Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 26 czerwca 2018 r., znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 26 czerwca 2018 r., znak: (...) w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy w wykonaniu wyroku Sądu z dnia 13 kwietnia 2018 r. o sygn. akt VII U 1648/17 do przyznania emerytury od 1 października 2014 r., tj. od daty określonej w wyroku Sądu w wysokości 3.222,09 zł (trzy tysiące dwieście dwadzieścia dwa złote 09/100) zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej,

2.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz odwołującej A. M. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1417/18

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2018 r. A. M. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 czerwca 2018 r, znak: (...) wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez orzeczenie, że przysługuje jej od dnia 13/10/2014 r. prawo do emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a tej ustawy tj. w kwocie (...),60 wraz z późniejszymi waloryzacjami. W uzasadnieniu odwołująca podniosła, że wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2018 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie w sprawie o sygn. akt VII U 1648/17 zmienił decyzję organu rentowego z dnia z dnia 16 grudnia 2014 r. znak: (...) w ten sposób, że przyznał A. M. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a tej ustawy. Na rozprawie w dniu 14/03/2018 r. Sąd zobowiązał organ rentowy do złożenia w terminie 7 dni hipotetycznego wyliczenia emerytury odwołującej wyliczonej na dzień 13/10/2018 r. na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a ustawy. W wykonaniu zobowiązania Sądu organ rentowy pismem z dnia 21/03/2018 r. dokonał wyliczenia wysokości emerytury, zgodnie z którym wysokość świadczenia na dzień 13/10/2014 r. emerytury obliczona została na kwotę 3233,60 zł. Tymczasem, jak zauważyła odwołująca zaskarżoną decyzją organ rentowy przyznał ubezpieczonej świadczenie od dnia 13/10/2014 r. w kwocie (...),73 co stanowi kwotę o 174,87 zł niższą niż pierwotnie obliczona przez organ rentowy i zasądzona przez Sąd Okręgowy. Określona przez organ rentowy zaniżona kwota świadczenia była następnie waloryzowana. Jednocześnie odwołująca wskazała, że zaskarżona decyzja dotknięta jest także nieważnością. Zgodnie z bowiem z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. nieważność decyzji zachodzi, gdy dotyczy ona sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Decyzja organu rentowego z dnia 16/12/2014 r. jest nie tylko decyzją ostateczną, ale także decyzją prawomocną, bowiem została merytorycznie zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 13 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygnaturze akt VII U 1648/17. Dlatego też wydawanie kolejnych decyzji w tej sprawie w „wykonaniu wyroku sądu" jest obarczona nieważnością. (odwołanie od decyzji k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie (...) § 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazywał, że zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017r., poz. 1778) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przysługuje odwołanie do właściwego sądu w terminie i według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Mający tu zastosowanie art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. głosi, że odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. Natomiast art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c. stanowi, że odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów i wniosków oraz podpis ubezpieczonego albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Powyższe ma umożliwić zidentyfikowanie zaskarżonej decyzji organu rentowego, ponieważ dopiero poprzez wydanie decyzji otwarta zostaje droga sądowa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.04.1997r. sygn. akt II UKN 85/97, OSNP 1998/2/60).

Zgodnie z treścią powołanego na wstępie art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji.

Natomiast zgodnie z § 3 wskazanego przepisu Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego.

Ubezpieczona dopiero w dniu 22.10.2018 r. wniosła odwołanie od decyzji organu rentownego z dnia 26.06.2018r., która została wysłana listem zwykłym w dniu 20.07.2018 r. (wraz z decyzją z dnia 11.07.2018r.). Jednocześnie organ rentowy wskazał, że hipotetyczne wyliczenie świadczenia w kwocie 3 233,60 zł. zostało dokonane na dzień osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego tj. na dzień 14.12.2008 r., Natomiast organ rentowy wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13.04.2018r., sygn. akt VII U 1648/17 przyznał emeryturę od 01.10.2014r. tj. od miesiąca złożenia wniosku o świadczenie (odwołanie od decyzji k. 10 – 10v.).

Pismem z dnia 18 stycznia 2019 r. (data prezentaty) pełnomocnik odwołującej wskazał, iż wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania jest całkowicie bezpodstawny, albowiem zgodnie z art. 71a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład może przesyłać decyzje listem zwykłym jednakże w razie sporu ciężar dowodu doręczenia decyzji spoczywa na Zakładzie. Zdaniem pełnomocnika odwołującej organ rentowy błędnie interpretuje rzekomą datę nadania jako datę doręczenia (pismo procesowe z dnia 18 stycznia 2019 r. k. 16 – 16v.).

