Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący - SSR Agata Makowska - Boniecka

Protokolant - stażysta M. P.

przy udziale Prokuratora - asesora M. W.

po rozpoznaniu w dniu 23/08/2019 r.

sprawy:

P. C.

s. K. i B. z domu Ż.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 lutego 2019 roku w C. na ul. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1030 ze zm.) posiadał substancję psychotropową w postaci 068 gram brutto amfetaminy, przy czum czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

t.j. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz 1030 ze zm.)

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. C. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego występek z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to po na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 800,- zł (osiemset złotych) na cel związany z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii - Stowarzyszenie (...), (...) (...) w B. ul. (...), (...)-(...) B., nr konta: Bank (...)/ (...)

III.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek poprzez zniszczenie woreczka foliowego z zamknięciem strunowym, wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr(...);

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w(...)) kwotę 120,- zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej oraz obciąża go poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 260 zł (dwieście sześćdziesiąt złotych).

Sygn. akt II K 131/19

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tej części wyroku, której dotyczyła apelacja oskarżonego, a więc do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu.

Sąd wymierzył oskarżonemu P. C. za występek z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Przepis art. 53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Przepis art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje trzy rodzaje kar: grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności w wymiarze od 1 miesiąca do roku. Sąd uznał, że karą adekwatną do wagi popełnionego czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości, a także stopnia winy oskarżonego, będzie kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Tylko taka kara jest w przekonaniu Sądu karą sprawiedliwą i spełnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Wskazać należy, że oskarżony przebywa obecnie w zakładzie karnym i - jak wynika z obliczenia kary w systemie NOE-SAD - będzie tam przebywać jeszcze wiele miesięcy, nie było więc celowym wymierzać mu ani grzywny, ani kary ograniczenia wolności jako nie wykonalnych w tym momencie. Ponadto, jak wynika z karty karnej, dotychczas orzeczona kara grzywny w sprawie Sądu Rejonowego w (...)o sygn. akt: II K (...)była zamieniona na karę pozbawienia wolności, a wykonanie dotychczas wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania było zarządzane. Dlatego celowe było wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Na wymiar kary wpływ miała jako okoliczność obciążająca karalność oskarżonego (do tej pory został prawomocnie skazany siedmioma wyrokami i nieprawomocnie skazany na przestępstwa niealimentacji w sprawie o sygn. II K (...) tutejszego Sądu na bezwzględną karę pozbawienia wolności) oraz jego beztroski i lekceważący sposób życia w sytuacji, gdy miał na utrzymaniu dwójkę dzieci, a zarobione pieniądze zamiast przeznaczyć na ich utrzymanie wolał przeznaczyć na narkotyki dla siebie. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę w zasadzie jedynie przyznanie się oskarżonego do winy.

Brak poszanowania dla porządku prawnego, którym już kolejny raz wykazał się oskarżony, świadczy o całkowitym niezrozumieniu norm społecznych i prawnych, a nawet swojego rodzaju niedojrzałości społecznej i demoralizacji. I nie ma tu znaczenia, że akurat za posiadanie narkotyków oskarżony uznany został winnym po raz pierwszy, gdyż dotychczas popełniał przestępstwa przeciwko mieniu. Wszak oskarżony był już siedmiokrotnie karany sądownie. Fakt ten ukazuje zachowanie oskarżonego jako przejaw świadomego i konsekwentnego lekceważenia porządku prawnego, a nie jako wynik pewnej niefrasobliwości życiowej. Orzeczenie kary ograniczenia wolności lub grzywny wskazywałoby w ocenie Sądu na pobłażliwe traktowanie czynu oskarżonego i utwierdziłoby jego samego, jak też i jego otoczenie, w przekonaniu o tolerowaniu podobnych zachowań. Wzgląd na społeczne oddziaływanie kary jest w przedmiotowej sprawie nie do przecenienia gdy uwzględni się, że wyroki tutejszego Sądu funkcjonują w stosunkowo małej społeczności, gdzie kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw społecznych i prawnych ma szczególnie istotne znaczenie w kontekście prewencji ogólnej. Jednocześnie jednak podkreślić należy, że Sąd zastosował karę na stosunkowo niedługi okres, na pewno nie w górnych granicach ustawowego zagrożenia, bowiem P. C. nie należy do kategorii sprawców na tyle zdemoralizowanych, by uzasadniało to orzeczenie wobec niego długotrwałej kary izolacyjnej. Nie ma znaczenia okoliczność, że inne osoby w Zakładzie Karnym otrzymywały „mniejsze wyroki”, jak podnosi oskarżony w apelacji. Przedmiotem osądu był bowiem w przedmiotowej sprawie konkretny czyn konkretnego oskarżonego, a nie innych osadzonych.

Pomimo orzeczenia wobec P. C. kary 4 miesięcy pozbawienia wolności nie było w niniejszej sprawie żadnych podstaw, żeby warunkowo zawiesić wykonanie tej kary wobec oskarżonego. Na gruncie znowelizowanych w 2015 roku przepisów zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie było już wobec oskarżonego w ogóle możliwe, gdyż art. 69 § 1 k.k. wyklucza warunkowe zawieszenie wykonania kary, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności. Jak wynika z analizy karty karnej oskarżonego, w czasie popełnienia przestępstw będących przedmiotem osądu, był on już czterokrotnie skazany na kary pozbawienia wolności, w tym trzykrotnie – z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i wykonanie ich każdorazowo było zarządzane.

Sąd nie orzekł na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci zabezpieczonej w sprawie substancji psychotropowej – amfetaminy, gdyż materiał został w całości zużyty do badań (k. 77), zaś na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodu rzeczowego w postaci woreczka foliowego, wyszczególnionego w wykazie dowodów rzeczowych (...).

Zgodnie z art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w razie skazania za przestępstwo określone w art. 53-63 sąd może orzec na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł. W art. 70 ust. 4 ustawy określony został środek karny w postaci nawiązki, którą Sąd może orzec fakultatywnie. Maksymalna kwota nawiązki wynosi 50 000 zł i może być ona orzeczona na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii. Nawiązki nie można orzec w sytuacji, gdy sprawca przestępstwa określonego w art. 62 ust. 1 i art. 62b ust. 1 ustawy jest osobą uzależnioną (art. 70 ust. 5 ustawy). Nawiązka jako środek karny ma charakter represyjno-kompensacyjny, tak więc jej wymiar winien być determinowany z jednej strony w odniesieniu do całokształtu dyrektyw sądowego wymiaru kary (art. 53 k.k.), z drugiej zaś respektować funkcję kompensacyjną, co w przypadku analizowanej sprawy wiąże się z partycypacją w społecznych kosztach leczenia i zapobiegania zjawisku narkomanii. Skoro oskarżony, który z popełniania przestępstw uczynił sobie sposób na życie, zdecydował się na popełnienie kolejnego przestępstwa przeciwko innemu rodzajowo dobru, kupując i posiadając środki narkotyczne, winien on ponieść koszty leczenia osób, które na skutek działań oskarżonego i osób jemu podobnych popadły w nałóg, oraz koszty profilaktyki antynarkotykowej. Określona przez Sąd suma nawiązki w kwocie 800 zł ustalona została w sposób na tyle wymierny, iż nie zrujnuje finansowo oskarżonego, a przynajmniej w niewielkim stopniu pozwoli podmiotowi instytucjonalnemu zaangażowanemu w realizację celów w postaci zapobiegania i zwalczania narkomanii działania takie rzeczywiście realizować.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk. Oskarżony na terenie zakładu karnego – jak sam deklaruje – posiada stałe zatrudnienie. Dlatego Sąd obciążył oskarżonego wydatkami postępowania w kwocie 260 zł, na którą składają się: koszty postępowania przygotowawczego (190 zł – opinia biegłych, 20 zł ryczałt za doręczenia i 30 zł – karta karna) oraz 20,- zł tytułem ryczałtu za doręczenia w postępowaniu sądowym. Opłatę Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 ze zm.) jako kwotę 120 zł. Łączna kwota kosztów procesu to 380 zł, którą to kwotę oskarżony w ocenie Sądu będzie w stanie uiścić, choćby w ratach (po rozłożeniu na 12 rat daje to niecałe 32 zł miesięcznie).

SSR Agata Makowska-Boniecka

C., dnia 18 września 2019 r.