Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

Sędziowie SO Kazimierz Cieślikowski

SR del. Piotr Pawlik

Protokolant Igor Ekert

przy udziale Mariusza Adamioka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2019 r.

sprawy D. K. ur. (...) w K.

syna E. i C.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 Ustawy z dn. 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 263§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 23 listopada 2018 r. sygnatura akt II K 1905/18

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  uchyla zaskarżony wyrok w punktach 1, 2, 3 i na mocy art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii umarza postępowanie karne przeciwko D. K. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 6 w ten sposób, że ustala wysokość opłaty za I instancję w kwocie 120 zł (sto dwadzieścia złotych);

3.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 43/19

UZASADNIENIE

D. K. oskarżony został o to, że:

I. W dniu 18 czerwca 2018 roku w Z., wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci 1,07 grama suszu zawierającego 9 tetrahydrokannabinol,

tj. o czyn z art. 62 ust 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

II. W dniu 18 czerwca 2018 roku w Z. posiadał bez wymaganego pozwolenia amunicję kal. 5,56x45 mm NATO tj. o czyn z art. 263 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 23 listopada 2018 r. sygn. akt II K 1905/18 orzekł, że:

1.  na mocy art. 66 § 1 i § 2 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne o czyn z art. 62 ust 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przeciwko D. K.;

2.  na mocy art. 67 § 1 kk oznacza okres próby na 1 rok;

3.  na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania się od używania środków odurzających;

4.  na mocy art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek zabezpieczonej substancji odurzającej w postaci marihuany przechowywanej w kopercie o nr (...) w K. Z. zarządzając jej zniszczenie;

5.  uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt II stanowiącego występek z art. 263 § 2 k.k. i za to na mocy art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

6.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 180 złotych i wydatki w kwocie 802,36 zł.

Apelację wniósł Prokurator wskazując, że zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym wysnuciu z ustalonych i rozważonych przez d okoliczności dotyczących osoby oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej oraz wyrażaniu błędnego poglądu, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego
w okolicznościach ustalonych przez Sąd nie jest znaczny i w następstwie powyższego niesłusznie warunkowo. umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego co do przypisanego mu w punkcie I zaskarżonego wyroku występku z art. 62 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, jakkolwiek prawidłowa ocena tych właśnie okoliczności prowadzi do wniosku przeciwnego, wskazując tym samym na nieujawnienie okoliczności zezwalających na skorzystanie przez oskarżonego
z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

Stawiając ten zarzut apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja Prokuratora okazała się nieskuteczna, przy czym w wyniku jej rozpoznania Sąd odwoławczy doszedł do przekonania o potrzebie ingerencji w treść wyroku w zaskarżonej części na korzyść oskarżonego, uznając, że utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, po myśli art. 440 kpk.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że choć skarżący deklarował zaskarżenie wyroku w całości oraz wnosił o jego uchylenie, to nie postawił zarzutów wobec orzeczenia odnoszącego się do drugiego ze stawianych oskarżonemu zarzutów oraz reakcji karnej zastosowanej przez Sąd I instancji, także w uzasadnieniu środka odwoławczego nie podnosząc, aby w tym zakresie ujawnił jakiekolwiek uchybienia. Podobnie nie wykazał, przez pryzmat normy art. 437 § 2 zd. 2 kpk, w czym upatruje potrzeby przeprowadzenia przewodu w odniesieniu do występku z art. 263 § 2 kk. Dlatego apelację należało rozpatrywać w odniesieniu do rozstrzygnięcia dotyczącego występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie dostrzegając uchybień nakazujących rozpoznanie sprawy w pozostałej części poza granicami zaskarżenia.

Odnosząc się do apelacji stwierdzić należało, że okoliczności, w których oskarżyciel publiczny upatruje konieczności wymierzenia oskarżonemu kary, a zatem tych, które miałyby podważać ocenę Sądu meriti o nieznacznym stopniu zawinienia
i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, w istocie pozostają bez wpływu na te oceny, jako że nie stanowią ani o stopniu winy, ani nie są okolicznościami, o których mowa w art. 115 § 2 kk.

