Pełny tekst orzeczenia

[Sędzia Przewodniczący Rządzińska Bożena 00:03:17.768]

Punkt 1 k.p.c. Początek uzasadnienia. III Ca 1760/18. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa M. O. przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. o zapłatę po pierwsze oddalił powództwo, po drugie zasądził od M. O. na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, po trzecie zasądził od M. O. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 1.550 zł 97 gr tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Powódka domagała się kwoty 5.100 zł z tytułu odszkodowania za poniesione straty w wyniku zalania lokalu w dniu 19 lipca 2012 r. z powodu, których poniosła koszty naprawy w postaci kosztu remontu instalacji elektrycznej, kosztów wymiany sofy zniszczonej przez pleśń, a także utraciła dochód z uwagi na rozwiązanie bez zachowania okresu wypowiedzenia umowy najmu przedmiotowego lokalu. Sąd Rejonowy nie uwzględnił żądania pozwu uznając, że wymiana instalacji elektrycznej nie była konieczna do zmiany dochodzonej przez powódkę wskutek w postaci zniszczenia sofy pozostawał w związku wyłącznie z ostatnim zalaniem, zaś utracony dochód w kwocie 1.400 zł nie został w sprawie wykazany. Mimo że pozwany wypłacił w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 1.400 zł z tytułu nieuzyskanego czynszu najmu za 1 miesiąc przed Sądem kwestionował umowę najmu co do zasady zarzucając jej pozorność, a powódka nie wykazała zasadności swoich twierdzeń w zakresie tego żądania. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. a o częściowo nieuiszczonych kosztach sądowych na podstawie artykułu 113 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy jako prawidłowe i znajdujące oparcie w materiale dowodowym Sąd Okręgowy podziela w całości, zatem nie zachodzi potrzeba ich powielenia. Apelację od opisanego rozstrzygnięcia wywiodła powódka zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania to jest art. 227 k.p.c. w związku z art. 217 paragraf 1 k.p.c. w związku z artykułem 232 k.p.c. w związku z artykułem 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. i 229 k.p.c. poprzez nierozstrzygnięcie merytoryczne zgłoszonego pisma strony powodowej z dnia 11 stycznia 2016 r. wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania ruchomości ze znajomością meblarstwa, który to wniosek dowodowy był istotny i miał znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Skarżąca zarzuciła także naruszenie art. 232 k.p.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w sprawie oraz naruszenie prawa materialnego to jest art. 415 k.c., w związku z artykułem 6 k.c. w związku z artykułem 60 i 65 k.c. w związku z artykułem 15 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej obowiązującej na dzień wydania przez pozwanego decyzji dnia 23 września 2013 roku poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wypłata odszkodowania w zakresie utraconego dochodu w kwocie 1.400 zł przez ubezpieczyciela nie stanowi formy tak zwanego uznania właściwego długu. Następnie zarzut dotyczy naruszenia art. 361 § 1 i paragraf 2 k.c. poprzez jego niewłaściwie zastosowanie polegające na przyjęciu, że zalaniem z dnia 19 lipca 2012 r. w lokalu należącym do powódki, a szkodami w postaci zniszczenia sofy konieczności naprawy instalacji elektrycznej oraz utraty dochodu przez powódkę w postaci czynszu nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy, który to wniosek Sądu mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy nie jest zasadny. Ponadto zarzut dotyczy naruszenia art. 98 k.p.c. w związku z paragrafem 6 punkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kwoty 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, podczas gdy winna to być kwota 1.200 zł. Skarżąca wniosła w trybie artykułu 382 k.p.c. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania ruchomości ze znajomością meblarstwa na okoliczność ustalenia czy w wyniku zalań mieszkania powódki nastąpiło uszkodzenie ruchomości znajdującej się w lokalu powódki w szczególności czy uszkodzeniu uległa sofa powódki i jaki jest koszt aktualny zakupu zbliżonej do powódki sofy zakupionej 19 stycznia 2019 r. oraz czy 3 krotnie zalewanie mieszkania powódki mogło spowodować powstanie pleśni na sofie i czy pleśń powstała na kanapie uniemożliwiała jej normalne użytkowanie. Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę kwestionowanego orzeczenia i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.993 zł 9 groszy tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o skorygowanie kosztów postępowania przed Sądem I Instancji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył. Apelacja jest w części zasadna [?]. Zarzut naruszenia prawa procesowego w zakresie odnoszącym się do nierozpoznania wniosku dowodowego jest uzasadniony, albowiem Sąd Rejonowy nie odniósł się w żaden sposób do zgłoszonego wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. szacunku ruchomości ze specjalnością meblarstwa, jednakże uchybienie to nie ma wpływu na wynik rozstrzygnięcia Sądu w opisanym zakresie. Formułując zasadny zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy regulacji art. 233 paragraf 1 k.p.c. skarżący trafnie wskazuje na utrudnienia w postaci wadliwej oceny zeznań powódki co do przypisywanego jej zaniedbania w postaci wysuszenia sofy i pominięciu zeznań świadka M. S. [f 00:11:10.504]. Trafnie też akcentuje pominięcie opinii pisemnej biegłego z zakresu elektrotechniki, z której to opinii wynika, że roboty dotyczące instalacji elektrycznej ustalone na kwotę 394 zł i 4 gr brutto w lokalu powódki ujęte w złożonej do akt fakturze są uzasadnione. Odnosząc się do 1 kwestii odnotowania wymaga, że nie ulega wątpliwości, iż w wyniku kolejnego zalania lokalu uszkodzeniu uległa sofa albowiem wilgoć wywołała jej zagrzybienie pleśń, która w przypadku mebli tapicerowanych nie jest usuwalna. W sprawie nie zostało wykazane przez stronę pozwaną, że opisane uszkodzenie miało związek wyłącznie z wcześniejszymi zalaniami, przeciwnie świeże zagrzybienie wskazuje na związek zalania z dnia 12 lipca 2012 roku. Z materiału dowodowego wynika, że powódka bezpośrednio po zdarzeniu wietrzyła mieszkanie oczekując na profesjonalną firmę dokonującą suszenia mieszkań, które to suszenie mechaniczne zostało przeprowadzone w dniach od 27 sierpnia do 19 września 2012 r. Wbrew wywodom Sądu Rejonowego powódka nie dopuściła się więc zaniedbania skutkującego zagrzybieniem sofy. Prawidłowa w świetle dyrektyw art. 233 paragraf 1 k.p.c. ocena zeznań powódki i świadka M. S. [f 00:12:33.320] potwierdza tę okoliczność pozwalając uznać za wykazany w sprawie w świetle art. 361 k.c. normalny związek przyczynowy między opisaną szkodą a zdarzeniem ubezpieczeniowym. Wartość sofy wskazana przez powódkę na 2.199 zł nie była kwestionowana przez pozwanego, zatem w tej wysokości żądanie związane z zalaniem sofy podlegało uwzględnieniu skoro dotknięta pleśnią sofa nie podlegała naprawie. W zakresie kosztu naprawy instalacji elektrycznej słusznie zauważa skarżąca, że z opinii biegłego elektryka wynika wprost, że rozmiar koniecznej naprawy wprawdzie nie był tak rozległy jak wskazywała powódka przed Sądem I Instancji ale w zakresie kwoty 394 zł i 4 gr jest oczywisty. Jedynie w tej części żądanie podlegało uwzględnieniu zwłaszcza, że Sąd Rejonowy podzielił wszystkie wnioski opinii biegłego aczkolwiek ostatecznie pominął wyliczoną przez biegłego bezsporną kwotę co wymagało korekty przez Sąd II Instancji. W kontekście omówionych prawnych zarzutów naruszenia prawa procesowego na aprobatę zasługuje także zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 361 paragraf 1 i § 2 Kodeksu cywilnego o czym mowa była powyżej. Związek przyczynowy między szkodą w postaci zalania lokalu powódki a stratami w postaci kosztu remontu instalacji elektrycznej i wymiany zagrzybionej sofy został, bowiem wykazany. Słusznie też apelująca kwestionuje zastosowanie art. 98 k.p.c. w związku z paragrafem 6 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez zasądzenie od powódki kwoty 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w sytuacji gdy z przywołanego uregulowania wynika wprost, że przy wartości przedmiotu sporu podanej na kwotę 5.100 zł stawką minimalną kosztów adwokackich jest kwota 1.200 zł. Natomiast nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 415 k.c. w zw. z art. 6 Kodeksu cywilnego i art. 60 oraz 65 Kodeksu cywilnego sformułowany w kontekście niezasądzenia kwoty 1.400 zł z tytułu utraconego dochodu związanego z rozwiązaniem umowy najmu lokalu powódki bez wypowiedzenia. Wprawdzie trafnie podnosi skarżąca, że wypłata odszkodowania w kwocie 1.400 zł w postępowaniu likwidacyjnym przesądza o uznaniu roszczenia co do zasady i wysokości w zakresie uznanej kwoty jednakże w okolicznościach badanej sprawy argumentacja apelacji nie jest do końca prawidłowa. W tym miejscu dla uzasadnienia tezy a uznaniu właściwym wolno przywołać wypo..., wypowiedziany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2014 r. sygn. akt V CSK 512/13 zapatrywanie, że w świetle zaprezentowanego poglądu trafnie wywodzi skarżąca, że nie musiała już udowodniać co do zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę w postaci utraty dochodu z tytułu rozwiązanej bez wypowiedzenia umowy najmu zalanego lokalu co skutkuje przyjęciem tezy o gołosłowności zarzutu pozwanego o pozorności tejże umowy najmu. Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy żądanie zasądzenia kwoty 1.400 zł odpowiadającej czynszowi najmu za drugi miesiąc wypowiedzenia umowy nie zasługuje na aprobatę w sytuacji, w której zastosowanie znajdzie art. 682 k.c. Przypomnienia jedynie wypada, że prawo materialne Sąd stosuje z urzędu. Otóż z treści art. 682 Kodeksu cywilnego wynika, że najemca lokalu może wypowiedzieć najem bez zachowania terminu wypowiedzenia gdy wady najętego lokalu zagrażają zdrowiu najemcy jego domowników albo osób u niego zatrudnionych. Uprawnienie to przysługuje najemcy nawet wówczas gdy w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach lokalu. W realiach przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że najemca nie zamieszkał w wynajętym lokalu z powodu jego zalania utrzymującego się zawilgocenia, zagrzybienia co w bezpośredni sposób obiektywnie zagraża zdrowiu człowieka. W orzecznictwie przyjmuje się, że wystarczy tylko stan zagrożenia w zasadzie wystarczy, więc niebezpieczeństwo nawet niegroźnych z powszechnym odczuciu chorób do wad lokalu zagrażających zdrowiu zalicza się występowanie uszkodzeń, które spowodować mogą zawalenie się budynku lub jego części, zagrzybienie, zawilgocenie. Zapadł wyrok Sądu Najwyższego z 21 maja 1974 roku II CR 199/74 opublikowany w OSPiKA 10975 numer 2 poz. 67. W związku z powyższym wynajętym [?] przysługiwało uprawnienie do rozwiązania umowy najmu bez zachowania terminu jej wypowiedzenia przewidzianego w umowie. Trudno dopatrzeć się związku przyczynowego między opisywanym przez powódkę szkodą a czynem niedozwolonym i obciążać ubezpieczyciela odszkodowaniem z tego tytułu. W tym stanie rzeczy zasadna w części apelacja skutkowała zmianą kwestionowanego wyroku na podstawie art. 386 paragraf 1 k.p.c. i zasądzeniem na rzecz powódki kwoty 2.593 zł 9 gr na, którą złożyły się 2.199 zł koszt sofy oraz 394 zł i 9 gr koszt naprawy instalacji elektrycznej. Zmiana rozstrzygnięcia w kwocie głównej wymagała korekty kosztów postępowania przy uwzględnieniu zarzutu apelacji opisanego wyżej i regulacji artykułu 100 kpc. Powódka poniosła koszty w kwocie 1.955 zł, na które złożyły się 255 zł opłaty sądowej od pozwu, 500 zł zaliczki na koszt dowodu z opinii biegłego, 1.200 zł kosztów adwokackich ustalonych na podstawie paragrafu 6 punkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. Pozwany wydatkował kwotę 1.200 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. Łącznie koszty postępowania poniesione przez strony wyniosły 3.155 zł. Skoro żądanie pozwu uwzględniono w 50,84 procent zasądzeniu na rzecz powódki podlegała część kosztów w wysokości 404 złote. Ze Skarbu Państwa wydatkowano na wynagrodzenia biegłych kwotę 1.550 zł i 97 gr. Na podstawie artykułu 113 Ustawy o kosztach Sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 r. obciążono strony nieuiszczonymi kosztami sądowymi w odpowiednim stosunku do wygranej sprawy i tak od powódki nakazano pobrać kwotę 762 zł 47 gr, od pozwanego 788 zł 50 gr na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi. W pozostałej części apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w odwołaniu do zasady wyrażonej w artykule 100 kpc. Żądanie apelacji uwzględnione zostało w 64,90 procenta. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły 650 zł to jest 200 zł opłaty sądowej od apelacji i 450 zł kosztów zastępstwa adwokackiego ustalonych na podstawie § 2 pkt. 3 w związku z § 10 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku, Dziennik Ustaw poz. 1800 ze zmianami. Koszty pozwanego zamknęły się kwotą 450 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego ustalonych na podstawie § 2 punkt 3 w związku z paragrafem 10 ustęp 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, tekst jednolity opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2018 roku pozycja 265. Łącznie koszty postępowania apelacyjnego wyniosły 1.100 złotych, żądanie apelacji uwzględnione zostało w 64,90 procentach. Zatem na rzecz powódki zasądzeniu podlegała kwota 264 złote.

[koniec 00:21:12.384]