Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Joanna Łakomska - Grzelak

Protokolant : Justyna Umińska

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 r. w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko K. F., P. F. i D. S.

o zapłatę

na skutek sprzeciwu pozwanych od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego w dniu 2 lipca 2018 roku pod sygnaturą I Nc 2148/18

1.  zasądza od K. F., P. F. i D. S. solidarnie na rzecz (...) 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kwotę 12.324,28 zł (dwanaście tysięcy trzysta dwadzieścia cztery złote 28/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego rocznie z ograniczeniem do wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3917 (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  zastrzega pozwanym prawo powoływania się w postępowaniu egzekucyjnym na ograniczenie ich odpowiedzialności do stanu czynnego spadku po W. F.;

3.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 8600 (osiem tysięcy sześćset) złotych.

Sygn. akt I C 2159/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 czerwca 2018 r. P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystąpił o zasądzenie
od K. F., P. F. i D. S. solidarnie kwoty 12.324,28 zł z odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej stanowiącej
4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższej niż dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych (odsetki maksymalne za opóźnienie) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym 17 zł kosztów wniosku do Sądu
z zapytaniem o postępowanie spadkowe i 6 zł kosztów wniosku o wydanie odpisu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał,
iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki nr (...) r. z dnia
27 listopada 2015 r. zawartej pomiędzy (...) im. (...) w G., a spadkodawcą pozwanych. Powód nabył wierzytelność z tego tytułu od poprzedniego wierzyciela. (pozew – k. 2-7)

W dniu 2 lipca 2018 r. Sąd wydał przeciwko pozwanym nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym. (nakaz zapłaty – k. 67)

W sprzeciwie pozwani podnieśli, iż roszczenie nie zostało udowodnione co do zasady jak i co do wysokości. Podnieśli również zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazali,
że nabyli spadek z dobrodziejstwem inwentarza. Ponadto wskazali, że kredyt był ubezpieczony, jednakże pożyczkobiorcy nie zostały przedstawione ogólne warunki umowy. Pozwani wskazali również, iż wystąpili z powództwem przeciwko Towarzystwu (...) Wzajemnych Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych w S. w sprawie I C 1232/17 i wnieśli o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia wskazanej sprawy (sprzeciw – k. 71-76).

W odpowiedzi na sprzeciw powodowy Fundusz podtrzymał powództwo i wniosek o zasądzenie kosztów procesu na jego rzecz wskazując, że przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza nie daje podstaw do oddalenia powództwa, a w wyroku winno znaleźć się zastrzeżenia ograniczenia odpowiedzialności pozwanych do wartości czynnego spadku w oparciu o art. 319 k.p.c. [odpowiedź na sprzeciw – k. 92-97v].

Pismem procesowym z dnia 14 stycznia 2019 r. pozwani uznali powództwo do kwoty 8.600 zł i wnieśli o rozłożenie jej na raty. Pozwani wnieśli o nieobciążanie ich odsetkami ustawowymi z uwagi na zasady współżycia społecznego. (pismo procesowe – k. 129)

Na terminie rozprawy 14 stycznia 2019 r. pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie żądania zapłaty kwoty 1.400 zł z uwagi na zasady współżycia społecznego. Pozwani sprecyzowali wysokość proponowanych rat na 500-600 zł miesięcznie (protokół rozprawy – k. 130).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 listopada 2015 r. członek Kasy W. F. zawarł ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową im. F. S. z siedzibą w G. umowę pożyczki nr (...) kwoty 10.000 zł na warunkach określonych w umowie oraz regulaminie udzielania kredytów i pożyczek (...). pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej ustalonej przez zarząd (...), która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10 % w skali roku. Oprocentowanie uzależnione było od stopy lombardowej NBP i ograniczone do wysokości odsetek maksymalnych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP rocznie. Całkowity koszt pożyczki miał wynosić 3066,10 zł i obok oprocentowania obejmował 1400 zł prowizji i 40 zł opłaty przygotowawczej, a rzeczywista stopa procentowa wynosiła w dacie umowy 23,11 %. Pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty pożyczki z odsetkami do dnia 30 listopada 2018 r. bez wezwania w 36 miesięcznych ratach wynoszących po 322,95 zł płatnych począwszy od 30 grudnia 2015 roku do 30 dnia każdego miesiąca zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosi czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. Umowa przewidywała opłaty za czynności windykacyjne [umowa pożyczki – k. 14-16, harmonogram – k. 110, regulamin – k. 49-50].

