Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 maja 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił R. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że została ona wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 15 maja 2018 r., która stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja k.148 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył R. K. wnosząc o zbadanie jego stanu zdrowia przez biegłych lekarzy.

/odwołanie k.3-5/

W odpowiedzi na odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.23/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. K. urodził się (...), ma wykształcenie podstawowe, jest pracownikiem budowlanym. W swojej karierze zawodowej pracował głównie jako betoniarz (1985-2012). W ostatnim okresie, od pracuje jako pracownik ochrony – dozoru.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 11 lutego 2014 r. R. K. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k.1 – 8 akt ZUS/

Decyzją z dnia 9 kwietnia 2014 roku ZUS I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 11 lutego 2014 roku do 31 marca 2015 roku, natomiast decyzją z dnia 23 marca 2015 roku przedłużył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 kwietnia 2018 roku

/decyzja k 89-92 i k 116-117 akt ZUS/.

W dniu 3 kwietnia 2018 r. R. K. złożył ponowny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k.145 akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u wnioskodawcy : stan po przewlekłym zapaleniu ucha środkowego prawego, niedosłuch obustronny typu odbiorczego z zachowaną wydolnością społeczną słuchu. Wskazał, że wnioskodawca już od dziecka chorował na uszy, służył z powodu niedosłuchu w (...) zamiast w wojsku. Badany z ropnym zapaleniem ucha środkowego w wywiadzie, w ostatnim okresie bez czynnego procesu zapalnego, ostatni wyciek z ucha 3 lata temu, z zachowaną wydolnością społeczna słuchu. Podczas badania rozumie mowę o przeciętnym natężeniu. Zgodnie z posiadanym pierwszym poziomem kwalifikacji nie jest osobą długotrwale niezdolną do pracy.

/opinia lekarska z dnia 24.04.2018 r. k.27 akt medycznych ZUS/

Orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2018 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/ orzeczenie k.146 akt ZUS/

Od powyższego orzeczenia R. K. złożył sprzeciw wskazując, że ma grupę inwalidzką umiarkowaną przyznaną na stałe

/sprzeciw k.29 akt medycznych ZUS/

Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonego oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u wnioskodawcy : stan po przewlekłym zapaleniu ucha środkowego prawego, stan po perforacji błony bębenkowej ucha prawego, niedosłuch obustronny typu odbiorczego z zachowaną wydolnością społeczną słuchu wniesiony do okresu ubezpieczenia. Komisja wskazała, że wnioskodawca dobrze rozumie mowę o przeciętnej głośności, która nie jest kierowana bezpośrednio do niego, nie musi obserwować ust mówiącego – słuch wydolny społecznie. Badaniem neurologicznym stwierdzono niedosłuch ze społecznie wydolnym słuchem, poza tym bez uszkodzenia (...), zachowanie czynnościowe podczas badania, narząd ruchu bez istotnych zmian. Komisja uznała, że w rozumieniu ustawy rentowej u osób z pierwszym poziomem kompetencji zawodowych przeciwwskazania stanowiskowe nie uzasadniają orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 15 maja 2018 r. komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia Komisji Lekarskiej k. 31-33 akt medycznych ZUS, orzeczenie k.147 akt ZUS/

Powyższe orzeczenie komisji lekarskiej legło u podstaw wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżonej decyzji.

/decyzja k.148 akt ZUS/

R. K. posiada orzeczenie z 17 stycznia 2014 roku o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe z przyczyną 03-L, ze wskazaniem, że ustalony stopień niepełnosprawności istnieje od 22 listopada 2013 roku oraz podano ograniczenie pracy w hałasie.

/bezsporne/

U wnioskodawcy z punktu widzenia laryngologicznego rozpoznano: przytępienie słuchu po stronie prawej – przewlekły stan zapalny w okresie remisji, osłabienie słuchu po stronie lewej, stan po przebytym zapaleniu. Mimo znacznego uszkodzenia obustronnego słuchu skarżący ma zachowaną społeczną funkcję słuchu w stopniu pozwalającym mu na słowną komunikację z otoczeniem. Bezpośrednim dowodem na posiadanie przez skarżącego społecznej funkcji słuchu jest fakt możliwości słownego porozumiewania się w czasie badania bez zauważalnych trudności. W badaniu przedmiotowym stwierdzono: ucho prawe – w przewodzie sucho, błona bębenkowa w bliznach z centralną perforacją, szept nieodbieralny, mowa potoczna 2 metry. Ucho lewe – przewód szeroki, sucho, błona w bliznach o zatartym rysunku, szept odbieralny przy muszli, mowa potoczna do 5 metrów. W ostatnim audiogramie przebieg krzywej po stronie prawej jest na poziomie 60-70 db z zachowaniem znacznej rezerwy ślimakowej sięgającej do 35 db, co sugeruje możliwość wykonania zabiegu operacyjnego na tym uchu, mogącego w istotnym stopniu podnieść jest sprawność. Krzywa audiometryczna po stronie lewej w zakresie częstotliwości przebiega na poziomie 30-40 db. Przy takim wyglądzie audiogramu nie można uznać pacjenta za osobę niesłyszącą. Wnioskodawca ma dobrze zachowaną statykę ciała. Brak jest przeciwwskazań do kontynuowania pracy zarobkowej na ogólnym rynku pracy przy czym nie oznacza to, że skarżący może wykonywać każdy rodzaj pracy. Jest on pracownikiem budowlanym i na wielu stanowiskach w tym dziale na poziomie zerowym nie jest wymagany szczególnie dobry słuch. To samo można odnieść do mnogich stanowisk na ogólnym rynku pracy. Ewentualne zaostrzenie procesów zapalnych w uszach może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Lekarz biegły wskazał również, że zastosowanie przez wnioskodawcę odpowiedniej jakości aparatu korygującego słuch w istotnym stopniu poprawiłoby stan słuchu.

