Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 sierpnia 2019r

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Radojewska

SSO Sławomir Brzózka

SSR ( del) Marlena Kluk ( spr)

Protokolant Justyna Szczap

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa Północ w Częstochowie Przemysława Głąbiewskiego

po rozpoznaniu w dniu 09 sierpnia 2019r

sprawy

1.K. H. urodzonego dnia (...) w C.

Syna J. i R. z d. Ś.

oskarżonego o przestępstwo z art. 227kk, art. 280§1kk i inne

2. J. Ś. , urodzonego dnia (...) w C.

Syna A. i E. z d. Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 227kk, art. 280§1kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora, obrońcę oskarżonego K. H. oraz obrońcy oskarżonego J. Ś.

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 20 marca 2019r, sygn. akt IV K 67/19

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 ( czyn z punktu I części wstępnej wyroku) oraz punkcie 10 ( czyn z punktu I części wstępnej wyroku) co do oskarżonych K. H. i J. Ś. uzupełniając opis przypisanego im czynu poprzez dodanie słów „co stanowiło wykonywanie czynności zatrzymania przez funkcjonariusza Policji”;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 4 ( czyn z punktu IV części wstępnej wyroku) co do oskarżonego K. H. poprzez dodanie słów „czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 156 § 1 k.k. lub z art. 157 § 1 k.k.”;

3.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  kosztami postępowania odwoławczego w całości obciąża Skarb Państwa zwalniając oskarżonych z obowiązku ich uiszczenia.

Sygn. akt VII Ka 607/19.

UZASADNIENIE

K. H. został oskarżony o to, że:

I.  W dniu 30 października 2018 roku w C. na ul. (...) przy pętli tramwajowej, działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. i nieletnim sprawcą czynu J. Z., po uprzednim podaniu się za policjanta, zadając udania się na Komisariat Policji i założeniu kajdanek na ręce, doprowadził do stanu bezbronności M. K. (1), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia na jego szkodę butelki wódki o wartości 24 zł, tj. o czyn z art. 280 § l kk w zw. z art. 227 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

II.  W dniu 30 października 2018 roku w C. na Promenadzie im. C. N., działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. i nieletnim sprawcą J. Z., poprzez bicie i kopanie, użycie gazu pieprzowego oraz rozbicie butelki z piwem na głowie użyli przemocy wobec M. K. (1), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki(...)wartości 50 zł, pieniędzy w kwocie 12 zł, papierosów oraz czapki o wartości 20 zł i bluzy polarowej o wartości 50 zł na szkodę M. K. (1), tj. o czyn z art. 280 § l kk.

III.  W dniu 30 października 2018 roku, w C. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., po uprzednim wybiciu szyb w przednich drzwiach od strony pasażera oraz drzwiach kierowcy, dostał się do wnętrza pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), z wnętrza którego usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia radia oraz elektronarzędzi, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujęcie przez pokrzywdzonego, czym spowodował straty o wartości 200 zł na szkodę T. R., tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk.

IV.  W dniu 30 października 2018 roku, w C. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez użycie gazu pieprzowego, bicie pięściami i kopanie po całym ciele, dokonali pobicia T. R., wskutek czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, stłuczenia twarzoczaszki z niewielkim otarciem naskórka okolicy wargi górnej i dolnej, złamania korony zęba 11 w okolicy szyjki zęba (górna prawa jedynka) klasa VIII według klasyfikacji E., złamania fragmentu korony zęba 21 (górna lewa jedynka) klasa II według klasyfikacji E., oparzenia chemicznego spojówek obu gałek ocznych, ciała obcego (szkło) w okolicy stawu łokciowego lewego, stłuczenia okolicy stawu kolanowego lewego, co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu, tj. o czyn z art. 158 § 1 kk.

V.  W dniu 30 października 2018 roku, w C. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach kierowcy, dostał się do wnętrza pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia radia kasetowego o wartości 200 zł, czym spowodował straty o łącznej wartości 300 zł na szkodę W. G., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk.