W. F. złożył dyspozycje przelewu z udzielonej pożyczki kwoty 1400 zł tytułem prowizji, kwoty 2929,74 zł tytułem całkowitej spłaty pożyczki nr 1 zaciągniętej wcześniej w (...)-u, 40 zł opłaty przygotowawczej. 10.000 zł pożyczki przelane zostało na jego rachunek w dniu zawarcia umowy i w tym samym dniu zrealizowano powyższe dyspozycje przelewu. Pozostała kwota 5620 zł została wypłacona w gotówce w dniu 27 listopada 2015 roku i na rachunku W. F. pozostało 26 groszy [dyspozycje – k. 111-113, zestawienie operacji na rachunku – k. 114].

Z tytułu poprzedniej pożyczki W. F. zostało do spłaty kilka rat i został on przekonany, że zaciągnięcie kolejnej pożyczki i spłata wcześniejszej będą dla niego korzystne. [zeznania pozwanej K. F. – k. 130-130v].

W dniu 29 listopada 2015 roku W. F. zmarł, a spadek po nim nabyli z dobrodziejstwem inwentarza pozwani po 1/3 części [okoliczność bezsporna, nadto: kopia postanowienia spadkowego – k. 55].

Zgodnie z § 15 statutu (...)-u członkostwo w Kasie ustaje między innymi na skutek śmierci członka Kasy. Regulamin udzielania kredytów i pożyczek (...) kształtujący warunki udzielonej pożyczki przewiduje w § 28, iż w razie ustania członkostwa, w tym w przypadku śmierci pożyczkobiorcy roszczenie o zwrot pożyczki staje się wymagalne z dniem ustania członkostwa [statut – k. 98-, regulamin – k. 49-50].

Na poczet spłaty pożyczki dokonana została jedna wpłata w wysokości 136,53 zł w dniu 30 grudnia 2015 roku, która została zaksięgowana zgodnie punktem 15 umowy na odsetki oraz częściowo na kapitał, pomniejszając go do kwoty 9953,88 zł. Pozostałe przeksięgowania w łącznej wysokości 51,26 zł zaksięgowane zostały na odsetki. Zadłużenie z tytułu przedmiotowej pożyczki obejmuje 9953,88 zł kapitału i 2370,40 zł zaległych odsetek skapitalizowanych na dzień 5 czerwca 2018 roku. [raport spłaty – k. 56].

W celu uzyskania odpisu postanowienia spadkowego po W. F. powód poniósł koszty w wysokości 23 zł obejmujące 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 6 zł opłaty kancelaryjnej [wniosek i potwierdzenia wpłat – k. 51-54].

W dniu 29 września 2017 roku Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. zawarła z powodowym Funduszem umowę przelewu wierzytelności, mocą której przeniosła na powoda między innymi wierzytelność przysługująca jej z tytułu pożyczki (...) udzielonej W. F. [potwierdzony notarialnie wyciąg z umowy przelewu z podpisami notarialnie poświadczonymi – k. 39-42v, pełnomocnictwa – k. 12-13v, wyciąg z rejestru Funduszu – k. 8-9, KRS reprezentanta Funduszu – k. 17-22, KRS (...)-u – k. 26-38v].

W dniu 22 marca 2018 roku powodowy Fundusz wezwał pozwanych jako spadkobierców pożyczkobiorcy do zapłaty w terminie 7 dni zadłużenia w wysokości 12.155,74 zł wskazując, że wysokość odsetek dziennych naliczanych po 2 kwietnia 2018 roku wynosi 2,73 zł dziennie. Wezwania dla K. i P. F. pozwana odebrała w dniu 27 marca 2018 roku, a wezwanie dla D. S. nie zostało odebrane pomimo awizacji [wezwania – k. 43-45, potwierdzenia doręczenia – k. 46-48v].

Pozwani nie dokonali jakiejkolwiek spłaty [okoliczność bezsporna].