W piśmie procesowym z dnia 12 lutego 2019 r. organ rentowy podtrzymał stanowisko i wniósł o odrzucenie odwołania jednocześnie wskazują, że zaskarżona decyzja została wysłana listem zwykłym w dniu 20 lipca 2018 r. , natomiast odwołanie z dnia 22 października wpłynęło do Oddziału w dniu 29 października 2018 r. W ocenie organu rentowego przekroczenie terminu na wniesienie odwołania jest nadmierne (k. pismo z dnia 12 lutego 2019 r. k. 15 – 25v.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona, urodzona w dniu (...), decyzją Organu rentowego z dnia 25 listopada 2003 roku otrzymała prawo do wcześniejszej emerytury. Emerytura została przyznana Ubezpieczonej od dnia 14 grudnia 2003 r. (dowód: akta emerytalne ZUS, decyzja k. 5 tom I). Wypłata emerytury została zawieszona do czasu przedłożenia zaświadczenia stwierdzającego zaprzestanie pobierania zasiłku przedemerytalnego.

Następnie decyzją z dnia 29 grudnia 2003 r. organ rentowy podjął wypłatę emerytury (decyzja – k. 11 akt rentowych tom I). Emerytura podlegała waloryzacji decyzją z dnia 16 marca 2004 r., 14 marca 2006 r. 12 marca 2008 r., 16 marca 2009 r., 15 marca 2010 r., 15 marca 2011 r. (k. 13-18 akt rentowych tom I)

W dniu 13 października 2014 r. Ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie emerytury z tytułu doliczenia stażu pracy na podstawie art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczona wskazała, iż od dnia 1 czerwca 2014 r. do dnia 7 września 2014 r. wykonywała umowę zlecenia i podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (dowód: k. 1 – 3 akta emerytalne tom II).

Decyzją z dnia 16 grudnia 2014 r. Organ rentowy odmówił przyznania Ubezpieczonej prawa do emerytury na podstawie art. 27 w związku z art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) wskazując, że Ubezpieczona pobiera emeryturę od roku 2003., wiek emerytalny w wymiarze 60 lat osiągnęła przed przyznaniem świadczenia, (dowód: k. 8 akta emerytalne tom II).

W dniu 4 lipca 2016 r. Ubezpieczona złożyła odwołanie od decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez jego błędną wykładnię, oraz wniosła o zmianę decyzji przez uznanie, że Ubezpieczonej przysługuje prawo do emerytury ustalonej na podstawie art. 27 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia wniosku o świadczenie, tj. w dniu 13 października 2014 r.

W dniu 28 lipca 2016 r. organ rentowy wydał decyzję o nr (...), w której obliczył wysokość kapitału początkowego A. M., a następnie decyzją z dnia 2 sierpnia 2016 r. przyznał odwołującej się prawo do emerytury od 1 maja 2015 r. W decyzji wskazano, że była ona skutkiem rozpoznania wniosku z dnia 13 października 2014 r. Jednocześnie uchylono decyzję z dnia 16 grudnia 2014 r. (k. 24, 28 akt rentowych tom II).

Kolejną decyzją z dnia 22 sierpnia 2016 r. organ rentowy przyznał odwołującej się prawo do emerytury od 1 października 2014 r. (k. 30 akt rentowych tom II).

W toku postepowania przed Sądem Okręgowym w sprawie o sygn. akt VII U 1648/17 organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia emerytury na dzień 13 października 2014 r. na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy emerytalnej bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a. i wskazał, iż wysokość tak ustalonego świadczenia wynosi 3233,60 zł (k. 86 pismo procesowe organu ( pismo z dnia 22 marca 2018 r. k.86 akt rentowych, tom II)

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 13 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt VII U 1648/17 Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 16 grudnia 2014 r. w ten sposób, że przyznał A. M. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a tej ustawy. Wyrok jest prawomocny (k. 127 – 139).

Decyzją dnia 26 czerwca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, znak (...) wykonując wyrok sądu z dnia 13 kwietnia 2018 r. przyznał emeryturę od 01 października 2014 r., tj. od daty określonej w wyroku sądu w kwocie 3058,73 zł, Jednocześnie organ rentowy wskazał, iż podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Przy czym kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 23728,15 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 609734,98 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 207,10 m-cy. ZUS wskazał ponadto, że Emerytura po waloryzacji przysługuje w kwocie: od 01 marca 2015 r. - 3094,73 zł. od 01 marca 2016 r. - 3102,16 zł, od 01 marca 2017 r. -3115,81 zł od 01 marca 2018 r.-3208,66 zł. Od 1 sierpnia 2018 r. obliczona emerytura brutto wynosi 3208,66 zł, Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 2636,88 zł (decyzja z dnia 26 czerwca 2018 r. k. 112 akt rentowych, Tom II).

W dniu 29 października 2018 r. A. M. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 czerwca 2018 r., znak: (...)inicjując postepowanie w niniejszej sprawie (odwołanie k. 3 a.s).

Decyzją z dnia 11 lipca 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję o ponownym ustaleniu wysokości emerytury ustalając ją na kwotę 3222,09 zł przy czym ustalił tę wysokość od dnia 1 października 2017 r. Jednocześnie ZUS wskazał, iż kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 23728,15 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 609734,98 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 196,60 m-cy, wyliczona kwota emerytury wynosi 3222,09 zł. (decyzja z dnia 11 lipca 2018 r. k. 115 a.r. tom II). Pomiędzy zaskarżoną decyzją o wysokości emerytury (3.058,73 złotych) z dnia 26 czerwca 2018 r. (...) (k.112-113 akt rentowych), a kolejną decyzją z dnia o wysokości emerytury (3.222,09 złotych) z dnia 11 lipca 2018 r. (...) (k.115-116 akt rentowych) znajduje się mail z dnia 9 lipca 2018 r. wygenerowany przez automat (z powiązany incydentem (...)) wskazujący, iż kwota emerytury w wysokości 3.222,09 złotych jest kwotą obliczoną na dzień 1 października 2014 r. (609.734,98 zł + 23.728,15 zł / 196,60).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest częściowo zasadne

Na wstępie rozważań należy odnieść się do kwestii odrzucenie odwołania, którego domagał się organ rentowy z uwagi na jego zdaniem nadmierne przekroczenie terminu na wniesienie odwołania przez odwołującą. Zgodnie z art. 71a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (w dalszej części uzasadnienia zwanej ustawą o sus - tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.), co do zasady ZUS może przesyłać pisma i decyzje listem zwykłym. W takiej sytuacji w razie sporu ciężar dowodu doręczenia pisma lub decyzji doręczanych w ten sposób spoczywa na Zakładzie. Należy podkreślić, iż decyzja organu rentowego, od której odwołała się A. M. została wysłane do odwołującej się listem zwykłym, a nie przesyłką poleconą, zatem ciężar dowodu, iż odwołanie zostało dokonane z przekroczeniem miesięcznego terminu wynikającego z (...) § 1 k.p.c. obciąża ZUS. Organ rentowy nie przedstawił na powyższą okoliczność żadnego dowodu, poza gołosłownym twierdzeniem, iż decyzja z dnia 26 czerwca 2018 r. została wysłana listem zwykłym w dniu 20 lipca 2018 r. (wraz z decyzją z dnia 11 lipca 2018 r.). Zatem w ocenie Sądu okoliczność, iż brak jest dowodu doręczenia przesyłki zawierającej decyzję organu rentowego nie może powodować dla ubezpieczonego negatywnych skutków.

Istotą sporu było prawidłowe obliczenie podstawy emerytury, albowiem odwołująca kwestionowała jego wysokość.

Jak wynika z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 13 kwietnia 2018 r., zgodnie z którym Sąd ten zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 16 grudnia 2014 r. w ten sposób, że przyznał A. M. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych bez pomniejszania wysokości emerytury na podstawie art. 55a tej ustawy.

Zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

Po myśli natomiast art. 26 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Zgodnie z ust. 2 wyżej wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. W ust. 3 określono, iż średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach. Zgodnie z ust. 4 Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2. Ustęp 5 stanowi, iż Tablice, o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6. Po myśli ust. 6 jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Zgodnie zaś z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym było, że Ubezpieczona osiągnęła już wymagany przez art. 27 wiek emerytalny, kontynuowała ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu tego wieku oraz złożyła wniosek o przyznanie na jej rzecz emerytury kapitałowej po dniu 31 grudnia 2008 r. tj. w dniu 13 października 2014 r. Odwołująca, w dniu złożenia wniosku miała ukończone 65 lat i 9 miesięcy, nie zaś jak przyjął organ rentowy 10 miesięcy (14 grudnia 1948 r. data urodzenia odwołującej się).

Zgodnie z art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.),
w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3.

Wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego został złożony przez odwołującą w dniu 13 października 2014 r. W związku z tym Sąd zważył, że organ rentowy w zaskarżonej decyzji z dnia 26 czerwca 2018 r. nr (...) (będącej przedmiotem niniejszego postępowania) prawidłowo ustalił prawo do przeliczenia emerytury ubezpieczonej od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek tj. od dnia 1 października 2014 r., nieprawidłowo zaś określił wysokość emerytury, o czym poniżej.