/opinia biegłego sądowego laryngologa k. 29-31, k 63-64; k 84 /

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty, opinii lekarskich.

W toku postępowania wnioskodawca zakwestionował ustalenia komisji lekarskiej ZUS wskazujące, że nie jest on niezdolny o pracy.

Celem weryfikacji stanowiska wnioskodawcy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego laryngologa.

Złożone w sprawie opinie: podstawowa i uzupełniające są jasne, zostały sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i jego bezpośrednie badanie.

Skarżący złożył szereg zastrzeżeń do opinii biegłego, do których biegły szczegółowo się odniósł.

Wnioskodawca podnosił m.in. niemożność wykonywania pracy na budowie, a zwłaszcza pracy betoniarza. Wskazał również, że praca w charakterze ochroniarza, którą wykonuje obecnie jest wykonywania w różnych warunkach otoczenia, w których trudno o ciszę, co utrudnia mu, a wręcz uniemożliwia porozumiewanie się w stopniu o jakim napisał

biegły.

Ustosunkowując się do wskazanych zarzutów biegły podał, że w ostatnim audiogramie przebieg krzywej po stronie prawej jest na poziomie 60-70 db z zachowaniem znacznej rezerwy ślimakowej sięgającej do 35 db, co sugeruje możliwość wykonania zabiegu operacyjnego na tym uchu, mogącego w istotnym stopniu podnieść jest sprawność. Krzywa audiometryczna po stronie lewej w zakresie częstotliwości przebiega na poziomie 30-40 db. Przy takim wyglądzie audiogramu nie można uznać pacjenta za osobę niesłyszącą. Jednocześnie biegły logicznie wyjaśnił, że brak jest przeciwwskazań do kontynuowania pracy zarobkowej na ogólnym rynku pracy przy czym nie oznacza to, że skarżący może wykonywać każdy rodzaj pracy. Jest on pracownikiem budowlanym i na wielu stanowiskach w tym dziale na poziomie zerowym nie jest wymagany szczególnie dobry słuch. To samo można odnieść do mnogich stanowisk na ogólnym rynku pracy. Ewentualne zaostrzenie procesów zapalnych w uszach może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Lekarz biegły wskazał także, że zastosowanie przez wnioskodawcę odpowiedniej jakości aparatu korygującego słuch w istotnym stopniu poprawiłoby stan słuchu. Jednocześnie biegły podniósł, że jego rolą jest ustalenie zdolności na bądź nie do pracy na wielu stanowiskach na ogólnym rynku pracy, a nie na konkretnym stanowisku.

Sąd oddalił wniosek skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy uznając, że jest on zbędny i prowadziłby jedynie do przedłużenia postępowania. Podstawą przyznawanej wcześniej renty, jak również głównym schorzeniem wnioskodawcy (innych nie podnosił i nie wynikają one z dokumentacji lekarskiej) są schorzenia laryngologiczne. W tym zakresie Sąd odpuścił dowód z opinii biegłego laryngologa. Odwołujący wskazywał, że wnosi o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy, ażeby stwierdził on jakie są przeciwwskazania do pracy dla osób ze schorzeniami jak u wnioskodawcy oraz czy skarżący może wykonywać pracę betoniarza. Podkreślić należy, że postępowanie w zakresie zdolności bądź niezdolności do pracy ma na calu dokonanie ogólnej oceny zdolności do pracy danej osoby przy uwzględnieniu jej kwalifikacji zawodowych, nie rozciąga się natomiast na określanie przeciwwskazań do pracy, jak również nie może dotyczyć zdolności do pracy na konkretnym stanowisku, gdyż nie ta kwestia jest przedmiotem badania Sądu. Z tych względów wskazany wniosek należało oddalić.

Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanego w sprawie biegłego. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły wydał opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy. Określił schorzenia występujące u wnioskodawcy oraz ocenił ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłego są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz.1270) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia wnioskodawcy pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy w pełnym zakresie, czy jego kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie, co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Wnioskodawca posiada wykształcenie podstawowe, a w swojej karierze zawodowej pracował jako pracownik budowlany, betoniarz i ochroniarz. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia nie ograniczają jego sprawności w stopniu znacznym, powodującym niezdolność do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Należy też wskazać, iż przyczyna niezdolności do pracy nie ma wynikać z choroby, a z naruszenia sprawności organizmu, czyli czynnika medycznego, który powoduje utratę zdolności do pracy. U wnioskodawcy wprawdzie występują schorzenia w postaci przytępienia słuchu po stronie prawej, ale przewlekły stan zapalny znajduje się w okresie remisji, występuje także osłabienie słuchu po stronie lewej, to jednak nie stanowią one podstawy do orzeczenia względem wnioskodawcy długotrwałej niezdolności do pracy. Ewentualne zaś nasilenie objawów chorobowych może być leczone podczas korzystania przez wnioskodawcę ze zwolnień lekarskich. Mimo znacznego uszkodzenia obustronnego słuchu skarżący ma zachowaną społeczną funkcję słuchu w stopniu pozwalającym mu na słowną komunikację z otoczeniem. Bez zauważalnych trudności m.in. porozumiewał się w czasie badania. Co istotne w ostatnim okresie brak było u skarżącego czynnego procesu zapalnego, a ostatni wyciek z ucha miał miejsce ponad 3 lata temu. Również w badaniu przedmiotowym stwierdzono, że w zakresie ucha prawego – w przewodzie sucho, błona bębenkowa w bliznach z centralną perforacją, szept nieodbieralny, mowa potoczna 2 metry, a co do ucha lewego, że przewód jest szeroki, sucho, błona w bliznach o zatartym rysunku, szept odbieralny przy muszli, mowa potoczna do 5 metrów. Trzeba także zwrócić uwagę, że w audiogramie przebieg krzywej po stronie prawej jest na poziomie 60-70 db z zachowaniem znacznej rezerwy ślimakowej sięgającej do 35 db, co sugeruje możliwość wykonania zabiegu operacyjnego na tym uchu, mogącego w istotnym stopniu podnieść jest sprawność. Krzywa audiometryczna po stronie lewej w zakresie częstotliwości przebiega na poziomie 30-40 db. Przy takim wyglądzie audiogramu, co podkreślił biegły, nie można uznać pacjenta za osobę niesłyszącą. Tym samym brak jest przeciwwskazań do kontynuowania pracy zarobkowej na ogólnym rynku pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywująca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości w sprawie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87).

Należy jeszcze dodać za biegłym, iż odwołujący ma wykształcenie podstawowe i był pracownikiem budowlanym, a na wielu stanowiskach w tym dziale na poziomie zerowym nie jest wymagany szczególnie dobry słuch. To samo można odnieść do mnogich stanowisk na ogólnym rynku pracy. Lekarz biegły wskazał również, że zastosowanie przez wnioskodawcę odpowiedniej jakości aparatu korygującego słuch w istotnym stopniu poprawiłoby stan słuchu.

Wprawdzie wnioskodawca jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności to jednak należy wskazać, że zgodnie z treścią art.2 punkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz.2046) niepełnosprawność - oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art.4 ust. 2 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Pojęcie niepełnosprawności jest pojęciem szerszym niż pojęcie niezdolności do pracy w rozumieniu ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obejmuje swym zakresem niezdolność do wykonywania zatrudnienia, co znajduje wyraz w określeniu osoby niepełnosprawnej jako tej, która uzyskała orzeczenie o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, na podstawie odrębnych przepisów. W konsekwencji więc, każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, choć nie każda osoba niepełnosprawna jest osobą niezdolną do pracy. Na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do utożsamiania niepełnosprawności i niezdolności do pracy i negowania istniejących między nimi różnic. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o niepełnosprawności i niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 roku, II UK 386/02, Lex 107174). W uzasadnieniu cytowanego wyroku Sąd Najwyższy wyjaśnił, że nie w każdym przypadku niepełnosprawność w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej pokrywa się z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych. Po pierwsze ustawa o rehabilitacji zawodowej (…) wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienia, a nie z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych. Po drugie niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożliwość wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym. Gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji istnienia dwóch trybów, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art.5 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i dotyczy wyłącznie orzeczeń lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS ustalających niezdolność do pracy.

Sąd pragnie jednocześnie podkreślić, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązuje zasada oceny prawidłowości decyzji według stanu istniejącego w dacie jej wydania. Mimo, że sąd ubezpieczeń społecznych rozpoznaje sprawę merytorycznie na nowo, to jednak jako organ kontrolny wobec organu rentowego ma obowiązek odniesienia się do stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji. Z tej przyczyny obowiązująca w "klasycznym" procesie cywilnym reguła wyrażona w art. 316 § 1 k.p.c., zgodnie z którą sąd bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, doznaje wyjątku w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, ze względu na jego szczególny, odwoławczy charakter./tak SA w Szczecinie z dnia 20 lipca 2016 r. ,III AUa 942/15, LEX nr 2121870/. Tym samym Sąd był zobligowany do rozpoznania sprawy pod kątem zdolności wnioskodawcy do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji, a kwestia ewentualnego pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawcy po tej dacie, nie mogła zostać wzięta pod uwagę przy wydawaniu niniejszego orzeczenia.

W konsekwencji brak jest podstaw do przyznania wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i Sąd na postawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy wraz z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji