Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 10 marca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Małgorzata Węgrzynowska - Czajewska

Sędziowie: SA Michał Bober

SA Barbara Mazur

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2014 roku w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. C.

przeciwko

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury nauczycielskiej

na skutek skargi ubezpieczonej o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 listopada 2009 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 549/09 postanawia:

odrzucić skargę.

Sygn. akt III AUa 2248/13

UZASADNIENIE

J. C., wniosła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 10 listopada 2009 roku, sygn. akt III AUa 549/09. W uzasadnieniu ubezpieczona wskazała, jako podstawę skargi, nowy dowód, a konkretnie zaświadczenie wystawione przez Zespół Szkół (...) w M., z którego wynika, iż w okresie od września 1977 roku do lipca 1982 roku wykonywała pracę w Gospodarstwie (...) w T.. Skarżąca podniosła, iż jest to nowy dokument z dnia 17 maja 2013 roku i został on doręczony do organu rentowego w dniu 23 maja 2013 roku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.

Stosownie do treści art. 399 § 1 k.p.c., w wypadkach przewidzianych w dziale niniejszym można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie; postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.

Zakresem badania skargi na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 410 § 1 k.p.c. jest struktura formalna skargi "czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia". Tylko w braku tych strukturalnych wymagań (także w zakresie zachowania terminu) sąd skargę odrzuca (postanowienie SN z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt I PZ 101/03; postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2007 r., sygn. akt III UZ 9/07).

Ustawowe podstawy wznowienia postępowania w sposób wyczerpujący wskazane zostały przez przepisy art. 401, 401 ¹ i 403 k.p.c. Są to następujące okoliczności: w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona, orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia, strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, nie była należycie reprezentowana, wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania, Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym, wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa, po wydaniu wyroku wykryto takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu lub też wykryto prawomocny wyrok dotyczący tego samego stosunku prawnego, a także w przypadku, gdy na treść wyroku miało wpływ postanowienie niekończące postępowania w sprawie, wydane na podstawie aktu normatywnego uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, uchylone lub zmienione zgodnie z art. 416 ¹ kpc. Skarga o wznowienie postępowania może być oparta wyłącznie na powyższych podstawach, zaś ich powołanie i uzasadnienie jest warunkiem formalnym tego pisma procesowego.

Z treści przedmiotowej skargi wynika, iż podstawą wznowienia postępowania jest treść art. 403 § 2 k.p.c. Należy w tym miejscu podkreślić, iż w prawomocnie zakończonej sprawie, której dotyczy skarga o wznowienie, skarżącej znana była przyczyna odmowy przyznania jej prawa do żądanego świadczenia. Bowiem już w poprzednim postępowaniu wskazywała na okoliczność wykonywania pracy w gospodarstwie rodziców i co więcej doręczony jej został wyrok Sądu Okręgowego z dnia 11 marca 2009 roku (sygn. akt XV U 2666/08) wraz z uzasadnieniem, w którym w/w Sąd precyzyjnie wskazał przyczyny oddalenia jej odwołania. Wnioskodawczyni w obu instancjach nie podjęła żadnych działań mających na celu uzyskanie stosownego zaświadczenia o wykonywaniu przez nią pracy w Gospodarstwie (...) w T.. Tymczasem dowód w postaci dokumentu – zaświadczenia wystawionego przez Zespół Szkół (...) w M., sporządzony został w dniu 17 maja 2013 roku i jak wynika z jego treści wydany został na wniosek zainteresowanej.

W tym miejscu podkreślić należy, że podstawą wznowienia postępowania na mocy art. 403 § 2 k.p.c. mogą być tylko okoliczności oraz środki dowodowe, które istniały przed rozstrzygnięciem sporu (w trakcie postępowania i przed jego zakończeniem). Środek dowodowy, powstały po uprawomocnieniu się wyroku, nie stanowi prawnej podstawy do wznowienia postępowania (zob. postanowienie SN z 10.02.2006r., I PZ 33/05, OSNP 2007/3-4/48; postanowienie SN z 13.10.2005r., IV CZ 96/05, LEX nr 186917; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.05.2005r., I ACa 538/05, LEX nr 151750 oraz mająca moc zasady prawnej uchwała SN z 21.02.1969r. III PZP 63/68). Należy zaznaczyć, iż niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych faktów lub środków dowodowych nie zachodzi wtedy, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania, strona tego nie uczyniła (por. uzasadnienie do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 roku, sygn. II CKN 807/98, Lex Polonica nr 396178).

Jak wynika z analizy akt sprawy III AUa 549/09 wnioskodawczyni posiadała wiedzę w przedmiocie przyczyn odmowy przyznania jej świadczenia emerytalnego, mimo to nie podjęła stosownych działań mających na celu udowodnienie jej stanowiska. Nic bowiem nie stało na przeszkodzie aby J. C. wystąpiła do odpowiednich instytucji z wnioskiem o potwierdzenie jej stażu pracy. Wnioskodawczyni nie uczyniła tego ani po otrzymaniu decyzji organu rentowego ani w trakcie postępowania odwoławczego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób uznać, by wnioskodawczyni w okresie wcześniejszym nie mogła zgłosić wniosku o wydanie jej odpowiedniego zaświadczenia. Przedłożone w niniejszej sprawie przez wnioskodawczynię zaświadczenie stanowi nowy środek dowodowy powstały po uprawomocnieniu się wyroku wydanego w postępowaniu, o którego wznowienie aktualnie ona wnosi. W konsekwencji wznowienie postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. w okolicznościach rozpoznawanej sprawy jest niedopuszczalne.

Kolejnym z wymogów formalnych skargi jest zachowanie terminu do jej wniesienia. Zgodnie z art. 407 §1 k.p.c., skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy.

Termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania opartej na wykryciu nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych (art. 403 § 2 k.p.c.) biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o tej podstawie wznowienia w sposób wiarygodny i mogła ocenić ich prawdopodobny wpływ na wynik sprawy (zob. postanowienie SN z 3.02.2012, I CZ 132/11, LEX nr 1157537).

J. C. wniosła skargę o wznowienie postępowania w dniu 28 sierpnia 2013 roku, załączając do niej zaświadczenie z dnia 17 maja 2013 roku i wskazując przy tym, że zaświadczenie to zostało przekazane do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w M. w dniu 23 maja 2013 roku.

Zgodnie z art. 409 k.p.c. na skarżącym ciąży ustawowy obowiązek wskazania w skardze okoliczności stwierdzających zachowanie terminu . Tymczasem wnioskodawczyni w przedmiotowej skardze okoliczności takich nie podała. Ponadto mimo zobowiązania jej przez Przewodniczącego do wskazania dokładnej daty dowiedzenia się o istnieniu w/w zaświadczenia, nie potrafiła wskazać nawet przybliżonej daty. Tym samym należało uznać wnioskodawczyni nie wypełniła obowiązku wynikającego z w/w przepisu.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 410 § 1 k.p.c., jak w sentencji.