Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Witkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Cieślińska – Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 r. w Warszawie, na rozprawie

sprawy z powództwa G. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej

o ochronę dób osobistych i zadośćuczynienie

1.  oddala powództwo w całości;

2.  odstępuje od obciążania powoda zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego;

3.  nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III C 987/11

UZASADNIENIE

G. G. złożył w dniu 23 września 2011 r., pozew skierowany przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej, w którym wnosił na podstawie art. 23 i 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w związku z naruszeniem art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji RP o zobowiązanie pozwanego do zaniechania dziania naruszającego dobra osobiste powoda oraz usunięcia skutków już powstałego naruszenia tj. do przeniesienia powoda do jednostki penitencjarnej bądź celi, w której dobra osobiste powoda nie byłyby naruszane, zobowiązanie pozwanego do przeproszenia powoda za dokonane już naruszenia dóbr osobistych, których skutków nie da się usunąć poprzez zamieszczenie na koszt pozwanego w ciągu 7 dni od uprawomocnienia się wyroku, na stronie internetowej (...) (www.(...)) w dziale „Ogłoszenia i komunikaty” czcionką V., rozmiar „small” z pojedynczą interlinią tekstu: „Wyrażam ubolewanie, że Centralny Zarząd Służby Więziennej dopuścił do naruszenia dób osobistych Pana G. G. poprzez umieszczanie go w jednostkach penitencjarnych nie spełniających standardów cywilizowanego państwa i za wszystkie wyrządzone Panu G. G. szkody niematerialne szczerze przepraszam”, dostępnego na stronie przez 30 dni, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty w wysokości 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego kwoty 5.000 zł na cel społeczny: na rzecz Fundacji (...), KRS (...) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki z zapłatą oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że jednostki penitencjarne, w których odbywał i odbywa karę pozbawienia wolności od dnia 14 maja 2005 r. naruszały jego dobra osobiste poprzez umieszczanie go w celach niespełniających szereg wymogów, w tym: odpowiedniej powierzchni, wydzielenia kącika sanitarnego, stosownego oświetlenia, wentylacji, sprawnego ogrzewania pomieszczenia. W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności brakowało mu także środków czystości i higieny osobistej, a także umożliwiano mu kąpiel tylko raz w tygodniu, co wobec braku wentylacji i wilgoci w celach, miało być szczególnie uciążliwe. Ponadto powód wskazał, że jako osoba niepaląca umieszczany był w celach z osobami palącymi, a także podniósł, że nie zapewniono mu odpowiedniej opieki medycznej w związku z urazem stawu kolanowego. Nie stosowano także przepisywanych mu zaleceń dietetycznych. W ocenie powoda, wszystkie te okoliczności stanowić miały o naruszeniu jego dóbr osobistych, takich jak zdrowie, część w znaczeniu czci wewnętrznej, prawa do prywatności i intymności. /k.2 – pozew/

Pozwany Skarb Państwa – Dyrektor Generalny Służby Więziennej złożył odpowiedź na pozew, w której wniosła o oddalenie powództwa wraz z zasądzeniem od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda za okres sprzed 16 sierpnia 2008 r., a także wskazał, że powód nie wykazał, aby w jakikolwiek sposób doszło do bezprawnego działania funkcjonariuszy Służby Więziennej wobec niego, oraz że działania te doprowadziły do powstania u niego szkody, jak również nie wykazał, na czym szkoda ta miałaby polegać. /k.98 – odpowiedź na pozew/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. przebywał w jednostkach penitencjarnych m.in. w następujących okresach:

w Areszcie Śledczym W. (...):

- od 14 maja 2005 r. do 12 września 2005 r.;

- od 24 listopada 2005 r. do 13 czerwca 2007 r.;

- od 27 lipca 2007 r. do 25 października 2007 r.;

w Areszcie Śledczym W. (...):

- od 12 września 2005 r. do 14 listopada 2005 r.;

- od 19 marca 2008 r. do 23 kwietnia 2008 r.;

w Areszcie Śledczym w B.:

- od 13 czerwca 2007 r. do 27 lipca 2007 r.;

w Zakładzie Karnym w I.:

- od 25 października 2007 r. do 19 marca 2008 r.;

- od 19 stycznia 2008 r. do 20 stycznia 2010 r.;

w Areszcie Śledczym W. (...):

- od 24 kwietnia 2008 r. do 13 sierpnia 2008 r.;

- od 20 stycznia 2010 r. do 21 kwietnia 2010 r.;

w Zakładzie Karnym w K.:

od 20 stycznia 2010 r. do 21 kwietnia 2010 r.

w Zakładzie Karnym w P.:

- od 21 czerwca 2010 r. do 29 września 2010 r.;

w Zakładzie Karnym we W.:

- od 29 września 2010 r. do chwili obecnej.

/okoliczności bezsporne/

W Areszcie Śledczym W. (...) powód przebywał m.in. w celi dla niepalących ze świadkiem A. S. (lata 2005-2006) oraz innymi osadzonymi, łącznie w 8 osób. W celi był wydzielony kącik sanitarny z zimną wodą, ale panowała wilgoć, na ścianach była pleśń i odczuwalny nieprzyjemny zapach. W okresie zimowym cela nie była wystarczająco ogrzewana, a okna przymarzały i nie można było wietrzyć pomieszczenia.

Powód przebywał także w celi 4 osobowej wraz ze świadkiem I. C. (lata 2005-2006). Jak wskazał świadek, cela była wyremontowana, miała wydzielony kącik sanitarny z dostępem do zimnej wody, a także odpowiednią ilość wyposażenia. Według zeznań świadka pomimo, iż cela ta była dla palących, powód był zadowolony z przebywania w niej. Osadzonym zapewniano środki higieny i czystości. Mogli oni korzystać z godzinnego spaceru dziennie i z zajęć w świetlicy. Placówka nie zapewniała jednak wystarczającej pomocy medycznej. /zeznania świadka A. S. k 309 - 311, zeznania świadka I. C. k 604 - 605, zeznania powoda k 505 – 510 i k 533- 540v/

W Zakładzie Karnym w I. powód przebywał m.in. w celi dla niepalących z świadkiem K. M. (1) (lata 2008-2009) oraz M. Ś. ( ok. 2009-2010). Jednostka penitencjarna zapewniała więźniom papier toaletowy, maszynkę do golenia, mydło i inne środki higieniczne. Dodatkowo na wniosek otrzymywali środki czystości do utrzymania porządku w celi. Osadzeni w celi mieli stały dostęp do zimnej wody, kącik sanitarny był wydzielony zasłonką. Cela była mała, osadzeni mieli problemy z poruszaniem się po niej. Powód miał problemy z kolanem, na stałe korzystał ze stabilizatora. Korzystał też z pomocy lekarskiej w Zakładzie Karnym, ale narzekał na nią. Miał przydzieloną specjalną dietę i spożywał inne posiłki niż pozostali osadzeni w celi. Powód mógł uczestniczyć w zajęciach sportowych i kulturalno-oświatowych, a także w praktykach religijnych. Jak wskazał świadek M. Ś., osadzeni mieli możliwość zgłaszania problemów dyrektorowi albo wychowawcom, ale powód takich nie zgłaszał, nie uskarżał się na nic. /zeznania świadka K. M. (1) k 258 - 259, zeznania świadka M. Ś. k 1085, zeznania powoda k 505 – 510 i k 533- 540v/