K. F. ma 77 lat i jest na emeryturze. Uzyskuje 1600 zł emerytury netto. Mieszka sama i ponosi koszty utrzymania domu obejmujące 40 zł za prąd, 40 zł za gaz, 45-50 zł za wodę, 3000 zł rocznie na węgiel i 70 zł kwartalnie podatku od nieruchomości. Wydaje 100 zł na leki i 23 zł na telefon. Ne ma żadnych innych pożyczek i kredytów do spłaty, korzysta z pomocy finansowej dzieci. Pieniądze z przedmiotowej pożyczki potrzebne były małżonkom F. na bieżące utrzymanie. Pozostały po mężu dom wymaga kapitalnego remontu, a samochód został sprzedany za grosze bo pozwana nie była w stanie go utrzymać, a stan techniczny był zły.

D. S. ma 56 lat i prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje średni dochód w wysokości 2000 zł miesięcznie. Utrzymuje się wraz z mężem, który uzyskuje około 1800 zł renty. Spłacają kredyt tzw. frankowy o aktualnej wysokości raty wynoszącej średnio 2000 zł miesięcznie. Koszty związane z utrzymaniem mieszkania wynoszą około 1000 zł miesięcznie, innych stałych wydatków nie mają.

P. F. na 52 lata i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu międzynarodowego, z której uzyskuje średni dochód w wysokości 4000 zł miesięcznie. Za 2017 rok miał 98.000 zł dochodu. Utrzymuje się wraz z żoną, która ze swojej działalności gospodarczej uzyskuje 2000-4000 zł dochodu. Koszty związane z utrzymaniem mieszkania wynoszą około 1000- 1500 zł miesięcznie, innych stałych wydatków nie mają.

[zeznania pozwanych – k. 130- 130v].

Powyższy stan faktyczny ostatecznie był istocie bezsporny, a nadto znalazł potwierdzenie w powołanych wyżej dowodach. Sąd oparł się na złożonych kopiach dokumentów bowiem bądź zostały one potwierdzone za zgodność przez pełnomocnika powódki w osobie radcy prawnego, a ich zgodność z oryginałami nie była kwestionowana. Sąd nie dał jedynie wiary twierdzeniom pozwanych jakoby W. F. został wprowadzony w błąd przy zawieraniu przedmiotowej umowy pożyczki poprzez zapewnienie go, że korzysta z ubezpieczenia i w razie jego śmierci pożyczki nie będzie nikt musiał spłacać. Umowa pożyczki nie zawiera najmniejszej nawet wzmianki o objęciu pożyczkobiorcy ubezpieczeniem, a zasady logiki wskazują, że ubezpieczenia gwarantujące zwolnienie od spłaty zadłużenia w każdym wypadku śmierci pożyczkodawcy nie są oferowane na rynku. Żadna umowa ubezpieczenia, a zwłaszcza opisane w sprzeciwie nie została złożona aż do zamknięcia rozprawy. Formułując zarzuty dotyczącej rzekomej umowy ubezpieczenia pełnomocnik pozwanych zdaje się nie dostrzegać, że roszczenia z jej tytułu nie mogą być skutecznie formułowane w stosunku do powoda, a jedynie skierowane do ubezpieczyciela, zaś zasadność tych roszczeń pozostaje bez znaczenia dla zasadności roszczeń powoda.

Pełnomocnik pozwanych zakwestionowała nabycie dochodzonej wierzytelności przez powoda, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że fragment uzasadnienia sprzeciwu mający uzasadniać to stanowisko pochodzi z innej sprawy. W sprawie niniejszej nie został złożony wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu, ale właściwie potwierdzony wyciąg z umowy przelewu jednoznacznie identyfikującej przelewane wierzytelności, w tym wierzytelność w stosunku do W. F. z tytułu przedmiotowej umowy. W umowie przelewu wskazano datę zawarcia umowy i jej numer, a z treści umowy wynika, że przelewem objęto całość wierzytelności wskazanych w punkcie 4.2 umowy wraz z zabezpieczeniami i wszelkimi należnymi cedentowi prawami, stąd brak podstaw do kwestionowania wysokości nabytej wierzytelności. Powód złożył nie tylko wskazany dokument, ale również wykazał dokumentami umocowanie osób podpisujących umowę przelewu do reprezentacji jej stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zarzuty sprzeciwu uznać należało za chybione, a w większości nawet oderwane od okoliczności niniejszej sprawy. Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na biorącego odpowiednią ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący pożyczkę zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Bezspornym w sprawie jest, że spadkodawca pozwanych zawarł w dniu 27 listopada 2015 roku umowę pożyczki, mocą której (...) im. (...) w G. przeniósł na niego kwotę 10.000 zł, on zaś zobowiązał się zwrócić kwotę udzielonej pożyczki w miesięcznych ratach do 30 listopada 2018 roku wraz z umówionymi odsetkami w wysokości 10 % rocznie. Zgodnie z przepisami prawa spółdzielczego oraz § 15 statutu wraz ze śmiercią W. F. w dniu 29 listopada 2015 roku wygasło jego członkostwo w Kasie, a w konsekwencji całość pożyczki stała się natychmiast wymagalna.

