetelną i szczegółową ocenę zgromadzonych dowodów, czyniąc na jej podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyjaśniając w sposób wyczerpujący powody, dla których nie uwzględnił wniosków dowodowych pozwanej.

Nie wskazanie zaś wprost podstawy prawnej orzeczenia choć Sąd przywołuje w rozważaniach art. 498 par.1 k.c. nie może stanowić podstawy do wzruszenia prawidłowego orzeczenia jako, że nie wskazanie samej podstawy prawnej nie jest uchybieniem uniemożliwiającym dokonanie kontroli instancyjnej przez Sąd Okręgowy.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę powodową w tym postępowaniu złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata, którego wysokość – 450 zł ustalono na podstawie § 2 pkt 3, w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3. 10. 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.