Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. w Warszawie

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 24 października 2018 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

M. K. w dniu 13 listopada 2018r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 24 października 2018r., znak: (...), odmawiającej przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że w okresie od 2 maja 1983r. do 31 stycznia 1985r. pracował jako mechanik w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N.. Podniósł także, że nie jest w stanie przedstawić świadectwa pracy w szczególnych warunkach, ponieważ zakład pracy już nie istnieje. Wskazał w związku z tym dwóch świadków, którzy mogą potwierdzić, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach (odwołanie z dnia 7 listopada 2018r., k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. nie spełnił przesłanki co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. od dnia 2 maja 1983r. do 31 stycznia 1985r. na stanowisku mechanika, ponieważ ubezpieczony nie przedstawił świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Uwzględnieniu do stażu pracy w warunkach szczególnych podlegał natomiast okres zatrudnienia od dnia 1 lutego 1985r. do dnia 31 grudnia 1998r. w (...) Zakładzie (...), trwający 13 lat, 9 miesięcy i 27 dni.

Mając na względzie brak spełnienia jednej z koniecznych przesłanek, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 24 października 2018r. odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i uznał, że odwołanie od w/w decyzji, jako bezzasadne, powinno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie z dnia 5 grudnia 2018r., k. 4-5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. K., ur. (...), w okresie od dnia 2 września 1973r. do dnia 31 lipca 1980r. pracował w Przedsiębiorstwie Budowlano (...) P.. W tym czasie uczęszczał również do (...) Szkoły Budowlanej (świadectwo pracy z 31 lipca 1980r., k. 50 akt kapitałowych). Następnie w okresie od 11 sierpnia 1980r. do 30 kwietnia 1983r. pracował w Spółdzielni Kółek Rolniczych we W. jako operator sprzętu ciężkiego (świadectwo pracy z 30 kwietnia 1983r., akta osobowe ubezpieczonego).

W dniu 2 maja 1983r. M. K. zawarł ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w N. umowę o pracę na stanowisku mechanika, w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z pisemnym zakresem czynności mechanika do jego obowiązków należało m.in.: wykonywanie remontów i napraw ciągników i maszyn rolniczych zgodnie z opracowaną weryfikacją sporządzoną przez kierownika; dokonywanie przeglądów technicznych P2-P43 ciągników rolniczych zgodnie z harmonogramem; usuwanie usterek przy sprzęcie traktorowo – maszynowym zgłaszanych przez kierowników i traktorzystów w warsztacie oraz w terenie działalności (...); wykonywanie robót kowalskich i ślusarskich w zakresie remontu maszyn i urządzeń rolniczych itp. (zakres czynności mechanika, akta osobowe ubezpieczonego, umowa o pracę z dnia 2 maja 1983r., akta osobowe ubezpieczonego).

Ubezpieczony swoje obowiązki realizował w warsztacie samochodowym, który znajdował się w hali, w której były dwa bądź trzy kanały, a także stanowisko do spawania i lakierowania. Oprócz ubezpieczonego zatrudnionych było jeszcze ok. 7 osób (zeznania M. K., k. 54 - 55 a.s., zeznania świadka M. P., skrócony protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2019r., k. 33-34 a.s.).

Zdarzało się, że ubezpieczony, tak jak pozostali mechanicy, wyjeżdżał poza warsztat, do miejsca, w którym zepsuł się kombajn, prasa czy snopowiązałka. Wówczas dokonywał naprawy bezpośrednio na miejscu awarii albo ściągał zepsuty pojazd do warsztatu. Naprawy poza warsztatem zdarzały się również wtedy, gdy sprzęt rolniczy zepsuł się w trakcie żniw, podczas prac polowych (zeznania M. K., k. 54 - 55 a.s., zeznania świadka M. P., skrócony protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2019r., k. 33-34 a.s.).