W myśl art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Pozwani nawet nie podnosili, a tym bardziej nie udowodnili, że dokonany przelew sprzeciwia się zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Umowa pożyczki z 27 listopada 2015 roku nie zawiera w tym zakresie jakiegokolwiek zastrzeżenia. Brak jest tu zakazu ustawowego, a przy wierzytelności pieniężnej przelew nie sprzeciwia się właściwości zobowiązania. Powodowy Fundusz wykazał nabycie w drodze przelewu wierzytelności służącej pierwotnemu wierzycielowi wobec W. F., a tym samym wobec jego spadkobierców.

Ostatecznie uznając częściowo powództwo pozwani przyznali skuteczność dokonanej cesji, a i wysokość wierzytelności służącej powodowi nie była ostatecznie kwestionowana, zaś wniosek o umorzenie im części długu pozwani motywowali zasadami współżycia społecznego, jednak bez bliższego uzasadniania.

Wobec przyjęcia spadku przez pozwanych z dniem jego otwarcia, tj. śmierci W. F. przeszedł na nich ogół praw i obowiązków majątkowych zmarłego, w tym obowiązek spłaty wymagalnej pożyczki (art. 922 k.c.). Zgodzić się przy tym należy, że zgodnie z art. 1015 § 2 k.c. w brzemieniu obowiązującym od 18 października 2015 roku przyjęcie spadku nastąpiło z dobrodziejstwem inwentarza. Złożenia odmiennych oświadczeń spadkowych powód nie podnosił i nie udowodnił. Okoliczność ta, jak słusznie zauważył pełnomocnik powoda, ma jednak znaczenie dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego i nie wpływa na możliwość zasądzenia należnego roszczenia w całości. W myśl art. 1034 k.c. do chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe

Wobec powyższego pozwani ponoszą względem powoda solidarną odpowiedzialność za zaspokojenie wszystkich roszczeń wynikających z umowy pożyczki, w tym skapitalizowanych odsetek.

Pozwani uznali powództwo w zakresie 8600 zł i ostatecznie nie kwestionowali okoliczności faktycznych podanych przez stronę powodową. Swoją gotowość zwrotu jedynie uznanej kwoty argumentowali nieskorzystaniem z pozostałej kwoty 1400 zł. Pozwani zdają się zapominać, że spadkodawca pożyczył 10.000 zł, a fakt pobrania prowizji w wysokości 1400 zł nie tylko znajdował umocowanie w podpisanej przez W. F. umowie, ale również nie budzi wątpliwości co do dopuszczalności i skuteczności.

Niewątpliwe nagła śmierć pożyczkodawcy była zaskoczeniem do pozwanych, ale nie można mówić, że nie skorzystali oni z pożyczki skoro pokryła ona poprzednie zadłużenie spadkodawcy, a wypłacona gotówka nie została zwrócona. Powodowie nie wykazali również wprowadzenia spadkodawcy i jego małżonki przy zawierania umowy w błąd co do ubezpieczenia, co czyni ich zarzuty sprzeczności części roszczenia z zasadami współżycia społecznego nieuprawnionymi.

Chybiony jest także zarzut przedawnienia roszczenia.

W dacie orzekania w niniejszej sprawie obowiązywały już znowelizowane z dniem
9 lipca 2018 roku przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące przedawnienia roszczeń w stosunku
do konsumentów, którym w niniejszej sprawie niewątpliwie jest pozwany (art. 117 § 2 ¹ k.c.
w zw. z art. 22 ¹ k.c.).