Nie mogą przecież uchodzić za okoliczności wpływające na stopień społecznej szkodliwości te stanowiące realizację praw oskarżonego, w tym do składania wyjaśnień, odmowy składania wyjaśnień, odmowy udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania. Prokurator właśnie w treści wyjaśnień, w których oskarżony przedstawił sposób wejścia w posiadanie środka odurzającego, kwestionując zatem jego wiarygodność, widzi potrzebę karania, co jest niedopuszczalne. Stan nietrzeźwości,
z którym nie jest związane żadne zachowanie przestępcze również wpływu na stopień winy i społecznej szkodliwości mieć nie może, gdy nie obowiązuje prohibicja, ani tym bardziej nie jest zabronione pozostawanie w stanie po użyciu alkoholu, ani też w stanie nietrzeźwości w miejscach publicznych.

Zachowanie oskarżonego w postaci okazywanego na widok policji niepokoju także nie miarkuje stopnia społecznej szkodliwości czynu polegającego na posiadaniu środka odurzającego, a jest w pełni zrozumiałe.

Podsumowując, nie sposób podzielić stanowiska Prokuratora i ocenić, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego były wyższe niż nieznaczne, a tym samym apelacja nie mogła zostać uwzględniona.

Równocześnie Sąd odwoławczy dostrzegł, że okoliczności czynu oskarżonego przekonują, iż środek odurzający, który oskarżony posiadał przeznaczony był na własny użytek sprawcy, co zresztą przyznaje apelujący, choć z okoliczności deklarowanego regularnego używania wywodzi podstawę do podwyższenia stopnia społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego, choć i to nie jest kwantyfikatorem tego stopnia w rozumieniu art. 115 § 2 kk. O tym, że środek przeznaczony był do konsumpcji, nie zaś do obrotu świadczy też dosyć oryginalny sposób jego konfekcjonowania, a to przechowywanie w słoiczku w postaci nierozdrobnionej.

Oskarżony posiadał 1,07 grama zawierającego 9 tetrahydrokannabinol, która to ilość należało ocenić, jako nieznaczną w rozumieniu art. 62a ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii.

Jak podkreśla się w literaturze, przy ocenie ilości jako nieznacznej, o której mowa
w tym przepisie, powinno się brać pod uwagę liczbę pojedynczych porcji, które można wytworzyć z danej ilości, i rodzaj środka lub substancji, a zastosowanie tych kryteriów powinno prowadzić do ustalenia, że dana ilość jest błaha, niewiele znacząca, mało istotna (Mozgawa M. (red.), Budyn-Kulik M., Kozłowska-Kalisz P., Kulik M., Michalska-Warias A., Nazar K., Wilk L., Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zdrowiu. Komentarz, WKP, 2017)

Sąd odwoławczy akceptuje pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, który w wyroku
z dnia 23 lutego 2017 r. sygn. akt II AKa 247/16 stwierdził, że w celu ustalenia znaczenia pojęcia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych należy uwzględnić również - oprócz wymienionych kryteriów ilościowego i jakościowego - kryterium proporcji ilości zabezpieczonych substancji do potrzeb sprawcy ( LEX nr 2402505).

Oskarżony posiadał środek odurzający, a zatem tzw. „miękki” narkotyk, niewątpliwie na użytek własny, w ilości nieznacznej (maksymalnie kilku porcji). Nie można wprost kierować się wnioskami pozyskanej opinii o tyle, że wypowiedziano się w niej o dawce aktywnej dla osoby przyjmującej środek po raz pierwszy.

Uwzględniając przy tym okoliczności popełnienia czynu, a także nieznaczny stopień społecznej szkodliwości, w czym należało zgodzić się z Sądem I instancji, Sąd odwoławczy uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego za ten czyn kary byłoby niecelowe.

Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, w chwili czynu liczył ponad 36 lat, nie był wcześniej karany sądownie, występek z art. 263 § 2 kk, za który został równolegle skazany na karę grzywny związany był z odległą zaszłością i odbywaniem zasadniczej służby wojskowej. Dlatego ocenić trzeba, że już fakt prowadzenia niniejszego postępowania oraz orzeczonej za inny czyn kary w sposób należyty i wystarczający oddziaływać będzie wychowawczo na oskarżonego, co do którego mocna jest pozytywna prognoza społeczno- kryminologiczna i przewidywanie, że nie popełni ponownie przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w punktach 1, 2, 3 i na mocy art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii umorzył postępowanie karne przeciwko D. K. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zmieniając równocześnie wyrok w punkcie 6, ustalając wysokość opłaty za I instancję w kwocie 120 zł, a zatem adekwatnie do orzeczonej kary grzywny. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążając Skarb Państwa.