Mechanicy pracujący wraz z ubezpieczonym zajmowali się wszystkimi naprawami, nie było wśród mechaników specjalizacji. Również ubezpieczony dokonywał wszelkich koniecznych napraw. Były to naprawy ciągników i pojazdów marki żuk, w których ubezpieczony naprawiał m.in. silniki, podzespoły, instalacje elektryczne, hamulce. Niektóre z naprawianych elementów, jak silniki, tylne mosty czy skrzynie biegów, najpierw w kanale wymontowywał z pojazdu, a potem przenosił je na stanowisko obok kanału lub obok samochodu, dokonywał ich demontażu oraz naprawy. Częściej jednak realizował wymianę zepsutych części. Część związanych z tym prac, w zależności od tego, jaka część była wymieniana, realizował w kanale, część natomiast poza kanałem. Ponadto ubezpieczony zajmował się wymianą i ładowaniem akumulatorów. Wyjmował je na zewnątrz pojazdu, po czym przenosił do miejsca oddzielonego od reszty warsztatu ścianką, gdzie następowało ładowanie. Ubezpieczony wykonywał także wymianę i konserwację ogumienia oraz prace lakiernicze metodą natryskową (zeznania M. K., k. 54 - 55 a.s., zeznania świadka M. P., skrócony protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2019r., k. 33-34 a.s.).

W dniu 31 stycznia 1985r. nastąpiło rozwiązanie z M. K. umowy o pracę (świadectwo pracy, k. 17 akt kapitałowych).

W dniu 31 stycznia 1985r. ubezpieczony otrzymał świadectwo pracy, z którego wynika, że w okresie od 2 maja 1983r. do dnia 31 stycznia 1985r. był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. na stanowisku mechanika (świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 1985r., k. 17 akt kapitałowych).

Od dnia 1 lutego 1985r. do dnia 31 grudnia 1998r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Zakładzie (...) w N. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, co odpowiada wymienionemu w wykazie A , Dziale VIII, poz. 2, pkt 1 stanowisku „kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony” (świadectwo pracy, k. 35 akt kapitałowych).

W dniu 31 lipca 2018r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o emeryturę wraz z kwestionariuszem dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek, k. 1-14 akt rentowych). Organ rentowy decyzją z dnia 31 sierpnia 2018r. odmówił przyznania emerytury, argumentując m.in., iż okres zatrudnienia w (...) Zakładzie (...) nie został zaliczony do okresów pracy w warunkach szczególnych, ponieważ w świadectwie pracy brak jest pieczątki nagłówkowej pracodawcy oraz brak jest informacji, iż firma wystawiająca dokument, tj. A. (...) jest następcą prawnym (...) Zakładu (...) ( decyzja z dnia 31 sierpnia 2018r., k. 29 akt rentowych). Ubezpieczony do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 24 września 2018r. dołączył stosowne oświadczenie prezesa zarządu (...) sp. z o.o., potwierdzające, iż spółka ta jest następcą prawnym (...) Zakładu (...) ( oświadczenie z dnia 18 września 2018r., k. 33 akt rentowych).

Na podstawie nowych dowodów organ rentowy przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999r.: okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 16 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 1 miesiąca i 4 dni, tj. staż sumaryczny w wymiarze 25 lat, 2 miesięcy i 20 dni, w tym staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 13 lat, 9 miesięcy i 27 dni. Jednocześnie organ rentowy ustalił, że ubezpieczony nie spełnił warunków wynikających z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 748) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), ponieważ na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do 31 grudnia 1998r. Wobec tego decyzją z dnia 24 października 2018r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. ponownie odmówił M. K. prawa do wnioskowanego świadczenia ( decyzja ZUS z dnia 24 października 2018r., znak:(...)k. 37 akt rentowych). M. K. odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie z dnia 7 listopada 2018r., k. 3 a.s.).

Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się
w aktach rentowych ubezpieczonego i w aktach osobowych, jak również na podstawie zeznań świadka M. P. oraz zeznań ubezpieczonego.

Autentyczność dokumentów, jak również ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy, nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznaniom świadka Sąd dał wiarę biorąc pod uwagę okoliczność, że były one spójne i zgodne z dokumentami, a także korespondowały z zeznaniami M. K.. Świadek pracujący wraz z M. K. w latach 80-tych, potwierdził prace, jakie ubezpieczony realizował jako mechanik. Opisywał je zgodnie z tym, co później zeznał M.
K.. Sąd zatem ocenił zeznania świadka jako wiarygodne.

Sąd dał wiarę również zeznaniom ubezpieczonego, ponieważ treść jego zeznań korespondowała z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami świadka.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...)Oddział w W. z dnia 24 października 2018r., znak:(...), jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018r., poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
o których mowa w powołanym art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r., nie ma żadnej swobody. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwanym dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego. Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt
3 rozporządzenia).