Sąd Okręgowy zważył natomiast, iż w kolejnej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. decyzji z dnia 11 lipca 2018 r. nr (...) (nie będącej przedmiotem niniejszego postępowanie, gdyż profesjonalny pełnomocnik nie rozszerzył odwołania na kolejną decyzję organu) data ta została określona w sposób nieprawidłowy, albowiem organ rentowy ustalił wysokość emerytury w wysokości 3.222,09 złotych od dnia 1 października 2017 r. Podkreślić należy, iż pomiędzy zaskarżoną decyzją o wysokości emerytury (3.058,73 złotych) z dnia 26 czerwca 2018 r. (...) (k.112-113 akt rentowych), a kolejną decyzją z dnia o wysokości emerytury (3.222,09 złotych) z dnia 11 lipca 2018 r. (...) (k.115-116 akt rentowych) znajduje się mail z dnia 9 lipca 2018 r. wygenerowany przez automat (z powiązany incydentem (...)) wskazujący, iż kwota emerytury w wysokości 3.222,09 złotych jest kwotą obliczoną na dzień 1 października 2014 r. (609.734,98 zł + 23.728,15 zł / 196,60).

W zaskarżonej decyzji z dnia 26 czerwca 2018 r. organ rentowy dokonał nieprawidłowego obliczenia w zakresie podstawy emerytury, albowiem przyjął niewłaściwą wartość średniego dalszego trwanie życia. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25 marca 2008 r. (M.P.Nr 26, poz. 259) średnie dalsze trwanie życia kobiet i mężczyzn, którzy osiągnęli wiek emerytalny 65 lat i odpowiednio 9 miesięcy wynosi 196,6 m-cy (średnie dalsze trwanie życia w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego- rok urodzenia odwołującej się 14 grudnia 1948 r.; 14 grudnia 2008 r. – data osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, 13 października 2014 r. data złożenia wniosku o emeryturę, w dniu złożenia wniosku o emeryturę odwołująca miała ukończone 65 lat i 9 miesięcy, nie zaś jak przyjął organ rentowy 10 miesięcy- w dniu złożenia wniosku o emeryturę - średnie dalsze trwanie życia wynosiło 207,10 miesiąca). Podkreślić należy, iż niezależnie od tego, która tablica średniego dalszego trwania życia stosowana jest przy obliczaniu emerytury (tj. obowiązująca w dniu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego czy też obowiązująca w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę), średnie dalsze trwanie życia ustalane jest dla wieku, w którym osoba ubezpieczona przechodzi na emeryturę. Odwołująca, w dniu złożenia wniosku miała ukończone 65 lat i 9 miesięcy.

Zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń brzmieniu sprzed nowelizacji społecznych: „Jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art . 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3 wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn”. Po nowelizacji od 1 października 2017 r. (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. nr 1270 ) art. 26 ust. 6 stanowi, iż jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Dodany do ustawy emerytalnej przepis art. 26 ust. 6 umożliwia zastosowanie do obliczenia emerytury średniego dalszego trwania życia wynikającego z ogłoszonej przez Prezesa GUS tablicy, obowiązującej w dniu osiągnięcia przez wnioskodawcę powszechnego wieku emerytalnego, nawet jeśli wystąpił on z wnioskiem o przyznanie emerytury w okresie, w którym obowiązywała już nowa tablica średniego dalszego trwania życia. Przepisy te weszły w życie z dniem 1 maja 2015 r. (tj. przepisy ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 552).

Zatem określona w zaskarżonej decyzji z dnia 26 czerwca 2018 r. wartość 207,10 m-cy (średniego dalszego życia, nie zaś 196,69 m-cy) została ustalona nieprawidłowo. Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył, iż prawidłowo obliczona wysokość emerytury na podstawie art. 26 wynosi [(składki zaewidencjonowane na koncie z uwzględnieniem waloryzacji) tj. 23.728,15 zł + (zwaloryzowany kapitał początkowy) tj. 609.734,98 zł] (równa się łącznie 633.463,13 zł / (podzielone przez )196,60 (średnie dalsze trwanie życia) = 3222,09 zł (kwota świadczenia).

Wobec tego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 26 czerwca 2018 r., znak: (...)w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy w wykonaniu wyroku Sądu z dnia 13 kwietnia 2018 r. o sygn. akt VII U 1648/17 do przyznania emerytury od 1 października 2014 r., tj. od daty określonej w wyroku Sądu w wysokości 3.222,09 zł zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej (pkt 1 wyroku).

Biorąc pod uwagę, iż odwołująca wnosiła o zmianę decyzji poprzez ustalenie, iż przysługuje jej prawo do emerytury w wysokości 3233,60 zł, odwołanie należało oddalić ponad kwotę ustaloną w pkt 1 wyroku (pkt 2 wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 oraz z 2016 r. poz. 1667), zmienionego następnie rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 września 2017 r., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz odwołującej A. M. kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 3 wyroku).