VI.  W dniu 30 października 2018 roku, w C. działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie dopuścił się uszkodzenia i zniszczenia zaparkowanych samochodów:

1/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez wybicie szyby w drzwiach kierowcy dokonał uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 110 zł na szkodę H. Z.,

2/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie prawego lusterka zewnętrznego dokonał uszkodzenia pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 120 zł na szkodę R. K.,

3/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie prawego lusterka zewnętrznego dokonał uszkodzenia pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 310 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o., Sp. komandytowa z/s C. ul. (...),

4/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie prawego zewnętrznego lusterka, oraz wyrwanie ramki z tablicą rejestracyjną, dokonał uszkodzenia pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 200 zł na szkodę Z. K.,

5/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie prawego zewnętrznego lusterka, dokonał uszkodzenia pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 150 zł na szkodę R. E.,

6/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie tylnej wycieraczki oraz zniszczenie jej mechanizmu elektrycznego, dokonał uszkodzenia pojazdu marki K. P. o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 320 zł na szkodę A. S.,

7/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez stłuczenie i urwanie lewego zewnętrznego lusterka, dokonał uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 240 zł na szkodę W. P.,

8/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez wybicie bocznej przedniej szyby z prawej strony, dokonał uszkodzenia pojazdu marki N. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 110 zł na szkodę B. W.,

9/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez spowodowanie wgnieceń na pokrywie silnika oraz wgniecenia na drzwiach prawych przednich i prawych tylnych, dokonał uszkodzenia pojazdu marki S. o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 600 zł na szkodę M. K. (2),

10/ w dniu 30 października 2018 roku, w C. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez zarysowanie powłoki lakierniczej maski przedniej, zarysowania powłoki lakierniczej lusterka lewego oraz wgniecenie i zarysowanie powłoki lakierniczej dachu, dokonał uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 1000 zł na szkodę A. K.,

11/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie lusterek zewnętrznych, oraz zarysowanie powłoki lakierniczej tylnych lewych drzwi, dokonał uszkodzenia pojazdu marki A. R. o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 620 zł na szkodę A. C.,

12/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez urwanie prawego zewnętrznego lusterka oraz zagniecenie przednich drzwi prawych, dokonał uszkodzenia pojazdu marki N. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 660 zł na szkodę R. B.,

13/przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez uszkodzenie lewego zewnętrznego lusterka, dokonał uszkodzenia pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 500 zł na szkodę M. O.,

14/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez zarysowanie powłoki lakierniczej i wgniecenia maski przedniej oraz zarysowanie powłoki lakierniczej i wgniecenia dachu, dokonał uszkodzenia pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 900 zł na szkodę M. B.,

15/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez zarysowanie powłoki lakierniczej i wgniecenie maski przedniej, zarysowanie powłoki lakierniczej i wgniecenia błotnika lewego tylnego, uszkodzenie tylnego zderzaka w postaci zarysowania i przedziurawienia, dokonał uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 1200 zł na szkodę P. G. (2),

16/ przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez zarysowanie powłoki lakierniczej drzwi prawych przednich oraz rozbicie osłony lusterka zewnętrznego prawego, dokonał uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o wartości 600 zł na szkodę K. D.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk i art. 124 § 1 kw przy zast. z art. 12 § 1 i 2 kk.

J. Ś. został oskarżony o to, że:

I.  W dniu 30 października 2018 roku w C. na ul. (...) przy pętli tramwajowej, działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i nieletnim sprawcą czynu J. Z., po uprzednim podaniu się za funkcjonariusza policji, zadając udania się na komisariat Policji i założeniu kajdanek na ręce, doprowadzili do stanu bezbronności M. K. (1), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia na jego szkodę butelkę wódki o wartości 24 złotych, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 227 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

II.  W dniu 30 października 2018 roku w C. na Promenadzie im. C. N., działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i nieletnim sprawcą czynu J. Z., poprzez bicie i kopanie, użycie gazu pieprzowego oraz rozbicie butelki z piwem na głowie użyli przemocy wobec M. K. (1), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki (...) wartości 50 zł, pieniędzy w kwocie 12 złotych, papierosów oraz czapki wartości 20 złotych i bluzy polarowej o wartości 50 zł na jego szkodę, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 20 marca 2019r Sąd Rejonowy w Częstochowie:

1)  oskarżonego K. H. uznał winnym tego, że w dniu 30 października 2018 roku w C. na ul. (...) przy pętli tramwajowej, działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. i innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, podali się za funkcjonariuszy Policji i założyli M. K. (1) kajdanki na ręce żądając udania się na Komisariat Policji celem wyjaśnienia sprawy, co stanowi przestępstwo z art. 227 kk i za to na podstawie art. 227 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,

2)  oskarżonego K. H. uznał winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje, iż dopuścił się go działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. i innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, co stanowi przestępstwo z art. 280§1 kk i za to na podstawie art. 280§1 kk wymierza oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności,

3)  oskarżonego K. H. uznał winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk oraz zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 279§1 kk z tym że:

- przyjął, iż dopuścił się ich działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, ciągiem przestępstw określonym w art. 91§1 kk,

- wyeliminował z opisu czynu zawartego w punkcie III części wstępnej wyroku sformułowanie: „oraz elektronarzędzi”,

i za to na podstawie art. 279§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

4)  oskarżonego K. H. uznał winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje, iż dopuścił się go działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, co stanowi przestępstwo z art. 158§1 kk i za to na podstawie art. 158§1 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności,

5)  oskarżonego K. H. uznaje winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje, iż dopuścił się go działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przy wykorzystaniu tej samej sposobności oraz wyeliminował z opisu czynu słowo „zniszczenia”, co stanowi czyn zabroniony z art. 288§1 kk i art. 124§1 kw w zw. z art. 12§1 i 2 kk i za to na podstawie art. 288§1 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności,

6)  na podstawie art. 91§2 kk, art. 86§1 kk orzekł wobec oskarżonego K. H. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności,

7)  na podstawie art. 63§1 kk zaliczył na poczet wymierzonej oskarżonemu K. H. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 30 października 2018r. od godz. 04.00 do 20 marca 2019r. do godz. 14.14 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

8)  na podstawie art. 46§1 kk orzekł od oskarżonego K. H. zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonych:

- T. R. w kwocie 5000 złotych,

- M. K. (1) w kwocie 3000 złotych,

9)  na podstawie art. 46§1 kk orzekł wobec oskarżonego K. H. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- M. K. (1) kwoty 31 złotych,

- T. R. kwoty 1210,74 złotych,

- W. G. kwoty 300 złotych,

- H. Z. kwoty 110 złotych,

- R. K. kwoty 120 złotych,

- (...) Sp. z o.o., Sp. komandytowa w C. ul. (...) kwoty 310 złotych,

- Z. K. kwoty 200 złotych,

- R. E. kwoty 150 złotych,

- A. S. kwoty 320 złotych,

- W. P. kwoty 240 złotych,

- B. W. kwoty 110 złotych,

- M. K. (2) kwoty 600 złotych,

- A. K. kwoty 1000 złotych,

- A. C. kwoty 620 złotych,

- M. O. kwoty 500 złotych,

- M. B. kwoty 900 złotych,

- P. G. (2) kwoty 1200 złotych,

- K. D. kwoty 600 złotych,

10)  oskarżonego J. Ś. uznał winnym tego, że w dniu 30 października 2018 roku w C. na ul. (...) przy pętli tramwajowej, działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, podali się za funkcjonariuszy Policji i założyli M. K. (1) kajdanki na ręce żądając udania się na Komisariat Policji celem wyjaśnienia sprawy, co stanowi przestępstwo z art. 227 kk i za to na podstawie art. 227 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,

11)  oskarżonego J. Ś. uznał winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje, iż dopuścił się go działając wspólnie i w porozumieniu z K. H. i innym ustalonym nieletnim współsprawcą czynu, co stanowi przestępstwo z art. 280§1 kk i za to na podstawie art. 280§1 kk wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności,

12)  na podstawie art. 85§1, 2 kk, art. 86§1 kk orzekł wobec oskarżonego J. Ś. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

13)  na podstawie art. 63§1 kk zaliczył na poczet wymierzonej oskarżonemu J. Ś. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 listopada 2018r. od godz. 11.15 do 20 marca 2019r. do godz. 14.14 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

14)  na podstawie art. 46§1 kk orzekł od oskarżonego J. Ś. na rzecz pokrzywdzonego M. K. (1):

- zadośćuczynienie w kwocie 3000 złotych,

- obowiązek naprawienia szkody w kwocie 31 złotych,

15)  na podstawie art. 44§2 kk orzekł wobec K. H. przepadek dowodów rzeczowych w postaci kajdanek w czarnym etui z dwoma kluczykami oraz pojemnika metalowego z zawartością gazu pieprzowego - opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycjami nr 3 i 5, karta akt numer 267,

16)  na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił oskarżonemu K. H. dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego marki S. - opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją nr 2, karta akt numer 267,

17)  na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił J. Z. dowód rzeczowy w postaci pary butów sportowych (...) - opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją nr 8, karta akt numer 267,

18)  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego K. H. na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. R. kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie,

19)  na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych K. H. i J. Ś. od ponoszenia kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku złożył: prokurator, obrońca oskarżonego K. H. oraz obrońca oskarżonego J. Ś..

Prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do obydwu oskarżonych w całości na ich niekorzyść. W apelacji tej zarzucił:

1.  na zasadzie art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.p.k. naruszenie prawa materialnego, a to art. 14 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nie wskazanie w podstawie wymiaru kąty czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, którego dokonania sprawca usiłował, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, podczas gdy jego zastosowanie było obligatoryjne,

2.  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie czynu z art. 227 k.k. za który skazano oskarżonych, pełnego zespołu znamion przewidzianych w dyspozycji art. 227 k.k., tj. niedokładne określenie przypisanego oskarżonym czynu poprzez niewskazanie, iż oskarżeni wykonywali czynności związane z funkcją funkcjonariusza publicznego;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413§2 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie czynu z art. 158 § 1 k.k. za który skazano oskarżonych, pełnego zespołu znamion przewidzianych w dyspozycji art. 158 § 1 k.k., tj. niedokładne określenie przypisanego oskarżonym czynu poprzez niewskazanie, iż oskarżeni swoim zachowaniem narazili człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 łub w art. 157 § 1 k.k.;

4.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez orzeczenie na mocy art. 280 § 1 k.k. kary 2 lat pozbawienia wolności, to jest orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny;

W konkluzji prokurator wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy Wydział Karny w Częstochowie

lub alternatywnie:

o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez sąd odwoławczy poprzez:

2.  uzupełnienie podstawy wymiaru kary czynu III wskazanego w części wstępnej wyroku o art. 14 § 1 k.k.,

3.  uzupełnienie opisu czynu I opisanego w części wstępnej wyroku poprzez wskazanie, iż oskarżeni wykonywali czynności związane z funkcją funkcjonariusza publicznego,

4.  uzupełnienie opisu czynu III opisanego w części wstępnej wyroku poprzez wskazanie, iż oskarżeni swoim zachowaniem narazili człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 łub w art. 157 § 1 k.k.

5.  wymierzenie oskarżonym kary za czyn II opisany w części wstępnej wyroku na podstawie art. 280 § 1 k.k. w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności i w konsekwencji wymierzenie kary łącznej wobec K. H. w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej wobec J. Ś. w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego J. Ś. zaskarżył wyrok w części, tj. części tj. pkt 10, 11 oraz 12 na korzyść oskarżonego i zarzucił: na podstawie art. 438 pkt 3 kpk:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia polegający na: (w zakresie czynu opisanego w pkt 10 wyroku)

a.  przyjęciu, że J. Ś. działał z zamiarem bezpośrednim a nawet celowym dla dokonania czynu z art. 227 kk i tym samym błędnym przyjęciu znacznej społecznej szkodliwości czynu co skutkowało wymierzenie kary 5 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego brak jest podstaw do wysnucia takiego wniosku bowiem było to formą bardziej nieodpowiedzialnej zabawy bez skonkretyzowanego zamiaru niż działaniem celowym,

b.  uznaniu, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności spełni swój cel w sytuacji, gdy adekwatną reakcją karną na czyn oskarżonego, stopień jego zawinienia oraz zachowanie w trakcie postępowania, pozwalają na wymierzenie oskarżonemu samoistnej kary grzywny zgodnie z prymatem wyboru kar wolnościowych określonych w art. 58 § 1 kk tym bardziej, że czyn z art. 227 kk zagrożony jest karami grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności do 1 roku;

( w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i pkt 11 wyroku)

c.  błędnym uznaniu, że skutek wychowawczy dla oskarżonego młodocianego zostanie osiągnięty poprzez wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z uwagi na uprzednią demoralizację podczas gdy jest to jego pierwszy konflikt z prawem na gruncie kodeksu karnego, posiada pozytywną opinię w miejscu zamieszkania i w konsekwencji nie zastosowanie instytucji warunkowego złagodzenia kary zgodnie z dyspozycją art. 60 § 6 pkt 3 kk i wymierzeniu poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia w wymiarze 1 roku.

W razie nieuwzględnienia ww. zarzutów w zakresie czynu pkt 10 wyroku na podstawie art. 438 pkt 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił ( w zakresie czynu opisanego w pkt 10 wyroku):

d.  rażącą niewspółmierność kary orzeczoną w pkt 10 wyroku i wymierzeniu kary 5 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności i nie uwzględnienie przy jej orzekaniu w sposób dostateczny okoliczności łagodzących takich jak: przyznania się do zarzucanych czynów, statusu osoby młodocianej, przeproszenia pokrzywdzonego, przyjęcia przeprosin przez pokrzywdzonego, nie unikania przez oskarżonego zapłaty zadośćuczynienia dla pokrzywdzonego za wyrządzoną krzywdę, zobowiązania do naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, pozytywnej opinii środowiskowej w miejscu zamieszkania.

W konkluzji obrońca oskarżonego J. Ś. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

1.  w pkt 10 poprzez wymierzenie, na podstawie art. 227 kk, samoistnej kary grzywny według uznania Sądu,

2.  w pkt 11 poprzez wymierzenie, na podstawie art. 280 § 1 kk przy zast. art. 60 § 6 pkt 3 kk kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego K. H. zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił mu: na podstawie art. 438 pkt 4 i art. 427 § 1 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do wszystkich okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przez orzekający sąd z urzędu, co powoduje, że kara ta nie spełnia swych funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

W konkluzji wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1,2,3,4,5,i 6 jego sentencji poprzez wymierzenie oskarżonemu K. H. łącznej kary pozbawienia wolności wraz z warunkowym jej zawieszeniem - zgodnie z treścią wniosku z dnia 27 lutego 2019 r, - o wydanie wyroku skazującego w trybie dobrowolnego poddania się karze, a w pozostałym zakresie wniósł o utrzymanie orzeczenia w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje .

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy omówi apelacje obrońcy oskarżonego K. H., albowiem autor tej apelacji złożył wniosek o uzasadnienie wyroku. Z urzędu jednak Sąd omówi także w dalszej części uzasadnienia apelacje prokuratora oraz obrońcy oskarżonego J. Ś., zwłaszcza, że apelacja prokuratora w części okazała się zasadna i doprowadził do wydania reformatoryjnego wyroku.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. H. nie zasługuje na uwzględnienie, przedstawiony bowiem zarzut apelacyjny jest całkowicie chybiony i stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustaleń faktycznych, przyjętej kwalifikacji prawnej czynu oraz wymiaru kary i środków karnych. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i w sposób właściwy ocenił zebrany materiał dowodowy, a co się z tym łączy sprawstwo oskarżonego w zakresie wszystkich zarzuconych mu czynów. Podstawę zaskarżonego wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś w uzasadnieniu Sąd I instancji jednoznacznie wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy nadto w sposób logiczny i przekonujący uzasadnił przyjętą kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu oraz wymiar kar jednostkowych oraz kary łącznej i środków kompensacyjnych. Uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera wszystkie niezbędne elementy, tok rozumowania przedstawiony w tym uzasadnieniu nie jest sprzeczny z prawem, zasadami logiki ani swobodną oceną dowodów. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranych dowodów, nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów, precyzyjnie i przekonująco uzasadniając swoje stanowisko w kwestii uznania sprawstwa oskarżonego. Sąd Okręgowy w całości przyłącza się do ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy, także tych w zakresie ustalenia znamion ustawowych czynu zabronionego.

Na wstępie należy podnieść, iż w sytuacji wniesienia apelacji na korzyść oskarżonego, a z takim przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie, sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych w niej zarzutów, co oznacza, że w granicach zaskarżenia powinien skontrolować wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 k.p.k.

Sąd Odwoławczy w niniejszym postępowaniu takiej kontroli dokonał i nie dopatrzył się żadnego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 438 k.p.k.

W zakresie zarzutu apelacyjnego obrońcy oskarżonego K. H. stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 438 pkt 4 k.p.k. orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w przypadku stwierdzenia min. rażącej niewspółmierności kary. Pojęcie „rażącej niewspółmierności kary” jest szeroko opisywane w doktrynie i orzecznictwie. Rażąco niewspółmierną karą nie jest każda kara, której wymiar nie odpowiada stronie skarżącej. Jest to tylko taka kara, której wysokość lub istota jest absolutnie nieadekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności sprawy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 05 listopada 2009r, ( II AKa 297/09) : „ Tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość”. Kara taka zatem musi być jawnie niesprawiedliwa, wręcz jej niewspółmierność musi razić ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2010r, II AKa 82/10). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę, co do jej wymiaru, ale o "różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18).

Biorąc pod uwagę te rozważania Sąd Okręgowy nie uznał, aby zasadnym było dokonywanie zmiany wysokości orzeczonych wobec oskarżonego K. H. kar jednostkowych oraz kary łącznej w zakresie wskazanym w apelacji, tj. w zakresie pkt 1 do 6 zaskarżonego wyroku. Zachowanie oskarżonego jest obarczone wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony, mimo młodego wieku ( 21 lat obecnie, a w chwili czynów 20 lat), nie miał żadnych oporów przed popełnianiem czynów opisanych w wyroku, czynów zagrożonych wysoką karą, tj. w przypadku występków z art. 280§1kk od 2 lat pozbawienia wolności. Rozboje, pobicia, kradzieże z włamaniem są czynami wysoce nagannymi, albowiem wkraczają brutalnie w sferę zdrowia człowieka oraz bezpieczeństwo jego mienia. Oskarżony wszystkich przypisanych mu czynów dopuścił się w ciągu jednego dnia, a przeprowadzonego materiału dowodowego wynika, iż cechował się on bezwzględnością i brutalnością. Ponadto można zaryzykować stwierdzenie, iż fantazja i pomysłowość oskarżonego była bardzo duża, albowiem nie zawahał się on nawet udawać policjanta, zakuć pokrzywdzonego M. K. (1) w kajdanki i żądać udania się na Komisariat Policji. Takie zachowanie winno być surowo ukarane i napiętnowane, albowiem świadczy o szczególnym poczuciu bezkarności oskarżonego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie należy szczególnie przeceniać faktu przyznania się do winy, młodego wieku oskarżonego oraz tego, iż jako osoba dorosła nie był karany, chociaż są to z całą pewnością okoliczności łagodzące. Nie może bowiem ujść uwadze Sądu Okręgowego fakt, że oskarżony był karany jako nieletni, co jednak nie przeszkodziło mu, jako osobie młodocianej, popełnić kolejne czyn zabronione i to bardzo poważne, o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Ponadto niekaralność jest jednak pewną normą w społeczeństwie i jako taka nie może być podstawową okolicznością łagodzącą dla oskarżonego. Sąd Rejonowy, co zostało uwypuklone w uzasadnieniu, wziął pod uwagę fakt przyznania się do winy oraz młody wiek oskarżonego, jednak wziął zasadnie także pod uwagę i to, że oskarżony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, co również musi znaleźć odzwierciedlenie w wysokości orzeczonych kar. Warto także podkreślić, iż kary jednostkowe oraz kara łączna orzeczona wobec oskarżonego K. H. jest karą orzeczoną nawet nie w połowie wysokości ustawowego zagrożenia które przewiduje treść art. 280§1kk, co oznacza, iż Sąd Rejonowy wziął pod uwagę te wszystkie okoliczności, o których w apelacji wspomina obrońca oskarżonego.

Z tych względów Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego K. H..

Zdaniem Sądu Okręgowego nie jest zasadna także apelacja obrońcy oskarżonego J. Ś.. Apelacja ta zawiera zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty, które de facto dotyczą zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, tj. rażącej surowości kary ( zarzut 1 d apelacji), chociaż obrońca wiąże te zarzuty z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych ( zarzut 1 a , b, c apelacji).