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy ( wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest jednak dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). Powyższe oznacza, że przedstawienie świadectwa pracy w warunkach szczególnych nie pozbawia sądu i organu rentowego prawa do weryfikowania tego, co ze wskazanego dokumentu wynika. Z kolei w przypadku, kiedy wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, to nie jest automatycznie pozbawiony możliwości uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bowiem w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania od odmownej decyzji organu rentowego może domagać się przeprowadzenia wszelkich dowodów, przewidzianych przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego, dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia.

W rozpatrywanej sprawie kwestią sporną było to, czy M. K. posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie innych przesłanek nie było zaś przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budziło żadnych wątpliwości, gdyż wnioskodawca legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze co najmniej 25 lat, w dniu (...) ukończył 60 lat, a poza tym, będąc członkiem OFE, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczony kwestionując zaskarżoną decyzję powoływał się na okoliczność, że do pracy w warunkach szczególnych powinien być uwzględniony także okres zatrudnienia od 2 maja 1983r. do 31 stycznia 1985r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N.. Sąd, celem dokonania oceny, czy praca ubezpieczonego we wskazanym okresie była realizowana w warunkach szczególnych, prowadził postępowanie dowodowe. Ograniczyło się ono do przesłuchania ubezpieczonego, a także świadka M. P.. Przesłuchanie drugiego ze świadków, tj. J. B., okazało się natomiast niemożliwe ze względu na jego zły stan zdrowia i hospitalizację, potwierdzoną zaświadczeniem lekarskim ( zaświadczenie lekarskie, k. 53 a.s.). Jeśli chodzi zaś o dokumenty, to ze Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. Sąd uzyskał dokumenty kadrowo – płacowe ubezpieczonego i one także stanowiły podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Mając na względzie zgromadzone dowody Sąd Okręgowy ocenił, że fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N., nie został potwierdzony. Ubezpieczony u wskazanego pracodawcy zajmował stanowisko mechanika, ale - jak wynika z jego zeznań oraz z zeznań świadka - w warsztacie wykonywał prace zarówno w kanale remontowym, jak i poza nim. Ponadto, jak była potrzeba, to realizował naprawy w terenie, szczególnie w okresie prac polowych, głównie żniw. Poza tym, co istotne, w warsztacie, w którym ubezpieczony pracował w (...) w N., nie było specjalizacji mechaników, w związku z czym każdy mechanik wykonywał pracę taką, jaką aktualnie było trzeba wykonać. Jeśli chodzi zaś o sam rodzaj prac naprawczych realizowanych przez M. K., to nie każda taka praca wymagała wykonywania jej w kanale remontowym, co potwierdził sam ubezpieczony. Składając zeznania opisywał różne prace, które realizował, wskazując, że do wykonania części z tych prac konieczne było zejście do kanału, inne zaś były realizowane poza kanałem. Dodatkowym potwierdzeniem tego, że ubezpieczony nie mógł wszystkich prac wykonywać w kanale remontowym było to, że w warsztacie – jak wskazał świadek – były dwa czy trzy kanały remontowe, zaś osób pracujących w warsztacie było ok. siedmiu. Powyższe oznacza, że nie każda praca naprawcza, realizowana przez ubezpieczonego jako mechanika, była pracą w warunkach szczególnych. Poz. 16 Działu XIV Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, jako prace w szczególnych warunkach wymienia tylko prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a nie wszystkie prace przy naprawie pojazdów mechanicznych, czy szynowych. Ustawodawca uznał zatem za prace wykonywane w szczególnych warunkach tylko niektóre z prac wykonywanych zwykle w toku naprawy pojazdów mechanicznych, czy szynowych. Jeśli te prace, tj. wykonywane w kanałach remontowych, nie stanowią pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, to nie mogą być ocenione jako prace w warunkach szczególnych. W tym miejscu przytoczyć należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012r. (II UK 233/11, LEX nr 1216852), który stwierdził, że „nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika. Od tej reguły istnieją odstępstwa. Pierwsze z nich dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Drugie odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny”.