/

W Zakładzie Karnym w P. powód przebywał w celi dla niepalących wraz z 4 innymi osadzonymi, w tym świadkiem A. L.. Zamieszkiwana przez niego cela posiadała wydzielony kącik sanitarny, oddzielony płytą i kotarą, wraz z lustrem i półką oraz dostępem do zimnej wody. Osadzeni otrzymywali raz w miesiącu papier toaletowy, mydło, maszynkę do golenia i paczkę proszku, a także środki do czyszczenia celi. Nie była ona od wielu lat remontowana i panowała w niej wilgoć, ale nie było w niej żadnych insektów ani nikt nie chorował na świerzb. Raz w tygodniu więźniom przysługiwał ciepły prysznic w łaźni. Jak wynika z zeznań świadka A. L., w trakcie pobytu w tej jednostce penitencjarnej powód uskarżał się na dolegliwości związane z urazem kolana i narzekał na pomoc medyczną. Składał w związku z tym skargi i nalegał na przeniesienie do pawilonu w Zakładzie Karnym, w którym panowały lepsze warunki. Korzystał ze świetlicy i spacerów, ale starał się oszczędzać kolano. Miał za to możliwość gry w ping ponga, oglądania telewizji, czytania gazet i książek. /k.176 – zeznania świadka A. L. k 176 - 176v, zeznania powoda k 505 – 510 i k 533- 540v/

/

W Zakładzie Karnym we W. powód przebywał w celach ze świadkiem D. S. (październik i listopada 2010 r.) oraz A. D. (po 2012 r.) Przez około 3 tygodnie z powodem przebywał w celi także świadek S. P. (2011 r.) oraz ok. 2 tygodni świadek T. K. (ok. 2013 r.) Wszystkie cele, w których przebywał powód posiadały wydzielony ścianą kącik sanitarny ze stałym dostępem do zimnej wody oraz ciepłej wody 3 razy dziennie, po posiłkach. Osadzonym wydawane były raz w miesiącu środki higieniczne i czyszczące. Pomimo tego, w celi panował zaduch i wilgoć, utrzymywał się nieprzyjemny zapach. Każda cela wyposażona była w taki sam sprzęt – łóżka, taborety, szafki. Powód czasowo przebywał w celi z osobami palącymi, na co się uskarżał i składał skargi na warunki bytowe. Wedle zeznań świadków, powód często kłócił się z pracownikami jednostki penitencjarnej. W tym Zakładzie Karnym przebywa też świadek P. M., który pracuje w dziale kwatermistrzowskim. Jego zeznania potwierdziły, że w celach istnieją problemy z wentylacją, a w związku z czym, także z wilgocią. Zgodnie z wiedzą ww. świadka, wyposażenie w gabinecie lekarskim jest odpowiednie do wymogów wynikających z rozporządzeniem ministra, ponieważ świadek sam był odpowiedzialny za sporządzanie listy. Jednakże przez pewien czas w latach 2010-2014 opieka medyczna nie była odpowiednia, gdyż sprawował ją lekarz w podeszłym wieku. W trakcie pobytu w ww. jednostce penitencjarnej powód nosił na nodze stabilizator z uwagi na problemy z kolanem oraz korzystał wielokrotnie z opieki medycznej, na którą często narzekał. Z zeznań świadka T. K. wynika, iż dieta zapewniana osadzonym była odpowiednia, a posiłki były wydawane ciepłe Jadłospis akceptowany był przez dietetyka, a każdy posiłek ważony i porcjowany przez osadzonych posiadających aktualne badania. /k.437 – zeznania świadka D. S. k 437 - 438, zeznania świadka S. P. k 673 – 673v, zeznania świadka A. D. k 1122, św. P. M. k 1120 – 1121v, zeznania św. T. K. k 1363, zeznania powoda k 505 – 510 i k 533- 540v/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań ww. świadków, którym w całości przypisał walor wiarygodności oraz na podstawie zeznań powoda, które zostały uznane za wiarygodne tylko w takim zakresie w jakim znalazły potwierdzenie w innych przeprowadzonych przez Sąd dowodach, bowiem był on zainteresowany rozstrzygnięciem sporu na swoją korzyść, co nakazywało pewną ostrożność przy ocenie jego zeznań. Zeznania powoda, wobec nie przedłożenia przez niego żadnych innych dowodów na ich potwierdzenie pozostały gołosłowne, w szczególności w części dotyczącej opieki medycznej w jednostkach penitencjarnych, bowiem przesłuchani przez Sąd świadkowie nie posiadali wiedzy dotyczącej przebiegu leczenia powoda czy też ewentualnych nieprawidłowości w udzielanej mu pomocy medycznej. Sąd nie posługujący się wiedzą specjalistyczną w zakresie medycyny nie mógł sam poczynić ustaleń na podstawie przedłożonej przez powoda skromnej dokumentacji medycznej i tym samym powiązać potencjalnie zachodzących zmiany w zdrowiu powoda z odbywaniem kary pozbawienia wolności.

Zeznania świadka J. B. okazały się nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, bowiem świadek ów nie pamiętał, aby przebywał w jednej celi z powodem i nie pamiętał jego nazwiska. Z analogicznych przyczyn, przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadka T. J. oraz świadka K. M. (2). /zeznania świadka J. B., zeznania świadka T. J./

W przeprowadzanym postępowaniu dowodowym Sąd pominął zeznania pozostałych powołanych przez powoda świadków, gdyż pomimo wezwania Sądu, powód nie przedstawił ich aktualnych adresów zamieszkania.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo zgłoszone w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Za zasadny Sąd uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia części roszczeń na podstawie art. 442 ¹ §1 k.c. z uwagi na upływ trzyletniego terminu od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia.
W orzecznictwie przyjmuje się, że wymieniony przepis obejmuje przedawnienie żądania zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia za krzywdę. Z kolei z treści art. 120 § 1 zdanie pierwsze k.c. wynika, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl § 2 cytowanego przepisu bieg przedawnienia roszczeń o zaniechanie rozpoczyna się od dnia, w którym ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, nie zastosował się do treści roszczenia. Jak podkreślił Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. I ACa 771/09 termin przedawnienia roszczenia nierozerwalnie związany jest z ustaleniem daty wymagalności tego roszczenia, zaś zadośćuczynienie należne jest za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, których doznał powód: te, które odczuwał w przeszłości, aktualne i te, które będzie odczuwał do końca życia /…/. Przedawnienie odnosi się do roszczeń wymagalnych /…/. Zadośćuczynienie zaś ze swej istoty co do zasady uwzględniać winno wszystkie cierpienia, jakie łączą się z konkretnym czynem.

W niniejszej sprawie powód powoływał się na krzywdę, jakiej doznał
w trakcie pobytu w jednostkach penitencjarnych zarządzanych przez pozwanego, a zatem wymagalność roszczenia konkretyzowała się w kolejnych dniach pobytu w tych jednostkach. Biorąc pod uwagę fakt, że niniejszy pozew został złożony w dniu 23 września 2011 roku, zaś powód wiąże swoje roszczenia w przedziale czasowym rozpoczynającym się w 2005 r., roszczenia powoda sięgające okresu sprzed dnia 23 września 2008 r. uległy przedawnieniu. Za zasadny należało zatem uznać podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia części roszczeń. W związku z tym, dalsze rozważania dotyczyć będą jedynie pobytu powoda w Areszcie Śledczym W. (...) oraz Zakładach Karnych w I., P., K. oraz we W..

Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Stosownie zaś do art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Z kolei art. 448 k.c. stanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Jak trafnie wskazywał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie I ACa 1150/06 (wyrok z dnia 24 lipca 2008 r., OSAW 2008/4/110) w przypadku naruszenia dóbr osobistych bezprawnym działaniem sprawcy, pokrzywdzonemu przede wszystkim przysługują środki o charakterze niemajątkowym przewidziane w art. 24 k.c., a w przypadku, gdy działanie naruszyciela jest także zawinione, środki o charakterze majątkowym o których stanowi art. 448 k.c. Warto zwrócić uwagę, iż obydwa roszczenia mają charakter samodzielny i pokrzywdzonemu przysługuje prawo ich wyboru, lecz sądowi pozostawiona jest ocena celowości przyznania ochrony w żądanej formie, jej adekwatności. Przy żądaniu przyznania odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego podstawowym kryterium oceny sądu winien być rozmiar ujemnych następstw w sferze psychicznej pokrzywdzonego, bowiem celem przyznania ochrony w formie majątkowej jest zrekompensowanie i złagodzenie doznanej krzywdy moralnej. Z tych też względów sąd jest zobowiązany ustalić zakres cierpień pokrzywdzonego, a przy ocenie tej przesłanki nie może abstrahować od wszystkich okoliczności towarzyszących powstaniu krzywdy. Znikomość ujemnych następstw może być podstawą oddalenia powództwa o przyznanie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należało ustalić, czy w trakcie pobytu w jednostce penitencjarnej doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a jeśli tak, jakie były to dobra.

Warto podkreślić, że zarówno w piśmiennictwie jak i w judykaturze utrwalone jest stanowisko, zgodnie z którym przy ocenie zaistnienia naruszenia dobra osobistego należy posługiwać się kryteriami natury obiektywnej, nie zaś jedynie subiektywnymi odczuciami osoby występującej o przyznanie ochrony. W wyroku z dnia 26 października 2001 r. (V CKN 195/01, LEX nr 53107) Sąd Najwyższy stwierdził, że ocena, czy cześć człowieka została zagrożona bądź naruszona, musi być dokonana przy stosowaniu kryteriów obiektywnych. Istotne jest bowiem nie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale obiektywna reakcja opinii publicznej. Ponadto, nie każdy przypadek dyskomfortu psychicznego, ja to zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie (uzasadnienie wyroku z dnia 8 maja 2009 r. w sprawie VI ACa 1242/08), spowodowany bezprawnym zachowaniem się innej osoby, jest wystarczającą podstawą do poszukiwania ochrony sądowej dóbr osobistych, bowiem należy mieć na uwadze również zobiektywizowaną ocenę zewnętrzną. Konieczne jest również zachowanie proporcji oraz umiaru i nie można nadużywać instrumentów prawnych właściwych tej ochronie do przypadków drobnych, opierających się w głównej mierze na subiektywnych odczuciach zainteresowanego, gdyż taki sposób postępowania prowadziłby do deprecjonowania samego przedmiotu ochrony. Należy mieć na względzie, że do istoty osadzenia w jednostce penitencjarnej należy pewne ograniczenie praw i wolności jednostki. Trudno oczekiwać, aby warunki bytowe, sanitarne i socjalne panujące w jednostkach penitencjarnych mogły odpowiadać warunkom, które jednostka może samodzielnie kreować pozostając na wolności. Kara pozbawienia wolności stanowić ma pewną dolegliwość. Obowiązkiem władz publicznych jest jednak zapewnienie osadzonemu humanitarnego wykonania kary pozbawienia wolności, z poszanowaniem jego godności, praw i wolności obywatelskich. Ograniczenie tych wolności może wynikać z przepisów prawa i wydanego na ich podstawie prawomocnego orzeczenia. Powód powinien mieć w związku z powyższym świadomość, iż warunki panujące w jednostkach penitencjarnych odbiegać będą od przyjętych przez niego standardów bytowych.

W niniejszej sprawie powód wskazywał, że cele, w których przebywał, były źle oświetlone i przebywały w nich osoby palące. Również warunki sanitarne miały nie odpowiadać ogólnie przyjętym standardom. Cele miały być przeludnione, a powierzchnia która przypadała na jednego osadzonego, miała mieć mniej niż wymagane przepisami 3 m ². Zdaniem powoda, także opieka medyczna, jaką zapewniały mu jednostki penitencjarne nie była odpowiednia i doprowadziła do pogorszenia się jego stanu zdrowia. Powód wskazał, że na skutek ww. działań i zaniechań doszło do naruszenia jego dóbr osobistych takich jak zdrowie, cześć w znaczeniu wewnętrznym, prawo do prywatności i intymności

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Jak podkreślał Sąd Najwyższy, twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001, I PKN 660/00). Zatem to na powodzie, reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania przytaczanych przez niego działań jednostek penitencjarnych, w których upatruje naruszenia dóbr osobistych, a także udowodnienia krzywdy, jaką w swojej ocenie poniósł.

W ocenie Sądu w niniejszej nie można mówić o naruszeniu dóbr osobistych powoda. Powód nie udowodnił bowiem, że w okresie odbywania kary pozbawienia wolności w jednostkach penitencjarnych przebywał w przeludnionej celi. W powyższych placówkach nie ma także problemów z dostępem do środków czystości, opieki medycznej, czy leków, o czym świadczą zeznania świadków powołanych w sprawie. Powód nie zdołał też wykazać, że w istocie w jednostkach, w których przebywał, panowały warunki urągające jego czci i naruszające jego prawo do prywatności. Brak jest dowodów na stan faktyczny jaki został przedstawiony w pozwie. Przedstawione przez świadków niedogodności wynikają z osadzenia ich w jednostkach penitencjarnych. Zdaniem Sądu, o czystość i porządek w celach winny dbać osadzeni. Zakłady Karne jak i Areszty Śledcze mogą im jedynie zapewnić środki umożliwiające zachowanie porządku, jednak to w gestii samych więźniów pozostaje odpowiedni poziom dbałości o powierzone im mienie i pomieszczenia. Nie mogą więc oni upatrywać potencjalnie występującej wilgoci, zagrzybienia czy insektów w zaniechaniu funkcjonariuszy, skoro efekty te są konsekwencją nieprawidłowego zachowania samych osadzonych. Nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu, iż nie można podzielić twierdzeń powoda o osadzeniu go w niegodziwych, nieludzkich warunkach. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że powód w okresie osadzenia miał zapewnione miejsce do spania, bezpłatne wyżywienie o odpowiedniej wartości odżywczej, bezpłatną opiekę medyczną, dostęp do zajęć kulturalno-oświatowych. Strona powodowa podniosła, iż w orzeczeniach ETPC najczęściej zwracano uwagę na złe warunki sanitarne, niehigieniczność i brak prywatności przy korzystaniu z urządzeń sanitarnych, permanentną niemożliwość zaspokojenia potrzeby snu spowodowaną niewystarczającą ilością łóżek jak i nieustannie zapalonym światłem czy panującym hałasem, niedostateczne oświetlenie uniemożliwiające czytanie, warunki prowadzące do rozprzestrzeniania się chorób bądź brak możliwości leczenia. Trybunał uwzględniał skumulowany efekt tych warunków, a także specyficzne zarzuty podnoszone przez skarżących. W przedmiotowej sprawie nie nastąpiło nagromadzenie wielu negatywnych czynników, co więcej istnienie większości z nich zostało przez Sąd zanegowane. Nie można więc na gruncie przedstawionego stanu faktycznego oprzeć się na orzeczeniach trybunałów międzynarodowych, czy też normach prawa międzynarodowego, gdyż w niniejszym postępowaniu nie wykazano naruszeń przytaczanych przez powoda, lub są one usankcjonowane prawnie odpowiednimi regulacjami niebudzącymi wątpliwości co do ich legalności.

Reasumując, zdaniem Sądu brak było podstaw do uznania, że w jednostkach penitencjarnych podlegających pozwanemu naruszane były dobra osobiste osadzonych, w tym powoda, wobec czego powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 102 k.p.c., Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu strony przeciwnej. W ocenie Sądu charakter dochodzonego przez powoda roszczenia – o ochronę dóbr osobistych, jak również jego sytuacja majątkowa przemawiała za odstąpieniem od obciążania powoda kosztami procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w przepisie art. 98 k.p.c. W pkt III sentencji wyroku, na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010, Nr 90, 594 ze zm.), nieuiszczone koszty sądowe Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa, bowiem na mocy postanowienia z dnia 26 lipca 2011 r. powód został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych w części, tj. od opłaty od pozwu w całości i jego sytuacja majątkowa nie uległa poprawie od tamtego czasu, a brak było podstaw do obciążenia tymi kosztami pozwanego, który proces wygrał.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.