Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Prudniku II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej ---------

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2019 r.

sprawy

W. R. (R.)

s. J. i L. z domu B.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 04 lipca 2019 roku kierował samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rej. (...) po drodze publicznej pomiędzy P. a P. mając orzeczony zakaz kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 26 marca 2018 roku o sygn. akt II K 78/18 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 07 września 2018 roku o sygn. akt VII Ka 450/18.

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

I.  uznaje oskarżonego W. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że zwrot „Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 26 marca 2018 roku o sygn. akt II K 78/18 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 07 września 2018 roku o sygn. akt VII Ka 450/18” zastępuje zwrotem „Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 07 września 2018 roku o sygn. akt VII Ka 450/18 zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 26 marca 2018 roku o sygn. akt II K 78/18”, tj. przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie tego przepisu przy zast. art. 37a kk wymierza mu karę 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 25 (dwadzieścia pięć) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 1 a pkt 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

III.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 820 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 750 zł tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 613/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

4 lipca 2019 r. oskarżony W. R. prowadził samochód osobowy marki V. (...) po drodze publicznej pomiędzy miejscowościami P. – P.. Na trasie został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji K. B. i M. S.. Po sprawdzeniu bazy danych funkcjonariusze ustalili, że względem oskarżonego obowiązuje orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oskarżony wskazał osobę, która na miejscu zabezpieczyła jego pojazd (K. R.). Wyrokiem Sądu Okręgowego Opolu z dnia 7 września 2018 r. sygn. akt VII Ka 450/18, zapadłym w postępowaniu odwoławczym, zmieniającym wyrok tut. Sądu z dnia 26 marca 2018 r. sygn. akt II K 78/18 orzeczono względem oskarżonego, na zasadzie art.42 §1a pkt 1 kk zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

dowód: zobowiązanie – k.2,

notatka urzędowa – k.1,

wyjaśnienia oskarżonego – k.64,

odpisy wyroków – k.21,22.

Oskarżony w toku postępowania przyznał się do kierowania samochodem wbrew orzeczonemu przez sąd zakazowi, tłumacząc to koniecznością udania się w tym dniu na rozmowę z ordynatorem szpitala, ze względu na poważny stan swojego zdrowia (choroby serca).

Oskarżony jest żonaty, ma dwójkę dzieci, jedno z nich ma na utrzymaniu, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest oficerem wojskowym. Utrzymuje się z pracy jako likwidator deklarując dochód w wysokości 2000 zł miesięcznie, nie posiada majątku, był uprzednio kilkukrotnie sądownie karany za przestępstwo z art.180a kk, odbywał karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

dowód: wyjaśnienia osk.– k. 59-60,

dane osobopoznawcze – k. 17,

dokumentacja medyczna – 38-53,

dane o karalności – k. 15-16,

odpisy wyroków – k.18,19,20.

Sąd zważył co następuje:

W świetle materiału dowodowego w postaci notatki urzędowej dotyczącej zatrzymania oskarżonego do kontroli drogowej, sądowych orzeczeń oraz częściowo i wyjaśnień oskarżonego należy przyjąć, że wina i sprawstwo W. R. w zakresie przypisanego mu wyrokiem czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Oskarżony przyznał się do kierowania samochodem w dniu 4 lipca 2019 r. na trasie P. - P., mając świadomość tego, że zostało mu to zakazane prawomocnym sądowym orzeczeniem.

Przyjęta przez oskarżonego linia obrony (końcowo wnosił o uniewinnienie) sprowadza się do wykazania, że kierowanie przez niego samochodem w dniu zdarzenia było koniecznością, ponieważ w tymże dniu musiał udać się na rozmowę z ordynatorem szpitala celem uzgodnienia dalszego leczenia (poważny stan zdrowia oskarżonego wykazany został dokumentacją medyczną).

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że okoliczności podnoszone przez oskarżonego, które spowodowały, że naruszył obowiązujący go sądowy zakaz prowadzenia pojazdów nie mają żadnego zdarzenia dla kwestii pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn. W szczególności, wobec treści art.26 §1 kk nie można przyjąć, że w realiach sprawy oskarżony działał w stanie wyższej konieczności. Przepis tegoż artykułu stanowi bowiem, że nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. Zważyć należy, że z wyjaśnień oskarżonego wynika, że udawał się samochodem na rozmowę z ordynatorem szpitala w celu uzgodnienia dalszego leczenia. Oskarżony nie działał zatem w celu uchylenia grożącego jemu bezpośredniego niebezpieczeństwa. Po pierwsze nie wskazywał na to jego stan zdrowia skoro mógł osobiście prowadzić samochód, a ponadto miał inne możliwości dostania się na rozmowę z ordynatorem czy wręcz możliwość jej przełożenia skoro jej termin był dla niego niedogodny.

W obliczu powyższych ustaleń zachowanie przypisane oskarżonemu wypełnia zespół ustawowych znamion przestępstwa z art.244 kk, zgodnie z którym, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd m. in. zakazu prowadzenia pojazdów, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zgodnie z przepisami art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§1); §2 stanowi zaś, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Uwzględniając powyższe dyrektywy Sąd przyjął, że kara 300 stawek dziennych grzywny, wymierzona przy zastosowaniu art.37a kk przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na 25 zł oraz wymierzony oskarżonemu obligatoryjnie, na zasadzie art.42 §1a pkt2 kk zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat wdrożą oskarżonego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, w szczególności w zakresie przestrzegania zapadających względem niego orzeczeń sądowych i administracyjnych. Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu znacznego stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, na który składa odcinek drogi (z miejsca zamieszkania do miejsca kontroli drogowej), jaki przejechał oskarżony oraz jaki jeszcze zamierzał przejechać kara ta będzie współmierną odpłatą za jego popełnienie. Z jednej strony Sąd zważył na stan zdrowia oskarżonego oraz pobudki, które skłoniły go do naruszenia sądowego zakazu, z drugiej Sąd wziął pod uwagę uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego za czyny z art.180a kk. Powyższe wskazuje, że oskarżony rażąco lekceważy porządek prawny oraz zapadające względem niego orzeczenia państwowych organów. Z tych względów ilość wymierzonych oskarżonemu stawek dziennych grzywny Sąd określił na 300, a okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na lat 2. Tak wymierzona oskarżonemu kara winna spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma wobec niego osiągnąć oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę stosownie do treści art.33 §3 kk jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia treść przepisów prawa cyt. w punkcie III wyroku, a nadto sytuacja materialna oskarżonego (osiąganie stałego dochodu).