W przypadku M. K. nie mamy do czynienia ze wskazanymi, dopuszczalnymi odstępstwami, na które wskazał Sąd Najwyższy. Zdaniem Sądu, można byłoby kwalifikować jako wykonywane w warunkach szczególnych w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. tylko te prace naprawcze, które ubezpieczony realizował w kanałach remontowych. Nie sposób było jednak ustalić, w jakim wymiarze czasowym się to odbywało. Na podstawie zeznań świadka i ubezpieczonego z całą pewnością można przyjąć, że naprawy w kanałach nie wypełniały ubezpieczonemu pełnego wymiaru czasu pracy ze względu na inne rodzajowo realizowane czynności. Ubezpieczony m.in. dokonywał napraw poza warsztatem, w terenie, a więc bez dostępu do kanału. Ponadto, po wymontowaniu niektórych części, jak silnik czy skrzynia biegów, ich naprawę przeprowadzał na stanowisku znajdującym się na hali – poza kanałem. Z uwagi na pracochłonność takich napraw, nie można ocenić, że miały one charakter uboczny, czy krótkotrwały.

Wśród prac wykonywanych przez ubezpieczonego były również prace polegające na lakierowaniu czy ładowaniu akumulatorów. Jeśli chodzi o pierwszy rodzaj prac, to w wykazie A, w Dziale XIV pod pozycją 17 wymienione jest lakierowanie ręczne lub natryskowe - nie zhermetyzowane. Natomiast praca w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych wymienione są w Dziale XIV poz. 13. Ubezpieczonemu można byłoby więc uwzględnić i wskazany rodzaj prac do pracy w warunkach szczególnych. Mimo tego ubezpieczony, zdaniem Sądu, wciąż nie wykazał, by stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych. W jego przypadku z pracami, które są uznawane za wykonywane w warunkach szczególnych, przeplatały się prace, którym ustawodawca takiego charakteru nie nadał (naprawy i wymiany w warsztacie – poza kanałem oraz naprawy i wymiany dokonywane w terenie).

Podsumowując, spośród prac wykonywanych przez ubezpieczonego, jako realizowane w warunkach szczególnych, mogłyby być kwalifikowane jedynie prace w kanałach remontowych, prace lakiernicze i praca w akumulatorowni, ale z całą pewnością nie stanowiły one jedynych zadań ubezpieczonego i nie wypełniały mu pełnego wymiaru czasu pracy, stanowiąc raczej pewien wycinek różnych prac, które wraz z innymi składały się dopiero na całość zamkniętą w pełnym wymiarze czasu pracy, jaki realizował M. K..

Dokonana przez Sąd ocena uwzględnia przerwy w naprawie związane z koniecznością opuszczenia kanału w celu przygotowania elementu do wymiany. Opuszczenie kanału w celu przygotowania części do wymiany i powrót w celu jej zamontowania stanowi integralną części pracy w kanale remontowym. Z ustaleń poczynionych w sprawie, głównie w oparciu o zeznania świadka, który pracował jako magazynier oraz samego ubezpieczonego, wynika, iż praca w kanałach nie była jednak świadczona stale. Nie było to miejsce, gdzie ubezpieczony stale pracował. M. K. wskazywał również, że często zdarzało się wykonywanie prac przez mechaników w terenie. Nie ma przy tym znaczenia, że wielokrotnie obywało się to w mało przyjaznym środowisku, na zewnątrz warsztatu, na ziemi i w różnych warunkach pogodowych. Z punktu widzenia przepisów rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego istotne jest bowiem, by praca realizowana przez osobę ubiegającą się o emeryturę przyznawaną w wieku obniżonym, odbywała się dokładnie w takim charakterze, jak określa wykaz A. W przypadku M. K. tak jednak nie było.

Zeznania świadka, zresztą zgodnie z tym, co zeznał sam ubezpieczony, potwierdzają, że prace ubezpieczonego jako mechanika w części wcale nie były realizowane w kanałach. M. P. potwierdził, że naprawy, które realizowali mechanicy, były wykonywane z kanału bądź w innym miejscu, np. w terenie bądź na hali albo na zewnątrz, przed halą. M. K. nie mógł zatem stale pracować w kanałach, co ostatecznie potwierdzają jego zeznania, w których sam wskazał, jakie inne czynności zawodowe wykonywał poza kanałami. Potwierdza to, że praca w kanałach remontowych nie była realizowana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wobec powyższych okoliczności Sąd podzielił stanowisko organu rentowego wyrażone w zaskarżonej decyzji. Ubezpieczony w toku postępowania w rozpatrywanej sprawie nie wykazał, żeby legitymował się co najmniej 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołanie od decyzji z dnia 24 października 2018r., znak: (...), podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)