Jak stanowi art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Zgodnie z § 2, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Stosownie do art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Natomiast przepis art. 118 k.c. stanowi, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przed 9 lipca 2018 roku przepis ten brzmiał następująco – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Stosownie zaś do art. 5 ust. 4 ustawy nowelizującej,
tj. ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104), roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Wobec powyższego Sąd był zobligowany zbadać z urzędu, czy roszczenie objęte powództwem w niniejszej sprawie jest przedawnione, czy też nie.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajduje 3-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. z uwagi na fakt, że roszczenie wierzyciela związane jest
z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odsetki za opóźnienie jako świadczenie okresowe podlegają również trzyletniemu terminowi przedawnienia. Roszczenie o odsetki przedawnia się przy tym najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 roku, IV CSK 134/05, LEX nr 607274).

Wobec powyższego, na datę wniesienia pozwu w dniu 5 czerwca 2018 roku roszczenie wymagalne najwcześniej w dniu 29 listopada 2015 roku nie było zatem przedawnione. Wniesienie niniejszego pozwu w myśl art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. przerwało bieg terminu przedawnienia należności.

Pozwani nie dokonali żadnych wpłat poza wskazanymi przez powoda, a zatem wysokość zaległości wynosi 12.324,28 zł i taką kwotę Sąd na podstawie wskazanych wyżej przepisów zasądził solidarnie od pozwanych wraz z odsetkami umownymi określonymi w umowie i regulaminie na czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym poczynając od dnia wniesienia powództwa, tj. od 5 czerwca 2018 roku, zgodnie z żądaniem pozwu i dyspozycją art. 481 k.c. i 482 k.c.. Sąd zastrzegł przy tym ograniczenie wysokości odsetek do wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Pozwani wnieśli o rozłożenie im spłaty na raty po 500 - 600 zł miesięcznie powołując się na trudną sytuację finansową. Pomimo sprzeciwu strony powodowej Sąd musiał rozważyć tu całokształt okoliczności sprawy i ocenić czy spełnione zostały przesłanki zastosowania dobrodziejstwa z art. 320 k.p.c. Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Dokonując takiej modyfikacji sposobu spełnienia świadczenia Sąd winien mieć na uwadze zapewnienie zobowiązanemu możliwości wykonania wyroku dobrowolnie, uwzględniając jego sytuację życiową i materialną, ale również interes wierzyciela i wcześniejszy sposób wywiązywania się dłużnika z zobowiązania.

Oczywistym jest, że rozłożenie należności na raty wpływa za prowadzoną przez powódkę działalność. Pozwani bezpośrednio po śmierci W. F. nie zwrócili wypłaconej gotówką części pożyczki aby zmniejszyć zadłużenie. Nie starali się o decyzję zarządu Kasy w zakresie utrzymania warunków umowy i odstąpienia od wymagalności roszczenia pomimo dopuszczenia takiej możliwości w regulaminie pożyczki. Pomimo wiedzy o zadłużeniu nie dokonywali praktycznie żadnych wpłat, również po otrzymaniu wezwań do zapłaty. Fakt, iż liczyli na uzyskanie środków od ubezpieczyciela, z którym pozostawali w sporze sądowym nie usprawiedliwia postawy pozwanych skoro wierzycielem był już inny podmiot – powodowy Fundusz. Sytuacja majątkowa pozwanych jest zróżnicowana. O ile sytuację K. F. można uznać za trudną, o tyle sytuacja jej dzieci na taką ocenę nie zasługuje, zwłaszcza sytuacja P. F.. Przy solidarnej odpowiedzialności pozwanych trudna sytuacja jednego z nich nie uzasadnia skorzystania z art. 320 k.p.c.. W tej sytuacji Sąd uznał, że w sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek i nie rozłożył zadłużenia pozwanych na raty w deklarowanej wysokości.

Na podstawie art. 319 k.p.c. Sad orzekł o ograniczeniu odpowiedzialności pozwanych do wartości stanu czynnego spadku po W. F..

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., nie znajdując podstaw do odstąpienia od obciążenia pozwanych kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c.. Pozwani jako przegrywający proces zobowiązani są do zwrotu powodowi poniesionych kosztów postępowania obejmujących 300 zł opłaty sądowej od pozwu, 3600 zł wynagrodzenia pełnomocnika w stawce minimalnej i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Koszty uzyskania odpisu postanowienia spadkowego w kwocie 23 zł nie stanowią kosztów niniejszego procesu, zwłaszcza, że odpis ten w oryginale nie został złożony, co świadczy o wykorzystaniu go do innych celów.

Wobec uznania roszczenia w zakresie kwoty 8600 zł Sąd nadał wyrokowi w tej części rygor natychmiastowej wykonalności, orzekając na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c..