Argumenty dotyczące rażącej surowości kary, które opisane zostały we wcześniejszej części uzasadnienia są adekwatne do apelacji obrońcy J. Ś. i nie ma potrzeby powtarzania ich w tym miejscu. Oskarżony J. Ś., podobnie jak oskarżony K. H., jest osobą młodą, a dokładnie młodocianą w rozumieniu kodeksu karnego, nie mniej jednak nie usprawiedliwia to jego postępowania. Oskarżony musi odczuć realną dolegliwość orzeczonej wobec niego kary łącznej, które wymiar kształtuje się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego dla przestępstwa rozboju, a zatem nie można w tym przypadku mówić o jakiejkolwiek surowości kary. Ne można także bagatelizować przestępstwa z art. 227 k.k., albowiem mimo stosunkowo łagodnego zagrożenia karą w ustawie, jest to czyn społecznie szkodliwy w stopniu znacznym i nie można zachowania oskarżonego traktować jako li tylko zabawy, chęci zażartowania czy chęci zrobienia „psikusa”. Pokrzywdzony miał prawo obawiać się zachowania oskarżonego oraz oskarżonego K. H., miał prawo przypuszczać, iż ma do czynienia z policjantami, a zatem miał przekonanie, że podlega procedurze przewidzianej w ustawie o Policji czy też kodeksie postępowania karnego. Jednocześnie w sytuacji, gdy był pewien swojej niewinności, jego dyskomfort był tym większy. Takie zachowanie oskarżonych godzi ponadto w autorytet Policji, albowiem złą i naganną rzeczą jest podawanie się za funkcjonariuszy policji i pozorowanie ich czynności. Z tych wszystkich względów nie jest także zasadne zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, albowiem nie może być jedynym argumentem przemawiającym za tą instytucją fakt, że oskarżony jest młodociany oraz nie był karany.

Błąd w ustaleniach faktycznych ( pkt 1 a, b, c apelacji) także nie jest, w ocenie Sądu Okręgowego zasadny. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby tylko wówczas słuszny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Rejonowy na podstawie okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiadała bądź przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego apelacja obrońcy oskarżonego J. Ś. nie wykazała. Należy zaakcentować, iż omawiany zarzut nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu I instancji, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd rozpoznający w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innej ocenie dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędów w ustaleniach faktycznych. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (tak: wyroki: SN z dnia 20 lutego 1975 r. OSNPG 1975, z. 9, poz. 84, SA w Poznaniu z dnia 6 lipca 1975 r., Orzecznictwo Prok. i Pr. 1996, nr 2-3, poz. 24; SA w Łodzi z 6 października 2000 r., Prok i Pr. 2002/1/28).

Sąd Rejonowy, co należy jeszcze raz z całą stanowczością podkreślić, w sposób precyzyjny i logiczny uzasadnił swoje stanowisko w kwestii sprawstwa oskarżonego J. Ś., a także w kwestii oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjętej kwalifikacji prawnej. Uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera wszystkie niezbędne elementy, tok rozumowania przedstawiony w tym uzasadnieniu nie jest sprzeczny z prawem, zasadami logiki, ani swobodną oceną dowodów. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranych dowodów nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów, precyzyjnie i przekonująco uzasadniając swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całości przyłącza się do ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy.

Sąd Rejonowy wydając wyrok, co należy z całą stanowczością podkreślić, dysponował przecież szerokim materiałem dowodowym, a nadto dysponował swoją wiedzą, zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym. Ponadto Sąd I instancji zetknął się z dowodami bezpośrednio na sali rozpraw, mógł zatem bez żadnych przeszkód obserwować reakcje świadków podczas składania zeznań i później dokonać ich właściwej oceny. Uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera przekonujące argumenty potwierdzające słuszność zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji przesłuchał najistotniejszych świadków w sprawie, dokonał prawidłowej analizy ich zeznań, wskazał w uzasadnieniu, z jakich powodów dał im wiarę i argumenty te znajdują pełną aprobatę Sądu Okręgowego. Z tych względów Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego J. Ś..

Zasadna w części okazała się apelacja prokuratora i z tych powodów Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku, albowiem brak było podstaw do uchylenia wyroku z tego powodu. Zgodnie bowiem z treścią art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. : „ Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości”. Żadna z tych okoliczności w niniejszej sprawie nie występuje.

W zakresie zarzutu pierwszego dotyczącego niepełnego opisu znamion występku z art. 227kk zarzut apelacji prokuratora jest zasadny. Treść art. 227kk stanowi, iż: „ Kto, podając się za funkcjonariusza publicznego albo wyzyskując błędne przeświadczenie o tym innej osoby, wykonuje czynność związaną z jego funkcją, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.” Czynność sprawcza polega na wykonaniu czynności związanej z funkcją funkcjonariusza publicznego, przy czym może być to dokonane wyłącznie w ten sposób, że sprawca podaje się za funkcjonariusza albo że wykorzystuje błędne przeświadczenie o tym innej osoby. Opisane przestępstwo nie zachodzi, jeżeli sprawca tylko podaje się za funkcjonariusza albo tylko nie wyprowadza z takiego przeświadczenia innej osoby, ale nie wykonuje żadnych czynności związanych z funkcją (tak: A. Marek, Komentarz, s. 502). Jednak jeżeli zamiarem sprawcy jest przystąpienie do wykonania czynności związanej z funkcją osoby, za którą się podaje albo za którą jest brany, po czym zamiar ten nie zostaje (z jakiegokolwiek powodu) zrealizowany, zachodzi odpowiedzialność za usiłowanie omawianego przestępstwa. Czynność jest związana z funkcją wtedy, gdy należy do kompetencji funkcjonariusza, za którego podaje się sprawca lub za którego jest brany, czynność urzędowa to zachowanie podjęte w ramach kompetencji władczych organu. Stronę podmiotową stanowi umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego.

Analiza treści zarzutu przypisanego obu oskarżonym w pkt 1 i 10 wyroku wskazuje, iż Sąd Rejonowy nie dość dokładnie doprecyzował, iż oskarżeni wykonywali czynności związane z funkcją funkcjonariusza publicznego. Jest o tyle ważne, iż samo założenie kajdanek nie powoduje takich skojarzeń, teoretycznie kajdanki można założyć w innych sytuacjach, nie zawsze związanych z wykonywaniem czynności funkcjonariusza publicznego, w tym przypadku policjanta. Z tych względów wyrok z w tym zakresie należało zmienić poprzez dodanie słów: „ co stanowiło wykonywanie czynności zatrzymania przez funkcjonariusza Policji”, albowiem podawanie się za funkcjonariuszy policji i wykonywanie czynności zatrzymania muszą wystąpić kumulatywnie i być że sobą powiązane.

Zasadny, w ocenie Sądu Okręgowego, jest także zarzut trzeci apelacji prokuratora polegający na niepełnym wskazaniu przez Sąd Rejonowy opisu znamion czynu z art. 158§1kk. Treść art. 158§1kk stanowi, iż: „ Kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1”. Istotne jest zatem, aby w opisie czynu przypisanego znalazło się stwierdzenie o narażeniu, albowiem bez tego znamienia mamy do czynienia z występkiem z art. 157§2kk. Zasadnie zatem ten zarzut podniósł prokurator i w tym zakresie także należało zaskarżony wyrok zmienić.

Nie są jednak zasadne zarzuty apelacji prokuratora: dotyczący rażącej niewspółmierności kary oraz braku w podstawie wymiaru kary art. 14§1kk w zakresie czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku.

Kary wymierzone obu oskarżonym są surowe, adekwatne do okoliczności sprawy. Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonym kary uwzględnił dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte w art. 53 § 1 k.k. Jako okoliczności obciążające w stosunku do oskarżonych Sąd uwzględnił przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym, który ocenił jako znaczny oraz stopień jego winy. Oceniając społeczną szkodliwość czynów oskarżonych Sąd miał na uwadze charakter dobra, w które ich zachowanie godziło, tj. zdrowie człowieka, mienie, bezpieczeństwo i powagę oraz funkcjonowanie instytucji publicznych, sposób popełnienia przez nich czynów, motywację oskarżonych, a także postać zamiaru. Oceniając stopień winy oskarżonych, nie można nie mieć w polu widzenia, iż działali oni umyślnie w zamiarze bezpośrednim oraz ewentualnym, mając możliwość zachowania się zgodnego z prawem, przewidując, iż ich zachowanie może być bezprawne i godząc się na to. Ponieważ działali oni w normalnej sytuacji motywacyjnej, można postawić im zarzut, iż mogli zachować się zgodnie z prawem, jednak tego nie zrobili. Sąd Rejonowy zgodnie z art. 53 § 1 k.k. wymierzył oskarżonym kary według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu, oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kary mają osiągnąć w stosunku do oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tak orzeczona kary są również karami sprawiedliwymi w odczuciu społecznym.

Nie jest również zasadny zarzut dotyczący niepowołania art. 14§1kk przy podstawie wymiaru kary w pkt 3 wyroku, albowiem oskarżony K. H. został skazany zarówno za dokonanie jak i usiłowanie dokonania czynu z art. 279§1kk, a zatem podana w tym punkcie podstawa wymiaru kary jest prawidłowa.

Podstawą orzeczenia Sądu Okręgowego jest art. 437§2kpk, a o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624§1kpk.